Blue Jasmine (2013)

wonderbaarlijk dat iemand 30 jaar elk jaar dezelfde film kan maken.

Typische W. Allen-film. Mooi uitgewerkt verhaal. Het kwam op mij over alsof Cate B. in haar rol moest groeien. Ik kon me het eerste deel van de film niet in haar rol inleven, vond het "te clean" geacteerd. Maar later in de film, als ze barstjes begint te vertonen in de facade die ze tegen beter weten in probeert op te houden, wordt de rol en de film steeds geloofwaardiger en authentieker. Een 4,0.

Nu nog voor geen tientje (en dat bij bol.com) te koop.

Cate Blanchet verricht een tour de force als de onuitstaanbare, deerniswekkende omhooggevallen Jasmine. Jasmine is een soort professionele echtgenote: een vrouw die haar identiteit ontleent aan de wijze waarop zij haar rol als welgestelde eega weet in te vullen, als vormgever van de huiselijke decadentie, als gastvrouw voor de andere leden van de nouveau riche, etc. Kortom, een vrouw als sociaal distinctiemiddel, niet veel meer dan het juiste krijtstrepen power suit, een ornament. Jasmine speelt een gedienstige, passieve bijrol in het fallocentrische toneelstuk waarin haar man, Madoff-kloon Hal, routinieus neergezet door Alec Baldwin, de twijfelachtige hoofdrol speelt. het risico van de bijrolactrice is uiteraard dat zij voortijdig het scenario uit kan worden geschreven. We treffen Jasmine dan ook aan in een moment van crisis, waarin zij op zoek moet naar een nieuwe manier om zichzelf te definieren: studie, een baan, een bestaan van betrekkelijke onafhankelijkheid. Blanchet laveert als Jasmine succesvol tussen archetype en menselijkheid, ingetogenheid en hysterie.

Allen weet door middel van een aantal tamelijk ingenieus ingepaste terugblikken treffend te verbeelden hoe zij de illusies van het verleden niet van zich af kan schudden. Jasmines blues bestaat uit de trieste wijze waarop zij zich niet aan haar wanen weet te ontworstelen. Het is deze fragiliteit die dit afgrijselijke personage uiteindelijk verkropbaar en meelijwekkend maakt.

Verreweg het sterkste moment in deze film is het eind, waarin de (nu wellicht definitief) aan de waanzin ten prooi gevallen Blanchet, als een in zichzelf gekeerde tragische tegenhanger van Forrest Gump brabbelt over de 'box of' herinneringen aan klatergouden cartierkettingen die haar leven is.

Mag je ook recensies schrijven over de bijdragen tot dusver? Laat ik dat niet doen, maar volstaan met de opmerking dat bijna elke bijdrage op de 4 pagina's tot nu toe behoorlijk spot on is, zelfs de meningen waarik het minder mee eens ben. Ook wel eens het vermelden waard. Samenvattend; het verhaal loopt als een trein, de flashbacks versterken het heden, de karakters zitten ergens tussen de vermakelijke Allen karikaturen en echte personages in en, ik kom er niet omheen, Blanchett is voortreffelijk.

Allen gaat met deze film meer op de dramatisch tour. Uiteraard is het belangrijkste karakter weer een neurotisch persoon met de nodige problemen, echter hier miste ik wel wat luchtigheid. Blanchett speelt de rol erg overtuigend, maar het valt wel zwaar. Hawkins zorgt voor wat luchtigheid maar dat is pas in balans in het laatste half uur. De climax is sterk en de film stopt precies op het juiste moment.

Blue Jasmine

Het dramatische verhaal van Jasmine over haar aftakeling in het leven. Woody Allen produceert eigenlijk al jaren niet heel veel verrassends meer. Hij presteert daarentegen ook al jaren op een degelijk niveau. Met Blue Jasmine als zijn nieuwste productie, hoopte ik toch een beetje verrast te worden. Ondanks dat het een leuke film is, was dat niet het geval.

Want het verhaal steekt als een klassieke Allen in elkaar, vind ik. Een stevig fundament voor een goede dramafilm. Allen valt direct met de deur in huis. Naarmate het verhaal vordert worden er een paar scherpe flashbacks ingebracht, waardoor je soms even niet doorhebt dat je van heden naar verleden bent gewisseld. Tegen het einde heb je het wel gezien en komt de film ook een beetje in een sleur. Een paar opzichtige voorspelbare gebeurtenissen stapelen zich achter elkaar op. De film kakt op het einde dan ook een beetje in.

Cate Blanchett speelt echt een heel sterke rol. Haar personage is karakteristiek echt een feeks en dat weet ze perfect naar buiten te brengen. Haar overgangen zijn heel scherp en erg sterk. Haar mentale problemen weet ze behoorlijk goed op je over te brengen. Sterk.
Sally Hawkins speelt op een vrij monotone manier. De gehele film speelt ze op een constant niveau. Haar karakter geeft haar ook niet echt de mogelijkheden op zich te ontplooien in de film.
Alec Baldwin en Andrew Dice Clay zijn leuke bijkarakters. Baldwin met zijn eeuwige charmes en Clay met zijn simpliciteit. Leuk.

De film in krachtig in zijn eenvoud gemonteerd. Tevens is het simpel weergegeven. Settings zijn goed gekozen, maar spatten er niet uit. Een enkele mooie shot van The Golden Gate Bridge, maar meer ook niet. Van een locatie als San Francisco had Allen meer kunnen maken. Zonde.

Blue Jasmine is niet de uitspatter van Allen die ik gehoopt had. Geinig, maar meer ook niet. Gewoon een voldoende dus.

3*

Wederom een prachtige vertolking van Cate Blanchett.

Goeie film over twee geadopteerde zussen die elkaars tegenpolen zouden kunnen zijn. Een boeiend hoofdpersonage en ook een goed verhaal dat niet chronologisch verteld wordt. Ondanks de soort van ontknoping tegen het einde, zet dit het geheel niet in een ander perspectief. Een uitstekende cast waarbij Cate Blanchett en Sally Hawkins eruit springen.

Goede en leuke Woody Allen film, vooral het acteerwerk is super goed.

Ik ben wel bekend met de naam Woody Allen maar nadat ik zijn werk opgezocht had bleek dat ik nog geen één van zijn films gekeken had. Blue Jasmine was dus mijn eerste ervaring met het ouvre van Woody Allen. En het smaakt naar meer!

Nu ben ik altijd al een fan van Cate Blanchett geweest, en opnieuw bewijst ze een ontzettende pure en natuurlijke actrice te zijn. Vind haar echt groeien in haar rol en naarmate het einde van de film vind ik haar acteerprestaties echt Oscarwaardig. Ook haar adoptiezus mag een eervolle vermelding krijgen want ook zij speelt erg goed.

Het is een op zich niet zo heel moeilijk verhaal over een fall from grace van de ene zus die intrekt bij de andere zus. Het is mooi, lief en dramatisch om het verloop te zien. De aftakeling van Blanchett is zeer goed weergegeven, ook door middel van uitstekend gebruikte flashbacks. Absoluut een film die me heeft kunnen bekoren.

4*
8/10 (IMDB)

Een matige drama/komedie film...
Saai verhaal...
Komedie is mijn smaak niet....
Prima acteerwerk...
Wel leuk bekende acteur Alec Baldwin en
actrice Cate Blanchett ...
Mooi HD kwaliteit breedbeeld...
Prima achtergrond geluid
(Dolby Digital)...
Geen moeite waard...

Ik houd wel van het sfeertje in deze film. De film weet mij de hele tijd te boeien, maar het is totaal geen komedie. Meer een drama / romantiek. Met de nadruk op drama. Je sluit de film alleen af met een onbevredigend gevoel, omdat er geen einde aan de film zit! Daar heb ik echt een hekel aan en breng ik een 0,5 ster in mindering.

Ik ben geen groot fan van Woody Allen, maar zijn laatste paar films weet ik wel te waarderen en daar hoort deze film ook bij.

Het typische Woody Allen achtige verhaal zit gewoon leuk in elkaar en hetzelfde geldt voor de uitvoering (inclusief het visuele en muzikale gedeelte, dat laatste uiteraard ook met de typische Woody Allen achtige kenmerken). Dat komt met name op conto van de cast en vooral natuurlijk Cate Blanchett in de rol van "Jasmine" die goed en leuk speelde. Het is ook niet bepaald een straf om circa 90 minuten lang te kijken naar haar. Het moment waarop de duistere en louche zaken van Jasmine's rijke echtgenoot "Hal" (leuk gespeeld door Alec Baldwin) naar bovenkomt en waardoor "Jasmine" in één klap alle luxe en aanzien kwijt raakt, was wel geinig. Op dat moment krijgt het verhaal ook een andere leuke wending en moet ze zelfs voor het eerst werken. Deze film moet het overigens vooral hebben van de vele leuke dialogen want de meeste humor is in het algemeen wat droog en flauwtjes.

Al met al is dit gewoon een leuke Woody Allen film, waarbij de nadruk vooral ligt op drama (wel luchtig). Vanwege de vaart en de duur van het verhaal kijkt de film zich ook nog eens lekker weg. Wel jammer van het einde, wat eigenlijk geen einde was.

P.S. geinig dat de zeer grofgebekte komediant Andrew Dice Clay ook een rolletje heeft in het verhaal. Ik kon zijn humor altijd wel waarderen. In deze film is hij overigens niet grofgebekt.

Vage film. Drama genoeg maar heb geen komedie kunnen ontdekken. Gewoon saai en slaapverwekkend.

Woody Allen is terug op Amerikaanse grond met een prachtige en kenmerkende Woodiaanse film, op basis van een sterk script, juiste mix van actie/drama en een subliem spelende Cate Blanchett. Het verhaal over de noodlottige ruil van een huisvrouw, van upperclass NY naar een bescheiden bestaan in San Francisco is bijzonder fraai vormgegeven. Het aanpassingsdilemma van de protagonist en het grote contrast met haar pleegzus creëert voor de rol van jasmine een interessant verhaal, dat d.m.v. flashback mooi uiteengezet wordt. Woody Allen zet met -Blue Jasmine- een zeer fraaie film neer en i.c.m. het sublieme acteerwerk van Cate Blanchett een welverdiende 4 sterren beoordeling.

Cate Blanchett mooie vrouw en geweldige actrice. Ze won niet voor niets een oscar voor haar rol in Blue Jasmine. Ik heb haar in meerdere films bewondert. Alhoewel ik best een Woody Allen fan ben valt deze toch wat tegen ondanks het geweldige spel van Cate Blanchett. Het verhaal is wat slapjes zonder veel spannende interessante uitspatters. Ik denk dat zonder Cate Blanchett deze film wat saai was geworden. Woody Allen heeft betere films gemaakt.Toch natuurlijk wel de moeite waard om te zien.

Na wat positieve reactie me ook eens aan deze gewaagd en 'k vond deze niet mis. Een drama die door de niet chronologische vertelstijl boeiend bleef.
De cast deed het ook prima, al was het toch vooral Cate die er uitsprong.
De film zag er wel goed uit, maar 'k vond de film nu ook niet superspeciaal.

Woody Allen heeft opnieuw een scenario geschreven met een sterke hoofdrol voor een vrouw van middelbare leeftijd. Cate Blanchett heeft er dankbaar gebruik van gemaakt.

Het verhaal begint in medias res. Jasmines mislukte huwelijk krijgen we in flashbacks te zien. Door met een rijke man te trouwen was ze opgeklommen van de lagere middenklasse in San Francisco naar de hogere middenklasse in New York. Op haar achtergebleven zus was ze gaan neerkijken. Nu moet ze de vernedering ondergaan om bij diezelfde zus te gaan aankloppen voor onderdak.

Het is gemakkelijk om deze antiheldin te veroordelen, maar veel mensen zouden in haar plaats hetzelfde gedaan hebben. Ze wilde alleen maar een gemakkelijk leventje. Het is bijna onmogelijk om een normaal vriendschappelijk contact te onderhouden met mensen uit een andere sociale klasse.

Door haar man te verklikken heeft ze in haar eigen voet geschoten. Ze had van zijn alimentatie kunnen leven. Geleidelijk dringt het tot haar door dat de zeven vette jaren achter de rug liggen. Psychisch brokkelt ze verder af.

Zoals vaak koos Woody Allen voor New Orleans-jazz, in dit geval de trompet van King Oliver en Louis Armstrong. Op het einde zingt de rauwgevooisde Lizzie Miles het burleske liedje A Good Man Is Hard to Find; niet bepaald emancipatorisch maar wel toepasselijk bij deze vrouw die haar geluk zoekt in het aan de haak slaan van een rijke man.

Woody Allen zoals we hem kennen, met een tragikomische kijk op het dagelijks leven en herkenbare situaties.
Een vloeiende script en een zeer geslaagd werken met flashback, wat de film, zoals het eigenlijk hoort, nog levendiger houdt.
Cate Blanchett, die werkelijk schittert (Ook een pluim voor de make-up) hield er zowel een Oscar, een Golden Globe als een Bafta aan over en ook Sally Hawkins werd genomineerd voor haar aandeel in de heerlijk uitgespitte toestanden met haar zus.
Woody Allen as I like it.
En, meende ik niet in een bepaalde scène, in het begin van de film, Woody te herkennen op de achtergrond, ergens achter glas ?
Krijgt hij nu ook nog Hitchcock-manieren.

Wat kan Woody Allen toch een heerlijke sfeer neerzetten met zijn films, net zo sterk als Hitchcock, hoewel dat een heel ander genre was. Maar de kwaliteit van Allen druipt er van af. Cate is uitermate sterk in tegenstelling tot Baldwin (die ik nooit overtuigend heb zien overkomen. ,misschien een beetje in Hunt for Red October) De combinaties en wisselingen tussen toen en nu zijn uitstekend en zeer onderhoudend.
Tot slot; dit is genre drama en geen komedie

Weer zo'n heerlijk, licht schurend Woody Allen drama die dit keer zijn New Yorkse hysterie naar San Francisco exporteert.

Wat een saaie, niet grappige film. Ik bleef maar wachten tot een verhaal zicht ontvouwt of dat er iets gaat gebeuren en toen was het gelukkig afgelopen. Ik kon totaal geen sympathie opbrengen voor de 2 vrouwen.

I used to know the words. Now they're all a jumble

Blue Jasmine stond al een tijdje op het verlanglijstje, tezamen met het overige werk van Woody Allen dat ik nog niet heb gezien. De reden waarom het echter een tijd duurde eer ik me hier aan waagde is dat ik Allen's vorige, To Rome with Love, niet echt kon smaken. Dat en het feit dat ik de cinema release blijkbaar compleet heb gemist en de DVD nog nergens voor een goed prijsje was tegengekomen. Gelukkig besloot het plaatselijke cultuurcentrum om de film opnieuw in roulatie te nemen.

En dan is het tof om te zien dat To Rome with Love blijkbaar een toevallige misser was, want met Blue Jasmine weet Allen weer de gebruikelijke hoge toppen te scheren. Deze keer eens geen film waar een stad centraal staat, maar waar de focus ligt op één iemand. Jasmine, die me wel eens aan een vrouwelijke versie van die typische neurotische Allen personages deed denken, is dan ook de katalysator van de film. Ze komt van een leven waar ze in het middelpunt van de belangstelling stond en dat wordt verder doorgewerkt in de film zelf. Het is daar dat het interessant wordt, want Jasmine is misschien wel één van de interessantste personages die ik tot nu toe ben tegen gekomen in het oeuvre van de New Yorker. Sympathiek is ze niet, maar ze heeft een soort van tragikomische vibe rondom haar die ik wel kon waarderen. Bovendien weet Allen regelmatig nog verrassend uit de hoek te komen, zeker het telefoontje van Jasmine naar de FBI had ik eerlijk gezegd niet verwacht, waardoor dit het bewijs is dat hij zijn touch nog steeds niet kwijt is. Vond vooral ook de wisselwerking met flashbacks en het heden lekker in elkaar overvloeien, ik heb het al erger geweten.

Eerlijk is eerlijk, ik vermoed dat een groot deel van de aantrekkingskracht van Jasmine niet enkel aan Allen en zijn script/regie is te wijten. Cate Blanchett heb ik nooit slecht gevonden, maar het is ook geen actrice waarvoor ik zou thuisblijven. Hier trekt ze echter de film geheel naar zich toe en blijf je als het ware gehypnotiseerd staren naar elke moment dat ze in de film te zien is. Je zou dan denken dat de film inzakt wanneer ze er even niet in voorkomt, maar dat wordt gelukkig goed opgevangen met een resem sterke acteurs. Sally Hawkins vormt het perfecte evenwicht voor Blanchett en Alec Baldwin stijgt boven zichzelf uit onder de regie van Allen. De zwakste schakel is Louis C.K. die nooit echt lijkt te passen in het geheel, maar dat is een klein hekelpunt.

Woody Allen en Cate Blanchett, het is een combinatie die meer mag voorkomen. Ik blijf het verbazingwekkend vinden dat de regisseur tegen zo'n hoog tempo films maakt en dat er altijd wel iets in zijn films zit dat me weet aan te spreken. Blue Jasmine is ongetwijfeld één van zijn beste, al is de weg gelukkig nog lang.

4*

Eigenlijk heeft de film niet veel omhanden; de film heeft een minimaal verhaal. Daarentegen wel een Blanchet die de hele kar trekt. Fantastisch geacteerd. Dat heft elkaar weer lekker op. Erg goede actrice (terechte Oscar). De muziek was ook okee, en de sfeer was goed in de film. Nergens te diepzinnig, nergens te luchtig. Maar ik vraag me af hoe lang de film mij bijblijft.

Een minimalistisch verhaal, maar toch interessant genoeg om naar te kijken. De voorgaande recensies geven al een goed beeld van de gehele sfeer van de film. Toch wil ik graag toevoegen dat ik de dialogen erg sterk vond. Niet zo zeer om de inhoud, maar meer om het feit dat het heel 'echt' aanvoelt. Dat weet niet elke film te presteren. Ook alle applaus voor Cate Blanchett, een rol als deze lijkt in haar schoot geworpen te zijn! Ik kon me echt irriteren aan haar personage, maar er was aan de andere kant ook zeker sympathie voor haar op te brengen. Als je dit als acteur weet neer te zetten, dan heb je het in mijn ogen goed gedaan!

Veel gehoopt, weinig van verwacht, veel van gekregen. Cate Blanchett is een acteerkanon hallelujah en met jaloersmakende behendigheid serveert Allen alle dialogen en verhaallijnen soepeltjes de kijker voor. Mooi in beeld gebracht ook. Fijne, lekkere film zonder al te veel poespas maar met niettemin een heleboel om van te genieten. 4,0*

Heerlijke film met een leuke sfeer in San Francisco. Typisch Woody Allen film inclusief met mooie jazz muziek. Iedereen acteerde perfect, maar Blanchett was echt de ster. Ik vond dit een van haar beste rollen. Een stuk beter dan To Rome with Love (2012) die ik onlangs heb gezien. Fles wijn er bij en genieten van deze film.
Leuke weetje: die Hermas Birkin tas die ze draagt in deze film is rond de $18k

Dikke 3.5*

De film toont opportunistich gedrag, waar iedereen aan doet, en het hangt van een hoop toeval af hoe het uitpakt.

Wat een heerlijke rol zet Blanchett hier neer zeg. Ze bestaan: goddelijke wezens, maar absolute krengen, die onherroepelijk verloren zijn. Blanchett verstaat het zo eentje neer te zetten waar je met de beste wil van de wereld geen sympathie voor kan opbrengen (de opening was al o zo tragisch en grappig tegelijkertijd). Zelfs naar het einde toe, waar er nog altijd een soort catharsis dreigt, verkwanselt ze zelf haar laatste sprankeltje krediet en verdwijnt ze gewoon van het toneel de dieperik in. Meedogenloos en ronduit schitterend. Mooie remonte na hett vreselijke Vicky Christina Barcelona.