Ôdishon (1999)

Langzame film met goed acteerwerk, mooie camerastandpunten en dito settings. Het engste vond ik eigenlijk het daten en het wachten op de actie.

Vanaf 30 november tot en met 30 december een zestal keer te zien in Café 16cc (A'dam)

'Filmkeuze van Jan Doense'

Ôdishon is pas de tweede Miike die ik van hem heb gezien. In ieder geval is het totaal niet te vergelijken met Sukiyaki Western Django, die een hele andere toon had, maar verder wel vermakelijk was.

Ôdishon is meer een film met twee verschillen kanten. De eerste helft is rustig en vrij serieus en hierbij wordt geprobeerd via een auditie een nieuwe vrouw te vinden voor hoofdrolspeler Aoyama. De opbouw is rustig en beetje bij beetje leer je Aoyama kennen, waarbij ook duidelijk wordt dat hij een sterke band heeft met zijn zoon, wat mooi uitgewerkt wordt. In de tweede helft wordt het allemaal langzaam wat vreemder om uiteindelijk redelijk bizar te eindigen, al ben ik tegenwoordig wel wat gewend. Het moment datdie man uit de zak springt, is wel even creepy. Ook het gedoe met die naalden is wel apart, al vond ik dat door de vreemde en aparte geluiden soms eerder grappig dan eng of spannend.

Uiteindelijk is het wel een aardige film. Ik vond het soms wat onsamenhangend en het eerste half uur is niet al te sterk. Daarna wordt het gelukkig wel beter en vermaakt het uiteindelijk allemaal wel. Ik zal zeker nog wel meer van Miike zien, maar ben na twee films nog niet helemaal overtuigd van zijn kunnen.

3,0*

Jaja, aardige film die rustig op gang komt en daarna zijn ware gezicht laat zien. Dat sprak ons aan, dat rustige begin, de humor en dan de gaspedaal op de film.
Ideaal voor de horror liefhebber en dat Japans dat went snel. Wel jammer dat die vrouw toch voor hem uiteindelijk niet de ware was!

De wrange nasmaak die een film als Martyrs bij me achterliet heb ik nu fijn kunnen wegspoelen. Waar deze film me absoluut in geen enkel opzicht schokkend over kwam, heb ik bij Ôdishon toch enkele malen fijn genoten van het feit dat scenes echt ongemakkelijk waren om te zien zonder dat men zich hoefde te focussen op gore. Het moment waarop die man met afgezaagde voeten, tong en oor uit de zak komt kruipen om gretig een bak braaksel leeg te eten, was gruwelijk intens, zonder dat het trashy werd.

Wat ook fijn is, is het feit dat de dialogen en het acteerwerk erg realistisch zijn. Ik heb de afgelopen maanden genoeg Aziatische films gezien om toch te kunnen concluderen dat in veel films er of een behoorlijk minimalistische manier van dialogen houden bestaat, of dat de gesprekken dermate uitermate gekunsteld over komen in al hun poetische pracht. Dit is in beide gevallen niet erg, maar het deed me toch erg goed om te zien dat er dus ook films zijn waarin mensen gewoon af en toe ook zowel non-verbaal als verbaal communiceren dat ik mezelf er in kan herkennen.

Na het wat tegenvallende Koroshiya 1 was dit in ieder geval een erg fijne ervaring. Het verhaal is vreemd, maar oh zo intrigerend, terwijl het op de momenten dat de film ineens overstapt naar psychologische horror een gruwelijk sfeertje neerzet. Ik weet dat Martyrs en Ôdishon in weinig opzichten te vergelijken zijn, maar als het aankomt op films waarvan iedereen roept dat ze zo gruwelijk zijn, vind ik dat ik de vergelijking nu best voor mezelf mag maken. Fijn, naargeestig werkje!

nou meer drama en vaag gepraat dan wat anders. ik kon m niet afkijken.....heb zeker wel veel betere horrors uit die landen gezien!!!

Vrij treurig dat je dan de belangrijkste scenes uit de film gemist hebt.

IJzersterke horrorfilm, ik was zeer gecharmeerd van de nare sfeer.
4,0 sterren

Een geweldige horrorfilm. De sfeer was innemend.

Lastig. Een film als deze kan je het beste nietsvermoedend en met zo weinig mogelijk voorkennis ingaan, dan bestaat de kans dat je een flinke schok krijgt toegediend. Nu ligt dat toch iets anders. Ik doe niet aan trailers en recensies vooraf, maar dan nog heb je het over iets met een bepaalde cultstatus, een horrorlabeltje en Miike's reputatie. Wat een brede en ferme basis voor wat komen gaat, zou moeten zijn, kan zo als een behoorlijk taai stuk film overkomen.

Neemt niet weg dat het gaat borrelen eens Asami op de auditie verschijnt. Een even prachtige als dreigende verschijning in steriel witte kleding, het rood dat daar scherp tegen afsteekt, vierkante schouders en een kaarsrechte houding. Daar is chemisch iets mis mee en wanneer Aoyama haar verleden induikt, komt het dan ook stilaan in lugubere sferen. De ontmoeting in de ballet school is niet alleen vanwege de sardonische grijns als een nagel over het krijtbord.

Het gepiep van dat karretje gaat echt door merg en been. En dat is niet het enige. Nooit gedacht dat iets in het Japans nog eens een memorabele quote zou opleveren, maar kiri, kiri, kiri, kiri, kiri is het absoluut. Via een drankje komt het in een segment dat niet anders dan gruwelijk, smerig en sadistisch kan worden omschreven. Zo is de bewegende zak een voorproefje op een wel heel onsmakelijke maaltijd. Miike's eindschot is zonder meer een forse voltreffer.

Een heerlijke subtiele horror die langzaam op gang komt, maar dan gruwelijk uit de hoek komt.
Goed geacteert en met een prachtige 'onschuldige' Shiina..

Film komt beetje traag op gang, maar na een tijdje neemt hij je in een greep om je vervolgens met een mindfuck achter te laten. Sterk filmpje, ideaal voor een halloweenavondje, zo bleek
3.5*

was wel leuk, niet zo gruwelijk als letterlijk iedereen zegt hoor

Eerste helft komen we een man tegen die zijn verlangens najaagt. Tweede helft zien we dezelfde man wanhopig zijn straf ondergaan.

Heb zwak voor dit soort mysterieuze thrillers. Vooral als het ook nog eens een interessante verhaal te vertellen heeft. Hoe haal je het in je hoofd om verschillende vrouwen audities te laten doen om alleen maar je eigen ego te strelen? Ook al zal de hoofdpersoon beweren dat hij goede bedoelingen had, maar dat geeft geen recht om er misbruik van te maken.

Van begin tot einde is het spannend,,,en de film bevat een romantisch/saditisch tintje.

"wanhopig zijn straf ondergaan"? Lol, alsof liefde iets strafbaars is.


Nee, ik vind het een wat overschatte film. Het gortdroge eerste uur was zo saai, dat ik echt de moed heb moeten verzamelen om verder te kijken. Dat heeft dan ook wel een week geduurd. Er was echt niks dat me trok in de belevenissen van de weduwnaar en zijn zoon. Het kon me allemaal niet boeien. Waarschijnlijk heb ik een aantal dingen dan ook niet opgepikt. De tweede helft is beter, omdat het vooral vreemder is. Natuurlijk is de ontknoping naar, maar mis ik echt een stukje context. Ik heb inmiddels zoveel freaky dingen op het scherm gezien dat ik zelfs bij Audition een geeuw moest onderdrukken. Ik heb ook het idee dat Miike veel beter kan. Op bepaalde punten is Audition een prima film, maar wanneer het op spanning aankomt, valt het mij flink tegen.

Het serene 1e deel - tot aan 'het tripje samen' was geniaal; werkelijk geen seconde van het scherm geweken laat staan bewogen, hierna volledig de focus verloren door een sensatiebeluste, opzichtige méprise. Onthutsend.

Dat meen je niet, je vindt het eerste gedeelte beter?
Is dit de eerste Miike-film die je hebt gezien...?
Dan is het natuurlijk wel even schrikken,
alhoewel ik dit tot nog toe zijn meest volwassen film vind.

Sluit vooral geen herziening uit
want je zult toch wel moeten toegeven dat Audition een unieke film is.

Eerste deel ( +/- 30 min ) was erg sterk; continu een aangename onheilspellende spanning aan de oppervlakte, zonder die potsierlijke accenten van het tweede deel. Omdat het een van Tarantino's favoriete films is, had ik hoge verwachtingen! Mijn eerste van Miike.., de volgende zal nog wel even duren. Film die ik vergelijkbaar vind, maar 10x beter: Kokuhaku

Hmmm, Persoonlijk zie ik geen treffende gelijkenissen; zowel thematisch als visueel verschillend niet?

Begrijp me niet verkeerd... ik vind Kokuhaku ook fantastisch maar die film speelt meer in op de onderhuidse spanning, mysterie, en uitzonderlijk mooie cinematografie, terwijl deze film een trage dramatische opbouw/start kent, totdat je helemaal op het verkeerde been wordt gezet wanneer je het grafisch gestoorde tweede gedeelte bereikt en opeens niets meer is zoals het lijkt. De algehele sfeer wordt verbreizeld door een vrouw die grandioos zou falen in toegepaste acupunctuur lessen .Een enorme stijlbreuk die opvallend goed uitpakt maar die wel een bittere nasmaak heeft voor de kijker die een straightforward verhaal verwachtte.

Dit is weer zo'n typisch geval dat vraagt om minstens een tweede kijkbeurt. Dan weet je wat je te wachten staat en dan kan je je meer focussen op details (in de dialogen + karakterontwikkelingen) die weldegelijk talrijk aanwezig zijn. Dit is namelijk geen hapklare brok cinema zoals je zelf wel gemerkt hebt.

en Btw, Tarantino staat toch bekend om zijn extreme filmsmaak? (Niet dat hij het op deze manier in zijn films toepast.)

Maar eens op de Aziatische tour, en was al wat langer benieuwd naar deze Odishon.

Eigenlijk kan je de film in 1 woord samenvatten: geschift. Het begint allemaal vrij rustig, de film neemt rustig de tijd om op te bouwen. Niet erg, maar helaas waren de dialogen niet van dusdanig hoog niveau dat ik kan zeggen dat het me die constante periode bleef boeien. Na een tijdje wordt het wat spannender en begin je door te krijgen dat er iets niet helemaal pluis is met Asami. Ze is teruggetrokken en verlegen, maar je hebt het idee dat ze iets vreselijks verbergt. Halverwege zet de film even een "threesixty" in en krijg je iets totaal anders te zien. Je vraagt je af waar je naar zit te kijken en wanneer je denkt ze allemaal weer een beetje op een rijtje te hebben, schiet het weer de andere kant op. Op zich op een interessante manier, als uiteindelijk maar enigszins duidelijk wordt wat hier nou exact de bedoeling van was. Dat hoeft niet op een briefje gegeven te worden, maar ik heb helaas 0 aanknopingspunten weten te verzamelen. Misschien valt er verder weinig te begrijpen omdat er geen achterliggende gedachten achter zitten of misschien ben ik daarin niet ervaren of getraind genoeg, maar het deed wel een beetje afbreuk aan mijn gevoel achteraf.

Zeker interessant hoor, en lekker gestoord, maar het bleef me uiteindelijk toch te vaag waardoor de ervaring van de film als geheel aanzienlijk verslechtert en me weerhoudt van het geven van een hoger cijfer. Al met al toch een voldoende.

De film begint met een soort liefdes drama. Man gaat op zoek naar een vrouw. Toch is er iets mysterieus aan de vrouw. Deze zeer lange en boeiende opbouw eindigt uiteindelijk in een prachtige climax. De film kruipt je gewoon onder de huid, Fantastisch! En wat een prachtige teksten zoals bv. Woorden scheppen leugens, pijn kun je vertrouwen. Of kiri, kiri, kiri, kiri, kiri (diep, dieper ) Brrr, wat mooie een scene! Van deze film heb ik zeer genoten! Van de regisseur Takashi Miike had ik nog niets gezien maar zag dat hij 74 films op zijn had. Ik ga er zeker nog wel meer van hem checken!

Na een eerste uur vroeg ik me af of ik niet de verkeerde film zat te kijken, want van thriller laat staan horror was niet veel te merken. Nu goed Japanse films ze hebben de neiging om een lange en trage opbouw te hebben om dan pas los te barsten. Hoewel van losbarsten is eigenlijk ook weinig sprake. Goed de eindscènes zijn wel erg ongemakkelijk (en gaan ook weer tergend traag door) om naar te kijken, maar vond het toch niet meteen een beloning om de film uit te kijken. Als er al een boodschap in zat, is die me toch grotendeels ontgaan. Volgens mij had dit ook veel korter gekund. Filmtechnisch zoals de meeste Aziatische cinema erg goed, maar het kan me allemaal maar weinig boeien of raken.

Van 2,5* naar 4*.
Mijn smaak is toch wel erg veranderd de afgelopen twee jaar (for better or worse).
Heb gelijk de steelbook besteld.

15 jaar voor het eerst gezien, nu weer ..blijft goed .

Allicht heb ik het tweede uur niet begrepen, maar ik miste de noodzaak in ieder geval ervan. Na een heerlijk rustig eerste uur met een fijn ritme en veel sfeer slaat de film ineens om. De film werd gewoon raar. Niet eng of bevreemdend, nee raar. En het laatste halfuur was Miike me echt kwijt. Echt goor werd het ook niet echt, al speelt allicht mee dat ik wel gekkere dingen gezien heb. Puur vanwege het eerste uur 3,0*.

Audition” (oorspronkelijke titel ‘Odishon’) is één van die klassiekers die in één adem wordt genoemd met “Ringu” als een horrorfilm die het genre nieuw leven inblies. Het is er ééntje waarin acupunctuur een rol speelt en is dus zeker niet geschikt voor een ieder die overweegt om zich te onderwerpen aan acupunctuur. Het is het type film dat je angst voor naalden versterkt of zelfs aanpraat en toch duurt het even voordat je beseft dat je hier met één van de meest schokkende films aller tijden te maken heeft, want “Audition” heeft aanvankelijk een uiterst luchtige toon!

Shigeharu Aoyama [Ryo Ishibashi] is zeven jaar geleden zijn vrouw verloren en heeft hun tienerzoon [Tetsu Sawaki] in zijn ééntje grootgebracht. Hij zou graag een nieuwe relatie beginnen, maar heeft moeite om contacten te leggen met vrouwen. Yasuhisa Yoshikawa [Jun Kunimura], een oude vriend en een filmproducer, komt met het idee om een nepauditie voor een filmrol te organiseren, waarbij de deelneemsters van tevoren een stukje over zichzelf moeten schrijven en waarbij Shigeharu in de jury zit. Bij het lezen van de ingezonden sollicitaties valt zijn oog op de foto en de brief van Asami Yamazaki [Elhi Shiina], een engelachtig ogende, voormalige balletdanseres en na haar auditie besluit hij persoonlijk kennis met haar te maken want zij lijkt voor hem de ware. Maar achter Asami’s engelachtige schuilt een zeer getraumatiseerde geest die niet zo gecharmeerd is van mannen die haar met een list proberen te verleiden.

Zoals de opzet van de film al duidelijk maakt, is hier niets wat het lijkt. Het verhaal van een weduwnaar wiens zoon graag zou zien dat hij een nieuwe start maakt, doet zelfs een beetje denken aan een wat minder zoetsappige versie van “Sleepless in Seattle”. Wanneer we halverwege de film een shot zien van Asami in haar appartement met daarin weinig meer dan een telefoon en een witte waszak met een mysterieuze inhoud, leidt dat weliswaar tot een onvergetelijk schrikmoment en maakt het je duidelijk dat Asami niet volledig voldoet aan het ideaalbeeld dat Shigeharu op dat moment van haar heeft, maar maakt het haar eerder mysterieus dan angstaanjagend. Het is pas in het laatste half uur dat regisseur Takashi Miike het masker afgooit en dat “Audition” leidt tot wat ik toch wel beschouw als één van de meest gruwelijke (en gezien het genre dus vermakelijke) finales die je kunt bedenken. Zoals Janet Leigh na het maken van “Psycho” nooit meer een douche durfde te nemen, zou ik me zomaar kunnen voorstellen dat Ryo Ishibashi na het verschijnen van “Audition” zijn afspraken met de acupuncturist heeft opgeschort... voor onbepaalde tijd.

Gaaf!!!! Heel lang dacht ik dat het toch geen horrorfilm was, maar dan opeens .....

Nu ik regelmatig iets Aziatisch te voorschijn tover op de buis, kwam ik uit bij Audition van Miike. Een film waar ik al één en ander van gehoord had. Deze moest ik dus snel zien, al moet ik zeggen dat het al bij al nog wel meeviel. Mijn vrouw moet ik er niet laten naar kijken (die kan zelfs nog geen geweldpleging of een streepje bloed zien), maar echt goor wordt het nooit. Alles went tegenwoordig, ook dit.

Odishon is een rustige serene film die pas na een goed uur echt in een rollercoaster belandt en totaal een tegenovergesteld genre propagandeert dat je zou verwachten. Het te verwachten geweld wordt volledig bewaard tot het einde waarbij de climax gigantisch is zoals bij een vredig eilandje waarbij opeens de vulkaan erupteert en het eiland verzwelgt. Dit is eigenlijk de grote kracht van de film: stel dat je dit bekijkt zonder enige voorkennis van onderwerp of genre (totale tabula rasa) en je verwacht een sobere serene film zoals eentje van Kore-Eda of Ki-duk Kim om er maar twee te noemen en je vervalt in dergelijke einde, tja, begrijpelijk dat je dan gechoqueerd en verweesd achter blijft...

Het begint bij Aoyama die als zevenjarige weduwnaar op zoek gaat naar een nieuwe relatie. Via een bevriend filmrecensent organiseert hij een soort bind date en ontmoet hij zo Asami, een onschuldig ogende jonge knappe vrouw met een vertroebelde psychopathische geest. De film grijpt af en toe terug naar een flashback en de sterkste scène voor mij was de twijfel en de angst in de ogen van Aoyama toen Asami naast hem in het bed lag. Als in een soort visioen of droom ervaart hij de gruwel die hem te wachten staat. Al bij al vrij knap gedaan, zwevend tussen 3,0* en 3,5*, maar ik geef hem uiteindelijk het voordeel van de twijfel.

Voor de liefhebbers: vanavond om 19:30 op 35mm in KINO Rotterdam.

Een halve ster an sich voor "have you seen any Tarchovsky movies?"

Ōdishon

Bijzondere horror/thriller. Ōdishon begint wat bevreemdend, en de wat groezelige en donkere sfeer werkt in het voordeel van de film. Want het geeft het verhaal rond eenzaamheid, mensen op zoek naar liefde en gruwelijke martelpartijen iets authentieks. Uitstekend acteerspel ook van Ishibashi en Shiina, en vooral op het laatst is de transformatie van Asami heerlijk om naar te kijken. Van schuw meisje naar nietsontziende martelkoningin. Het is een plezier om naar te kijken, alhoewel het als slachtoffer waarschijnlijk wat minder prettig zal aanvoelen.

Be mine

Audition stond al heel lang op mijn to-see list, en niet in de eerste plaats omdat dit een film met één van de meest exterme slotscenés aller tijden zou zijn. Zoals meestal het geval met dit soort uitspraken, viel dat allemaal wel mee en zullen de doorgewinterde horrorfans inmiddels wel heftiger gewend zijn. Het is dan ook niet vanwege de extremiteit, dat we hier (nog steeds!) met een uniek stukje cinema te maken hebben.

De kracht zit hem met name hoe de film zich aanvankelijk presenteert en de kijker op een slimme manier weet te misleiden. Ik heb al vaker gehoord dat je hier eigenlijk blanco in zou moeten stappen. De cultstatus vandaag de dag maakt dit haast onmogelijk en dit vind ik eigenlijk wel jammer. De film in een blanco envelop ontvangen zonder dat je er ook maar iets van weet, zou namelijk de beste manier zijn om dit unieke werkje te ervaren.

Wel had ik aanvankelijk te hoge verwachtingen die niet helemaal waargemaakt konden worden. De opbouw vond ik subliem maar ik had vooral meer over de transformatie van Asami te weten willen komen. Ook werden er de nodige insinuaties betreffende Shigeharu getoond, maar ik was benieuwd in hoeverre Asami dit allemaal te weten was gekomen. Of was enkel de auditie voor haar de trigger om Shigeharu de pijn te laten ervaren die zij ervoer? Want als ze zich zo gekwetst door hem voelde om hem deze pijn te willen laten doorstaan had ze neem ik aan ook niet het bed met hem willen delen in het hotel. Of was dit allemaal onderdeel van haar plan? Ik had graag meer achtergrond bij Asami gehad zodat het duidelijker werd waarom ze zo geworden is en wat nu de definitieve trigger was om Shigeharu te drogeren. Ook de finale vond ik te abrupt eindigen en ik mistte hier toch een bepaalde slotconclusie.

Ondanks bovenstaande kritiek geef ik een ruime 7, omdat het ingenieuze scenario me na afloop bezig blijft houden. Hoewel ik verwacht had meer te weten te komen over wat er in het hoofd van Asami omging zorgt de rustige en ingetogen opbouw in combinatie met een tweede helft die een heel andere toon aanneemt, voor een uniek stukje cinema die mij nog lang bij zal blijven.


3,5*