Session 9 (2001)

Slappe film met in een vrij korte speelduur een zeer trage opbouw naar vrij weinig uiteindelijk.

Tel daarbij op een nijpende schaarste van enig bewonderenswaardige wijven en nee, mij weet je niet bepaald te grijpen.

Als je op zoek bent naar een simpele horrorfilm, dan snap ik dat dit niet is wat je zoekt. Dat is ook vaak het probleem met genres aan moeten geven, verwachtingen kunnen daardoor een flinke teleurstelling veroorzaken. Heel jammer, ook in dit geval, want deze film is absoluut niet slecht. Wel zit er een stuk drama in en gaat dit iets dieper dan een simpel eng verhaal. Eigenlijk vond ik het meer een drama met wat enge stukken dan een horror- of mysteriefilm. Een film die je moet voelen/ervaren, ideaal om te kijken als je alleen thuis bent, lichten uit, katten op schoot en dan een kijkje krijgen in het leven van een stel werkmannen die te maken hebben met deadlines, concurrentie en dan natuurlijk de instelling waar één van hen wat oude tapes vindt. De dynamiek tussen de collega's verandert al snel en meerdere keren dacht ik te weten wat er zou gaan gebeuren, maar liep het allemaal toch wat anders.

De acteurs deden het goed, zelfs David Caruso, niet echt mijn favoriete acteur na zijn verschrikkelijke spel in die nog meer verschrikkelijke serie (hier zou een kots smiley op z'n plaats zijn).

De setting was mooi, de muziek was goed, het verhaal was simpel doch doeltreffend.... ik heb genoten van deze film.

Begon een beetje langzaam, maar uiteindelijk werd hij wel wat spannender. Niet echt een horror, meer thriller als je het mij vraagt. Vermakelijke film.

Wie meegaat in de spookachtige setting en de stress van de personages zal er wat aan hebben. Lukt dat niet of minder, dan zit je vrij snel opgescheept met een film waarvan je je meer en meer afvraagt wat er daadwerkelijk aan de hand is. En vroeg of laat valt het kwartje eens via de sessie die wordt afgespeeld. Een weggever, terwijl de opmaat ook al niet erg onderhoudend is. Dan gaat het vanzelf eens slepen. En toch heeft het wel wat. Een paar aardige shots die voor wat nervositeit zorgen, de muziek doet het wat dat betreft ook niet verkeerd en als het kookpunt aanstaande is, weet het steeds onaangenamer voor de dag te komen. Anderson's slotakkoord is dan helaas weer wat te suf.

Phil: Good first day, guys.

Henry: Yeah. If it keeps up like this, we'll all be dead by Monday.

Een klein team van asbestverwijderaars krijgt een klus in een leegstaande instelling voor psychiatrische patiënten. Eigenlijk is dat genoeg synopsis voor een film als deze. We kunnen dan beter aanstippen wat goed was. Of in dit geval, niet goed.

Vroege digitale cinematografie, ik kan er doorgaans weinig mee: alsof je naar een soap zit te kijken. Het ziet eruit als video. Dat geldt helaas ook voor Session 9 (2001). In de eerste tien minuten lopen ze door een locatie (Danvers State Hospital) met een lichtval waar een Lubezki of Deakins met de camera’s van nu een orgastisch visueel schouwspel van had kunnen maken. En nu ziet het er… best aardig uit, als we aardig zijn in ons oordeel. Wat een verspilling. Het doet in die zin denken aan de eerste statische shot uit het talkie tijdperk, waarbij offers werden gemaakt om maar geluid toe te kunnen voegen. Een goede 35 mm camera met een dolly/craneshothad hier wonden kunnen doen. Helaas.

Over David Caruso kan ik helaas ook weinig positiefs zeggen, losstaand van dat hij me hier niet meer ergert dan normaal. Die man heeft helaas een kort lijntje naar mijn ‘niet-kunnen-waarderen’-botje. Als ik hem nu zo opzoek, dan heeft de man zes films die met een voldoende worden beoordeeld op Rottentomatoes, waarvan de meeste uit de jaren’80 en ’90 zijn, en ik me niet herinner dat hij er inzat. Ok, van Kiss of Death wist ik het misschien, maar de enige andere voldoende uit die lijst is Session 9. Gelukkig is er Peter Mullan, een acteur wiens drollen vermoedelijk meer persoonlijkheid hebben dan de gemiddelde line delivery van Caruso. Is het onaardig als ik zeg 'gemaakt voor tv'?

Om eerlijk te zijn schrok ik er een beetje van dat dit een film was van Brad Anderson, wiens The Machinist (2004) ik toch wel erg waardeer. Goed, die is van drie jaar later, maar wat een wereld van verschil. Misschien dat ik dan beter Transsiberian (2008) had kunnen kijken, of The Call (2013). Anderson heeft de afgelopen jaren zo te zien een hoop werk gedaan voor televisie, maar lijkt nu wel weer een aantal projecten in petto te hebben die hem terug zouden kunnen plaatsen in de spotlights. En dat genereert dan hopelijk kansen voor passieprojecten. Maar in de tussentijd kan ik niet uit over Session 9, dat voelt als een project van een groepje bachelorstudenten die bijna weten wat ze doen, en op de een of andere manier Mullan hebben weten te strikken.

2,5*

Ach een traag psychologisch stuk verhaal.

Kon er mee door.

traag sleept de film voort ,in het begin denk je dat het wel wat kan worden***bijna anderhalf uur gedoe over asbest in een ggz kliniek ****ik kon mijn kop er niet bijhouden***het wat bloederige einde boeide mij toen ook allang niet meer.

Erg geslaagd.

Maar wel een film die lang op gang moet komen voordat het water echt gaat stromen. Session 9 was zonder twijfel 1 van de engere en betere horrorfilms die ik heb gezien de laatste tijd. Ik denk alleen wel dat zo'n film als deze onmogelijk iedereen kan aanspreken en niet voor iedereen is.

Eerste halfuur is dan ook wat taai, vooral omdat er werkelijk geen hol gebeurd. De locatie brengt wel direct sfeer met zich mee, maar dat gaat wel wat lastiger als het verhaal nog niet echt een spat van horror kent. Wat kleine momentjes van creepyness, maar verder kijk je eigenlijk tegen 4 matig acterende heren aan.

Eenmaal het halfuur heeft geslagen kent de film een stijgende lijn om uiteindelijk zeer beklemmend en spannend te worden. Het sfeertje wat uiteindelijk in Session 9 hangt is gewoon uniek te noemen. Verwarrend, verontrustend en creepy. De film trok me helemaal mee en plots zaten we toen in de finale.

Er is goed gebruik gemaakt van de verlichting en donkere hoekjes. Creepy gangetjes en goede spanningsopbouw maken deze film, gecombineerd met een sfeertje die je niet meer loslaat eenmaal je er echt in zit. Soms wat geremd door niet al te briljant acteerwerk, maar in het algemeen zit het er erg sterk in.

Camerawerk en cinematografie zijn ook degelijk, al soms wat belemmerd door budgettaire beperkingen. Toch wisten ze precies waar ze moesten filmen en dat resulteert in een erg geslaagde film. De beklemmende spanning werkt uiteindelijk toe naar een bloederige finale, maar ook die heeft een unieke sfeer.

Geslaagde en spannende film, de eerste in maanden die me weer iets alerter maakte op mijn omgevingen. Niet buitengewoon spannend misschien, maar de sfeer weet je uiteindelijk wel echt goed te grijpen. Ook dankzij een goede en sterke soundtrack en wat sfeervolle montages tussendoor. Geslaagde en aparte horrorfilm dit.

Ik heb deze film echt ontzettend vaak in mijn handen gehad in de videotheek vroeger. Gek genoeg heb ik m altijd weer teruggezet en een andere horrorfilm de voorkeur gegeven.

Maar nu Second Sight met een prachtige blu ray editie kwam, werd het een blinde aanschaf.

Een goede keus! Een goede keus, omdat het een behoorlijke slowburner is en je tot kort voor het eind jezelf nog steeds afvraagt waar je naar zit te kijken. Als het de zoveelste huur dvd van die week was zou ik best wel eens eerder afgeleid en afgehaakt kunnen raken. Nu echter zat ik er met volle focus naar te kijken. De kwaliteit van de transfer van Second Sight was, zoals altijd, weer subliem.

Film kent ook genoeg creepy en intrigerende momenten en op het eind vallen de meeste muntjes (pun intended) op hun plek. Het nodigt ook weer uit tot herziening. Dus het is goed m in de kast te hebben staan.

Prima horrorthriller.

Kleine 4*

Dit is niet de underrated cult classic die me beloofd was.

In Session 9 gaat een ploeg asbestverwijderaars aan de slag in een oude mentale instelling. Naarmate de week vordert, gebeuren er meer en meer bizarre dingen. Een film in een asylum is voor mij vaak een troef. De setting is creepy en je kan zo veel doen met zo'n locaties. Jammer genoeg hebben de mensen achter Session 9 beslist om dat net niet te doen.

De hele film kon ik niet serieus nemen door het wel heel amateuristisch camerawerk. Dit was slechter dan de gemiddelde aflevering van CSI: Miami (Oh hoi, David Caruso). Ook hangt er een saaie oranje filter over de lens en worden er erg veel bedenkelijke effectjes gebruikt. Er zijn een paar mooie shots maar die zijn erg schaars. Een film is niets zonder zijn acteurs. Deze zijn echter halverwege ook in slaap gevallen van het snooze-fest dus bij hen moet je ook niks kwalitatiefs verwachten.

Pluspunt is het einde en het suggestieve ervan. Even online kijken en je vindt tientallen theorieën die zo veel interessanter zijn dan de film zelf.

1,5*