Leto (2018)

Wordt goed ontvangen door de Nl. journalisten in Cannes, 3 x 4*

De film is een beetje dun, maar heeft zoveel visuele flair dat je 'm dat graag vergeeft.

Erg benieuwd, groot liefhebber van Кино.

Vandaag in zomergasten aangekondigd als verwacht op IFFR 2019.

+ trailertje toegevoegd

Detained Russian director Viktor Tsoi gets standing ovation at Cannes film festival- The New Indian Express - newindianexpress.com

Net gezien bij IFFR, een voortreffelijke Russische film die speelt in de jaren tachtig en die een groep jonge muzikanten volgt op zoek naar muzikale roem. Visueel is de film echt een plaatje, veel mooi zwart-wit, soms lijkt het achteloos gefilmd, maar dan duiken er ineens strakke originele muzikale intermezzo's op met nummers van Talking Heads, Iggy Pop en Lou Reed. En alle figuranten doen daar aan mee. Verrassend.

Vanaf 18 april in de bioscoop (Imagine)

Helemaal geen onaardige muziekfilm dit zomerse "Leto" met toch wel een mooie ode aan de muziek van o.a. Talking Heads en Lou Reed. De zwart/wit fotografie met onderbrekingen in kleur vond ik trouwens zeer geslaagd. Interessant natuurlijk ook dat dit verhaal zich afspeelde in het voormalige Leningrad, nu Sint Petersburg geheten. We merkten dus al iets van de naderende glasnost doordat de strakke communistische ideologie anno 1981 toch al duidelijk scheuren begon te vertonen. Tja, westerse muziek was toch lang taboe geweest in dat vreugdeloze communistische systeem in de Sovjet-Unie. Gelukkig hadden de jonge muzikanten in deze zeer genietbare film daar lak aan. Mooi ook de scènes van Natasha met haar kindje.

4,0*

Mooie, sfeervolle film over een wereld waar wij toch nog altijd niks van afweten. De Perestrojka en Russische lente hangt in de lucht, jongeren ruiken de vrijheid. Die hoop in de film is de grootste kwaliteit. De film heet niet toevallig 'zomer'. Wij als verwende Westerse babyboomers kunnen onszelf natuurlijk niet voorstellen hoe dat geweest moet zijn. Toch verbijsterend om te zien hoe iedereen nog netjes op een rijtje moet blijven zitten in de 'Rock Club'.

Als gezegd: de sfeer is geweldig met als hoogtepunt een compleet (gefantaseerde) uitbarsting op de trein, wat een mooie cover van 'Psycho Killer' oplevert met een prachtige klip erbij. Daat trucje wordt daarna nog enkele keren herhaald met minder succes: Russiche figuranten die Engelse tonen in de mond nemen, die ze zelf niet kunnen verstaan en zóóó vals dat het zelfs niet meer charmant wordt.

De film duurt ook gewoon te lang, want het is niet duidelijk waar dit allemaal naartoe moet leiden. De romantische driehoek is ook niet bijster interessant. De muziek van Zoopark en Kino was ook niet van dien aard dat ik een onwaeerstaanbare drang voelde om die handel aan te schaffen…

Gelukkig werd ik tegen het eind nog even getrakteerd op een prachtige All The Young Dudes cover van Shortparis, waar de poëzie even voelbaar wordt. Zo veerde ik nog even op en bleef het al bij al toch een mooie trip.

Net geen must-see, maar zeker het bekijken waard.

Heerlijk moment: man springt film in.

Gebaseerd op de herinneringen van Natasha Naumenko [hier gespeeld door Irina Starshenbaum] geeft deze levendige, maar nogal warrige biografie een beeld van het leven in de muzikale rockscene in de Sovjet Unie aan het begin van de jaren '80. Mike Naumenko [Roman Bilyk] is een rockmuzikant die vooral geïnspireerd is door Velvet Underground en Lou Reed in het bijzonder. Hij wordt nog steeds gezien als één van de belangrijkste Russische tekstschrijvers van zijn generatie, ook al speelde hij met zijn band Zoopark regelmatig covers van T-Rex, Bob Dylan of Lou Reed. Via Natasha maakt Mike kennis met Viktor Tsoy [Teo Yoo] die met zijn driemansband Kino muziek maakt die Mike aanspreekt. Mike besluit de band onder zijn hoede te nemen, maar die relatie komt onder spanning te staan wanneer Mikes echtgenote Natasha steeds meer aandacaht geeft aan Mikes protegé.

Ik ga regelmatig naar films zonder me in te lezen en dat bleek bij deze film een probleem. De filmmakers gaan er duidelijk van uit dat het publiek bekend is met de hoofdrolspelers én met hun muziek en dat is uiteraard een misvatting. Met alle respect voor Naumenko en Tsoy: qua internationale bekendheid moeten ze het toch afleggen tegen bijvoorbeeld Michael Jackson en Jay-Z. Achteraf begreep ik de film wat beter, maar dat is toch een beetje mosterd na de maaltijd. De mini-videoclips van covers zijn amusant, maar het blijft voor niet-Russische kijkers waarschijnlijk toch wat onduidelijk wat er nou zo bijzonder is aan deze muzikanten. Gebaseerd op de ondertiteling getuigen de teksten niet echt van genialiteit.

Voor een rock en roll film vond ik het nogal saai en braaf, en het bandje is op zijn best doorsnee te noemen.
Het enige verschil is dat het zich in het Leningrad van begin jaren '80 afspeelt, maar daar krijgen we niet eens zo gek veel van mee.

Ook de driehoeksverhouding is nogal mat, geen seks (één kalverkus) geen spanning... voelde bijna net zo koud als de koude oorlog. Alles kabbelt maar wat voort. Alleen als de muziek uit het Westen wordt gedraaid, en er wat fantasiegebeurtenissen geanimeerd worden leeft de film wat op.

Waarmee gelijk geïllustreerd wordt hoe mijlenver weg de Westerse popmuziek kwalitatief staat van de underground muziekscene in Leningrad/ het hele Oostblok, en dat we maar geboft hebben dat niet Groot Brittanië en omstreken door de Sovjetunie bezet waren in de sixties en beyond.

Hele saaie biopic over de twee popbands Zoopark en Kino in Leningrad en een driehoeksverhouding tussen de frontmannen en een meisje begin jaren ’80. Ik heb niet veel gemerkt van de Russische en/of communistische context die de biografie wat sfeer en karakter had kunnen geven, anders dan dat de songteksten vooraf door de censuur moesten (maar dat was geen probleem) en dat het publiek niet mocht dansen (maar ook dat was geen probleem want het publiek genoot toch wel van de muziek). Er zitten aldoor vervelende stukjes ingeweven waarin gewone Russen in de bus en zo spontaan en vals Westerse popliedjes gaan zingen (met de overbodige disclaimer dat dit niet echt is gebeurd), welke stukjes erg genant zijn. Ik was blij toen de film voorbij was; het enige positieve van de film is dat het herinneringen en nostalgie opwekt naar de rock ‘n’ roll en punk in het Westen die – in tegenstellig tot die in Rusland – wel opwindend was.

Redelijk, maar veel meer dan dat ook niet. De film is een soort van biopic over Viktor Tsoi en MIke Naumenko, twee grondleggers van de rock 'n roll in de Sovjet-Unie. Nu vallen biografische films geregeld niet zo goed bij mij, en puur als biografie is ook deze Leto geen geweldenaar - het geeft een wat saai en veilig beeld van de kleine rock 'n roll-scene in de USSR, en hoe dit er met de censuur en dergelijke aan toe ging. En zo interessant blijken Tsoi en Naumenko als personen ook weer niet, al is dat een gebruikelijk euvel bij biografische films. Ik ben dan ook wel weer blij dat het niet de andere kant opschiet zoals bij tenenkromende muziekbiografiëen die we recent voorbij hebben zien komen (*kuch* Bohemian Rhapsody *kuch*).

Gelukkig ziet het er visueel nog wel goed uit, met fraaie zwart-wit beelden, wat leuke filmische trucjes die soms wel werken ([Punk die de film in springt) en soms ook verre van (de genante karaokeversies van Passenger en Perfect Day bijvoorbeeld). En de beelden van de toendertijdse Sovjet-Unie en het leven daar interesseerden me ook wel, al had het zeker niet zo lang hoeven duren en had een wat minder belegen insteek qua verhaal en hoofdpersonages wel geholpen. Een krappe voldoende.

De Sovjet-Unie aan het begin van de jaren '80, waarin muziekartiesten (blijkbaar) geïnspireerd zijn door de westerse muziek (lees: Lou Reed, Blondie, T. Rex e.a.).

Zie een muzikaal en filmisch heerlijke biopic, waarin gespeeld wordt met zwart/wit, wat kleur, animaties, rommelig camerawerk (heerlijk), grauwe beelden en scènes die ik niet snel zal vergeten: de troosteloze nacht in stromende regen waarin een dronken vrouw 'It's a perfect day' van Lou Reed zingt bijvoorbeeld. En niet te vergeten de scènes, die vast niet door de censuur van toentertijd zullen zijn gekomen, en die een dynamische hang naar vrijheid uitbeelden, keurig afgesloten door een jongeman met een bordje waarop 'Dit is niet gebeurd'.

De wat lauwe uitwerking van de driehoeksverhouding die langzamerhand ontstaat, doet afbreuk. Jammer is dat.

Alleszins een uitgebreide schets, sfeer- en tijdsbeeld van jonge Russische popartiesten met een stevige hunkering naar westerse vrijheden.

De scènes "dit is niet gebeurd" duiden heel duidelijk op de druk die er was om jongeren precies van westerse invloeden weg te houden. Het gebeuren in de trein is een schitterend filmisch voorbeeld hiervan.

Anderzijds was er weinig aan die Russische songs te beleven en evenmin aan de romantiek in het verhaal.

Een film die anno 2018 mag, in 1981 lag het even anders.

Vindingrijke film die een mooi en liefdevol portret laat zie van de vroege rockscene in de sovjet-unie. Die net aan mocht. In een onder staatstoezicht staande club. Omdat het anders buiten het zicht van de overheid zou voortwoekeren. Puur op plotniveau is de film niet op zijn sterkst. Maar gelukkig is dit dan ook grotendeels een sfeerfilm in een stijl die druipt van de creativiteit. Te zien in hoe het ideaalbeeld in de film verwerkt zit ("dit is niet gebeurd") en de werkelijk prachtige en ontroerende clipjes van een stel westerse popklassiekers. Ook werken de korte stukjes in kleur in een zwart-witfilm erg goed hier. Tweede keer in een paar weken tijd dat ik een film van Serebrennikov zie in korte tijd die door de vormgeving alleen al heel erg overtuigd. De beste man schijnt niet meer in Rusland te zitten. Niet gek, omdat hij al eerder gedoe had met het regime en dat kun je nu al helemaal niet meer hebben.