Réalité (2014)

Kan iemand mij vertellen of deze film nog in de bioscoop moet gaan draaien...

Ik heb op het internet gezocht en kwam de film alleen tegen in Gent (Belgie) op een festival in februari dit jaar.

Straks nog op IFFR: Reality - IFFR.COM - International Film Festival Rotterdam 2015 - IFFR

Waarschijnlijk geen release, maar een DVD lijkt me niet uitgesloten.

Top! Dat had ik misschien wel kunnen verwachten dat de film daar zou draaien.

Bedankt voor de tip! Ik hoop dat ik deze film nog snel kan zien op het grote scherm!

Hitoshi Matsumoto + David Lynch = Réalité.

Vorig jaar deze gezien op het FFG, ik ben fan van zijn werk. ( Rubber/Wrong en Réalité )

Wat een film zeg! WTF! Ben al jaren fan van deze regisseur. Heb Rubber al 3-4 keer gezien en heb sinds kort ook op Wrong op dvd en die ga ik binnenkort kijken. Ik had niet verwacht dat deze film in de Nederlandse bioscoop zou komen en had de mazzel dat de film hier bij mij in mijn woonplaats Nijmegen in de Lux draaide. Ik wou er snel bij zijn, want ik was bang dat de film snel weer uit de bioscoop zou zijn, omdat er maar weinig mensen op af zouden komen. Dus ben vanavond geweest. Mijn vermoeden van weinig mensen werd bevestigd, want ik was de enige in de bioscoopzaal. Ik had nog nooit meegemaakt dat ik alleen in de bioscoop zat. Een keer met een vriend in Graz, Oostenrijk toen ik naar de Nederlandse film Jackie (2013) ging. Toen waren er ook geen andere mensen.

De recensent dana linssen zij het eigenlijk heel mooi in nrc next. Je loopt uit de bioscoop en denkt wtf heb ik zojuist gezien en vraag absoluut niet waarom, want de film zit vol met no reason (rubber). Er zit ook nog een kleine verwijzing naar Rubber 2 in. Verder was het wel supercool dat op mijn bioscoop kaartje de e's er niet op stonden. Er stond: "R alit". Vette humor! Natuurlijk express bedacht door de regisseur, waarom? No reason! Hopelijk gaan nog meer mensen deze film zien, want het is de meest absurde orginele film die ik ooit heb gezien en ik kijk veel van dat soort films, zoals Torrente (1998), Crimen Ferpecto (2004), Kopps (2003) Hobo with a shotgun (2011) En de beste film van dit jaar tot nu toe, maar ik denk het niet. Omdat hij te orgineel en absurd is voor de meeste mensen. Je hebt hier een open mind voor nodig en culturele interesse.

Wederom een bijzondere film van Dupieux. Net als bij Wrong kost het even voordat het een beetje loopt, maar dan barst de gekte ook helemaal los. Ik ben dol op surrealisme, en kan films met dubbele lagen vaak dan ook erg waarderen. Om een paar op te noemen: Reconstruction, The Red Spectacles, Talking Head, Takeshis' en Adaptation. Films waar ook flink met het medium film gespeeld wordt.

Réalité mag visueel minder mooi afgewerkt zijn dan de meeste films in dat lijstje, maar gaat stukken verder in het spelen met het medium door middel van meerdere lagen. Op een gegeven moment is het wel duidelijk dat het één grote knipoog is, maar dat wordt wel groots gedaan: het moment waarop eindelijk duidelijk wordt wat er op de band staat.

Wat minder droogkomisch dan Wrong en Rubber, en opvallend is dat de soundtrack maar als film als één grote grap toch een niveau hoger. Na enige overdenking kom ik toch uit op dezelfde waardering als die andere twee films van Dupieux: 4*.

Veruit Dupieux' leukste tot dusver.

Zijn voorgaande films konden me niet allen even goed bekoren, des te groter bleek de verrassing dat ik me kostelijk geamuseerd heb met deze excentrieke klucht. Waar films als Wrong en Rubber fris begonnen maar gaandeweg begonnen te zwalken, komt deze Réalité alleszins beter uit de verf, mijns inziens.

De hand van Dupieux is uiteraard evident, maar in tegenstelling tot zijn andere werkjes biedt deze film een stuk meer dan louter lolligheid. Het toevoegen van meerdere lagen werkt erg leuk; de film is inderdaad één grote, schalkse knipoog, uiteindelijk. De humor an sich wist ik ditmaal ook beduidend beter te appreciëren. Kan er mijn vinger niet exact op leggen, maar denk dat het voornamelijk met leukere personages en de hogere grappendichtheid van doen had. Voor de rest is het nog steeds even droog van aard.

Visueel verder geen knip voor de neus waard, maar bij een guitige mindfuck met komische schwung als dit is dat op zich geen vereiste. De soundtrack bestaat uit welgeteld één nummertje: een minimalistisch deuntje dat structureel herhaald wordt binnen de film. Viel wel te pruimen.

Ruime 3,5*, maar wellicht gaat deze hoger oplopen. Mee vermaakt.

In het begin verveelde ik me er nogal mee, en vond ik de mafkomische dingetjes nauwelijks om om te lachen. Absurd was het al wel, maar niet zodanig origineel, verrassend of opzienbarend dat ik er enthousiast van werd en een 3* zat er al aan te komen. Maar toen vloog de film geweldig uit de bocht in het laatste half uur ofzo, en wel op zo'n onnavolgbare manier...komisch, verbijsterend, absurd en ontzettend vindingrijk... Dat was geweldig genieten en deed me beseffen dat de film een erg goeie opbouw kent van rustig en normaal, met steeds meer maffe elementen tot de apotheose. Gaaf hoor, kwam meteen een halve ster bij daardoor. Nog steeds geen meesterwerk ofzo, maar leuke vindingrijke lol.

Wel benieuwd naar Rubber nu

Dupieux is een held alleen al omdat hij dergelijke absurde verhalen bedenkt. Rubber, Wrong en Réalité zijn gewoonweg pareltjes.

Leuk leuk leuk.

Net als Wrong begint het weer eerder timide. Genoeg gekkigheid enzo, maar de verwachting bij Dupieux ligt dan toch iets hoger. Waarom dat zo is wordt duidelijk tijdens het tweede deel van de film. Een soort van Lynch/Perfect Blue setup waar alles in elkaar keert ... alleen dan met nog minder achterliggende logica.

Er zitten weer legio gekke personages, vage gebeurtenissen en maffe ideeën in. Visueel iets te mat, hoewel ik steeds meer begin te denken dat het gewoon Dupieux' stijl is. Soundtrack is één nummer, maar werkt wel, verder een bekwame cast die duidelijk mee zijn met Dupieux' maffe gedoe. Wel apart om Jon Heder tegen te komen hier, die had ik absoluut niet verwacht.

Dupieux blijft een uniek regisseur. Lekker absurde film, bovenop een laagje horror en humor (Verhoeven noemde Matsumoto al terecht - R100, maar ook Cronenberg wordt openlijk gerefereerd) en vooral veel maf gedoe. En al het ge-"no reason" geloof ik niet meer, daarvoor is Dupieux véél te stijlvast. Niet dat ik inhoudelijk meerdere lagen vermoed, maar het is duidelijk dat hij niet zomaar wat maakt, maar vanuit een duidelijk idee en visie werkt.

4.0* en een uitgebreide review

Mee eens! Onlangs eens herzien, en ik hink dicht tegen de 4,5* aan moet ik zeggen. Meer dan voorheen viel me dit keer ook het geweldige slotzinnetje van de film op.

It is indeed an eczema attack, but on the inside. On the inside of your head.

Erg fijne film, van begin tot eind. Humoristisch, vervreemdend en met een sterke cast en mooie locaties.

Net zo absurd als Rubber, maar die film vond ik toch wel enigszins meer genietbaar. Zal wel komen omdat in Rubber ook een mooie jonge vrouw meespeelde. Verder is het onzin troef in Realité waarbij ik af en toe wel flink moest lachen maar naar het einde toe vond ik het allemaal wel welletjes. Het mag allemaal wel origineel en goed bedacht zijn maar het raakte mij op een gegeven moment niet meer en op visueel vlak viel er ook niets te genieten.

3.0*

Droog.

De regisseur had me al op een buitengewone manier weten te bekoren met Rubber... een van de meest onzinnigste en onlogische slashers die ik ooit had gezien. Nu lijkt hij wel ietwat serieuzer te zijn geworden door wat meer in de art-hoek te gaan werken. Maar zijn gevoel voor humor is nog totaal niet verdwenen. Het krijgt alleen wat meer duidelijkheid.

Realité is eigenlijk bijna net zo'n onzinfilm... alleen is het nu wel ietsje rustiger en zakelijker. Het plot is eigenlijk simpel: Jason moet voor zijn nieuwe film er voor zorgen dat hij met een beste schreeuw op de proppen komt, om succesvol door te breken met zijn horrorfilm over demonische tv-toestellen. De opdracht wordt haast een obsessie en Jason die gooit alles opzij om maar de beste schreeuw op te laten nemen/te vinden. Dat verloopt ook niet zonder hindernissen vol concurrentie, waanbeelden, relatieproblemen en andere narigheden. De film lijkt ook steeds vreemder en onnavolgbaarder te worden. Dan is er ook nog zo'n Amerikaans gezinnetje met een vader als jager/slachter, waarbij de dochter opmerkt dat er tussen de ingewanden van een everzwijn die net door haar vader wordt geslacht een paarse videotape uitglijdt. Wat er op die tape staat.... ja....

Gewoonweg een heerlijke onzin-arthousefilm waarbij de onzinnigheid soms nog wel eens niet weet op te vallen. Vele referenties en een cynische knipoog naar Hollywood. Ook moest ik een beetje denken aan Takeshis'. Het einde is fantastisch.

En of er nog een Rubber 2 komt... Joost mag het weten.

4,5*

Leuk apart.

En dat komt vooral door het heerlijk absurde en maffe gedoe. Probeer het eens na te vertellen, er is geloof ik toch werkelijk geen touw aan vast te knopen, en toch past het op de een of andere manier dan wel weer geniaal in elkaar. De inhoud van de videoband beviel me in ieder geval prima.

Qua beelden misschien niet overduidelijke mooifilmerij, maar wel een paar heel toepasselijk gekozen locaties - zag ik een gebouw van Le Corbusier naar het einde toe, of laat ik me daar door de structuur van het beton daar een vergissing in maken? kon zo in de gauwigheid geen lijst van de locaties vinden.

Wel vond ik het wat langer dan noodzakelijk duren voordat de boel op gang komt, en tegen het einde begon ik ook te verlangen naar de titels. Het op den duur knap irritante muziekje helpt daar dan ook niet meer bij, als je het toch al wat zat aan het worden bent.

Lekker droog en absurd, naar het einde toe wordt het zelfs Lynchiaans, maar dan lichtvoetig. Hoe het allemaal in elkaar steekt, is uiteindelijk eigenlijk niet meer te volgen. Maar storen doet dat zeker niet, integendeel. Hoewel ik het idee heb dat nog een kijkbeurt of een kladblokje erbij niet helpt in dit geval: het gaat voornamelijk om het absurde. Jammer van het bloedirritante repeterende orgelmuziekje, verder een heerlijk interessante mindfuck-light.

Mee eens. Rubber begon heel sterk, maar verloor zijn kracht nogal naar het einde toe. Deze blijft op hetzelfde niveau tot het einde. Een op eigenwijze manier spectaculaire climax.

Voor de rest: Heel eigen stijl. Niet na te vertellen. Erg gelaagd.

Deze film ook eens bekeken, maar wat een vreemd verhaal. De film wist wel te boeien, maar het verhaal is redelijk absurd en dus minder makkelijk te volgen.

De cast deed het wel prima en visueel zat het ook wel goed.

Goh, het was niet mis, maar toch iets minder m'n ding.

Denis, een tv-presentator die een groot rattenpak draagt als hij een kookshow organiseert. Waarom? Er is geen reden. Cameraman Jason op een zoektocht naar de Oscar-winnende schreeuw. Waarom? Er is geen reden. Dochter Reality van een jager die een mysterieuze videoband ontdekt in de ingewanden van een neergeschoten wild zwijn. Waarom? Wederom er is geen reden. Dochter Reality is fictie. Maar ook het omgekeerde. Wie meer op de hoogte is van het werk van regisseur Quentin Dupieux weet dat de vreemde dingen ‘zomaar’ gebeuren in zijn films. De No-reason is zijn wereld waar gelukkig altijd veel mee te lachen valt

In de hele film blijven realiteit, fictie en dromen elkaar overlappen, zodat je niet zeker weet wat echt is. Maar voor degenen die bereid zijn om mee te gaan in, de gekte tussen droom en werkelijkheid, werkelijkheid en fantasie (al dan niet vastgelegd op film), parallelle werkelijkheden en tijdlussen, biedt deze ervaring veel fijne verrassingen. Echter een film met eigenzinnige humor en die je opzettelijk in de war brengt, is natuurlijk niet voor iedereen.

Quentin Dupieux is ook bekend als techno-dj Mr. Oizo, het is dan ook niet heel gek dat hij op briljante wijze de soundtrack bestaat uit een kort fragment uit het werk van Phillip Glass uit 1970 en dit dan over en over herhaalt. Dit is mijn derde Dupieux -film en wederom heb ik enorm genoten. Tjonge wat zijn, zijn films fijn

Heerlijk deze film. Geen idee waarom ik hem nog niet eerder gezien heb want wrong en rubber vond ik al fantastisch en nu is het niet anders.

Ook briliamt hoe al zijn films bol staan van dingen die helemaal van de pot gerukt zijn, en tegelijker tijd vanuit uit een uitgekiend kader vertrekken om zo een mooi geheel te vormen.

Het enige jammere is dat ik dit voor dit soort films de tv voor mij alleen moet hebben, want mijn huisgenoten krijgen hier een exceem aanval aan de binnenkant van hun hoofd van.

Sowieso dat ik deze nog een keer ga opzetten, veel te hard van genoten om maar 1x gezien te hebben!

Herzien

Net als bij Rubber vond ik de film de tweede kijkbeurt leuker. Je vraagt je dan minder af waar je in godsnaam naar zit te kijken en kunt daardoor gemakkelijker meegaan in de bizarre humor en geniale constructie van dit bijzondere werkje.

Dikke 4*

heel erg grappig. heel erg om gelachen

Een wederom absurde film van Dupieux. Eentje waarover je best niet te veel over nadenkt en gewoon over je heen laat komen. Realiteit en fictie lopen over de diverse plotlijnen over elkaar heen. Het sterke van de film is dat zowat elke plotlijn als elk personage zijn eigen kwaliteit heeft en boeiend genoeg is om te volgen. Alles vloeit ook geleidelijk in elkaar over.

Complex zou ik hem niet noemen en de onnavolgbaarheid hoeft ook niet verklaard te worden om mee te zijn in het verhaal. Puur genieten is het van de absurditeit die onzinnig lijkt, maar wel prima in elkaar zit. Die Jadson bijvoorbeeld, wat een personage met zijn bandopnemer en zijn oerkreten.

De omvang van deze mindfuck was dusdanig hilarisch en.... mindfucking dat ik sinds lange tijd weer eens de volle mep uitdeel. Heerlijke luchtige meta-cinema, en wat ik nou zo mooi vind is dat Dupieux hier bewijst dat hij serieus kan doen zonder zichzelf al te serieus te nemen. En dat vind ik dus echt knap.

Ik lees hier overwegend positieve verhalen over deze film, het genre ligt me wel maar vraag me af "heb ik iets gemist"?

Rubber ook gezien, deze was iets inhoudelijker maar op één enkele mindfuck na (de scene dat hij de man op het witte doek aan de telefoon heeft) vond ik 't de beoogde surrealistische sfeer niet halen, "amateurisme" is wat in me op komt.

Zeer matig spel, matig plot, matige uitwerking en voortgang, onsamenhangend ... allemaal net niet. Het is soms ook 'n dubbeltje op z'n kant maar doe 't goed of begin er niet aan naar mijn mening.