Dirty Dancing (1987)

Dirty Dancing is vermoedelijk de ultimate vrouwenfilm. Al de vrouwen in mijn leven van mijn jeugdliefde tot mijn huidige vriendin maar ook mijn zussen, nichtjes en zelfs mijn dochters zijn allen gek op deze film. Ik heb hem daarom noodgedwongen al vele keren gezien. Hierdoor kan ik hem haast dromen maar snap de aantrekkingskracht van de film nog steeds niet echt. Daar staat tegenover dat zij de aantrekkingskracht van een mannenfilm als Road House niet begrijpen. Zal dus wel een man-vrouw ding zijn. Wel grappig dat Patrick Swayze in beide de hoofdrol speelt. Het verhaal is simpel. In de jaren 50 gaat saai muurbloempje( Jennifer Grey) op vakantie met familie naar resort in de Catskills en wordt verliefd op de stoere dansleraar (Swayze). De 50's setting is leuk, de soundtrack is goed en de cast pmet o.a. Jerry Orbach en Cynthia Rhodes is ook prima. Echt slecht is hij niet maar het is gewoon niet mijn soort film.

'Dirty Dancing'-sequel op komst met Jennifer Grey! | Filmtotaal filmnieuws

Nooit eerder gezien vanwege het vooroordeel dat dit een enorme vrouwenfilm zou zijn. Dat is het ook wel, maar niet zo storend als ik had gedacht. Ik had wel meer verwachtingen die niet bleken te kloppen, want ik dacht dat dit in de jaren 80 speelde, maar het blijkt 20 jaar eerder te spelen. En verder had ik totaal niet verwacht dat abortus zo'n belangrijke rol zou spelen.

De hoofdkarakters zijn verder allemaal behoorlijk 'likeable', al moet de mannelijke hoofdpersoon aanvankelijk nog wat ontdooien. Natuurlijk is er op een gegeven moment een conflict met vader, maar ook daar reageert iedereen op een logische wijze en uiteindelijk als iedereen alles weet wat er te weten valt komt alles op z'n pootjes terecht.

Vooral in de eerste helft veel dansscènes, daarna neemt het wat af. Ik ben niet geheel overtuigd van de dansscènes, maar interessant waren ze wel. De soundtrack is alleen erg misplaatst: jaren 80 muziek in een jaren 60 setting. Natuurlijk komt het vaker voor dat muziek uit een later tijdperk gebruikt wordt in een setting terug in de tijd, mijn favoriete voorbeeld is de animeserie Samurai Champloo, die in het samoeraitijdperk speelt, maar die een hiphop soundtrack heeft en daardoor erg fris aanvoelt. Daar werkt het, maar in deze film voelt het veel minder fris aan omdat jaren 80 muziek nu zwaar gedateerd klinkt en dan voelt het ineens erg misplaatst gezien de jaren 60 setting.

Maar goed, minder slecht dan ik had verwacht. 1,5*.

Verhaal heeft niet veel om het lijf, maar wel een hoog feelfood gehalte. In mijn jeugd elke dag gekeken als ik uit school kwam.

Best verrassend, eigenlijk. Ik wist dat de film een voorspelbare feelgoodfilm was - en dat klopte - maar het script en de personages waren zeker niet zo eendimensionaal als ik had verwacht. In mijn herinnering had Dirty Dancing hetzelfde uitgangspunt als een Footloose; zo’n omgeving van strikte klootzakken, met een rebel en het verlegen meisje, die natuurlijk wordt gepest en met een extreem strenge vader, die aan het einde natuurlijk bijdraait. Geestig genoeg klopte geen van dit alles; vaders blijkt de hele tijd een sympathieke gozer, de vrinden van Swayze accepteren Jennifer Grey en zijn zelfs aardig en de enige echte klootzak in het verhaal lijkt die Lonny Price; die ook in Flodder in Amerika al zo’n glibberige geilneef speelde.

Door dit gebrek aan extreme karikaturen merkte ik dat het drama ook beter werkte. De relatie tussen Grey en haar vader was oprecht sterk, resulterend in een mooie emotionele scène tussen beide. Maar de film is bovenal vooral botergeil. Iedereen zit zweterig tegen elkaar aangeplakt en beweegt hijgerig de heupen in het rond. En dat alles onder een soundtrack van kekke jaren 80 muziek als Hungry Eyes van Eric Carmen en natuurlijk het welbekende Time of My Life. De film heeft zeker z’n cheesy momenten en onvoorspelbaar kan de film in de verste verte niet genoemd worden, maar lekker is het wel. En vooral een beter script en uitvoering dan ik in eerste instantie had verwacht. En zo’n verrassing is altijd aangenaam.

3,5 sterren.