
Wolf Creek (2005)
Australië
Horror / Thriller
104 minuten (unrated version) / 99 minuten (R-rated version)
geregisseerd door Greg McLean
met Cassandra Magrath, John Jarratt en Kestie Morassi
Kristy Earl, Ben Mitchell en Liz Hunter zijn drie vrienden, die besluiten te gaan backpacken in het Wolf Creek National Park in Australië. Maar de problemen beginnen als hun auto niet wil starten en ze dus niet weg kunnen komen. Dan maken ze kennis met de vriendelijke Mick Taylor, een man die in de buurt woont. Het lijkt erop dat Mick het drietal zal helpen en dat ze alsnog veilig thuis kunnen komen, maar niets is minder waar. De grote nachtmerrie voor het drietal is namelijk nog maar net begonnen.
Allereerst is het dat er een enorme aanloop genomen wordt voordat er daadwerkelijk iets gaat gebeuren. Dit had gemakkelijk ingekort kunnen worden want de chitchat was alles behalve interessant. 50 minuten wachten voordat we los gaan is echt overbodig maar helaas komt het maar al te vaak voor. De beelden van de outback doen me niets, er zijn twee continenten waar ik nooit naar op vakantie zal gaan: Afrika en idd Australie.
Na het wachten gaat het los en ik moet zeggen dat het acteerwerk van onze onbekende cast best te aanschouwen is. Paar heerlijke stukken gore moeten de leegte vullen en tja, van diepgang kun je nou niet spreken. Het handelt zich hier puur om willekeur, wrong place at the wrong time. Daarmee is alles gezegd en is de conclusie snel te trekken door een simpele optelsom:
1* acteerwerk van onbekende cast
0.5* dun verhaal
0.5* beeld en geluid
0.5* script
Mmmmm, 2.5** klinkt wat mager maar het is een feit door de optelsom. Ik moet bekennen dat hij tegen de 3** aanleunt. Ik ga nog eens flink diep nadenken voordat deel 2 in de dvdslingeraar gaat.
moet zeggen dat deel 2 beter is al deze.
De manier heb ik denk ik nu wel voor de duizendste keer gezien, maar Wolf Creek is achteraf toch echt een erg geslaagde horror. Zo gaan er weer eens enkele vrienden (een jongen met 2 meiden) op stap, eerst om eens lekker te gaan zuipen en slikken en vervolgens de Australische outbacks maar eens onder de loep nemen met de auto. En de regisseur maakt hier toch wel een tal aan schitterende plaatjes van enkele toffe spotjes in de outbacks. Dan komen ze bij Wolf Creek (zeg maar Wolfe Creek); een krater dat nu een nationaal park is geworden, waar ook nog wel aandacht aan besteed mag worden in de film want ook dat ziet er behoorlijk indrukwekkend uit. En zoals we kunnen verwachten wil hun auto niet meer starten, krijgen ze niet veel later hulp van een op eerste gezicht vriendelijke man met een donker gevoel voor humor, en verder hoef ik daar niks meer aan toe te voegen.
De methodes van Taylor en zijn achterliggende gedachte is al gestoord genoeg om bijna ziek van te worden. Een soort Le Tania gecombineerd met een derderangs filmslager. Eerst is het wel een beetje dubbel dubbel want je denkt dat dit, zoals gezegt weer helemaal op hetzelfde gaat uitmonden. Zeker wanneer het de dames (Ben zijn we een tijdje kwijt) ook nog ontsnappen en een paar keer ternauwernood overleven maar dat neemt op zeker hoogde later in de film toch weer een andere wending; Taylor gaat nog slimmer te werk dan je zou denken. Ook zijn de gore (lees: die kelder vol rottende lijken, pijnlijke scene's (lees: de mes via de buik door de ruggengraad) en zieke martelingen weer niet van de poes, ook een beetje schieten en snipen (zelfs dat

Gewoonweg een erg toffe psychologische horror, vermomd als een popcornhorror (of kangeroe-hapjes). Laat deel 2 maar komen op dvd!
4,0*
3*
Matige thriller zoals hiervoor ook al gezegd, zou eigenlijk een 2,5* willen zeggen maar gezien waar gebeurde aspect toch maar 0,5* meer ..

Het doet wel wat het moet doen.
Sterke rol ook natuurlijk van die Australische gast. Zie hem soms voorbij komen bij zo'n vage serie genaamd Mcleod's Daughters of zoiets.
Daarin speelt ie een of andere bezorgde huisvader ofzo, gaat er bij mij dus niet in.
Een echte horror was het zeker niet, en een echte thriller is het nooit geworden.
Ik snap dat je bij het verfilmen van een waar gebeurd verhaal je niet veel artistieke vrijheid hebt,
maar dat kwam wat mij betreft de film niet ten goede. *2.0
Ik vond het prima dat de film langzaam op gang kwam in de zin van dat je eerst wat van het landschap ziet en de hoofdpersonen meemaakt. Ze worden niet na een kwartier al vermoord zeg maar

Heb beide delen met plezier gekeken en ook geen moment gehad dat ik het niet leuk vond. Film zit redelijk in elkaar maar ik kan me voorstellen dat de bad guy voor sommige mensen irritant is. Toch is de "hillbilly" niet zo vervelend als bijvoorbeeld de kannibalen bij "wrong turn" maar eerder een doorgeslagen Australische boer.
Het martelen van de slachtoffers vond ik zoals het in een goede horror moet zijn. De humor van m vind ik wel weer es wat anders dan anders....
Vermakelijk genoeg voor mij om zowel deel 1 als deel 2 4 sterren te geven...
Daarnaast zijn er wel mooie beelden te zien van Australië maar dat is een bijzaak natuurlijk bij een horror, het is uiteraard geen natuurfilm. De sounddesign is wel een sterk pluspunt, daar wordt goed mee omgegaan. Soms wat elektronische deuntjes, soms een gitaarmuziekje, wel tevreden daarover maar ook alweer niet dat ze hier een award voor moeten krijgen.
Uiteindelijk wel ontevreden over het handelen van de jongeren. Soms moet dat natuurlijk wel want als ze alles rationeel zouden doen dan zou er geen horror zijn. Als ze helemaal rationeel zouden zijn dan zouden ze niet eens op vakantie gaan in Australië maar gewoon thuis blijven maar daar heb ik me hier en daar toch wel aan geïrriteerd. Daarnaast heb ik me geïrriteerd aan meerdere typische horrorfilm momenten zoals het vinden van al die spullen van al die mensen die de killer heeft omgebracht en dan nog dat verplicht stukje erbij waar ze een stukje terugkijkt op de camera. O mijn god wat een ontzettende cliché was dat en het was ook helemaal niet nodig. Dat soort dingen bedenkt de kijker zelf wel.
Op het einde zie je dat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal maar wie weet hoeveel ze er nou bij hebben verzonnen. Er was een ooggetuige en die kan zelf ook nog eens de dader zijn. Ik bedoel hoezo hebben ze dat mijncomplex niet meer gevonden dan??
Al bij al wel aardig en ik ga het vervolg ook nog een kans geven.
vond deel 2 beter.
Wat de film best oke maakt is natuurlijk het evil personage Tayler.
Als ze er meer maken,word het soort australische micheal myers,of iets dergelijks.
Geen topper.aardige horror.Mensen die willen gaan backpacken in Australie binnenkort? vermijden!(duh)
Daarna werd het alleen maar erger, de personages vond ik niet echt boeiend en de keuzes die de meiden maken is vaak de verkeerde.
Ik vond hem dus niet goed, maar ook niet dat je denkt hij is echt slecht.
Misschien dat deel 2 beter is.
Toch wel erg verbaasd dat een gorehound als Boeikens deze zo sterk vind. Dit vind ik toch slappe pap op alle horrorfronten.
Toch wel erg verbaasd dat een gorehound als Boeikens deze zo sterk vind. Dit vind ik toch slappe pap op alle horrorfronten.
Leuk toch dat de smaken zo kunnen verschillen, en als ik zo je laatst beoordeelde films bekijk loopt die bij ons vaak ver uiteen

Voor de gore moet je dit uiteraard niet zien, maar tussendoor kijk ik ook wel eens iets anders

Films als deze en Eden Lake enz... waardeer ik vooral om hun realistisch/psychologisch karakter en de vaak goede sfeervolle opbouw. Hier duurt het idd wat lang voor het losbreekt, maar ik kan me in zo'n films telkens goed inleven, als overkomt het mezelf. Enkel de vele clichés geven in dergelijke films vaak de doodsteek voor mij.
Leuk toch dat de smaken zo kunnen verschillen, en als ik zo je laatst beoordeelde films bekijk loopt die bij ons vaak ver uiteen

Voor de gore moet je dit uiteraard niet zien, maar tussendoor kijk ik ook wel eens iets anders

Films als deze en Eden Lake enz... waardeer ik vooral om hun realistisch/psychologisch karakter en de vaak goede sfeervolle opbouw. Hier duurt het idd wat lang voor het losbreekt, maar ik kan me in zo'n films telkens goed inleven, als overkomt het mezelf. Enkel de vele clichés geven in dergelijke films vaak de doodsteek voor mij.
Ja, ik denk dat je zelf een beetje een verkeerd beeld hebt geschetst door bij voorkeuren vaak gore te vermelden of het grafische (of alleszins toch naar mij toe). En ik dacht dat mijn smaak zo moeilijk te vatten was haha. Nu goed met Eden Lake noem je dan wel een film waar de toevalligheden en domme en onlogische handelingen/gebeurtenissen elkaar opvolgen. Dat ligt er voor mij dan veel te dik op om nog genietbaar te zijn. Ik denk ook duidelijk dat dit soort psychologische (kat- en muis) spelletjes me ook niet liggen of toch niet meer zoals vroeger. Misschien realistischer als een vampierfilm, maar de kans dat mij dit zou overkomen lijkt me ook erg klein. Ik ben niet zo avontuurlijk aangelegd. Maar uiteindelijk wel gek dat mijn smaak in horror eerder van psychologisch subtiel meer naar het grafische lijkt te zijn gegaan al blijft een goed verhaal voor mij ook wel belangrijk. Maar schokkend en erg grafisch blijft toch uiteindelijk subjectief. Als ik soms reacties lees van mensen die iets erg ziek vinden en te grafisch en dan denk ik huh dit was toch tam (bijvoorbeeld House of 1000 Corpses). Weet je geef mij de films van Herschell Gordon Lewis maar, knotsgekke maar geweldige concepten en over de amount of gore niet te klagen. Maar ik denk dat het duidelijk is dat ik echt gewoon een lijst aan het afwerken ben om een andere reden

Had vanmiddag een uitgebreide recensie geschreven, komt het internet opeens vast te hangen; de pagina 'ververst' uit zichzelf en hupsakee... weg recensie.
Morgen nieuwe poging.

Wolf Creek wordt vaak in één adem genoemd met Eden Lake. Dat terwijl de verhalen nauwelijks overeenkomsten hebben en de settings totaal verschillend zijn. Wat de films wél gemeen hebben: hun rauwe, realistische sfeer en het idee dat jijzelf heel goed het slachtoffer had kunnen zijn.
Het is - behalve dat regisseur en Splat Pack'er Greg McLean er vandaan komt - geen toeval dat Wolf Creek zich in Australië afspeelt. Het in vele opzichten schitterende land is niet alleen de locatie, maar ook een van de hoofdrolspelers van de film. Die eindeloze leegte, het na zonsondergang onverbiddelijke duister, nergens mensen om je heen; de machteloosheid die Wolf Creek uitstraalt is buitengewoon.
Het vaak bekritiseerde, 'te langgerekte' begin wordt dan ook verkeerd begrepen. De film is inderdaad niet heel sterk in karakteropbouw waardoor je de personages nauwelijks leert kennen, maar daar is de eerste helft van de film ook niet voor bedoeld. Sterker, die hoofdrolspelers zijn er eigenlijk niet eens - jij bent samen met de omgeving de hoofdrolspeler van Wolf Creek. Heel voorzichtig word je in het beginstuk in die rol gemasseerd.
Beetje ginnegappen (ik verstond zonder ondertiteling nauwelijks wat ze zeiden maar wist dat het er niet toe deed), mooie vergezichten, nikserig romancezijplotje, je kent het wel. En dan opeens doet de auto het niet meer, verschijnt een creep die je meeneemt naar zijn verlaten boerderij en bam: vastgebonden, martelingen, chaos. Het omslagpunt is zo plotseling na die enorm lange aanloop dat het shockeffect groot is. Je waant jezelf midden in de situatie, voelt je op een heel realistische manier totaal machteloos. Net als tussen die terrorjügend in Eden Lake.
Vanaf dat moment heb je ook geen tijd meer om bij te komen. Schokkende ontwikkeling stapelt zich op schokkende ontwikkeling, de spanning is verstikkend, de geweldsexplosies zijn lomp kortaf. Wanneer dat meisje bijvoorbeeld als een lot in de loterij die oude man in de auto tegenkomt, wordt die man zo resoluut, snel en koelbloedig afgeknald dat het gevoel van licht aan het einde van de tunnel nog nauwelijks tot je was doorgedrongen.
Het fijne aan die lange aanloop is ook dat het compacte filmpje vanaf de omschakeling zo voorbij is. Het zorgt ervoor dat de spanningsboog constant strak gespannen blijft. Ondanks alle extremiteiten bevat Wolf Creek overigens opvallend veel flauwe humor, waarvan de over the top neergezette bad guy met zijn foute oneliners natuurlijk de grootste is. Toch zit die humor de film niet in de weg; het geeft die vreemde cocktail enkel een extra bite.
Heerlijke film om eens in de zoveel tijd te kijken. Alleen niet wanneer je van plan bent om binnenkort een rondreis door Australië te maken.
Ondanks het waargebeurde aspect is me dit toch wel aardig tegengevallen. De film had veel om een echt geslaagd filmpje te worden, mooie en redelijk spelende actrices, een lollige killer en mooie landschappen. Maar de film verloor vooral een deel met de veel te lange aanloop.
Het duurt dik een 30 minuten voordat deze Mick Taylor zijn entree maakt en zelfs 50 minuten voordat de spanning begint te komen, en in een film van 99 minuten is dat toch echt wel te lang. De killer was nou ook niet echt dreigend.
Wel mooie landschappen en soms leuke dingen gedaan met de camera, maar toch iets te weinig om echt te boeien. Jammer, want dit had zeker goed kunnen zijn. Misschien dat deel 2 beter is?
5 sterren van mij
Zodra er echt geen misverstand meer over kan verstaan naar wat voor soort film je kijkt wordt het wel snel allemaal wat sadistisch en nihilistisch eigenlijk, maar McLean verlaagt zich in elk geval niet tot makkelijk scoren met jump scares en expliciete gore. Vond de dood van Liz en die van Kristy (ook al wat er daarvoor met het geweer gebeurde) nog behoorlijk goed. Desondanks kan het tweede deel van de film niet helemaal tippen aan het sterke eerste. 3.5*
Helaas waren mijn verwachtingen te hoog voor de film, waardoor hij een beetje als een tegenvaller aanvoelt. Al is het helemaal geen slechte film. Hij begint vrij traag en iets te lang. Het duurt te lang om in het verhaal te komen en de introductie voorbij te gaan waardoor voor mij de hardere scenes wat in het verschiet werden gedaan. De hele film was voor mij alleen de laatste twintig minuten echt boeiend, waar dus ook daadwerkelijk wat actie en spanning aanbod kwam. De landschapsbeelden zijn mooi en daarom hou ik ook wel van Australische films, je word gelijk wat gehecht aan de natuur in zo’n film.
De film is onderhouden, grauw en ruw op zijn momenten en weet in de genre wel aardig mee te komen, alleen vond ik echt dat het te lang duurde voordat we eens wat actie kregen te zien. Dit zat me heel erg tegen waardoor er enkele spoelmomenten wel aanwezig waren. En toen de actie eindelijk was begonnen vond ik het wel leuk, maar is het nog niet zoals ik had verwacht. De positieve berichten gaven me dus een verkeerd beeld, de film was op momenten leuk maar dat lange gebeuren houd me tegen om de film echt met plezier uit te zitten. De sfeer was aanwezig en dat vond ik aangenaam, ook de angst op het einde was goed op zijn plek.
2.5*
Zoals in de aan- en aftiteling al wordt verklaart, is de film lichtelijk gebaseerd op de Backpacker Murders En een slechte film is deze prent zeker niet. Wel begint Wolf Creek nogal traag en neemt het de tijd om de personages te introduceren. Dit draagt er wel aan bij, dat als er eenmaal gemarteld en gemoord gaat worden, je iets meer met de hoofdrolspelers meeleeft. Drie twintigers komen dan ook midden in het Australische binnenland in de problemen en krijgen het aan de stok met Mick Taylor. Er vloeit wat bloed, er wordt gegild en de hoofdpersonen maken af en toe hele onlogische keuzes. Tja... we hebben het allemaal al eerder gezien! Maar de vaart zit er goed in, krijgen we prachtige shots van het betoverende landschap te zien en als geheel blijft het goed spannend. Ook zijn er enkele smerige scènes en heeft daardoor dus eigenlijk bijna geen zwakke punten. Genoeg materiaal voor in ieder geval een leuk avondje voor de liefhebber van films als The Texas Chainsaw Massacre of Wrong Turn.