Au Revoir Là-Haut (2017)

Is dit echt alleen drama, niet ook een beetje absurde komedie? Aan het hand van de trailer lijkt het me niet heel serieus, ondanks de setting van WO I.

Gebaseerd op het boek Au Revoir Là-Haut (The Great Swindle) van Pierre Lemaitre. Wat als ik zo even google niet echt veel komische elementen lijkt te hebben. Misschien vat ik de troon van de trailer wel verkeerd dan.

Ik heb hetzelfde hoor. Te gemakkelijke muziekkeuze weer trouwens.

Vanaf 12 april 2018 in de bioscoop (Cinéart)

Super! Visueel om je vingers bij af te likken. De jaren na de Grote Oorlog zijn prachtig in beeld gebracht en zonder te uitleggerig te worden, brengt Dupontel vele aspecten van die moeilijke jaren naar voren. Daarnaast is de licht komische toon soms er grappig, maar staat deze nergens het drama in de weg. Wel had de regisseur zich van mij nog wat verder mogen laten gaan met surrealistische scènes zoals het dadaïstische feest in de hotelkamer. En misschien dat de laatste eind-goed-al-goed-scène wat afbreuk deed aan het geheel.

Van deze film tijdens mijn werk in het filmhuis alleen het begin gezien en dat zag er niet slecht uit. Toch maar zo snel mogelijk de hele film bekijken.

Het eerste half uur is indrukwekkend en veelbelovend waarna de film iets inzakt en eigenlijk niet meer het hoge niveau haalt maar hij blijft wel vermakelijk. Het verhaal hangt van toevalligheden aan elkaar en is dus weinig geloofwaardig maar het genre is dan ook zoiets als het wonderlijke/fantastische/sterke avonturenverhaal waar de ongeloofwaardige gebeurtenissen juist de fun zouden moeten vormen (maar ik genoot meer van de geloofwaardige episodes).

Een uur lang is dit pure perfectie en heeft het er alle schijn van dat dit de beste film van de eeuw kan zijn. Maar de stroom aan visueel verbluffende, intelligente ideeën raakt op en de laatste 45 minuten zijn conventioneel en - gezien alles wat eraan vooraf ging - ronduit teleurstellend. In november 1920 wordt Albert Maillard [Albert Dupontel], een oorlogsveteraan, in Marokko door een officier ondervraagd over een misdaad die hij zou hebben gepleegd. Dat verhaal begint op 9 november 1918, de dag waarop kapitein D'Haulney Pradelle [Laurent Lafitte], de commandant van de eenheid waartoe Maillard behoort, het bericht krijgt dat er mogelijk een wapenstilstand komt en dat hij nadere orders moet afwachten. Maar de oorlogszuchtige Pradelle veroorzaakt op sluwe wijze een list waarmee hij toch nog een veldslag uitlokt. Maillard komt bijna om het leven maar wordt gered door Edouard Péricourt [Nahuel Pérez Biscayart], die echter zelf zijn volledige onderkaak verliest. Maar nu de oorlog voorbij is kunnen de twee hun oude leven niet meer oppakken en moeten Albert en Edouard een plan verzinnen om te overleven... en, als het even kan, wraak te nemen op Pradelle.

Het trackingshot waarin een herdershond over het beruchte Niemandsland draaft om een boodschap af te geven, is al een visueel huzarenstukje en de scènes op het slagveld zijn duidelijk geïnspireerd door Paths of Glory en All Quiet on the Western Front (1930), de beste films over The Great War aller tijden. Het scenario weet je keer op keer te verbluffen met vaak inktzwarte humor - de 'gastarbeiders' op de begraafplaats, Alberts 'gevechten' met minder gelukkige oorlogsveteranen - een sterk romantische element en een prettige, ironische inslag. De zorgvuldig ontworpen, oogstrelende sets en de prachtige maskers maken dit tot een lust voor het oog. Maar zodra 'het plan' is gesmeed blijkt de koek op te zijn en voltrekt zich een vrij voorspelbaar melodramatisch verhaal af dat je doet afvragen waarom ze deze film niet een half uur hadden ingekort. Zit dicht tegen een meesterwerk aan, maar uiteindelijk overheerst de teleurstelling.

Gebasserd op de roman van Pierre Lemaitre die er mee de Prix Goncourt 2013 won.

Een wonderbaarlijk verhaal, met veel afwisseling, maar toch ook met heel wat onwaarschijnlijke toevalligheden, die echter alle een beschuldigende vinger richten naar de waanzin van de oorlog.

Verbluffende scènes van het front, de loopgraven en het onvermijdelijke leed dat er op volgt. Dit laatste deed me denken aan "La Chambre des Officiers.

Daarna slaat de film beurtelings een ernstige en een frivole toon aan.

Hierbij wordt veel aandacht besteed aan het visuele en dit blijkt dan ook één der grootste troeven van de film te zijn al mogen we ook de goede vertolkingen van een stel uitstekende Franse acteurs niet vergeten.

Goede film, niet altijd evenwichtig en op één lijn, maar hoe dan ook onderhoudende cinema

Visueel dik in orde en ook de cast met een aantal bekende gezichten uit de cinema is goed. Verhaal is ook weinig mis mee. Naar mijn smaak hier en daar toch echt wat te kluchtig.

Deze heb ik destijds gemist in de bioscoop, dus keek er nu wel naar uit om te zien. Het is wel eens interessant om een film te zien vertrekkende vanuit de "gueules cassées", de oorlogsoverlevenden die zwaar verminkt waren in het aangezicht. Hun overlevingskansen waren sowieso niet hoog, maar dankzij de betere medische zorgen konden deze onfortuinlijke soldaten overleven. Er ontstond een nieuwe markt in de medische wereld en er werd volop geëxperimenteerd met plastische chirurgie. Het slachtoffer stond hierbij vaak niet centraal en maar al te vaak werden ze misbruikt als proefkonijnen. Het mentale en psychologische effect dat dergelijke verwondingen had, werd nauwelijks behandeld. Niet onlogisch dat velen ofwel zelfmoord pleegden of zich in de anonimiteit terugtrokken (in de revalidatiecentra). Op eigen vraag werden zelfs nabestaanden in het ongewisse gelaten en dacht men dat hun dierbare was overleden.

Dit laatste zien we ook in deze film terugkomen met Edouard. Visueel ziet het er allemaal prima uit en het slagveld werd in het eerste half uur goed weergegeven. Ook het Franse interbellum krijgt mooi vorm. Overlevenden trachten letterlijk te overleven en proberen op welke manier dan ook geld te verdienen. En de oorlog is daar een perfect slachtoffer voor. In dat opzicht verschilt Pradelle niet zo heel veel van Albert/Edouard.

De vriendschap tussen Albert en Edouard is eveneens interessant om te volgen. De film is eveneens humoristisch. Een uitgangspunt die ik net jammer vind. Ik had liever meer dramatiek gezien waarbij Edouard centraal ging staan met zijn emoties naar zijn vader en zijn eigen gevoelens. Bij momenten is het meer een vaudeville en verdwijnt de subtiliteit. Hier en daar ook iets te veel toevalligheden, maar al bij al heb ik me zeker vermaakt met de film.

Deze film eens bekeken en vond hem wel geslaagd. Toch wel een boeiend verhaal. Ook de cast was goed op dreef en de film zag er goed uit. Ondanks het thema oorlog (die me meestal minder boeit), vond ik deze wel goed te doen.

Toch wel de moeite om gezien te hebben.

Weinig stemmen op musicmeter en imdb, maar dit charmant WO1 vaudevillesprookje voor grote mensen verdient veel beter. Visueel top. Doet wat aan de stijl van Jean-Pierre Jeunet denken en is meerdere kijkbeurten waard.

Echt een meesterwerk. Ik hield ervan! Een post WO I verhaal waarbij de echo van de oorlog verder blijft nagalmen (zoals de verwerpelijke officier Pradelle). De sprookjesachtige, soms zelfs lichtkomische benadering vormt een goed tegengewicht voor het achterliggende familiale melodrama. Het verhaal wordt helemaal in flashback verteld door soldaat Maillard, die om onbekende redenen verhoord wordt.

Hij vertelt hoe hij aan het front gered wordt door een andere soldaat die kort daarna een deel van zijn gezicht verloor in het midden van de strijd. Hij vertelt hoe hij zich over dit arme slachtoffer ontfermde en zijn vriend werd. En hoe ze samen de moeilijke jaren na de oorlog doorkwamen via oplichterij, daarbij geholpen door een weesmeisje die bij hen kwam inwonen. Ik had het gevoel dat het allemaal klopte. Al zitten er geen grote inzichten of boodschappen in de film, het voelt absoluut aan als een eerbetoon aan die vele soldaten die onnoemelijk leed meemaakten. Veel sterke beelden en scènes ook. Wederom een pareltje op Canvas.

Mooie film, soms moeilijk te volgen verhaal maar zoveel fantasie en intense betrokkenheid en liefde en talent. Was het niet Vaughan Williams, die begaafde componist die gehavend uit WO I terugkwam en een aangrijpend lied componeerde: Sleep... als een smeekbede aan vergetelheid van het opgelopen trauma...

Hier sluit ik me bij aan

De combinatie van romantiek, ironie en Franse frivoliteit deed mij aan Jeunet denken. Maar ik kreeg niet hetzelfde soort gevoel bij deze film. Visueel dus zeer aantrekkelijk, maar bij het verhaal had ik soms: waar gaat dit eigenlijk over? Erg verrassend dat dit dan gebaseerd is op een prijswinnende roman. Neem aan dat die wat beter in elkaar steekt.

Goeie film over twee mannen die met elkaar samen werken, nadat ze gediend hebben in de oorlog. Een originee (wraak)-verhaal dat zich afspeelt na de eerste wereldoorlog. De film blijft hier dan ook onderhoudend door. Een prima aankleding en als geheel ziet het er allemaal mooi uit. Emotioneel wist de film me echter niet echt te grijpen. Desondanks een kleine 3.5 sterren.

De aanleiding - het oorlogsgedeelte - wordt knap weergegeven en legt de film meteen op hoge waarde. De inhoud zakt echter, ondanks de geschikte rol van Albert Dupontal. Enfin, algemeen van genoten hoor, mede door het visuele

Een visuele topfilm. Alsof je continue naar een schilderij kijkt. De nodige zwarte humor werkt ook prima. Mooi verhaal ook. De maskers van Edouard Pericourt zijn fantastisch!

Prachtig moment is de traan die over het masker loopt als uiteindelijk zijn vader hem aangeeft dat hij trots op hem is.

Ruim 3,5 ☆