
Blue Jasmine (2013)
Verenigde Staten
Drama / Komedie
98 minuten
geregisseerd door Woody Allen
met Cate Blanchett, Sally Hawkins en Alec Baldwin
Een huisvrouw geniet van het goede leven in New York totdat een acute crisis haar dwingt om zich een meer bescheiden levensstijl aan te meten in San Francisco. Haar zus is hier ook woonachtig. In haar nieuwe woonplaats maakt ze ook kennis met een man.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=upUyBmPWTl4
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,3 / 191782)trailer (YouTube, ondertiteld)iTunes: € 4,99 / huur € 2,99Google Play: € 4,99 / huur € 2,99Pathé Thuis: vanaf € 5,99 / huur € 2,99kijk op Cinemember5* voor Cate Blanchetts acteerprestatie.
Blue Jasmin is een merkwaardige film. Laat ik beginnen met wat goed is.
Ten eerste speelt de hoofdrolspeelster weergaloos. Haar ogen, lippen, gezichtsuitdrukkingen, lichaam en stem werken virtuoos samen om haar heen en weer pendelende emoties te vertolken.
Ten tweede maakt de film, in mijn ogen althans, origineel gebruik van twee filmclichés: de driehoeksverhouding en de niet-chronologische vertelling.
Voor Woody Allen-fans - van wie ik er een in de maak ben - is het evident dat de driehoeksverhouding een constante is in zijn films. Hij gebruikt het als een alternatief voor het Hollywood/negentiende eeuwse romantische idee van de ware liefde: de terloopse romantische/erotische bevlieging.
De affaires lijken altijd alleen maar tot stand te kunnen komen door de inherent illusoire aard van de verhouding - ze hint heel even naar die échte romantiek, zou het dan toch...
Beide personen voelen zich door elkaars status of uiterlijk aangetrokken en, in tegenstelling tot hun andere relatie, geliefd. De fantasie van perfectie maakt de nieuwkomer zo aantrekkelijk, totdat de schilfertjes van het ideaalbeeld loslaten. Dan resteert de eenzaamheid en het ongeliefd zijn die ook het uitgangspunt van de affaire was.
Zoals ik al zei is het een bekend plot. Helemaal voor Allenliefhebbers. Maar in combinatie met de tijdssprongen gaf Blue Jasmin deze verhaal- en filmtechniek wat meer jeu. Ze werkt in deze film omdat ik rond de helft erachter kwam dat ik de scènes in de goede volgorde moest reconstrueren. Het gevoel toen ik vervolgens het voorgaande in een andere context zag, gaf tintelingen, dus het effect werkte.
Doordat de tijden doorelkaar lopen, vloeiend dat wel, zeer vloeiend zelfs, worden de driehoeksverhoudingen ook gecompliceerder - overigens niet alleen daardoor, ook het feit dat haast ieder volwassen personage er een, of meerdere, heeft, compliceert de zaak.
Ondanks dat ik zag wat deze film deed, goed deed bovenal, bleef ik toch wat onbevredigd achter. De dialogen waren niet on point, de exposities van de problemen waren erg geforceerd - Jasmines zus ziet Hal vreemdgaan op straat; de kinderen die de twee zussen noodzakelijke plotinformatie ontfutselen. Deze zaken hadden voor mij subtieler gemoeten. Verder vielen de andere acteurs nogal bleek weg tegen Blanchetts huzarenstukje.
De toon is deze keer opvallend destructief, of beter: de gelaagdheid is frappant. Waar tragikomedie bij Woody Allen de laatste jaren dikwijls het omgekeerde betekende – komitragiek, ofzoiets – is ‘Blue Jasmine’ de uitzondering. Zijn dissectie van een wereldje waarin niets telt behalve schone schijn, uiterlijk vertoon en groot geld, is treffend. Net zozeer is de psychologie van het centrale personage uitstekend uitgewerkt. Toch draagt ook deze creatie Allens typische signatuur – algehele vrolijkheid die een zegen is, toch in een tijd waarin cinema over ernstige thema’s niet zelden in miezerige ernst blijft steken.
Kortom, erg over te spreken. Heb luidop gelachen, ben verontwaardigd geweest, kon me plaatsvervangend schamen en voelde uiteindelijk een diep mededogen. Juist ja, dat is best veel emotie voor een recente Woody Allen!
3,5*
(Net iets) te naïef (of dom ?), te karikaturaal; en dat zorgde voor een ergernis die een rode draad was van begin tot einde. Niet alleen Jasmine trouwens. Ook bijvoorbeeld het gemak waarmee Ginger na haar 'uitstap' terugkeert naar haar partner, en alles weer rozenschijn en manegeur is... Heel zwart-wit.
De lange dialogen uit de WA-films zijn vaak heel real life (en/maar daardoor ook niet altijd voor iedereen even interessant). Hier had ik een heel ander gevoel. Misschien heb ik wel een portie cynisme of sarcasme over de hele lijn gemist ? Maar het lijkt me iets te eenvoudig om sarcasme uit te beelden in over-the-top situaties of personages...
3* - voor de acteurs, niet voor Allen.
Een Woody Allens beste films, mede dankzij een fantastische Cate Blanchett die een Personage neerzet om verliefd op te worden.
Vind je? Je wil het wel, maar telkens weer blijkt wat een oppervlakkig kutmens ze is. Haar zus is tig keer aardiger en zaliger om meet te leven, maar helaas neigen we weer altijd op de 'mooiste' te vallen. Ze is adembenemend, maar je bijt gewoon je tanden erop stuk. Wel schitterend neergezet hier.
Vind je? Je wil het wel, maar telkens weer blijkt wat een oppervlakkig kutmens ze is. Haar zus is tig keer aardiger en zaliger om meet te leven, maar helaas neigen we weer altijd op de 'mooiste' te vallen. Ze is adembenemend, maar je bijt gewoon je tanden erop stuk. Wel schitterend neergezet hier.
Ik ben bang dat je gelijk hebt Stefan. De 'verliefdheid' betreft eerder de actrice, Cate Blanchet, dan de strontverwende Jasmine. Maar haar zus.... nee toch?
Haha… hier bedoel ik ook het type, de rol in deze film: een vrouw die overloopt van de goede bedoelingen en die je je leven lang prima zou verzorgen. Een lelijk eendje, hoewel dat nu nog wel best meevalt.… maar verliefdheid is nu eenmaal niet rationeel.
Berooid zoekt ze haar zuster op die haar onderdak aanbiedt om haar te steunen. De manier waarop ze over haar veel bescheidener zus en diens "looser" van een vriend praat getuigt dat ze op hen neerkijkt. Al snel begrijp je ook dat Jasmine in feite een oppervlakkige vrouw zonder talent is die afhankelijk was van het rijkeluisbestaan om zich in stand te houden. De slimme zet van Woody Allen vond ik dat ze Jasmine opnieuw verliefd laat worden op weeral een rijke man die haar uit de "miserabele" sociale toestand kan redden.
Rijkdom, status en succes zijn niks om te benijden, lijkt de regisseur te willen zeggen, deze mensen zijn vaak ongelukkiger dan mensen die veel minder hebben in dit leven. Tegen het einde is Jasmine goed voor het gekkenhuis Alle acteurs doen het echt goed en met veel goesting; uiteraard met Blanchett die eruit springt

De film vertelt het verhaal van twee zussen. De één is een normale echtgescheiden vrouw uit de lage middenklasse die steeds verkeerde partnerkeuzes maakt. De andere is een mondaine arrogante vrouw die zich profileerde in het walhalla van de rijken doordat haar man een succesvol zakenman is. De relatie tussen beide zussen is geforceerd en Jasm8ne heeft lang neergekeken op haar zus en haar leventje totdat ook zij aan de grond zit.
De film start erg sterk en toont aan wat voor een persoon Jasmine is. De scène met haar buurvrouw in het vliegtuig is treffend voor wie ze is: egocentrisch, narcistisch en verwaand. Ook in de eerste scènes met haar zus lijkt het precies of ze de verhalen van haar zus niet wil horen. Later groeien ze naar elkaar toe om dan opnieuw de polariserende toer op te gaan. De mannen in het verhazl zijn vrij stereotiep neergezet, maar de acteerprestatie van Cate Blanchett zet toch alles in de schaduw. Geweldige perfomance! Zo’n vreselijk mens vond ik het nu ook weer niet. Ok, ze is een bepaalde snobbistische standaard gewoon, maar ze trachtte toch opnieuw zelf de draad op te pikken om zelf carrière te maken (ook al loopt dat niet zo vlot).
Fijn waren ook de flashbacks met Hal die een leuke afwisseling gaven. Ook toen was Jasmine niet gelukkig, maar toen kon ze nog genieten van haar rijkdom en omgang met de hogere klassen. Veel schone schijn dus. Boucquet was eigenlijk Bucket, wel Jasmine was oorspronkelijk ook iets volkser (naam ontsnapt me even). Leuk filmje!
Heerlijke komedie (drama).
Dit is zo'n film waar je van houdt of waarvan je niet houdt.
Je kunt de film zien als een illustratie zien van het gezegde: "Eerlijk duurt het langst!".
Maar wat doe je dan met de stemmen in je hoofd, met het gesjoemel, met leugens, met ontrouw, met rijkeluisarrogantie? … Het zit er allemaal in.
Romantiek, neurotisch gemijmer en moraliserende trekjes. Het hoort er evenzeer bij.
En tenslotte is het ook een 'tragisch' verhaal, zoals yesplease al eerder aangaf.
Heb wel genoten van het spel van Cate Blanchett (Jasmine).
Regisseur Woody Allen is en blijft een fenomeen.
Allen films zijn vooral acteursfeestjes. Het blijft vrij puur, geen vernuftig camerawerk, amper een soundtrack. Maar er is altijd iets te genieten, hoewel er geslepener dialogen en vernuftigere plots uit Allen's pen zijn gekomen dan hier.
Er zitten inderdaad wat geforceerde toevalligheden in om het tempo erin te houden en expositie te beperken. En het vlot heen en weer springen in de tijd maakt het niet makkelijker maar wie scherp blijft kan wel beredeneren wanneer het zich afspeelt.