Chûgoku no Chôjin (1998)

Bijna niet te geloven dat deze film van Miike is de maker van Visitor Q en Ichi The Killer, 2 films die ik echt niets vind.

The Bird People in China is gewoon op meerdere vlakken een erg fijn filmpje. Prima uitgewerkte karakters, mooie exotische plaatjes, een bijzonder verhaal en verder prima humor.
Alhoewel ik vaak toch een beetje moeite heb met Japanse humor (te slapstick achtig, vaak gewoon niet echt grappig) vind ik het hier best te pruimen. Vooral de eerste helft van de film, en dan met name dat gedoe met het busje, is bijzonder geestig.



Inderdaad het is geen spirituele, complentatieve of existentiele poëtische film. Daarvoor is het toch een beetje wat te boersig en te lomp maar... Is dat erg? Eigenlijk niet, zelf vind ik het wel verfrissend om eens een ander soort aanpak te zien van een dromerig thema. Ik heb zelf niet zo veel met van die zweverige films, geef mij dan toch maar de wat meer "Down to Earth" aanpak van Miike hier.

Wat ik bijzonder sterk gedaan vindt is de verandering die bij de Yakuza en de salary man plaats vinden en hoe de sfeer van de film hier heel mooi op inspeelt. Hoe ze van door geld en materie gedreven steeds meer andere en belangrijkere waarden ontdekken wanneer ze zijn afgesloten van de rest van de wereld. Hoe de een verliefd wordt op een mysterieus meisje, de ander op de eerlijke en eenvoudige manier van leven en hoe ze beidde gefascineerd zijn door de mythe van de "Bird People" en de mogelijkheid om te vliegen.
Wanneer beidde heren nog vooral gedreven zijn door banale waarden dan neigt de sfeer en de humor daar ook veel meer toe. Langzaamaan veranderen de hoofdpersonen en de film volgt dit perfect door steeds rustiger en mystieker te worden.
Een aantal zaken had ik zelf liever wat anders gezien. De soms goedkoop ogende effectjes waren wat mij betreft absoluut niet nodig geweest. Maar goed het is niet dat ze zo vaak voorkomen dat het echt storend is.

4*

En heeft Miike nog meer van dit soort films op zijn naam staan? Ben daar wel erg benieuwd naar namelijk.

Mooie film van Takashi Miike, en vooral erg anders dan zijn gebruikelijke films. Deze keer geen liters bloed, orgies van geweld en idiote verhaallijnen waar deze regisseur bekend mee is geworden.

Het verhaaltje is redelijk simpel, maar het werkt. Een zakenpik en een agressieve yakuza moeten noodgedwongen samenwerken om een ader van jade te vinden die ergens diep in de bergen van China ligt. Naarmate de film vordert leren ze elkaar beter kennen en elkaar te respecteren.

De eerste helft van de film is vrij grappig. Vooral de uit elkaar vallende bus en de paddotrip zijn memorabel. Wanneer ze de ader vinden en het dorpje wat er bij hoort wordt er gas terug genomen en maken we kennis met de vreemde tradities van de inwoners, zoals het leren vliegen en schildpadden die geluk schijnen te brengen. Onze hoofdpersonen raken betoverd en geintrigeerd en vergeten langzaam hun eigenlijke doel.

Miike schotelt ons prachtige en rustgevende beelden voor die je zo op een ansichtkaart zou kunnen zetten. En het moet gezegd worden: de omgevingen zijn adembenemend. De soundtrack deed het ook lekker: pop-achtige deuntjes die zijn samengesmolten met de herkenbare Chinese geluiden.

Het tempo ligt ietwat laag en je moet zeker het geduld hebben om zo'n soort film te kunnen apprecieren. Vooral wanneer onze anti-helden in het dorpje arriveren wordt er keihard op de rem getrapt. Je zou dit wel enigszins kunnen vergelijken met de film Fearless waar ongeveer hetzelfde gebeurt.

Het zijplotje van het meiske en haar opa die haar de kunst van het vliegen heeft bijgebracht leek er een beetje geforceerd in te zijn geschreven om de speelduur wat langer te maken en uit te rekken. Maar goed, echt storend is het niet, want de prachtige beelden maken veel goed en dit gegeven zal later in de film een belangrijke bijdrage leveren aan de verloop van het verhaal.

Miike blijft me wederom verbazen: actie, romantiek, drama, horror, mystery, fantasy, comedy, musicals... Geef de man iets en hij maakt er een film van. Het is in ieder geval een verademing tussen de films waar de beste man vooral om bekend staat.

Wow! Geweldig. Net als Takeshi Kitano blijkt óók Miike in staat tot een 'mooie' film. Knap is dat hij daarbij aan zijn eigen stijl totaal geen afbreuk doet. Het blijft, vooral in het begin van de film, knotsgek, maar nergens tè.



Nou en of! Hoe je ook over Miike denkt, de man is lekker eigenzinnig, origineel, veelzijdig en nog een harde werker ook!

Lekker eindelijk ook eens een Miike te hebben gezien die je werkelijk bijna iedereen zou kunnen aanraden!

Vond ik ook de mooiste scène van de film die ik verder niet slecht vond maar bij mij toch ook niet veel indruk maakte. Dankzij die fratsen van die yakuza die mij af en toe nogal eens op de lachspieren werkte kwam deze film voor mij toch nog als redelijk uit de bus. Met de films van Miike wil het bij mij trouwens niet erg lukken. Nog geen film van hem gezien die ik het predikaat ''uitstekend" (4,5-5,0*) heb kunnen geven. Het weerhoudt mij er niet van films van deze regisseur te blijven bekijken. "Audition" vind ik nog steeds zijn beste film.

Doe mij maar de weirde, drukke stijl van Miike in plaats van dit rustige, dromerige filmpje. Ik heb deze vanochtend gekeken toen ik net uit m'n nest kwam, maar na het kijken wilde ik het liefst meteen weer terug.

Toen ik hem aanzette bedacht ik me pas weer dat ik al eens eerder aan deze film was begonnen, maar ook toen wegzakte. The Bird People in China heeft nu eenmaal een erg dromerige, rustige uitstraling die je zonder pardon in slaap sust als je een beetje duf bent. Visueel best sfeervol met mooie shots van de markt van Yun Nan tot aan de uitgespreide vlaktes en natuur waar de plaatselijke bevolking leeft.

De muziek en vocals verhogen de sfeer nog wat, maar verder gebeurde er voor mijn gevoel te weinig. De humor sloeg dit keer niet aan, ik heb zat grappigere of agressievere Yakuza gezien en de onderlinge chemie vond ik ook niet overtuigend. De 'Bird People' zijn fascinerend om te zien, maar de dialogen daaromheen niet interessant.

Hij is van alle markten thuis, maar toch is dit geen typische Miike. Er gebeuren weinig vreemde dingen en de film is erg rustig. Ik begrijp dat de film goed gewaardeerd wordt maar dit keer was hij niet helemaal aan mij besteed.

Aardige film hoor. Het begint een beetje misleidend, want aanvankelijk is de typische Miike humor in verzwakte vorm aanwezig tijdens bijvoorbeeld het busritje. Ik kon er wel om lachen. Uiteindelijk blijkt de film toch een stuk serieuzer te zijn als het dorp wordt bereikt. Wat mij betreft wordt de moeizame verstandshouding tussen cultuurbehoud en meegaan in de vaart der volkeren, wat in principe een beetje een cliché is, toch mooi uitgewerkt. Mooie shots van de natuur en natuurlijk is de vliegcultuur van het dorp interessant. Aardig zijn de belletjes-geluiden tijdens de shots met de vleugels. Uiteindelijk kent de film toch z'n saaiere momentjes, het is soms langdradig ook omdat niet alle shots even interessant zijn, waardoor het toch niet echt geweldig wordt. Maar zeker de moeite waard om eens te zien. 3,5*.

Redelijk. De schildpadden, de vleugels en de over-the-top-nachtmerrie redden de film van middelmatigheid.
Bijzonder is de rol van Mako (die oude kerel met tijdelijk geheugenverlies) die sinds WOII in de V.S. woonde en daar in talloze films en series speelde. Met zijn eerste filmrol in the Sandpebbles heeft hij nog een oscar nominatie gekregen en een golden globe gewonnen.
In 1998 heeft hij blijkbaar een uitstapje naar Japan gemaakt en daar in 3 films gespeeld.

Iets mindere herziening (en eerste review).

Zoals wel meer oudere Miike films verliezen ze bij herziening toch een klein beetje van hun pluimen. Ook deze Bird People in China kreeg daar mee te maken. Ondanks dat is het nog zeker wel een boeiende film.

Ik zag ook nog steeds waarom ik deze met 4* heb beoordeeld. De overgang van het eerste uur naar het tweede is erg mooi en weet het drama mooi te versterken. De wat boertige en ongemakkelijke personages die diepte krijgen en zodoende sympathie weten wekken dragen deze film.

Maar visueel is het allemaal wat murky, er zijn ook tal van Chinese films die in gelijkaardige settings véél mooier uit de hoek weten komen. Het oogt erg donker en de kleuren spatten nu niet meteen van het scherm, iets wat deze film toch echt wel goed had gedaan.

Misschien dat een digitale oppoetsbeurt de film wat extra glans zou kunnen geven, maar de herziening viel toch een klein beetje tegen. Blijft nog steeds een erg mooie film en een essentieel onderdeel in Miike's oeuvre, maar de tijd heeft zich laten gelden.

3.5*