Memento (2000)

Snap niet dat deze zo hoog scoort , nodeloos ingewikkeld .

Ik moest wel even wennen aan de omgekeerde vertelstructuur en dat aspect is met de kleine tijdsoverlappingen is wel goed gedaan .

verder blijft het dan lange tijd behoorlijk warrig en de ontknoping aan het eind is dan wel weer aardig in mekaar gezet .

Toch blijft er voor mij wel een onbevredigend gevoel achter en dat ligt volgens mij vooral in het gebrek aan

inlevingsvermogen dat ik met Leonard had , ik kreeg geen binding met de man .

Ook zijn speurtocht naar de moordenaar begon me in de loop van het verhaal steeds minder te interesseren en dat vond ik geen goed teken voor de film in zijn geheel .

De volle mep. Gisteren herbekeken na zo'n 8 jaar de laatste keer en liet me weer meeslepen. Natuurlijk weet je de plottwist maar bepaalde nieuwe details vallen dan weer op. Het einde is misschien door het onbevredigende juist zo sterk.

Het deed me niets. Greep me nooit vast. Voelde persoonlijk quasi geen opwinding, verwondering, spanning of empathie; geen glimlach noch traan.

De structuur, het anti-chronologische was even interessant, maar dat zwakte snel af. Vond de plot ook niet veel soeps. Eervolle vermelding voor Pearce weliswaar, die de film draagt.

Voor mij voelde het aan als een langdradig experimentje zonder veel content.

Heerlijke mysterious film. Het is een verwarrende film maar wel cool

Typische Nolan productie, broer schreef er ook aan mee, die zoals zo vaak geen normale volgorde heeft, en uitmondt in een mysterie met twist.

In het begin wordt de kijker langzaam maar prima meegenomen in het wazige wereldje dat geheugenverlies heet. Uitermate goed wordt dit door regie en Pearce neergezet, mede versterkt door de tegengestelde volgorde. Behalve de achterwaartse verteltrant die een contradictie is met Leonard omdat hij alweer vergeten is wat er gebeurt is, schept bij de kijker wel een soort verbazing en twijfel die te vergelijken valt met Lenny's toestand. Vooral ook omdat niemand te vertrouwen lijkt naarmate de film verstrijkt.

Na een uur wordt dit met een aantal dialogen nog eens extra bevestigd. Alles lijkt dan op losse schroeven te staan en de paranoia rijst de pan uit. Wat mij betreft ronduit heerlijk. De sfeer en spanning stijgt verder alleen maar, met het bijzondere verhaal rond Sammy als voorteken, en valt uiteindelijk het oordeel, de ontknoping in de laatste minuten.

Memento is een must voor liefhebbers van psygologische thriller of mysterie. De film is daarnaast sober en kleinschalig te noemen met slechts één paar acteurs en geen grote achtergronden of settings, iets dat overigens niet deert. Pearce in erg goede doen en muziek mede gemaakt door David Bowie

.Memento is wat dat betreft een heerlijke film waarover je na afloop nog wel eens op het hoofd krabt.

Beste een aardige thriller, maar eigenlijk niet veel meer dan dat. Christopher Nolan past een geinig trucje toe; het verhaal wordt achterstevoren verteld. En sure, dat levert een paar interessante momenten op, maar dat is het eigenlijk ook wel. Het is duidelijk dat in Memento de stijl voorop staat, de personages boeien Nolan hier al niet zo. Maar hij zit vroeg genoeg in zijn carrière om niet puur bezig te zijn met visuele bombast en poeha, zoals in zijn latere werk. Wat dat betreft legt Nolan hier veel druk op de schouders van deze vertelstructuur. Qua verhaal zorgt Nolan dat je je als kijker niet hoeft te vervelen, maar eerlijk is eerlijk; ik zat nu ook niet bepaald op het puntje van mijn stoel. Vond het op een gegeven moment zelfs een beetje saai worden, dat geneuzel rondom inwisselbare figuren als Jimmy en Dodd kon me eigenlijk wel gestolen worden. Het korte segment rondom Stephen Tobolowsky als Sammy Jankis was eigenlijk nog het meest intrigerend.

Vooruit, nipt 3,5 sterren.

“We all need mirrors to remind ourselves who we are. I'm no different.”

Hele bijzondere film die ik toch wel eventjes moest verwerken, dit was toch wel meer door de vertelrichting wat het verhaal aanhoudt, niet van voor naar achter maar juist andersom: van achter naar voor. De film is hierdoor in het begin erg onduidelijk en chaotisch, het kon daardoor ook mijn aandacht niet altijd even sterk vast houden en soms de interesse niet opwekken. Echter, wanneer je verder in de film komt vallen de puzzelstukjes heel mooi in elkaar en word alles duidelijker, de plottwist is leuk en eigenlijk werd het door ‘Nolan’ erg schappelijk weg geplaatst.

Ik kwam er achter dat ik nog maar een paar films van ‘Christopher Nolan’ moest zien om zijn volledige catalogus gezien te hebben, ik ben jarenlang erge fan van hem geweest door zijn ‘Batman’ reeks en ook zijn andere films wisten mij vaker te boeien. Zijn oudere werk is echter nooit goed op mijn pad gekomen, dus ik wou toch de poging wagen deze week de nog drie (dacht ik) resterende films te kijken.

‘Memento’ blijft echter bijzonder, ik vond het vertellen van het verhaal soms wel even te bijzonder dat ik er erg aan moest wennen maar het is allemaal op een gegeven moment niet heel moeilijk te snappen. ‘Pearce’ deed het toch wel aardig in de film en ook zijn medespelers mochten er wezen, alleen blijft ‘Nolan’ erg strak gefocust op de hoofdrolspeler en is er weinig ruimte voor echt goede bijrollen.

Het verhaal blijft wel leuk maar ik vond het echt helemaal nergens zo ontzettend ‘spannend’ worden als velen hier beweren. Ik zat nou niet bepaald met een open mond te kijken van verbazing maar, slecht werd het nergens. Je zat vrij snel en vrij goed in het verhaal en dat maakte de film ook wel steeds leuker te volgen, alleen is het niet soms gewoon niet interessant genoeg.

Achteraf heb ik stiekem toch wel een beetje genoten van het mysterieuse van de film, en blijft het gewoon een leuke goede film. Toch voelde het voor mij nergens echt zo héél bijzonder aan. Misschien dat een herziening dat in de toekomst nog wat kan gaan veranderen. Toch wel fijn om een werk van ‘Nolan’ te zien zonder zijn grote screenplaying. Dit is een keer compact en dat is ook wel fijn.

3.5*

Lang uitgesteld, omdat ik al zo'n vermoeden had. Netjes verzorgd, maar ik ervoer totaal geen klik.

Sterk in elkaar stekende film. Films die het puzzelaspect en het spelen met tijd boven een sterk verhaal en personages stellen, vind ik normaal gezien steevast minder geslaagd of interessant, maar dat is niet echt toepasbaar op Memento. In het begin lijkt het misschien wel zo dat Nolan dit verhaal op zo'n warrige manier in beeld brengt uit interessantdoenerij, maar niets is minder waar; in Memento is het zelfs een erg logische keuze, want het ondersteunt het hoofdpersonage, én versterkt de thema's. De twist en het einde, waarin duidelijk wordt hoe verloren Leonard werkelijk is, hoe hij door zijn aandoening gebruikt wordt door iedereen en hoe hij ogenschijnlijk nooit uit deze vicieuze cirkel kan ontsnappen, omdat hij dat zichzelf onbewust niet toelaat waarschijnlijk, zijn dieptragisch en triest. Dat houdt je wel even bezig. De twist is trouwens echt geweldig, echt zo eentje die tegelijk je mond doet openvallen en ook op alle vlakken klopt.
Guy Pearce acteert heel sterk, want hij heeft een moeilijke rol. In leonard of zijn aandoening kan je je namelijk moeilijk inleven, zeker door de manier waarop het geheel achterwaarts en door elkaar gepresenteerd wordt, dus dat moet je als acteur maar kunnen verkopen. Joe Pantoliano is ook altijd briljant in alles waarin hij meespeelt, zo ook hier.

Nolan levert hier, zeker voor een 'quasi-debuut', echt iets heel sterks af. Het komt wat mij betreft niet in de buurt van zijn beste films, zoals The Dark Knight of Inception bv, die naast sterke personages en een sterk verhaal ook een prachtige visuele stijl hebben. Dat laatste heeft Memento niet echt; het is wat kaal en grijs. Maar bon, 4* toch wel.

Het vertelstijltje is waarschijnlijk het meest bijzondere aan Memento, hoe de film je van eind tot begin meeneemt naar een werkelijke conclusie is echt intzettend knap geschreven, en de twist vond ik erg knap gedaan. Dat is dan wel het mooiste aan de film, acteerprestaties schieten er nergens echt uit (Pantoliano speelde dan nog wel aardig) en de sfeer had op momenten iets lichter gemogen. Ik miste hier ook wel een goeie soundtrack, de muziek was nogal duf vond ik.

Al met al een supergoed verhaal die het herkijken zeker waard is, helaas is het op alle anderen vlakken slechts oke of matig. 3,5!

De film zelf is niet persé spectaculair of meeslepend, net zoals dat de personages ook niet ontzettend diepgaand zijn. Je kunt duidelijk merken dat de stijl hier vooropstaat en daar is niks mis mee, want het is wel origineel en ik ben altijd in voor wat originaliteit. Al was het af en toe natuurlijk wel even verwarrend maar de puzzelstukjes vielen bij mij toch al wel gauw op zijn plek.

Wat ik verder wel miste bij de film is het gebrek aan muziek. Nou zullen veel mensen wellicht dit stijltje toffer vinden, maar ik hou persoonlijk toch wel van wat meer muziek in een film, want dat zorgt er bij mij toch voor dat ik wat meer in het verhaal wordt getrokken. Dat zie je in Nolan zijn latere films ook zeker terug komen.

Pearce speelde overigens prima net als de rest van de cast.

Login • Instagram

Voor de mensen die hem niet snappen , korte uitleg van de meester zelf.

Ik vond deze nu niet echt wow en nogal aan de trage kant. Ook omdat deze vd hand is van Christopher Nolan, toch 1 van m'n favoriete regisseurs sinds z'n Batman films en ook 'The Prestige' verwachte ik ook het beste vh beste en dat was het niet vr mij. Tuurlijk is het mysterieuze gegeven redelijk boeiend, maar vond hem soms iets te rommelig overkomen. Oké ben misschien streng en dat is eerder omdat z'n andere films zo'n hoge toppen slaan en dan is alles daaronder een teleurstelling.

Na al die jaren nog altijd spijt dat ik hier mijn geld aan uitgaf bij dr bioscoop. Fight Club is ook zo'n film.

Nog steeds erg genietbaar (tweede kijkbeurt voor mij, wel na bijna 20 jaar). En nog steeds de beste Nolan. Hij lijkt toch een beetje op David Twohy: geef hem meer budget en de films worden slechter en vooral bombastischer.

Omhooggetild door een fijne (en niet al te gemakzuchtig geselecteerde) cast en hoewel Guy Pearce al in eerdere hitfilms speelde zoals L.A. Confidential was dit toch zijn finest hour. Erg goed geacteerd, Pearce legt de nadruk niet zozeer op zijn stem maar laat veel subtiele gezichtsuitdrukkingen zien. Moss en Joey Pants (beiden nog amper uit de Matrix gewandeld) zijn ook goede keuzes geweest doordat je ze nooit goed kunt doorgronden of vertrouwen.

Verder ligt niet teveel nadruk op het puzzelelement. Want het gaat er niet zozeer om precies een soort van whodunnit te snappen en uiteindelijk leidt de film ook niet zeer tot een oplossing van de puzzel maar tot de conclusie dat de situatie van Leonard hopeloos is.

Ook kon ik me erg goed inleven in Leonard's situatie omdat je als kijker ook niet genoeg informatie hebt, hoewel je dit soms begint te denken. Dit door heel veel korte fragmenten uit chronologische volgorde te vertellen.

De film weet met soms heel kleine dingen wat extra emotie erin te stoppen en Leonards queeste voor wraak overtuigend te motiveren. Aangrijpend is ook het Sammy Jenkins verhaal, waar je stukje bij beetje meer van leert.

Al de voorgaande elementen vind ik meer ontbreken in Nolan's latere werk, dat toch wat killer en meer conceptueel werd dan dat je je echt betrokken voelde.

Gaandeweg wordt je bij het kijken van Memento ook steeds meer paranoide omdat niemand te vertrouwen lijkt en werkelijk iedereen misbruik lijkt te willen maken van Leonards aandoening.

Een spaarzame maar prettige soundtrack maakt het af, naast goed camerawerk en een oog voor veel stilistische details, gesitueerd rond een naamloos slaapstadje.

Dit is echt de beste film die ik de afgelopen jaren heb gezien. En komt na trillers met een verrassend einde na Dolores Clayborne en Shutter Island op de derde plaats terecht.

Voor de goede orde, dit was de tweede keer dat ik de film zag. De eerste keer was ik niet overtuigd. Ik vond de film maar een rommeltje en kon er geen chocolade van maken. Dus heb ik de reviews op internet opgezocht. Tot mijn stomme verbazing las ik dat het kleurengedeelte 'terug in de tijd sprong' en het zwartwitte deel vooruit ging in de tijd. Dus eigenlijk had ik het einde van de film als eerste gezien, waarna de aanleiding hier toe aan het einde zat. Hoe verzin je het !?

Maar goed, als je een aantal jaren later, en je niet meer precies weet hoe de film ging, hem opnieuw bekijkt, zie je de schoonheid van de film. Want nu pas begreep ik het einde, of beter gezegd, het begin van de film. Met die fantastische plotwending. Dat deed mij sterk denken aan Shutter Island. Wat een goede film was dat zeg.

Ik denk dat je als regisseur zijnde maar een keer zo'n pareltje kunt maken, een fantastsisch verhaal met weinig actie of mooie beelden. Want daarna wordt je beroemd en moet het allemaal beter en spectaulairder. Op zich is daar niets mis mee, kijk maar naar Inception, maar jammer is het wel.

Hele toffe film waar ik in het begin in moest komen maar ik vond hem heerlijk!

Memento – Experimenteel en briljant: Christopher Nolan’s Tweede - SRSCK

Voor de geïnteresseerden, mijn eigen recensie. Mijn gegeven cijfer: 9,0/10

Minder indrukwekkend dan bij de eerste kijkbeurt jaren geleden. Het achterstevoren vertelde verhaal zorgt af en toe voor een verassende wending, of glimlach (I don’t feel drunk).
Tegelijkertijd is het voor ons als kijker net zo verwarrend allemaal als voor de hoofdpersoon, omdat we ook geen idee hebben hoe elke situatie begint en eindigt, en dus net zo fragmentarisch kijken als hij. Qua beleving is deze film een one of a kind, hoewel de spanning door deze vertelvorm amper aanwezig is.

Helaas is de vertelvorm ook meteen het enige waar de film echt goed op scoort. Het acteerwerk is prima, maar de personages zijn nogal vlak en laten weinig indruk achter qua persoon. De uiteindelijke ontknoping is verassend, maar ook erg vergezocht (De politie gaat mee in zijn gestoorde gedachten en laat hem willekeurig criminelen doden?). Hoe geloofwaardig is dat?

Uiteindelijk is de film vooral de moeite waard vanwege de originele vorm. Maar na afloop blijf je toch het gevoel hebben dat het nogal hol is allemaal. Vorm boven inhoud. Maar wel een erg mooie vorm.

3*

Ik dacht dat ik de enige was die dat vond. Het was destijds een typische ontwikkeling van een hype, waarbij iedereen elkaar naliep en het fantastisch vond. Het simpele feit dat iets nog niet gedaan is, maakt het niet automatisch een goede film. Deze film was inderdaad “nodeloos ingewikkeld”.

Vanavond is deze film op de BBC. Soms gun ik films een tweede kans, maar bij deze ga ik het niet eens proberen...

Ik vergelijk deze film graag met Irreversible van Gaspar Noe, alleen zijn de fragmenten in deze film een stuk korter. De film speelt zicht achterstevoren af en dat werkt zeer goed. De DVD versie had de optie om de film chronologisch af te spelen. Vraag me af of hij dan zo goed werkt. De crux zit er niet in of hij de dader vindt maar in de oorsprong van zijn zoektocht. Het lijkt haast alsof hij zich bewust is van wat hij doet, maar ervoor kiest om dit leven te leiden.

Doet me denken aan Shutter Island en Primal Fear. Moet goed te volgen zijn als de film je volledig weet te pakken, in mijn geval kon ik wel redelijk bijblijven en vooral op het einde alle linkjes nog leggen wat bij een film als dit wel belangrijk is. Dit type film hoort eigenlijk een constante spanning of nieuwsgierigheid met zich mee te dragen waardoor je constant geboeid blijft. Guy Pearce is niet per sé de acteur die een film als dit goed weet te dragen en de echte thrillersfeer hangt niet constant in de lucht. Al met al toch wel erg geboeid door het verhaal en de vertelstructuur, met een iets andere casting en een wat grimmigere sfeer was dit echt een meesterwerkje geweest. Toch wel bijzonder goed vermaakt hiermee, vond het een erg goede film met verwaarloosbare minpuntjes.

Eindelijk de broodnodige herziening. Ik wist zelfs niet zeker of ik deze film had uitgekeken. Maar mijn recensie uit 2017 en bepaalde passages suggereren duidelijk van wel. Ik heb last van een mementoprobleem bij Memento zelf.

Ik blijf het een vrij moeilijke film vinden om te volgen, al ging het wel een stuk beter dan vier jaar geleden en wordt het wel duidelijk op het einde. Nolan slaagt er toch wel in om wat sfeer te creeren. De vertelstructuur is een meerwaarde en maakt deze film uniek. Ik heb wel het idee dat ik tegenover vier jaar geleden beter dit soort films kan volgen en begrijpen mits wat meer inspanning en er iets meer van kan genieten. Toen gaf ik 1.0*, nu geef ik 3.5*, misschien dat ik het nog wel opwaardeer naar 4.0*.

Desondanks kan ik me grappig genoeg nog wel in de kritiekpuntjes vinden. Alleen stoort het me minder dan toen. Echt geloofwaardig is het niet echt, en zoals altijd met dit soort films zijn er plotgaten. Geen idee hoe hij zich steeds herinnert dat hij een geheugenprobleem heeft (ergens opgeschreven?) en waar alles geschreven staat en hoe alles verloopt. Teddy is behoorlijk naief ook, en iedereen maakt misbruik van Lenny. Hij is als het ware een soort huurmoordenaar die het gewoon zelf niet beseft. Enige wat ik niet begrijp is waarom Natalie Teddy doodwilt? Lijkt me dat zij wraak wilt omdat hij haar vriend en drugsdealer doodde. Ook lijkt iedereen John G. te noemen in deze film. Maar op zich heb ik er wel van genoten.

Zo valt iedere Nolan wel, al ontbreekt de echte topper. Maar waar ik ooit een merendeel slecht vond, is de enige waar het nog niet viel Inception (Insomnia is vergeetachtig en Tenet nog niet gezien).

’s Ochtends ontwaak ik in een bad van vergetelheid, doordrenkt met de sporen van gisteren maar nooit wetende wie ik toen was. Krampachtig doorzoek ik wat eerder werd genoteerd, in de hoop dat de lijm van vervlogen dagen plotseling terug kleven zal. Tevergeefs. Alles is tevergeefs. Geen redding bij zonsondergang, geen nieuwe dag bij zonsopkomst. Enkel een herhaling van zetten en vertwijfeld op zoek gaan naar onbetwistbare zekerheden. De permanente wedergeboorte fnuikt iedere kans op vooruitgang en vormt me tot iets wat ik nooit had willen zijn.

Wie ben ik? Wie was jij? Hoe kan ik genezen als ik de tijd niet langer voelen kan? Help me herinneren. Help me iemand te zijn.

De acteerprestatie van Pearce is ongekend goed echt zwaar onderschat, ik weet dat 2000 een bijzonder sterk jaar was met Hanks/Cast Away, Crowe/Gladiator, Bale/American Psycho maar Pearce had zeker een nominatie moeten krijgen net als Pantoliano.

De film vervalt te vaak in herhaling, dat verveelt snel.

Ogen dicht en voel. Het is nog eens die frisse wind van 2000 die ons tegemoet komt. De toen nog onbekende filmmaker Christopher Nolan had samen met zijn broer immers een origineel en vindingrijk idee. Waarom vertellen we niet ons verhaal achterwaarts ? En Memento was geboren. Het is natuurlijk een zeer slimme film. Die verhaalstructuur is perfect om het geheugenverlies te evoceren. Een scene begint met een achtervolging te voet. Het hoofdpersonage Leonard Shelby (Guy Pearce) vraagt zich af in een voice over waarom hij die man achtervolgt. Maar dan komt de man naar hem toe gelopen. Oeps, het is de man die mij achtervolgt. Het is die verwarring die we samen met het personage beleven. Je kijkt bijna in het hoofd van Leonard, elk begin van de scene weet je niet wat ervoor kwam. Het eerste shot zet de toon. Een polaroid foto die langzaam vervaagt (net als het geheugen van Leonard), toont meteen het concept. Leonard leidt aan korte termijn geheugenverlies. Na een kwartier is hij vergeten wat er daarnet is gebeurd. Met behulp van tattoos en post-it probeert hij een puzzel te leggen om de moordenaar van zijn vrouw op te sporen. Maar het is vooral die filosofisch getinte laag die ons aanspreekt. In onze boekenkast stond dan ook een prisma van Kierkegaard of Schopenhauer te pronken tijdens onze studenten jaren. Op tijd en stond een portie existentialisme, we zijn er echt wel een beetje zot van. Wie zijn we ? Zijn herinneringen betrouwbaar ? M stelt ook die vragen. Zo neemt Leonard een ander identiteit aan fysisch door kleren en wagen over te nemen. Wie is Teddy ? Niet te vertrouwen staat er te lezen op zijn polaroid. Maar wie heeft dit ingefluisterd ? Was die persoon betrouwbaar ? Wat is de rol van Sammy Jenkins ? Bestaat hij wel ? De film geeft maar met mondjesmaat antwoorden en zal niet netjes alles afvinken. Nolan heeft immers als narratieve routeplanner een ingenieuze achtbaan bedacht. Of zoals Chris Craps het in zijn boek ‘de geheimen van de cinema’ noemt : een haarspeld. Er zijn de flashbacks (zwart/wit scenes, bovenaan de speld – dit verhaal verloopt wel normaal) en de kleur scenes (onderaan de speld – verloopt achterwaarts) zodat we het onderscheid goed zien. Op het einde (of het begin) van M komen beide verhaallijnen naar elkaar toe. We bevinden ons dan in het midden van de haarspeld. De lijnen smelten samen, het verleden en het heden komen op hetzelfde punt zodat de chronologie hersteld wordt. De film is een analytische labyrint maar de kracht van M is dat we de film kunnen absorberen zonder alle puntjes op de i te zetten. Lang na de eindcredits is onze geest nog steeds op volle toeren om alles te verwerken. Heeft Leonard wraak kunnen nemen ? Is de moordenaar gevonden ? Het doet er niet toe, lijkt Nolan te zeggen. De mens zoekt naar bevrediging, telkens weer en we gaan tot het uiterste om dit te bereiken. Daardoor orkestreert Leonard steeds een doel om verder te kunnen nl de/een moordenaar vinden. Het is de motor van zijn bestaan. De weg naar wraak, naar bevrediging is weliswaar tijdelijk want hij zal het niet meer herinneren. In het laatste shot is alles weer uitgewist en kan hij opnieuw beginnen. Tabula rasa meets perpetuum mobile. Dat Nolan is uitgegroeid tot een blockbuster regisseur is niet verwonderlijk. M is een quicky; Low budget, opgenomen in 26 dagen maar met een straffe vertelling. Ideaal als signatuur en Hollywood pikt talent er meteen uit. Ze laten hem (en zijn medewerkers) een test afleggen door een project in zijn handen te duwen nl een remake van een Finse thriller. Al Pacino is goed, de score Van David Julian is goed, de fotografie van Wally Pfister is goed, Insomnia is goed. Tijd voor de blockbusters. Met Inception toont hij knap welke cinema hij wil brengen. Complexe verhaalstructuur verpakt in een actie thriller. Opnieuw filosofeert Nolan, deze keer over realiteit vs droom. Is onze realiteit echt ? Maken we niet van onze realiteit een droom, een vlucht om gelukkig te kunnen zijn ? Inception wil bewijzen dat inhoudelijk moeilijke films best te genieten zijn, dat hij een mainstream publiek kan bereiken met intelligente en diepzinnige thema’s en neemt als kern een gedoemd liefdesverhaal. Ook in M is onze held gedoemd, geluk zal hij nooit kunnen vasthouden. De barmeid : What is the last thing that you do you remember ? Leonard : My wife. De barmeid : That's sweet. Leonard : ... Dying. Leonard is een tragische figuur. Tristesse in bv de scene waarin hij de herinnering van zijn vrouw probeert opnieuw te ervaren. Er is een groot film noir gehalte aanwezig met inspiratie uit films als Spellbound en Angel heart. En een femme fatale. Altijd blij om Carrie-Anne Moss te zien maar om een of andere reden is haar film carrière nooit echt van de grond gekomen. Na The matrix (nr 62) lag de weg open nochtans. Als actrice ondergewaardeerd, kijk maar naar die film Unthinkable. De film zelf is ferm onderschat (hoe ver kan/mag je gaan in terreurbestrijding ? ga dat zien !) maar Moss is ook zeer sterk. M heeft ook na meerdere kijkbeurten nooit ontgoocheld. Geen enkel zwak moment in tegenstelling tot zijn tijdsgenoot het gelauwerde Requiem for a dream. M zuigt ons iedere keer terug in die puzzel. Zelf al weten we dat het laatste stukje steeds zal ontbreken.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 56 : Memento.