Blue Jasmine (2013)

Uitstekende film van Allen, alweer. Deze man heeft echt een groots en persoonlijk oeuvre opgebouwd. De typische Allen humor is weer rijkelijk aanwezig, subtiel en boordevol ironie. Dat kleine mannetje flikt het hem weer. Blanchett tilt de film naar een nog hoger niveau. Terechte Oscar voor haar zware en briljante rol.

Wat is dit een goede film! Een juweeltje.....Die Woody Allen is een fenomeen op filmgebied. En Cate Blanchett zet een rol neer waarbij ze zichzelf overtreft. Geen wonder dat ze er een oscar voor heeft gekregen. Drama, humor en mooie dialogen. Het zit er allemaal in.

Cate Blanchett is Jasmine French, afkomstig uit New York, Park Avenue. Ze is golddigger, pathologisch leugenaar en heeft ook last van zenuwinzinkingen. Met een vervelend verleden achter de rug trekt ze in bij haar 'zus' in San Francisco die heel anders in het leven staat. De clash tussen classy kosmopoliet vs. klootjesvolk wordt door Woody Allen schitterend uiteengezet in dit drama met her en der grappige momenten. Via flashbacks vallen de puzzelstukken van dit drama op hun plek, waarbij Blue Jasmine steeds sterker wordt richting het einde. Was een tijdje geleden dat ik een film van Allen zag, maar heb weer genoten mede door de glansrol van Blanchett.

Af en toe, heel af en toe, schemert er in deze film een aanwijzing door waarvan je zou kunnen zeggen 'Hé, heeft die kerel van Annie Hall deze gemaakt?' De tandarts die zegt 'Je kan heel wat over mensen te weten komen door in hun mond te kijken,' bijvoorbeeld, of Jasmines monoloog in het vliegtuig en de luchthaven. Voor de rest kabbelt dit filmpje gezapig voort. Cate Blanchett doet het voortreffelijk in haar rol en ook Alec Baldwin is geknipt voor zijn personage, maar het geheel komt te weinig tot leven. Ik wijt dit aan de opbouw: de oorzaak van de verzuurde relatie tussen Jasmine en haar zus en ex-schoonbroer wordt plompweg weggegeven door het gewoon te zeggen, terwijl we die door het gebruik van flashbacks net gaandeweg hadden kunnen ontdekken. Daardoor is er geen sprake van enige spanning in deze als een soap in beeld gebrachte hervertelling van A Streetcar Named Desire. Woody toch, zo'n kans laten liggen door slordig om te springen met de structuur van je scenario! Ik denk dat ik gewoon nog eens wat films uit jouw hoogdagen moet zien.

3,5* voor deze film.
5* voor Cate Blanchetts acteerprestatie.

Blue Jasmin is een merkwaardige film. Laat ik beginnen met wat goed is.
Ten eerste speelt de hoofdrolspeelster weergaloos. Haar ogen, lippen, gezichtsuitdrukkingen, lichaam en stem werken virtuoos samen om haar heen en weer pendelende emoties te vertolken.
Ten tweede maakt de film, in mijn ogen althans, origineel gebruik van twee filmclichés: de driehoeksverhouding en de niet-chronologische vertelling.
Voor Woody Allen-fans - van wie ik er een in de maak ben - is het evident dat de driehoeksverhouding een constante is in zijn films. Hij gebruikt het als een alternatief voor het Hollywood/negentiende eeuwse romantische idee van de ware liefde: de terloopse romantische/erotische bevlieging.
De affaires lijken altijd alleen maar tot stand te kunnen komen door de inherent illusoire aard van de verhouding - ze hint heel even naar die échte romantiek, zou het dan toch...
Beide personen voelen zich door elkaars status of uiterlijk aangetrokken en, in tegenstelling tot hun andere relatie, geliefd. De fantasie van perfectie maakt de nieuwkomer zo aantrekkelijk, totdat de schilfertjes van het ideaalbeeld loslaten. Dan resteert de eenzaamheid en het ongeliefd zijn die ook het uitgangspunt van de affaire was.
Zoals ik al zei is het een bekend plot. Helemaal voor Allenliefhebbers. Maar in combinatie met de tijdssprongen gaf Blue Jasmin deze verhaal- en filmtechniek wat meer jeu. Ze werkt in deze film omdat ik rond de helft erachter kwam dat ik de scènes in de goede volgorde moest reconstrueren. Het gevoel toen ik vervolgens het voorgaande in een andere context zag, gaf tintelingen, dus het effect werkte.
Doordat de tijden doorelkaar lopen, vloeiend dat wel, zeer vloeiend zelfs, worden de driehoeksverhoudingen ook gecompliceerder - overigens niet alleen daardoor, ook het feit dat haast ieder volwassen personage er een, of meerdere, heeft, compliceert de zaak.
Ondanks dat ik zag wat deze film deed, goed deed bovenal, bleef ik toch wat onbevredigd achter. De dialogen waren niet on point, de exposities van de problemen waren erg geforceerd - Jasmines zus ziet Hal vreemdgaan op straat; de kinderen die de twee zussen noodzakelijke plotinformatie ontfutselen. Deze zaken hadden voor mij subtieler gemoeten. Verder vielen de andere acteurs nogal bleek weg tegen Blanchetts huzarenstukje.

Twee zussen op zoek naar een man. En alweer een heerlijke Woody Allen film met heerlijke WA dialogen.

Aardig, maar te vrijblijvend om echt te beklijven. Blanchet acteert sterk maar speelt een onuitstaanbare opportunist waarmee het onmogelijk meeleven is.

Af en toe – héél af en toe – wordt het publiek via een vertolking herinnerd aan het vernuft dat nodig is om een rol met verve neer te zetten. Dankzij Cate Blanchett behoort ‘Blue Jasmine’ tot die categorie, uitgevonden voor een zeldzame film hier en daar.

De toon is deze keer opvallend destructief, of beter: de gelaagdheid is frappant. Waar tragikomedie bij Woody Allen de laatste jaren dikwijls het omgekeerde betekende – komitragiek, ofzoiets – is ‘Blue Jasmine’ de uitzondering. Zijn dissectie van een wereldje waarin niets telt behalve schone schijn, uiterlijk vertoon en groot geld, is treffend. Net zozeer is de psychologie van het centrale personage uitstekend uitgewerkt. Toch draagt ook deze creatie Allens typische signatuur – algehele vrolijkheid die een zegen is, toch in een tijd waarin cinema over ernstige thema’s niet zelden in miezerige ernst blijft steken.

Kortom, erg over te spreken. Heb luidop gelachen, ben verontwaardigd geweest, kon me plaatsvervangend schamen en voelde uiteindelijk een diep mededogen. Juist ja, dat is best veel emotie voor een recente Woody Allen!

3,5*

steeds een uitstekende casting in Allens films, altijd prachtige (onbekende) acteurs, ook voor de bijrollen

Niet alleen Cate Blanchet speelt goed. Ik vind het bovenal een tragische film.

Phew... Inderdaad een invoelbaar depri film. Vooral door het koortsachtige spel van misschien wel de belangrijkste actrice na Meryl Streep, Cate Blanchett. Geruststellende gedachte was voor mij dat ze in het eggie er heel warmpjes bijzit, zo ga je er in op. Ik vind eerlijk gezegd Woody Allen's latere films (veel) beter te pruimen dan die eindeloze relatieperikelen films waarin hij zelf een rol speelt.

Cate Blanchet levert prima werk, maar... het is haar personage waar wat mis mee is.
(Net iets) te naïef (of dom ?), te karikaturaal; en dat zorgde voor een ergernis die een rode draad was van begin tot einde. Niet alleen Jasmine trouwens. Ook bijvoorbeeld het gemak waarmee Ginger na haar 'uitstap' terugkeert naar haar partner, en alles weer rozenschijn en manegeur is... Heel zwart-wit.

De lange dialogen uit de WA-films zijn vaak heel real life (en/maar daardoor ook niet altijd voor iedereen even interessant). Hier had ik een heel ander gevoel. Misschien heb ik wel een portie cynisme of sarcasme over de hele lijn gemist ? Maar het lijkt me iets te eenvoudig om sarcasme uit te beelden in over-the-top situaties of personages...

3* - voor de acteurs, niet voor Allen.

Haha, echt zo'n golddigger vrouwen film

Flaubertiaanse zedenschets met etherische nimfe Cate Blanchett als ex-societydame. Haar acteerwerk is inderdaad oscarwaardig, al vond ik haar 'na de val' scherper als gedesillusioneerde, passief-aggressieve kenau. Haar passages met Alec Baldwin zijn wat repetitief, die hadden meer vuurwerk kunnen gebruiken. Sally Hawkins is dan weer leuk als de muizige 'zus' die in een ander milieu terecht is gekomen. Knap hoe Woody Allen een deprimerend gegeven - vrouwen die hun eigen identiteit verwerven via hun relatiekeuzes - laat schuren met een jazzy soundtrack en een warm kleurenfilter. Het maakt de wrange onderlaag tot iets wat terloops en onsentimenteel passeert, terwijl het bij mij hard binnenkomt omdat de negatieve implicaties voor deze figuren toch enorm gaan zijn.

Leuke film over een rijke tuthola die alles is kwijtgeraakt en zich niet kan settelen in de echte wereld. Leuke dialogen en een prachtrol van Blanchett. Weer een prima filmpje van Allen!

Goede acteurs maar saai verhaal. Niet mijn ding.

Toen ik voor het eerst de verfilming zah van A streetcar named Desire uit 1951 met Marlon Brando en Vivien Leigh (misschien wel de twee beste filmvertolkingen die ik ooit heb gezien) was ik daar behoorlijk ondersteboven van, en de vele malen die ik de film daarna heb herzien heeft hij weinig tot niets aan kracht ingeboet. En het is misschien niet eerlijk, en andere kijkers zullen hier wellicht geen last van hebben (misschien omdat ze Streetcar niet kennen, misschien omdat ze gewoon niet de neiging hebben om deze twee films met elkaar te vergelijken), maar bij mij drong zich bij Blue Jasmine constant de vergelijking met die eerdere film op, en daarbij schiet Allens film op alle fronten tekort. Cate Blanchett zou dan nog de reddende engel kunnen zijn, maar hoewel ik haar normaliter héél hoog heb zitten vind ik haar vertolking als Jasmine / Jeanette erg gekunsteld en bestudeerd : het is misschien wel de eerste keer dat ik de "touwtjes" bij haar zie, en achteraf zou ik haar Oscar ook eigenlijk liever bij Judi Dench voor diens ontroerende rol in Philomena terecht hebben zien komen. En nóg een uiterst vervelend trekje: Allens liefde voor oude-stijl-jazz en liedjes uit die periode is bekend, maar zijn constante gebruik daarvan in zijn films daarvan gaat me zo langzaam maar zeker wel op de zenuwen werken, en wanneer de muziek daar dan ook nog eens zo ongeschikt voor is als in dít geval vraag ik me af of de music-editor hier niet met de vuist op tafel had moeten slaan. Maar ja, dat doe je natuurlijk niet bij iemand die als levende legende zo'n respect wordt betoond. Ikzelf kan in ieder geval noch voor het verhaal noch voor de vertolkingen noch voor het gebruik van muziek in deze film ook maar enig enthousiasme opbrengen.

Een Woody Allens beste films, mede dankzij een fantastische Cate Blanchett die een Personage neerzet om verliefd op te worden.

Vind je? Je wil het wel, maar telkens weer blijkt wat een oppervlakkig kutmens ze is. Haar zus is tig keer aardiger en zaliger om meet te leven, maar helaas neigen we weer altijd op de 'mooiste' te vallen. Ze is adembenemend, maar je bijt gewoon je tanden erop stuk. Wel schitterend neergezet hier.

Ik ben bang dat je gelijk hebt Stefan. De 'verliefdheid' betreft eerder de actrice, Cate Blanchet, dan de strontverwende Jasmine. Maar haar zus.... nee toch?

Haha… hier bedoel ik ook het type, de rol in deze film: een vrouw die overloopt van de goede bedoelingen en die je je leven lang prima zou verzorgen. Een lelijk eendje, hoewel dat nu nog wel best meevalt.… maar verliefdheid is nu eenmaal niet rationeel.

Zeer sterk. Misschien wel Allen's beste die ik heb gezien. Vreselijk mens die Jasmine... tegen het einde nam ik duivels genoegen in alle narigheid die haar overviel. Zij is een vrouw uit een van oorsprong bescheiden milieu maar die verslaafd is geworden aan een mondaine levensstijl door haar huwelijk met een rijke businessman. Haar materialistische leventje valt echter aan diggelen wanneer blijkt dat haar man haar al jaren bedriegt (en bovendien een oplichter blijkt te zijn).

Berooid zoekt ze haar zuster op die haar onderdak aanbiedt om haar te steunen. De manier waarop ze over haar veel bescheidener zus en diens "looser" van een vriend praat getuigt dat ze op hen neerkijkt. Al snel begrijp je ook dat Jasmine in feite een oppervlakkige vrouw zonder talent is die afhankelijk was van het rijkeluisbestaan om zich in stand te houden. De slimme zet van Woody Allen vond ik dat ze Jasmine opnieuw verliefd laat worden op weeral een rijke man die haar uit de "miserabele" sociale toestand kan redden.

Rijkdom, status en succes zijn niks om te benijden, lijkt de regisseur te willen zeggen, deze mensen zijn vaak ongelukkiger dan mensen die veel minder hebben in dit leven. Tegen het einde is Jasmine goed voor het gekkenhuis Alle acteurs doen het echt goed en met veel goesting; uiteraard met Blanchett die eruit springt

Nu niet dat ik al veel films van Woody Allen zag, toch niet in verhouding tot zijn oeuvre, maar als er eentje passeert op TV, dan durf ik mijn digicorder wel in te stellen. Manhattan vind ik tot op heden zijn beste, maar ook deze Blue Jasmine vond ik best te pruimen.

De film vertelt het verhaal van twee zussen. De één is een normale echtgescheiden vrouw uit de lage middenklasse die steeds verkeerde partnerkeuzes maakt. De andere is een mondaine arrogante vrouw die zich profileerde in het walhalla van de rijken doordat haar man een succesvol zakenman is. De relatie tussen beide zussen is geforceerd en Jasm8ne heeft lang neergekeken op haar zus en haar leventje totdat ook zij aan de grond zit.

De film start erg sterk en toont aan wat voor een persoon Jasmine is. De scène met haar buurvrouw in het vliegtuig is treffend voor wie ze is: egocentrisch, narcistisch en verwaand. Ook in de eerste scènes met haar zus lijkt het precies of ze de verhalen van haar zus niet wil horen. Later groeien ze naar elkaar toe om dan opnieuw de polariserende toer op te gaan. De mannen in het verhazl zijn vrij stereotiep neergezet, maar de acteerprestatie van Cate Blanchett zet toch alles in de schaduw. Geweldige perfomance! Zo’n vreselijk mens vond ik het nu ook weer niet. Ok, ze is een bepaalde snobbistische standaard gewoon, maar ze trachtte toch opnieuw zelf de draad op te pikken om zelf carrière te maken (ook al loopt dat niet zo vlot).

Fijn waren ook de flashbacks met Hal die een leuke afwisseling gaven. Ook toen was Jasmine niet gelukkig, maar toen kon ze nog genieten van haar rijkdom en omgang met de hogere klassen. Veel schone schijn dus. Boucquet was eigenlijk Bucket, wel Jasmine was oorspronkelijk ook iets volkser (naam ontsnapt me even). Leuk filmje!

(Gezien op 23/08/18)
Heerlijke komedie (drama).
Dit is zo'n film waar je van houdt of waarvan je niet houdt.
Je kunt de film zien als een illustratie zien van het gezegde: "Eerlijk duurt het langst!".
Maar wat doe je dan met de stemmen in je hoofd, met het gesjoemel, met leugens, met ontrouw, met rijkeluisarrogantie? … Het zit er allemaal in.
Romantiek, neurotisch gemijmer en moraliserende trekjes. Het hoort er evenzeer bij.
En tenslotte is het ook een 'tragisch' verhaal, zoals yesplease al eerder aangaf.
Heb wel genoten van het spel van Cate Blanchett (Jasmine).
Regisseur Woody Allen is en blijft een fenomeen.

Een heerlijke film. Wat vind ik Sally Hawkins en Cate Blanchett toch topactrices, en de film zit mooi in elkaar. Een goed verhaal waar ik van begin tot eind geboeid naar bleef kijken, mede door het geweldige spel en de intrigerende personages die Hawkins en Blanchett spelen. Sterk! 4*

Ik vond hem niet bijster bijzonder. Blanchett speelt het wel goed, maar na een uur ben je haar gedrag ook zat.