Ringu (1998)

Ik ben het volledig eens met je mening over de film, en dat het boek duidelijk stukken beter is.

De Amerikaanse film volgt het verhaal zoals bij deze film (ze hebben er dus inderdaad minder van begrepen, of zijn gewoon lui), maar de Amerikaanse versie is toch zeker stukken beter dan deze J-Horror hype. Ik raad hem zeker aan, je moet het zelf maar zien!

Heb je trouwens de andere boeken van Ringu al gelezen? Deel 2 is wel Oké, maar deel drie is ter strengste af te raden!

Ben net begonnen met Spiraal. Het begin is veelbelovend!

Veel beter dan de Amerikaanse versie "The Ring"

Sowieso, vind ik Japanse horrorfilms gewoon beter, Amerika maakt een cover ervan en spelen maar. Terwijl bij Japan het net even iets meer spanning oplevert. 3*

Het origineel achter de geniale horrorfilm "The Ring", Waar de remake spannend, eng en onderhoudend was, is het origineel saai. Gewoon erg saai.

Er zijn enkele dingen die Ringu goed doet, een sfeer scheppen bijvoorbeeld. De openingsscène bijvoorbeeld, je hebt constant het idee dat er iets gaat gebeuren, er hangt iets in de lucht. Maar wat er dan uiteindelijk gebeurd is eerder grappig dan eng.
In het vakantiehuisje in Izu waar Reiko de band zelf gaat kijken is ook een goed voorbeeld, de band zelf is ook behoorlijk creepy. Maar wordt het hier echt eng? Nee.

Er is maar een moment in de film waarin we het écht eng kunnen noemen, namelijk de scène waarin het spookje uit de TV stapt. Maar ook dit wordt in de remake eigenlijk beter gedaan dan hier.

De film opent dus goed, er volgt iets later een sfeervolle scène in het vakantiehuisje in Izu. En na zo'n anderhalf uur komt het einde, dat ook behoorlijk tof is.
Dat was het? Ja, dat was het. Wat daartussen gebeurd is totaal niet interessant en ongelooflijk saai.

Al met al is Ringu niet meer dan een heel simpele horror-thriller. De remake was stukken beter, jammer! 1,5*

Leuke film met een sterk verhaal die in tegenstelling tot veel producten uit de Aziatische cinema maar weinig sfeer bevat. De videobandenvloek zit best interessant in elkaar, al ga ik me afvragen of het slim is om in de nadagen van deze beelddrager nog een film over te maken. Over tien jaar heeft de jeugd geen flauw idee waar dit nog over gaat.

Anyway, ik heb me er wel mee vermaakt. Het begin is goed, of beter gezegd lekker spannend. Het probleem is dan toch dat wanneer duidelijk wordt waar het om gaat, dat het middenstuk bij vlagen best saai is. Het stelletje gaat in alle rust op onderzoek uit en daarin gebeurd eigenlijk weinig tot niets schokkends in. De flashbacks zien er cool uit en zijn eigenlijk de enige echte sfeervolle momenten. Het einde is prima. Het dwaalspoortje is een leuke toevoeging, maar uit dit toch vrij origineel verhaal is toch te weinig gehaald. Jammer, want eigenlijk was er voor de rest weinig op aan te merken.

Boek is beter...maar ik moet zeggen, de originele ring geeft me nog steeds nachtmerries. Ik vind dit echt een verschrikkelijke psychologische mind-f*ck en daarmee bedoel ik dus: I LOVE IT. Lekker vaag, continue dat: "er gebeurt niets, maar ik blijf toch maar stil zitten" gevoel En vooral de uren na de film dat je je afvraagt of je ooit nog naar een TV scherm met "sneeuw" kunt kijken zonder angst. Ik kick echt gigantisch op Japanse horror-films, vooral ook omdat ik er eigenlijk niet tegen kan.

Trouwens...om de nachtmerries iets te verzachten heb ik ontdekt dat in Japan het lange zwarte haar bij die enge vrouwen symbool staat voor rouw. Maakt het voor mij toch net iets minder eng en iets meer: "ach gossie." Prima gedachte om al die andere creepy films te kijken...want dat lange haar dwarrelt er regelmatig in rond.

En nee...de Amerikaanse versie is absoluut niet beter...want Amerikanen hebben wel heel erg sterk de neiging om alles voor te kauwen zodat het begrijpelijk wordt. Nergens voor nodig. het moet je psychologisch pakken en dat doe je door alles lekker onbegrijpelijk te laten.

Ik vind vooral de geluidseffecten erg goed. Het maakt het gewoon nog enger.

Klopt het dat op het einde Die moeder haar zoon met zijn opa die film laat kijken, zodat de vloek bij haar zoontje opgeheven wordt (maar weer doorgegeven wordt aan die opa)?

Gisteren voor het eerst deze film gekeken en ik moet zeggen dat ik totaal niet onder de indruk was.
Ik verbaas me dan ook over de hoge gemiddeldes. Ringu bevat weinig sfeer, er ontbreekt spanning en ik werd nooit meegetrokken in het verhaal. Verassend genoeg waren er geen schrikmomenten.
Soms dacht ik nu gaat er eindelijk iets gebeuren, maar nee hoor helemaal niks. Het aantal enge en memorabele scènes zijn op één hand te tellen: de scène in de put, het oog shot en als hoogtepunt van de film het moment dat Sadako uit de put en vervolgens uit de tv kruipt. De videotape zelf was vaag, maar deed me niks in tegenstelling tot die van de remake. Het acteerwerk was matig. De personages kwamen eentonig over en lieten mij volledig koud, zelfs Sadako. Alles en iedereen kwam verschrikkelijk emotieloos over. Het idee van de vervormde foto’s was niks nieuws. Ook begin ik zo langzamerhand een beetje genoeg te krijgen van die spierwitte Aziatische vrouwen met lang zwart haar voor hun gezicht, die rare bewegingen/geluiden maken. Door sommige personages helderziende gaven te geven vond ik te gemakkelijk gedaan om de kijker te informeren.

De remake beviel mij stukken beter en dat gebeurd maar zelden. Jammer.

1,5*

Nee. Niet dat ik heb meegekregen.

Nee, geef mij maar de Amerikaanse versie. Veel spannender.

Ringu, hele goede geluidseffecten op 5.1 en de film zelf vonden we ook goed.
Prima griezel! Lekkere onderhuidse spanning!

Ik ben nooit echt fan geweest van de remake, maar de kans om het origineel eens te zien wilde ik me toch niet laten ontgaan. Meestal vind ik bij dit soort films het origineel beter, maar na Ringu gezien te hebben, moet ik zeggen dat beide films redelijk gelijkwaardig zijn en dus niet zo heel bijzonder.

Ringu is wel redelijk sfeervol, maar spannend wordt het nooit. Op de een of andere manier had ik telkens het idee dat er komisch stond te gebeuren. Overigens heb ik geen idee hoe dat komt. Het grootste pluspunt hier is het scenario, dat leuk gevonden is en een aardige uitwerking kent. De beste momenten zitten aan het begin en het einde. Tussendoor is het redelijk onderhoudend, maar echt heel goed of boeiend wordt het niet. De film is inmiddels ook alweer enigszins gedateerd te noemen, want de video is natuurlijk alweer helemaal uit de tijd.

Ach ja, ik heb me in ieder geval niet echt verveeld. Maar hoewel het allemaal niet heel slecht is, zijn er zeker ook genoeg betere Aziatische horror-films.

2,5*

​Niet onaardig. Op momenten een nerveuze horror, maar dat is het wat te weinig. Zo'n korrelig en versleten VHS bandje is al gauw spooky en van de gezichtsuitdrukkingen kan je de rillingen krijgen. Visueel niet zo denderend, beetje kaal afgewerkt, maar wel een prima klankband die kippenvel veroorzaakt. Het spel is meteen op de wagen en het verhaaltje is op zich niet verkeerd, maar neemt halverwege wel zoveel tijd in beslag, dat het daar de teugels enigszins laat vieren. Met niet veel meer onder de pet dan de dreiging van een vloek begint het zo toch een beetje te sukkelen. Het venijn zit 'm gelukkig in de staart waar Nakata z'n meest memorabele scène tevoorschijn tovert met onder meer een griezelig loopje.

Het probleem met het origineel is de saaiheid. Het verhaal vertelt een stuk meer op bepaalde punten dan de remake. Japanse horror lijkt sowieso al meer gericht op het drama dan op schrikeffecten. Er was een periode dat ik echt gek was op dit soort horror, maar zo een tijd begon het me toch allemaal veel te standaard te worden. Steeds maar weer een gestorven ziel die rust zoekt wegens een drama en vaak een scary kid met donker haar die voor de schrikmomenten moet zorgen. Neen, voor mij geen Japanse horror meer.

Dan beloof ik mijn jongere broer één van de engste films die ik ooit heb gezien en dan blijkt het de tand des tijds toch minder glorieus te hebben doorstaan. Het is namelijk best een goedkoop ogende film met middelmatige acteurs en met een overschot aan voorspelbare clichés.

Het helpt ook niet mee dat het plot veel meer uit plot exposition bestaan dan uit beelden die voor zichzelf spreken. Verreweg het meeste van de ontwikkelingen in het plot zijn verstopt in eindeloze dialogen over de mythologie achter Sadako en haar psychologische motieven. De gebeurtenissen in de film zelf zijn eerder slaapverwekkend traag dan nagelbijtend spannend. In positieve zin weet het wel constant een unheimisch gevoel vol te houden en de zoektocht naar clues is op zich best amusant uitgewerkt. De uiteindelijke confrontatie met Sadako levert hierdoor onverwacht een genadeloze adrenalinestoot op.

een horrorfilm die meer een psychologische thriller is en waar eigenlijk niks engs gebeurd.
Er was maar 1 eigenlijk schrikmoment en ook daar schrok ik niet de hand in de put . De sfeer is wel constant ijzig en het geluid was wel creepy.

Herziening. De Amerikaanse versie heb ik nooit gezien, dus vergelijken met die versie kan ik niet.

Hoewel de film niet echt eng is, zeker niet bij een tweede kijkbeurt, word ik er toch wel wat nerveus van. Wat dat betreft zit het goed wat sfeer betreft. Het verhaal is wel erg sterk met alle telepathische gaven die blijkbaar rijkelijk onder de mensen verdeeld zijn. Inmiddels ben ik ook veel meer vertrouwd met de Japanse cultuur en moet ik ook denken aan de Kaidan verhalen. Het meisje komt dan ook erg over als een typische Onryo, een wraakachtige geest, gezien het lange zwarte haar en de witte jurk. Wat dat betreft is dit een aardige vermenging van horror en oude sprookjes.

Audiovisueel pover, acteerwerk was wel okee, plot ook niet heel erg sterk en toch weet het een nervositeit op te wekken. Niet mijn favoriete gevoel bij films, maar beter dan dat het je helemaal koud laat, en wil je een ander gevoel moet je niet dit genre films opzetten. 2,5*.

Dit is overigens mijn 250e stem bij een Japanse film, dus dat is wel weer leuk.

Als horror-fan moest ik dan toch echt eens deze beroemde Japanse horror-film zien. De remake heb ik nooit gezien en ik moet ook bekennen dat ik behalve anime (natuurlijk) nog nooit echt Japanse films heb gezien.

Het was niet helemaal wat ik ervan had verwacht en eigenlijk vind ik het een nogal vage film. Het concept is wel heel erg sterk, het concept van een mysterieuze videoband vind ik bijzonder intrigerend.

Het acteerwerk, voor zover ik dat kan beoordelen, is prima. Het licht natuurlijk aan mij maar ik vond de dialogen nogal gemaakt overkomen, maar ik kan het dan ook niet verstaan en weet (al heb ik aardig wat anime gezien) vrijwel niets over de Japanse cultuur. Vooral het jongetje vond ik erg raar, veel te gedisciplineerd als je het mij vraagt.

De film is gebaseerd op het boek van Kōji Suzuki, dat al verfilmt was als tv-film en tv-serie en behoorlijk populair in Japan. Op deze film werd dan ook nog een vervolg gemaakt en een on-officieel vervolg en een spin-off en een remake, en die remake kreeg ook nog eens een vervolg... Behoorlijk uitgemolken dus... Suzuki was geïnspireerd door de film Poltergeist toen hij het boek schreef.

De cinematografie vond ik erg sterk en de film is uitstekend opgenomen. De muziek was ook niet slecht en zorgde samen met de beelden voor een groot deel van de spanning. Die verschrikkelijke jaren '90 dance muziek tijdens de aftiteling kon echt niet, past totaal niet bij de film.

Op sommige momenten is de film behoorlijk creepy en er is een spanning door de hele film heen. Maar toch vond ik de film vaak enorm inzakken qua spanning en erg langdradig worden. Sommige dingen willen ze veel te veel uitleggen en andere dingen worden weer niet goed genoeg uitgelegd. Het verhaal is op sommige punten moeilijk te volgen en ook de personages begreep ik niet helemaal. De vrouwelijke hoofdpersoon is blijkbaar een journaliste die onderzoek doet naar een aantal mysterieuze doden ten gevolgen van een videoband. De mannelijke hoofdpersoon is haar collega en blijkt later ook haar ex-man te zijn. Maar wat helemaal vreemd was was dat die man ook nog eens de bovennatuurlijke gave heeft om gedachten te lezen... Hetgeen compleet uit het niets komt in de film. Uiteindelijk slaat ook de hele videoband nergens op, want die is niet opgenomen maar gewoon ontstaan. Uiteindelijk vond ik de film toch niet bijzonder eng of spannend, je verwacht namelijk steeds dat er een schrikmoment aankomt maar die komt nooit.

Al met al is het toch zeker geen slechte film. De Amerikaanse remake schijnt beter te zijn, voornamelijk qua verhaal maar dit is toch wel een beetje een klassieker geworden die iedere horror-fan een keer moet zien. Het was dan misschien bij vlagen een beetje saai, toch ben ik me niet echt gaan vervelen.

Bedroevend, hoe slaapverwekkend deze film is. Geen spanning, geen momenten waarop je verwacht dat er iets spannends gáát gebeuren, niks, nada , noppes. Deze film kan zéker in de top 10 van de cursus "Slapen binnen 5 minuten.". Niet in goed of slecht gesproken doet de Amerikaanse versie het op het gebied van spanning zeker beter.

Dit is wat ik zie als goede horror. Geen afgezaagde schrikmomenten, geen overdone special effects, maar gewoon de kijker psychologisch het donker in trekken met belachelijk sterke geluidseffecten en een razende spanning die puur voortkomt uit de kalmte van de film. Heerlijk.

Toen ik deze film voor het eerst zag was ik een jaar of 35 volgens mij en ik was toen alleen thuis.
Mijn vrouw zou rond 23.00 thuis zijn maar de film eindigde om een uur of 21.00, ik bleef nog even zitten maar om 21.07 zat ik met mijn stoere vol getatoeerde lijfje bij m'n broer om die 2 uur alleen zijn te overbruggen, 35 jaar!!!!!
Ik heb de film daarna ook nooit meer alleen gekeken.

Ik was altijd al eens benieuwd naar het Japanse origineel van The Ring. Heb zelf alleen de Amerikaanse delen gezien en die bevielen wel. Overigens wel tig jaren terug, dus geen idee of ik ze nu nog steeds zo goed vind. Ieder geval is het Japanse bronmateriaal best oké. Ik had alleen op veel meer spanning gehoopt, maar eng werd het nooit in tegenstelling tot de Japanse Grudge films. Ringu moet het hebben van een behoorlijk uitgewerkt verhaal met dan richting het einde nog wel een toffe climax. De televisie scene is wel redelijk iconisch en het geeft de film nog wat extra klasse. Maar ik had er veel meer van verwacht. Benieuwd wat de andere delen brengen.

3*

In de remake doen ze in mijn opinie juist heel veel fout. Visueel wel sterk geschoten, maar alleen al de klassieke scene wanneer ze uit de tv komt is in Ringu veel beter gedaan in de Amerikaanse remake. Alles in 1 shot, we verlaten de ruimte niet. Te beklemmend voor woorden en echt met open mond zitten te kijken. In de remake hebben ze de absurde keuze gemaakt om montage gewijs heen en weer te knippen naar Watts die naar hem toe rijdt. Ook de keuze om de met angst gevulde gezichten van de lichamen ineens aan te passen naar lijken die eruit zien alsof ze een week in het water hebben gelegen vond ik maar vreemd aangezien je dan als persoon echt niet zomaar aan een natuurlijke doodsoorzaak zou denken. Het nekt het mysterie en de spanning.

Dat Ringu niet perfect is ben ik met je eens. De film sleept bij momenten wat (ik weet ook niet precies waar ze naar toe wilde met de helderziendheid van de ex) maar de film heeft een onheilspellende sfeer die bij momenten omslaat bij een angstig gevoel en dat vind ik zelf erg sterk.

The Ring (de remake) zag ik destijds in de bioscoop dus in plaats van herkijken leek het me leuk om deze op te zetten. Het is al zo lang geleden dat ik moeilijk de twee films kan vergelijken, voor mijn gevoel komt wel het verhaal achter het meisje die uit de put komt in dit origineel wel meer naar voren dan in de remake, die focust zich dacht ik meer op het maken van slachtoffers. In ieder geval 3* voor het origineel.

Iconisch, zo kun je Ringu inmiddels wel mogen noemen. De videoband, het geestmeisje met de lange haren voor haar gezicht en met name de eindscène; iedereen kent het wel. Deze film - en diens succesvolle remake uit de Verenigde Staten - zorgden dat J-Horror overal enorm populair werd. Wat dat betreft is deze Ringu belangrijk geweest. Maar de eerste of belangrijkste is niet per definitie de beste.

Ringu bevat memorabele scènes, maar veel van die scènes vond ik in de remake uiteindelijk toch beter uitgevoerd. De openingsscène is tamelijk spannend, maar zo'n freezeframe jumpscare met zo'n invert-effectje is niet echt spannend. Doet zelfs wat knullig aan. Verder is Ringu veelal een thriller waarin men gaat researchen en een videoband gaat ontleden, maar waar opvallend weinig spannends bij komt kijken. Het is weliswaar niet dodelijk saai, maar er wordt weinig gedaan om de boel echt scherp te houden. Tevens jammer dat een simpele premisse ineens complexer moet worden dan nodig is. Zaken als die vrouw die in de vulkaan sprong, een man die over de zee vertelt en een ex van de hoofdpersoon die ook bijzondere gaven blijkt te hebben. Onnodig als je het mij vraagt, simpeler is imo vaak enger dan complex en vergezocht gedoe. Ringu slaat gelukkig terug met een ijzersterke en zeer memorabele eindscène, dat staat vast. Lag de rest van de film maar meer op dat niveau.

3 sterren.

Na het zien van Ôdishon en Janghwa, Hongryeon (die me allebei tegenvielen) toch ook deze J-Horror klassieker maar een kans gegeven. Maar wat een gedrocht van een film is dit zeg. Meestal kan ik films die langzaam opgebouwd worden wel waarderen, maar dit was gewoon saai. Totaal geen spanning of sfeer en ontzettend irritante personages. Misschien had ik te hoge verwachtingen omdat deze film toch wel een behoorlijke status heeft (al snap ik niet waarom), ik heb me letterlijk kapot verveeld. Zelfs als drama werkt het niet.

Eerste film waarvan ik de remake beter vind dan het origineel.