Blue Jasmine (2013)

Aardige film die voor mij toch iets te oppervlakkig en eenvoudig blijft. De personages vond ik toch teveel weg hebben van de typische en clichématige karikaturen van arme domme arbeider en een ijdele vrouw/snob uit een rijk milieu.

Misschien dat het vanuit de American Dream wel beter te behappen is dat de zus van de hoofdpersoon met zoveel gemak de man dumpt met wie ze ging trouwen om op zoek te gaan naar iemand met geld, maar mij kon het toch niet echt overtuigen.

De film is ook behoorlijk voorspelbaar, op het eind na, waar ik een moralistische afsluiting had verwacht, ofwel van de American Dream waarbij iedereen schatrijk eindigt, ofwel van een snob die haar rijke periode te boven komt en met minder weet te leven. Kortom, een happy end. Het open einde (de vrouw gaat nog steeds gebukt onder haar drang naar rijkdom) liet bij mij toch een beetje een ontevreden gevoel achter. Na anderhalf uur weten we nog niet hoe het met haar afloopt.

Filmtechnisch uitstekend, maar met dit verhaal had Woody best meer er uit kunnen halen.

Doordat we onze vlucht naar Nederland misten, konden we deze nog net meepikken in Lusaka. Fijn, want hier kosten twee tickets ongeveer 9 euro.........
En fijn, want dit is voor mij een van de betere films van Woody Allen.
Allereerst is het verhaal prima. Realistisch, menselijk, nergens opgeklopt voor effect bejag. Flashbacks zijn sporadisch maar effectief en goed getimed ingezet om het verhaal te ondersteunen. Het slot is eigenlijk niet wat je doorgaands van een Allen kunt verwachten. In Mighty Aprodite loopt het allemaal eigenlijk wat ongeloofwaardig goed af. Hier is er een heel realistisch open einde.
De casting is ook sterk. Twee bewezen acteurs (Baldwin en Blanchet) spelen de rijke, successvolle rollen. Twee minder bekende aceurs spelen de armere tegenpolen. Deze keuze schept een extra dimensie in het contrast. Veel lof hier op moviemeter voor blanchet, maar ik vind Baldwin hier ook absoluut sterk acteren. Bijrollen worden ook prima vertolkt en de sfeer en aankleding van de film is verzorgd.
Wat me wel opvalt en wat ik ook bemerkte in veel van de andere films van de regisseur, is dat in de aanvang van de film, het acteerwerk wat wankel overkomt. Alsof de acteurs nog in hun rol moeten groeien. Dat kan natuurlijk alleen zo zijn als de film chronologisch is opgenomen.

UIteindelijk is dit natuurlijk een film over twee zussen die totaal verschillend zijn. Een is 'arm' en is daarmee in het reine gekomen. De ander heeft een rijk leven gehad) maar is niet gelukkig. Simpel gegeven, uiteraard. Het is echter hoe het wordt vertolkt en in beeld wordt gebracht wat deze film sterk maakt. Dat, en de, zoals gewoonlijk de uiterst sterke, simpele en doeltreffende dialogen van Woody Allen.

Vermakelijke film, met een stralende Cate!

Woody Allen.

De man die op een enorme schare fans mag rekenen, die zelfs bij wat zijzelf een 'mindere Allen' vinden nog bovengemiddeld hoog scoren. Helaas, ik hoor daar niet bij. Waarom kijk je dan naar zijn films, wordt er wel eens gevraagd... nou, omdat je volgens mij een goede film meer waardeert als je af en toe ook eens een slechte ziet.

Waar de fanboys en -girls als regel over doordraven is dat er in Allen's films zulke mooie dialogen zitten. Ik zie het niet. Noem me eens een citaat, en dan een die we allemaal over tien jaar nog foutloos op kunnen zeggen - zoals de tekst van Lucius in Pulp Fiction. Hoeft niet eens van deze film, mag ook van de vorige twee. Zou me verbazen als dat iemand lukt.

Maargoed, laat ik het over deze film zelf hebben. Een stelletje door-en-door onsympathieke personen, die hun oninteressante leven op een onhandige manier verprutsen. Nauwelijks de moeite waard om een uur of anderhalf van je leven aan te verspillen. En dan nog met een ietwat moralistische nadreun als einde. Tsja, ik zal er wel iemand mee tegen de schenen schoppen, maar ik ben er echt niet kapot van. Het plot is nogal erg geïnspireerd op de klassiekers, A Streetcar Named Desire wordt daarbij genoemd, maar het is aan de andere kant ook wel zo volslagen cliché dat er wel meer voorbeelden van te vinden zijn. Het stereotype van rijk en geld kwijt, arm en gelukkig is tenslotte zo uitgetreden als wat - het enige verschil is dat in deze film iedereen onsympathiek, ongelukkig, en egoïstisch is.

Qua acteren, Cate Blanchet doet het niet onaardig, speelt een weinig verheffend karakter en laat daarbij een hele serie emoties en weinig flatteuze gezichten zien. Toch kan ik het geen acteursfilm vinden, het verhaal trekt daarvoor teveel aandacht naar zich toe, leidt af. En hoewel de kleinere bijrollen op zich goed gespeeld worden, valt Alec Baldwin af en toe behoorlijk door de mand, hij staat in een aantal scenes nogal erg zijn lines af te draaien. Net als Bobby Canavale overigens.

Ook in de montage af en toe een slordigheidje. Wellicht iets waar ik anders overheen zou kijken, maar het gedweep met Allen maakt me daar toch wat kritischer op dan gemiddeld. Tenslotte, alle meningen ten spijt, ik kan er echt niks meer in zien dan een slordig en liefdeloos gemaakte film.

Maargoed, ik heb me er dan ook bij neergelegd. Woody Allen is mijn ding niet.

Ik had vanwege alle aandacht en goede publiciteit hoge verwachtingen, maar ik vind dit zeker niet een van Allen's beste films. Qua niveau is deze vergelijkbaar met Mighty Aphrodite en Deconstructing Harry. De stabiele middenmoters met inhoud van Allen dus.

Al met al had ik het gevoel dat Allen de huwelijksproblemen, familiekibbelingen en de zoektocht naar identiteit meerdere malen beter, interessanter, boeiender en diepgaander had behandeld. Ook al heb ik me geen moment verveeld met deze film.

Viel me een beetje tegen. Goed gespeeld, af en toe een leuke scène, maar pakte me niet helemaal. En ik verbaas me erover dat nog niemand A Streetcar Named Desire genoemd heeft want dit lijkt me toch een bewerking daarvan?

Zoekfunctie;

Ik begin een beetje oud te worden denk ik..... zoekfunctie gebruiken, zit wat in!

Bijzonder lichtvoetige film van Allen weer, maar wel beter dan enkele Europese uitstapjes. Ditmaal dus een vrouw die anderen aanspreekt op hun levensstijl, hen een loser noemt maar eigenlijk zelf altijd afhankelijk was van anderen. De vergelijking met Kazans films hierboven snap ik, al had ik die link zelf niet direct gelegd, vooral ook doordat Blanchett afhankelijk is van the kindness of a husband. Maar goed, dat personage an sich is best heel aardig bedacht en kan tot veel moois leiden. Wie wil ziet ook een link met Allens carrière. Vroeger altijd succesvol in New York, maar nu naar andere steden om centjes te sprokkelen.

Toch had Allen hier veel meer mee kunnen doen, maar hij besluit expres niet de diepte in te gaan maar het geheel komisch en luchtig te houden. Jammer, want als Allen er echt voor gaat krijg je zoiets schitterend als Match Point. Nu is het echter een aardig filmpje dat voortkabbelt, niet altijd even spannend en goed is, maar gelukkig nog wel in fijne warme kleuren gefilmd, met mooie locaties en prima acteerwerk. Vooral Blanchett is goed, temeer Allen steeds flash-backs gebruikt en je haar dus in verschillende stadia van haar psyche volgt, en altijd weet je in welke zij zich bevindt. Maar nogmaals, was de toon serieuzer geweest, dan was dat acteerwerk waarschijnlijk echt tot zijn recht gekomen. 3,0*.

Een zenuwinzinking en tamelijk veel niet al te luchtige dialogen noem je bijzonder lichtvoetig?

Het is vooral de toon van de film ja, en echt uitgediept wordt het allemaal ook niet. Dat deed de man in genoemde Match Point toch iets anders.

Ik vrees dat ik nooit een grote Woody Allen-fan zal worden. Zijn films scoren bij mij door de bank genomen wel een ruime voldoende, maar m.u.v. het sprookjesachtige Midnight in Paris ben ik tot op heden nog niet echt uitschieters tegengekomen. Dat geldt ook voor deze film met een tamelijk rommelig verhaal, waarin heden en verleden vaak naadloos in elkaar overvloeien.
Gelukkig heeft Allen twee topactrices weten te strikken voor de voornaamste rollen. Naast de uitstekende Sally Hawkins is dat een alweer voortreffelijke Cate Blanchett. Haar vertolking komt kwalitatief dicht in de buurt van die van Vivien Leigh in het enigszins vergelijkbare A Streetcar Named Desire, maar blijft er net als de film in zijn geheel toch wel wat van verwijderd.
Zeker geen slechte film, maar geen topper, al zou het mij niet verbazen wanneer Blanchett hoog gaat scoren in de race om de Oscars.

deze gedeelte in het vliegtuig gezien.
Cate Blanchett speelt heel goed een rijk verwend nest.
Het verhaal vond ik verder erg dunnetjes, en kon me niet boeien, gebeurde eigenlijk niks.

Verder niet beoordeeld, want ik had de film te laat aangezet, en het eind niet gezien, want de landing werd al ingezet.

Weer een leuke Woody.

Of hij nou echt wat anders doet nee, maar zijn films staan of hangen bij mij af van hoe boeiend ik de personages vind. In zijn vorige was het allemaal wat te zelfgenoegzaam. Hier is Blanchet toch wel een erg leuk karakter. Ze is gek en dat is leuk om te volgen. Zo simpel is het misschien wel. Een golddigger die zo eenzaam en alleen is dat alleen haar status haar gelukkig kan maken. Treurig maar Allen vertoont het op zijn gebruikelijk manier.

Visueel blijft Allen er weinig van kunnen. Begint al met een shot dat omhoog lijkt te gaan bij de woning in San Francisco en opeens stopt of dat shot waar de camera met Blanchet meedraait en dan weer terug draait en stop bij een lege muur...vrij matig allemaal. Dat is nou eenmaal zo bij Allen, gelukkig is hij qua karakters weer goed op dreef.

3.5 sterren

Geweldige tour de force van Blanchett in wederom een erg goede film van Allen. 3,5*

Na een aantal mindere producties en vooral het teleurstellende 'To Rome With Love' weer een goede film van Woody Allen. Een komische, lichtvoetige, scherpzinnige tragedie over leugens en verdringing van feiten waarin de bittere waanzin voortdurend op de loer ligt. Het verhaal is in de kern diep serieus maar zit vol magie, grappige momenten en mateloos overdreven personages. Allen zorgt voor cynisme, zijn ironie zit vol met woordgrappen en op de spits gedreven kritiek op de samenleving. De professionele cast weet van wanten; de vernietigende hoofdpersoon wordt door een imponerende Cate Blanchett gespeeld.

Leuke film over de relaties en denkwijze van een vrouw (jasmine), De film is vooral drama met een licht komisch tintje, Er zitten erg leuke momenten en kleine boodschappen in de film, maar toch weet de film niet HELEMAAL te pakken.. waardoor het een ''middelmatige'' film blijft, leuk om te zien maar meer niet.
Acteerprestaties zijn opzich prima, gewoon leuk een keer te zien
3*

Magertjes voor Allen's begrippen. Geen afgang zoals To Rome with love, maar wat een simpel verhaaltje zeg. Het typische continue geouwehoer maakt het wel te pruimen, maar ik had het snel gezien met de gestoorde rijke zus en overige figuren. Klein drietje maar.

Wat ik altijd wel kan waarderen aan die Woody Allen-films is dat vaak maar een minuut of 90 duren. Mocht een film je niet zo bevallen is het nooit een al te lange zit. Dit vond ik overigens nog een erg leuke film. Ook al naar goed gebruik is het script vrij leuk en draait het vooral om het spel van de acteurs uiteindelijk. Blanchett is fantastisch en volkomen terecht genomineerd voor een Oscar. Vooralsnog mijn favoriet zelfs. Maar ook Sally Hawkins is als haar totaal andere zus in de film fantastisch. Baldwin speelt een kleine rol, maar is vertrouwd leuk en charismatisch. De acteurs zijn sowieso altijd altijd erg leuk samen.

Vooral door het spel van Blanchett is de film aanvankelijk nog best grappig, maar eigenlijk wordt het allemaal treuriger en treuriger. Een prestatie op zich dat Blanchett zo'n typetje als Jasmine nog tot een kwetsbaar personage weet te promoveren. Haar spel is ook wel subtieler dan het op het eerste gezicht lijkt. De achronologische vertelwijze voegt ook echt wat toe. Anders was het verhaal toch wat meer standaard geweest. Al is dat niet per se slecht bij een leuke uitwerking. Visueel ook wel een verzorgde film trouwens. Mooie kleueren en een paar keer worden New York en San Francisco toch heel fraai in beeld gebracht. Voor nu een dikke 3.5*.

De film heeft te maken met hetzelfde euvel als sommige andere Allens; door het gebrek aan een echt verhaal wordt het vanaf de helft wat minder interessant. Het gebrek aan echte humor is ook jammer, maar eigenlijk heb ik ook allang geen hoop meer dat hij ooit nog met dezelfde scherpte komt als in zijn jaren '70/'80 hoogtijdagen.

Op zich is het wel weer terug naar zijn vertrouwde stijl, waar hij een stuk beter mee uit de voeten kan dan met zijn vorige twee films, waarin hij verviel in allemaal flauwe kunstgrepen (Midnight in Paris met het tijdreisgedoe, en From Rome with Love met de verschillende flauwe verhaallijntjes).
De casting is wel leuk, Sally Hawkings vind ik een goede actrice in Mike Leigh-films, leuk om haar eens hier te zien.

Echt slecht is het niet, vooral het acteerwerk is wel in orde, maar als een film me na 40 minuten al verveelt doet hij toch iets verkeerd. Het is toch net iets te nikserig allemaal.

2,5* - 3*

Vage film, een Allen liefhebber zal ik nimmer worden.

Fenomenale en tragikomische rol van Cate Blanchett.
Tragikomisch, waarbij de nadruk toch wel op de tragiek komt te liggen.
Blue Jasmine draait om Jasmine, een vrouw die een hele voorraad maskers heeft om de schijn op te houden. Maskers die te zwaar voor haar worden, waardoor regelmatig haar ware aard naar boven komt. Als blikken konden doden…...
Sally Hawkins (Happy-Go-Lucky) speelt haar zus, iemand met een opgeruimd karakter, pretentieloos en dus min of meer haar tegenpool.
Blue Jasmine gaat over de clash tussen working class en (vergane) rijkdom. Woody Allen haakt scherp in op de gevolgen van de financiële crisis en figuren als Bernard Madoff.

Meesterlijke zwarte komedie die perfect past in de huidige tijdgeest waarin we zoveel lotgevallen van de financiële crisis zien passeren.
Vanuit Allen’s perspectief betekent dat opnieuw sterke dialogen maar eveneens onverwacht inzoomen op sociaal-economische omstandigheden. Twee zusters plus een serie hilarische karakters worden opgevoerd in twee verschillende werelden die Allen vervolgens schrijnend en geweldig laat contrasteren en in een breder perspectief wellicht symbool laat staan voor de totaal ontspoorde sociale verhoudingen in de VS. Cate Blanchett heeft meer dan ooit een terechte Oscar-nominatie voor haar rol gekregen en de film behoort m.i. tot één van de beste van Woody Allen.
Na het zien van de ‘the Wolf of Wallstreet’ ervoer ik deze film zelfs als een volgende poging om de financieel-economische absurditeit in beeld te brengen.

De Jasmine uit de titel is een onuitstaanbaar kreng die om niemand en nergens meer geeft dan het ophouden van de schone schijn. Cate Blanchett zet haar overtuigend neer en ook de rest van de cast doet haar werk naar behoren. Toch vind ik het niet echt een sterke of leuke film. Wat traag en saai en voor Allen standaarden vrij matige dialogen. Redelijk.

Jasmine vond ik een treurig maar boeiend personage, en daarmee meteen de absolute kracht van de film. Blanchett zet haar fantastisch neer. Met al haar onhebbelijkheden en imago van de oppervlakkigheid zelve overduidelijk niet meteen iemand die zich populair maakt, maar gaandeweg kon ik toch ook wel iets van sympathie voor haar voelen en al met al vond ik haar een stuk interessanter dan de rest.

Ik had juist wat moeite met die zus en haar vrienden, ik kreeg steeds het gevoel dat het de bedoeling was dat Jasmine hoe dan ook negatief bij hen af moest steken, terwijl ik me meer en meer ging ergeren aan hun gedrag. Ik vond hen ook net iets te veel typetjes. Het theatrale van Blanchett vond ik dan weer uitstekend bij haar personage passen en daarom wel geloofwaardig.

De vertelstructuur met de flashbacks houdt het levendig, de zonnige locaties voorkomen dat de film deprimerend aanvoelt. Allen heeft er geen sightseeing San Francisco van gemaakt overigens wat de film op zich ten goede komt. (en ook weer een beetje jammer is omdat het een heerlijke stad is) Tegelijkertijd had de toon naar mijn smaak nog wel wat minder luchtig mogen zijn; het blijft nu nog allemaal redelijk “gezellig” waardoor de neerwaartse spiraal waarin Jasmine zich begeeft geen indruk op volle sterkte maakt en, Blanchett's schitterende vertolking ten spijt, wegebt zodra de film is afgelopen.

Dit is toch echt de film van Cate Blanchett geworden. Wat een klasse rol levert zij hier af. Ik hoorde haar onlangs zeggen dat als Woody je belt, je niet kunt weigeren, maar Allen mag hier zelf natuurlijk ook wel in zijn handjes knijpen met zo'n actrice. Ze maakt haar personage erg afwisselend, iemand die moeite heeft om van bepaalde gewoonten en haar vorm van levensstijl af te komen en tevens iemand die oh zo menselijke trekjes vertoond.

Net zoals in de meeste films van Allen, gaat het ook hier over problemen in de relationele, familiare sfeer. Elk personage hier heeft zijn of haar onvolmaaktheden en dat geeft Blue Jasmine voor mij toch een zekere mate van onvoorspelbaarheid, iets wat ik best prettig vond.

De dialogen zijn vermakelijk, de personages vrij kleurrijk, net als de locaties. Allen weet het allemaal feilloos in beeld te brengen, al miste ik hier net de echte top scenes, die de beste Allens in mijn ogen in ieder geval allemaal wel hebben. Wel is Blue Jasmine in ieder geval weer een stukje beter dan To Rome with Love.

3,5*

Cate Blanchett is voortreffelijk in deze tragikomische film van Woody Allen, zijn 45e (!) als regisseur. De plot is redelijk standaard uitgewerkt; het zijn de goed getroffen personages en de sterke dialogen die de film meerwaarde geven. En dan met name het bizarre neurotische personage van Blanchett. Uiteindelijk behoort de film niet tot het beste werk van Allen, maar dit is oneindig veel beter dan zijn vorige film, de miskleun To Rome With Love. En zijn volgende film staat al weer in de steigers. Ongelooflijk, het werktempo van die man...

Meh.

Zoals verwacht is ook Blue Jasmine mij te nerveus. Ik kan uiteraard wel genieten van het scherpe kantje dat er af en toe aanzit, maar over het algemeen kan ik voor dit soort film niet rustig gaan zitten. Dat typische neurotische ligt mij niet.

Daardoor kan ik ook niet ten volle genieten van Cate Blanchett, die hier sterke (breekbare) momenten afwisselt met over-the-top acteerwerk. Ik hou er niet echt van. Sally Hawkins acteert beter, me dunkt.

Verder heeft dit zo'n typisch Woody Allen-sfeertje al heb ik lang niet al z'n films gezien. Zijn immer neurotische hoofdpersonages in acht genomen verwacht ik ook niet dat dat snel zal gebeuren. De flashbacks brengen de voor mij nodige afwisseling, al is de inhoud ervan niet echt boeiend. De soundtrack is gezellig achtergrondmateriaal, zonder meer.

2,5

Wat een heerlijke film, van begin tot eind.
Kortom: helemaal af en niets op aan te merken, integendeel zelfs.
Cate Blanchett is fenomenaal.
Wat een vrouw, wat een acteertalent, weergaloos en tegelijkertijd verpletterend.
And the Oscar goes to: Cate Blanchett.

Cate Blanchett is weergaloos.