Ôdishon (1999)

Een halve ster an sich voor "have you seen any Tarchovsky movies?"

Ōdishon

Bijzondere horror/thriller. Ōdishon begint wat bevreemdend, en de wat groezelige en donkere sfeer werkt in het voordeel van de film. Want het geeft het verhaal rond eenzaamheid, mensen op zoek naar liefde en gruwelijke martelpartijen iets authentieks. Uitstekend acteerspel ook van Ishibashi en Shiina, en vooral op het laatst is de transformatie van Asami heerlijk om naar te kijken. Van schuw meisje naar nietsontziende martelkoningin. Het is een plezier om naar te kijken, alhoewel het als slachtoffer waarschijnlijk wat minder prettig zal aanvoelen.

Be mine

Audition stond al heel lang op mijn to-see list, en niet in de eerste plaats omdat dit een film met één van de meest exterme slotscenés aller tijden zou zijn. Zoals meestal het geval met dit soort uitspraken, viel dat allemaal wel mee en zullen de doorgewinterde horrorfans inmiddels wel heftiger gewend zijn. Het is dan ook niet vanwege de extremiteit, dat we hier (nog steeds!) met een uniek stukje cinema te maken hebben.

De kracht zit hem met name hoe de film zich aanvankelijk presenteert en de kijker op een slimme manier weet te misleiden. Ik heb al vaker gehoord dat je hier eigenlijk blanco in zou moeten stappen. De cultstatus vandaag de dag maakt dit haast onmogelijk en dit vind ik eigenlijk wel jammer. De film in een blanco envelop ontvangen zonder dat je er ook maar iets van weet, zou namelijk de beste manier zijn om dit unieke werkje te ervaren.

Wel had ik aanvankelijk te hoge verwachtingen die niet helemaal waargemaakt konden worden. De opbouw vond ik subliem maar ik had vooral meer over de transformatie van Asami te weten willen komen. Ook werden er de nodige insinuaties betreffende Shigeharu getoond, maar ik was benieuwd in hoeverre Asami dit allemaal te weten was gekomen. Of was enkel de auditie voor haar de trigger om Shigeharu de pijn te laten ervaren die zij ervoer? Want als ze zich zo gekwetst door hem voelde om hem deze pijn te willen laten doorstaan had ze neem ik aan ook niet het bed met hem willen delen in het hotel. Of was dit allemaal onderdeel van haar plan? Ik had graag meer achtergrond bij Asami gehad zodat het duidelijker werd waarom ze zo geworden is en wat nu de definitieve trigger was om Shigeharu te drogeren. Ook de finale vond ik te abrupt eindigen en ik mistte hier toch een bepaalde slotconclusie.

Ondanks bovenstaande kritiek geef ik een ruime 7, omdat het ingenieuze scenario me na afloop bezig blijft houden. Hoewel ik verwacht had meer te weten te komen over wat er in het hoofd van Asami omging zorgt de rustige en ingetogen opbouw in combinatie met een tweede helft die een heel andere toon aanneemt, voor een uniek stukje cinema die mij nog lang bij zal blijven.


3,5*

Een redelijke film, waarin werkelijkheid en fictie door elkaar heen lijken te lopen. Het blijft onduidelijk wat er nu echt plaatsvindt en wat een droom is. De humor die bij vlagen in de film gebruikt wordt, maakt het afschuwelijke minder afschuwelijk, maar wel op zo'n manier dat de spanning aanwezig blijft.

Deze film is veel te traag, zowat iedere scène in het eerste uur zou 10% sneller kunnen en 1/3de van de film zou je kunnen weglaten zonder spanning of plot weg te halen.

Tegenvaller die constant op effect uit is. Zo van goh goh wat weet ik gore dingen te verzinnen....

Hou niet van dit soort horrors die als gewone film beginnen

Beklemmende thriller die goed de spanning weet op te bouwen naar een huiveringwekkende, doch tegenvallende finale. Daarvoor doet het net niet de eer van deze cultstatus aan, maar desalniettemin een unieke film om eens gezien te hebben.

Betere Miike.

Na het zien van Gozu die me totaal niet lag, had ik echter maar weinig vertrouwen in deze. Maar omdat hij toch in KINO draait, toch maar een kansje gegeven. En niets is minder waar, hij beviel nog wel een beetje ook. Hier lijkt de regie van Miike echt wel beter tot z'n recht te komen.

Als eerste is eindelijk dat irritante theateracteerwerk afkomstig uit Japan weg. Dit zijn veel echtere personen en dat versterkt dan de band ook vervolgens. Geen over-acting, geen domme dialogen of buitenaarde humor, maar gewoon een normaal verhaal.

Het schijnt dat Miike wel schokkendere films heeft gemaakt, en die moet ik dan wellicht nog even opzoeken. Het zoekt hier wel de grens op, maar veel verder dan een "auw" gevoel komt het ook weer niet. Waarschijnlijk ben ik aan te veel gewend geraakt.

Acteerwerk is redelijk. Het is veel menselijker hier en dat versterkt dan ook het echte acteerwerk. Niemand is overdreven gestoord ondanks natuurlijk een aantal trekjes van Shiina. Maar dat moet dan ook eigenlijk hier.

Ook prima regie. Een paar visueel stijlvolle scenes en een aantal spannende momenten en onverwacht harde geluiden. Het is best op niveau. Ook redelijk vermakelijk en bovendien ook gewoon alles in beeld gebracht, geen softe beelden.

Wel jammer dat verder de kwaliteit ook echt brak is. Duidelijk geen hoge visuele middelen aanwezig. Camerawerk hier en daar op een paar opmerkelijke standpunten en shots na, spuuglelijk. Miike probeert visueel een beetje keurig te zijn, maar slaagt hier eigenlijk niet altijd even goed in.

Hier en daar ook net iets te "grappig" gebracht. De film lijkt aardig serieus te zijn bedoeld, maar iedereen in de zaal kon zijn lach toch niet binnenhouden. Het zijn soms ook onbedoeld komische dingen, althans dat lijkt zo. Zoals de voet die tegen de deur wordt aangegooid.

Hier en daar een aantal onnodige momenten waar de kijker op verkeerd spoor moet komen, maar in het algemeen een redelijk keurige film. Lelijke kwaliteit, maar soms leuke trucjes en een vermakelijk verhaal.

Bijzondere dromerige en meeslepende film die, wat mij betreft, totaal niet over 'de horror' gaat die eerder wordt beschreven. Tussen de regels door wordt even mooi als aangrijpend de pijn van vroeger en nu in beeld gebracht. Hoewel het niet helemaal mijn film is toch diep onder de indruk van deze kwalitatief zeer goede film. En wordt, gezien de recensies, niet door iedereen op waarde geschat.

Een jaar of twaalf geleden wist Audition behoorlijke indruk op me te maken. Je leest vaak dat dit Miike's beste film zou zijn, en hoewel de cultstatus terecht is had ik niet verwacht de film zelf iets lager te beoordelen dan ik jaren geleden heb gedaan.

Het verhaal gaat over een weduwnaar die door alles en iedereen om hem heen wordt aangespoord om een nieuwe vrouw te zoeken. Hij besluit hier gehoor aan te geven en via een nep-auditie komt hij in contact met de mooie en verlegen Asami. Je komt ze niet veel tegen maar dit is een wat serieuzere Miike zonder schreeuwerig acteerwerk, kleurrijke filters of experimentele geluidseffecten. Ook zijn kenmerkende droge humor is in grote lijnen achterwege gelaten. Dit wil ook zeggen dat de film soms een beetje langdradig aanvoelt en er op grafisch vlak niet gek veel te genieten valt. Die auditie was dan wel leuk om te zien, eigenlijk gewoon een vleeskeuring, precies de reden waarom sommige vrouwen van de ene op de andere dag hun kop kaal scheren en op alles en iedereen gaan zeiken.

In een land als Japan waar de man voor de vrouw zorgt was het een verademing om een film te zien waarin de rollen werden omgedraaid. Miike heeft de macht in het tweede film volledig bij de vrouwen gelegd en middels flashbacks en andere beeldtrucjes maakt hij duidelijk dat het maar eens afgelopen moet zijn met vrouwen als lustobject te zien. Juist in het slotdeel kruipt de Miike waar de liefhebber voor komt weer een beetje uit zijn schulp. De kleuren worden anders, er komt een klein beetje Miike weirdness tevoorschijn, verhaallijnen volgen elkaar snel op en hetgeen waar de film om bekend staat: het martelen. Nu is dit laatste zeker niet zo schokkend als men doet geloven, zeker niet als je ziet wat hij twee jaar later met Ichi weet te maken.

Een film met een duidelijke boodschap en een gewelddadig slot, maar met een net te langdradig middenstuk met een te kleine spanningsboog.

Middels deze uitleg en de toon lijkt het wel of je haar als slachtoffer ziet en hem als een soort dader , bizar
ik zag eerder een man die in de sluwe handen valt van een psychopaat die in haar jeugd klaarblijkelijk ernstig is beschadigd en een monster is geworden .
Ik vond de opbouw wel goed gedaan maar het laatste gedeelte vond ik toch een stuk minder en dat begon eigenlijk al met die scene waarin hij die hallucinatie kreeg toen hij met die man praatte .
Die eindscene heeft wel enkele gore momenten maar het werd allemaal erg afstandelijk en ook voelde de film niet echt afgemaakt , je komt ook verder weinig over haar te weten .

Dat maakt haar toch deels slachtoffer (die daarna weliswaar revenge neemt)?

Belichten we de mannelijke psychopaten ook zo dan ? Ted Bundy , John wayne gacy , Ed Gein .

Die zijn in hun jeugd waarschijnlijk ook op 1 of andere manier beschadigd geraakt en namen later ook wraak maar dat aspect word nooit belicht .

“Only pain and suffering will make you realize who you are.”

Deze Japanse horror film is heel bijzonder, laat ik dat vooropstellen. Ik en een maatje van me hebben via een ‘Discord’ community een afbeelding gevonden met de door hun geselecteerde horrorfilms en dan volgens hun de ‘engste en/of goorste’ films die er bestaan. Nu staan hier wel voornamelijk films tussen van goede kwaliteit want zo ziek als ‘Nekromantik’ heb ik ze nog niet gezien. Ook leek het mij leuk de films van de afbeelding te bekijken omdat er wellicht potentiële films tussen zitten voor de ‘MovieMeter top 1000 project’ waar ik nu mijn top 250 voor aan het oprichten ben, en ook nieuwe titels uit wil zoeken. Nu kwamen we op deze film uit, ‘Audition’ kwam al naar voren als een bijzondere film en dat is gebleken ook, eentje waar ik nou niet echt bepaald fan van was.

Het is nou ook niet dat de Aziatische cinema mij heel erg ligt, heb al vaker wel moeit met de films en ook met deze moest ik soms wel even mijn knopjes omzetten om er echt van te gaan genieten. Daarbij is het heel lastig deze film uit te zitten omdat het eerste uur niet héél erg boeiend was en dat vond ik best jammer. De tweede helft van de film blijft eveneens apart maar wel interessanter en ook leuker om te kijken, hier kwam eindelijk de horror in de film en het begon echt te rollen.

Het verhaal snapte ik niet altijd even goed en ga ik ook daarom niet helemaal door nemen, vind dat ik dan wellicht te veel fouten zal gaan maken. De cast deed het leuk, en zeker ‘Eihi Shiina’ acteerde bijzonder maar wel erg mooi en kwam echt over als een psychopaat.

Qua horror viel het allemaal wel mee. Toch tot op het einde dat er wat meer horror in kwam, werd de film in mijn ogen interessanter maar beter nog de horror zag er ook echt goed uit. De voet die er bijvoorbeeld werd afgezaagd of de naalden die ‘Eihi Shiina’ plaatsen in het lichaam van ‘Shigeharu Aoyama’ was best ziek en voelde je ook gewoon. Wellicht heeft de film een keer een herziening nodig maar voor nu vind ik het zeker geen geslaagde zit.

3.0*

Het gore maakte op mij weinig indruk maar ik vond het wel een goede - eerder psychologische - film.

Niets om 2 X te zien maar zeker de moeite.

Fijne herziening.

En daar was ik zelf eigenlijk best verrast over, aangezien ik eerder vreesde voor deze film. Audition is toch erg afhankelijk van z'n opzet, waarbij het eerste uur bewust redelijk saai en onopvallend is. De eerste keer is het dan erg leuk om de film te zien draaien en de impact van het contrast te voelen, maar hoezeer dit nog steeds het geval zou zijn, wetende wat er komt, was voor mij een groot vraagteken.

Eerste uur is inderdaad gewoon wat saaiig, al is het dan wel weer leuk om te zien hoe Miike zich hier echt weet in te houden, nu niet meteen een kwaliteit waar hij om bekend staat. Eens het keerpunt kruipt de film weer naar z'n ondertussen befaamde hoogtepunt en toen bleek eigenlijk dat Miike blijkbaar hetzelfde konijn weer uit z'n hoed kan toveren. Dat zijn er ook weinigen gegeven.

Niet zo verwonderlijk dus dat deze film 20 jaar later als één van de beste Miike's te boek staat. Persoonlijk ben ik nog steeds veel meer fan van z'n wildere/gekkere werk, maar als kennismaking met Miike is dit een perfecte film die een breed publiek kan aanspreken.

4.0* en een uitgebreide review

Halfje erbij. Odishon is er zeker niet minder op geworden sinds de vorige kijkbeurt, omdat Miike -voor zijn doen- ver weg blijft van de chaos die zijn werk zo vaak kenmerkt. Knappe opbouw vooral, en sommige scenes blijven fantastisch. Die omhoog krullende mondhoek als de telefoon gaat, de zak die opeens gaat bewegen en natuurlijk dat zoetgevooisde "ting ting ting ting ting". Vind het jammer dat Miike hierna vooral de gekte op ging zoeken, zijn films hierna vielen me meestal tegen. Hij blijft toch wel een filmmaker om te volgen, er kan zomaar weer een klassefilm verschijnen.

Breed publiek? Dit is bij uitstek de Miike die ik het voorzichtigst aanbeveel (slechts getopt door Visitor Q uiteraard)

Njah, niet "breed" als aan je oma, maar het is doorgaans toch één van de bestgewaardeerde Miike films en niet omdat er amper op gestemd wordt.

"I never felt unhappy... Because I have been unhappy all the time."

Ook in de herziening. Lang geleden dat ik 'm zag en dat was te merken. Ik had 'm toch net even anders in mijn geheugen zitten. Het blijft een zeer vermakelijke film, maar zo goed is ie nou ook weer niet dat de negen blijft staan.

Wat me erg bevalt, is dat het aanvankelijk een straight-forward drama is, zonder toeters of bellen. Maar met het ontsporen van de zaken, dat sneller begint dan ik me herinnerde, lopen er dingen niet helemaal lekker. Ik kan er de vinger niet zo goed op leggen, maar het grijpt me net wat minder bij de lurven dan eerdere kijkbeurten - wel met uitzondering van de finale.

Blijft over een vrij unieke kijkervaring met een uitstekend acterende hoofdrolspeler (de zoon doet het al even goed) en natuurlijk is Eihi Shiina is hier de bloedrood-stralende kers op de gruweltaart. "Kiri kiri kiri kiri kiri kiri!"

Wel van een dikke negen naar een dikke acht.

De horror van Ôdishon, en dan met name rond het personage van Asami, bestaat erin dat zij in haar verleden zo zwaar emotioneel en fysiek mishandeld is dat zij helemaal niemand meer vertrouwt, ook niet diegenen die het wel degelijk goed met haar voor hebben. Zoals ze zelf zegt tijdens de beruchte finale: 'Woorden creëren alleen maar leugens. Alleen pijn kun je vertrouwen.' Dus Shigeharu's intenties, hoewel goed, zijn in essentie bijzaak: het enige dat Asami ziet (of door haar verleden nog kan zien) is iemand die haar emotioneel pijn zal gaan doen, en haar dan verlaten. Hetgeen bij haar een verschrikkelijke reactie uitlokt, waarmee zij haar verwachtingen waarmaakt. A self-fulfilling prophecy from Hell...

Wat ik meesterlijk vind aan de film is dat Miike, wanneer hij in de persoon van Asami een monster in engelengedaante opvoert, hij er uiteindelijk toch ook in slaagt ons als publiek Asami's pijn, angst en eenzaamheid te laten voelen. Een niet geringe prestatie, enorm geholpen door Eihi Shiina's voortreffelijke spel: teer als gebroken glas, en meedogenloos als de stalen pianosnaar die ze met zoveel verve hanteert. Met dezelfde capaciteit om te verwonden (of erger).

Shocktober #10

Godskanonnen! Wat een geweldige film is dit. Miike’s bekendste en vaak ook hoogst gewaardeerde film maakte zo’n 20 jaar geleden op mij veel minder indruk. Benieuwd naar de beroemde scene vond ik de aanloop veel te lang en weinig boeien.

Ditmaal, mogelijk gevoed door de metoo beweging de nu een paar jaar gaande is, vond ik de hele set up zowel briljant als ontroerend (de openingsscene is hartverscheurend). Het plaatst ook de thematiek in een scherper daglicht. En als je zo in het drama meegaat, toont Miike zich een heuse Hitchcock adept als hij her en der verontrustende voorkennis met de kijker deelt. The plot thickens…

En als we dan richting eindspel gaan, blijkt Miike daarvoor nog enkele heerlijke momenten voor ons in petto te hebben, die ik straal vergeten was. Iets met drie vingers teveel.

En als de dame dan eindelijk in haar stijlvolle sm pakje tevoorschijn komt, worden we beloond met een van de hoogtepunten van de (horror) cinema. Kiri, kiri, kiri.

Verhoogd naar 4,5*

Stevig werk. De eerste helft van de film voelt aan als onderbouwd drama - boeiend genoeg - waarna het op het eind dan toch een heel andere kant opgaat. Een lange zit maar van begin tot eind werd ik in het verhaal gezogen. Het kernverhaal is uiteindelijk een treurig verhaal van kindermishandeling waarbij het slachtoffer vanuit traumatisering zelf dader wordt. En er nog een flinke schep bovenop doet. De sterkte van de film ligt voor mij bij de gestage opbouw en haast magisch-realistische sfeerschepping.

Werd op Twitter aangeraden als "ongelooflijk schokkend, misselijkmakend, gruwelijk, gestoord", in een thread waar anderen ook parels als Srpski Film en - in mindere mate - Martyrs noemden. Mijn interesse was gewekt dus ik kijken. Deze viel me toch erg tegen. De aanbeveler had die andere films vast niet gezien.

Toch niet helemaal onvoldoende door het overtuigende acteerwerk en de mooie beelden.

Mijn 5e Miike, al viel deze toch best tegen. De aanloop in de film is wel heel lang, al voelde het wel eerst aan als een sfeerzetting. Maar door het te lang rekken er van, verdween de spanning toch wel. Tegen dat het goed en wel begon was het voor mij al te laat. Een weinig boeiende film die gaandeweg misschien wel wat shockt, maar ik hou meer van het absurde van Miike dan de pure horror. Het is ook nogal chaotisch en ik heb nog geen idee wat de bedoeling eigenlijk was. Dat hoeft ook niet per se, maar het voelt wel als een gemis als 3/4e van de film eerder een drama is.

Jaren geleden ging hier een USA remake van komen zou dat nog doorgaan of hebben ze dat project stop gezet?