Toni Erdmann (2016)

Die actrice zag ik ook meteen voor me, ook omdat zij ergens wat weg heeft van de oorspronkelijke actrice: niet bijzonder knap maar toch charismatisch, met een enorm komisch talent. Al vermoed ik inderdaad dat de beste scène uit de film opgekuist gaat worden voor de censor.

Lastig, zeg maar gerust een tegenvaller. De vele lovende professionele kritieken kan ik helaas niet beamen. Het eerste anderhalf uur was de humor zo banaal dat ik afhaakte. Maar dat was dus vlak voor het moment dat de film beter wordt, want na een ruim anderhalf uur werkt de humor beter en komt er ook voorzichtig wat drama in het spel. Het type humor van Toni Erdmann deed me erg denken aan En Duva Satt på en Gren och Funderade på Tillvaron (2014) maar ditmaal met dialogen. Centraal staan impersonaties en fopartikelen zoals pruiken, kunstgebitten en scheetkussens waar de oude Toni gebruik van maakt om grapjes uit te halen met zijn dochter, een succesvolle zakenvrouw. Als slapstick had dit beter gewerkt. Je moet ervan houden, en kennelijk werkt het aangezien de film met prijzen en nominaties is overladen, maar bij mij werkt het dus niet. Ook het beeld van de zakenwereld is weinig realistisch al kun je dat een komedie natuurlijk wel vergeven.

Wat wel werkt is die ene scene: het naaktfeestje. Ik hoopte steeds dat er een diepere laag onder de film te vinden was, maar die is anderhalf uur volledig afwezig. Als die laag eenmaal naar voren komt was het wel te verwachten waardoor het heel voorspelbaar is en echt diepgaaand wordt het ook niet.

Toni Erdmann heeft wat mij betreft veel te weinig om het lijf om het niveau te halen wat de critici beloven, laat staan om de 160 minuten dat het duurt te vullen. Als ik na 30 minuten een uur had doorgespoeld was het voor mij meer genietbaar geweest. Ook de 'zie hoe gedurfd ik als regisseur ben'-scene (oftewel de masturbatiescene) is overbodig maar levert kennelijk wel prijzen op. Overgewaardeerd. 1,5*

WTF! Waarom leef jij?

Dat ene moment waarop ik het met Verhoeven eens ben, juist die scène is grensverleggend!

Ook lekker subtiel.

Ik zeg toch "Wat WEL werkt is die ene scene".

Maar dus ook dat men dat lang ziet aankomen, dat de diepgang beperkt is, en (indirect) dat je niet een film van 2,5 uur vanwege één scene de hemel in kunt prijzen.

Maar ik sta open voor tegenargumenten hoor

De 'WTF' slaat op je onnavolgbare alinea. Wat probeer je nu te zeggen?

De 'Waarom leef je?'-opmerking komt uit de film. Dat is een observatie / vraag van de vader aan de dochter. Waarom leef je? Waarvoor leef je? Hoe leef je? Zoiets.

Het is een existentiële tragikomedie die geregeld zijn betekenis expliciet dan weer impliciet blootgeeft.

LOL, het klonk even als een doodsbedreiging .

Ik dacht dat mijn zinnetje duidelijk was, maar ik zal het toelichten:

In die eerste anderhalf uur zat ik op den duur steeds op de diepere laag (de zin van het leven... het stoppen met jezelf verhullen achter schijnvertoningen (luxe kleren, interessant klinkende beroepen...) ) te wachten, je kunt op den duur aanvoelen dat zo'n diepere betekenis er komt, maar het duurt zo lang dat dat moment uiteindelijk voorspelbaar wordt. Het was leuker voor me geweest als het kwam wanneer je het niet verwacht zonder je af te vragen "waar blijft het nou".

En als het er eenmaal komt, zeg maar op het moment van het liedje en het naaktfeestje wat erop volgt, dan wordt het niet zo uitgediept. Het blijft bij de boodschap, en dan vind ik dat wat te weinig in vergelijking met de verwachting die ik had (en het lange wachten erop). Maar zoals gezegd, die scene werk wel. Alleen jammer dus wat mij betreft dat je daar anderhalf uur op moet wachten.

Voor mij was de film anderhalf uur komedie (met een humor die bij mij niet zo goed aanslaat), en pas daarna de tragiek.

Geen idee of het nu duidelijker is geworden...

Originele, bij vlagen behoorlijk maffe film, met serieuze en emotioneel beladen onderliggende thema's. De constant veranderende toon van de film wordt knap in balans gehouden door regisseuse Maren Ade, al is de film veel te lang en doen bepaalde scenes amper ter zake. Wat er voor zorgt dat dit stevig op de rails blijft zijn de hoofdrollen van Peter Simonischek en Sandra Hüller, beiden geweldig. Ik moet nog maar zien of Jack Nicholson en Kristen Wiig in de beoogde amerikaanse remake ook zo'n indruk kunnen maken.

Goeie film over een oude man die wiens dochter in het buitenland werkt en weinig vreugde in het leven heeft. De film valt soms nogal in de herhaling en is hierdoor onnodig aan de lange kant. Desalniettemin blijf je kijken naar het effect dat de vader uiteindelijk teweeg brengt bij zijn dochter (het verjaardagsfeestje is dan ook een mooie apotheose). Mooi naturel acteerwerk van de twee hoofdrolspelers. Net geen 4.0 sterren (voornamelijk vanwege de lengte).

Ik vind je mening opvallend. De diepgang die je zoekt wordt juist erg zorgvuldig opgebouwd. Die ene scene die je wel goed vindt werkt juist door de twee uur die eraan vooraf gaan.

Die twee uur duren mij te lang, de opbouw had véél korter gekund (dat hele bezoekje aan dat industriële terrein waar ze aan het boren zijn hadden ze best kunnen wegknippen om maar wat te noemen). Er zijn genoeg films die in 90 minuten een verhaal heel knap opbouwen en met een scene eindigen die indruk maakt, daar heb je geen 160 minuten voor nodig, waarbij met uitzondering van het eerste en laatste half uur je dus met een middenstuk van bijna 100 minuten (!) "opbouw" zit opgescheept, steeds in dezelfde toon. Die toon/humor moet je ook liggen, en dat was in mijn geval niet zo, veel te banaal voor mijn smaak. De boodschap (geniet van het leven) vind ik ook te makkelijk (voor de waardering die de film krijgt). Het taaie van de bedrijvenwereld ken ik maar al te goed en dat wordt in alle opzichten in deze film wederom versimpeld. Van een film met zo'n hoge score, prijzen en nominaties had ik (veel) meer verwacht. De lange duur, eenvoudige boodschap en banale humor rechtvaardigen dat niet i.m.o. Er valt dus wat mij betreft nogal wat op aan te merken.

Ik vond die scene ook heel sterk. Ines werkt keihard, maar zit vervolgens aan tafel met een Roemeen die niet wil meehelpen aan de reorganisatie van het bedrijf. En zonder zijn medewerking gaat het niet. Hij neemt haar totaal niet serieus, maar wel haar vader, ondanks zijn verwilderde uiterlijk. En Ines weet dat ook van tevoren, want ze neemt haar vader zelf mee. Hoe vernederend moet dat niet voor haar zijn? Weten dat ze eigenlijk een goede consultant is, maar dat ze een verwilderd uitziende oude man nodig heeft om serieus genomen te worden. Nog los van het gegeven dat de scene de opmaat vormt tot de Whitney Houston-cover.

Ik begrijp overigens wel wat je bedoelt, Arno, want het is een lange film, maar ik vond het zelf uitstekend laag voor laag opgebouwd. En wat de betreft de boodschap: dit is meer een film die het invoelbaar maakt hoe het leven van de hoofdpersonages is. En het einde is toch wel bitterzoet: Ines gaat wel weg uit Boekarest, maar gaat vervolgens voor McKinsey werken in Singapore. Wordt ze daar nou wel gelukkiger van?

Aparte, originele maffe film, die ondanks de lengte snel voorbij ging en ik erachter kwam dat ik me prima vermaakt heb.
Sandra Hüller speelt een gestreste dochter en doet dit ontzettend goed.
Prima film maar niet voor een ieder denk ik, maar mijn mening een aanrader!!

Ik vond dit een vreselijke film vol met nare mensen..
Dat langzame tempo met die saaie sfeer..
Dit was absoluut geen film voor mij ! terwijl ik wel een heel brede smaak heb..

1 ster geef ik het en dat is uitzonderlijk.

Kon mij niet bekoren. Niet afgekeken dus ook geen beoordeling ..

Wat een prachtige film is dit. Drama dat verweven wordt met komedie.
Tot heden de beste film die ik dit jaar heb gezien!
1 woord: GENIAAL!

Het geklungel met haar jurk vind ik één van de beste scènes die ik ooit heb gezien, wel tien keer teruggespoeld.

Duitsland

Van te voren had ik hier wel wat van verwacht. Door de poster had ik mijzelf wijsgemaakt dat het een soort fantasy komedie was. Maar het blijkt toch meer in de lijn te liggen van wat vaker hoge ogen haalt op Cannes.

Gelukkig is het geen echte komedie. Die zijn zelden leuk uit Duitsland. Wel is het te veilig in zijn kritiek en boodschap. Het is allemaal te duidelijk. We zien een stompzinnig shopping mall, we zien een gastvrije familie, we zien een lieve man en zoon die de man van zijn toilet gebruik laat maken. En daar tegen over zien we een harde zakenvrouw(en) en nog een hoop oppervlakkige westerlingen. Ondanks de film heel lang duurt en het vaak shots (te lang) laat staan is dit voor mij niet subtiel genoeg. Vraag mij ook altijd af of de makers dit milieu echt kennen of meer vanuit hun kunstwereld kijken naar de mannen en vrouwen in pak. Het riekt naar een wat oppervlakkige blik. Niet dat ik denk dat die wereld niet veel oppervlakkigheden kent hoor. Maar ik heb meer nodig. Zelfkritiek is aardig maar een totaalbeeld is voor mij veel interessanter.

Na een tijdje weet het wat luchtiger te worden en is de focus op de relatie ook wat duidelijker en zitten er een paar aardige scenes in. Zelf vond het zingen wel een goede scene. Maar de film is verder ook vrij lelijk en echt veeeeeeel te lang. Punt had ook echt in 90 minuten meer dan duidelijk gemaakt kunnen worden. Een beetje oog voor wat art design en een lampje uit hier en daar had ook geen kwaad gekund.

2.5 sterren.

'Kritiek', 'boodschap'... ik weet het niet hoor, Macmanus, of deze film op die manier een specifiek 'punt' probeert te maken... en het totaalbeeld lijkt me inderdaad ook wat diffuus. Maar dat vind ik persoonlijk eigenlijk allemaal eerder positief. Misschien zoek je naar zaken die er gewoon niet in zitten.

Dit is geen satire; dit is een pijnlijk geestig komisch drama, vol met dwaze en af en toe briljante scènes, maar wel een film die schrijnt omdat echte menselijkheid, echte communicatie, kennelijk alleen nog mogelijk is als men zichzelf te kakken durft te zetten, en de geschreven en ongeschreven sociale regels (zeer ruim) durft te overtreden...

Het gevoelige acteerspel van de twee hoofdrolspelers raakte bij mij uiteindelijk de emotionele snaar. Het gaat dan om de scene in het park waar de vader als een soort "beer" is verkleed en zijn dochter voor het eerst laat merken hoeveel ze van hem houdt. Als de film korter was geweest, denk ik dat de weg naar die scene niet de emotie bij mij had losgemaakt. Er gebeurt namelijk vooraf zoveel met de levens van de mensen in deze film. Ik vond het daarom niet erg dat deze film lang duurde.

Vraag me dan toch af waarom het zo wordt getoond. We zien de westerse wereld voornamelijk bestaan uit zakenlui en de arbeider bestaat alleen maar uit vriendelijke gastvrije mensen. Itt de oppervlakkige zakenlui die alleen maar willen netwerken. Het is natuurlijk ook niet toevallig dat de hoofdpersoon gevestigd is in een oost-blok land.

De film wil wel degelijk wat zeggen over de westerse normen en waarden. Wat uiteraard mag maar het komt niet sterk op mij over. Wat jij beschrijft lijkt mij ook een punt dat de film wil maken. Maar eentje waar ik wel mijn vraagtekens bij stel. Dit voelt nergens als aan als een Todd Solondz achtige film. Omdat de makers hier wel kiezen om de ene kant heel negatief af te schilderen en de andere kant te positief. Ik hou van schuren van beide kanten, nu voel ik mij veilig bij het personage van Peter Simonischek. Ik ben de lieve man die echt niet alleen aan werk denkt hoor! Het is mij allemaal te veilig. Ik voelde me niet ongemakkelijk, ik voelde geen herkenning, ik voelde geen lach. Het trok langs mij heen omdat het te weinig echt is. Het moet meer durven. Maar goed het succes hiervan is wel tekenend voor deze tijd. Men is erg pc en wil graag in duidelijke termen horen wat er mis is met de mens om zich heen. Ik ben een zwarter persoon we zijn allemaal zo gek als een deur, zwart/wit/geel/bruin laat het van iedereen zien. Dat is uiteindelijk veel mooier dan deze veilige zone.

Film voor een magere 3, maar met deze speelduur een 2,5. Weinig echte humor, alleen een man die een typetje speelt. Het drama gedeelte was iets beter.

Heel bijzondere film die mij nog lang bij zal blijven. Ik begrijp de opmerking van pjmj wel maar toch duurde de film in mijn ogen wel veel te lang, zeker enkele zakelijke scènes.

Ik zie nu dat de hoofdrolspeelster ook in Requiem gespeeld heeft, een erg sterke film!

Soms vind je een film goed, maar toch de aftiteling het beste. Niet dat die aftiteling nu zo bijzonder was, maar ik hoorde van dat lichte geklingel als van die dingen die je in de tuin kan hangen en zachtjes tintelen als de wind ermee speelt en ik dacht: verrek, Plainsong. Dat vind ik dus echt een geweldig nummer. Geen idee verder wat dat hier zo ineens deed, maar toch opvallend voor mij.

Enfin, een film dus die ik weliswaar goed vind maar met andere keuzes allicht nog beter had gevonden. Men kon twee kanten uit, de dramatische kant of meer de humoristische zoals nu is gedaan. Dat laatste past prima, want dit is een film over toneelspel, hoe mensen een glimlach ophouden om elkaar maar tevreden te houden en uiteindelijk de grootste clown de meest oprechte lijkt te zijn, want die maakt het Spel overduidelijk. Maar toch heeft de film alles in zich om juist een meer dramatische kant uit te gaan. Het heeft er de thema's voor en de acteurs, vooral de briljante Hüller die nog wel iets van liefde heeft voor haar vader maar zich verder laat leven en haast doodse blikken kan uitstralen. Maar meer nog doordat de film de humoristische route volgt wordt de dramatische kant wat verdrukt en komen niet alle thema's altijd even goed uit. Ade wil veel vertellen en daardoor lijkt de film soms wat stuurloos en mist focus. En dan heb je er ook nog grappenmaker Simonischek bij die zeker in het begin er te ver over gaat en ik weleens vooral gemiste kansen zag.

Maar ziedaar, al snel werkt de komedie wel en doet wat het moet doen: bijten en schuren maar vooral laten lachen. Er zitten echt enorm geestige en pijnlijke (en vooral beide) momenten in die ook zinnige dingen zeggen. Verder in een heerlijk ritme gemonteerd waardoor de 160 minuten soepel voorbij vlieden. 4,0*.

Overladen met prijzen en lof, tja vond er niets aan, helaas. Vreemd ongemakkelijk verhaal, veel houterige scenes, veel te lang, geen traan, geen lach. Niets, nou vooruit, het feestje zorgde voor een glimlach. Meer dan 2 sterren kan ik er niet maken.

Veel van verwacht, maar enkel het woord 'veel' (te 'veel' speelduur) blijft in deze saaie film over. Films in het Duits overtuigen mij meestal niet en daarin is deze ook geslaagd... Next please !

Zo, dat was redelijk anders dan ik had verwacht. En dat is niet negatief bedoeld. Een komedie vond ik het nauwelijks, eerder een drama met wat momenten die grappig zijn omdat ze zo ongemakkelijk zijn, maar zonder dat geheel duidelijk is dat het ook bedoeld grappig is. Ergens tussen The Office en Festen in, vergeef me de vage omschrijving. De vele awkward moments laten dan ook duidelijk zien dat Winfried (of zijn alter ego) niet grappig gevonden wordt door wie hij ontmoet, vermakelijk misschien, maar vooral erg onalledaags en daarom interessant- voor even. Hij is ook geen komisch talent, eerder een wat onhandige man die op zijn eigen, onconventionele wijze probeert om zijn dochter te helpen die niet gelukkig is. De speelduur is erg lang maar levert een aantal memorabele scenes op, mijn favoriet was de Whitney Houston cover, vooral die schreeuw leek echt van diep te komen.

Ik kan me er trouwens totaal geen Amerikaanse remake van voorstellen.

Voelde me misbruikt na het zien van deze film. Wat een kwelling. En dat 2,5 uur lang! Typisch zo’n productie waarbij de makers zich geheel uitleven in absurdisme, waarna het (filmhuis)volk en ook de beoordelaars van kwaliteitskranten en de jury van ‘moeilijke film’-festivals daar een heel interessante mening over kwijt kunnen – ach ja, er moet immers brood op de plank. Ik hoor/lees over gelaagdheid, inzichtelijkheid, diepmenselijke behoeften en verstilde humor. In mijn ogen trapten ze – en ik helaas ook toen ik deze dvd bij de bieb leende - doodgewoon in een vorstelijke portie ongein. Wat dat betreft is het jammer dat de dialogen niet in een Afrikaanse kliktaal plaatsvonden en dat het constant paars water op Boekarest regende. Een gemiste kans, want dan was het gejuich vast nog groter geweest en het aantal recensie-sterren en filmprijzen niet te tellen.

Film over de voor- en achterkant van ons welzijns- c.q. welvaartsdenken, waarbij de voorkant (“Waarom leef je?”) nog als eens in de verdrukking komt (zie het groeiend aantal sociaal-psychologische problemen). Ik vind de rol van de vader als de tegenpool van zijn al te serieuze/ambitieuze/rechtlijnige dochter toch wel enigszins over de top. Dat had best met wat minder fratsen gekund, volgens mij. Laat —vanwege de lange speelduur m.i. te laat— komt de dochter uiteindelijk op nogal radicale wijze tot inkeer door zich letterlijk en figuurlijk bloot te geven en de echte confrontatie aan te gaan met zichzelf, met haar collega’s en last but not least met haar vader. Een cruciale scène, met de nodige humor én tragiek in beeld gebracht.
Ondanks de over het algemeen lichtzinnige toon geen gemakkelijke film. Ik denk dat ik ‘m nog een tweede keer moet bekijken om ‘m echt op waarde te kunnen schatten.

Bijzondere film. Heeft lang geduurd voordat ik hem eindelijk zag en dan valt het, na alle positieve recensies, vaak tegen, maar daar was hier geen sprake van. Een erg fraaie tragikomedie die misschien iets te lang duurt en niet altijd efficiënt is, maar vooral na het onvergetelijke einde toe een mokerslag uitdeelt welke stof geeft tot nadenken en er ongetwijfeld toe gaat leiden dat ik deze tzt nog eens wil zien. Wel beschouwd is het personage Toni Erdmann behoorlijk overdreven, en zal het in het echte leven nooit gebeuren dat zo'n parvenu toegang krijgt tot de betere kringen zoals hier gebeurd, maar het is waarschijnlijk de magie van film dat je dit voor lief neemt en helemaal mee gaat in het gebeuren. Ook de verdienste van de beide, voor mij onbekende, hoofdrolspelers die perfect zijn gekozen. Vooral Hüller gaat helemaal los, geeft zich bloot en speelt nu al de rol van haar nog jonge leven. Mooi dat Duitsland nog steeds films aflevert die op geraffineerde wijze maatschappij kritiek leveren, is toch weer een paar jaar geleden dat ik zo'n goed kwaliteitsproduct uit het land van onze oosterburen zag komen.