The Iron Lady (2011)

En juist daarom wist deze film mij onvoldoende te boeien. Die dementerende Thatcher interesseerde mij namelijk hoegenaamd helemaal niks, ondanks het sterke acteren van Meryl Streep. Ik houd ook helemaal niet van dat gespring in de tijd. Dat deed de film "J. Edgar" voor mij ook al de das om. Pak een bepaalde periode uit het leven van een grote persoonlijkheid en maak daar een film over. Deze film moest het van mij dan ook helemaal hebben van het verhaal van de fysiek en mentaal sterke Thatcher als Prime Minister van de UK. Daar had van mij de hele film over mogen gaan. Vooral de scènes met Thatcher waarin zij de bijnaam als Iron Lady volledig waarmaakte, zoals bij voorbeeld hoe zij de oorlog tegen Argentinië doordrukte, vond ik ijzersterk.

3,0*

Het is opvallend dat er bij The Iron Lady bijna alleen maar over Streep gepraat wordt, terwijl de film eromheen een stuk merkwaardiger is. Over Streep heb ik eigenlijk niet eens zoveel te zeggen, omdat dit gewoon is wat Streep altijd doet: technisch perfect acteren zonder onder de huid van het personage te kruipen en mij als kijker mee te slepen. Ik ben blij dat ik zo langzamerhand meer stemmen hoor van dat de verplichte Oscarnominatie voor Streep hier wat overdreven is. Men lijkt Streep wel te nomineren uit gewoonte. Dat ze de prijs waarschijnlijk gaat winnen is absurd. Ik durf iedereen uit te dagen om We Need to Talk About Kevin te zien en met een serieus gezicht te zeggen dat Streep beter is in The Iron Lady dan Tilda Swinton in die film.

Wat me het meest interesseert hier is wat een aparte film The Iron Lady is geworden. Geen enkel bericht gaf mij het idee iets anders te hoeven vermoeden dan gewoon weer een conventionele biopic. Echter qua stijl is het toch wel een ander verhaal, want volgens mij heb ik nog nooit zo'n bombastische biopic gezien. Vette camerastandpunten, extreme close-ups, karikaturale acteerprestaties, gekunstelde settings en een soundtrack (dus zowel geluidseffecten als muziek) die zo uit Transformers had kunnen komen: alles is zo over-the-top dat het een poging tot camp lijkt. Het is wat dat betreft niet eens zo wonderlijk dat Phyllida Lloyd hiervoor een (barslechte) musical heeft gemaakt, want deze film krijgt doodleuk dezelfde behandeling. Dit is meer Eisensteins Ivan the Terrible dan Frears' The Queen. Als de film de bombast en de kitsch nog wat verder had opgevoerd, zoals in Ivan the Terrible had ik het waarschijnlijk nog best leuk gevonden ook, maar helaas probeert de film meteen toch ook een serieuze film over Thatcher te zijn.

Op zich zou zo'n audiovisueel afwijkende biopic verfrissend kunnen werken, ware het niet dat het allemaal niet mooi is (Lloyd is gewoon een verschrikkelijke regisseur, die ik in de toekomst hoop te negeren) en vooral dat het niet werkt om het verhaal van Thatcher te vertellen. Als biopic is dit niet meer dan oppervlakte. Alle belangrijke moment komen aan bod en krijgen net genoeg context om begrijpelijk te zijn, maar daar is alles mee gezegd. Niets wekt de indruk dat ook maar iemand die aan deze film heeft meegewerkt heeft interesse had in Britse geschiedenis of politiek. De film komt dan ook uiteindelijk niet verder dan te zeggen dat Thatcher een trotse vrouw is met een ijzeren wil die haar zin doordrijft. Dat is het en dat is al ook al meteen duidelijk. Wat voor een invloed dat karakter op haar land had wordt zo min mogelijk duidelijk gemaakt, want de Lloyd en scenarioschrijver Morgan lijken het absoluut niet aan te durven om ook maar geassocieerd te worden met een mogelijke politieke mening, zelfs niet met een objectieve blik. Het grootste schandaal van The Iron Lady is dat er uiteindelijk geen oordeel (positief of negatief) geveld wordt over Thatcher de politicus, maar wel over hoe ze als gezinsvrouw was. Dat is kennelijk waar de interesse van Lloyd en Morgan lag en ze laten vooral zien dat Thatcher vervreemd is van haar kinderen en een goede maar soms lastige band had met haar conventionelere man. Ik denk dat dit ook de reden is waarom de momenten in het heden met een dementerende Thatcher de overhand krijgen. De flashbacks worden telkens gestart door waanbeelden waarin Thatcher haar overleden man ziet. Dit is bizar aangezien Dennis Thatcher overduidelijk geen hand had in het politieke leven van zijn vrouw en nauwelijks een rol speelt in de flashbacks. Een bizarre structuur, eigenlijk gewoon twee films ineen (Thatcher de politicus en de dementerende Thatcher) die nooit echt als een geheel voelen.

En waar eindigt het? Met Thatcher die alleen een theekopje schoonmaakt, ondanks dat ze aan het begin van haar carrière gezworen heeft geen huisvrouw te worden die zich met dergelijke taken bezighoudt. Waarom dit einde? In feite zeggen Lloyd en Morgan hier gewoon doodleuk dat Thatcher ondanks haar tijd als premier uiteindelijk toch een huisvrouw is geworden, alsof haar politieke carrière geen indruk heeft achter gelaten. Ze is toch maar een gewone vrouw, alleen dan wel eentje die ook nog eens gefaald heeft in haar gezinsleven. Ik denk dat zelfs Thatchers grootste tegenstanders dit een onpassend slot zullen vinden voor een film over haar leven.

Een rotslechte film dus, misschien wel de slechtste biopic die je kunt bedenken en in ieder geval dé biopic die het minste voeling lijkt te hebben gehad met de persoon die geportretteerd wordt en de geschiedenis die haar zo gemaakt heeft. Ik overdrijf niet als ik zeg dat de titel alles zegt wat de film te zeggen heeft over Thatcher: ze was een ijzeren dame. Als je de titel gelezen hebt kun je de film overslaan.
1,5*

Flinke teleurstelling van één van mijn favoriete scenaristen op dit moment, Abi Morgan, wiens overige werk uit 2011 - BBC's The Hour en Shame - vrij hoog heb zitten. Voor Streep deed ik het sowieso dan ook al niet; dat zij 't Zwitserse zakmes is onder actrices wist ik al.

Cruciale (?) momenten uit Thatcher's verleden worden ingewisseld met het Thatcher uit het heden, wiens seniliteit - naarmate de speelduur vorderd - steeds verder afbrokkelt om een contrast tussen toen en nu te tonen? Haar motivaties uit te lichten? Weet het niet, kon er in ieder geval weinig mee.

Vrees voor J. Edgar, die praktisch dezelfde kritieken ontving als deze 'biopic;' een film die volledig afhankelijk is van een sterke hoofdrol.

Mwoi, mwoi... de film heeft een beetje hetzelfde probleem als J. Edgar, die flashback structuur houdt je te veel op afstand. De oudere Margaret Tatcher werkt goed en is overtuigend maar waar het mijn inziens bij deze film om gaat, haar leven, blijven we emotioneel veel te ver op afstand. Meryl Streep in de hoofdrol is natuurlijk instant oscar-materiaal en het grote probleem ligt hem toch echt in het scenario. Die hele trent van zielige oude mensen die in een biopic terugkijken mag van mij de deur uit, sleep me met zo'n film gewoon mee in de gevoelens en twijfels van het moment. Da's veel leuker.

Opmerkelijke rol van Streep in een verder wat onopvallende biopic. De flashback-structuur is niet altijd even gelukkig gekozen, waardoor vooral het begin van de film wat moeizaam verloopt. Verder is het allemaal vakkundig in elkaar gezet en onderhoudend genoeg, maar echt meeslepend wil het maar niet worden.

Ik heb altijd gedacht dat miss Thatcher een van de medogelooste primier was die Engeland kende. Een erg harde en strikte vrouw.
Nu moet ik bekennen dat ik Meryl Streep een erg overtuigende Thatcheer neer vond zetten, maar om te zeggen dat de "strengheid" nu echt van het beeld afspat....nou nee!.
Er wordt veel afgewisseld tussen hede en nu. Dit werkte soms wat verwarrend en choatisch.
En daarbij vond ik het niet veel meerwaarde hebben of toevoegen aan het verhaal.
Ik had veel liever het verleden gezien waarin Thacher echt deed regeren.
Voor mijn gevoel hebben ze heel veel situaties in iets meer dan 1 1/2 uur willen proppen, wat bij de uitwerking niet echt ten goede is gekomen.
Van mij een 3,5* Maar dit meer omdat ik met erg veel plezier naar Meryl heb gekeken.

Een weergaloze Meryl Streep (een verbluffende imitatie en ze is nauwelijks te herkennen), echter bij het kijken naar deze film bekroop me hetzelfde gevoel als bij het kijken naar 'La Môme': een ijzersterke hoofdrol zegt niets over de film zelf, want die is teleurstellend. Sentimentele, gezwollen, kitschige stukjes, zonder verklaringen en analyse. De sprongen in de film maken het onmogelijk een beeld van de sterke vrouw Thatcher te krijgen. En je moet wel een hart van steen hebben om geen medelijden met deze personage te krijgen en volgens mij is dat niet terecht. Waarschijnlijk waren 105 minuten speelduur te kort om deze oud premier neer te zetten hoe of ze was.

Ondergewaardeerd. Het probleem aan The Iron Lady is dat het veel meer het verhaal is van de bejaarde, bijna-demente Margaret Thatcher die haar herinneringen reconstrueert dan dat het een politieke film is. Het gaat er helemaal niet om of er een politiek sterke film neer wordt gezet die het bewind van Thatcher sociaal en maatschappelijk kan duiden, integendeel, de focus ligt puur op de menselijke kant achter de politieke figuur. Daarom moeten bepaalde fragmenten uit haar beruchte verleden dan ook bekeken worden vanuit de subjectieve inkleuring van Margaret Thatcher zelf. Wie een neutrale biopic verwacht komt bedrogen uit, want zo is het ook helemaal niet bedoeld.

Wat zo goed is aan The Iron Lady is dat het de desillusie van een oudere vrouw toont die terugkijkt op een roemrucht verleden dat er niet meer is. Haar herinneringen ''liegen''. Ze geven een overgeromantiseerd en simplistisch beeld van de werkelijkheid. Dat wordt nog eens onderstreept door die betreffende herinneringen te tonen met een zekere theatraliteit. De herinneringen zijn groots en bombastisch, bijna Shakespeariaans. Des te schrijnender dat we het bekijken vanuit de ogen van een demente Margarat Thatcher die het decorum om nog diezelfde kracht uit te kunnen stralen bijna niet meer kan opbrengen. Uiteindelijk gaat het in de eerste plaats over een dementerende vrouw die grip probeert te krijgen op haar eigen aftakeling.

It used to be about trying to do something. Now it's about trying to be someone

Ik ga nu niet zeggen dat ik meteen een enorme Oscar fan ben gewonnen maar als er één actrice is die het gouden beeldje mocht meenemen dan is het Michelle Williams voor haar rol in My Week With Marilyn. Maar volgens velen was de performance van Meryl Streep in The Iron Lady evenwaardig of misschien zelfs beter. Hoog tijd dus om dit maar eens voor mezelf uit te zoeken dus daarstraks me met ons moeder in een praktisch lege zaal gezet voor The Iron Lady.

Ik zal me niet meteen profileren als een grote Margaret Thatcher kenner, verre van zelfs want met uitzondering van de Iron Maiden satire met de cover van de single Sanctuary waarin mascotte Eddie zich over het lijk van Thatcher buigt met een mes en de opvolger Women in Uniform waarin Thatcher Eddie te lijf gaat met een machinegeweer wist ik maar erg weinig van de eerste vrouwelijke Britse premier. Het is op dit gebied dat de film in mijn ogen dan ook een tikkeltje in de mist gaat want het blijft allemaal erg oppervlakkig. Persoonlijk heb ik niets tegen de vertelstructuur waarin gewerkt wordt met flashbacks maar dit zorgde af en toe voor wat verwarring. Neem nu een personage zoals Denis. Het wordt al van in het begin van de film duidelijk dat Thatcher hallucinaties heeft en dat haar man gestorven is maar bij een handvol scènes heb je werkelijk geen enkel idee of Denis nu in Thatchers hoofd zit of dat hij toen nog leefde. Enige tijdsaanduiding had dus wel prettig geweest.. De keuze om de film geheel uit het standpunt van de oude Thatcher te laten zien is op zich niet slecht maar het meest interessante aan de film was in mijn opzicht de geschiedenis zelf en hoe Thatcher heeft moeten opboksen tegen een mannenwereld. In dat opzicht is de film wel erg interessant te noemen, ik ga er dan ook maar van uit dat de film historisch correct is, want Thatcher wordt hier op een merkwaardige manier weergegeven. Ik zei daarjuist al dat ik niet veel weet over de Iron Lady zelf maar ik had toch altijd de indruk dat ze een erg strijdvaardige, kwade vrouw was die het land bijna in de vernieling hielp. Phyllida Lloyd zorgt dan ook voor een gulden middenweg want spreekt zich in de film zelf niet uit welke richting ze over Thatcher denkt.

De rol van Streep is inderdaad noemenswaardig maar om hier een Oscar aan te verlenen zou mij toch iets te ver gaan. Streep, pas de 2e keer dat ik haar eigenlijk zie spelen in een film, is vooral in Thatchers jonge jaren erg goed op dreef en is een genot om naar te kijken. Leuk trouwens om Anthony Head te zien verschijnen in een kleine bijrol. Als groot Buffy the Vampire Slayer fan haalde ik er Giles direct uit maar hier is hij uitstekend op zijn plaats. Sowieso altijd het gevoel gehad dat hij het best in dit soort personages tot zijn recht komt. Wat ook wel jammer is, zijn de vele 'cameos' in de film. Een groot aantal bekende personages passeert de revue maar de helft van de tijd moet je maar wat gokken wie het nu eigenlijk moet voorstellen. Soit, Jim Broadbent is ook wel erg geslaagd als de wederhelft van Thatcher in de vorm van haar man Denis. Hier en daar iets te karikaturaal had ik de indruk, of Denis moet effectief zo zijn geweest, maar over het algemeen wel geslaagd.

Of je de film goed zult vinden zal volgens mij redelijk hard afhangen van de instelling waarmee je aan de film start. Verwacht je een film die zich geheel op de politieke carrière van Thatcher concentreert dan kom je bedrogen uit want Lloyd regisseert een film die zich vooral bezig houd met de hersenspinsels van een oude dementerende vrouw. In ieder geval een interessante zit maar ik had er meer van verwacht eerlijk.

3.5*

Aardig om eens gezien te hebben, maar niet veel meer dan dat. Het sterke punt van deze film is Meryl Streep, die ik echt geweldig vind, de rol is natuurlijk ook fantastisch, want Thatcher is op zich wel een boeiend persoon. Ik heb ook wel bewondering voor de Thatcher uit de film gekregen, al vraag ik me wel af of het echt zo is dat ze puur uit overtuiging die Falklandoorlog is aangegaan, zoals in de film wordt gesuggereerd. Als het klopt, ben ik het denk ik nog niet eens met haar opvattingen, maar kan ik zeker wel bewondering hebben voor hoe ze in de politiek staat: doen wat je denkt dat goed is, en niet doen waarvan je denkt dat het je populair maakt. Zo zouden meer politici mogen denken.

Acteerwerk is eigenlijk niet datgene waar ik mijn lol haal uit films, en op die vlakken stelt de film teleur. De verhaalstructuur is warrig, de raamvertelling vanuit dement standpunt had ook wat mij betreft niet gehoeven. Audiovisueel ook mislukt, al probeert men het wel af en toe wat camerastandpunten betreft. Uiteindelijk kom ik uit op 1,5*, vooral voor Streep en haar personage.

Indringende film over het naderend levenseinde en aftakaling.
Waarbij het in het geval van een ooit hooggeplaaste
nog contrastrijker en schrijnender overkomt dan anders.
Mijn en verler mening t.a.v Thatcher destijds was hoofdzakelijk gebaseerd op vooroordelen maar bij nader inzien was het een belangwekkender fenomeen - een vrouw als politiek leider en nog conservatief ook en een die niet over zich heen liet lopen - dan wij toen ( en velen tot de dag van vandaag) dachten .

Zelf was 'k te jong om Thatcher echt mee gemaakt te hebben, maar deze toch eens geprobeerd. 'k vond het geen misse film en het is ook geen zo'n klassieke biografie, met een dementerende hoofdrolspeelster die tegen een geest spreekt.
De cast deed het zoals verwacht zeker niet slecht. Meryl Streep springt er zeker uit. Ze kwam dan ook erg overtuigend over.
Het verhaal was goed, met enkele hoogte- en laagtepunten uit haar carrière.
Het was wel niet direct een film waar 'k van m'n sokken ben geblazen, maar 'k vond het de moeite om eens gezien te hebben.

De film begint eigenlijk heel warrig en springt van de hak op de tal. Maar daarna wordt het best een aardig en soms ook wel boeiend (o.a het gedeelte met de Falkland oorlog) drama met een prima spelende Meryl Streep. De bijrol van Nicholas Farrell als Airey Neave was trouwens ook best goed. Het is zeker geen hoogvlieger deze soort biografie over Margaret Thatcher maar dankzij Meryl Streep zeker het kijken waard.

Tja, helemaal niet onaardig en Streep is natuurlijk schitterend, maar het is allemaal inderdaad wat veilig en weinig verheffend.

Enige boeiende is eigenlijk zien hoe de Iron lady zo geworden is en hoe ze van zich af bijt maar dat wordt allemaal maar sporadisch weergegeven,
In plaats daarvan veel geneuzel met flashbacks en Alzheimergedoe.

Had dan liever een Oliver Stone achtige verfilming gezien.

Goede en originele manier van een biografie verfilmen. In plaats van keurig chronologisch te gaan, zit het verhaal filmisch goed in elkaar. Maryl Streep is ijzersterk in haar rol. Ik vond het britse praten op een gegeven moment irritant, maar in oude clips op you-tube zag ik dat het wel degelijk klopte. Toont ook een breekbare kant van de IJzeren Dame.

Vloeiende film waar montage en Meryl Streep het meeste licht weten uit te stralen. Geweldige prestatie en prachtige grime. Afgezien van het alzheimer-man-akkefietje een zeer geslaagde film. 4 sterren

Waardeloze lege film. Het ene moment zit je te kijken naar de publieke Margaret Thatcher, waar dan ook werkelijk niets nieuws en interessants naar voren gebracht wordt. Het andere moment zit je naar een seniele oude vrouw te kijken die worstelt met de dood van haar man... wat ook geen bijster interessant onderwerp is.

Meryl Streep doet het niet slecht overigens. Gewoon een heel oninteressante film. 2 sterren.

Op zich hele sprankelende en vlotte biopic die het statische van veel andere biopics knap omzeilt, en een actrice in de hoofdrol heeft die ondanks haar status alsnog boven zichzelf uitstijgt. Verbluffende rol van Meryl Streep.
Heb alleen moeite met de dramatische kunstgreep om een bejaarde vrouw met haar overleden echtgenoot constant in discussie te zien gaan. Al vaker gezien in films, zoals bijvoorbeeld bij Annie MG, waar het wellicht wat passender was, maar hier haalt het toch teveel de angel uit het drama, ook de flow lijdt eronder en het is gewoon niet echt een "geloofwaardige" en mooie kunstgreep om een verhaal aan op te hangen. Uiteindelijk wordt het wel gebruikt om haar karakter te duiden: Door wilskracht zelfs de ingewikkelde psyche de baas blijven. Maar tegen die tijd was het ook echt helemaal uitgespeeld.

Goed maar vrij eenzijdig portret van Margaret Thatcher.
Briljant vertolkt door Meryl Streep, hoewel Streep haar vele malen kwetsbaarder toont dan de ijzeren dame die we van tv kenden. Realistisch wellicht.
De film toont haar opvallend klein en eenzaam. De vrouw die nooit luistert en die alsmaar haar eigen zin doordramt. Een vrouw die niet helemaal serieus wordt genomen binnen haar eigen partij, maar toch zo lang aan de macht weet te blijven door haar ijzeren discipline en verbale overwicht.
Ik had erg te doen met haar man en kinderen, die volstrekt geen aandacht krijgen. Haar man probeert zich er met de nodige humor doorheen te slaan en er toch nog wat van te maken.
De vertelvorm met de terugblik vanuit het heden met flashbacks is misschien afgezaagd, maar vanuit het perspectief van een dementerende hoogbejaarde vrouw geeft het toch een overtuigende en originele invalshoek.
Wel jammer dat met zevenmijlslaarzen door haar leven wordt gegaan, daardoor mis je wat verdieping. Die verdieping zit overigens wel in het 'heden'.
De belangrijke gebeurtenissen uit haar leven worden erg fragmentarisch en schetsmatig behandeld, maar dat is ook wel inherent aan de gekozen vertelvorm.

Tamelijk goede bio-pic, ten eerste al omdat Meryl Streep behoorlijk overtuigend is al Thatcher.
Verder zien we zowel de mijnwerkers-stakingen, de Falklandoorlog, de IRA en de poll-tax voorbij komen inclusief een uiteindelijk fataal aflopend inkijkje in haar manier van een regering leiden.
Grotendeels zien we de oudere Thatcher alleen door haar huis zwerven, tussen de herinneringen aan haar carriere en haar man.
Lijdt zoals gebruikelijk aan het bekende bio-pic-euvel: Het boek was beter! .... euh ik bedoel, we hebben dit allemaal al in het echt zien gebeuren en echt warme gevoelens hebben we zowiso al nooit gehad bij Thatcher.
Maar okay drukte natuurlijk een onmiskenbaar stempel op de jaren tachtig en zeker een interessant figuur voor een biografie, maar nieuwe feiten of al te veel vuiligheid moet je er niet bij verwachten.

Zelf wist ik niet zo goed wat ik moest verwachten van The Iron Lady, maar aangezien hij een aantal Oscars had gewonnen, heb ik het er toch maar op gewaagd. Uiteindelijk heb ik er gemengde gevoelens bij.

Het acteerwerk is het grootste pluspunt van de film. Meryl Streep draagt de film echt naar een hoger niveau met een erg sterke prestatie als Margaret Thatcher! De overige cast deed het ook wel goed. Wat erg opvalt aan deze film is de erg goede make-up. De gewonnen Oscar daarvoor is ook echt terecht! Ook is er veel aandacht besteed aan de decors, die er goed uitzagen. Daarnaast had de film ook best mooie muziek.

Maar dat zijn eigenlijk dan zowat de pluspunten. Het grootste nadeel is dat de film me niet het hele speelduur lang wist te boeien. Op het begin was ik nog wel benieuwd wat het ging worden, maar na een uur kreeg de film problemen mijn aandacht vast te houden. Af en toe echt een beetje aan de saaie kant, dus. Jammer, want verder heeft de film best wel wat goede elementen. Het is ook niet zo dat de film me echt helemaal niet boeide, want het verhaal opzicht sprak me wel aan. Alleen voelde het alsof er niet alles uit werd gehaald.

Al met al is dit best een aardige film. De ene Oscar is in ieder geval dik verdiend, en in de andere kan ik me ook wel vinden want Streep deed het echt goed. Alleen jammer dat de film halverwege voor mijn gevoel een beetje inzakte. Zeker aardig om eens te zien, maar een hoogvlieger is het imo niet.

3*

een prachtige ingetogen; die de tijd prachtig weergeeft; al heeft het karakter van de Iron Lady wel wat veel van het thema onverzettelijk. Maar een prachtige meeslepende film.

Dit kon me dus niet boeien. Teveel verkeerde keuzes werden gemaakt. De film is erg fragmentarisch : de dementerende Thatcher die gesprekken met haar overleden echtgenoot voert vielen niet mee. Dennis Thatcher wordt als slungelig figuur zelfs redelijk belachelijk gemaakt. Die scène waar een aanslag tegen hen wordt gepleegd heeft een storend Mister Bean gehalte, wanneer hij met zijn kapotte schoenen van tussen het stof verschijnt. Aan het dementerende Thatcher gedoe wordt veel te veel tijd besteed. Waarom het niet eenvoudigweg bij een intro en een outro houden wat dat betreft?

De herinneringen aan haar bewind gingen mij beter af en de soms koppige en controversiële beslissingen die ze nam (Falkland oorlog, sluiting van steenkoolmijnen) komen goed naar voor, blijven bij de essentie en tonen veel meer van de sterke politieke persoonlijkheid die ze was. Streep is de geknipte actrice voor dit soort karakterrollen, en enkel hiervoor is de Iron Lady het zien waard.... gelukkig, want verder laat de aanpak te wensen over.

Een redelijk Drama/Biopic/Historiefilm...
Biopic is mijn genre niet...
Redelijk verhaal...
Redelijk acteerwerk...
Bekende actrice Meryl Streep speelt redelijk goed...
Mooi HD kwaliteit...
Prima achtergrond geluid (Dolby Digital)...
Geen moeite waard...

De eerste vrouwelijke prime minister van Groot-Britannië verdiende mijns insziens een betere film dan dit matige overgedramatiseerde verhaal.

Ik dacht op voorhand dat dit een biopic zou worden maar dat viel erg tegen. Het eerste half uur bijvoorbeeld kijken we alleen naar een dementerende Thatcher die nog steeds gelooft dat haar reeds overleden echtgenoot bij haar is. Leek meer op een film over een dementerende oude dame dan een biografische film over het leven van een politica.

Gaandeweg wordt er dan wel wat meer ingezoomd op haar politieke carrière maar veel te weinig naar mijn zin. Zo krijgen we vaak te horen hoe zwaar MT heeft moeten strijden in een door mannen gedomineerde stiel, maar dat gevoel kreeg ik niet terwijl ik naar de film keek. Ook belangrijke gebeurtenissen zoals de Falklandoorlog en de mijnwerkersstaking leken wel voetnoten. Want telkens opnieuw wordt er teruggeschakeld naar het heden.

Streep is verder wel geweldig. Haar fysieke gelijkenis met de echte Thatcher is treffend.

Gemiste kans.

Nare film waarin duidelijk verkeerde keuze's zijn gemaakt. Zo richt men zich op een dementerende Thatcher (dat mag) en zien we in flash-backs alle belangrijke momenten langskomen. Het afvinklijstje zie ik er zo naast staan (en dat is een palindroom zie ik ineens) en dat doet denken alsof men niets kon schrappen. De hele film is van alles wat maar van niks genoeg.
Streep is prima en weet Thatcher perfect neer te zitten, alleen dat laatste stukje volledige eenwording waarin ze niet enkel in de huid maar ook onder de huid kruipt mis ik. Zo blijft het geheel ook wat afstandelijk. 1,5*.

Film1 heeft deze film vandaag laten zien, dit was al lang zo gepland overigens.
Onderhoudende film over het leven van Margaret Thatcher waarin uiteraard de nadruk ligt op haar opkomst en functioneren als MP.
Door het laatste gedeelte van haar leven als ijkpunt te gebruiken en vandaar terug te blikken, geeft de film mijns inziens een wat vertekend beeld. De barones heeft iets aandoenlijks, met behoorlijk wat scenes met humor. Niet echt een Iron Lady , eerder één van porselein.
Het acteerwerk van Meryl Streep en de rest van de cast is haast onberispelijk en alles ziet er fantastisch uit.

Door het lezen van de necrologieën en het bekijken van deze film heb ik een aardig beeld gekregen van de barones.

Aardige film over het leven van de ex-premier Margaret Thatcher. De vertelwijze waarin de bejaarde en demente Thatcher flarden van haar leven herinnert, maakt de film nogal fragmentarisch. Er wordt nergens echt lang stil gestaan en dat maakt de film oppervlakkig. Vooral door de uitstekende rol van Meryl Streep in de titelrol nog net 3.0 sterren

Redelijke tot goede film over het (politieke) leven van Margaret Thatcher die weliswaar niet constant blijft boeien (een aftakelende Thatcher hadden ze wat mij betreft achterwege kunnen laten) maar door de sterke rollen van Streep en vooral ook Broadbent (wat een genot is het altijd om naar die man te kijken) toch zeker de moeite waard is.Wellicht had het bestrijken van een kortere periode met bijvoorbeeld alleen de Falkland oorlog,IRA strijd of mijnstaking een betere film opgeleverd,nu wordt er alles nogal snel doorheen gejast.

Meryl Streep terecht gelauwerd met allerlei prijzen (Oscar, Golden Globe, Bafta...). Wie anders dan zij had dergelijke complexe rol op zich kunnen nemen ?
Film staat niet zo hoog gekwoteerd, al vond ik hem best origineel en gevarieerd opgebouwd. Niet het strict chronologisch verhaal van A tot Z, maar met sprongen in de tijd en de bijzonderste fases in het leven van deze markante vrouw - ook enkele minder bekende - best in de verf gezet, met steengoede dialogen, de nodige fantasie en met een vleug emotie.
Geen meesterwerk, maar toch een meer dan behoorlijke film.