Bride of Frankenstein (1935)

Goeie film waarin Dr Frankenstein wordt benaderd om zijn experiment nogmaals uit te voeren. Verhaaltechnisch een prima vervolg, alleen is het jammer dat Frankenstein nu kan praten (dit maakt hem minder mystiek). Wel is dit vervolg een stuk vermakelijker en loopt het geheel wat vloeiender. Mooie sets, mooie muziek en de bruid weet indruk te maken (ook al is ze maar even te zien).

“Sometimes I have wondered whether life wouldn't be much more amusing if we were all devils, no nonsense about angels and being good.”

Nee ik ben niet ziek, maar twee Frankenstein films op één dag is voor mij niet gewoonlijk zeker niet als je kijkt uit welk jaar de films komen. Maar toch was ik benieuwd naar dit vervolgdeel die voor mijn gevoel iets beter uit de kast wist te komen dan dat het eerste deel deed. De snaar werd inderdaad beter geraakt en de film is wat spannender dan het eerste deel echter, de praat scenes worden soms wel erg langdradig vond ik.

Uiteraard was het acteerwerk een beetje zoals het eerste, het is een beetje moeilijk met dit soort films en het is vaak wat oppervlakkig. Het geschreeuw maakte het allemaal ook niet heel beter maar wat ik wel vond was dat Boris Karloff als het monster wat vaker in beeld kwam, dat maakte het allemaal wel een stuk leuker voor mijn gevoel.

Ik vond het een prima zit, met een leuk eind maar wel veelte laat. Ik heb me prima weten te vermaken en dit deel was duidelijk wel een tikkeltje beter dan het eerste deel. De decors waren weer prachtig in elkaar gezet en de sfeer die er hangt was niet altijd even prettig.

3.5*

Het grote succes van Frankenstein (1931) riep natuurlijk om een vervolg. En zo geschiedde. Omdat het succes vrij onverwacht kwam, was een vervolg niet gepland. Altijd lastig. Hoe moet je in hemelsnaam een waardig vervolg fabriceren dat recht doet aan het wezenlijke monster en dat tevens de literaire waarde van het oorspronkelijke verhaal respecteert. Nou, dat doe je door de essentie van het ogenschijnlijke monster van Frankenstein te benadrukken en te verfijnen, zodat zijn ambivalente moralistische houding nog meer vermenselijkt en de strijd kan aangaan met de ethische waarden van de kijker.

In dit vervolg ontwikkelt het monster zich verder en wordt veel meer dan in de voorganger een wezen met sociale eigenschappen. Het monster ontroert. Het monster veroorzaakt afschuw. Het monster vertedert. Het monster beangstigt. De film maakt van het monster een complexere en indringender individu.

Het levert een goeie film op met veel diversiteit in de scènes en veel atmosferische spanning. Het monster krijgt beduidend meer screentijd. Zijn confrontaties met de mensen die hij ontmoet zijn spannend en intrigerend.

Zo heeft het monster een aantal gewelddadige confrontaties, maar heeft de film ook veel aandacht voor zijn individuele ontplooiing. De scènes waarin hij leert praten, wijn leert drinken en leert roken, vormen wat mij betreft het hart van de film. In die scènes, die soms wat komisch werken, ontwikkelt het monster zich en blijkt hij niet simpelweg de booswicht te zijn waar iedereen hem voor houdt.

Karloff Is weergaloos. Met blikken, mimiek, handgebaren en gebrekkige gespreksvoering verleent hij het monster een menselijk gezicht. Dezelfde technieken gebruikt hij om het monster te voorzien van een brute onbeschaafdheid. Met de beperkte uitingsmogelijkheden die het strakke masker en het harnas, waarin hij is vastgesnoerd, hem bieden, is het exposeren van een diversiteit aan monsterlijke expressie een behoorlijk knappe prestatie.

Elsa Lanchester is de bruid. Een eveneens kunstmatig gefabriceerde tegenhanger van het monster en bepaald geen schoonheid. Toch vond ik haar minder afschuwelijk dan tijdens mijn eerste visie van jaren geleden. Mijn smaak is blijkbaar veranderd. Beetje verontrustend is dat wel. Opmerkelijk is trouwens dat Elsa Lanchester in de film in een dubbelrol is te zien. In de openingsscène speelt zij de rol van de aantrekkelijke Mary Shelley, die in niets op de bruid lijkt. De metamorfose is frappant.

Het voorspel voor de eigenlijke film is verrassend. Bij een vervolg verwacht je in de opening een groots en lekker makend optreden van het monster als opmaat voor de angstaanjagende scènes die nog gaan volgen. Niets daarvan. De film begint met een rustige proloog waarin Mary Shelley getriggerd door Lord Byron een vervolg op haar boek begint te vertellen. Ondersteund door korte fragmenten uit de eerste film glijd je met deze inventieve voortzetting van die film heel gemakkelijk het vervolg in. Voelde goed.

In de meeste kritieken lees ik dat men Bride of Frankenstein verkiest boven de voorganger. Ik deel die mening, maar ik vergeet daarbij natuurlijk niet dat de eerste film de klassieke status absoluut verdient en tevens de film is die verantwoordelijk is voor het ontstaan van dit schitterende vervolg.

In dit vervolg krijgt het monster een wat meer menselijk gezicht , het leert een beetje praten en het wat meer menselijke emoties .

het karakter krijgt hierdoor een stuk meer diepgang en dat was een slimme zet van de makers .

het introductie stukje met de schrijfster is ook wel leuk bedacht .

Het verhaal gaat vervolgens verder waar de eerste film eindigde , frankenstein word gedwongen door een mede collega wetenschapper om een vrouwelijke metgezel voor het monster te maken .

Iets wat natuurlijk uiteindelijk falikant fout afloopt .

Ik heb helemaal niets met oude films, maar deze film kon me wel bekoren. Ik moest er even inkomen, maar daarna was het een goede films met mooie beelden. De poppetjes in die potten was super gemaakt trouwens. Ook het bonusmateriaal was erg interessant.

Herziening na vele jaren en meteen ook aansluitend de docu ‘She’s Alive!’ eraan toegevoegd. Eén van de weinige sequels die volgens de algemene opinie het origineel overstijgt. Dat werd ook duidelijk bij het bekijken van de docu. Het is niet zomaar een monsterfilm, nee, volgens (Amerikaanse) filmhistorici is het één van de grote Amerikaanse films. In het rijtje van Citizen Kane en Sunset Boulevard. Wat de kijkervaring van mezelf betreft, voldeed het zeker. Een film met een prima tempo en prima productiewaarden (in die tijd ongezien voor een ‘monsterfilm’) en met een ondertoon die varieert tussen humor en horror. Al is de horror naar hedendaagse normen natuurlijk erg beperkt. In die tijd zouden er mensen flauwgevallen zijn bij het aanschouwen van de allereerste Frankenstein als we de (propaganda?)verhalen mogen geloven. De acteerprestaties mogen er zeker zijn. I.t.t. de eerste film maar in overeenstemming met het originele verhaal krijgen we hier een pratend monster. Boris Karloff was er eerst niet voor te vinden, maar de ‘geschiedenis heeft hem ongelijk gegeven’ (dixit zijn dochter in een interview). James Whale is natuurlijk dé man achter deze film met een voor die tijd in Hollywood ongekende artistieke vrijheid. Misschien het voordeel van actief te zijn bij de kleinere filmmaatschappij Universal, waar het hem nadien (na de verkoop van Universal) dik zou tegenvallen. James Whale had al een succes gemaakt van de eerste Frankenstein en overtrof zichzelf nog eens met dit vervolg. Hij dwong daarbij allerlei zaken af. Het moest volgens zijn manier gebeuren, of hij zou niet meedoen. De proloog was bijvoorbeeld iets waar hij echt op stond. Ook de dubbelrol van Elsa Lanchester als de bride én als Mary Shelley was zijn idee. Net als het frivole spel met de mini-mensjes. Fantasie had hij te over. En natuurlijk worden zijn films - speciaal deze Bride - zoveel jaren later gezien binnen de context van zijn queer levenswijze.

Overigens viel mij een anachronisme op. Op een bepaald ogenblik zegt de verloofde van dr. Frankenstein dat ze ‘de trein moet halen’. In het raamwerk van de vertelling (proloog) door Mary Shelley in aanwezigheid van Lord Byron (begin 19e eeuw) was er echter nog geen sprake van commercieel uitgebate spoorwegen. De stoomtrein stond nog compleet in de kinderschoenen en dat was het dan ook.

Een ander anachronisme is het gebruik van de telefoon door de excentrieke Ernest Thesiger die het omschrijft als een soort electronisch toestel om op afstand mee te praten. Maar dat lijkt dan weer gewoon een bewuste knipoog naar de moderne tijd door de makers van de film.

Geboren in 1984, fervent filmliefhebber van prenten met een goed verhaal, kon deze mij zeer bekoren. Een goede film.

Dat afgezet tegen het tijdperk waarin deze film verscheen (tussen 2 wereldoorlogen in), met technologische vooruitgangen die ongekend waren in de jaren, is het geheel gewoon dik in orde. Fijne en bijzondere ervaring die de interesse wekt voor de andere delen uit de reeks. [Ik kom er dus achter dat ik nu dus deel 2 heb gezien].

Graag gezien. De opening is zelfs nu nog een origineel aanknooppunt voor een sequel (de schrijfster die zegt dat het einde van deel 1 niet echt werd begrepen) en het einde met de machine in de toren is spectaculair en bezit een buitengewoon strak tempo voor die tijd.

Het monster wordt gezien als een onhandig gedrocht op zoek naar menselijkheid en liefde maar door de maatschappij wegens vooroordelen wordt verbannen. Ook de regisseur James Whale zal het zich hebben kunnen voorstellen als de outsider (hij was van Engelse afkomst) en homoseksueel persoon in een decadent Hollywood. Zijn mysterieuze dood in zijn eigen zwembad heeft de legende nog wat extra opgeblonken. Zo mag ik graag wat publiciteit maken voor de film Gods and monsters een wat vergeten film lijkt me maar de film is een zeer goed en een knap ontroerend portret/biografie van James Whale waarin de relatie met zijn tuinman centraal staat. Een aanrader !

She's alive! Alive!!!

Bij een drukke sportzondag in het verschiet zaterdagmiddag maar even aan de klassieker gezeten en dat werd The Bride Of Frankenstein uit 1935. En wat een kostelijke innemende film bleek dit te zijn, en zo blijkt dat leeftijd er niet toe doet en wat een heerlijke filmposter trouwens, klassiek in iedere zin van het woord.

Het verhaal mag bekend zijn rond het monster gecreëerd door de dokter en de afloop van het geheel. En zo begint de film, de rokende puinhoop, een bang en op sensatie belust publiek, het monster dood zo hoopt men, maar niets is minder waar. Kostelijk komt het geheel op gang met het monster, uiteraard gestalte gegeven door Karloff, die uit de resten van de molen tevoorschijn komt en niet aarzelt met het maken van de eerste slachtoffers. Een lichte irritatie is toch wel meteen karakter Minnie met haar gekakel en het is bijna jammer dat zij niet het derde slachtoffer wordt.

De vlucht, de jacht, het niet begrepen worden, een aantal doden, gevangenname en ontsnapping, en een veilige plek en ontwikkeling bij de hermit, een uur en twintig minuten of niet veel gebeurt er wel in deze niet al te lange film en het wordt allemaal op een fraaie en vlotte manier gebracht en soms nog mooier gefilmd in een product die toch verbazingwekkend uit '35 is. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het bevreemdende gebeuren rond Doctor Septimus met zijn mini's. Uiteraard wordt er daarnaast uitstekend geacteerd en geven kleine dingetjes zoals de nep vleermuis in de grot de film een gunfactor.

Duidelijk mag zijn dat ik genoten heb van deze film die alles heeft en wat mij betreft een voortreffelijk product is. Leuk, echt leuk.