La Vita È Bella (1997)

Gaat dit wel over 'La vita è bella'? En zo ja, heb ik dan iets over indianen als afstammelingen van Israel gezegd?

Nee, dat klopt. Ik dwaalde toen behoorlijk af, maar ik heb nu antwoord gegeven op je vraag die je stelde op 24 april.

Het verbaast me dat deze film AL (Alle Leeftijden) gekeurd is.
Klopt dit wel? De logica van kijkwijzer ontgaat me in deze.

Hmmm In dit geval zou ik een meekijken gewenst/ 12 jaar en ouder advies wel op zijn plaats vinden, inderdaad. In Amerika heeft hij die PG-13 wél.

Ik vond het een prachtige film. Een vader die zijn zoon op zo'n manier in bescherming neemt.

Bleh, ik kon er niet tegen, veel te overdreven. Na 15 min helaas moeten staken. Misschien dat ik me er ooit nog een keer aan waag..

Ik was nieuwsgierig naar La Vita È Bella door de nogal hoge waardering en vele lovende kritieken. Daarnaast heb ik de laatste jaren zoveel meesterwerken uit de Italiaanse cinema gezien dat ik er ook wel hoge verwachtingen bij had. Dat het een komedie zou zijn, had ik in de verste verte niet verwacht.

Een onhandige kelner wordt verlieft op de aanstaande vrouw van een fascistische positiebekleder. Ze krijgen een zoontje, maar dan breekt de Tweede Wereldoorlog uit. De kelner is Joods en daarom worden hij en zijn zoontje naar een concentratiekamp afgevoerd. Daar maakt de kelner een grote grap van alles wat er gebeurt door zijn zoontje te vertellen dat het allemaal maar een spel is...

De film begon ontzettend flauw met een sketch die het regime van Mussolini op de hak moet nemen. Daarna is het een vrij standaard komedie over de kluns die verlieft word. Pas echt interessant wordt het in het concentratiekamp. Maar eigenlijk moet ik bekennen dat de film me enorm tegenviel. Het wist me niet zo te raken. Het was bij vlagen een beetje vermakelijk, maar het is gewoon mijn humor niet. Roberto Benigni is als die ene oom op de verjaardag die van alles maar een grapje probeert te maken (en dat vind ik gewoon niet grappig). Komedie is trouwens ook totaal niet mijn genre.

Daarnaast had het einde niet zo'n grote emotionele impact op mij als het zou moeten hebben. En dat komt omdat de toon van de film veel te luchtig is. De Duitse soldaten zijn schreeuwende stripfiguren, de concentratiekamp-gevangen kijken alleen een beetje bedrukt en het lijkt erop alsof ze kunnen gaan en staan waar ze willen. Het feit dat het jongetje het heeft overleeft alleen al is ontzettend onwaarschijnlijk. De dood van de vader maakte weinig indruk door de manier waarop het werd gebracht, geen dramatische muziek, alleen een Duitse soldaat die loopt te stuntelen. Een moment dat ik wel indrukwekkend vond was dat vader en zoon in het donker door het kamp lopen een gigantische berg lijken tegenkomen, daar werd ik wel even stil van.

Er is een goede reden dat er niet veel komische films zijn over de Holocaust, het is een serieuze en pijnlijke aangelegenheid en erom lachen kan eigenlijk niet (dat is trouwens zelfs strafbaar in Nederland, het ontkennen van de Holocaust of het bagatelliseren ervan). Ik verbaas me er dan ook over dat de film zo populair is. Het is op zich wel vermakelijk en het einde was op zich wel 'heftig', maar over het algemeen vond ik het een beetje flauw. Ik weet verder niet zo goed wat ik nou met de film moet.

Toch eens kans gegeven, omdat ik sinds kort erg geïnteresseerd ben geraakt in de verhalen/verfilmingen omtrent de Holocaust. Laat ik zeggen dat het eerste uur (?) echt een ellenlange zit was, waarbij ik op talloze momenten gapend naar het scherm zat te staren. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet zozeer een man die actie nodig heeft. Ik zat me veel te irriteren aan de geforceerde komische sfeer, de hyperactiviteit van de hoofdpersonage en de kinderlijke ondertoon.

Mooi was dan wél weer de spanning tussen Guido en de Prinses. De initiële kus onder de eettafel; niet verkeerd. De uitwerking tussen die twee was behoorlijk goed!

Dan volgt het concentratiekamp. Ergens indrukwekkend, ergens waren bepaalde dialogen een beetje irritant. Laat ik het zo zeggen: ik kijk er niet naar om deze film weer aan te zetten en dat allemaal opnieuw te moeten horen. Hoewel de gedachtegang leuk is, ervaarde ik het als storend en langdradig.

De meer intrigerende scènes vond ik toen Prinses met grote ogen naar buiten keek toen ze het douche-verhaal hoorde. Hier had meer ingezeten, helaas heb ik dergelijke motieven weinig zijn terugkomen in deze film die de dramatische ondertoon erg weinig ruimte geeft.

Een hele mooie film die je met een korrel zout moet nemen. La vita è bella is een verhaal over wat iemand kan overhebben voor mensen die hij/zij liefheeft. Het hoofdpersonage Guido is een hele optimistische & energieke man die het beste met iedereen voorheeft. Zijn gekke, maar creatieve trekjes zorgen regelmatig voor grappige momenten. Met name de creatieve manieren hoe hij indruk probeert te maken op de vrouw waar hij een oog op heeft zorgde voor leuke scenes. Maar de grootste kracht van het verhaal zit in het concentratiekamp: hoe een man in zo’n nare situatie optimistisch probeert te blijven naar zijn kind & vrouw toe is hartverwarmend om te zien. Persoonlijk ben ik geen liefhebber van films over concentratiekampen omdat ik er al zoveel media van heb gezien dat het, ondanks dat het belangrijke historische waarde heeft en het zeker niet in de doofpot moet, niet meer mijn interesse vast weet te pakken. Films als La vita è bella of The Boy in the Striped Pyjamas doen dat wel omdat ze het onderwerp benaderen van een hoek die ik nooit eerder gezien heb, en ze gebruiken je kennis van concentratiekampen in hun voordeel ipv je uitleggen wat concentratiekampen zijn alsof je het voor de eerste keer hoort.

Waarom je het met een korrel zout moet nemen is omdat de gebeurtenissen binnen het concentratiekamp niet op de meest realistische manier uitpakken. Ik zag deze film voor het eerst op de basisschool en zelfs daar vielen meerdere kinderen de onlogische plotonderdelen op. Persoonlijk stoort mij dit niet omdat La vita è bella niet probeert om een hyperrealistische herleving van WOII te maken. Het is een verhaal wat meer draait om het idee en om de emoties die daarbij komen kijken, hier schiet de film in de roos, maar ik raad wel aan het met een korrel zout te kijken. In real life had het kind allang opgepikt dat er geen spraken was van een spel door de talloze manieren hoe deze informatie prijsgegeven kon worden aan hem. Ook lijkt de film zich over een paar dagen af te spelen wat, geziene het onderwerp, heel onlogisch lijkt.

Een heel mooi drama/oorlogs/romantiek verhaal. Hartverwarmend om te zien hoe iemand onder vreselijke omstandigheden met doorzettingsvermogen & optimisme het beste van de tijd probeert te maken voor mensen die hij lief heeft. Er zitten ongeloofwaardige aspecten in het verhaal, maar zonder deze ongeloofwaardige aspecten had het verhaal nooit verteld kunnen worden en de scenes waar deze ongeloofwaardige aspecten naar opbouwen zijn zo sterk dat ik het niet als een hinder ervaarde.

4,5*

La vita é bella

Beetje een dubbel gevoel bij deze film. La vita é bella heeft zeker zijn sterke momenten, maar eigenlijk net zoveel mindere kanten. De opbloeiende liefde tussen Guido en Dora in het eerste uur wordt mooi gebracht en Benigni en Braschi hebben een heerlijke chemie. Benigni is een irritante stuiterbal, maar het lijkt wel of hij in zijn scènes met Braschi tot rust komt. Dat eerste uur is sfeervol en levert een plezierige kijkervaring op. Met dat tweede gedeelte in het concentratiekamp heb ik meer problemen.

The Great Escape met Steve McQueen heeft laten zien dat een luchtige klucht en een serieus oorlogsdrama best samen kunnen gaan. Maar Benigni kiest te veel voor het eerste waardoor de emotionele impact op het laatst geen indruk maakt. Zo'n vertaalscene is aardig, maar ik kreeg er toch een beetje een ongemakkelijk gevoel bij. Ik snap dat hij het voor zijn zoontje doet, maar je krijgt te weinig mee van de gruwelijkheden waardoor het concentratiekamp op een padvinderskamp lijkt. En dan ga je voor mij een stap te ver. Het grootste probleem is de humor. Dat werkte voor mij gewoon niet en dat schijtlollige geneuzel van druktemaker Benigni irriteerde me mateloos. La vita é bella heeft ontzettend mooie scènes (de ontmoetingen tussen Guido en Dora, de kus onder tafel, Guido die in het concentratiekamp muziek draait voor zijn vrouw, de tankscene, de hereniging) maar een overdaad aan Benigni overschaduwd de film.

Een film waarbij je een beetje verweesd achterblijft, en die de gevoelige snaar weet te raken. Toch ook luchtige momenten bij een zwaar thema, waardoor het door iedereen kan bekeken worden. Het is niet de film waar je echt uw kennis over het thema bijspijkert of waar er harde actie is, maar dat hoeft helemaal niet. Daar zijn er genoeg andere van. De muziek draagt mooi bij aan de sfeer.

4,5 à 5, maar ik wil niet te streng zijn.

Het was intussen weer een poos geleden dat ik La vita è bella nog eens zag. Het blijft een prachtige film, maar het zal wellicht de leeftijd zijn waardoor ik mijn huidige appreciatie iets meer wenst te nuanceren. De beelden toen hij al kruipend over de stoelen Sophia Loren tegemoet kwam toen hij het begeerde Oscarbeeldje (voor beste niet-Engelstalige film) in ontvangst mocht nemen, blijven legendarisch. Amai, die man was gelukkig! En hij verdiende het ook.

De film bestaat eigenlijk uit twee grote delen. Het ene deel is een romantisch veroveringsgedeelte waarbij de hyperkinetische en aimabele Guido zijn 'principessa Dora' het hof probeert te maken. Dit gaat gepaard met grappen en grollen, de één al wat flauwer dan de andere. De vele toevalligheden en aanstekelijke situaties zorgen voor een aangenaam kijkstuk. Het tweede deel - mooie overgangsscène in de serre trouwens - wanneer Giosue een jaar of 6 is, wordt grimmiger. Jodenhaat wordt explicieter (maar kwam af en toe in het eerste deel ook al aan bod). Qua tijdsindeling en correctheid mangelt het langs alle kanten, maar dat was ook niet het opzet van de film. Ook de kijker weet dit en zal zich hier waarschijnlijk niet aan storen, ik alvast niet.

Benigni heeft een zeer aparte invalshoek gecreëerd om zijn punt te maken. Ik begrijp best dat niet iedereen hiermee gediend is. Ook ik bekijk het nu iets genuanceerder omdat de grappen en grollen op den duur vervelen en richting absurditeit gaan. Humor zelfs op het kinderlijke af (vooral in het tweede deel). Zelfs de oom of de medegevangenen hadden er stilaan genoeg van te zien aan hun gezichten.
Je zit constant met dubbele emoties: lachen of wenen ... Je wéét hoe dramatisch de situatie is. Je weet wat hen te wachten staat en toch brengt Guido het met een kwinkslag, in de eerste plaats voor Giosue, maar eveneens voor de kijker. De twee prachtige melodietjes die de film dragen zijn geweldig en blijven maar door mijn hoofd spoken. De hereniging op het einde is erg pakkend.

Of je nu tegen het concept of ervoor bent, laat ik even buiten beschouwing. Dat Benigni het aandurfde en het lef had met deze insteek een film te maken over dergelijk gevoelig onderwerp, is bewonderenswaardig. Chaplin maakte er met The great dictator ook een amusante film van, maar een parodie op Hitler of er eentje over een Nazi-concentratiekamp is toch nog heel wat anders. Ik devalueer hem met 0,5*, toch nog steeds een knappe 4,0*.

De combinatie van oorlog en komedie in film is niets nieuws. Maar Roberto Benigni combineert in zijn La Vita È Bella meteen twee héle grote uitersten; kinderlijke, clowneske klucht en de Holocaust. Het is eigenlijk absurd hoe goed en opvallend smaakvol de film is geworden. De film is duidelijk opgedeeld in twee delen, met het eerste deel als romantisch verhaal tussen de hyperactieve Benigni en zijn 'prinses'. Wie overigens denkt dat Benigni vooral een rol speelt, zou zijn toespraak bij de Oscars voor deze film moeten zien; de man is van zichzelf gewoon een enorm blij ei. Het sprookjesachtige liefdesverhaal is charmant en heeft hier en daar wat Chaplin/Marx broers kwaliteiten. Uiteraard, het is allemaal kinderlijk en simplistisch met een script vol toevalligheden en grappen van het kaliber kapotte eieren en rare valpartijen, maar dat mag een charmant sprookje hebben.

Het tweede deel van de film is een enorme omslag, ondanks de kleine stukjes rassenhaat die in het eerste deel voelbaar waren. Ineens zitten onze hoofdpersonages in een trein richting een concentratiekamp. De enorme gekkigheid van de klucht is daarmee wel klaar, maar verwacht niet ineens een realistisch en bloedserieus oorlogsdrama; de film blijft ook hier een sprookje met de nodige humor. Met al zijn goede bedoelingen probeert een vader zijn zoontje te beschermen, want tja; wie kan een kind nu zulke gruwelijkheden uitleggen? En het lukt Benigni nog steeds met sterke komische scènes te komen in dit tweede stuk. Maar ook dramatisch werkt het wel, een mooi moment is de scène waarin Benigni beseft dat de dokter hem helemaal niet wil helpen, maar een raadsel opgelost wil hebben. Dan voel je heel duidelijk dat Benigni meer is dan een clown.

4 sterren.

Aparte film, al is het maar omdat zijn grootste troef ook zijn grootste falen is.

Nog nooit een film van verfrissend grappig en luchtig naar debiel mislukt komisch weten springen. In bepaalde scenes kan dit gevoel tot drie keer wisselen.

Begnini zelf is een apart acteur, en je moet er even aan wennen, zoals cempaka al zei. Toch heb ik me nooit echt aan hem gestoord. Gezien z'n over-the-top rol en script is zijn acteerwerk gerechtvaardigd vind ik. Zonder had het allemaal veel minder goed gewerkt. Het maakt de film uiteindelijk draaglijk.

Visueel is het aardig, vooral veel "moois", met felle kleurtjes (zeker het eerste uur), alleen had het beter in beeld gebracht mogen worden. Qua muziek was het matig, maar stoorde verder niet. Wel werd er steeds een nummertje aangezet dat ik meende te kennen, maar dan enkel de eerste paar noten.

La Vita e Bella was in ieder geval niet wat ik ervan verwacht heb. Na 45 minuten dacht ik zelfs naar de verkeerde film te zitten kijken. Wat ik ervan gelezen had ging over een concentratiekamp, wat mij betreft is dat gewoon een spoiler.

Niet mijn soort film, maar Begnini geeft het een lekker apart en luchtig sfeertje mee. Op het einde van de film zijn alle mislukte grappen eigenlijk al weer vergeten, en blijft enkel het feel-good sfeertje hangen. Alleen jammer dat de film nergens echt in uitblinkt. Daarom 3*. Zou hem absoluut geen tweede keer hoeven, maar verre van een marteling om uit te zien.

En wat betreft het "realisme" ... wie hier de verkeerde inschatting als kijker maakt heeft dat volledig aan zichzelf te danken. Begnini is een joker, de rest van de film is rond zijn personage opgehangen. Ik ben het dan ook eens dat de setting en alle onlogische gebeurtenissen in deze film compleet gerechtvaardigd zijn. Dat je dat niet ligt totdaartoe, maar let dan wel even op wat je bij films als Amélie neerschrijft.

3.0*

Dragelijk? Komisch? Dit was echt de meest vreselijke film die ik ooit heb moeten doorstaan. Een ongrspoige klucht at best.

Met bovenstaande review maakt Onderhond zich totaal irrelevant als reviewer. Hoe kun je met dergelijke coulance voor slechte cinema films van Leone of Hitchcock afbranden?

Als reactie te kortzinnig om serieus op te reageren.

Voor wat extra context: er was iets mis gelopen met m'n oude review, daarom terug opgesnort en opnieuw geplaatst.

Dat zijn nog eens gedurfde uitspraken voor iemand die eerder die avond de film Cobra (1986) een 'meesterwerk' noemde.

En dan La Vita È Bella met 1 ster beoordelen en Cobra met 4,5 sterren, ja jij hebt er wel kijk op!

Een beetje de pot verwijt de ketel!

Cobra is geeeldige pulp zoals die veelvuldig geproduceerd werd in de jaren ‘80. Maar er zijn er weinige zo cool als Cobra. Ijzersterke ineliners die empassant ook nog eens verwijzen naar oudere klassiekers uit het genre. #Idon’tshophere

Die 4,5 is volkomen terecht. Prachtig tijdsbeeld.

Ja precies, in andere woorden een meesterwerk zeg maar!

En La Vita È Bella geef je 1 ster en vind je de meest vreselijke film die je ooit hebt moeten doorstaan. Een (hoe zei je het ook weer 'ongrspoige', ik vermoed ongrappige?) klucht at best.

Nee, hier geen misverstand ik had je al begrepen.

Wat mij betreft een prachtige film! In het begin vond ik de humor nogal flauw en wist ik niet of het mijn ding was, maar hoe langer ik ernaar keek, hoe meer ik erin kwam en hoe leuker ik het ging vinden. Vooral als het zoontje erbij komt. Wat een lief jongetje! Ik vind het acteerwerk erg goed en ik vind het een vermakelijk verhaal. Eigenlijk ben ik niet zo van de oorlogsfilms, tenzij het verhaal en de manier waarop het gebracht is mij echt aanspreken, zoals bij deze film het geval is. Oorlog is natuurlijk iets heel ernstigs. Ik vind het vreselijk. Toch schoot deze film bij mij niet in het verkeerde keelgat en vind ik de humor niet misplaatst. Ik denk dat je het allemaal niet te serieus moet nemen, net zoals Guido het hele leven niet te serieus neemt. Dan is het een stuk fijner om naar te kijken. Ik vind het een memorabele film en ik ben blij dat ik 'm bij de kringloop aantrof, net toen ik eraan dacht dat ik deze graag wilde zien. 4,5*

Ik vond de eerste helft verschrikkelijk om door te komen, heel overdreven en langdradig, de 2e helft van de film is erg mooi!

Blijft een indrukwekkende film waarvan ik opnieuw heb genoten.

Dat komt erg slecht over. Genieten van een klucht over de holocaust. De film is zowel slecht als fout. Een kind voorliegen, lache man!

Gelukkig was dit hetveind van Begnini’s carriere Hollywood was m na zij oscar campagne zo spuuzat dat ze m een oscar gaven als hij beloofde voorgoed weg te blijven.

Ik denk dat we nu wel weten wat je van deze film vindt, Basto.

De film gaat helemaal niet over de holocaust, maar over vaderliefde. De holocaust is slechts de omstandigheid die deze liefde op de spitst drijft. De vader gaat ondanks alles tot het uiterste om zijn kind te beschermen.
Ik snap niet dat mensen deze film zo verkeerd kunnen begrijpen.

Dat wordt veroorzaakt door de gedachte dat de holocaust het heilige der heilige is op het gebied van leed. De holocaust is het allerergst. Daar mag je niet aankomen. Je mag alleen zeggen 'ooooh, wat erg'. Een film, boek of welke uiting dan ook die dat bevestigt, mag er zijn en een andere niet.

Ik probeer Asterix & Obelix in Auswitz van grond te krijgen, maar Basto vindt dat geen goed idee.

Prachtig.

Toch wel weer een hele bijzondere film. Ja, ik voelde me wel een beetje slecht toen ik moest lachen bij sommige momenten. Benigni weet van zo'n zwaar onderwerp echt wel iets heel speciaals ervan te maken. Daarvoor mijn grote complimenten.

De film heeft een luchtige sfeer, en de sterke vaderliefde brand van het scherm. Dat je dat over hebt voor je kind is een prachtig gezicht. Je weet natuurlijk dat het mis is, maar toch geniet je ervan. Sterk geacteerd door Benigni zelf en de rest.

Bijzondere film dit hoor. Misschien niet al te komisch, maar door de chemie tussen vader en zoon is dit een zeer geslaagde productie. Het echte leiden van de omgeving is er niet echt, maar voor zo'n film als dit kan je dat er ook beter uit laten.

Het is gewaagd om de Holocaust met humor te benaderen, maar het werkt schrijnender dan een zoveelste bloedernstige documentaire. Guido's menselijkheid en joie de vivre staan in schril contrast met de vernietigingsdrang van de humorloze nazi's. Roberto Benigni schijnt ook in het echt altijd bereid tot het opvoeren van een pantomime voor een toevallig publiek. Hij gedraagt zich als een schlemiel, maar daaronder gaat een artistieke visie schuil. Dora "La Principessa" wordt gespeeld door Nicoletta Braschi, z'n echtgenote in het werkelijke leven.

De naadloze sprong in de tijd is verrassend, maar werkt goed. Qua stemming is er een groot verschil tussen de eerste en de tweede helft, maar terugkerende elementen zorgen voor een sterk verband. In een van de eerste scènes met Giosuè weigert het jongetje een bad te nemen en verbergt het zich in een kast. Dit is een voorafspiegeling van wat zich later in tragischer omstandigheden af zal spelen. Ook de speelgoedtank (carro armato) en Guido's gewoonte om te fantaseren en overal een spelletje van te maken hebben deze functie.

De humor is een ode aan Charlie Chaplin. Sommige grappen zijn simpel, maar effectief gebruikt. Wanneer iemand eieren op het hoofd krijgt, is dat een manier om z'n gezag te ondermijnen. De raadseltjes en woordspelingen zijn subtiel. Minuti in het Italiaans betekent zowel minuten als dwergen. De sentimentele band met z'n zoontje heeft wat van Ladri di Biciclette (1948). De gave om te blijven lachen en alles met humor te benaderen geeft de mens de kracht om de gruwelijkste omstandigheden te doorstaan.

Indrukwekkende en gewaagde film. Zag er toch wel een beetje tegenop om hem te kijken omdat hij Italiaans is. Maar oorlogsfilms zijn wel mijn ding. Geweldig hoe de vader het kind niet laat merken wat er écht aan de hand is en overal een spelletje van te maken. Topfilm.

Dat de film niet over de holocaust zou gaan, schaart je bijna in het kamp van de holocaust ontkenners. Over begrip gesproken.

Los daarvan is het een razend irritant en overdreven personage. We hebben ook sindsdien nooit meer iets van hem gehoord.