Frankenstein (1931)

Frankenstein

Misschien wel heet meest bekende verhaal op de gehele aarde. Iedereen kent het monster wel. Of je hebt wel eens een film gezien, misschien zelfs het boek gelezen. Mary Shelley schreef het verhaal toen ze nog maar net in de 20 was en het werd meteen haar doorbraak. Het verhaal betekende ook de doorbraak, maar gelijk ook het einde van Boris Karloff. Dé klassieker, de film die misschien we het meest bekeken is en dan eindelijk mag ik hem ook aanschouwen. 1 uur en 10 minuten, hopen dat ze zo omvliegen.

Het verhaal van Mary Shelley zou onbetwistbaar moeten zijn. Het is alleen wel vaker zo dat regisseurs zich niet helemaal aan het boek houden. Shelley's klassieker is hier niet voor 100% nageleefd. Sterker nog: het bevat slechts aspecten. Als verfilming van het boek vind ik het dus heel zwak. De medelijden die je met het monster in het boek krijgt ontbreken hier volledig. Het meesterlijk verhaal van Shelley is weg.

Tot zo ver de vergelijking met het boek. Als ik die even weg denk staat dit verhaal toch ook wel stevig in zijn schoenen. Het gaat allemaal in sneltreinvaart. Een moderne regisseur had hier op zijn minst 2 uur voor uitgetrokken. Het einde is een beetje cliché, destijds nog niet uiteraard. Het mooiste vond ik nog dat het verhaal wel degelijk spanning bevatte!

Qua acteerwerk moet je naar oudere film altijd wat anders kijken dan naar nieuwe. Je ziet in de loop der jaren gewoon het acteren een stuk overtuigender worden. Angst, verdriet en woede zijn hier nog een beetje oppervlakkig weergegeven, daar zal ik dus een beetje doorheen kijken.

Colin Clive speelt een geinige doorgedraaide wetenschapper. Het is jammer dat hij niet zo wordt uitgediept als in het boek, dan was het een veel interessanter personage geweest. Hij speelt echter zijn rol zoals het hoort. Het had alleen net iets overtuigender gekund.

Mae Clarke speelt een goede Elizabeth. Van haar gezicht kun je het acteerwerk niet goed zien. Dan lijkt het voor mij een beetje stoïcijns en oppervlakkig. Ik heb het echter even terug geluisterd met mijn ogen dicht en dan hoor je zo veel emotie en passie in die stem zitten. Ik denk dat ze 50 jaar te vroeg geboren is. Ze zou een nog betere actrice geweest kunnen zijn.

Boris Karloff is een grappig monster. Niet veel bijzonders. Hij heeft weinig tekst en weet leuk te spelen. Ook hij had echter veel meer diepgang mogen krijgen, zoals in het boek. Jammer van dan.

In het boek leefde ik in mijn eigen fantasiewereld. Het speelt zich origineel af in Genève en een paar andere plaatsen. Ik had mijn hele wereld er omheen gecreëerd. Het was dan ook een kleine schok voor mij deze film. De schoonheid van het Zwitserse landschap is er niet in verwerkt en alles oogt daarom mager. Ze waren beperkt, maar toch. Ook geen muziek in de film, misschien moet ik een orkestbak in mijn kamer laten zetten.

Goede geinige klassieker die je een keer gezien moet hebben!

3*

Ik denk dat DE Frankenstein het boek van Mary Shelley is, en dat geen film dat kan evenaren. Dat is het eerste origineel.

Dit is exact hoe het personage in het boek is. Een man die de wereld niet begrijp en de wereld begrijpt hem niet. Als je de diepgang in het personage wil vinden is het boek lezen echt een aanrader. Qua bladzijdes valt het echt reuze mee. Het boek heeft drama, snelheid en spanning. Meer dan deze film

Deze Frankenstein-verfilming is waarschijnlijk de beroemdste en meest invloedrijke verfilming van het beroemde boek van Mary Shelley uit 1818. De film heeft echter meer inspiratie geput uit de toneelvoorstelling van Peggy Webling uit 1927 dan uit het beroemde boek van Mary Shelley.

De Britse regisseur James Whale is met name bekend van het toneel en maakte pas in 1930 zijn speelfilmdebuut. Boris Karloff is onvergetelijk als het beroemde monster en wordt ondersteund door de legendarische make-up van Jack P. Pierce. De film doet op sommige momenten behoorlijk denken aan de Duitse film Der Golem uit 1920, maar dat zal weinig kijkers iets uitmaken.

Een klassieker binnen het horrorgenre die 4 jaar later het superieure vervolg The Bride Of Frankenstein kreeg.

Ik ga me aansluiten bij deze korte en krachtige review van mijn maatje hier

Voor mij was het blijkbaar toch een herziening. Ik herinnerde me wel dat ik ooit eens een oude versie van Frankenstein had gezien maar niet dat het dus het origineel was. Inderdaad Boris Karloff blijft het meest herkenbare monster. Wel een sterke scène met dat meisje, maar helaas miste het geheel diepgang.

Natuurlijk ken ik Frankenstein, maar dan vooral van vele strips, tekenfilms, merchandise, verhalen... eigenlijk van alles, maar de originele film tot op vandaag nog nooit gezien. Het verhaal kent inmiddels geen verrassingen meer, en toch staat de film als een huis.

Het kasteel waarin Frankenstein bivakkeert is een prachtige setting waarbij het bekende angstaanjagende bliksemgeluid voor het eerst wordt gebruikt. Sommige buitendecors zijn nogal statisch maar over het algemeen ziet de film er vrij vlot uit door de wisselende camerastandpunten. Knap ook dat de film geen muziek bevat, zonder dat het de interesse verliest.
Ik was vooral benieuwd naar het moment waarop het monster tot leven gewekt zou worden, maar dat was helaas een tegenvaller; je ziet niets. Het moment dat hij het eerste teken van leven vertoond is er wel een kleine 'wow'-factor. Het is toch een beetje waarmee het allemaal is begonnen...

Boris Karloff is inmiddels een icoon, maar indrukwekkender vond ik Colin Clive die helaas een paar jaar later dood is gegaan door langdurig alcoholgebruik. Frankenstein is nergens eng, al hoort het monster dat ook niet te zijn. Toch was het vroeger heel wat, waarbij er zelfs werd geklaagd over het woordje 'God' en de moord op het meisje. Levert meteen ook een aantal plotholes op, maar dat is zeker niet storend. Op naar Bride of.

Viel me toch ietwat tegen, maar bekoorde me wel genoeg om ervan te genieten.

Verhaal vond ik soms te snel gaan, de speelduur mocht dan ook wat langer.

Now I know what it feels like to be God.

Zoals God Adam schiep, zo schiep dr. Frankenstein zijn monster. Het is een parabel over hoogmoed: als de mens wil wedijveren met God, moet het wel misgaan.

Het monster heeft de hersenen van een misdadiger, dus wordt het zelf een misdadiger. De opvatting dat iemand biologisch voorbestemd was voor criminaliteit was typisch voor de negentiende eeuw, de tijd van pseudowetenschappen als frenologie en eugenetica. Wij zijn ons brein.

Bij de scene met het meisje Maria blijkt het monster amoreel: het heeft geen besef van goed en kwaad, in tegenstelling tot een misdadiger die bewust de wet overtreedt.

Er bestaat een homoseksuele interpretatie van het monster van Frankenstein. Twee mannen creëren leven zonder een vrouw. Het verhaal is echter geschreven door een vrouw. Het monster kan ook ontsproten zijn aan een uit de hand gelopen verkrachtingsfantasie. In de (pre-)victoriaanse tijd heersten er strakke normen en waarden, wat leidde tot dit soort fantasieën vol symboliek.

De oude vuurtoren als locatie draagt bij aan de gotische sfeer en het isolement. De gebochelde dwerg Fritz zorgt voor het groteske element.

Naast horror is het ook science fiction met effecten die toen ongezien waren. Elektriciteit sprak destijd tot de verbeelding als het van de goden gestolen vuur. The Modern Prometheus was trouwens de ondertitel van het boek.

Boris Karloff is misschien niet de meest veelzijdige acteur, maar hij had nu eenmaal de juiste kop en manier van bewegen om het monster te spelen. Hij moest wel een gedaanteverandering ondergaan met make-up, een plat voorhoofd en laarzen voor een grotere lichaamslengte. Doordat hij geen taal kent, lijkt hij een overblijfsel van de stomme film.

De actrice Mae Clarke liep een litteken op in een auto-ongeval. Daarna speelde ze vooral nog bijrollen.

Dit is een mijlpaal in het horrorgenre. De afwezigheid van achtergrondmuziek en het rustige tempo maken dat hij ver staat van veel schreeuwerige horror van de laatste jaren.

Na de toch teleurstellende Dracula was deze tweede film uit mijn Universal Monsters blu ray box een heerlijke horror klassieker, die zijn status volledig waar maakte.

Bijna iedere scene is klassiek te noemen, denk hierbij aan de scene op het kerkhof, de tot leven wek scene, het monster met het kleine meisje en uiteraard de finale bij de oude molen.
In tegenstelling tot Dracula wordt deze film vol vaart gebracht. Dat dit soms nog al gaat t.o.v. de logica, neem ik dan maar voor lief:

zo wordt nergens duidelijk hoe de vader, van het vermoorde meisje, weet dat het monster het gedaan heeft, daar hij -toen het gebeurde- in geen velden nog wegen te zien was. Of hoe wist men zo snel dat de collega en (soort van) leermeester van Frankenstein vermoord was? Die laatste deed immers zijn experimenten in een ver van de buitenwereld afgezonderd gebouw, omdat daar eigenlijk nooit iemand in de buurt kwam, zodat hij niet gestoord zou worden.

De ster van de film is uiteraard het monster, dat subliem door Karloff wordt neer gezet, geholpen door de fantastische make-up van Jack Pierce, die het prototype is geworden voor alle Frankenstein films, strips en afbeeldingen tot aan vandaag de dag en is deze film deel uit gaan maken van de moderne popcultuur, daar er nog altijd veel uit wordt geciteerd.

Toen deze film uit kwam was Karloff nog een onbekend acteur, maar door deze rol werd hij in een klap een ster en bij zijn volgende film, The Mummy, stond zijn naam dan ook groot als eerste op de filmcredits en op de filmposters met de tekst The Uncanny. Het knappe aan zijn optreden is, dat -ondanks de dikke laag make-up- Karloff toch ook het monster verassend veel gevoel en emotie mee weet te geven.

Verder heeft de film een heerlijk duistere Gothic look, die de film zeker wat extra's mee geeft.

Een dikke negen, ofwel 4,5 ster.

Zo droog dat ze in deze film een anatomisch verschil tussen een normaal brein en een misdadig brein willen laten zien.
Vooral de iconische look van Karloff maakt deze Frankenstein een klassieker van jewelste. Voor het eerst wekte men het monster met elektriciteit op en weken ze met het uiterlijk van het monster ver af van het wezen uit het oorspronkelijke verhaal.
Karloff zet een macaber, maar ook ietwat tragisch personage neer die een grove filmwet overtreed door een kind te doden. De betreffende scene word wat abrupt afgekapt, maar dat zal wel met de gevoeligheid van de content te maken hebben gehad.
De eindscene is een prachtig staaltje filmische kunst en laat wederom zien hoe invloedrijk deze film is geweest. Een vergelijkbare scene werd o.a. in een aantal Hammer producties gekopieerd.

"A good Cast is worth repeating" vermeldt de aftiteling (bij het begin van de film werd het monster vermeld met ?) en dat klopt wel voor deze film die omwille van het acteren en het boeiende, misterieuze van het bekende verhaal het bekijken waard is, maar één groot minpunt heeft, namelijk dat het eerste ontwaken van het monster - toch HET gebeuren in het verhaal - niet de aandacht krijgt die het verdient.

Spijtig, maar anderzijds zijn er meerdere scènes heel sterk zoals het begin van de film, de scène met het kleine meisje, de brand ea en is het decor in Frankensteins slot toch wel sfeervol, dreigend en horrorachtig weergegeven.

In zijn geheel echter, er toch iets meer van verwacht.

Beter dan verwacht. Nooit echt de appeal van de oude ''echte'' klassieke horrorfilms gezien. Frankenstein, Dracula (vampieren in het algemeen), Wolfman (Weerwolven in het algemeen) etc.. het zullen nooit mijn favoriete werkjes worden. Toch liggen er al een aantal op DVD te verstoffen, omdat het wel essentieel werk is om gezien te hebben en in een horrorcollectie thuishoort. Frankenstein (double feature met Bride of Frankenstein) is de eerste poging. Het genre werd voor mij pas interessant toen grote namen zoals George A. Romero en Herschell Gordon Lewis het genre aan de hand namen en er met enorme ballen mee om gingen.

Toch zie ik de charme van deze Frankenstein wel. Sterker nog, heb absoluut zitten genieten van enkele (natuurlijk zeer bekende, veel ken ik al zonder de films ooit aan te hebben gehad) sets en beroemde quotes. Scene met het meisje bij het water en de brandende molen zijn zó iconisch.. Erg leuk! Biedt hoop voor wat meer 30's werk en de overgang naar Hammer horror.

Uiteraard ben ik bekend met het verhaal van Frankenstein, en heb ik ook de versie uit 1994 gezien. Eveneens de film Frankenweenie van Tim burton, duidelijk geïnspireerd op het verhaal van Mary Shelley. Ik wist dus wel enigszins wat ik bij deze film kon verwachten, waardoor het me waarschijnlijk een beetje is tegengevallen. Er waren eigenlijk maar weinig verrassingen.
Er heerst een vrij goede sfeer en de sets zijn goed, vooral die van de molen. De scene met Maria en Frankenstein waarin ze bloemen in het water gooien, daar zag ik de humor nog best van in maar dat Frankenstein het meisje uiteindelijk in het water gooide vond ik dan wel behoorlijk verrassend. Het einde met de molen is één van de weinige scenes die ik wel sterk vond in deze film. Boris Karloff speelt een goede rol als Frankenstein en zet zijn rol dreigend neer maar tegelijkertijd ook met emotie.

Misschien heb ik het wat verkeerd omschreven stinissen, maar met verrassend bedoel ik eigenlijk dat ik het niet zag aankomen. Je ziet op het moment dat Frankenstein contact heeft met Maria dat hij lacht en je ziet emotie. Dat hij daarna haar in het water gooide had ik dan ook niet verwacht. Juist omdat hij zo rustig overkomt op dat moment.

Het zien van deze film heeft mijn afkeer tegen oude films toch wel wat teruggedrongen. Het valt mij op dat er in de oude (horror)films veel meer verhaal zit dan de films die ik normaal kijk (vanaf de jaren '80). Het zal in '31 niet al te moeilijk zijn geweest om een uniek verhaal neer te zetten, maar ik vond het erg leuk om naar te kijken. Het verhaal verloopt prima en in een goed tempo. Ik heb verder nooit films en dus remakes van Frankenstein gekeken. Al met al een prima film, met een goed slot. Ik sluit niet uit dat ik nog eens een film uit die tijd aan ga zetten, deze heeft er echt voor gezorgd dat ik het allemaal iets meer kan waarderen.

Miszmi

Ik hoef het inmiddels zelf niet meer te omschrijven wat het idee was dat ik erbij kreeg, aangezien ik precies dezelfde visie op die scene heb als Kuck-x en jouw idee erover.

Toch een van de beste "oude" films over toenmalige horroriconen. Boris Karloff geeft een meesterlijke act als monster, voor velen het enige echte monster van Frankenstein en de hoogtepunten van het verwekken, de vijver en de molen blijven een memorable moment in de film.

3*

Heel lang geleden (pakweg 20 jaar) had ik deze film al eens bekeken en nu wederom een review. De film is en blijf gewoon een van de beste klassiekers. Verder is denk ik zo`n beetje alles wel over deze film gezegd. Die scènes met het meisje bij het water en de brandende molen blijven gewoonweg supergoed! Naar zoveel jaar nog steeds fijn om hem te herzien.

Zeer matig.

Grappigste aan de hele Frankenstein legende is waarschijnlijk nog wel dat iedereen het monster als "Frankenstein" ziet, terwijl het eigenlijk verwijst naar de professor. Ik laat me er ook nog elke keer aan vangen.

Verder is het een film met aardig wat mankementjes. Het loopt allemaal nogal stroef, met veel gekke sprongen in het verhaal en vreemde tempowisselingen. Verder spendeert Whale veel tijd aan grootse decors, maar wanneer hét moment supreme zich dan aandient, hangt het monster ergens boven het gebouw en zie je als kijker niks behalve wat vreselijke overacting van de mensen die beneden zitten wachten.

Ook vele continuiteitsfouten, zoals in de scene met het kleine meisje. Kat ineens weg, monster ineens in het water. Het zijn ook zaken die weinig met technische beperkingen te maken hebben, gewoon slordigheid. Een rare scene ook, waar een belangrijk punt over het monster op nogal vluchtige wijze gemaakt wordt. Ook het binnendringen van het monster in het huis is te weird voor woorden. Eerst denken ze dat hij op zolder zit, dan in de kelder, maar uiteindelijk komt hij gewoon via een raampje achter binnen ... eh?

Eng of spannend is het allemaal niet, sfeervol is het bij momenten. Vooral dat de scenes in het begin, in het lab, en op het einde op de molen. Maar veel stelt het allemaal niet voor, na de grote climax volgt er meteen alweer een luchtig momentje, iets met een glaasje wijn waar ik ook compleet de pointe miste.

Erg lauwe horrorklassieker dus, nog wel aardig om eens gezien te hebben, vooral omdat het ook maar 70 minuutjes duurt, maar er schort toch best een hoop aan deze film.

1.5*

Voor mij is Boris Karloff toch nog altijd het enige echte monster van Frankenstein. Net zoals Christopher Lee de echte Dracula is. Dat geldt iig voor mij.

Wellicht één van de meest bekende horrorfilms aller tijden. Net zoals Dracula was Frankenstein een product dat voortvloeide vanuit de Grote Depressie. Het was bedoeld als poging tot escapisme en om de verlieslijdende filmindustrie nieuw leven in te blazen. Het Duits Expressionisme, dat samen met vele Duitse filmmakers naar Amerika was geëmigreerd, leende zich perfect voor dit genre. De sets zijn grotesk en stralen steeds een doodsheid uit die perfect past bij het thema. De contrasten tussen zwart en wit worden benadrukt door overdreven belichting en make-up. "If the world or a person seemed metaphorically twisted, this is how they would appear physically and literally.” De verschijning van het monster zelf laat weinig aan de verbeelding over. Ik weet echter niet in hoeverre deze film de maatschappij bekritiseerde dan wel weerspiegelde. Hollywood kennende waren ze meer dan waarschijnlijk enkel uit op geld en kwam de gemoedstoestand van de kijkers op de laatste plaats. Het werkte en het was winstgevend, dat is al wat telde. De opkomst van het horrorgenre liet de Amerikaanse bevolking alleszins toe voor heel even aan de bittere werkelijkheid te ontsnappen. Wat blijft er negentig jaar later nog over? Van Sloan's waarschuwing in het begin is zeker niet meer van toepassing. Echt beangstigend kan het evenmin genoemd worden, met een potsierlijk monster dat veel waggelt, maar bizar genoeg nooit omvalt. Enkele scènes zijn fantastisch, met name het experiment in het labo, de achtervolging doorheen de bergen en de climax in de windmolen. Een veel betere conclusie dan in Dracula en mooi vormgegeven. De complexe aard van het monster en zijn 'criminele brein' werd eveneens goed geïllustreerd. Hier en daar enkele vreemde scènes, denk aan het moment waarop het monster het huis binnendringt terwijl Frankenstein van de zolder naar de kelder loopt. Ik kon me perfect het 'Benny Hill' deuntje inbeelden op de achtergrond. Al bij al aardig, maar niet geweldig. De 'making-of' is in dit geval interessanter dan de film zelf.

Komende zondag in t Hoogt: Filmtheater 't Hoogt :: Agenda

Het is moeilijk zo’n klassieke film te waarderen: je herkent de iconische beelden die de verdere filmgeschiedenis mede hebben bepaald maar tegelijkertijd zijn die beelden precies daarom tot clichés verworden en heeft zo’n film geenszins meer de impact die het in de jaren ’30 moet hebben gehad.

In dit geval is er nog een andere, meer inhoudelijke reden waarom het me tegenstaat de film hoog te waarderen. De film is een soort goedkope pulpversie van een diepzinnig boek (ik heb overigens het boek niet gelezen maar ik denk dat ik wel de verschillen met de film kan benoemen). Dit is de klassieke Frankensteinfilm en het is jammer dat deze film daarom het beeld van Shelley’s verhaal en monster heeft bepaald want dit is een heel ander verhaal en monster dan in Shelley’s roman wordt gepresenteerd. Bovenal heeft de film het verhaal beroofd van al haar rijkdom en tragiek. Shelley’s roman is nogal filosofisch en mediteert over zaken als de grenzen van de wetenschap en wat het betekent om te zijn geschapen als enige van je soort (‘waarom heeft Frankenstein mij in deze wereld gezet?’). Het boek verscheen in het hoogtepunt van de Romantiek en stelt niet alleen kritische vragen over de wetenschappelijke vooruitgang maar het ‘monster’ is bovenal een maatschappelijke outcast die monsterlijk wordt behandeld in plaats van dat het een monster is (de Romantiek verachtte de burgerlijkheid en haar moralisme en gekunsteldheid en nam het op voor de vrijgevochten en meer in harmonie met de natuur levende ‘bohémiens’). De Frankensteinfilm die zo’n beetje als enige probeert recht te doen aan Shelley’s verhaal is … en al wordt deze film juist afgekraakt door de critici, weet hij wel te ontroeren doordat het monster er terecht vooral als eenzaam wordt gebracht. Want Shelley’s ‘monster’ is bovenal een eenzame verstotene en een tragisch figuur. Overigens, in de roman is er ook geen elektriciteit om het monster tot leven te wekken, is er geen brein van een crimineel dat per ongeluk wordt gebruikt en kan het monster niet alleen spreken maar voert het zelfs intellectuele gesprekken. En in de film wordt het ‘monster’ door de menigte vermoord maar bij Shelley pleegt het zelfmoord.

Evengoed weet zelfs de filmische pulpversie van Shelley’s rijke verhaal, resulterend in een ‘mad scientist’ met een mislukt experiment dat tot een moordend monster leidt, een aantal thema’s over te brengen. De bekendste is uiteraard die van de wetenschap die niet alleen een zegen maar ook een vloek kan zijn (zoals bv. de atoombommen de mensheid kunnen vernietigen). De ondertitel van Shelley’s roman is Modern Prometheus (Prometheus was een Titaan die de mens schiep en het vuur stal van de goden om aan de mens te geven en daarvoor wordt gestraft) en uiteraard is Frankenstein deze moderne Prometheus. Dit heeft ook religieuze ondertonen. In de film wil Frankenstein een nieuwe, verbeterde mens wil scheppen via “creation by destruction” (iets wat niet alleen de moderne wetenschap maar ook politieke ideologieën wel hebben willen doen), meer specifiek door (onderdelen van) dode mensen tot leven te wekken hetgeen associaties met Jezus (en de Übermensch) oproept (maar in Shelley’s roman is Frankenstein meer de mythologische Prometheus die leven in dode materie blaast). Maar bovenal speelt Frankenstein voor God door nieuw leven te scheppen en die vervolgens weer te willen doden (en verandert het monster tot een opstandige jegens zijn Schepper). In de film is het monster vooral het monster maar bij Shelley is mogelijk de wetenschapper Frankenstein de duivel, al associeert het monster zich met Satan als de gevallen engel omdat hij in opstand komt tegen zijn Schepper.

Ik onthoud me nog even van een waardering voor de film.

Dit was een test om te kijken of jullie mijn pareltjes van recensies überhaupt lezen en het resultaat is pijnlijk, haha. Grapje, het was gewoon een omissie van mijn kant: ik doelde uiteraard op de film Mary Shelley's Frankenstein (1994) - MovieMeter.nl.

Goeie film waarin een wetenschapper leven creëert uit dode materie. Mede door de 'verouderde' manier van monteren loopt de film niet helemaal lekker. Spannend of eng is deze monsterfilm na bijna 90 jaar zeker niet meer, maar diens invloed is er echter nog steeds. Dit heeft uiteraard ook veel te maken met de iconische rol van Boris Karloff als het monster van Frankenstein.

De eerste verfilming met geluid van het beroemde verhaal over het monster van Frankenstein. Voor Boris Karloff in de rol van monster, betekende het zijn doorbraak. Hij was trouwens niet eens de eerste keus voor de rol. De eerste keus was Bela Lugosi. Hij zag in de rol echter acteertechnisch weinig uitdaging en vond bovendien het feit dat hij als monster onherkenbaar gemaakt zou worden niet erg prettig. Dat zal iets met zijn ijdele inborst als acteur te maken hebben gehad, vermoed ik.
Karloff dus. Karloff onderging elke dag een metamorfose van minimaal vier uur en het resultaat van die vier uur durende lijdensweg ziet er nog steeds indrukwekkend uit. Karloff verbeeldt daarbij het monster fantastisch. Zijn mime is grandioos. Hij weet het afschuwelijke monster te voorzien van een zekere onschuld. En dat is knap bij een monster dat er moordzuchtig uitziet, maar in feite heel puur is. Het creatuur kent immers het verschil tussen goed en kwaad niet. Het monster is op het eerste gezicht wreed en onmenselijk, maar straalt na enige gewenning veeleer gevoeligheid en meelijwekkendheid uit. Knap acteerwerk.
De sympathie van de kijker ligt dan ook al snel bij het monster. Een armzalig creatuur dat in naam van de wetenschap wordt gecreëerd en er door wordt misbruikt, waarna hij als dank voor bewezen diensten door de mens wordt opgejaagd. De ondankbare mens die gevoed door onbegrip en redeloze angst altijd dezelfde weg bewandelt. De weg van de vernietiging.
De film is duidelijk beinvloed door de Duitse Expressionistische stijl. De fotografie en de belichting zijn bijzonder sfeervol. De Gotische decors (nog zo’n handelsmerk) zijn dat ook. De acteurs (met Karloff voorop) spelen hun rol met grootse dramatische gebaren. Het dramatische effect van deze manier van acteren is enorm, maar genereert soms ook wat onbedoelde komedie.
Fantastisch camerawerk ook. Voor die tijd erg experimenteel. Geen vaste posities voor de camera, maar beweeglijkheid. De camera glijdt van de ene ruimte naar de andere. Met veel zwenkingen, maar altijd dicht op de handeling. Indrukwekkend.
Het verhaal is niet de gehele filmduur boeiend. Het middenstuk is zelfs wat slepend. Het slot is dan weer fantastisch als een grote mensenmassa gewapend met brandende fakkels in beweging komt om het monster te lynchen. Vooral in die laatste scènes waar de regisseur het spel met licht en donker heel effectief speelt, ontstaat een zeer beklemmende sfeer en bewijst de film z'n klassieke status.

Look! It's moving. It's alive. It's alive... It's alive, it's moving…

Aardige horrorklassieker. Het is allemaal knap gemaakt en vooral Boris Karloff als ‘The Monster’ is geweldig. De film heeft ook een fijne combinatie van body horror, drama en humor. The Monster zelf is een meelijwekkend personage, maar natuurlijk ook gevaarlijk en moordlustig. De andere acteurs doen het ook goed, en vooral de oude Frederick Kerr zorgt nog voor wat humoristische oneliners.

“The neck's broken. The brain is useless. We must find another brain.”

Ik stap eigenlijk een beetje in deze film zoals ‘FillumGek’ ook al beschreef. Frankenstein het verhaal die eigenlijk iedereen wel kent maar buiten de verhalen, stips en de scenes in vooral kinderanimaties van ‘vroeger’ kende ik ‘Frankenstein’ niet, en heb ik nog nooit een film over dit wezen gezien. Eigenlijk maar één reden zo snel, de verhalen vond ik leuk alleen de behoefte om een film te kijken was er niet. Nu we met de horrorchallenge bezig zijn ben ik sowieso al meer films aan het zoeken om nog te kijken en toevallig kwam deze film op mijn pad, vijfenzeventig minuten dus die pakte ik snel mee.

Het is dan ook gelijk de oudste film die ik tot nu toe gezien heb in mijn leven, het klinkt heel drastisch maar ik vind het wel tof. Volgens de statestieken op ‘Letterboxd’ heb ik nog maar twee films gezien uit de jaren dertig. Dat is dan nu deze film en een kerstfilm. Ik ben nog nooit echt op een punt geweest om dit soort oudere prents te gaan kijken, zwart / wit kon ik een aantal jaar geleden nog echt niet aan maar er is natuurlijk ook helemaal geen spanning te vinden want we zijn tegenwoordig wel wat meer gewend. Maar toch weet James Whale er een duister tintje aan toe te voegen, en dat buiten het zwart wit beeld om natuurlijk. De decors waren erg gaaf, en vooral het kasteel waar Frankenstein in woonde gaf een duister beeld af. Dan snap ik wel dat de mensheid dit destijds best eng kon vinden.

Verder keek ik natuurlijk wel totaal anders naar de film. Want toen was alles anders natuurlijk en zo ook het acteerwerk. Maar ook de introductie van de film, wat heb ik daar van genoten. Het waarschuwen dat de film misschien voor sommigen heel eng kon worden, iets wat we tegenwoordig niet meer zo snel zullen zien. Toch het begin van de filmwereld zo, en leuk om dat ook eens te zien. Maar ook het acteerwerk is uiteraard anders gesteld dan nu. De oppervlakkigheid was erg aanwezig, maar ook het gevoel dat de acteurs je altijd willen leiden door de film in een soort musicalstijl, vlotjes en geen gemaar, ze stonden er nog net niet bij te zingen.

Ik heb me toch nog redelijk vermaakt verder. De film is zeker leuk om eens gezien te hebben, en ik denk dat ik alle films over ‘Frankenstein’ nog wel eens wil gaan kijken maar voor de rest valt het allemaal nog wel mee. Het zijn geen hoogstaande horrorbeelden, en buiten de paar hersens en het experimenteren is de film verder ook niet meer zo heftig. Het stukje van het meisje was droevig, puur omdat je weet dat het inderdaad niet bedoelt was gebeurd en duidelijk een ongeluk was, want hij had niks meer te gooien.

3.0*

De oudste versie die ik tot nu toe zag en deze heeft dus het bekendste ontwerp van het monster dat we zo goed kennen .

De duur van de film is behoorlijk kort en het verhaal gaat ook snel voorbij , het word vrij simpel gehouden

en het is degelijk maar je merkt toch wel dat deze wat gedateerder is dan de latere versies .

De molenscene is mooi gedaan .

90 jaar oud en dan nog kunnen boeien. Ja erg bijzonder. Ook de aankleding en sfeer zijn erg mooi. Ook goed dat de film maar een dik uur duurt. Als hij langer was geweest dan was dat waarschijnlijk ten koste van het verhaal gegaan.

Klassieker bij de horrorfilms die vooral moet hebben van de sfeer, mooie zwart-wit beelden en twee memorable scènes heeft : namelijk de scène met het kind aan de rivier en de scène bij de windmolen. 7,5/10