Blinded by the Light (2019)

The dogs on main street howl
'Cause they understand
If I could take one moment into my hands
Mister, I ain't a boy, no, I'm a man
And I believe in a promised land


Als fervent Bruce Springsteen fan, zie ik het als een roeping om zoveel mensen in aanraking te laten komen met The Boss. Deze film draagt aan die missie totaal niets bij.

Bij het zien van de trailer weet je natuurlijk wel een beetje wat je kan verwachten, maar zoals zo vaak bestaat de trailer uit alle leuke momenten van de film.

Sommige momenten zijn zelfs pijnlijk om naar te kijken:
De dansscene op Born to Run was zum kotsen. Ik vraag mij dan ook af of de mensen achter de film zelf wisten welke richting ze op wilden met deze flick. Coming of Age? Drama? Komedie? Bollywood? Het werd een beetje van alles en op al deze gebieden schoot de film te kort.
Ik begon mij zelfs zorgen te maken over de mentale gesteldheid van Javed. Bijvoorbeeld na zijn date maakt hij aanstalten om te vetrekken. Maar opeens als een ware Clark Kent die een telefooncel induikt, doet Javed (in het bijzijn van zn love interest) zijn walkman aan en luistert naar The Boss. ‘Ik blijf toch’ en pakt haar meteen op de bek. De invloeden van Springsteen in het leven van Javed hadden veel subtieler gebracht kunnen worden.Hij komt op mij behoorlijk creepy over als hij de een na de andere Springsteen lyrics opdreunt.
De scene in een restaurant/cafe/vreettent waarbij een paar racistische jongens Javed en zijn sikh vriend maant te vetrekken van ‘hun plek’. Javed vergeet zijn videoband en loopt terug waarbij dezelfde jongens hem deze band niet terug willen geven. Ff een Springsteen quoteje erdoorheen en je kan weer verrichte zaken vertrekken. Het had de film zoveel meer gesierd als hij en zijn vriend een klap op de bek hadden gekregen. Het is zelfs in de lijn van Springsteen. Als hij ergens over zingt, dan is het wel dat het leven geen sprookje is.

Zoals ik eerder zei: ik zie het als mijn roeping om het evangelie van Springsteen te verkondigen. Ik schrijf ook nooit een recensie op MM, maar voelde mij genoodzaakt het dit keer wel te doen. Als schrijvende verloor ik al mijn goede moed, omdat de film voor mij té veel gebreken kent. Ik laat het voor wat het is.

Los van alles heb ik mij wel enigszins vermaakt, maar niet voldoende: 2*

Bananarama girls & Wham boys. Muziek als kapstok voor een film.

We zien het vaker zoals recent nog Yesterday (2019). Het sympathieke aan dit verhaal is dat het gebaseerd is op waargebeurde feiten.
Onderwerpen als cultuurverschillen, ouder-kind relaties, racisme, protesten en puberopgroeiperikelen is van alle tijden. Het feit dat dit zich in de 80's afspeelt en dan vooral in 1987 maakt het voor iemand die in de 80's is opgegroeid extra leuk om naar te kijken.
De kapsels, kleding, auto's en de cassettebandjes en natuurlijk de 80's muziek brings back memories.
Met Springsteen heb ik verder echter helemaal niets.

Ik had hier toch meer van verwacht. Het plot is verder wel oke, maar weinig bijzonder. Er zitten teveel personages in die uiteindelijk te weinig toevoegen. Die synthesizer vriend had wel achterwege mogen blijven, die voegde niets toe. Daardoor voelt de film een beetje overvol aan en had er wel her en der in geknipt mogen worden om zo rond de 100 minuten uit te komen.
De film is erg vrolijk en aanstekelijk, dat is het probleem uiteindelijk niet. De reden waarom ik niet boven de 3 sterren uitkom is dat de film geen goede balans kent tussen een normale film zijn en een musical.
Het moment dat The Boss voor het eerst te horen is gaat dit gepaard met teksten op het scherm en een melodramatische Kalra die zielig tegen een muurtje aan leunt en over straat loopt te zingen met een windmachine op hem gemikt.
De film is verder net te realistisch voor mij om dit soort musicalelementen te accepteren. Het voelt een beetje halfbakken aan. De momenten dat Kalra begint te zingen voelen daardoor wat ongemakkelijk aan. Dit zijn geen situaties die in het echt gebeuren en die haalden mij uit de film. Je gaat niet tegen een stel pestkoppen in een restaurant beginnen met zingen. Dat is gewoon bullshit

Ik klink nu wel erg negatief, maar dat gezing had er wel uit gemogen. Als dat weg was gelaten had was ik alleen over wat overbodige personages gevallen.

Leuk voor een keer, maar ik zou veel liever Yesterday nog een keer willen zien.

3,0*

Het verhaal van de Pakistaanse tiener Javed [Viveik Kalra] die in de late jaren '80 zijn eigen weg in het leven weet te vinden wanneer klasgenoot Roops [Aaron Phagura] hem een cassettebandje geeft met daarop de albums "The River" en "Born In the USA" van Bruce Springsteen. Javed vindt inspiratie in de muziek van The Boss en hij en Roops worden boezemvrienden. Maar vooral Javeds vader Malik [Kulvinder Ghir], die zelf als jonge man Pakistan verliet om met zijn vrouw [Meera Ganatra] een nieuw leven in Engeland op te bouwen, is helemaal niet te spreken over de keuzes die Javed wil maken.

Ik zal wellicht niet de enige zijn die de titel associeert met Manfred Mann's Earth Band zonder zich te realiseren dat het origineel van Bruce Springsteen is, maar dat is juist één van de leuke elementen van deze liefdesverklaring aan de Amerikaanse rocker. Uiteraard komen klassiekers als "Dancing In The Dark" en "The River" voorbij en vooral in de energieke choreografie van "Born To Run" weet regisseur Chadha de link te leggen tussen muziek en tekst. De duistere twist aan het einde daarvan is zeer effectief en die plotselinge sfeerwisselingen benadrukken hoe muziek je even kan laten ontsnappen aan de dagelijkse werkelijkheid, alsmede hoe je daarna opeens weer met beide benen op de grond staat. In het laatste half uur neemt deze tot dan toe vermakelijke muzikale romkom zichzelf helaas opeens erg serieus en kabbelt het richting een formulematige finale.

Niet bepaald een hoogstaand werk maar toch wel vermakelijk. De boodschap – over het najagen van je dromen – is formulematig gekozen en uitgewerkt maar toch belangrijk en universeel genoeg om de zoveelste film waardig te zijn. Het eerste deel van de film geeft vooral een sfeerbeeld van de jaren ’80 en heeft goede vibes met de jonge Pakistaan die schrijver wil worden en in Bruce Springsteen zijn idool vindt. Halverwege ontspoort de film op een akelige wijze als er bijna alleen nog maar wordt gecommuniceerd door songs van Bruce Springsteen te zingen en à la een musical dan de hele straat gaat meezingen en meedansen: ik kreeg er plaatsvervangende schaamte van (en welke onaangename verrassing ook Leto (2018) - MovieMeter.nl had). Maar gelukkig herpakt de film zich vrij snel om een dramatische strijd tussen vader en zoon te ontvouwen die weet te ontroeren.

De film is natuurlijk ook een ode aan Bruce Springsteen wiens liedjes de film domineren en welke aanbidding door Javed aanstekelijk is (de titel van de film staat voor de verblinding die Javed ervoer voor Bruce waardoor Bruce alles voor hem werd hetgeen ook de musical halverwege kan verklaren). PS. In april draaide ook al een (veel betere) film in de filmhuizen met een lied van Bruce Springsteen als titel: Thunder Road (2018) - MovieMeter.nl.

Een film die ik met mijn hart beoordeel en minder met mijn verstand.

Het verhaal is bijzonder eenvoudig: puberend buitenbeentje moet zichzelf ontdekken, en muziek geeft hem de kracht om dat te doen. Het eerste uur voelde voor mij alsof mijn eigen jeugd op het witte doek te zien was: buitenbeentje op school, hardwerkende ouders, ontluikende creatieve talenten, en een obsessie met muziek. In mijn geval was het Bon Jovi, Guns 'n Roses en ook Bruce Springsteen, en het gevoel van 'eindelijk begrip vinden' in de teksten van een artiest uit een andere tijd, is heel herkenbaar. Deze film zet treffend neer hoe inspirerende teksten en opzwepende muziek het alledaagse leven kunnen verlichten, of zelfs kunnen verbeteren. Hoe muziek een uitvlucht kan zijn, en tevens een katalysator kan zijn die je kan helpen boven jezelf uit te stijgen.

Sommige scenes voelden wat overbodig (de musical-achtige scene op de markt) bijvoorbeeld, en ook de dansscene op Born to Run was nogal tenenkrommend.
Heel sterk vond ik het vader-zoon verhaal. Hoewel het alle clichés keurig aftikt, raakte het me flink. Wat met name te danken is aan het overtuigende acteerwerk van Javed's vader. Je voelt de harde strijd die deze buitenstaander in Groot-Brittanië moet leveren om met enige waardigheid te kunnen leven. En je voelt zijn frustratie wanneer hij merkt dat hij hierin amper slaagt en zichzelf ziet vervreemden van zijn zoon.

Een film met naast een groot optimisme ook een flinke traan. Precies zoals de muziek van The Boss altijd al was.

4*

Een grote aanrader is de trailer zo veel mogelijk proberen te ontwijken, helaas gaat dit moeilijk in de bioscopen. De trailer laat te veel leuke momenten zien die nu niet meer verrassend werken omdat ze voorspelbaar zijn geworden.
De opbouw is langzaam, dat hoeft geen nadeel te zijn maar in dit geval duurde het eventjes eer dat ik in het verhaal kwam en mee kon voelen met personages.
Het is een film die probeert niet standaard te zijn, zelfs opeens wat "rare" uitstapjes maakt naar een musical of althans daar aan doet denken.

Blinded by the Light is zonder meer vermakelijk, het hoofdrol personage heeft genoeg herkenbare eigenschappen en Nell Williams die hier Eliza neerzet was een leuke toevoeging! Ik kon als kijker ook wel verliefd op haar worden, prachtige persoonlijkheid en natuurlijk een leuk uiterlijk.
De muziek van Bruce Springsteen is prima, alleen iets te vaak het gebruik van dezelfde soort nummers.

De laatste 20 minuten waren helaas erg voorspelbaar, vanaf het punt dat de vader de kaartjes kapot scheurt weet je precies hoe de rest gaat verlopen. Wat mij betreft jammer, aan de ene kant probeert de film ballen te tonen door aparte uitstapjes te maken naar ander soort filmstylen, maar pakt tegelijkertijd de makkelijke weg.

Laten we het maar op een goede 3 houden, want ondanks de kritieken is de film echt niet zo vervelend.

Oubollige film.

Past ergens wel naast Yesterday. Hoewel dat zeker niet Boyle zijn beste is, vond ik die leuker.

Deze film is qua verhaalloop wel bekend, een niet heel verheffend of boeiende kijk op een Pakistaanse familie. Grootste probleem is vooral dat het scenario wat all over the place is. Soms beetje musical nogal oubollig gefilmd. Beetje lerares helpt hem met zijn droom, beetje liefde, beetje racisme, beetje familieproblemen. De flow wil er maar niet inkomen. Het Britse houdt de film wel sympathiek maar nergens kan het de middelmaat ontstijgen.

2,5 sterren

Precies dat vader-zoon verhaal was wat mij enorm raakte.
En net als Vidi Well beoordeel ik deze film ook meer met mijn hart dan met mijn verstand.
Ja er zitten overbodige en mierzoete scènes in, maar toch overheerst bij mij het gevoel dat ik naar een hele fijne Britse film heb gekeken met veel herkenbare elementen.
Het heerlijke Britse taaltje en de fijne cast maken het geheel af.

De muziek van “The Boss” als rode draad voor een film over een jonge allochtoon, die zich met vallen en opstaan probeert te onttrekken aan het traditionele denken van zijn vader. Net als in Bend It like Beckham (2002) slaagt regisseur Gurinder Chadha in deze coming-of-age film er heel aardig in een brug te slaan tussen verschillende culturen. Een heerlijke film, maar dat is toch vooral de verdienste van Bruce Springsteen.

“Stay away from the girls. Follow the Jews!”

Geweldig. Als groot fan van Bruce Springsteen was dit bijna twee uur genieten, en gelukkig heeft regisseur Gurinder Chadha er ook een interessante, kleurrijke, enerverende en soms ook trieste film van gemaakt. Blinded by the Light is duidelijk een feel good film en het einde is hartverwarmend, maar ook thema’s als racisme, rechts-extremisme, werkloosheid en opgroeien in een troosteloze Britse stad komen langs.

En de hoge verwachtingen die een vader kan hebben, en de druk die dat legt op de 16-jarige Javed. Zijn vader wil dat hij economie gaat studeren, maar Javed wil schrijver worden. De manier waarop de muziek van Springsteen in het verhaal wordt verweven is sterk gedaan, en de songteksten die soms door het beeld zweven is een leuke gimmick. Soms barsten de personages spontaan in dans en zang uit en niet iedereen zal dit kunnen waarderen, maar ik vond het sterk gedaan. En het is op de muziek van Springsteen, dus mij hoor je niet klagen. De andere acteurs acteren allemaal ook zeer sterk, en het zoete en sentimentele einde zal iedereen waarschijnlijk wel kunnen uittekenen.

Sterk drama. Het verhaal, deels gebaseerd op waargebeurde feiten, is best aardig en wordt zeer vakkundig uitgewerkt door Chadha. De parallelle werelden van de hoofdrolspeler en die van in de muziek van Springsteen worden aan de ene kant luchtig gebracht maar aan de andere kant zit er ook een serieuze ondertoon in de film. Dat laatste is best knap want de setting (jaren 80 met foute muziek als Tiffany en Debbie Gibson) en de niet stereotype hoofdpersoon (een Pakistaanse jongen die Springsteen fan is) lenen zich daar bijna niet voor. Het acteerwerk is verder prima. Topper en voor Springsteen fans extra smullen. 4.0/4.5