Paths of Glory (1957)

Met deze antimilitaristische prent werd Paths of Glory lange tijd geweerd in onder meer Amerikaanse legerbasissen maar ook in Frankrijk en Zwitserland was het gedurende lange tijd verboden de film te zien. Kubrick was in die tijd ook nog geen al te bekende regisseur want The Killing was niet direct een succes. Toch wou Kirk Douglas deze rol absoluut aannemen en is het ook dankzij Kirk dat deze film het daglicht zag. Hij weigerde hiervoor een andere rol. Misschien de juiste keuze zou ruim 60 jaar later blijken.

Nu goed, wat vond ik er eigenlijk van? Het deed me eigenlijk wat denken aan Dunkirk, vermits er nooit een vijand of een Duitser dus in beeld komt. Maar de dreiging ligt hier veel meer op de loer tijdens de veldslag. Het oorlogsgeweld is met de toenmalige middelen geweldig uitgevoerd. Je merkt dat het allemaal wat theatraal overkomt. Er ligt wel veel emotie in het einde van de film. De machteloosheid is duidelijk op de gezichten te zien. Enkel Dax behoudt zijn koel en gaat in tegen zijn overste die alleen uit is op een extra ster. Het einde voelt wat overbodig aan, al zie je hier dat muziek mensen dichter bij elkaar brengt.

Goed.

Wederom opnieuw een sterke film van Kubrick, die zich dit keer aan oorlogspektakel waagt in zwart-wit. En doet hij dan ook goed, sterk en krachtig. Ook al zit er welgeteld maar 1 oorlogsscene in de film, Kubrick weet de hele film overeind te houden.

Sterk cameragebruik. De tracking shots door de loopgraven blijven erg sfeervol. De beelden van de oorlog op het slachtveld zelf is groots opgezet en krachtig in beeld gebracht. Misschien wat impactloos, maar nog steeds indrukwekkend op het scherm neergezet.

Acteerwerk is het minpunt aan de film, want op de sterk geacteerde rechtszaal scene was er niets memorabel. Douglas is redelijk saai als hoofdkarakter en de generalen zijn net iets te overdreven om sterk te zijn. Net iets te gemaakt eigenlijk. Soldaten zelf zijn soms ook moeilijk serieus te nemen. Soms wist ik niet of ze aan het lachen waren of aan het huilen waren.

Het is vooral de sterke sfeer die de film behoorlijk overeind weet te houden. De executie is erg spannend en een moment waar je behoorlijk stil van wordt. Perfect in beeld gebracht. Het laat dan ook weer zien hoe dom en bruut de mensheid gehandeld heeft in de tijden.

Einde heeft wel iets speciaals, maar de impact bleef daar uit. Impact kwam meer van andere scenes.

Opnieuw dus een fijne Kubrick, de beste man heeft me eigenlijk nog geen enkele keer teleurgesteld tot nu toe, al ben ik pas op de helft van zijn werk. Maar alles heeft iets aparts, en dan herken je soms zijn perfectionisme goed in terug. Ook hier.

wederom weer een topper van kubrick..

politieke intriges op het slagveld , een generaal die ten koste van alles alleen maar aan zijn eigen glorie denkt , en ook in de lagere rangen gebeurt er het een en ander .
Behalve kolonel Douglas en die man van de artilerie lijkt iedereen in de legertop alleen maar aan de eigen eer en hachie te denken , zelfs die andere generaal valt uiteindelijk keihard door de mand
De loopgravenscenes zijn indrukwekkend om te zien , zeker voor een film uit die tijd en het verhaal is boeiend .

Doet bijna over de hele lijn erg modern aan voor zijn leeftijd. Alleszins een erg belangrijk pacifistisch pamflet dat inzicht geeft in de helaas kleingeestige motieven en krachten die een oorlog veroorzaken, sturen en voortstuwen. Sterke rol van Douglas.

Erg sterke (anti) oorlogsfilm van Kubrick. Z’n talent is hier al duidelijk zichtbaar, sterker nog ik vind het één van z’n betere films.
Ondanks dat de editing niet altijd even lekker verliep, is het voor z’n tijd visueel gezien indrukwekkend.

Speeltijd doet ‘m goed, nergens zakt de film. Sterk hoe je hoopt dat de drie mannen uiteindelijk nog op het laatst gered gaan worden, maar nee. En wanneer je denkt dat de film voorbij is komt Kubrick nog even aanzetten met een zwaar maar prachtig einde.

‘Your men died very well Colonel’

Paths of Glory is een compacte film over misstanden in het leger tijdens de Eerste Wereldoorlog. Ik vond het frappant dat de loopgraven en prikkeldraad me direct terug brachten bij de film 1917. Verder houden de overeenkomsten wel snel op. Kirk Douglas, die recent overleed, speelt een mooie rol als kolonel. De film is dik in orde, maar toch had ik nooit de indruk naar een klassieker te kijken.

Na de dood van Kirk Douglas wilde ik deze "succes" film graag een keer zien. Maar het verbaast me hogelijk waarom deze film zulke credits kreeg. Ook hier bij Moviemeter, want ik vind 'm maar matig uitgewerkt. Hij begint best aardig, maar na de mislukte veldslag zakt de film behoorlijk in met een belachelijk proces. Vond het ook raar dat de verdachte gelijk betiteld werden als gevangenen. Dan dat sentimentele theatrale gedrag van een van hen met als dieptepunt een executie van een gewonde Echt te bespottelijk voor woorden. We eindigen met Duits gezang. Opvallend de vrouw van Stanley Kubrick. Op 10 mei wordt zij alweer 89 jaar oud!

Film 2,5
Beeld 3.5
Geluid 3.0
Extra's 3,0

"The paths of glory lead but to the grave"

Film die zich afspeelt tijdens de eerste wereldoorlog en die je voor het gemak in tweede gedeelten kan opdelen; het eerste gedeelte speelt zich af in de loopgraven. Deze oorlog-beelden werden voortreffelijk en indrukwekkend in beeld gebracht (waar je de meebewegende camera uit 1917 ook even vluchtig voor zien komen) Kolonel Dax (waar je de meebewegende camera uit de film 1917 ook even vluchtig voorbij ziet komen) van het Franse leger krijgt van zijn superieuren de opdracht om de “de Mierenhoop” aan te vallen. Een absurde actie, die uiteraard uitloop op een fiasco. Hierna volgt het tweede gedeelte en veel mindere interessante gedeelte; over de Franse generaal die drie van zijn eigen soldaten wil laten fusilleren om zijn eigen fatale inschattingsfout te maskeren.Dit was niet veel meer dan een rechtbank-drama. Het lang uitgetrokken executietafereel was voor mij toch wel iets teveel van het goede, eveneens de eindscène, waarin je een Duitse vrouw de manschappen tot tranen ziet roeren. Gelukkig had de film wel een compacte speelduur!

Prima film maar om eerlijk te zijn had ik dat ook verwacht van een van de betere regisseurs van de afgelopen eeuw. Kubrick heeft een mooi rijtje juweeltjes gemaakt met de betreffende crew, kijk naar bijvoorbeeld The Shining (1980) en A Clockwork Orange (1971).

Prachtige films voor de liefhebber(s), vooral "The shining" is een van mijn meest geliefde films.

Hier in "Paths of Glory" trekt Kubrick fel van leer, de top van het militaire Franse leger krijgt er goed van langs. De generaal die eerst het niet ziet zitten om de aanval op de "Mierenhoop" te leiden en later, nadat een extra ster erbij belooft wordt, dan offert hij met liefde voor zichzelf de manschappen op! Het is zelfs zo erg dat hij tijdens de aanval op hen wil laten schieten met de batterij-kanonnen om hen te straffen voor het falen om "de Mierenhoop" in te nemen.

Gelukkig zijn er ook officieren die humaan zijn en dit onmenselijk gedrag aan de kaak stellen!

Een anti-oorlogsfilm die goed in elkaar is gezet en veel kijkplezier opleverde, ondanks zijn indrukwekkende leeftijd (62 jaar) prima gecast en waren de "special effects" voor die tijd ook vooruitstrevend.

Een 8!

Eindelijk weer eens een film van Kubrick opgezet. Naar mijn mening nog te weinig gezien van deze uitstekende regisseur, tijd om daar de komende maanden eens verandering in te brengen. Deze film stamt uit z'n beginperiode als filmmaker, maar zie ik regelmatig hoog in de top tien lijstjes van beste films van Kubrick staan.

Kirk Douglas speelt de hoofdrol en is een moreel kompas in een film waar constant achterbakse en vieze spelletjes worden gespeeld door hoge officieren die het allemaal niet zo nauw nemen met een leven meer of minder, zolang ze er zelf maar beter van worden.

Je kunt de film opsplitsen in twee delen, het eerste deel speelt zich af in de loopgraven, het tweede deel is een rechtszaak. Beide delen zijn uitstekend, al is het camerawerk in de loopgraven wel opvallend goed. Een grote aanval wordt meesterlijk in beeld gebracht, het leken wel archiefbeelden uit de oorlog, zo realistisch.

In het tweede deel voel je als kijker goed hoe het is om onterecht ter dood veroordeeld te worden en wordt de hele lijdensweg fabelachtig in beeld gebracht. Die rechtszaak laat je bloed als het ware koken, zo oneerlijk is het hele proces.

Het einde in het café is treffend, erg goede film.

4*

We think we are doing a good job running this war.

Onder het motto 'barbertje moet hangen' een bijzonder cynische kijk op de verspilling en hooghartigheid van de Eerste Wereldoorlog. Een beeld dat bijvoorbeeld net zo sarcastisch en absurd gebracht wordt in Blackadder maar helaas niet minder waar is.

De film begint in die zin in alle pracht en praal te midden van twee officieren die het aan niets ontbreekt die een plan de campagne bespreken die bij voorbaat al lastig is. Daar sijpelt ook meteen al door dat het welzijn van de troepen ondergeschikt is aan de eer en ego van de bevelhebber. Een beeld dat in de loopgraaf extra kracht bijgezet wordt met de meeste stompzinnige vragen en domme opmerkingen tegen soldaten die alleen maar de enorme afstand in begrip en lijden tussen de staf en de frontlinie kenmerken. Schrijnend is het gesprek met Dax waarin het lot van de mannen en de kans tot slagen ondergeschikt is. De aanval en eer telt, verder is alles acceptabel, zelfs doden door eigen vuur.

De aanval wordt fraai vormgegeven en is uiteraard gedoemd te mislukken. Merkwaardig is wel dat Dax in het voorgaande gesprek uit zijn functie ontheven wordt maar wel de aanval leid. De aanval krijgt in die zin een staartje wanneer bepaalde troepen niet eens de kans krijgen de loopgraaf te verlaten. Van een zelfmoordmissie, door de synopsis zo benoemd, is wat mij geen sprake. Zowel onder de Fransen als Engelsen werden herhaaldelijk dit soort kansloze aanvallen uitgevoerd te Verdun of Vlaanderen zonder enige vorm van winst of logica. Wel 'spot on' is het beeld van Fransen troepen die een bevel weigerden, verschillende malen heeft het Westfront op het randje van instorten gestaan en is het een wonder dat de Duitsers er niet van wisten. De slag om Passendale was onder andere om de aandacht bij het Franse front weg te halen die gebukt ging onder muiterij door bar slechte omstandigheden qua onderkomen, voedsel en aflossing en dergelijke sancties en straffen als getoond in de film. Louis Barthas omschrijft dat uitstekend in zijn oorlogsdagboek.

Van het front wordt er weer terug gegaan naar de 'ver van mijn bed show' in de achterhoede. Walgelijk is het prietpraat tijdens de lunch en de rust en bijzondere mooie locaties die in fel contrast staan met de frontlinie. Salonofficieren is de best passende term en vooral het gekneusde ego valt zwaar en leid tot schrijnende beslissingen. Een onontkoombare beslissing en de willekeur, arrogantie onwetendheid ten top tijdens de zaak zelf. Een mensenleven telt niet zo blijkt.

Paths of Glory is een geweldig antioorlogsbeeld die de verspilling en willekeur van de oorlog extra kracht bij zet met de gemakkelijkheid waar in die tijd met levens werd gespeeld en legers werd geschoven. Alsof je Risk speelt. Een oude mannen oorlog die een generatie in de knop ombracht met hun eer en ego. Wellicht grootste voorbeeld van de Eerste Wereldoorlog Douglas Haig die in de Somme bleef doorgaan met kansloze aanvallen. Zieke is dat zulke mensen altijd de dans ontspringen op basis van vriendjespolitiek en hoger weten te klimmen.

Paths of Glory, fraaie film, goed geacteerd en een uitstekende beeld en boodschap.

Best wel een positieve verrassing ondanks de klassieke status en de reputatie van de regisseur eigenlijk. Maar de film raakt een beetje onderdolven door de vele andere films, alsook in het oeuvre van Kubrick zelf. In die zin was het een verrassing omdat het zeker niet één van de mindere Kubrick films was. Voor mij is dit de vijfde hit inmiddels al van hem. Het doet me een beetje denken aan stijl aan 12 Angry Men, met sterke dialogen en acteerprestaties onder een erg interessante thought-provoking laagje. De beelden zijn ook erg mooi, maar het zijn vooral de dialogen en acteerprestaties die de film rechthouden.

Erg leuke satire op het reilen en zeilen binnen het leger in oorlogstijd. Ben regelmatig in de lach geschoten. En een paar mooie shots in de loopgraven gezien. Wel een vreemde gewaarwording om al die Fransen Engels te zien spreken, maar het kon de pret niet drukken.

Het is geen satire maar gebaseerd op een waargebeurd incident.

Dat wist ik niet, maar dat maakt het toch niet per se minder satirisch? Tenzij het een exacte weergave is van de werkelijkheid, maar dat kan ik me niet voorstellen. Dit is aangedikt en verdraaid en overdreven.

Het kan natuurlijk dat jij het als enigszins komisch hebt ervaren, maar als je dit bekijkt met de wetenschap dat het een waargebeurd incident betreft, valt er niet heel veel te lachen.

Sterker nog, ik heb dit als een onvervalste komedie ervaren. De film staat bol van de vermakelijke typetjes, het ligt er allemaal veel te dik bovenop, het is ontzettend karikaturaal. Gewoon een goed geslaagde aanklacht tegen het militaire apparaat, juist door de satirische inslag. Dat het zijdelings raakt aan waargebeurde incidenten doet daar weinig aan af. Door het als komedie te benaderen wordt het falen van de verantwoordelijken wat mij betreft juist extra pijnlijk.

Schitterend. Tout court. Maar de bedenking hierboven sloeg me aan het denken. Wou Kubrick satire maken ?

Ik maak eerst een omweg want er is een andere term die ik vaak lees doch ik met enige reserve aanschouw. Anti oorlogsfilm. Ik weet niet of Kubrick tegen een oorlog an sich was. Het is niet de gruwel of de zinloosheid van geweld/oorlog dat hier naar voren komt. Voor mij is Paths of glory vooral een sneer naar de militaire instanties. Hun ontegensprekelijke logica waardoor alle medeleven verloren raakt. In de rechtszaak wordt dit zeer scherp gesteld : waarom ben je gestopt met naar voor te lopen. Omdat het niet meer mogelijk was. Heb je het geprobeerd. Nee. Hoe weet je dan dat het niet mogelijk was. Die logica dus. Wanneer we dit volgen komen we uit tot een absurd en potsierlijk spektakel dat zowel op het oorlogsfront als in de rechtszaal tot uiting komt.

Nu komt voor mij satire al dichter in de buurt. Sommige personages zijn karikaturaal of acteren in een karikaturale stijl (vooral de ter dood veroordeelde soldaten maar ook enkele figuranten wanneer Generaal Mireau de loopgraven bezoekt). Daarnaast een voortdurende klassenstrijd met pracht en praal decors van generaals in tegenstelling tot de loopgrachten van soldaten. Ook intelligentie is omgekeerd evenredig met comfort. Generaals laten eigen ijdelheid doorwegen op hun beslissingen wat een gewisse dood zal betekenen voor duizenden soldaten (hun rekensom is zo koel), terwijl de soldaten bevelen op den duur niet meer opvolgen. Arrogantie en ijdelheid van de legertop is een ideale voedingsbodem om wat recht is scheef te trekken (oorlog is een feit, een strategische beslissing is gedoemd om te mislukken) en wat scheef is opnieuw door de zelfde arrogantie en ijdelheid weer recht te trekken (mislukte veldslag, de rechtszaak waarin individu verantwoordelijk is en niet een institutie). De eindscene waarin emotie en empathie de overhand krijgt op soldaten die in een institutie zitten waar dit alles juist is weggegomd, is dan ook misschien voor Kubrick de hoop dat de maatschappij tot inkeer kan komen wat betreft tot volgen van regels.

Ja, ik zou dit gerust als satire kunnen bestempelen.

@ cinemanukerke, moeten we het hier niet toch op een serieuze aanklacht houden? Want wanneer Kubrick zich op satire stort, krijgen we een film a la Dr. Strangelove. Ik zie toch wel een verschil in toon.