Ôdishon (1999)

Een halve ster an sich voor "have you seen any Tarchovsky movies?"

Ōdishon

Bijzondere horror/thriller. Ōdishon begint wat bevreemdend, en de wat groezelige en donkere sfeer werkt in het voordeel van de film. Want het geeft het verhaal rond eenzaamheid, mensen op zoek naar liefde en gruwelijke martelpartijen iets authentieks. Uitstekend acteerspel ook van Ishibashi en Shiina, en vooral op het laatst is de transformatie van Asami heerlijk om naar te kijken. Van schuw meisje naar nietsontziende martelkoningin. Het is een plezier om naar te kijken, alhoewel het als slachtoffer waarschijnlijk wat minder prettig zal aanvoelen.

Be mine

Audition stond al heel lang op mijn to-see list, en niet in de eerste plaats omdat dit een film met één van de meest exterme slotscenés aller tijden zou zijn. Zoals meestal het geval met dit soort uitspraken, viel dat allemaal wel mee en zullen de doorgewinterde horrorfans inmiddels wel heftiger gewend zijn. Het is dan ook niet vanwege de extremiteit, dat we hier (nog steeds!) met een uniek stukje cinema te maken hebben.

De kracht zit hem met name hoe de film zich aanvankelijk presenteert en de kijker op een slimme manier weet te misleiden. Ik heb al vaker gehoord dat je hier eigenlijk blanco in zou moeten stappen. De cultstatus vandaag de dag maakt dit haast onmogelijk en dit vind ik eigenlijk wel jammer. De film in een blanco envelop ontvangen zonder dat je er ook maar iets van weet, zou namelijk de beste manier zijn om dit unieke werkje te ervaren.

Wel had ik aanvankelijk te hoge verwachtingen die niet helemaal waargemaakt konden worden. De opbouw vond ik subliem maar ik had vooral meer over de transformatie van Asami te weten willen komen. Ook werden er de nodige insinuaties betreffende Shigeharu getoond, maar ik was benieuwd in hoeverre Asami dit allemaal te weten was gekomen. Of was enkel de auditie voor haar de trigger om Shigeharu de pijn te laten ervaren die zij ervoer? Want als ze zich zo gekwetst door hem voelde om hem deze pijn te willen laten doorstaan had ze neem ik aan ook niet het bed met hem willen delen in het hotel. Of was dit allemaal onderdeel van haar plan? Ik had graag meer achtergrond bij Asami gehad zodat het duidelijker werd waarom ze zo geworden is en wat nu de definitieve trigger was om Shigeharu te drogeren. Ook de finale vond ik te abrupt eindigen en ik mistte hier toch een bepaalde slotconclusie.

Ondanks bovenstaande kritiek geef ik een ruime 7, omdat het ingenieuze scenario me na afloop bezig blijft houden. Hoewel ik verwacht had meer te weten te komen over wat er in het hoofd van Asami omging zorgt de rustige en ingetogen opbouw in combinatie met een tweede helft die een heel andere toon aanneemt, voor een uniek stukje cinema die mij nog lang bij zal blijven.


3,5*

Een redelijke film, waarin werkelijkheid en fictie door elkaar heen lijken te lopen. Het blijft onduidelijk wat er nu echt plaatsvindt en wat een droom is. De humor die bij vlagen in de film gebruikt wordt, maakt het afschuwelijke minder afschuwelijk, maar wel op zo'n manier dat de spanning aanwezig blijft.

Deze film is veel te traag, zowat iedere scène in het eerste uur zou 10% sneller kunnen en 1/3de van de film zou je kunnen weglaten zonder spanning of plot weg te halen.

Tegenvaller die constant op effect uit is. Zo van goh goh wat weet ik gore dingen te verzinnen....
Hou niet van dit soort horrors die als gewone film beginnen

Beklemmende thriller die goed de spanning weet op te bouwen naar een huiveringwekkende, doch tegenvallende finale. Daarvoor doet het net niet de eer van deze cultstatus aan, maar desalniettemin een unieke film om eens gezien te hebben.

Betere Miike.

Na het zien van Gozu die me totaal niet lag, had ik echter maar weinig vertrouwen in deze. Maar omdat hij toch in KINO draait, toch maar een kansje gegeven. En niets is minder waar, hij beviel nog wel een beetje ook. Hier lijkt de regie van Miike echt wel beter tot z'n recht te komen.

Als eerste is eindelijk dat irritante theateracteerwerk afkomstig uit Japan weg. Dit zijn veel echtere personen en dat versterkt dan de band ook vervolgens. Geen over-acting, geen domme dialogen of buitenaarde humor, maar gewoon een normaal verhaal.

Het schijnt dat Miike wel schokkendere films heeft gemaakt, en die moet ik dan wellicht nog even opzoeken. Het zoekt hier wel de grens op, maar veel verder dan een "auw" gevoel komt het ook weer niet. Waarschijnlijk ben ik aan te veel gewend geraakt.

Acteerwerk is redelijk. Het is veel menselijker hier en dat versterkt dan ook het echte acteerwerk. Niemand is overdreven gestoord ondanks natuurlijk een aantal trekjes van Shiina. Maar dat moet dan ook eigenlijk hier.

Ook prima regie. Een paar visueel stijlvolle scenes en een aantal spannende momenten en onverwacht harde geluiden. Het is best op niveau. Ook redelijk vermakelijk en bovendien ook gewoon alles in beeld gebracht, geen softe beelden.

Wel jammer dat verder de kwaliteit ook echt brak is. Duidelijk geen hoge visuele middelen aanwezig. Camerawerk hier en daar op een paar opmerkelijke standpunten en shots na, spuuglelijk. Miike probeert visueel een beetje keurig te zijn, maar slaagt hier eigenlijk niet altijd even goed in.

Hier en daar ook net iets te "grappig" gebracht. De film lijkt aardig serieus te zijn bedoeld, maar iedereen in de zaal kon zijn lach toch niet binnenhouden. Het zijn soms ook onbedoeld komische dingen, althans dat lijkt zo. Zoals de voet die tegen de deur wordt aangegooid.

Hier en daar een aantal onnodige momenten waar de kijker op verkeerd spoor moet komen, maar in het algemeen een redelijk keurige film. Lelijke kwaliteit, maar soms leuke trucjes en een vermakelijk verhaal.

Bijzondere dromerige en meeslepende film die, wat mij betreft, totaal niet over 'de horror' gaat die eerder wordt beschreven. Tussen de regels door wordt even mooi als aangrijpend de pijn van vroeger en nu in beeld gebracht. Hoewel het niet helemaal mijn film is toch diep onder de indruk van deze kwalitatief zeer goede film. En wordt, gezien de recensies, niet door iedereen op waarde geschat.

Een jaar of twaalf geleden wist Audition behoorlijke indruk op me te maken. Je leest vaak dat dit Miike's beste film zou zijn, en hoewel de cultstatus terecht is had ik niet verwacht de film zelf iets lager te beoordelen dan ik jaren geleden heb gedaan.

Het verhaal gaat over een weduwnaar die door alles en iedereen om hem heen wordt aangespoord om een nieuwe vrouw te zoeken. Hij besluit hier gehoor aan te geven en via een nep-auditie komt hij in contact met de mooie en verlegen Asami. Je komt ze niet veel tegen maar dit is een wat serieuzere Miike zonder schreeuwerig acteerwerk, kleurrijke filters of experimentele geluidseffecten. Ook zijn kenmerkende droge humor is in grote lijnen achterwege gelaten. Dit wil ook zeggen dat de film soms een beetje langdradig aanvoelt en er op grafisch vlak niet gek veel te genieten valt. Die auditie was dan wel leuk om te zien, eigenlijk gewoon een vleeskeuring, precies de reden waarom sommige vrouwen van de ene op de andere dag hun kop kaal scheren en op alles en iedereen gaan zeiken.

In een land als Japan waar de man voor de vrouw zorgt was het een verademing om een film te zien waarin de rollen werden omgedraaid. Miike heeft de macht in het tweede film volledig bij de vrouwen gelegd en middels flashbacks en andere beeldtrucjes maakt hij duidelijk dat het maar eens afgelopen moet zijn met vrouwen als lustobject te zien. Juist in het slotdeel kruipt de Miike waar de liefhebber voor komt weer een beetje uit zijn schulp. De kleuren worden anders, er komt een klein beetje Miike weirdness tevoorschijn, verhaallijnen volgen elkaar snel op en hetgeen waar de film om bekend staat: het martelen. Nu is dit laatste zeker niet zo schokkend als men doet geloven, zeker niet als je ziet wat hij twee jaar later met Ichi weet te maken.

Een film met een duidelijke boodschap en een gewelddadig slot, maar met een net te langdradig middenstuk met een te kleine spanningsboog.

Middels deze uitleg en de toon lijkt het wel of je haar als slachtoffer ziet en hem als een soort dader , bizar
ik zag eerder een man die in de sluwe handen valt van een psychopaat die in haar jeugd klaarblijkelijk ernstig is beschadigd en een monster is geworden .
Ik vond de opbouw wel goed gedaan maar het laatste gedeelte vond ik toch een stuk minder en dat begon eigenlijk al met die scene waarin hij die hallucinatie kreeg toen hij met die man praatte .
Die eindscene heeft wel enkele gore momenten maar het werd allemaal erg afstandelijk en ook voelde de film niet echt afgemaakt , je komt ook verder weinig over haar te weten .

Dat maakt haar toch deels slachtoffer (die daarna weliswaar revenge neemt)?

Belichten we de mannelijke psychopaten ook zo dan ? Ted Bundy , John wayne gacy , Ed Gein .
Die zijn in hun jeugd waarschijnlijk ook op 1 of andere manier beschadigd geraakt en namen later ook wraak maar dat aspect word nooit belicht .