La Vita È Bella (1997)

Wat een prachtige film... Raakt alle snaren van je ziel, een film met letterlijk een lach en een traan. Van hoeveel films kun je dat nu *werkelijk* zeggen? Onvergetelijke scenes (het paard, de tank, de mars, het opzetten van de plaat) te over. Een briljant en uniek meesterwerk, bij gebrek aan betere woorden.

5*.

Een komedie over de tweede wereldoorlog, en zelfs over de vernietigingskampen moeten zeker gemaakt kunnen worden, ik wist ook van tevoren dat dit een komedie was, en dat het over een concentratiekamp ging.

Ik citeer van het verhaal op de DVD:

"Italië, 1939. Guido, een grote levensoptimist is verliefd op Dora, die als bruid is beloofd aan een fascistische bureaucraat. Zoals in een sprookje ontvoert Guido zijn geliefde op de dag van haar verloving. Vijf jaar later krijgen ze een zoon. Intussen is in Italië de rassenwet in werking getreden en wordt Guido - omdat hij Jood is - samen met zijn zoon naar een concentratiekamp gedeporteerd."

De schrijver van deze tekst heeft gelijk, want zo gebeurt het inderdaad.
De film begint in 1939, als ze 5 jaar later een zoon krijgen zou het 1944 moeten zijn.
Als ze naar het concentratiekamp worden gedeporteerd dan is het zoontje al zeker 6 jaar oud.
Ik weet vrij veel over de tweede wereldoorlog, maar niet dat hij voor de Italianen tot ver in 1950 heeft geduurd.

Maak een film over de tweede wereldoorlog, en neem totaal geen rekening met het feit dat deze tot 1945 heeft geduurd, maar hey, het is een komedie.

Een komedie, met extreem slechte onderbroekenlol, en een ongelofelijk irritant hoofdpersonage die geen seconde zijn bek kan houden. Nu zijn Italianen al vrij druk van aard, maar die Guido leed aan een ernstige vorm van ADHD, of zat de hele dag aan de XTC en de LSD.
Met onderbroekenlol doel ik op: een bloempot die op iemands hoofd valt, een hoed waar eieren in zitten, de manier waarop Guido zijn gasten bediende en met een enorme duikel over een stoel heen struikelt, en ga zo maar door, het was een aaneenschakeling van dit soort grappen en grollen.

Dan het vernietigingskamp: Hoe heeft Guido het voor elkaar gekregen om met zijn zoontje in één barak terecht te komen, terwijl alle andere kinderen bij de vrouwen verblijven.
In de concentratiekampen moesten de joden hard werken, maar ik heb nog nooit gehoord dat ze dag in dag uit met aambeelden moesten sjouwen.

Waarom neemt Guido al die onnodige risico's?
Door de luidspreker zijn 'prinses' toespreken, en later zichzelf als vrouw verkleden om bij zijn vrouw te komen. Hij deed er alles voor om alle ellende voor zijn zoontje te verbergen, maar neemt wel een ongelofelijk risico door zijn eigen leven op het spel te zetten.

Hoe lang heeft het zoontje uiteindelijk in dat hokje verstopt gezeten? Als het 1 nacht was, dan was de bevrijding wel heel toevallig en op precies het juiste moment.
Guido had vast al een vermoeden dat ze snel bevrijd zouden worden omdat de Duitsers al aan het vechten waren met de Amerikanen, maar dan begrijp ik nog minder waarom hij het risico nam om zijn vrouw te bezoeken.

Ik wil deze komedie best als (slechte) komedie aanvaarden, maar het dramatische element vind ik bespottend.
Dat Guido wordt doodgeschoten, past totaal niet in deze slapstick, en waarom de film alleen in de laatste twee seconden 'ineens' een vertelling is, snap ik ook al niet. "En dit is hoe mijn vader zichzelf opofferde voor mij" hoor je ineens in een voice-over. Belachelijk, aangezien die opoffering niet eens nodig was! Hij wilde gewoon weer de clown uithangen door in vrouwenkleren aan de muur te gaan hangen. Dat is hem fataal geworden, daar heeft zijn zoontje helemaal niets mee te maken.

Een film hoeft voor mij heus niet altijd te kloppen met de werkelijkheid, daar is het een film voor, maar dat ze zich hier zo in de jaartallen vergissen dat stoort me wel. Zoiets simpels kunnen ze toch wel goed doen? Had het verhaal in 1932 laten beginnen en je had mij niet horen zeuren.

Ik kan nog wel een positief puntje vinden over de film, en dat was zijn tolkenwerk in de barak voor de Duitse officier. De officier legde de kampregels uit, en dat werd vertaald in het wedstrijdregelement. Dat was een erg grappige scéne.

1.5*

Edit: Hoe kan een Italiaanse film 7 keer genomineerd worden voor een Oscar, waarvan er drie gewonnen worden? Dat is toch helemaal niet mogelijk? Of hebben ze voor deze goede film een uitzondering gemaakt?

Nou, nee, dat vond ik nou toch niet. Toegegeven, het eerste deel van de film bestaat uit grappen en grollen: ik had de film bijna afgezet. Lieve help, dat hyper gedoe van die man en ik heb de hoes er weer bij gepakt om te checken dat de film toch echt uit 1997 kwam (i.p.v. 1957 ofzo)

Maar misschien is dat overdreven jolige begin wel nodig om je duidelijk de sfeer van het tweede deel te laten proeven..want laten we wel wezen, daarin viel eigenlijk niet meer te lachen. Toen ik het verhaal van te voren las, dacht ik dat de man een eeuwige optimist was die overal iets leuks in ziet, (en dat was hij deels ook wel)maar uit de film blijkt dat hij uiteindelijk "gewoon" wanhopig probeerde zijn zoon te behoeden voor de afgrijselijke werkelijkheid. Dat vond ik niet fijn en luchtig meer, dat deed gewoon pijn om te zien.

De stijl van de film vond ik irritant, het verhaal echter was zeer indrukwekkend.

Zowel The Great Dictator als La Vita e Bella schaar ik onder cinema met lef. In beide films wordt het fascisme door middel van spot te kijk gezet. Grootste verschil is dat The Great Dictator voor/tijdens WWII werd gemaakt, La Vita e Bella lang daarna.

En daar draait de discussie om. Mag je spotten met de verschrikkingen die plaatsvonden tijdens WWII? Natuurlijk, zo lang je het maar weet te relativeren. Daar ontbreekt het bij een aantal mensen aan: relativeringsvermogen.

La Vita e Bella portretteert naar mijn mening niet WWII. Het is geen film die louter de verschrikkingen van de holocaust aan de kaak stelt. La Vita e Bella is in de eerste plaats een film over naastenliefde, een ijzersterke film zelfs. Het eerste gedeelte tussen Begnini en zijn liefje, het tweede gedeelte tussen vader en zoon. Daar draait de film om. Van mijn part had de film zich afgespeeld tijdens de bouw van de piramides, of een toekomstige oorlog, tijdens een of andere oorlog in de Middeleeuwen, de verkettering van protestanten, noem maar op. De notie dat het verhaal zich afspeelt tijdens een afschuwelijke periode is voldoende.

La Vita e Bella is geen film die 'de ware gebeurtenissen in concentratiekampen' verhaalt. Als dat nu eens ingezien werd...

Na al de discussies hierboven was ik toch wel erg benieuwd geworden naar deze film en haalde ik hem maar wat eerder van stapel.

Maar wat slaan de criticasters van deze film de plank toch mis! Dat er gefutseld wordt met jaartallen slaat nergens op. Toen Guido en zijn vriendin de kas ingingen vond er natuurlijk geslachtsgemeenschap plaats. Waarna niet na 5 jaar, maar natuurlijk al na 9 maanden het kind geboren werd .

Ook het argument dat je geen komische noot kan meegeven aan een film die gaat over de holocaust vind ik absurd. Het is tenslotte toch geen documentaire? Deze film is gewoon uniek en weet zonder een dosis humorloze drama uitstekend weer te geven wat voor een verschrikkingen de mensen toen hebben meegemaakt. Hulde daarvoor! Een vader die voor zijn zoontje telkens een soort fictieve wereld schetst en alles doet om het zijn oogappel naar de zin te maken. Erg ontroerend!

Maar deze film bevatte naast ontroerende scènes, zoveel meer! Het is zeker niet alleen een oorlogsfilm of een dramafilm. En de humor van Benigni was helemaal de mijne. Al vanaf het 1ste moment toen ze door het weiland naar beneden raasde! De mooiste scène vond ik toch wel de scène in die school, en dat uitgerekend hij de kinderen moet uitleggen dat het Italiaanse ras superieur is . De scènes met een ontketende Benigni op de fiets, zich werpend in de armen van de schooljuffrouw vond ik ook een knap staaltje humor. En Benigni als vertaler in het concentratiekamp meesterlijk!

Daarnaast is de muziek niet altijd even aanwezig, maar erg fijn om aan te horen. Ook de vele fraaie beelden van het weidelandschap en van de stad zijn mooi. En verder een pluim voor het jongetje, dat echt een geweldige rol neerzet! De rol van Benigni mocht er natuurlijk ook wezen, hij heeft een heerlijke Italiaans chaotische man neergezet.

Het einde vond ik ook erg ontroerend. Mooi dat, moeder en zoon elkaar nog terugvinden . 4,5*

Een bijzonder mooie film.

Hij begint al meteen goed door Guido niet als jood te introduceren, maar als levensgenieter. Een aantal mooie en sprookjesachtige scènes zetten het leven neer van een vrolijke italiaan die steeds meer te maken krijgt met rassendiscriminatie.

Opzich is het nogal een vreemde combinatie, familiefilm en oorlogsdrama, maar het werkt wonderwel. Geholpen door een perfecte casting en een rauwe setting weet de film te ontroeren en te verbazen. Hoe kun je een kind vertellen wat er werkelijk aan de hand is? Wat ís er werkelijk aan de hand? Hoe kunnen mensen elkaar dit aandoen? Dit is één van de weinige oorlogsfilms die me weer in liet zien hoe waanzinnig het allemaal is. Waar zijn we mee bezig, in godsnaam? Iemand minder vinden vanwege zijn geloofsovertuiging? En het wordt de normaalste zaak ter wereld gevonden. Zucht...

In ieder geval, een erg mooie en ontroerende film die af en toe helaas iets té mooi wil zijn. Maar dat is door de vingers te zien.
4,5*

zeen ontroerende film en prima geacteerd door die man en zijn zoontje.

5 sterren

Eigenlijk lijkt het mij dat ze in deze film juist onderstrepen hoe erg het in de kampen was. NIet door het gruwelijke ervan te laten zien. Volgens mij is de boodschap meer dat zelfs in een verschrikkelijke situatie als een concentratiekamp het de vader lukt om zijn zoontje mentaal te beschermen tegen de gruwelijkheden in het kamp.

Volgens mij zie je ook de echte verschrikkingen niet omdat het verhaal toch meer bekeken wordt uit oogpunt van het jongetje.

Aardig filmpje. Maar niet dé top(250)film die ik had verwacht.

Ik ging zitten met het idee een leuke komedie met een serieuze ondertoon te zien. En opzich is La Vita e Bella dat ook wel. Maar misschien is het niet mijn soort humor. Het eerste stuk van de film, voordat ze afgevoerd worden, is te kinderachtig en enorm saai. In dit gedeelte zitten misschien twee of drie leuke grappen maar dat is het dan. Ook werd ik een beetje duizelig van het Italiaanse taaltje. Het ging wel erg snel Toen ik het eerste gedeelte keek zat ik rond de 2*

Maar zodra Benigni en zijn zoontje afgevoerd worden wordt de film (iets) beter. De grappen vind ik leuker en het verhaaltje krijgt meer inhoud. Enorm origineel dat Benigni zijn zoontje voorhoudt dat alles een spel is.

De film moet het niet hebben van origineel camerawerk, acteerwerk enz. Benigni doet het wel aardig maar meestal vond ik hem té overdreven. Hij speelt zijn rol met veel enthousiasme maar had ook een iets serieuzere kant aan zijn personage kunnen geven. Het zoontje van hem vond ik erg goed in de film. Hij ziet er schattig uit en speelt best goed voor zo'n klein ventje. Benigni's vrouw was eigenlijk best slecht.

La Vita e Bella is niet altijd even grappig. Sommige stukken zijn zelfs een beetje saai. Maar de film wordt meestal gered door enorm grappige scenes. Voor mij zijn dat:Het moment in het hotel waar Benigni een minister moet bedienen. Het stukje waar hij een hond op zijn dienblad zet. En vooral als hij een Duitse officier moet vertalen en iets heel anders zegt Daar moet de film het van hebben.

Geinige film, top 250? Nehh...

3*

Eigenlijk volkomen mee eens wat je schrijft. Bij vlagen best aardig, maar de film bevatte een hoop grappen die niet werkte. Benigni geeft de film door zijn rol echter een luchtig sfeertje mee en dat zorgde ervoor dat ik me er toch wel mee vermaakt heb.

3,0*

De film heeft zeker kunnen voldoen aan de hoge verwachtingen die ik had. De film is niet perfect, maar wel heel erg sterk. Soms erg grappig, soms ontroerend, soms dramatisch, soms hard. De regisseur vond een uitstekende mix.
De film is eigenlijk in 2 delen in te delen. Het 1e uur is een introductie van het personage Benigni die onbekommerd in het leven staat. Je ziet hoe hij zijn vrouw leerde kennen en hoe zijn band met zijn zoontje was. Erg leuk gedaan allemaal. Zeker enkele grapjes vond ik leuk. Zo vroeg hij aan een man wat zijn politieke voorkeur was maar de man hoorde het niet helemaal goed omdat hij zijn kinderen riep, Benito en Adolf. Erg goed gevonden moet ik zeggen.

Na een uur wordt de film serieuzer na de deportatie en krijg je een ander soort film. Over dat uur heb ik wel wat kritiek. Het idee van een vader die zijn kind voor houdt dat alles een spel is vond ik mooi gevonden, maar ik had dan wel verwacht dat we meer van de wreedheid van de oorlog en het leven in een kamp kregen te zien. Nu vond ik het allemaal nog redelijk soft vergeleken met andere kampfilms. Ik had niet het idee dat Benigni's leven continue in gevaar was. Ik vond het 2e deel van de film dus ook een stukje minder dan het 1e deel.
Maar zijn omgang met zijn zoontje vond ik mooi om te zien. Het zoontje zette ook een goede rol neer als onbezorgd kind. Eigenlijk precies zijn vader.
Het einde van de film was wel een beetje te verwachten. Toch vond ik het einde wel aardig.
Alles bij elkaar een hele sterke oorlogsfilm met komische onderrand.

4*

Mooie film en mooi verhaal. Had eigenlijk gehoopt op een iets beter einde. Mooi geacteerd en geregisseerd door Roberto Benigni. Toch wel knap hoe hij van de gruwelijkheden in de 2e wereldoorlog (de kampen) iets grappigst gemaakt heeft zonder echt te overdrijven.

Meestal is bij een Komedie het verhaal matig tot slecht maar bij deze vond ik het juist zeer prima en zelf ontroerend (moest zelfs een traantje wegpinken bij de laatste scene van de film).

In het eerste deel gaat de film met spraakwaterval Benigni de romantische toer op en is het wel sympathiek maar ook wat vervelend, nadien wordt het bittere ernst en kijkt ge verbaasd naar de uitleg die omtrent het gebeuren wordt gegeven en geboeid naar de afhandeling van het verhaal.
Het einde van de film is onthutsend mooi en behoort tot het meest ontroerende dat ik in film ooit zag.

Typisch feel-good.

Het verhaal is uitstekend in mijn ogen. Perfecte opbouw in het 1rste deel, bijna hartverscheurend in het 2de deel hoe hij de holocaust ontkent tegenover zijn zoon. De humor in het verhaal kon ik zeker smaken (zeker wanneer alles wat Guido vraagt aan Maria uitkomt, als hij voor tolk speelt.) maar soms was het er toch wat over: Soms te veel, te goedkoop.

Ook Roberto Benigni draagt daar veel toe bij. Dat hij zich schuldig maakt aan overacting kan ik wel volgen maar deze film is op de eerste plaats toch een komedie, even wat optimisme in de oorlog. Hij vindt het randje perfect en doet het dan ook uitstekend. Ook Giorgio Cantarini levert uitstekend werk, dat we daar niet meer van gehoord hebben.

Perfect voor wie een feel-good movie wil hebben.

****

Mooie film waarin helaas een aantal, in mijn ogen, verkeerde keuzes zijn gemaakt.

Zo vind ik het erg jammer dat het eerste deel van de film (waarin we de voorgeschiedenis van Guido Orefice leren kennen) erg lang duurt, waardoor er maar weinig (beter gezegd: té weinig) tijd over blijft voor het gedeelte in het concentratiekamp.
Daarnaast wordt er stevig ge-overacteerd, wat de film op het einde weliswaar ten goede komt, maar in het begin absoluut storend werkt.

En de kritiek dat er geen grappen gemaakt mogen worden over de WOII vind ik bij deze film sowieso licht misplaatst. Deze film gaat toch totaal niet over de oorlog? De oorlog dient slechts als decor waarin een vader zijn zoontje probeert te beschermen tegen de echte, harde, wereld.

Prima feel-good film, die weliswaar een tikkeltje te hoog in de top 250 staat. Dat La Vita è Bella erin thuis hoort, mag geen twijfel over bestaan .

Een mooie film, die wel wat overschat wordt door sommigen maar dat is een kwestie van smaak en dat doe ik ook weer bij andere films. Het verhaal is erg mooi alleen natuurlijk behoorlijk ongeloofwaardig, tenminste in ieder geval in het concentratiekamp. Wat ook een minpunt direct is, is dat er te weinig van de film daar werd afgespeeld. Ik vond het begin wel leuk, maar het duurde soms te lang en die tijd hadden ze beter in het kamp kunnen stoppen.

De humor is leuk, niet heel erg grappig maar het is dan ook meer een komedie met subtiele humor. Qua drama vind ik de film niet echt meeslepend. En dat is wel jammer, ik miste een beetje de warmte van de hoofdrolspelers. Maar dat kwam ook een beetje door de cast.

Bengini vind ik goed spelen en daar kreeg ik wel meer sympathie voor. Maar zijn vrouw vond ik eigenlijk niet zo goed, ik vond haar vrij weinig uitstralen, voor zo'n lieve rol. Tuurlijk werd haar rol serieuzer op den duur, maar ook daar vond ik haar een beetje misplaatst.

Muziek en beelden waren top. De score is echt super, en heeft terecht een oscar gewonnen.

Toch een mooi 4*

Echt een topfilm.
Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die vinden dat je over dit soort onderwerpen niet van deze luchtige grappen mag maken, maar ik vind juist dat dat de film siert.
En wie zijn wij als mensen (ik neem aan dat er weinig mensen zijn die de oorlog direct hebben meegemaakt) om te oordelen of er grappen over mogen worden gemaakt? Ik heb met mensen gesproken uit de WOII, en die zijn zelf ook niet altijd dead serious.

Ik vind het juist mooi hoe Bengini zijn zoon probeert te beschermen voor de gruwelen van de nazi's. Echt een superfilm, en ik heb geen moment een krom gevoel gehad dat de regisseur geen respect zou hebben voor de overledene, dat is echt een groot misverstand die tegenstanders van deze film hebben.

4*

Zo ontroerend mooi hoe een vader zijn kind tot het einde toe weet te beschermen tegen de gruwelen van de werkelijkheid.
Uiteraard heeft het er niks mee te maken of dit in werkelijkheid kan en de humor erin al helemaal niks met respectloosheid t.o.v. de ellende die mensen in die tijd hebben moeten doormaken. Het draait om de onvoorwaardelijke liefde van een vader voor zijn zoontje. Ik geloof niet dat er film bestaat waarin dat zo mooi is weergegeven als in deze.

Komedie vond ik wel erg ver gezocht, ik moest er tenminste niet echt om lachen. Het duurt ook veel te lang voordat het een oorlogsfilm word. Ik vond het dan ook erg jammer dat de vader zo plotseling wordt dood geschoten.
Ik heb er niet van kunnen genieten in ieder geval. Wel vond ik de romantische scenes geinig, die mijn stem weer iets omhoog halen. * 2,5

Je moet als Italiaan van goede huize komen, wil je wegkomen met een dergelijk sentimentele film als La Vita È Bella; een film met een titel die mijn tenen - de tenen van de kille klootzak in mij, om precies te zijn - doet krommen. Dat moet Roberto Benigni door hebben gehad: gedurende de eerste veertig minuten maakt hij mij week met een spervuur aan zeer geslaagde grappen en grollen, die hem op mijn sympathie doen rekenen. De tweede helft van de film daarentegen, het gedeelte in het concentratiekamp, is moeilijker te verkroppen: het doet pijn Benigni zijn zoon te zien voorliegen - doch de schrijnende pijn voelt op een bepaalde, sprookjesachtige manier goed, en weet een gehavende glimlach op mijn gezicht te toveren. Het is waar dat het eind mij onder andere omstandigheden te sentimenteel zou zijn geworden - de kille klootzak in mij had per abuis zijn voeten geamputeerd -, doch tegen die tijd heeft La Vita È Bella mij dusdanig vertederd, dat ik alles maar voor lief neem. 't Is gewoon een mooie film, klaar.

3,5*

In het eerste deel van de film hangt Roberto Benigni de clown uit, en hoewel zijn humor verademend is in Italiaanse begrippen, speelt hij zijn zorgvuldig opgebouwde jokers te snel uit, waardoor de film erg lang aanvoelt, hetgeen een komedie nooit goed doet.

In de tweede helft schakelt het genre naar een romantische film, hoewel de humor nooit volledig verdwijnt. Juist door humor te brengen in een Duits concentratiekamp wordt de ernst benadrukt en in de gedaante van zijn zoontje is symbolisch de toekomst te zien.

Eindelijk gezien en niet teleurgesteld. De film vertelt op een komische manier over het leven in een concentratiekamp zonder ergens respectloos te worden. Dit is uitstekend gedaan! Heel knap.

Ook weet de film ten alle tijde je aandacht vast te houden. Uiteraard door de komische muziek, de fantastische hoofdrolspeler Roberto Benigni en de mooie decors.

Verder wordt de draad tussen drama, romantiek en komedie hier perfect gevonden.

4*

Typische love-or-hate-film is. Het begin, waar Benigni Chaplin na doet is irritant door dat drukke gedoe. Het tweede gedeelte waarbij hij samen met zijn zoontje weggevoerd naar een werkkamp is, komt in vergelijking daarmee een stuk indrukwekkender over. Alleen vroeg ik me af hoe pedagogisch verantwoord nou die vader bezig was door allerlei smoesjes te verzinnen om het kamp draaglijk te laten blijven voor zijn zoontje . Ook viel me de weinige interactie tussen Benigni en de andere kampbewoners op. Ik zou helemaal gestoord worden van hem, maar goed, desalniettemin is het een unieke film met een paar prachtige scenes. Ik vrees alleen dat dit bij herziening alsnog flink kan tegenvallen.

Ik kan deze film echt niet goed waarderen. Ik zit gewoon te kijken naar een film over de oorlog die irritant en kinderachtig is. Wat mij betreft moet een oorlogsfilm droevig of spannend zijn maar ik vond dit geen van beiden. En die Irritante Robert Benigni die altijd zijn pilletje is vergeten te slikken. Het begin is ook zo kinderachtig zoals Guido die verliefd is op Dora haar ontvoerd op haar verlovingsdag slaat echt nergens op. En daarna gaat Guido met zijn zoon naar een concentratiekamp. Wat een vreselijk gegeven moet zijn maakt Guido er een spelletje van voor zijn zoon. Zelfs dan als hij aan het eind Guido die afgeschoten wordt vind zijn zoontje de oorlog nog prachtig.
Het zal wel heel psychologisch allemaal zijn maar het bekoorde mij niet. Dit is een voorbeeld van een zeer overschatte film. Misschien beinvloed doordat men 3 Oscars gaf aan deze film ? 1,0.

Ik sluit me volledig aan bij bovenstaande commentaar van Reinbo.
De zoveelste bevestiging dat goedkoop sentiment scoort, zelfs als dat verpakt is in twee uur ongeloofwaardigheid.
0,5 gaat me persoonlijk net iets te ver, maar verder dan 1,5 kom ik helaas niet.

Het eerste half uur leek het een wat flauwe film maar wat werd tie mooi! Ik vond het schitterend hoe hij zijn zoontje door deze moeilijke tijd heen probeerde te krijgen door te doen of het allemaal een spelletje was. Dit was een van de mooiste films die ik ooit heb gezien!!

Grappig, aandoenlijk en ongeloofwaardig. Het zijn drie woorden waarmee ik eigenlijk al genoeg heb gezegd.

Het eerste deel van de film is super flauw, maar wat heb ik gelachen. Roberto Benigni, voor mij verder totaal een vreemde acteur, had het perfecte hoofd voor deze Laurel & Hardy-achtige grappen. Gelukkig draaide heel de film niet om deze flauwe grappen want dan had het waarschijnlijk averechts gewerkt.

Eenmaal aangekomen in het concentratiekamp is het best wel aandoenlijk. Zo zonde voor Giosué, die echt een schattig koppie heeft. Toch zorgt de manier waarop Guido met hem omgaat wel voor een glimlach.

Tenslotte is het verhaal totaal ongeloofwaardig. In het eerste deel gebeuren er al onwaarschijnlijke dingen, maar in het concentratiekamp gaat het eigenlijk te ver. Het gemak waarmee ze het hele kamp doorlopen is echt onmogelijk.

Ondanks laatstegenoemde puntje heb ik toch genoten van La Vita è Bella. Het concept, de mooie relatie tussen vader een zoon, is wat hier het meeste telt.

Ik zeg: Buon giorno, Principessa! en 3,5*.

Geniale film! Italië weet altijd mijn hart te stelen. Zo ook in, het eerste deel van, deze film. Heerlijk sfeertje, en bij vlagen ontzettend grappig. Ik snap dat Roberto Benigni voor sommigen onder ons als irritant gezien wordt, maar ik vind hem een held! Vanaf het moment dat de familie Orefice in de concentratie kampen beland krijgt de film wel een hele andere inslag, maar toch bleef het wederom bij vlagen ontzettend grappig. Prachtig en ontroerende scène dat Guido en Giosué de microfoon pakken om een boodschap tot Dora te richtten.. En dat is maar een enkeling in de vele mooie scènes.

Ja, voor mij is La Vita e Bella een topper!

Welverdiende 5*

Verrassend luchtige oorlogsfilm die op geen enkel moment verveling oproept.

La Vita È Bella brengt twee aspecten van WO II in kaart. Het begin en het einde. In het eerste deel is het niet echt duidelijk dat het land zo dicht tegen een totale kentering aanleunt. Er wordt vooral aandacht besteed aan de immer vrolijke babbelkous Guido, en hoe hij bij zijn intrede in een nieuwe stad voor veel rumoer zorgt. De ene lollige dialoog volgt de andere op en de grappen stromen aan een hels tempo voorbij. Er valt veel te lachen, mede dankzij Benigni zelf. Hij straalt zoveel enthousiasme en levensvreugde uit dat het je als kijker niet ongevoelig laat.

Op bepaalde momenten wordt er wel specifiek acht geslagen op het oprukkende Nationaal-Socialistische bewind door het hier en daar een clownskostuum aan te doen. Erg spitsvondige humor zoals de inspectie in de school ("Kijk naar mijn perfecte oorschelp!") en de ietwat corpulente gordijnenmaker die zijn twee kinderen Benito en Adolf genoemd heeft.

Alles valt ook mooi in zijn plooi en details zoals Maria, een vrouw die de gewoonte heeft haar sleutel door het raam te keilen, komen fraai aansluiten bij een andere verhaallijn.

Opeens wordt er een grote sprong in de tijd gemaakt - zo'n zes jaar schat ik - en is de oorlog in feite op zijn laatste benen aan het lopen. Toch is het net nu dat Guido, samen met zijn zoon naar een werkkamp wordt gestuurd. Zijn vrouw is vastbesloten haar man en kind te volgen en staat er op in dezelfde trein mee te reizen, ook al liep ze geen enkel gevaar.

In dit deel vind de film zijn grootste troef. Guido tovert op schitterende wijze de donkere, harde omgeving om in een amusant speelterrein waar aan zaklopen, kaarten en andere sporten wordt gedaan. Enkel en alleen om zijn zoon de beestachtige werkelijkheid te besparen. Hoe hij in dergelijke omstandigheden steeds een glimlach kan kweken, het is niet te bevatten.

Er zitten echter een aantal scènes in die wat mij betreft weg mochten blijven. Guido neemt namelijk vaak enorm grote risico's waarbij hij zichzelf en zijn zoontje in gevaar brengt. Zo verbergt hij hem in een kruiwagen onder een deken, rijdt er mee naar buiten en gebruikt op de koop toe een microfoon om zijn vrouw te begroeten. Allemaal erg charmant, maar des te vreemder.

Al bij al een film met een ongelooflijke aantrekkingskracht en vlotte manier van vertellen. Goed acteerwerk, passende muziek, realistische setting en een sterk einde.

3,50 (3,75)

Vorige week voor het eerst gezien (een beetje laat ja ). Kon er makkelijk doorheen komen, maar waar deze film haar status vandaan haalt is mij een groot raadsel.

Vond het echt nergens bijzonder. Het eerste deel van de film duurt gewoon (onnodig) lang. Veel te lang. Dat jochie is leuk en heeft iets aandoenlijks, maar - zoals ook eerder gezegd - is het nogal makkelijk punten pakken met zo'n kind in dit verhaal en deze setting. De film kent best een paar grappige momenten, maar Benigni is ook geregeld érg niet leuk. Het verhaal is ook nogal ongeloofwaardig en werkte voor mij niet echt.

Toch kent deze La Vita É Bella best wat mooie momenten en de tolk-scéne vond ik bijvoorbeeld best grappig. Echt meegesleept en ontroerd werd ik echter nergens.