Delicatessen (1991)

Dit debuut van Jeunet en Caro voor de zoveelste keer weer eens herzien en wat blijft dit toch een geweldig mooie film, mede ook door de prachtige visuals. De post-acopolistische werd in schitterende kleuren weergegeven. Behalve dat dit qua cinematografie een meesterwerkje is mag de humor in dit zeer komische verhaal zeker niet onvermeld blijven. Zoals:
Inderdaad, wat een vindingrijkheid. je moet er maar opkomen. Ook van die mislukte zelfmoordpogingen van Aurore lag ik af en toe in een deuk. Behalve de humor vond ik de romantische scènes tussen Louison en Julie ook zeer mooi, vooral de scène in de bijna volledig ondergelopen badkamer.
Wat eigenlijk ook niet onvermeld mag worden is de aankleding van het menu op de DVD. In de kamer zie je een fles die je aan moet klikken als je de film wil zien, op de tafel ligt een krant die je aan moet klikken voor de 'set-up' enz. Heel grappig allemaal. Voor mij is dit wel het meest originele en mooiste menu dat ik ooit op een DVD ben tegengekomen.

Waardering; 4,5* ook na herziening met misschien verhoging naar 5,0*

Een lust voor het oog qua sfeer en camerawerk. Ook de muziek is fantastisch. Qua verhaal blijft het echter wat achter want het gaat nergens over.

Weergaloze eye candy in een bizarre setting. Het verhaal greep me echter niet zozeer, maar gelukkig blijft er genoeg te genieten zoals de muzikaal getinte handelingen van de bewoners van de flat. Bovendien verzandde de boel tegen het einde niet in een willekeur aan gebeurtenissen, maar bleef het nog net een coherent geheel.Waar ik nu precies naar heb zitten kijken blijft enigszins raadselachtig, maar dat maakt een tweede keer kijken misschien nog wel meer de moeite waard.

Komische kannibalen.

Visueel verbluffend is deze aparte vertelling over een kannibalistische flatgemeenschap wel. En komisch met een wart randje. Misschien niet zo overdonderend als Micmac, maar absoluut de moeite waard.

Zeer goed.

Grappig ik had juist delicatessen als referentiepunt toen ik micmac keek. Dan is juist micmac niet echt overdonderend. Het is maar wat je referentiepunt is en blijkbaar wordt je na 1 film van jeunet minder snel verast

De één vind het geweldig, de ander vind het niks.
Ik ben noch de één noch de ander...
Ben wel van mening dat het gemiddelde te hoog is, en weet zeker dat ik hem niet nog eens zal kijken.

Mooi om zien hoe veel dingen tien jaar later in het door iedereen geadoreerde Amélie terugkomen. De warme en mooie cinematografie - bij wijlen haast sprookjesachtig - en de orchestratie van toevalligheidjes tijdens de zelfmoordpogingen. Absurditeit in deze vorm is niet helemaal mijn ding, maar dat maakt het nog geen slechte film, integendeel.

Fantastische Film!Kijk vooral ook naar "Amelie"!

Best aardige film, die ik na het geweldige Amélie ook maar eens wou kijken.

Jeunet creëert echt een eigen wereld in zijn films. Een eigen dimensie vol met leuke, originele vondsten voorzien van een gave visuele stijl. Deze keer een erg mooie stoffige, bijna sepia-achtige look, die erg sfeervol is. Veel scenes waren echt prachtige plaatjes, zoals onder andere die stukjes in dat appartement vol slakken.

Toch is het in mijn ogen zeker geen topper. Zo vond ik vooral de humor regelmatig niet zo geslaagd. Dat gedoe met die ondergrondse mannetjes bijvoorbeeld was echt vreselijk ongrappig en kinderachtig, en zo zaten er wel meer van dat soort dingen in. Personages waren vaak ook wel erg lomp en soms irritant, met uitzondering van de slager zelf, die ik vaak echter wel lollig vond. Verder vond ik eigenlijk niet echt veel terug van de ''zwarte humor'' in de film, met uitzondering van misschien een paar scenes. Kan aan mij liggen, maar vond het vaak vooral wat flauw en kinderachtig. Gelukkig valt er zoals ik al zei visueel wel erg veel leuks te beleven waardoor ik veelal wel geboeid zat te kijken, en zaten er ook zeker enkele scenes in die wel erg geslaagd waren.

Enfin, leuke film, maar komt niet in de buurt van de magie van Amélie. 3,0*.

Leuk!

Blijft Jeunet's beste. Hier ook heel duidelijk te zien dat Caro toch een belangrijke spil was in Jeunet's succes. Niet dat hij zonder Caro geen leuke films kan maken, maar ze missen toch dat donkerdere randje wat het éxtra geinig maakt.

Bijna 25 jaar oud maar ziet er nog steeds erg strak uit. Soundtrack is een lollige toevoeging, het cartoonesque acteerwerk hoort wel bij het Franse sfeertje. Maar het zijn toch vooral de kleine uitstapjes los van het plot die deze film zo leuk maakt. De maffe bewoners, de ondergrondse bende, kan er mij geweldig mee amuseren.

De film houdt zich nog makkelijk staande, herziening was welgekomen en liet me achter als een tevreden filmliefhebber. Benieuwd of ik dat ook zal kunnen zeggen van Jeunet's andere films.

4.5* en een uitgebreide review

Niet bepaald dubbel gelegen, maar wel leuk verhaal. De vrouw die zelfmoord wil plegen is in al haar miserie best grappig.

Tja, toch wat teleurstellend. Merkwaardig is het sleutelwoord en dat hoeft zeker niet negatief te zijn, integendeel. Ik zat meer met een zwarte komedie in mijn hoofd, maar het absurdisme ging erbovenuit, inclusief rare karakters. Ook te gek. Het beste is echter zonder twijfel de cinematografie. De begincredits zijn al meteen een lust voor het oog, zeker als je in je achterhoofd houdt dat de prent alweer 25 jaar oud is.
Enkele hilarische scenes/momenten zijn het opendraaien van de kraan waar aan de andere kant water uit komt, de mislukte zelfmoordpogingen van Aurora en het 'Huil niet'-'het zijn mijn contactlenzen'.
Voor mij was het probleem dat de film eigenlijk teveel een klucht wordt. Het wordt teveel over the top, zowel het acteerwerk als de acties. En daar heb ik gewoon niks mee. Het had een soort cartoon kunnen worden. En zo werd het na een interessant eerste half uur toch lastig om uit te zitten.

Geweldig verhaal bizarre humor en fantastische soundtrack.

1000e stem.
Een maffe film, maar vol met leuke scenes en een goede sfeer.
Tegen het einde werd het slapstick-gehalte wel teveel van het goede.

Mogelijk de eerste film van Jean-Pierre Jeunet die ik ooit zag, maar waar ik zijn andere films sindsdien minstens twee keer heb bekeken is het bij Delicatessen altijd bij die éne keer gebleven, bang als ik was dat hij tegen zou vallen. Maar dat bleek nergens voor nodig : alle elementen van zijn (nee, hún – laat ik Marc Caro vooral niet vergeten) unieke wereld zijn al volop aanwezig, met alle eigenzinnige personages, bizarre visuele vondsten, aparte plotlijntjes, afwijkende camerahoeken, nostalgische attributen en bovenal dat speciale gevoel voor humor waar de één totaal ongevoelig voor is terwijl de ander (i.c. ik) zichzelf vanaf de eerste seconde op de juiste golflengte bevindt. Mooi ook hoe de claustrofobische setting hiervan zich in de volgende film van Jeunet en Caro zou "openvouwen" tot een volledige stad (waar echter nog steeds mensen verdwijnen), en hierbij ook een speciale vermelding voor Dominique Pinon, die op mij zo'n onuitwisbare indruk maakte toen ik hem voor het eerst zag, als de moorddadige punk ("Le curé") in Jean-Jacques Beineix' Diva (1981), en die ik sindsdien in alle zeven speelfilms van Jeunet ben tegengekomen – dat de laatste de unieke uitstraling van de eerste heeft onderkend was al bijna reden genoeg om Jeunet in mijn regisseurs-top-10 te zetten.

Doorheen het absurde van het verhaal zullen vooral de onweerstaanbaar grappige scenes bijblijven (Pinon en Viard die de vering van het bed controleren, de scene met de gelijktijdig gekandanseerde "werkzaamheden" van de bewoners...
Natuurlijk is in deze zwarte komedie de opzet heel origineel en zijn camerawerk, decor... heel bijzonder.
Geslaagd acteerwerk.

Visueel is deze film absoluut weergaloos, de sfeer zit er goed in, de acteurs doen het prima, maar toch mist er echt iets.
Deze film lijdt aan hetzelfde euvel als de veel andere Franse komedies: de personages zijn erg leuk en kleurrijk, en de film is op zijn leukst als deze geïntroduceerd worden, maar als de personages eenmaal geïntroduceerd zijn en de nadruk meer op het verhaal komt te liggen, blijkt deze gewoon te dun en de personages niet boeiend genoeg om interessant te blijven.
Dat had deze film duidelijk ook: de eerste helft, als er nog nauwelijks sprake is van een verhaal, is het beste, en de tweede helft is gewoon saai. De enige constante factor was het visuele aspect, want dit blijft schitterend.
De drie komische hoogtepunten voor mij waren de scène dat het hele huis meeging op het ritme van de slager en zijn vrouw; de scène dat de dochter van de slager het bezoek van Louison voorbereidt zonder bril en de scène waarin Louison met de slagersvrouw op zoek gaat naar de krakende veer.