Glengarry Glen Ross (1992)

Redelijk.

Een boel bekende namen op een hoopje gegooid. Misschien zelfs iets te veel, want sommigen krijgen iets te weinig tijd om hun ding te doen. En dan denk ik vooral aan Spacey, zijn rolletje is wat aan de flauwe kant, zeker voor iemand van zijn kaliber.

Pacino is de meest overtuigende van de bende. HIj krijgt een paar sterke dialogen toegeschoven en brengt ze met veel overgave. Lemmon zit aan de andere kan, die bakt er jammer genoeg niet zoveel van vond ik. Beetje zoals het in het plot ook loopt.

Alle actie wordt zowat uit de film geknipt, Foley richt zich echt volledig op het praatgeweld. Daarvoor vond ik het dan toch net niet snedig en edgey genoeg. Bij momenten zakt de film een beetje in, vooral omdat de balans tussen de verschillende personages niet even sterk is. In de gesprekken is er te weinig weerstand en is er bijna altijd een dominante partij.

Heb me niet verveeld, gelukkig duurt de film ook niet al te lang, maar voor een pure dialoogfilm had het iets scherper gemogen.

2.5*

Overduidelijk een film die het moet hebben van de acteerkwaliteiten (Pacino, Spacey, Harris en Lemmon ) en dialogen, die jungle van het makelaarswereld ongenadig en meedogenloos moet neerzetten. Het lukt goed, sommige scenes zijn ijzingwekkend sterk en tegelijkertijd ook over the top. Dat laatste vond ik op een gegeven moment een minpuntje en lichtelijk ongeloofwaardig. Anyway het blijft heel onderhoudend en dan vooral het laatste halve uur. Wat een tour de force!

"Put that coffee down! ...coffee is for closers only"

Wat een cast!

“You want to know what it takes to sell real estate? It takes BRASS BALLS to sell real estate.”

Glengarry Glen Ross is een echte acteursfilm. Je kan zien dat het verhaal oorspronkelijk bedoelt is als toneelstuk met een verhaal dat maar twee plaatsen aandoet, de camera die dicht op de huid van de acteurs zit en lange dialogen en monologen. Het verhaal is simpel, een makelaarskantoor wil zijn werknemers pushen tot betere resultaten en bedenkt een wedstrijd. Wie qua verkoopresultaten als eerste eindigt krijgt een auto en wie als laatste eindigt krijgt ontslag.

Dit is het begin van veel verbaal geweld en met acteurs als Pacino, Lemmon, Baldwin, Spacey, Harris en Arkin kan je natuurlijk weinig fout doen. Vooral Pacino is fantastisch en die laatste scènes met Pacino, Lemmon en Pryce zijn briljant. Maar Glengarry Glen Ross zal mij vooral bijblijven door de weergaloze "Brass Balls" speech van Alec Baldwin. Hoe de werknemers worden gekleineerd is intrigerend en stuitend tegelijk. In het middengedeelte zakt de film wat in en het overval plot had van mij niet gehoeven maar levert wel prachtige scènes op tussen Spacey en Lemmon. Glengarry Glen Ross laat zien wat er gebeurd als je een handvol top acteurs in een kleine ruimte neerzet en verbaal laat sparren. Heerlijk!

Wat een feest om naar te kijken!

Saai plot sterk neergezet. Verhaal heeft maar weinig om handen, maar wordt sterk neergezet door de acteurs op dreef. Daardoor verveelt de film nooit, maar buiten dat heeft het maar bar weinig te bieden.

2,5*

Dit is precies hoe ik deze film wou beoordelen. Bedankt!

Veruit de beste film van regisseur James Foley,At close range (1986) en the Chamber (1996) waren ook nog wel aardig maar voor de rest regeert hoofdzakelijk de middelmaat.Met zijn twee laatste Fifty shades films als dieptepunt.

Misschien was het wel omdat hij met dit toneelachtige scenario weinig fout kon doen.Daar zorgt de zowel indrukwekkende als uitstekende cast die bij Glengarry Glen Ross (1992) in stelling wordt gebracht wel voor.

Het verhaal is op zich weinig spectaculair (een soort wedstrijd tussen landverkopers en een hoop gedoe om de goede adressen) maar wordt wel sfeervol in beeld gebracht en de vaak scherpe en prima dialogen doen de rest.

Tja daar weten goede acteurs als Al Pacino,Jack Lemmon,Alan Arkin,Ed Harris en Alec Baldwin wel raad mee.De laatste maakt in zijn vrij korte screentijd (hilarisch) veel indruk maar het is uiteindelijk toch de gewiekste Pacino die de show steelt.Het leverde hem een Oscar nominatie op in het zelfde jaar als hij het beste acteur beeldje in de wacht sleepte voor Scent of a woman.Maar in deze film vind ik zijn prestatie evenredig sterk.

Tussen al dit acteergeweld sneeuwt alleen de rol van Kevin Spacey,buiten zijn schuld een beetje onder.

Voor de uiteindelijke kwaliteit van Glengarry Glen Ross doet dit uiteindelijk weinig af.

Een voortreffelijk stukje cinema.

“Put that coffee down! Coffee is for closers only.”

Glengarry Glen Ross is een echte acteursfilm. Je kunt zien dat het verhaal oorspronkelijk bedoeld is als toneelstuk met een verhaal dat maar twee locaties aandoet, de camera die dicht op de huid van de acteurs zit, en lange dialogen en monologen. Het verhaal is simpel, een makelaarskantoor wil zijn werknemers pushen tot betere resultaten en bedenkt een wedstrijd. Wie qua verkoopresultaten als eerste eindigt krijgt een auto, en wie als laatste eindigt krijgt ontslag.

Dit is het begin van veel verbaal geweld en met acteurs als Pacino, Lemmon, Baldwin, Spacey, Harris en Arkin kan je natuurlijk ook weinig fout doen. Vooral Pacino is fantastisch, en zijn laatste scènes met Lemmon en Pryce zijn briljant. Ook de weergaloze en onvergetelijke ‘Brass Balls’ speech van Alec Baldwin springt eruit. Hoe de werknemers worden gekleineerd is intrigerend en stuitend tegelijk. In het middengedeelte zakt de film wat in en het overval subplot had van mij niet gehoeven, maar het levert wel prachtige scènes op tussen Spacey en Lemmon. Glengarry Glen Ross laat zien wat er gebeurd als je een handvol top acteurs in een kleine ruimte neerzet en verbaal laat sparren.

De mensheid heeft grootse dingen verwezenlijkt. Zo proclameerde onze geschiedenisleraar uit het vijfde middelbaar en prompt toonde hij ons dia’s van astronauten die een vlag planten op de maan en van monumentale bouwwerken zoals de Sagrada Familia. Ik durf wedden dat hij echter nooit de film Glengarry Glen Ross had gezien. Zijn enthousiasme zou iets minder geweest zijn. Deze ietwat vergeten film uit begin jaren ’90 toont namelijk de lelijkheid van mens en maatschappij in al zijn glorie. Enerzijds verkopers die liegen, stelen, bedriegen om toch maar resultaten te behalen en anderzijds bedrijven die hun werknemers onderdrukken, uitzuigen, vernederen. De set up is staalhard : een arrogante manager (Alec Baldwin in een gastrol die hem eeuwige roem opleverde) spelt de verbouwereerde verkopers de les en dicteert ; nieuwe regels bij de wedstrijd ‘verkoper van de maand’ nl 1 ste prijs een cadillac, 2 de prijs een set keukenmessen (symboliek is nooit ver weg) en 3 de prijs is … ontslag. Het script van David Mamet (gebaseerd op zijn eigen toneelstuk bekroond met een Pulitzer prize) is een juweeltje. Dialogen die als donderslagen door het beeldscherm klieven, de 'you cost me 6000 dollar' monologue bv is één van de spannendste (verbale) gevechten tussen establishment en individu dat U ooit zal zien. Met GGR portretteert Mamet een milieu dat hij goed kent want zelf was hij ooit werkzaam in een makelaarskantoor. Zijn observatie is ongenadig. Mensen zitten gevangen in een systeem. Willen ze hun job behouden dan moeten ze hun ziel verkopen. Mamet schreef zijn toneelstuk immers in een periode van Amerikaanse crisis met grote werkloosheid tot gevolg. Het is ook film waarin we achterover geblazen worden door fenomenale acteerprestaties. AL Pacino, Jack Lemmon, Alan Arkin en Ed Harris incarneren stuk voor stuk granieten karakters, vol frustratie en woede. Dat is zeker ook de verdienste van regisseur James Foley. Er is vooral stevig gerepeteerd en chronologisch gefilmd zodat de continuïteit goed zat. Het is een waar genoegen om een Hollywood legende als Jack Lemmon (check zijn glansrollen in sprankelende Billy Wilder comedy’s als Some like it hot, The appartment, The fortune coockie en The front page) aan het werk te zien. Zijn rol als ooit topverkoper (Shelley the machine is zijn bijnaam) die nu als bijna pensioengerechtigde slechts een schaduw van zijn grote dagen is en geen enkele verkoop meer rond krijgt, spettert van het doek. Hoe hij probeert in de wagen zijn baas Kevin Spacey tips te ontfutselen bv is waarlijk klasse. Mamet was wel zo slim om geen zwart wit personages te creëren maar karakters van vlees en bloed, die we herkennen, die we misschien ooit zijn geweest of – durven we het toegeven – die we zijn. Foley heeft een vreemd parcours gereden. Zijn eerste film At close range (zie ook nr 90) mist net onze top 100 en was veelbelovend en met GGR was zijn status als coming man bevestigd. Daarna verzonk hij in middelmatige tot flauwe actie thrillers. Maar hier heeft hij gevoel voor kleuren (die rode china bowl), gevoel voor sfeer (die regen en hitte) en kiest hij voor een jazzy soundtrack dat perfect de nervositeit, de verwarring begeleidt. Het toneelmatige is zeker niet verdwenen (één ruimte, lange scenes) maar de acteurs brengen het tot leven. Een zeldzame film waarin toneel en film verenigbaar zijn. Maar niet iedereen was akkoord. Dit soort cinema krijgt veel kritiek, het wordt vergeleken met ‘talking heads’ (praten ipv beelden op een groot scherm) maar deze film bewijst dat verfilmd theater geen saaie brok tekst in een bordkartonnen decor hoeft te zijn. Er zijn er nog die de film omarmen want vreemd genoeg gebruiken bedrijfsleiders quotes en situaties uit de film (vb het ABC – Always Be Closing speech) als handleiding voor nieuwe rekruten. Nochtans is die prestatiedruk wat de film aanklaagt. Meneer de geschiedenisleraar : Heeft de mensheid nu iets geleerd ?

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 75 : Glengarry Glen Ross

De uitwassen van het kapitalisme leveren naast een hoop ellende gelukkig ook af en toe een fijne film op. Wall Street, The Big Short, The Wolf of Wall Street en deze Glengarry Glenn Ross past ook wel in dat rijtje. GGR is duidelijk verfilmd toneel, kortom vooral gepraat maar ik miste enige cinematografische hoogstandjes geen moment. Dat is grotendeels te danken aan de cast, waarbij vooral Jack Lemmon opvalt. Het knappe van diens rol is dat hij eigenlijk helemaal geen sympathiek figuur speelt -los van zijn bedenkelijke baan waarbij goedgelovigen geld uit de zak wordt geklopt snoeft hij er op los zodra hij denkt succes te hebben- maar door de tragiek van zijn ondergang voel je toch met hem mee. Overigens hoefden die korte telefoongesprekken over zijn in het ziekenhuis opgenomen dochter van mij niet zo, zijn personage was al beklagenswaardig genoeg.

De rest van de cast doet niet voor hem onder, maar Alec Baldwin verdient wel een vermelding als 'motivator' met zijn klassiek geworden speech vol lomp gescheld: "Good father? Fuck you, go home and play with your kids!" Geweldig ook hoe de rest eerst verbijsterd toekijkt en nog wat tegensputtert om de tirade daarna gedwee over zich heen te laten komen. Alleen voor die scène al een must-see.

Sterke film, uitstekende cast en goede dialogen. film loopt niet over van de actie, maar boeit desalniettemin.