Kôkaku Kidôtai (1995)

Zoals ik wel verwacht had was Ghost in the Shell zo'n film waarbij herziening goed doet, alleen helaas niet zo veel als verwacht. Puur op het gebied van sfeer is dit toch wel een film die meer dan een gemiddelde score verdient. Het design en de muziek zijn zo goed, dat het regelmatig totale gebrek aan animatie nog nauwelijks stoort. Vooral die muziek is toch wel uniek. Bijna tegengesteld vaak aan wat je ziet, maar juist daardoor zo effectief. Het geeft een sereniteit aan de film.

Qua verhaal ben ik nu iets enthousiaster dan voorheen. Alle complotten blijven me te vaag en interessant, maar de hoofdlijn rond The Puppetmaster en de Majoor is toch wel boeiend en het krijgt een waardig einde. Toch blijft het op dit gebied vaak ook wat een stijve bedoeling, met klungelige dialogen die op zich wel diepgang hebben, maar aanvoelen alsof iemand een filosofisch boek aan het voorlezen is, wat zeker in een film toch haast wel de minst interessante manier is om zoiets te brengen. Die cruciale monoloog op de boot bijvoorbeeld: boeiende inhoud, maar het had nauwelijks minder boeiend gebracht kunnen worden. Het is bij dat soort scènes dat het gebrek aan animatie wat begint tegen te staan. Niet alleen krijg je dan eindeloos geklets, maar de praters bewegen alleen met hun monden.

Het is daar dat deze film achterligt op Blade Runner, waar het eigenlijk flink op voortborduurt. Oshii heeft echt wat aan die film toe te voegen, maar het komt er maar half uit. Het is voor mij toch vooral een film die overtuigd als sfeerfilm. Toch maar eens achter Innocence aan.

Verhoging naar 3,5*

Krijg nou tieten.

Zelden zo lost in translation geweest na het zien van een film, als bij deze. Waarbij irritatie en bewondering zó gelijk op lopen.

Werkelijk een lust voor het oog, dit kleurrijke en sfeervolle beeldverhaal, waarbij de klasse er met name in de vele details en de somtijds prachtige achtergronden vanaf druipt. De sequentie van de openingscredits na de proloog is subliem in zijn ritmische vormgeving.

Of het alleen aan de nederlandse subs ligt, weet ik niet (ik ben bang van niet, eigenlijk), maar ik vond het verhaaltje bijzonder lastig te volgen. En als de cyborgs uitgebreid beginnen te oreren over hun (niet nader gedefinieerde) 'ziel', wordt dat er bepaald niet beter op. Gezien de (ietwat klungelig overkomende) nadrukkelijkheid, om niet te zeggen uitleggerigheid, waarmee een en ander te berde wordt gebracht, zal het wel belangrijk zijn, maar het lukt mij niet echt om er chocola van te maken.

Tot mijn verrassing blijken de makers fragmenten van I Corinthiërs 13 door hun verhaal gesampeld te hebben. Of dit een nieuw licht werpt op de 'raadselen in de donkere spiegel', is de vraag. Op de film zelf, voor mij althans, in ieder geval niet.

Ongetwijfeld is de tegenwoordig populaire metafoor van de mens (of het heelal) als machine, als informatiesysteem, de achtergrond van dit verhaal, maar ik heb sterk de indruk dat hier het 'metaforische' al lang een gepasseerd station is, dat men tamelijk onbekommerd langs alle - zeer interessante - implicaties van het idee van de mens als zijn eigen maker is heen gedenderd, en blijmoedig voortraast richting de next stage of evolution. Mij verbaasd met mijn koffertje vol met vragen achterlatend op het perron.

Dit is zo'n film waarbij ik twijfel tussen de 4* en 4.5*. Het was al lange tijd geleden dat ik deze nog had gezien, het moest toen één van mijn eerste anime films zijn. Toen een opvallende film in verhouding met de wat commerciëlere Disneyfilms. Deze Ghost in the shell is zeker een pareltje, dat zal ik niet ontkennen. Een indrukwekkende film die niet alleen mooi is, maar door de score en opbouw van sfeer ook als film boeiend blijft.

Je ziet meteen de invloed die het had op films als The Matrix. Met mijn herzieningen van the X-files, was er ook een aflevering die hier duidelijk z'n inspiratie haalde. En voor één keer haak ik niet af door de filosofisch insteek, wat bij pakweg 2001: A Space Oddysey wel het geval was. De film is soms net iets te droog (moeilijk om uit te leggen vrees ik) om een echte topper te worden. De sfeer zit er met momenten wel in, maar soms ik mis toch nog dat net ietsje meer. Ik kon me herinneren dat het vervolg net iets beter was. In elk geval een animatiefilm die verre van een ghost is.

Beter dan zijn opvolger die ik al eens zag. Nog steeds vol filosofie die er echt wordt ingeramd via dialoog (of monoloog zo je wil - in boeken werkt dit, in films vind ik het ronduit nep overkomen) maar het irriteerde me al een stuk minder en was niet in zulke mate aanwezig dat het verveelde. Zo blijft de vaart erin, kan je je meer concentreren op het verhaal en vooral op de prachtige productie, want dat staat echt buiten kijf. De hele stad, met zijn blauwe wolkenkrabbers en groezelige steegjes dat wel in de toekomst ligt maar waar je onze eigen wereld nog overal in herkent. En buiten dat, er zit een enorme sfeer in die vanwege de animatie nog wordt versterkt. Ik vraag me ook af of Lucas c.s. zich hierdoor hebben laten inspireren voor Coruscant - alleen al die liftscène lijkt letterlijk overgenomen.

Het verhaal is verder niet altijd even duidelijk, maar dat maakt op zich niet heel veel uit. En het ligt ook wel aan mij, die Japanse namen onthoud ik niet direct dus dat is af en toe lastig. Wel vind ik tegen het einde aan de film wat inzakken, maar al met al genoeg voor 3,5*.

Menstruerende cyborgs

Ghost in the Shell is een film(reeks) waar ik al langer benieuwd naar was geworden. De films zijn echter niet altijd even goedkoop te vinden waardoor ik het kopen altijd wat uitstelde. Ik struin echter regelmatig rommelmarkten af voor DVDs en kwam opeens de Palm Pictures uitgave van de film tegen. Japanse audio + Engelse subtitles en nog een aantal extra's waaronder een making-of. Kon ik moeilijk laten liggen voor 3 euro. Ik heb de film ondertussen al wel weer een aantal maanden liggen maar vandaag eindelijk eens tijd voor vrijgemaakt.

Want ik had wel de indruk gekregen dat Ghost in the Shell een film was waar je wel wat tijd voor moest vrijmaken. Ik las commentaren over onder andere een complexe maar saaie filosofische insteek waardoor ik de film mijn complete aandacht wou geven. Snap eerlijk gezegd wel niet vanwaar de commentaar komt want door gewoon wat te focussen pik je al wel erg veel mee van de film. Toegegeven, de film heeft op zich niet zo'n enorm straightforward plot maar nergens heb ik het gevoel gehad dat dit mijn petje te boven ging. Wel een interessante toekomstvisie die Oshii (of Masamune Shirow maar ik heb de manga nooit gelezen) er hier op nahoudt. In dit technologietijdperk voelt ze helemaal niet vergezocht aan en hierdoor is het dan ook verbazingwekkend dat het ondertussen alweer bijna 20 jaar geleden is dat dit is uitgekomen. Met een speelduur van zo'n dikke 80 minuten levert de regisseur een vlotte film af met een aantal scènes om van te smullen. De achtervolging aan het begin met de vuilniswagen voelt al behoorlijk episch aan en wanneer Motoko de tank te lijf gaat is het puur genieten. Fantastisch ook dat Oshii zich niet heeft laten verleiden om hier een bombastische soundtrack onder te zetten want dat had de scène serieus verpest. Sowieso is de muziek van Ghost in the Shell erg indrukwekkend te noemen met het main-theme als definitief hoogtepunt.

Het valt dan ook op dat dit een film is van vele hoogtepunten want naast het intelligente plot en een sterke soundtrack kan de film ook rekenen op erg knappe animatie. Ik heb ondertussen wel wat van anime gezien, voornamelijk series, en zou me zeker geen kenner durven te noemen. Dit is echter zonder twijfel het mooiste dat het genre heeft voortgebracht. De film voelt zo helder en realistisch aan dat je je amper kunt voorstellen dat dit uit 1995 stamt. Erg aangenaam verrast in ieder geval. Interessant is trouwens ook de extra documentaire die op de DVD staat. Hier wordt verder ingegaan op de totstandkoming van de animatie. De documentaire op zich ziet er spuuglelijk uit en gooit teveel informatie tegelijkertijd naar het hoofd van de kijker maar bon, zeker wel een meerwaarde. Een paar stukjes film in de documentaire stammen uit de Engelse dub en daaruit blijkt hoe belangrijk het is om de film met Japanse audio te kunnen zien want wat in de Engelse versie gebrabbeld wordt is om depressief van te worden. Waar de Japanse stemmencast spot on is, bevatten hun Engelse tegenhangers meer misses dan hits.

Erg aangenaam verrast in ieder geval. Ik verwachtte veel en krijg er zowaar nog meer voor in de plaats. Sowieso de beste anime die ik tot nu toe heb gezien, moet Akira wel eens gaan herkijken, en ik betwijfel of Innocence deze film van zijn troon zal kunnen stoten. Al een chance heb ik die ook niet zo lang geleden op een rommelmarkt gevonden dus misschien vanavond eens opzetten.

4.5*

Prachtige film, maar ik zie nu net dat er een amerikaanse remake van gemaakt wordt.

Wtf van dit werk blijf je toch gewoon af

Klik

Ik zit eerder aan de "hated it" kant. Oeverloos saai gelul in een vrij simpel experiment-gone-wrong plot. Heeft me ook geen enkel interessant filosofisch inzicht in de eeuwige bewustzijnsdiscussie kunnen bieden. Enkele pluspunt is de soundtrack.

2*

Ghost in the hell had ik jaren geleden al eens gezien maar toen vond ik er weinig aan, rekende op een heel ander soort film, had toen net Jin-Roh gezien en vond die toen veel beter.

Maar goed, nu in de herziening beviel Ghost in the Shell me een stuk beter, het ziet er prachtig uit, met name de omgevingen, en het is supersfeervol. De muziek is al vaker genoemd, en terecht want die heeft zo veel meerwaarde, hier komen beeld en geluid prachtig samen.

De filosofie a la Do Androids Dream of Electric Sheep is natuurlijk al vaker gebruikt maar roept interessante vragen op. Jammer dat de structuur wat warrig is, waardoor de niet al te ingewikkelde plot nodeloos complex wordt, maar verder erg genietbaar.

GitS: Identity in Space. Alhoewel ik een wat lastige relatie heb met deze film, weet The Nerd Writer wel wat moois te zeggen over mijn favoriete segment binnen de film. Krijg zowaar behoefte aan een nieuwe herkijk.

Leuke video, al is het maar omdat het een film als deze eens binnen een wat klassiekere film analyse plaatst. Wat me eigenlijk iets meer zou boeien is een in-depth analyse van hoe een film als deze nu door de jaren heen gepercipieerd wordt. GitS is altijd al een anime landmark geweest, maar de laatste jaren begin je toch te merken dat de film ook binnen het klassieke filmcanon aan steun wint.

Wel doodzonde om de EN dub te gebruiken in het filmpje trouwens

Ik vind het hele aspect-to-aspect transition verhaal interessant en héél herkenbaar (misschien wel de grootste reden waarom veel (moderne) japanse films zo chill zijn).

Ook gelinkt aan/hetzelfde als Ozu's "pillow shots" trouwens.

Inderdaad een rake observatie

De Wachowski's hebben goed deze film bestudeerd want erg veel elementen komen terug in de Matrix-trilogie. Dat maakt Ghost in the Shell wel geinig om te zien, maar achteraf houd ik toch een gemengd gevoel over aan de film. Het verhaal over robots die andere robots bestrijden, is zeer onduidelijk en lastig te volgen. De animatie daarentegen was wel schitterend! In het begin moest ik wel wennen aan de schokkerige bewegingen, maar de gedetailleerde achtergronden zagen er echt mooi uit. Naja, 3,5* dan maar.

Een kat in de zak

Ghost in the Shell: you love it or you hate it, en ik val duidelijk onder de tweede categorie. Een alinea uit de recensie van The One Ring omschrijft heel goed mijn eigen gevoel bij deze film.

Precies vanwege deze redenen vond ik het pittig om deze titel uit te zitten en leek deze ook een stuk langer te duren dan zijn speelduur van slechts 82 minuten. Van de hoeveelheid actie had ik ook een stuk meer verwacht maar je moet je echt meerdere malen door de levenloze conversaties worstelen voor je hierbij uitkomt. Steeds als het dan zover is, valt het ook nog eens flink tegen. Ook de animaties vond ik heel matig en ik had van een manga die zo hoog aangeschreven wordt, dan ook meer verwacht. Ik heb begrepen dat je dit echt moet zien als een sfeerfilm maar voor mij overheersten de negatieve punten te veel om voldoende van deze sfeer mee te krijgen.

Ik heb deze film opgepakt naar aanleiding van de spoedig naderende live action release met Johansson. En hoewel ik lang niet altijd een voorstander ben van de Hollywood benaderingen kan dit mij misschien wel een bepaalde toegankelijkheid tot het verhaal geven die ik nu mis. Voor mij persoonlijk schreeuwt deze versie namelijk om een meer toegankelijke, en vooral levendigere versie. Hopelijk komt het sterke verhaal waarvan ik wel degelijk merk dat het aanwezig is, in de live action versie, beter tot zijn recht.

2,0*

Louis Vuitton | Fall Winter 2017/2018 Full Fashion Show | Exclusive - YouTube

't Zijn van die kleine dingen waaraan je toch merkt dat GitS z'n plaats binnen het filmcanon wel aan het cementeren is.

Ach ja, de trailer bekijkend heb ik deze toentertijd wel gezien. jammer dat ik vroeger niet bijhield wat ik zag, is heel wat ondergesneeuwd in m'n geheugen.

Mens versus technologie.

Na een paar dagen geleden de Amerikaanse remake gezien te hebben, werd het de hoogste tijd om eens eindelijk het origineel te bekijken.

Qua narratief moet je als kijker wel je hoofd erbij houden, omdat er allerlei complotten gaande lijken te zijn. Dit wordt met name getoond in statische dialogen die wellicht niet voor iedereen zijn weggelegd en in het bijzonder omdat niet alles zomaar voorgekauwd wordt. Dit stelt je in staat om je eigen conclusies te trekken.

'Kôkaku Kidôtai' is namelijk een film die hevig inzet op filosofische thema's gecentreerd rond mens en machine. Als je de subtiele hints in acht neemt zie je een protagonist die constant met zichzelf worstelt; het zoeken naar eigen identiteit en een bepaalde afstandelijkheid jegens de maatschappij. Op deze manier bekruipt er een bevreemdend gevoel dat je over het geheel niet meer loslaat.

Het is knap dat men ondanks de korte speelduur de boel niet overhaast. De pacing speelt daar een belangrijke rol in. Rijkelijk gevulde actiescènes worden naadloos afgewisseld met rustige momenten waar sereniteit heerst. Dit uit zich in overzichtelijke shots waar de score voor zichzelf spreekt en enorm sfeerverhogend werkt. Bovendien blijft de animatie tot op de dag van vandaag standhouden.

Al met al een degelijke anime die zonder twijfel de toon heeft gezet voor verdere films die hun inspiratie hiervandaan hebben gehaald.

3,5 Sterren.

Naar aanleiding van de remake nog eens vastgenomen. Het was al een tijd geleden en in mijn geheugen vond ik deel 2 toch altijd iets beter. Dat blijft ook zo, maar toch blijft dit eerste deel nog altijd boeiend. Sterk in actie, niet te lang en een verhaal dat de kijker doet nadenken, zonder zweverig aan filosofie te willen doen. De muziek hypnotiseert je als het ware. Meer dan 20 jaar later is deze film nog lang niet gedateerd. Over een SF-thema en met moderne animatietechnieken is dat toch opvallend.

De film was ooit één van mijn eerste anime, volgens mij samen met het voor de hand liggende Spirited Away. Toen een grote shock als je vooral Disneyfilms gewoon bent wat animatie betreft. De wijsheid komt met de jaren en de filmervaring is er ook op vooruit gegaan. Dit is duidelijk een film die qua interesse groeit. En hopelijk vinden mensen nu de weg naar deze film met de remake.

Met alle berichten die ik over de remake lees, en die ik ongetwijfeld ook eens zal zien binnenkort, was de aandrang om deze film te herzien gigantisch groot geworden.

Ghost in the Shell is één van de eerste anime films die ik heb gezien en heeft mij altijd aangesproken, met name vanwege de filosofische mijmeringen omtrent de overeenkomsten tussen mens en computer. Het idee dat ons DNA eigenlijk ook een programma is met als doel zichzelf in stand te houden. Ik had daar destijds helemaal niet bij stilgestaan, en het sloeg ook behoorlijk op mij in, net zoals science fiction voorganger Blade Runner en navolger The Matrix erg op mij insloegen. De eerste omdat het waarschijnlijk mijn eerste Do Androids Dream of Electronic Sheep film was; de tweede vanwege de visualisatie van Plato's Grot, een ander idee dat destijds nieuw voor me was.

Maar Ghost in the Shell heeft meer te bieden dan een idee, want ondanks de leeftijd zijn de beelden nog steeds prachtig en gedetailleerd; de fluorescerend turquoise en paarse kleuren zijn schitterend. En ook al is de opvolger Innocence visueel nog mooier, komt de stijl van deze film zonder mix van 2D en 3D coherenter over, waardoor ik uiteindelijk toch deze film nipt verkies boven de opvolger. Verder sterke karakterontwerpen; met name van de hoofdpersone die er met haar grote ogen bijzonder popachtig uitzien en daarmee het vraagstuk of de mens ook niet gewoon een geprogrammeerde pop is, extra accentueert.

De sfeer van de film blijft overweldigend, met name door de soundtrack; één van de meest bijzondere die ik heb gehoord. Mysterieus vanwege de vreemde maar mooie koorzang; en op bepaalde momenten (met name de tijdens de actiescènes) erg subtiel. Zelfs in de tijd dat ik nog niet zoveel op zaken als sfeer lette, had ik altijd meer met deze film dan met de serie, die weliswaar qua science fiction veel dieper ging, maar qua filosofie en met name qua sfeer toch een stuk minder is.

Grootste zwakte van de film blijft het plot, dat ook na tig kijkbeurten nog steeds een beetje warrig aanvoelt. Nochtans is de grote lijn duidelijk en bijzonder intrigerend, en wat mij betreft blijft is de zwakte dusdanig klein en de sfeer dusdanig sterk om van grote invloed op mijn beoordeling te zijn.

Het moge duidelijk zijn, deze film heeft voor mij weinig aan kracht ingeboet en staat nog steeds rotsvast in mijn top 10. De remake moet van goede huize komen om hierbij in de buurt te komen.

Ik vind het lastig om een duidelijke mening over Ghost in the Shell 1 en 2 te vormen geziene het niet de meest eenvoudige films zijn om te volgen. Deze recensie is daarom toepasbaar op zowel deel 1 als 2.

Aan de ene kant is de animatie van hoog niveau: het zit vol artistieke beelden die slim gebruik maken van kleur & belichting, grimmige en levendige werelden, vloeiende bewegingen bij actiescenes en vele creatieve designs. De muziek is sterk en het kan een rustgevend effect hebben terwijl ze je op een sfeervol, langzaam tempo de wereld laten proeven tijdens muziek montages. Daarnaast kaart de film een aantal interessante concepten aan omtrent de technologische vooruitgang en alle positieve / negatieve dingen die daarbij komen kijken. Voornamelijk de vraag welke positie robots hebben in de maatschappij, wanneer hun gedrag zo dusdanig is ontwikkeld dat het moeilijk is ze te onderscheiden van mensen, is een sterk thema. Aan de andere kant: het verhaal is één grote expositie-dump en het is lastig om te volgen wat er precies gebeurd. Beide Ghost in the Shell films gaven zo dusdanig veel informatie over de wereld, de achtergronden van de personages en filosofische thema’s dat ik op den duur mijn interesse voor het verhaal begon te verliezen. Er zijn weinig momenten waarin de films stilstaan om je de personages te laten leren kennen, omdat informatie geven over wie ze zijn of wat ze gaan doen het enige was dat ze te bieden hadden (minus de hond scenes uit deel 2). Als gevolg merkte ik moeite te hebben alle namen en achtergronden van de personages die je kant op gegooid worden te onthouden, en zelfs wanneer ik het onthield voelde ik niet een connectie met de personages om hun aan te moedigen op hun missie.

Persoonlijk kan ik mij meer vinden in de situatie die geschetst word in de film Ex-Machina, waarin een soortgelijke vraag werd gesteld, alleen was deze vraag op een andere manier uitgedacht. In Ex-Machina was technologische revolutie in de kinderschoenen, soortgelijk als het nu is, waardoor de stappen die de betreffende wetenschapper maakt begrijpelijker zijn. In Ghost in the Shell laten ze het eindresultaat zien van de technologische revolutie, maar niet de achterliggende gedachtes waarom de robots zo zijn gemaakt. Dit deed me denken: als de overheid niet wilt dat robots zich tussen de mensen gaan mengen, waarom programmeren ze de robots niet anders, zodat ze dat verlangen niet gaan krijgen? Of als ze niet willen dat mensen hun geheugens gehackt worden, waarom lijkt iedereen dan een e-brein te hebben? Misschien dat een aantal herbekijksessies deze onduidelijkheden doen ophelderen, maar voor kan ik mij niet geheel vinden in de achterliggende gedachtes van de technologie die word omschreven in Ghost in the Shell. Ups en downs.

Twee films die me voornamelijk wegens de presentatie wisten te boeien. Prachtige animatie met artistieke beelden, sfeervolle muziek, goede pacing & geluidsbewerking, een grimmige levendige wereld waarin een paar interessante concepten worden aangekaart omtrent de technologische ontwikkeling. Verhaal is echter een grote expositie dump waarbij het moeilijk was de informatie te onthouden, filosofische thema’s krijgen meer aandacht dan mij boeide en ik merkte geen connectie te hebben met de personages.

3*

Ik was erg opgetogen toen ik een trailer van de recente remake van deze film zag: niet omdat ik op die remake zat te wachten, maar omdat ik wist dat dit de perfecte aanleiding was om deze anime klassieker nu toch eindelijk eens te gaan kijken. Dat heb ik maar meteen twee keer gedaan, want geheel volgens verwachting is dit geen film die de eerste keer helemaal op z'n plek valt – en na die tweede keer blijft overigens ook nog genoeg te raden over. Niet dat het verhaal over een AI die een bewustzijn ontwikkelt en zich tegen z'n overheid keert nu zo bijzonder is (hoewel de zoektocht naar een lotgenote en de existentiële twijfels die dit bij haar oproept wel een coole twist zijn), maar het wordt behoorlijk schetsmatig vertelt, alsof de film allerlei achtergrondinformatie, die ik in ieder geval niet had, bekend veronderstelt. Als prettige bijkomstigheid zorgt zo'n vertelstijl er ook altijd voor dat het universum van het verhaal veel groter lijkt dan wat de film er van toont. En daardoor ben ik nu dus toch ook benieuwd naar de remake, gewoon om nog wat meer van deze sfeervolle wereld te kunnen zien. 3,5*

Dan kan je beter de manga lezen

Ga ik doen. En natuurlijk het vervolg bekijken.

Veel leuke en tegengestelde recensies bij deze film, trouwens. De berichten over dubs en subs vond ik ook interessant. Ik had zelf ook wel wat vraagtekens bij de Nederlandse ondertiteling, maar heb 'm via iTunes gezien en helaas vind je daar niet of dit een oude of nieuwe versie betreft.

Wat een apart filmpje joh, "-pje" want hij was zo weer voorbij. Het meest opvallend vond ik de bijzondere sfeer en mijmerende inhoud. Er wordt veel gefilosofeerd over de aard van het individuele leven, en politieke aspecten kwamen langs. Qua sfeer waren de beelden van het alledaagse stadse leven prachtig, met mooi passende begeleidende sounds. Het geheel had de feel van een film noir, fijn.

Uiteindelijk vond ik dat de film té weinig uitlegde/liet zien qua achtergronden. Aan de ene kant is dat ook een plus, het gevoel dat je erin duikt en meegevoerd wordt zonder te veel uitleg. Maar incl de korte speelduur voelde het plotsgewijs te vluchtig. De enigmatische zweem en hoge kwaliteit van (teken- en eigen unieke) stijl maken het opvallend en zeer genietbaar.

Eindelijk gezien.....en dit naar aanleiding voor de remake die ik nog moet zien. Ik wou absoluut eerst het originele zien en weten waarover het gaat. De manga wereld is mij niet zo bekend, maar dat het apart is staat buiten kijf. Sfeer, stijl en animatie zijn zeker de pluspunten, maar het verhaal wist me niet zo te boeien. Dromerig, zweverig, filosofisch, warrig .....nochtans iets wat ik kan appreciëren, hier helaas niet. Ook de personages wisten mij niet te boeien. Misschien dat de nieuwe film mij wel weet te overtuigen omdat ik nu iets meer weet en beter kan volgen en dat de wereld van de manga animatie mij ook niet zo ligt.

6/10

2029. Door computerisatie is er de mogelijkheid lichaamsdelen door artificiële onderdelen te laten vervangen. Het is een tijd van cyborgs. Sector 9 - een geheime overheidsdivisie - moet een gevaarlijke hacker genaamd The Puppet Master zien op te sporen. Sector 6 - het ministerie van buitenlandse zaken - en het Amerikaanse consulaat hebben echter ook belang bij de zaak.

Ik heb helaas de Engelse versie moeten kijken omdat ik geen ondertitels had op mijn versie (en Japans is me toch echt te lastig haha). Vind dat de Amerikaanse dubs van anime altijd behoorlijk ondermaats zijn. Alles in de zelfde toon, allemaal flauwe pogingen tot hip taalgebruik en soms juist overacting.

Het wordt al vrij snel duidelijk dat The Matrix nogal leentje buur heeft gespeeld bij Ghost in the Shell, vooral de actiescènes en het uiterlijk van de personages zijn erg vergelijkbaar. Maar op zijn beurt heeft de film dan weer gelijkenissen met Akira, Total Recall, Robocop, Terminator en uiteraard Blade Runner.

De animatie is zoals gebruikelijk dik in orde. De tekenstijl is prettig gedetailleerd en realistisch en ondanks dat de film wat vroege CGI bevat is het overgrote deel godzijdank nog traditionele cel animatie. De achtergronden zijn ook schitterend allemaal. Mooie filmische camerastandpunten ook. Doet qua stijl erg denken aan Akira, maar dan wat 'beter' getekend.

Het concept van Ghost in the Shell vond ik erg intrigerend. De film (en de manga) is duidelijk door Blade Runner geïnspireerd want het gaat op een geslaagde manier verder op het vraagstuk 'wat betekend het om mens te zijn?' en "hoe levend is artificieel leven?". De film bevat nogal wat dialogen over technische details en dramatische moment met filosofische overpeinzingen. Maar helaas gaat het allemaal in zo'n hoog tempo dat het nauwelijks tijd heeft om in te werken.

Dat brengt mij op mijn grootste kritiekpunt. Visueel is er niets mis met de film en de opzet van het verhaal en de materie is ook heel sterk. Het grote probleem is dat de film erg kort is en het tempo erg hoog licht. Het voelt allemaal als een aflevering van een TV-serie waarvan wordt verondersteld dat je bekend bent met de personages en de wereld waarin het zich afspeelt. Veel meer dingen hadden uitgediept kunnen worden en het einde vond ik wat abrupt zonder dat er op consequenties wordt ingegaan. Het plot vond ik dus best teleurstellend.

Ik had er dus iets meer van verwacht gezien de grote reputatie en het sterke concept. Ben benieuwt of ik het vervolg Innocence meer waardeer.

Kôkaku Kidôtai

Indrukwekkende animatiefilm. Kôkaku Kidôtai is een film die je zeker een tweede (of derde) keer moet kijken om alle symboliek en filosofische verwijzingen eruit te kunnen pikken en te begrijpen. Het verhaal met de verschillende secties zit ook wat ingewikkeld in elkaar, maar interessant is het zeker. Major Motoko Kusanagi is sowieso een sterk personage, en wat iemand mens maakt (en wat niet) is een interessante vraag waar je ook Major mee ziet worstelen.

Buiten het verhaal ziet de film er ook fantastisch uit, en er zitten bepaalde scènes in waar Oshii echt zijn klasse laat zien. De scene waarin Major door de stad reist en gebiologeerd kijkt naar alle mensen om zich heen is een plaatje. Je ziet haar steeds meer worstelen met haar identiteit en of ze zichzelf wel als mens kan beschouwen, en het zijn dit soort overpeinzingen die van Kôkaku Kidôtai zo’n sterke animatiefilm maken.

Ik wilde dit hoofdzakelijk gaan kijken om de cyberpunkstijl, maar uiteraard zit er ook nog een hele berg aan theorie in waar je niet echt omheen kan. En, zeker als je de manga niet kent en weinig met het onderwerp hebt, wordt je wat dat betreft nogal in het diepe gegooid. Kan dus niet zeggen dat ik het inhoudelijk direct 100% begrijp (al snap ik in grote lijnen natuurlijk wel wat de film aansnijdt), maar daar had ik van tevoren ook wel rekening mee gehouden.

Wil me dus ook eigenlijk niet al te veel op de inhoud richten, maar wat me wel opviel; je merkt hier en daar dat de film het wat lastig vindt een brug te slaan tussen de theorie en de (filmische) vorm (iets dat in stripvorm wat natuurlijker te combineren valt denk ik).

Hier en daar stukjes die puur filmisch zijn (die stadsimpressies, wel mijn favoriete delen eigenlijk) en tegen het einde dialogen die wat mij betreft iets teveel 'oplezerige' theorie waren, bijna alsof je een soort hoorcollege over Kunstmatige Intelligentie Filosofie zit te volgen.

Maar goed, puur voor het visuele is het natuurlijk ook al erg de moeite waard, eigenlijk ook een beetje zoals ik Blade Runner en (vooral) Blade Runner 2049 heb zitten kijken.

3,25*

Erg eens met dit trouwens. Tijdens het kijken vond ik dat ik dat maar moest accepteren, maar eigenlijk vind ik bij nader inzien dat een film een op zichzelf staand product is en niet zomaar mag veronderstellen dat de kijker wel weet hoe en wat. Voelt op deze manier een beetje als een soort insidersfilm waar de mensen die niet bekend zijn met de manga niet aan kunnen/mogen meedoen.

Deze anime-klassieker komt zeer binnenkort uit op 4K blu ray voor een zeer schappelijke prijs: Ghost in the Shell 4K Blu-ray Release Date September 8, 2020 (攻殻機動隊 / K?kaku Kid?tai)

Dit is de eerste anime die ik het waard vind om op 4k blu ray te kopen.

Nu alleen Akira nog...

Fraaie animaties waarin je je kan vergapen aan de fijne details in de tekeningen van de stad .

Het verhaal deed me een stuk minder .

Wat is dit toch een fenomenale scène uit deze film. Dit kan ik echt iedere dag kijken. Pure kunst!

Interessant. Gemiddeld gezien ben ik niet zo van het Aziatische werk en heb verwaarloosbare ervaring met anime/manga. Maar mijn interesse voor de wetenschappelijke sf deed een vriend me deze film adviseren. Natuurlijk van gehoord, maar nooit gezien.

Bedenkende dat de prent alweer uit 1995 stamt werkt mee; het geeft meer waardering voor het gedachtegoed wat gegeven wordt. Inmiddels kennen we meer van deze verhalen (Matrix, Avalon) en die waren er ook wel hiervoor (Total Recall), maar het idee boeit van begin tot eind. Er zitten sterke monologen in om de technologische ontwikkelingen te verklaren aan de kijker, wat soms even kauwen is, maar ook wel weer prettig. Het verhaal doet niks onder voor een goedgelaagde technothriller met politieke statements.

Visueel is het wisselend; het is ruim 25 jaar oud en dat is te zien, aan de andere kant zijn de cinematografische ideeën duidelijk en mooi uitgevoerd. Ik zou zeggen, dit schreeuwt om een remake, maar ik zie dat er inderdaad 4 jaar geleden een Hollywood-liveaction-versie is gemaakt...weet niet of ik het aandurf

De soundtrack is erg goed, vaak subtiel, maar toevoegend aanwezig. (7,5)