Gokudô Kyôfu Dai-gekijô: Gozu (2003)

takashi miike zn zieke geest was hier ook weer goed aan de gang.

Heb smakelijk gelachen om deze film,dus een horror/misdaad film vind ik dit absoluut niet.

Over de top humor, met geweldige vage scenes.

binnenkort maar weer eens herzien.

Met een titel als Yakuza Horror Theater schep je bij mij nogal wat verwachtingen. Gelukkig overtuigt Miike weer eens echt.

Eerste kwartier is erg grappig. Aikawa steelt de show als mafkees met waanbeelden. Daarna verdwijnt hij uit beeld en verandert de film wat van toon. Minami komt steeds maffere personages tegen en de film wordt steeds weirder en absurder. Maar wel met een lekker traag tempo, waar de film alleen nog maar droger en grappiger van wordt. Vooral die gast die maar over het weer blijft zeuren is hilarisch.

Het stuk waarin Ozaki als vrouw terugkomt vond ik wat minder boeiend, maar gelukkig is het einde wel weer erg geslaagd, en kan ik Miike alsnog weer eens 4 sterretjes toekennen.

Had een kwartiertje uitgemogen dus, maar heb verder volop genoten. Hoort bij het beste werk van Miike.

Begint leuk met de hond, maar lijdt daarna aan een ziekte waar sommige andere films van Miike ook aan lijden: lange delen die niet geheel weten te boeien. Enkele memorabele scenes, zoals met de stier, het opwekken van geesten en met de soeplepel maken dat ik desondanks 3,5* uitdeel. Door de eindscene zit de film trouwens erg dicht bij 4*. Wellicht alsnog na een eventuele herziening.

Wat een gortdroge, bizarre film van Miike.

De eerste zin van Black Math komt mij bekend voor, ik heb die zin zelf ook meermaals uitgesproken, maar was hier (voor mij) absoluut niet van toepassing. Wat een heerlijke film. Het lijkt in eerste instantie niet meteen op een halve Visitor Q uit te lopen, maar gewoon op een surrealistisch (vaag) misdaad filmpje. Wat mij ook sowieso al wist te boeien. Grotendeels aansprakelijk daarvoor is Yûta Sone (Hideki Sone), die echt prima acteert. Ik heb sowieso eigenlijk weinig aan te merken op deze film, echt weer eens lekker kunnen genieten.

Ook alweer mijn 16e Miike. Ik heb een tijdje zijn werk wat ontweken na een paar tegenvallers. Maar deze en City of Lost Souls zorgen voor een hoop frisse moed. Ik heb veel zin Crows Zero en Bird People Of China. Miike: wordt vervolgd.

4.5*

Bizar filmpje. Lollige stukjes worden afgewisseld met mindere fases, maar over het algemeen is het toch wel erg zwart, absurd en luguber.

Het eerste uur volgen het ene na het andere maffe personage. Na het geweldige begin is het tempo voor de rest wat gezapig, eigenlijk wel erg Miike (niet dat ik nou veel heb gezien van hem). Vond het erg sterk en totaal maf, ging van een doodsbang geschminkt mannetje, naar een lopende koeienkop, naar de scene in die loods , en de finale is echt geniaal. Een van Miike's betere wat mij betreft.

4*

Heerlijk.

Absurd in het kwadraat, het lastige is dat Miike hier wel op twee paarden mikt. Enerzijds zijn er de compleet gestoorde scenes, afgewisseld met veel droge en trage humor. Vooral die scenes hebben het soms wat moeilijk, maar zijn daarom niet minder geniaal. De badscene, het adresvragen bij de politie en het weergesprekje aan de telefoon zijn niks minder dan hilarisch.

Maar deze film wordt natuurlijk herinnerd om een paar extreem gestoorde scenes. De intro is ondertussen befaamd, het einde is de kers op de taart. Maar dan toch weer nét overtroffen door die ongelofelijk droge eindquote.

Blijft genieten, absoluut geen probleem met de lengte en een erg lange lijst van memorabele momenten en scenes.

4.5* en een uitgebreide review

Ook weer eens herzien en het was duidelijk een andere ervaring dan de vorige keer. Misschien was ik destijds een beetje moe, of misschien ben ik gewoon veranderd, maar ditmaal heeft de film geen moment verveeld.

Een hoop gekte krijg je als kijker voor de kiezen en dat moet je liggen. Ik heb soms moeite met Japanse humor die me vaak iets te random is. Als het maar van de hak op de tak springt moet het grappig zijn is de gedachte ofzo. Dan doet Miike het voor mijn gevoel hier toch stukken beter door gek tegenover normaal te zetten. Enerzijds door een relatief normaal hoofdpersonage rond te laten lopen tussen allerlei gestoorden, maar ook door de manier van filmen. Bijvoorbeeld de man met het witte gezicht, zogenaamd door pigment gebrek. En dan zoemt de camera even extra in zodat de kijker goed kan zien dat de verf van z'n gezicht af schilfert. Ja je ziet het goed: die man is zo gek als een deur. Dit soort dingen maakt dat het voor mij wel werkt. Verder een paar geweldige wtf scenes en een hoop perversiteiten en het wordt echt memorabel.

Tenslotte mag ook de soundtrack genoemd worden. De spooky contrabasgeluiden maken dat er een heerlijk bevreemdend sfeertje hangt dat perfect past bij alle gekte die van het scherm spat.

Wat mij betreft zelfs nog wat beter dan Visitor Q, die tot nu toe mijn favoriete gestoorde Miike film was, maar die visueel toch wat minder afgewerkt is. Voor Gozu in ieder geval een ster erbij: 4,5*.

Vooral het eerste uur is Gozu een zeer fijne film. De mysterie is aanstekelijk en het trage tempo bijzonder aangenaam. Naar het einde toe neemt dit alles een beetje af omdat Miike de mysterie niet goed weet vast te houden. Het script lijkt zoekende en bouwt op een gegeven moment op naar een onvergetelijke scène. De betekenis van dit alles is niet helemaal duidelijk, maar dat deert niet echt. Gozu is een sfeervolle film die vooral het eerste uur intrigerend is.

3,5*

Ja erg leuk weer. Ben inmiddels een Miike fan, al duurde het even. Maar dit is nu de 5de film op rij die me erg bevalt van hem (in totaal stuk of 14 gezien).

Een soort mix van Alice in Wonderland en Naked Lunch alleen dan nog gekker. Dat laatste is niet perse een aanprijzing, maar de film zit vol maffe momenten (natuurlijk) met die over the top miike humor, ik houd er van.

Miike varieert gelukkig genoeg, maar soms herhaalt ie zich zelf. Zo is de fascinatie voor vrouwen op leeftijd die zichzelf melken nu wel duidelijk. Maar heb me prima vermaakt met Miike op de surrealistische tour 4 sterren.

Miike flikt het weer. Hij neemt je in de zeik waar je bij staat en lacht je dan nog es vierkant uit. En hij komt er nog mee weg ook. De meest klinkklare onzin krijgt door zijn gouden handen ineens diepgang of betekenis. Andersom maakt hij de meest serieuze aangelegenheden genadeloos belachelijk. En dat allemaal terwijl je 130 minuten lang geboeid zit te kijken. Wat ben ik toch zo benieuwd wat er in het dagelijks leven in die man zijn brein omgaat..

Takashi Miike, wat een baas. Gozu is een vrij gestoorde, bizarre, en bijzonder vermakelijke misdaadfilm cq zwarte komedie (het horrorlabel is niet echt gepast). Het verhaal gaat over de jonge yakuza Minami, die op opdracht wordt gestuurd om zijn oudere, door hem gerespecteerde maar hard gek wordende collega Ozaki om te brengen. Dit leidt tot een compleet gestoorde road movie, waarbij Minami als in een odyssee een hele rits bizarre karakters tegenkomt: een gestoorde broer en zus die een hotelletje runnen, een vrouw geworden Ozaki, een minotaurus, de maffiabaas die het lekker vindt om pollepels in z'n aars te duwen, enzovoorts. In het begin raakt Minami er nog van slag van, maar op een gegeven moment laat hij alle nieuwe malloten en hun bizarre praktijken ook maar over zich heen komen. Zeker de moeite waard als je een hoop surrealisme, zwarte grappen, niet zoveel plot en af en toe wat gorigheid kunt waarderen (al is het meeste geimpliceerd). De beginscene met dat hondje is trouwens al fantastisch, ik lag dubbel na vijf minuten. Ik kan iedereen aanraden om in ieder geval dat begin te bekijken. Een welverdiende 4.5* voor Gozu.

En weer eens herzien, en ook deze keer met totaal niet gestoord aan de wat 'rustigere' momenten. Het blijft toch één van de meest absurde films ooit, zo niet de meest absurde. Zelfs Visitor Q kan hier niet aan tippen, al kan je misschien wel zeggen dat een film als Tetsuo absurder is. Maar die gaat meteen al los, terwijl er hier eerst gesuggereerd wordt dat de wereld toch normaal is om je vervolgens des te harder om je oren te slaan. De ophoging naar het maximum is uiteindelijk toch onvermijdelijk. 5*.

Welkom in de knotsgekke wereld van Takashi Miike, en dat wordt direct duidelijk vanaf de eerste scene. Echter wat hierna volgt is een lange lijst van nog absurder en nog meer hilarische momenten en scenes. Bizar... wat zeg ik, dat is zelfs te licht uitgedrukt! Het is gewoonweg waanzinnig! Een review schrijven is bijna niet mogelijk. Daarom neemt plaats op je bank en laat je meenemen op reis door de Yakuza-crimineel Minami en ervaar zelf de extravagante-filmische wereld van Miike.

Eigenlijk wel grappig dat Woland zelf zegt dat hij het horrorlabel ongepast vindt maar deze dan wel in zijn horrordraft stopt
Zoals zo vaak met Aziatische films zijn ze traag en de lange speelduur helpt ook niet mee zeker omdat er op verhalend vlak weinig te beleven valt. Het is vaak wachten op de volgende bizarre scène, want anders verzwakte mijn aandacht weer snel. Het begin is inderdaad hilarisch met dat hondje al blijft het qua groot schokgehalte wel wachten op het einde. Die scènes met de oudere vrouw die blijkbaar constant melk kan produceren en de minotaurus met likgrage tong weten voor nog enkele ranzigheid te zorgen maar dat vind ik nog steeds niet genoeg om het naar een voldoende te tillen.

Pijnlijk.

Heb ik misschien de verkeerde film gezien? Ik heb lang moeten zoeken om eindelijk deze Gozu te vinden, maar als ik dit geweten had had ik het er wel bij gelaten. Gelukkig niet de DVD binnengehaald, dit vind ik echt een van de zwakste "komedies" die ik heb gezien.

De Miike humor is dus niets voor mij, al begon de film behoorlijk leuk. Na de actie met de hond en de auto valt de film al snel in duigen en veranderd het in pijnlijk kinderachtige en smerige humor. En ik dacht dat het niet veel flauwer kon worden in Amerika.

Visueel is het een gedrocht. Het lijkt wel een tiener afstudeerproject. Acteerwerk is ok, gelukkig. De viezigheid mag er dan wel zijn soms, en hier en daar zitten wat glimlach momentjes in. Enkele scenes springen eruit, maar in het algemeen is dit veel te saai en duurt veel te lang.

Het dieptepunt was het einde, ik keek eigenlijk al niet meer, het had het toppunt van flauwheid al bereikt. Voor de rest is dit gewoon een slechte productie, amateuristisch, goedkoop en gewoon niet grappig. Ook die vrouw die het leuk vond om zichzelf te melken had gewoon niet gehoeven.

Nee, dit is gewoon mijn humor niet. Dat wil niet zeggen dat andere mensen dit wel leuk vinden, maar mij ligt het helemaal niet. Nu dus hopen dat de volgende Miike in de draft niet zo zou worden.

Dat Miike een bijzondere filmmaker was die je mond open kon doen zakken, wist ik rond de eeuwwisseling al door Ôdishon (1999), die ik in mijn studentenkamertje maar wat graag aan nietsvermoedende vrienden liet zien. Helaas heb ik ondanks dat, Miike in alle jaren daarna niet echt goed in de smiezen gehouden; want zowel Visitor Q, As the Gods Will en nu Gozu heb ik allemaal de afgelopen 2 jaar gekeken. Daar zit dus een behoorlijk gat tussen... Alleen Sukiyaki Western Django heb ik in 20212 meegepakt, en dat was er juist eentje die de verwachtingen niet helemaal waarmaakte. Bizar genoeg had ik Ichi The Killer tien jaar in de kast staan op dvd, maar er nooit zin in gehad.

Nu ik Gozu zo zie is dat vreselijk zonde, want ik ben zowel in lachen uitgebarsten, als met vertrokken mondhoeken en opengesperde ogen in mijn stoel achteruit gedeinsd , if there is such a thing.

Totaal absurd, maar bijzonder hilarisch. Toch maar eens meer van opzoeken.

4*

Geniaal

Ruim 16 jaar geleden was ik minder enthousiast, maar nu kon ik ook het droogkomische middenstuk beter waarderen. Vergeleek ik het toen met Lynch, nu zie ik er meer de humor van Van Warmerdam en Dupieux. Als is het natuurlijk vooral typisch Miike. Het toont vooral aan wat voor diverse alleskunner Miike is. De opening met de Yakuza Dog is natuurlijk een klassieker. Maar dit misdaadmysterie waarbij een Yakuza na de moord op z’n broer in een soort twilight zone beland en door tal van bizarre personages wordt tegengewerkt en geholpen is een achtbaan van idiote scenes en ideeën. Ik ga nooit meer eten bij het restaurant dat de Gouden Pollepel heeft gewonnen.

En dan dat eind, ja, dat eind is echt briljant!

Verhoogd naar 4,5. Een classic!