Kimyô na Sâkasu (2005)

Door die naam alleen krijg ik al zin . Mooie poster ook.

Edit: en wat ik uit de belachelijk stotterende trailer kan uitmaken ziet het er nog eens erg goed uit ook. Wanneer in de bioscoop hier ?

Extreem heftige film, letterlijk het tegendeel van de familie "feel-good” film. Vergeet Visitor Q waarin je altijd kunt vluchten in gegrinnik om het provocerende absurdisme van Miike.

“I’ll try to be a good host”, beloofd “Black Shadow” ons als hij in een bizar circus de voorstelling (de “eigenlijke” film) aankondigt en waarschuwt: “so please stay until the end”, om vervolgens doodleuk te vragen: “Is there anyone in the audience who would like to be guillotined?”

Wees gewaarschuwd. Dat is het laatste moment waarop je als kijker nog terug kunt. Sono verstrikte me in een psychologische nachtmerrie, verteld in naar de strot grijpende – toegegeven, vaak prachtige - beelden vol geweld, incest, bloed, perversie, claustrofobie, verwarring, automutilatie, hallucinatie.... en liet me uiteindelijk uitgeput achter met een uiterst onbehagelijk gevoel en eigenlijk ook een beetje de vraag waarom ik mezelf dit hebt aangedaan. Een film is uiteindelijk niet “alleen maar een film”. Als horror film zit hij voor mijn gevoel op het randje van *te* goed.

Stevig filmpje ja.

Sono gaat er in ieder geval wel stevig op vooruit. Waar Suicide Circle nog wat onvast was, is Strange Circus precies, met veel overgave weergegeven.

Het soort arthouse cult film dat toch vooral uit Japan komt. Prachtig visueel, misstaat zeker niet naast een Doyle. Soundtrack apart, stijlvol maar vreemd. En dan een verhaal over incest en twisted minds, dat zich ontpopt tot een waar Texas Chainsaw Massacre einde. Maar dan zonder de vreselijk belabberde "cinema" errond.

Erg sterke film. Wordt fijn geacteerd, maar het is toch de camera en het art design dat hier de show steelt. Weer enorm genieten van kleurtjes, ijzersterke shots en harde zaken. Verpopt in een weirdo maar ergens toch oprechte film.

Verwacht geen drama, maar een soort van foutgelopen arthouse film. Heerlijk, dit soort films.

4.5*

Sjezus, nogal twisted inderdaad. Schizofrene ethiek in prachtig contrast met een chique uiterlijk (hoewel Doyle toch wat zwieriger filmt, de decors, filters en belichting zijn hier het sterkst). Toch is het tegen het eind wat jammer dat een aangenaam verwarrende verzameling gestoorde 'realiteiten' (bijna) onderuit wordt gehaald door een extreem doorgeslagen wraakverhaal. Maar goed, het gevoel een eigenzinnige, bizarre, misschien zelfs wel unieke film te hebben gezien overheerst. 4*

Helemaal met Goodfella eens.

Jammer dat de mensen die deze film 2en hebben gegeven niet reageren in dit stuk.

Hhm....ik heb kennelijk iets te veel van verwacht, maar alsnog een goed filmpje

Ik vond de film juist beter dan verwacht.(had de berichten hier nog niet gelezen).

Vooral de vele twists vond ik erg goed gedaan. Ook de vrolijke accordeonmuziek uit 1938 paste prima bij de (soms) rauwe beelden. Het melodietje zal nog wel even in m'n hoofd blijven zitten....

Mijn eerste ervaring met Sion Sono. Hoewel enkel een klein aantal berichten hierboven, was ik bij het lezen daarvan al overtuigd dat ik me geen zorgen hoefde te maken deze ervaring snel te vergeten na eindelijk gezien te hebben. Vraag me ook af of dat ooit gebeuren zal, want Strange Circus staat in mijn geheugen gegrift als een onschuldige circusact met dodelijke resultaten.

Als kijker vormen wij een rij van toeschouwers in de intro; we bevinden ons temidden in een circustent vol vreemde clowns, freaks en personages. Op het moment dat we uitgenodigd worden om "please stay until the end" te blijven word duidelijk dat dit geen retourtje bizarre wereld word, maar eentje waar je niet terug meer vluchten kan.

Vergelijking met Miike's Visitor Q is makkelijk gemaakt, daar veelvoud van zijn thema's ook hier terugkomen, - maar Sono laat ons niet comfortabel lachen om zijn zwartgallige humor en droge situaties. Sono geeft ons geen andere mogelijkheid dan gedwongen toe te kijken zoals het meisje opgesloten in een koffer, kijkend door een gaatje; kijkend naar een reeks van perverse beelden omvangen door geweld, claustrofobie, incest en bloed.

Vanaf het moment dat moeder en dochter van plaats lijken te ruilen worden wij als toeschouwer constant gedwongen ons af te vragen wat werkelijkheid is, wat fantasie en bovendien wie nu werkelijk wie is. Personages zijn niet wie ze lijken, en hoewel de geschreven woorden de woorden herhalen van een voice-over komen we erachter geen van beide direct te moeten geloven. Sono weet een unieke perverse (fantasie)wereld te scheppen waar hallucinatie lijdt tot mutilatie van het lichaam en het publiek glimlachend applaudisseert bij het neervallen van een guillotine.

Strange Circus is een luguber verhaaltje. Constant omvangen door een lieflijk deuntje van een viool of het heerlijke melodietje van de accordeon. Sono behandelt bizarre thema's zonder te verblikken of verblozen. Weet deze ook prachtig vorm te geven met enkele prachtige scènes (begrafenis, overgang van puurwitte naar bloedrode gang).

Denk niet dat ik eerder een film als dit zag of in nabije toekomst iets als dit zal zien. Ik heb genoten, hoewel niet constant even comfortabel; Een ietwat verwrongen glimlach kon ik op de sterke (en macabere) climax niet inhouden.

4.0/5.0

Ook mijn eerste Sion Sono en die beviel eigenlijk prima. Enorm sick and twisted, en eenmaal verstrikt in deze nachtmerrie kom je er ook erg moeilijk uit. Er wordt gespeeld met de emoties van de kijker, automutilatie, bevreemding, repulsion, hallucinatie en desillusie voeren de boventoon. Die zorgen voor heel veel psychisch ongemak. Als kijker weet je ook niet meer wat realiteit en surrealiteit is en als kijker lijk je ook elke grip op de realiteit kwijt te raken. Erg sterk gedaan. Zoals al eerder aangegeven kan je hier nergens op terugvallen, niet op de zwartgallige humor die Miike bvb als strohalm aanreikt in Bizita Q.

Visueel ook erg mooi. Fenomenale cameravoering, erg gijne kleurenfiltertjes en een erg sterke belichting. Afgemaakt door een zeer macabere storyline. Ik kan wel stellen dat ik maar weinig zo ongemakkelijk een film heb uitgezeten. Na afloop toch nog wel wat minuten naar het beeld lopen na staren. Wat een hallucinante trip, in een krappe twee uur ben ik psychisch helemaal murw gebeukt. En dan is het nog slaap tijd ook, er zijn fijnere momenten om slaap te gaan vatten. Vijf sterren liggen zowat binnen handbereik maar ik wacht er nog even mee, ik laat wat ruimte over voor herziening.

Het gebeurt niet vaak dat je een film opzet die je na afloop achterlaat met een gevoel van: "Wat heb ik nu in hemelsnaam allemaal gezien?"

De meest zieke dingen komen langs, maar steeds op bijzonder gestileerde wijze. De decors zijn vaak schitterend, neem bijvoorbeeld de bloedrode muren. Visueel gezien een lust voor het oog. Erg leuk is het spel met de werkelijkheid, dat soort dingen weet me vaak erg te boeien.

De muziek was best okee, maar niet altijd geweldig, met name de pianodeuntjes waren niet echt mijn ding. Verder ging de overacting van Yuji in de eindscenes irriteren. Die duurde wat mij betreft ook aan de lange kant, waardoor de film toch iets verloor aan impact, al is die zeker nog steeds erg groot. Wellicht dat een herziening alsnog een half puntje extra oplevert. Vooralsnog 4*.

Mijn 2e Sono en iig al een stuk meer kunnen genieten dit keer. Suicide Circle was een wat wisselvallige film, terwijl deze constant een zeer aardig niveau haalt. Visueel niet onaardig, sterk verpakt drama, goede opbouw, hele sterke climax. Verder ga ik niet te veel op de inhoud in. Zonder voorkennis lijkt ie me zeker sterker. Fenomenaal acteerwerk trouwens.

4*, maar deze moet ik sowieso herzien. Ik was net wat te moe om me intens in te kunnen leven cq gegrepen te worden.

Ook dit is mijn 2e Sono maar itt Goldenskull heb ik hier niet van kunnen genieten, maar dat ligt niet zozeer aan het 'creepy' verhaal maar aan de erbarmelijke beeldkwaliteit van de door mij van het internet gehaalde film. Dat laatste is niet mijn gewoonte maar deze film is gewoon nergens te huren of te krijgen en ik wilde hem toch dolgraag zien omdat "Suicide Circle" van dezelfde regisseur mij uitstekend bevallen was. Hoewel het verhaal niet direct mijn ding is kan ik deze film dus niet beoordelen op de fotografie die, als ik de trailer van deze film bekijk, toch best wel mooi moet zijn. Zodoende kom ik voorlopig niet hoger dan een gemiddelde waardering (3,0*) voor deze film.

Beetje jammer dat deze film R1 en R3 betrekkelijk makkelijk te verkrijgen is, maar R2 daarentegen een kleine 40 euro kost én geen subs heeft.

Ik ben erg benieuwd naar deze film..... ik zal hem binnenkort eens proberen te vinden!

Love Exposure was zo `n goede reclame voor Sion Sono als filmmaker dat ik onmogelijk Strange Circus aan mij voorbij kon laten gaan. Even de reacties doorgelezen en het valt mij op dat iedereen deze film extreem heftig vindt, nou ga ik dat zeker niet tegenspreken, maar na 237 minuten aan rariteiten in Love Exposure heb je natuurlijk een beter referentiekader, waardoor het naar gewoon neigt voor een door Sion Sono gecreëerd universum.

Over deze film: wat een prachtig vormgegeven nachtmerrie! De openingsscene is betoverend angstaanjagend en de beelden van een nachtelijke kermis behoren tot een van de mooiste droombeelden ooit. De moeder - dochter relatie is intrigerend om te volgen en het einde is onovertroffen, wat een climax! Sowieso grappig ( vanwege zijn tegennatuurlijkheid ) dat Sion Sono de kijker eerst laat geloven dat het allemaal een droom is dat Teako en haar perverse man gegijzeld worden door Yuji en met een kettingzaag te lijf worden gegaan om daarna pas echt te ontwaken! Ja, best heftig. Een 4*

Mijn eerste Sono en ook meteen een erg goede film. Ik was al langer aan het denken voor eens een film te zien van deze regisseur. Ik wou eerst beginnen met Suicide Circle maar is er nog niet van gekomen. Maar nu ik Strange Circus heb gezien wil ik toch zoveel mogelijk van deze interessante filmmaker ontdekken. Want Strange Circus is wel een erg fascinerende film die echt met de kijker speelt. Ook een erg ziek verhaal met een aantal gruwelijke gedachten en taboes. Ook één van de meest bizzare films die ooit gezien heb, moest bij een paar scénes denken aan Visitor Q van Miike.

4*

Mijn 1e Sono, als ik me niet vergis en dan gelijk raak. Wat een twisted zooitje dit.

Ergens start de film bij mij toch bij een stevige drama basis eigenlijk wel drama, aangezien het op psychologisch vlak ook gewoon werkt. Gaat behoorlijk onder de huid zitten en wie maakt wie nou gek uiteindelijk? Tot op het eind blijft de film zijn vreemde sfeer houden.

Audiovisueel erg gaaf. Veel gebruik van rood en niet alleen voor het bloed. Ook de kermis en circus elementen brachten een zieke sfeer. Muziek maakt de film haast vrolijk, wat nogal verbitterd en cynisch contrasteert met het onderwerp van de film. Prachtig.

Dan dat einde! Eh tsjah...dat gelach alleen al, brr, intens.

Prachtig filmpje.

Typisch Japans om in de realiteit heel beheerst door het leven te gaan en dan via film los te gaan in geweld, seks, wreedheid, perversiteit, voyeurisme in (voor ons) taboe doorbrekende beelden. En toch is het aan regels gebonden. Door het inzetten van psychisch gekwelden/gestoorden kan dit alles naar buiten worden gebracht zonder enige gene of terughoudendheid. Er is begrip voor.
Ik kan merken dat er een cultuurverschil is.
Het viel mij op dat de seks over alleen de geslachtsdaad gaat, zonder tekenen van genegenheid rondom, wat in onze cultuur voornamelijk via pornografie wordt vertoond. De vrouw is duidelijk onderdanig en ondergeschikt. Er is sprake van vernedering en verkrachting en SM. Hoewel de vrouw. moeder en dochter ook weer het middelpunt is waar de hele film om draait.
Een gevoel voor ritueel valt mij ook op, terugkerende cirkels in de vertelling, kleuren, patronen.
En verder veel geweld in een wederom sado/masochistische setting. Geweld is hier geoorloofd en onvoorwaardelijk, daarom puur. Het eind zag ik als een soort harakiri (rituele zelfmoord), met tot slot de "kaishaku".
Wat ik ervan vond? Heftig, soms weerzinwekkend, visueel heel fraai.

Bizar werkje, zoals alleen Japanners dat durven maken. Maakt de titel helemaal waar, en eigenlijk zelfs meer dan dat. Fijn surrealistisch horrorwerkje. Moet snel op zoek naar meer van die man.

Dikke 4*

Taaie boel vanwege de enorm drukke kitscherige afwerking die over je heen wordt gestort. Het nut van die doorgedraaide kermis is duidelijk maar het stond me vanaf het begin in de weg. Het is ook mede de reden dat het afstandelijk is waarbij zelfs incest en zelfverminking geen indruk weten te maken.

Alsnog blij dat ik heb doorgezet om in de laatste twintig minuten de verkrachte beeldvorming van de realiteit te ervaren. Een te late opvering, maar het is een knap staaltje persoonsvervreemding, ondanks de onovertroffen tenenkrommende 'Robot-chan'. Ik was toen ook even bang dat het te uitleggerig zou worden maar je krijgt toch nog zand in de ogen gegooid met de kwellende nachtmerrie versus kwellende realiteit.

Muzikaal varieert het van wanstaltig tot mooi, en zodra er een monotoon geluid te horen is schakelt de film over naar een hoger niveau van angst. Die verknipte persoonlijkheid doet me denken aan Lynch, altijd een mooi concept maar hier grotendeels in een audiovisuele verpakking die me niet ligt en overall niet beklemmend werkt (op het einde na).

Weer zo'n typische Sono.

Zo langzamerhand mijn favoriete Japanse regisseur, dit is tot nu toe na Cold Fish voor mij zijn beste. Continu verbaas je je erover hoe de film de sickness weet over te brengen. Prachtige personages met een -nogal- eigen manier van rouwverwerking zeg maar die je niet elke dag meemaakt. Geweldige surrealistische en vooral kleurrijke scenes. Ook de decors zijn briljant, en doet de titel eer aan.

Briljante film, continu boeiend schouwspel en het einde is helemaal een gestoord hoopje waar alles waargemaakt wordt wat een film als deze moet zijn. Had nog wat luguberder gekund, maar dat heeft Sono later met Cold Fish volledig rechtgezet.

Kleine 4.5* maar wel dik verdiend.

Vond deze just wisselvalliger in toon dan Suicide Club, wat voor mij de stand out blijft in de door mij geziene Sono Sion-films (inmiddels vijf stuks). Ik kan toch niet zo goed overweg met de mix van nonchalance en de weerzinwekkendheid van sommige scènes. Al zie ik ook dat dat de film uniek maakt - en er zitten genoeg geweldige stukken in de film. Een Sono die in elk geval meer herinneringen oproept aan Miike dan ander werk dat ik zag (en dat lees ik hier ook terug). In het werk van Miike zit me dat ook vaak dwars. Ik heb er nog twee liggen en ook die zal ik gebruiken om erachter te komen of Sono nu briljant is en vooralsnog misbegrepen (door mij) of toch gewoon buiten mijn interesse valt. Normaal ben je daar toch wel na 2, 3 films achter bij een regisseur, maar Sono is niet zo snel te doorgronden - ook een prestatie.

Deze film weer eens herzien maar nu wel met goede beeldkwaliteit. Zag er allemaal best mooi uit, mooi kleurengebruik, prachtige visuals, maar in tegenstelling tot veel van de berichten hierboven werd ik door de hallicunerende- en perverse beelden absoluut niet murw gebeukt. Sinds ik de film "A Serbian Movie" gezien heb - toch wel een graadje erger dan deze - ben ik wel aan het een en ander gewend geraakt en moet er heel wat gebeuren om mij te shockeren. Het verhaal in deze film - wat is droom, wat is werkelijkheid - sprak me wel aan. Ook het lugubere einde was erg goed. Toch vond ik de eerste helft van deze nogal controversiële film in visueel opzicht toch een stuk beter dan de tweede helft. Het zag er gewoon een stuk mooier uit, vooral die bloedrode muren vielen erg op. De mislukte zelfmoordpoging van Mitsoko toen zij naar beneden sprong vond ik zelf een van de mooiste scènes. Daaren-tegen stoorde ik mij in de tweede helft nogal aan de overacting van Yuji.
Al met al is "Strange Circus" mij toch best wel goed bevallen die na deze herziening bij mij wel in waardering gaat stijgen. Binnenkort van deze toch wel interessante regisseur ook maar eens de films "Love Exposure" en "Cold Fish" gaan bekijken.

3,5* na herziening.

Mijn eerste kennismaking met Sono. En een zeer goede kennismaking met deze regisseur. Visueel ijzersterk, het weet de kijker echt in te palmen en op je emoties in te spelen. Bizarre film die me erg goed is bevallen.

Het échte begin van Sono's carriere.

De eerste film die mij vol wist te bekoren. Een duidelijk "vervolg" op Suicide Circle qua stijl, alleen dan op elk vlak beter uitgewerkt. Visueel blijft het heerlijk, de soundtrack is gezellig gek en het acteerwerk mag er ook gewoon zijn.

De eindtwists zijn aardig, maar voegen voor mij niet zoveel toe. Deze film draait toch meer om het twisted sfeertje dat doorheen de film geweven zit. Zoals vaker bij Sono alles behalve subtiel maar lekker in your face, toch één van de zaken die hem van andere regisseurs onderscheidt.

Blijft indrukwekkend, waar ik eigenlijk eens iets mindere herziening verwacht had. Niet voor tere zieltjes, maar essentieel kijkmateriaal voor Sono fans.

4.5* en een uitgebreide review

pff het begin kostte me moeite om doorheen te komen en te blijven kijken

in het laatste gedeelte (60%+) werd het verhaal duidelijk en de film boeiend

het deuntje deed me ook steeds denken aan 'tulpen uit Amsterdam' (annoying)

Geweldig dit!

De verwachting lag aardig hoog. Ik las dat Sono bekend staat om zijn straight forward gekheid, iets dat mij wel trekt. Ondanks een wat lome eerste 15 minuten, is het vanaf dat moment genieten geblazen.

Prachtige scènes, met name de hoeveelheid kleuren zullen zeker bijbleven. Zorgt samen met de bijzondere muziek voor een eigenaardig sfeertje. Knal er een paar sterke en geschift spelende acteurs bij, en je zit als regisseur gebakken. Plot was interessant, maar daar draaide het voor mijn gevoel helemaal niet om. Had bij momenten zelfs nog wel wat gekker gemogen, maar verder was dit gewoon een van de betere films die ik heb gezien, en zeker uit Japan. En dat al bij mijn eerste Sono.

Dikke 4,5*

Ik zoek 'Strange circus' op dvd met Engelse ondertitels. Nergens te vinden. Ik vond hem op Amazon.fr en dat bleek Amerikaanse import te zijn maar de (gekopieerde) dvd was niet afspeelbaar en ik heb nochtans een multiregiospeler. Mocht iemand hier een tweedhans exemplaar hebben en willen verkopen, neem aub contact op met mij. Dus wel graag met Engelse ondertitels. Een hopeloze Sion Sono fan.

[email protected]

Deze is mij dan toch beter bevallen dan vooraf gedacht. Uiteindelijk vond ik het meer drama en weinig horror. Er zijn enkele grafische momenten vooral dan naar het einde toe. De freakshow die ik met een titel als deze en gezien de openingsscène dacht te krijgen, bleef jammer genoeg grotendeels achterwege. Het steekt allemaal wel leuk in elkaar dat is niet het probleem. Wat is echt en wat is illusie, het deed me denken aan The Wizard of Gore van HG Lewis. Dit soort films vond ik echt wel te gek 15 jaar geleden. Tegenwoordig is mijn smaak flink veranderd. De tijd dat ik nog lang bleef napeinzen over deze twisted stories is voorbij al is het soms nog wel aardig als tussendoortje.

Ik vind deze film ietwat lastig om te beoordelen, omdat het verhaal laag voor laag is opgebouwd met wendingen en schommelt tussen het verleden en het heden, tussen realiteit en fantasie. De eerste helft van het verhaal toont Mitsuko, een 12-jarig meisje dat seksueel wordt misbruikt en vernederd. Hierna neemt het verhaal zijn eerste 'wending'. We komen er al snel achter dat wat zojuist is gebeurd, eigenlijk een scène is uit het laatste verhaal van een beroemde romanschrijver genaamd Taeko, en dan komt er nog een derde deel waarin een tweede 'wending' plaatsvind met de uiteindelijk conclusie. Regisseur Sion Sono weet dit op een of andere manier toch op een mooie en duidelijk manier over te brengen. De film is, zeg maar, anders dan alles wat je ooit hebt gezien, maar voelt ook vreemd bekend aan. Ook het decorontwerp en de cinematografie zijn hier ook behoorlijk geweldig. Daarmee is de film er één die je niet snel zult vergeten.

Ja, eigenlijk best een geweldige film. Geen 'Cold Fish', maar een film waarbij veel scènes je lang bij zullen blijven. Sterke cameravoering en een onvergetelijke sfeer. Dit zijn van die gruwelverhalen waar je op een gegeven moment een rare grijns op je gezicht van krijgt. Zo fucked up is het wat je aan het zien bent. Bizar, maar precies goed geregisseerd. Het circus, de bloederige droomsequenties en de realiteit - een verhaal waar Sono ook de twists, naar het einde toe, precies de juiste lading meegeeft. Erg knap. Ik blijf meer films van deze man opzoeken. Op z'n minst een zeer interessante regisseur tot nu toe.

Mwa.

Uiteraard begrijp ik dat men hier een meesterwerk inziet, ik zie het er zelf niet in. Ik heb me er soms echt overheen moeten zetten. Niet vanwege de meerdere taboeonderwerpen die hierin voorkomen, maar vanwege het verhaal eromheen. Ik weet niet precies waarom, maar het kon me allemaal niet zo boeien.

Om te beginnen was ik wederom geen fan van het acteerwerk in Strange Circus, zoals wel gewoonlijk bij Aziatische films. Ik kan niet zeggen of dit gewoonlijk is bij Sono, want dit is pas de derde film die ik van hem zie. Er zullen er nog meer komen, maar ik moet zeggen dat ik elk personage, of ze goed of slecht waren, strontvervelend vond.

De regie is verder uiteraard sterk. Mooie sets, enkele geweldige shots en knappe versieringen. Sono heeft er voor gezorgd dat elk decor passend is. Toch was ik geen fan van het camerawerk, ondanks dat enkele scenes sterk in beeld worden gebracht. Het voornaamste probleem dat ik had was dat ik geen enkel shot echt strak geschoten vond. Alles lijkt te veel handheld, alsof iemand gewoon probeert de camera zo recht mogelijk te houden, maar daarin niet slaagt.

Verhaaltje duurt ook even voordat het opgang komt. Richting het einde staat de kijker garant voor wat verrassingen, maar dat neemt niet weg dat Sono erg veel op shock focust, tot op het irritante af. Zeker in het eerste halfuur, of het er nou bij hoort of niet. Enkele beelden zijn ook niet bepaald nodig, zoals het trappen van de vader zonder ledematen, en hierdoor komen de nodige irritaties naar boven.

Niettemin een aparte film met een apart verhaal. Je zal zeker in het begin nog niet alle knopen aan elkaar kunnen knopen. Het verhaal ontrafelt zich vanzelf en kent meerdere verrassingen. Jammer dat er naar mijn mening te veel focus is op bepaalde elementen en het acteerwerk niet aan mij besteed is. Qua regie sterk, de ondersteunende elementen trekken dit echt te veel naar beneden om een voldoende vanuit mijn kant te krijgen.

Bizarre eigenaardige film. Ik heb niet meteen een idee waarover het ging en moest me baseren op de synopsis hier. Vervelen doe je je niet met de film, daarvoor gebeurt er wel wat, maar ik kon er niet altijd een coherent verhaal van maken.

Cinematografisch zoals steeds bij Sono erg verzorgd met divers kleurgebruik, geweldige sets en decors, en dat in een hoog tempo. Bij momenten ook hard, zeker de seksuele scènes en verkrachtingen. Het was me niet duidelijk met die flashbacks of hersenspinsels of wat dan ook wat er dus precies aan het gebeuren was. Ik liet het gewoon over me heenkomen.

Surrealistisch en de (Engelstalige) filmtitel wordt alle eer aangedaan. Eentje die moet bezinken en die ik nog eens opnieuw moet zien.