Nostalghia (1983)
Genre: Drama
Speelduur: 125 minuten
Alternatieve titel: Nostalgia
Oorsprong:
Italië / Sovjet-Unie
Geregisseerd door: Andrei Tarkovsky
Met onder meer: Erland Josephson en Domiziana Giordano
IMDb beoordeling: 7,9 (29.901)
Gesproken taal: Italiaans en Russisch
Releasedatum: 22 maart 1984
On Demand:
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Pathé Thuis
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot Nostalghia
Als de Russische schrijver Andrei Gortchakov afreist naar Italië om informatie te verzamelen over de achttiende-eeuwse componist Pavel Sosnovski, wordt hij geplaagd door heimwee en depressies. Dan ontmoet hij Domenico, een gestoorde kluizenaar die het einde der tijden elk moment verwacht. Gortchakov raakt echter steeds meer onder de indruk van de levensfilosofie van Domenico.
Externe links
Acteurs en actrices
Andrei Gorchakov
Domenico
Eugenia
Andrei's Wife
Chambermaid
Domenico's Wife
Civil Servant
Video's en trailers
Reviews & comments
yorgos.dalman
-
- 980 berichten
- 0 stemmen
Leo1954 schrijft:
Probeer dan ook eens een film als Stalker (ook van Tarkovski), The Return (ook Russisch), Stranger than paradise (debuut van Jim Jarmusch) of Der Himmel über berlin. Allen prachtige, wonderbaarlijke, volstrekt unieke & esthetisch genietbare filmjuweeltjes.
Leo1954
-
- 2073 berichten
- 2544 stemmen
Bedankt yorgos.dalman. Ik ken ze allemaal Maar bij Vozvrashchenie (The return) heb ik de film beoordeeld met een halve ster, ik ga die film zeker nog eens bekijken, ik zal vast een verkeerde bui hebben gehad. Sátántangó van Bela Tarr vond ik ook heel mooi, zie daar de beelden nog zo voor me. En het hoeft niet allemaal super zwaar te zijn om ook esthetisch prachtig te zijn, zelfs bij komedie's is het vaak raak en mooi.
Knisper
-
- 12992 berichten
- 1250 stemmen
Nostalghia is na Stalker en Ivan's Childhood mijn derde Tarkovsky en voor mij ook weer compleet anders dan die andere twee. Minder traag en ongrijpbaar dan Stalker, maar toch zit er wel weer een duidelijke stempel op. Ik vind het eigenlijk lastig om wat over deze film te zeggen. Aan de ene kant is het stilistisch bij tijd en wijlen erg sterk; aan de andere kant hangt er nogal een troosteloze sfeer door de film, die doorwerkt in de omgeving, de personages en uiteindelijk ook bij de kijker zelf. Dat leidt zowel tot erg sterke scènes alsmede tot scènes die weinig memorabel of weinig indruk maken.
Het meest indrukwekkende is denk ik het gesprek van de hoofdrol met de kluizenaar. Geweldig hoe dat huis in beeld wordt gebracht en hoe dat in feite ook veel weergeeft over de mentale staat van de personages op dat moment. Daarnaast is er ook een erg fijne geluidsband. Maar erg memorabel is het voor mij verder niet ben ik bang. Gek genoeg maakte Stalker jaren geleden een stuk meer indruk; misschien moet ik die film nog een kans geven.
Black Math
-
- 5390 berichten
- 1735 stemmen
Ook mijn derde Tarkovsky, na eerder Stalker en Zerkalo gezien te hebben. Toen ik met een vriend Tenshi no Tamago keek, merkte hij op dat hij door al het water wel erg moest denken aan films van Tarkovsky. Niet geheel toevallig, de regisseur van Tenshi no Tamago, Oshii, was vroeger een groot fan van Tarkovsky. Aangezien zijn film momenteel op nr. 1 in mijn top 10 staat, werkte die opmerking van die vriend als een trigger om het werk van Tarkovsky te gaan verkennen.
Z'n eerste twee films waren niet een doorlopend succes. Er zaten zeker magische momenten in, maar het niveau was wat mij betreft niet constant genoeg. Men zegt wel eens driemaal is scheepsrecht, want Nostalghia beviel veel beter. Deze film lijkt helemaal in water gedrenkt te zijn, wat ik heerlijk vind, want al die watergeluiden geven een fantastische sfeer. Daarnaast heb vond ik de cinematografie erg mooi, voor mijn gevoel stukken beter dan die andere films van Tarkovsky. Heel erg rustgevend hoe de camera beweegt, er wordt naar mijn smaak mooi gekadreert, maar ook het spelen met belichting is soms erg interessant, met name als de hoofdpersoon op bed licht. Bij de andere Tarkovsky films vond ik het moeilijk te plaatsen waarom sommige gedeelten in kleur en andere gedeelten in zwart-wit geschoten waren, daar had ik hier een stuk minder last van. Overigens vond ik de zwart-wit beelden veel bijdragen aan de surrealistische sfeer met als hoogtepunt het erg aparte eindshot waarbij je je eerst in de natuur waant, maar in een kloosterruïne blijkt te bevinden.
Niet alles is perfect, de muziek (hoe mooi ook gekozen, ik hou erg van Beethoven en van het requiem van Verdi) klinkt nogal brak. Verder mag het visuele niveau een stuk hoger liggen dan bij de andere twee Tarkovsky's, het is nog steeds niet helemaal constant. Ik had ook soms het idee dat de camera wat meer op de huid van de personages had mogen zitten, het bleef nu soms wel erg afstandelijk, maar aan de andere kant valt daar ok wel wat voor te zeggen, omdat het ook voor een bepaalde sfeer zorgt. In ieder geval verdient de film 4* en dat is een stuk hoger dan ik had verwacht op grond van de andere twee films.
nielszz
-
- 78 berichten
- 520 stemmen
Bij mijn tweede Tarkoskiy na Stalker heb ik gemengde gevoelens. Filmisch is Nostalghia allemaal heel mooi om te zien, maar dan houdt het voor mij al een klein beetje op. Ik kon me moeilijk inleven in de personages en vond ze vooral onsympathiek. Verder zag ik een paar dingen waarvan ik dacht: Dit zit ook in Stalker, vooral foefjes met water, die ik in deze film toch wat moeilijker kon plaatsen dan in Stalker.
De thematiek sprak me weinig aan en vond het ook wat rommelig verteld. Wat wil de kluizenaar nou duidelijk maken? Waarom is de schrijver zo onder de indruk van dit verhaal? Ik kon het er lastig uit halen.
Lag het trouwens aan mij of kwam God himself nog even aan het woord?
Al met al een interessante film, maar voldoet toch niet helemaal aan mijn verwachting vooraf.
Zeriel
-
- 1375 berichten
- 2397 stemmen
Alweer mijn 5e Tarkovsky. Veel elementen in deze film al eerder gezien in die andere films, veel water, ruines, spiegels, dolende mensen. Zodat die zaken wat minder indruk maken. Niet zijn beste film naar mijn smaak, dat zijn Offret en Zerkalo.
Het verhaaltje kon me niet echt boeien, daar staat tegenover dat Tarkovskij weer als een meester-schilder-filmer scenes op het doek tovert die op zichzelf briljant zijn.
yorgos.dalman
-
- 980 berichten
- 0 stemmen
@ Zeriel...
Waarom vond je Offret zo goed? (ik bedoel: veel gepraat en weinig magnifiek beeld in mijn herinnering...)
Zeriel
-
- 1375 berichten
- 2397 stemmen
Naar mijn geval is Het Offer het meest af, en roept het een aantal vragen op, die je aan het denken zetten, wat noopt tot herziening. Ik vond de beelden wel magnifiek vooral die tergend langzaam bewegende camera, die perfect in harmonie is met de actie in de ruimte, vooral in de beginscene. Het planten van die boom bijna in zee, daar kan een boom/den helemaal niet groeien, maar de boom is al dood, dus dan maakt het ook weer niet uit. Iets waar ik pas later achter kwam, maar dat jongetje is gelukkig met zijn boom, terwijl zijn vader hem dus bedriegt, waar het jongetje pas later achter komt. Dus waar kijken we eigenlijk naar, tijdens de film zelf had ik dit niet door.
Zerkalo is pure magie.
korenbloem02
-
- 697 berichten
- 1763 stemmen
3e 5* voor Tarkovsky is nu dan ook een feit.
Tarkovsky schept hier zijn persoonlijke renaissance, en Nostalghia ligt inderdaad zoals velen op merken in een lijn met Zerkalo. Maar is ter gelijk een collage van al zijn eerdere films. Nostalghia is een minimalistisch film. Niet het zelfde minimalisme als Jarmusch, maar minimalisme zoals alleen Tarkovsky het in beeld zou kunnen brengen.
Hij schept een sfeer als een schilderij van een Italiaanse-meester uit de renaissance. Zoals de Italiaanse renaissance een artistiek verlangen was naar de Griekse oudheid, is Nostalghia een verlangen naar het vroegere Rusland. Dit 'verlangen' wordt niet op een romantische manier in beeld gebracht. Tevens is het ook geen gedramatiseerde verfilming van traumatische herinneringen. Tarkovsky brengt een nostalgische gevoel in beeld naar een tijd, zoals hij ooit was. Zoals bij alle grote kunstwerken: kan de kijker zich op zijn eigen manier identificeren met de creatie van de kunstenaar, los van het tijdperk, waarin het gemaakt is.
Er zijn weinig regisseurs die zo knap en subtiel rationele elementen en academische experimenten weten te combineren met emotie. Waardoor er een nieuwe kunstvorm ontstaat. 'Beeldende poezie' is misschien de uitdrukking die het beste aansluit bij dit meesterwerk. Maar laat ik wel zeggen: deze uitdrukking dekt de lading niet volledig!
Een prachtig meesterwerk!!!!
yorgos.dalman
-
- 980 berichten
- 0 stemmen
@ korenbloem02...
ik vraag het wel eens vaker aan bewonderaars van Tarkovski's werk: ken je The Second circle van Aleksandr Sokurov?
Sokurov was (is) Tarkovski's meest prominente leerling en zijn Second circle is briljant in zijn eenvoud en heeft een grote zeggingskracht door zijn hoge concentratie aan filmische poëzie (zoals Zerkalo, Stalker en Nostalghia dat ook hebben).
korenbloem02
-
- 697 berichten
- 1763 stemmen
Nee, ken ik niet.
Ik zie dat je zelf de film erg bewonderd. Wat maakt het dat die film wel 5* krijgt, en deze 'maar' 3,5*?
yorgos.dalman
-
- 980 berichten
- 0 stemmen
The Second circle duurt maar een compacte 80 minuten. Zijn opzettelijke 'traagheid' (zeker wel een pluspunt) wordt gecompenseerd door een korte tijdsduur. Hier door blijft de intense spanningsboog behouden.
Nostalghia duurt mij, gezien zijn inhoud, toch echt te lang. Bij diverse scènes verslapt de aandacht ongewild.
Tarkovski wist zich wat dat betreft met Zerkalo toch wat meer in te houden.
Robi
-
- 2386 berichten
- 2462 stemmen
Filosofische film over mensen die ergens anders willen zijn als waar ze nu zijn. Erg traag en ook niet erg vrolijk. Maar wel met heel mooie en bijzondere beelden.
SnakeDoc
-
- 4686 berichten
- 2227 stemmen
Mijn grootste vraag (eigenlijk bij elke Andrey Tarkovskiy film) is of deze film een beetje toegankelijk is?
Of gaat het allemaal wel erg diep en is het dus extreem zware kost.
jawaka
-
- 162 berichten
- 3310 stemmen
Niet aan beginnen als nadenken een probleem voor je is!
Alleen het feit dat je die vraag stelt al.
Het is geen vrolijke film, hij is traag en duurt 125 minuten.
Maar hij is wel mooi en goed!
Ik zeg, NIET DOEN!
SnakeDoc
-
- 4686 berichten
- 2227 stemmen
:s Ik vind het gewoon fijn te weten waar ik aan begin. Solyaris vond ik bijvoorbeeld echt kunstzinnig, vreemd en de vele vraagtekens gaven mijn geen voldaan gevoel.
Offret en Stalker vond ik juist weer geweldig. Ook iets beter te begrijpen.
Een simpele vraag dus, in welke richting ik het met deze film moet gaan zoeken,
Of ik hem ga bekijken bepaal ik zelf net als de vragen die ik hier stel.
jawaka
-
- 162 berichten
- 3310 stemmen
Als je Offret en Stalker goed vond, dan kan je dit ook wel waarderen.
ThomasVV
-
- 1100 berichten
- 483 stemmen
Wat ik ondanks alle schoonheid een beetje mis in Nostalghia, zowel in de film als in het Russische gevoelen, is passie. Misschien is dat zelfs een aspect van de Russische nostalgie: een onmogenlijk verlangen naar (Italiaanse) passie. Ik citeer in dit verband Tarkovski zelf:
The beauty of Italy, and her history, makes a great impression upon Gortchakoff's soul, and he suffers because he cannot internally reconcile his own background with Italy. In spite of his experiences in Italy initially only having a character of being purely external, he soon realizes that when he returns to the Soviet Union it will involve the end of something. This causes him to feel depressed, as he knows that he will never be able to forget or put behind him what he has experienced in Italy.
Ferdydurke
-
- 1353 berichten
- 854 stemmen
Heimwee. Na het zien van Nostalghia zou je dat gevoel kunnen omschrijven als dat wat de kop opsteekt wanneer een mens beseft dat hij zoals hij is, zijn grenzen heeft, en dat hij geen - mentale, dan wel fysieke of culturele - grenzen kan overschrijden zonder iets achter te moeten laten, zonder iets te verliezen, of zelfs zonder zichzelf te verliezen. Tegelijkertijd lijkt de film ook het verlangen uit te drukken om die grenzen op te heffen.
Opvallend is het gevoel van urgentie dat de film probeert op te roepen, misschien voortvloeiend uit de tijd waarin de film gemaakt werd: op het hoogtepunt van de Koude Oorlog en de nucleaire dreiging. Het al haast wanhopige aandringen van de gids in Stalker lijkt hier nog meer toegespitst, culminerend in de rede van Domenico. Tarkovski krijgt met deze twee films iets van een profeet, een roepende in de woestijn.
Maar iemand die mij zo'n tien minuten op het puntje van mijn stoel kan houden bij een scène waarin iemand met een brandende kaars over de bodem van een leeggelopen zwembad van de ene naar de andere kant loopt, die mag van mij de megafoon pakken, als hij daar de behoefte toe voelt. Want deze film weet de begrenzing van het pamflet ruimschoots te overstijgen.
Met de dialoog tussen de koster en de vertaalster in de kerk lijkt Tarkovski met Nostalghia ook anderszins het thema uit Stalker te hernemen - die dialoog komt me welhaast voor als een korte samenvatting van die film - , maar Nostalghia blijkt zich te ontvouwen tot een (in mijn ogen) veel ritmischer en poëtischer geheel, een slow dance, waarin lang aangehouden, zich traag voortbewegende shots, taal, scènes en personages elkaar antwoorden, en als het ware (en soms ook letterlijk) in elkaar overvloeien.
Nostalghia maakt op mij de indruk van een ontzettend rijke film, overvloeiende van schitterende beelden (met veel deuropeningen, poorten en spiegels), en geconcentreerde dialogen, die allemaal de juiste plaats lijken te hebben. En dat is toch opmerkelijk als je bedenkt dat er kennelijk in een laat stadium nogal geïmproviseerd moest worden om de film te voltooien, door het onverwachte intrekken van de steun van Mosfilm. De problemen bij de creatie van deze film weerspiegelen de 'problemen' die het aan de orde wil stellen, zo lijkt het.
Russen? Italianen? Ik begrijp niks van ze. Hoe zou ik ook kunnen? Maar ik vind dit wel een fantastische film.
Ik Doe Moeilijk
-
- 1145 berichten
- 197 stemmen
Prachtig commentaar Ferdyduke, dank daarvoor.
Ik zou er aan toe willen voegen dat er een sprong van geloof (leap of faith) nodig is om grenzen te kunnen overschrijden. Daarvoor moet je wel los durven laten. Domenico raakte verstrikt in zijn idee dat zijn geluk voortkomt uit het behouden van het goede; zijn bezit, zijn familie. Het goede is echter niet iets dat je kunt bezitten (als een eigenschap of goed), maar het komt veeleer voort uit het handelen. Zijn radicale daad is dan ook een tot in het extreme doorgevoerde acte van christelijke zelfopoffering.
Ferdydurke
-
- 1353 berichten
- 854 stemmen
Dat volg ik. Tarkovski slaagt er in om met name in Stalker en Nostalghia die christelijke connotatie scherp te laten doorklinken, zonder in clichés of gepreek te vervallen, maar ook zonder het te verbloemen in vrijblijvendheid. Ik heb niet direct de indruk dat Domenico zichzelf ziet als 'christen', maar Tarkovski lijkt in zijn films dan ook die christelijke ideeen van geloof, schuld en opoffering te bevrijden uit zijn zeg maar 'orthodoxe' of dogmatische context, zodat hij dat wat hij ziet als de kern, het essentiële voor het menszijn, kan laten zien.
misterwhite
-
- 4726 berichten
- 656 stemmen
Andrei Tarkovsky gaat op verplaatsing en kiest voor een prachtig land: Italië. Een erg goede keuze en weet de locaties weer uit te kiezen. Maar goede locaties moeten natuurlijk goed gefilmd worden, en zoals iedereen die deze regisseur kent daar de grootmeester in is.
Vooral prachtig hoe hij met zijn beeldkaders kan spelen. Eerst mooie middle shots maar dan hop naar een meesterlijke long shot. De locatie komt onverwacht groots in beeld. Dit geeft een prachtig effect. Dit wordt fantastisch gedaan in de laatste scène maar ook zeker in het huis van Domenico.
Nog prachtig beeldwerk was zeker aanwezig in de droomscène in het hotel. Bijna ongelofelijk. Dat shot is zo prachtig gedaan. Maar goed, we hebben het nu eenmaal over de grootmeester.
Het verhaal van Nostalghia is ook erg sterk. Een verhaal dat zo'n emotionele twist kent dat ik er toch lang heb mee gezeten. Een verhaal dat lang blijft naslepen en dat gemaakt door Domenico. Een personage dat briljant wordt neergezet. Gek, melancholisch, ergens ook wel intelligent maar hij blijft steeds een vreemde vogel. Een erg gecompliceerde ziel.
Er zit ook weer veel filosofie in. En ja, de Russische filosofie is niet de makkelijkste. Er zitten weer moeilijke dialogen in het scenario. Maar uiteraard zijn we dit gewoon van Tarkovsky.
Het is moeilijk te zeggen welke Tarkovsky nu het beste is. Maar deze maakt een erg grote kans. Hij heeft erg veel indruk gemaakt, ontroerd door het verhaal, verbaasd door de beelden,...
Maar ik moet nog wat films van hem herbekijken om dit te bepalen. Maar dat zal snel gebeuren.
Een meesterwerk zoals dit verdiend natuurlijk die 5*.
Prachtig!
arno74
-
- 8700 berichten
- 3342 stemmen
Ik hoopte hier het juweeltje van Tarkovsky te vinden die ik nog niet gezien had, maar helaas heeft deze film mijn hoop niet waargemaakt. Mijn zesde Tarkovsky, en in alle eerlijkheid vind ik het de minste van hem die ik tot nu toe gezien heb. Fraaie beelden zijn er wel te vinden, o.a. in de prachtige portretten die de close-ups op gezichten in deze film worden. Maar dat is het voor mij dan ook wel. Ruïnes als achtergrond leveren mooie plaatjes op, mist is ook mooi, maar ik krijg het gevoel dat Tarkovsky hier visueel niet hetzelfde uit heeft weten te halen als wat hij wel in zijn andere films heeft gedaan.
Ook de prikkelende filosofische dialogen mis ik hier. Er zit wel wat in, maar in alle eerlijkheid stelt het qua diepgang niet zoveel voor. Nostalgie is niets nieuws, de film wist bij mij ook zeker geen nostalgische (of andere) gevoelens op te wekken. Het concept "misschien zijn gekken niet zo gek" klonk even interessant maar diepgang krijgt het niet, en dan eindigt het bovendien in een zelfverbranding, weg concept. Ik mis de interessante filosofische concepten uit de meeste van zijn andere films, thema's die je tot denken aanzetten. Deze film vind ik ook minder gestructureerd, te warrig.
Blijven over een aantal fraaie plaatjes en veel langdradige weinigzeggende stukken. Want laten we eerlijk zijn, hoeveel worden we in filosofisch opzicht wijzer van iemand die een kaarsje met de grootste moeite aan de andere kant van het water brengt, alsof hij daarbij door die "inspanning" zowat omkomt? Dat vereist teveel inlevingsvermogen en suspension of disbelief voor mij (en nee, ik wil niet over die term discussieren, zo heet het nu eenmaal). Zelfs binnen de context is die scène schromelijk overdreven. Ik weet dat Tarkovsky erg veel van zijn kijkers eist, maar bij deze film is dat wat mij betreft net teveel. Met name omdat ik er in verhouding heel weinig voor terugkrijg. Een magere 2,5*
Ik Doe Moeilijk
-
- 1145 berichten
- 197 stemmen
Dat volg ik. Tarkovski slaagt er in om met name in Stalker en Nostalghia die christelijke connotatie scherp te laten doorklinken, zonder in clichés of gepreek te vervallen, maar ook zonder het te verbloemen in vrijblijvendheid. Ik heb niet direct de indruk dat Domenico zichzelf ziet als 'christen', maar Tarkovski lijkt in zijn films dan ook die christelijke ideeen van geloof, schuld en opoffering te bevrijden uit zijn zeg maar 'orthodoxe' of dogmatische context, zodat hij dat wat hij ziet als de kern, het essentiële voor het menszijn, kan laten zien.
Inderdaad, die zelfopoffering waar ik van sprak (of het verliezen van het zelf, zoals je zegt) is niet essentieel christelijk, die is eerder universeel menselijk. Dat lijkt een rode draad in het oeuvre van Tarkovsky te zijn. In Stalker thematiseert hij de hang naar zingeving meer expliciet: gepersonifieerd in de verschillende karakters in de film stelt hij daar verschillende levensopvattingen tegenover elkaar. De Stalker figuur vraagt zich dan ook luidop af hoe mensen toch (in godsnaam, zou ik haast zeggen, als ik frivool genoeg zou zijn voor woordgrapjes in deze uiterst serieuze aangelegenheid) in staat zijn een zinvol leven te leiden als ze God verlaten.
In Nostalghia lijkt Tarkovsky daarop een existentialistisch antwoord te geven: door een sprong van geloof. Ieder mens is een fundamenteel spiritueel wezen. Niet een per se op een esoterische manier van ietsisme of romantisch subjectivisme, maar in de zin dat de mens altijd een fundamenteel, onvervreemdbaar, onomstotelijke waarheid in zijn leven nodig lijkt te hebben (noem het een holistische levensopvatting, zo je wilt) die hem richting, doel en zin kan geven in. De mens is niet in staat niets te geloven. Deze alomvattende aanname is echter nooit te herleiden tot een universele waarheid, er is geen neutraal waarheidscriterium voor zou Rorty zeggen. In die zin is het dus een geloof te noemen.
Ferdydurke
-
- 1353 berichten
- 854 stemmen
Deze alomvattende aanname is echter nooit te herleiden tot een universele waarheid, er is geen neutraal waarheidscriterium voor zou Rorty zeggen. In die zin is het dus een geloof te noemen.
Dat klopt denk ik wel, maar ook het spirituele lijkt hoe dan ook één of andere vorm aan te moeten nemen, om überhaupt tot aanzijn te komen. Zo bekeken, is het dogmatisme niet te onderschatten.
En over de onontkoombaarheid van het spirituele: het is denk ik niet zo maar (of alleen maar) uit ressentiment en revanchisme dat de westerse cultuur en leefwijze op veel weerstand stuit. Die cultuur wordt (ook) gezien als een bedreiging van de spiritualiteit.
Het is ironisch dat het als eenzijdig materialistisch te beschouwen westen nu geconfronteerd wordt met een ‘spiritualiteit’ waarvan het meende dat het dat ver achter zich gelaten had. Als je kennelijk wezenlijke zaken verwaarloost of negeert, komen die in gewelddadige of schijnbaar primitieve vorm bij je terug, om met Jung te spreken.
Maar dit wordt misschien een pietsie off-topic
wibro
-
- 11590 berichten
- 4098 stemmen
Als er een filmmaker is wiens films haast niet onder woorden te brengen zijn waarom ze zo mooi zijn dan is het Tarkovsky wel. Voor mij zijn het ook films die niet met het gezonde verstand te beoordelen zijn. Maar ja, gezond verstand en spiritualiteit verdragen elkaar niet. "Credo quia absurdum" luidt een Latijnse uitspraak wat betekent "Ik geloof omdat het absurd is". En daar geloof altijd subjectief is - het gaat er ten slotte om wat voor jou waarheid is - is er daarom ook geen algemene verklaring voor wat de betekenis is van Nostalghia waar de spiritualiteit van afdruipt. Nou ja, de hoofdpersoon wordt door heimwee gekweld, maar ook heimwee is een zaak van het gevoel. Daar past ook geen "waarom" vraag bij. Het enigste wat ik eigenlijk over deze film kan zeggen is dat op visueel vlak dit gewoon een prachtige film is. Vooral die beelden in de kerkruïne en op die trappen in Rome zijn gewoonweg schitterend. Opvallend trouwens de aanwezigheid van de hond in de films van Tarkovsky. Ook hier kregen we elke keer Woef te zien die toch wel goed afgericht moest zijn lijkt me zo. Hij blafte alleen bij die scène op die trappen in Rome, toen die oude man zich in brand stak.. Het einde van de film was trouwens wonderbaarlijk mooi.
De DVD van deze film heb ik trouwens voor € 11,95 gekocht en gisteren ontvangen. Gezien wat deze film aan moois te bieden heeft vind ik die prijs niets te hoog.
4,5*
porcupine3
-
- 138 berichten
- 5117 stemmen
Voor mij zijn het ook films die niet met het gezonde verstand te beoordelen zijn.
4,5*
Laat ik dat nou wel doen. En dan kan je niets anders concluderen dan dat het weer nergens over gaat.
ThomasVV
-
- 1100 berichten
- 483 stemmen
Voor mij zijn het ook films die niet met het gezonde verstand te beoordelen zijn. Maar ja, gezond verstand en spiritualiteit verdragen elkaar niet. "Credo quia absurdum" luidt een Latijnse uitspraak wat betekent "Ik geloof omdat het absurd is".
Onderhond
-
- 87215 berichten
- 11971 stemmen
Zo vreemd is het toch niet.
Aan alles zit een positieve en negatieve kant (wel en niet begrijpen in dit geval) en die staan doorgaans recht tegenover elkaar. Logica volgt uit hetgeen we wel begrijpen, geloof/spiritualiteit volgt uit hetgeen we niet begrijpen. Beiden vloeien dus inderdaad voort uit het feit dat we dingen kunnen begrijpen, maar vullen een ander aspect in.
baspls
-
- 4118 berichten
- 1673 stemmen
Nostalghia kwam ik tegen op Netflix, toen ik er achter kwam dat het ging om een film uit de voormalige Sovjet-unie werd ik zo nieuwsgierig dat ik hem maar meteen heb bekeken.
Andrei Gortchakov rijst af naar Italië om informatie te verzamelen over de Russische componist Pavel Sosnovski samen met Eugenia, zijn vrouwelijke begeleider. Tijdens zijn reis wordt hij geplaagd door heimwee en depressies. Als hij de gestoorde kluizenaar Domenico ontmoet vraagt deze hem om een kaars naar de overkant van een warmte poel te brengen. Domenico denkt dat het einde van de wereld nabij is. Andrei heeft vreemde droomachtige visioenen over zijn vrouw in Rusland.
De film is opgenomen in Italië en vrijwel alle dialoog is dan ook Italiaans. Schitterende beelden van mooie locaties. Een erg grijzige grauwe sfeer, wat erg goed paste bij het sombere regenachtige weer van toen ik de film keek. De film ademend een enorme rust en de vaak tergend langzame scenes komen erg spontaan over.
Het allerlaatste shot van de film (ook deels op de poster van de film te zien) vond ik bijzonder goed. We zien de ruïne van een gotische kathedraal met daarin een Russisch landschap. Het blijft zo lang in een beeld dat je er goed naar kan kijken en er valt geen fout te ontdekken. De scene is opgenomen met het zogenaamde Forced perspective, het landschap is slechts een schaalmodel.
Nostalghia is een unieke film. Traag en een beetje apart maar dat is wel leuk voor de verandering. Vond de film een beetje aanvoelen als zo'n literair boek (je weet wel, wat je voor de lijst moet lezen) en ik vond dat de film op een goede manier met heimwee en spiritualiteit omgaat. Filmtechnisch vond ik de film ook indrukwekkend en inspirerend.
Zeker de lange zit waard.
Het laatste nieuws
Rebel Wilson doet boekje open over wangedrag 'Borat'-acteur Sacha Baron Cohen, Austin Butler speelt alcoholverslaafde oud-honkballer | MovieMeter Recap
'Red Oaks' op Prime Video snijdt serieuze onderwerpen aan met veel humor: 'Dit verdient een cultstatus'
Welke films worden vanavond uitgezonden op televisie?
Eerste trailer uitgebracht van nieuw seizoen 'Mayor of Kingstown' met Jeremy Renner die is teruggekeerd na zijn heftige ongeluk
Bekijk ook
Sátántangó
Drama, 1994
381 reacties
Vozvrashchenie
Drama / Mystery, 2003
553 reacties
Ordet
Drama, 1955
78 reacties
Stalker
Mystery / Sciencefiction, 1979
926 reacties
Un Homme Qui Dort
Drama, 1974
38 reacties
Mne Dvadtsat Let
Drama, 1965
9 reacties
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.