Bride of Frankenstein (1935)

Goeie film waarin Dr Frankenstein wordt benaderd om zijn experiment nogmaals uit te voeren. Verhaaltechnisch een prima vervolg, alleen is het jammer dat Frankenstein nu kan praten (dit maakt hem minder mystiek). Wel is dit vervolg een stuk vermakelijker en loopt het geheel wat vloeiender. Mooie sets, mooie muziek en de bruid weet indruk te maken (ook al is ze maar even te zien).

“Sometimes I have wondered whether life wouldn't be much more amusing if we were all devils, no nonsense about angels and being good.”

Nee ik ben niet ziek, maar twee Frankenstein films op één dag is voor mij niet gewoonlijk zeker niet als je kijkt uit welk jaar de films komen. Maar toch was ik benieuwd naar dit vervolgdeel die voor mijn gevoel iets beter uit de kast wist te komen dan dat het eerste deel deed. De snaar werd inderdaad beter geraakt en de film is wat spannender dan het eerste deel echter, de praat scenes worden soms wel erg langdradig vond ik.

Uiteraard was het acteerwerk een beetje zoals het eerste, het is een beetje moeilijk met dit soort films en het is vaak wat oppervlakkig. Het geschreeuw maakte het allemaal ook niet heel beter maar wat ik wel vond was dat Boris Karloff als het monster wat vaker in beeld kwam, dat maakte het allemaal wel een stuk leuker voor mijn gevoel.

Ik vond het een prima zit, met een leuk eind maar wel veelte laat. Ik heb me prima weten te vermaken en dit deel was duidelijk wel een tikkeltje beter dan het eerste deel. De decors waren weer prachtig in elkaar gezet en de sfeer die er hangt was niet altijd even prettig.

3.5*

Het grote succes van Frankenstein (1931) riep natuurlijk om een vervolg. En zo geschiedde. Omdat het succes vrij onverwacht kwam, was een vervolg niet gepland. Altijd lastig. Hoe moet je in hemelsnaam een waardig vervolg fabriceren dat recht doet aan het wezenlijke monster en dat tevens de literaire waarde van het oorspronkelijke verhaal respecteert. Nou, dat doe je door de essentie van het ogenschijnlijke monster van Frankenstein te benadrukken en te verfijnen, zodat zijn ambivalente moralistische houding nog meer vermenselijkt en de strijd kan aangaan met de ethische waarden van de kijker.
In dit vervolg ontwikkelt het monster zich verder en wordt veel meer dan in de voorganger een wezen met sociale eigenschappen. Het monster ontroert. Het monster veroorzaakt afschuw. Het monster vertedert. Het monster beangstigt. De film maakt van het monster een complexere en indringender individu.
Het levert een goeie film op met veel diversiteit in de scènes en veel atmosferische spanning. Het monster krijgt beduidend meer screentijd. Zijn confrontaties met de mensen die hij ontmoet zijn spannend en intrigerend.
Zo heeft het monster een aantal gewelddadige confrontaties, maar heeft de film ook veel aandacht voor zijn individuele ontplooiing. De scènes waarin hij leert praten, wijn leert drinken en leert roken, vormen wat mij betreft het hart van de film. In die scènes, die soms wat komisch werken, ontwikkelt het monster zich en blijkt hij niet simpelweg de booswicht te zijn waar iedereen hem voor houdt.
Karloff Is weergaloos. Met blikken, mimiek, handgebaren en gebrekkige gespreksvoering verleent hij het monster een menselijk gezicht. Dezelfde technieken gebruikt hij om het monster te voorzien van een brute onbeschaafdheid. Met de beperkte uitingsmogelijkheden die het strakke masker en het harnas, waarin hij is vastgesnoerd, hem bieden, is het exposeren van een diversiteit aan monsterlijke expressie een behoorlijk knappe prestatie.
Elsa Lanchester is de bruid. Een eveneens kunstmatig gefabriceerde tegenhanger van het monster en bepaald geen schoonheid. Toch vond ik haar minder afschuwelijk dan tijdens mijn eerste visie van jaren geleden. Mijn smaak is blijkbaar veranderd. Beetje verontrustend is dat wel. Opmerkelijk is trouwens dat Elsa Lanchester in de film in een dubbelrol is te zien. In de openingsscène speelt zij de rol van de aantrekkelijke Mary Shelley, die in niets op de bruid lijkt. De metamorfose is frappant.
Het voorspel voor de eigenlijke film is verrassend. Bij een vervolg verwacht je in de opening een groots en lekker makend optreden van het monster als opmaat voor de angstaanjagende scènes die nog gaan volgen. Niets daarvan. De film begint met een rustige proloog waarin Mary Shelley getriggerd door Lord Byron een vervolg op haar boek begint te vertellen. Ondersteund door korte fragmenten uit de eerste film glijd je met deze inventieve voortzetting van die film heel gemakkelijk het vervolg in. Voelde goed.
In de meeste kritieken lees ik dat men Bride of Frankenstein verkiest boven de voorganger. Ik deel die mening, maar ik vergeet daarbij natuurlijk niet dat de eerste film de klassieke status absoluut verdient en tevens de film is die verantwoordelijk is voor het ontstaan van dit schitterende vervolg.

In dit vervolg krijgt het monster een wat meer menselijk gezicht , het leert een beetje praten en het wat meer menselijke emoties .
het karakter krijgt hierdoor een stuk meer diepgang en dat was een slimme zet van de makers .
het introductie stukje met de schrijfster is ook wel leuk bedacht .
Het verhaal gaat vervolgens verder waar de eerste film eindigde , frankenstein word gedwongen door een mede collega wetenschapper om een vrouwelijke metgezel voor het monster te maken .
Iets wat natuurlijk uiteindelijk falikant fout afloopt .

Ik heb helemaal niets met oude films, maar deze film kon me wel bekoren. Ik moest er even inkomen, maar daarna was het een goede films met mooie beelden. De poppetjes in die potten was super gemaakt trouwens. Ook het bonusmateriaal was erg interessant.