Toni Erdmann (2016)

Verhaal met een aantal absurde situaties. Eerst dacht ik nog dat het een middelmatige prent was, maar de flauwe humor viel uiteindelijk helemaal niet meer in mijn smaak. Ik heb mij aan sommige scenes eigenlijk zelfs geërgerd. De film duurde ook veel te lang. Voor mij blijft dit een grote tegenvaller.

Erg goed, ruim 2,5 uur vloog voorbij. Maar voor mij had het nog sterker gekund.

Ik vind het jammer dat Ines wordt geportretteerd als kille zakenvrouw, die door haar tomeloze ambitie vergeet om te leven. Het is zo wel erg makkelijk identificeren met die gekke vader, want de figuren uit de kille zakenwereld zijn eigenlijk nog veel gekker, zo concludeert de kijker (in ieder geval de gemiddelde filmhuisbezoeker). Ik had liever gezien dat het wat zou schuren, dat Ines een hardwerkend chirurg zou zijn geweest. Maar ja, dan zou het 'personage' Toni Erdmann nergens op slaan, in die zin begrijp ik de keuze van de scenarioschrijvers wel.

Gezien de zeer positieve berichten deze film vanavond maar eens bekeken in een zaal vol 50 plussers. Daar is tussen [ ] niets mis mee want ik ben zelf een 65 plusser. Maar oh wat heb ik mij zitten vervelen. Bijna geen enkel moment kunnen lachen terwijl de zaal dat deed om het minste en geringste. Scheetkussens, Nacktpartie - zijn zeker nog nooit naar een sauna geweest - tja, wat moet ik hier toch mee. Pa die zijn dochter achterna gaat en zich vervolgens voordoet als iemand die hij in wezen niet is. Ik kon er niet om lachen, alleen maar om ergeren. Het hele verhaal vond ik trouwens zo ongeloofwaardig als de pest. Zou je in werkelijkheid zo'n situatie kunnen voorstellen als je in de plaats stond van Toni's dochter Ines? Ik in ieder geval niet. Ik zou me in zo'n situatie rot schamen.. Maar goed, om het verhaal kort te maken, hoe je deze film beoordeelt is natuurlijk 100% een zaak van het gevoel. Word je erdoor geraakt dan is voor jouw gevoel deze film gewoon goed. Daar is niets mis mee. Ik daarentegen werd door deze film niet in het minste geraakt - schijnbaar was ik er te nuchter voor - en daarom krijgt deze film van mij het laagste door mij gehanteerde cijfer. Ik kan er verder ook niks aan doen.

1.0*

Ben gisteravond tot 1 uur 20 gekomen en ik ga vanavond de film wel uitkijken. Maar ik ben het eens met Redlop en wibro, die vader ergert mij ook mateloos met zijn gebitje e.d.
Ook zie ik de kwaliteit wel van de film, maar een hoge waardering zal het voor mij niet worden. De film werd mij aangeraden als een lekkere weirde film en ik kan idiote films best waarderen.
Maar dit is gewoon een goedkoop (imo ergerlijk) trucje die telkens weer gebruikt wordt. Pruikje op, gebitje in en dat uren achtereen.

Het tweede stuk, voor mij dan, werd wel beter. Het feestje was echt grappig en Sandra Hüller speelt wel heel erg goed. Tja, lange zit en hoe beoordeel je nu een film. De boodschap is vrij mager en de eerder genoemde ongein zou een onvoldoende zijn, maar die Sandra Hüller hè. Die speelt zo geweldig, ik geef de film een magere voldoende. Met een minnentje.

Toni Erdmann

Vreemde en wat teleurstellende film. De eerste anderhalf uur had ik geen idee waar ik naar aan het kijken was, en waar de film naartoe wilde was onduidelijk. Een vreemde vader stalkt zijn dochter omdat hij denkt dat ze niet gelukkig is en te hard werkt. Deze vader probeert zijn dochter op te vrolijken met een zwarte pruik, een kunstgebitje en een scheetzak (don't ask, het is pijnlijk ongrappig). De dochter wil (begrijpelijk) in het begin niets weten van haar vaders vreemde toenaderingspogingen, maar ontdooit na een tijdje wel.

Ik had het gevoel dat ik om de vader zou moeten lachen, maar de lach kwam maar niet. De humor was eentonig en ik ergerde me dood aan dat vreemde en wat creepy lachje van de vader. Waarom de film toch een (nipte) voldoende krijgt? Het personage Ines en actrice Huller zijn het emotionele hart van de film, en dat gedeelte werkt. Ook heeft de laatste drie kwartier een aantal erg geslaagde scènes. Er wordt wel eens lacherig gezegd dat Duitsers geen humor hebben. Belachelijk en niet waar natuurlijk, maar door films als Toni Erdmann begin je toch weer te twijfelen.

Geen makkelijke film maar daarom niet minder interessant. Ik denk dat dit ook een film die je meermaals moet zien om goed te kunnen vatten. De boodschap is nochtans doodeenvoudig : het leven loopt te snel en je moet er zoveel mogelijk van genieten. Vader Winfried weet het, en hij is geschrokken van de bikkelharde vrouw die zijn dochter Ines is geworden. Een dochter die de familiale band volledig kwijt lijkt te zijn. De regisseur bekritiseert de onpersoonlijke typetjes die carrieristen worden om de sociale ladder op te klimmen: onderweg verliest men veel van zichzelf.

Vaderlief wil zijn dochter weer wakkerschudden, door een alter ego in het leven te roepen en overal op te duiken om zichzelf en anderen in verlegenheid te brengen. Soms is het allemaal de schande voorbij en de grappen zijn vaak erg flauw en gênant. Eigenlijk vond ik Erdmann helemaal niet grappig, maar daar draait het ook niet om. Het is de bereidheid dat hij heeft om zijn dochter terug een ziel in te blazen.

Grappigste scène vond ik de naaktparty maar dat zullen velen wel vinden. De mooiste is de Whitney Houston zangscène, precies omdat dit mooist de vader-dochter band illustreert, want het is zeker; toen ze nog kind was, heeft ze dit nog gezongen samen met haar vader. . De twee hoofdpersonages overtuigen; de dochter nog sterker dan de vader zelfs. Toch vind ik het ondanks dit goedhartige tragikomedie is, een overhypte film die onwaarschijnlijk veel in de prijzen is gevallen. En het is ook een erg lange film die mijn geduld flink op de proef heeft gesteld. Gelukkig waren de laatste drie kwartier erg goed anders had ik het moeilijk nog zolang getrokken.

De best film van het jaar? Ik weet het niet hoor. Wel een van de mooiere films absoluut, en zeker ook een van de meest effectieve feelgoodfilms die ik heb gezien de laatste jaren, met een echte knuffelbeerrol van Simonischek die als de vader van Ines de wereld een spiegel voorhoudt. En dan bedoel ik ook de echte wereld en niet alleen die van in de film, want al de omgemakken in het sociale menselijke gedrag en de eenzaamheid en hoe iedereen er wel mee bezig is hoe hij overkomt is echt uit het leven gegrepen.

De vader is een buitenbeentje, eigenlijk enkel omdat hij zo puur is en het leven en bijbehorende maatschappelijke carrières niet zo serieus neemt die boven alles te stellen. De vader haalt rare grappen uit en verkleedt zich, maar het is grappig genoeg juist de dochter die veel eerder het typetje is. Eigenlijk is ze ook net iets overdreven naar mijn smaak, te geforceerd een tegenpool van haar vader.

De film is ook niet altijd per se even subtiel. Ongemakkelijke situaties worden soms wat al te makkelijk gecreëerd en jammer bijvoorbeeld hoe na de geweldige scène met het naaktfeestje op het einde dan nog een letterlijke korte preek volgt. Totaal onnodig. En bijvoorbeeld die scène met de werknemers op het olieveld valt moeilijk subtiel te noemen.

Maar dat valt de film makkelijk te vergeven. Zoveel leuke momenten en scènes die blijven hangen in je hoofd. En ook een paar wendingen die je niet ziet aankomen. En op dat ene momentje na is het einde gewoon prachtig en precies goed, niet te groots en mooi gemaakt. Dat onverwachte liedje met een ontdooiende Ines is zo ongelofelijk mooi. En daarna dat naaktfeestje dus wat tegelijk symbolisch en grappig en onverwachts is. Een dikke 3.5* denk ik maar. Die 162 waren makkelijk om door te komen maar daar had prima wat vanaf geschaafd kunnen worden.

Walgelijk eendimensionale en bordkartonnen platvloerse prent. Slaat als een platte hand op koud water zo dermate slecht.

Wonderlijke film waar verschillend op gereageerd wordt, voor mij toch wel de beste van afgelopen jaar. Bijzonder in het ongewone en ongemakkelijke en toch ook weer heel herkenbaar.

Verschrikkelijke film !

Briljante film juist!

Behoorlijke spectrum aan meningen hier. Ik vond het zelf een erg goede film, juist vanwege de originaliteit, de combinatie van drama en humor en de strakke weergave van het consultancy-bestaan. Maar veel meer nog: waar vind je nog een film van meer dan 2,5 uur die de tijd laat vliegen en je meeneemt naar een hele andere wereld? En die, zoals Koekebakker al schreef, steeds risico's neemt, zonder uit de bocht te vliegen. Erg fijn dus wat mij betreft.

Dat ik nog eens zou zeggen dat waarschijnlijk de grappigste filmscène uit 2016 een naakte vrouw in de hoofdrol heeft!? 'Toni Erdmann' (2016) is een fijne brug tussen een toegankelijke, warme publieksfilm en contemplatieve arthouse cinema. Het heeft improvisatiekomedie en ordinaire kantoorhumor. Het heeft een meeslepend verhaal over een vader en een dochter die elkaar aantrekken en afstoten, terwijl ze meer invloed op elkaars leven hebben dan ze allebei denken. Het is onvervalst sentimenteel (en toch ook weer niet helemaal!) Het is tegelijkertijd absurd en realistisch. Het heeft indringend acteerwerk dat onder de huid gaat zitten, maar bij vlagen gaan Peter Simonischek en Sandra Hüller los met hun karikaturale rollen. Het heeft zelfs wat subtiele maatschappijkritiek erin over de Europese Unie en de globalisering. Zoals grootse cinema hoort te zijn: intiem, gevoelig, klein en toch meer gelaagd dan het lijkt.

Het idee is leuk, maar in de uitwerking laten ze get toch behoorlijk liggen. Duiters en humor is toch een beetje als autorijden met twee lekke banden.

3,5

Een bijzondere film, deze Duitse komedie. De boodschap die op veelal komische wijze wordt uitgedragen is wel duidelijk te herkennen. Er valt ook genoeg te lachen, maar er wordt ook wat veel teruggegrepen op dezelfde elementen, met name dat gebitje van Winfried had ik na een tijdje wel gezien. Ook is de film qua speelduur aan de lange kant, vanaf het naaktfeestje had ik het wel gezien, al is de eindscène best aardig. Het acteerwerk is zeer behoorlijk, met name hoofdrolspelers Simonischek en Hüller weten te overtuigen. Ook nog een aardig bijrolletje van landgenote Hadewych Minis.

Toni Erdmann heeft een handjevol sterke momenten, vooral in het begin en tegen het einde [zeg maar vanaf Whitney Houston]. Tussendoor valt er eerlijk gezegd erg weinig te lachen en zit er te weinig ontwikkeling in verhaal en karakterisering. De extreem lange speelduur is dan ook totaal niet gerechtvaardigd. Pak een goede screwballcomedy uit de jaren '30 [Bombshell, Bringin' Up Baby om maar wat te noemen] en je vraagt je af waarom Toni Erdmann niet in 45 minuten richting de aftiteling had kunnen gaan. Een veelvuldige herhaling van stappen, twee hoofdpersonen die even ondoorgrondelijk als onsympathiek zijn, om nog maar te zwijgen van die even idiote als nutteloze masturbatiescène. Wacht, wekt dat laatste woord joe interesse? Geloof mij, je wilt het echt niet weten...

Ik vond het een schitterende film, maar de betreffende scène ging mij ook te ver, een beetje het niveau van 'There's Something About Mary'. (1998) (Ga hem toch maar zien, want die paar minuten worden ruimschoots goedgemaakt in de rest van de film. Dat vind ik dan. )

Idioot is het wel, maar nutteloos kun je die scène niet noemen. Die heeft een duidelijke functie namelijk tonen dat er naast haar drukke werkleven nauwelijks ruimte is voor een betekenisvolle (seksuele) relatie .

Dat, en het is het eerste moment waarop zij - net als haar vader- de verwachtingen van anderen loslaat en onvoorspelbare dingen doet om te breken met haar maatschappelijke keurslijf

Plaatsvervangende schaamte de film

Wel een goede relatie met je vader?

Prima hoor, maar ik vrees dat als hij zo was als de vader in de film dat me ook dood zou schamen.

Ik ga maar niet over mijn eigen vader beginnen...;)

Holy shit! Dat verandert de zaak!!!

Ben benieuwd of het naakte verjaarspartijtje volgens Amerikaanse normen wordt "aangekleed" en wie de vrouwelijke hoofdrol op zich gaat nemen.

Ja dat zal niet even open en bloot gaan, gok ik.

Kristen Wiig.