Mother! (2017)

Op welke elementen doel je?

Overigens is de film in mijn beleving er helemaal niet op uit te ontregelen of te ergeren. Het toont slechts ons menselijk gedrag, dat deze emoties oproept. Dat ligt niet aan de film, dat ligt aan ons. Maar kennelijk schuif je dat liever af op de messenger.

ik was mn review tijdens de film aan het schrijven en... moest het bijstellen.

Bij herziening vond ik m beter, omdat toen direct duidelijk was, waar ik naar keek. Dus geef het ooit een herkansing zou ik zeggen. Het steekt echt meesterlijk in elkaar.

Mother! is werkelijk een heel fascinerende zit, die denk ik nog een tijdje in mijn hoofd gaat blijven rondspoken. Voor dat doel is de film idealiter ook gemaakt natuurlijk; er zitten namelijk ontzettend veel verschillende lagen in de film. Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer dingen ik retrospectief opmerk. De hele Bijbelse laag had ik doorheen de film al vrij snel door, zo vanaf het moment dat de ene broer de andere doodt, is de vergelijking met Cain en Abel niet ver te zoeken. Dan heb je daarna de steeds onbeschoftere en rumoerige mensen, wat resulteert in een eerste uitbarsting van Lawrence's personage, het breken van de waterleiding (= de zondvloed) en het momentele verdwijnen van de mensenmassa. De mensen komen hierna echter terug in grotere getalen, en zijn nog onbeschofter en destructiever dan voorheen. En op het einde heb je dan nog de opoffering en dood en het eten van de baby (= (het lichaam van) Christus). Het personage van Bardem is God, die zijn zoon opoffert, et cetera. Wanneer je het eenmaal ziet, zit er echt een duidelijke en consistente rode lijn in het geheel. Dat de hele film zich uitsluitend in het huis afspeelt, en het huis daardoor als een soort microkosmos/mini-universum gezien kan worden, ondersteunt deze interpretatie wonderwel. En misschien sla ik de plank wel compleet mis, maar dan heb ik er in ieder geval nog steeds m'n eigen interpretatie uit kunnen halen. Heerlijk, zo polyinterpretabele films.

Ook de symbolische kritiek op de destructieve neigingen van de mens, en het huis (= de microkosmos/de Aarde) dat vernietigd wordt is duidelijk aanwezig. Buiten deze diepere symbolische en allegorische lagen om is het bovendien ook gewoon een technisch fantastisch mooie film om naar te kijken. Het draaiende camerawerk, de visuele aankleding van het huis, etc. Top. Javier Bardem zet een goede prestatie neer (al heb je hem elders al vele betere rollen zien spelen), leuke bijrol ook voor Ed Harris, maar de ster is zonder twijfel Lawrence; heb haar nog nooit zo goed gezien als hier. Haar rol is abstract en moeilijk, maar ze doet dat geweldig. Af en toe wordt het geheel wel erg etherisch om het zo te zeggen; de ervaring staat of valt in hoeverre je de allegorie en de symboliek kunt appreciëren. Ik kan dat in ieder geval absoluut wel, maar zelfs dan komt het heel af en toe over alsof Aronofsky zichzelf soms verliest hierin, en het vertellen van een beklijvend verhaal uit het oog verliest bij tijd en wijle. Dat drukt de pret echter nauwelijks; dikke 4* wat mij betreft.

Prachtige metaforische film. Met verwijzingen die ik niet direct door had, maar hier teruglees. Dan begint het kwartje te vallen. Ik haalde er zelf uit dat egoisme in een relatie verwoestend kan zijn.
Maar uiteindelijk zitten er nog zoveel meer lagen in. Het feit dat iedereen zijn eigen interpretatie haalt uit de film, wat de relschoppers ook met de woorden van de dichter deden is voor mij dan weer een extra laag.

Mijn god, wat een bij vlagen absurde en verontrustende film, die tegelijkertijd uiterst fascinerend en boeiend is om te kijken. De regie van Aronofsky is uitmuntend en zelden heb ik camerawerk mogen ervaren dat zó ongelooflijk intens aan de kijker wordt voorgeschoteld. Dat er zo'n goede cast aanwezig is, die met volle overtuiging hun rollen neerzetten, draagt ook bij aan de intense achtbaanrit die Mother! is. Ik kon werkelijk geen seconde wegkijken omdat ik er volledig ingezogen werd. Het is naar mijn mening een meesterlijk gemaakte film met een moraal en diepe gelaagdheid. 4,5 Ster.

Kijk ook de making of. Zit een heel interessant aspect in wat betreft de cinematografie. Namelijk dat er slechts 3 soorten shots gebruikt worden. De close up, pov en overshoulder.

Thanks voor de tip! Die zal ik zeker eens gaan bezichtigen. Wat betreft de drie soorten shots, dat was me nog niet eens opgevallen. Een zeer interessant gegeven.

Te gewichtig.

Wat begint als een strakke thriller, ontaardt volledig in een bijbels verhaal. Ik moet het Darren Aronofsky nageven: als het ontaardt, dan ontaardt het ook écht. Het gekke gedoe houdt dan niet op en wordt steeds vervelender en gekker.

Niettemin vind ik het spijtig dat de film die kant opgaat - ik was naar goede gewoonte de film blanco ingegaan. Van toon blijft het behoorlijk gewichtig, hoewel het al vrij snel duidelijk is dat dit Aronofsky's versie van Bijbelverhalen is. Jennifer Lawrence is op zich niet slecht, maar lijkt niet altijd in de juiste film terecht gekomen.

Aangezien het steeds absurder wordt en de rol van bijvoorbeeld een Javier Bardem steeds vervelender, had ik een wat sarcastische insteek hier en daar welkom gevonden om de boel een beetje lichter te houden. De moeilijke en verontruste blikken van Lawrence met al de absurditeit die zich rond haar afspeelt is voor mij niet de beste combo gebleken. Stellen dat al die absurditeit een spiegel voor 'ons' eigen menselijke gedrag is, is me toch een stuk te ongenuanceerd.

2

Waarom vind je dat te ongenuanceerd? Wij slopen hier de boel toch en maken ondertussen elkaar het leven zuur.

Kan me de geïrriteerd blikken van Moeder Aarde prima voorstellen en hen God altijd al een lul gevonden.

"We" slopen de boel en "we" maken elkaar het leven zuur, maar niet heus. Ik zal voor mezelf spreken als ik zeg dat ik nergens bij de mensen kom en ze zo op de zenuwen werk. Ik mis ergens een zekere nuance, alsof er nergens iets goeds te bespeuren valt. Maar oké, dat is een keuze van de maker en die houdt het wellicht bewust zo - kwestie van voluit te kunnen gaan, vermoed ik.

Jij kijkt dan net een micro bril naar de mensen im je heen. Als je van een afstandje kijkt, zie je een soort die de bossen kapt en verbrand, de zeeen leeg vist, de grondstoffen uit de aarde haalt en op andere plekken dumpt en constant met elkaar in oorlog is, martelt, uitbuit en moord.

Dat laat deze film zien in een enkel huis.

Maar goed, de politiek ‘schrok’ weer van het laatste klimaatrapport, terwijl dat toch echt al 50 jee bekend is. Tel daarbij op dat de biodiversiteit de afgelopen 60 jaar met 85%! is afgenomen, en je beseft dat deze film nog best mild is.

Maar goed, je bent niet de enige die denkt dat het best meevalt en de mens een fijn wezen is.

Zo zeg. Dag filmdiscussie.

Sommige films becommentariëren het leven. Zo ook deze. Lijkt me dus volledig op z’n plaats om te duiden waar deze film over gaat.

Maar goed, we kunnen het ook over de cinematografie hebben, waar slechts van drie verschillende shot gebruik is gemaakt.

De point of view van Moeder Aarde (haar beeld)

De overshoulder van Moeder Aarde (We kijken met haar mee)

De close up van Moeder Aarde (Haar

reactie)

Wat zij ziet, is wat wij doen.

Bottom line is, dat Arronofski een beeld van onze wereld schets. Een Aarde die vernietigd wordt door de mens en een slappe God die dat allemaal vergoeielijkt.

Het is een allegorie, geen realistisch portret van een hone invasion.

Goeie film. Maar wel eentje die je voor je gemoedsrust niet gaat zitten herbekijken.

Reclame genoeg?

Hele sterke Drama film!

Deze film was 1 grote mindfuck....maar jeetje wat een piece of art! Het gaat wel effe duren voor dat ik deze film terug ga kijken want het is wel een hele emotionele hap hoor en het camera werk is ook zo ziek goed gedaan.

Zeker onder de indruk!

☆4,5

Mother! een film die barst van de vergelijkingen van Bijbelse aard. Het is de regisseur zeker geslaagd maar je moet er als mens duidelijk van houden.

Dit was nog eens een fijne verrassing. Ik herinnerde me nog vaag dat er wel wat ophef rond deze film was ten tijde van de release. Maar hoe de vork precies in de steel zat was ik kwijt. Ook was het me ontgaan dat het hier een Aronofsky betrof.

Puur op basis van enkele screenshots en de synopsis verwachtte ik iets in de trant van Heriditary, Get Out,... En bij aanvang leek het ook wel zoiets te worden. Maar al snel sloeg er een soort bevreemding toe. Om dan vervolgens, bij de dood van één van de ongenode zonen te begrijpen uit welk vaatje er eigenlijk getapt werd.

Unieke film die wel wat vergt van de kijker maar ik vond het fantastisch!

Lijkt Jennifer Lawrence op deze poster niet heel hard op een Mariabeeld trouwens?

Heel interessant gegeven inderdaad! Het enkele gebruik van deze shots gaf me ook de hele tijd een verontrustend en unheimisch gevoel. Heel knap gemaakt! En de metaforische lading is echt prachtig als je het eenmaal ziet. Wordt hier ook goed uitgelegd: Mother Explained | Movie and Ending Explained | Classic Explained Episode 2 - YouTube

Is Aronofsky een pretentieuze kunstenaar of een geëngageerde auteur ? De meningen zijn verdeeld. Ook ik vind geen eenduidig antwoord want Mother! is voor mij een film die te gemakkelijk in twee stukken kan worden opgedeeld. Hoe het wordt verteld en wat er wordt verteld. Het 'hoe' is een technisch knap huzarenstukje waarin camera, score, kleur, universum van een gesloten huis perfect in elkaar passen om een fascinatie uit te lokken. Waarom kijkt de camera vanuit de andere kamer naar Lawrence ? Waarom gaat Lawrence nooit de deur uit ? Helaas vind ik dat het 'wat' nooit een volledige invulling is van wat het beeld oproept. Alle scenes zijn een interpretatie van het Bijbelverhaal, meer is het niet. Aronofsky laat wel ballonnetjes op van thema's als klimaatdreiging, egoïsme versus solidariteit, recht op privacy, kunst als allerindividueelste expressie, instinct versus ratio. Maar uiteindelijk is elke scene een vertaling van een passage in de Bijbel zodat de verontwaardiging die Aronosfky wil uiten, verdrinkt in het gepreek van oud en nieuw testament. De allegorie is best geslaagd maar overstijgt nooit de evidentie van de allegorie. Voor mij werkt de film niet zonder die allegorie, misschien is dat waarom ik de film nooit op het niveau van een meesterwerk plaats. Ik heb de film weliswaar graag gezien en de opbouw is fantastisch maar is inhoudelijk veel te beperkt voor wat de film toont. Hoe het wordt verteld is het werk van een geëngageerde (film)kunstenaar maar wat we zien is van een pretentieuze zelfingenomenheid.

Prima film die lekker wegkijkt.

The horror, the horror…

Een film waar ik het grootste deel van de speelduur buikpijn hebt. Deze parabel over de Moeder Aarde, de mens en hun narcistische God is werkelijk spot om. De misantroop in mij ergert zich kapot aan lompheid van mijn eigen soort. Het begint met lichte irritaties, wat speelt Pfeiffer een fantastische rol, om in het laatste kwart om te slaan in totale verbijstering. Wij maken alles kapot, inclusief elkaar. Wie dat nog, wil afzwakken negeert zowel wat er gebeurt in de Oekraïne als de stikstofcrisis.

Het is geen gemakkelijke zit. Maar dat moet een goede horrorfilm ook niet zijn.

Een van de beste films van deze eeuw.

5*

Aronofsky stond al niet bekend om zijn subtiliteit, maar hier doet ie er een schepje bovenop. Ik begrijp de controverse en met name de uiteenlopende reacties wel een beetje.

Al zijn films gaan over extreem zelfdestructief gedrag en/of het bestaan van de mens. Eigenlijk is deze film een soort companion piece met Noah, waarvan het me duidelijker wordt waarom hij die film nu eigenlijk gemaakt heeft. In deze twee films gaat het over de zelfdestructie van de mens door hogere machten.

Mother! begint nogal als een cliché horror/mystery. Het geïsoleerde oude en krakende huis waar vreemde dingen gebeuren. Dat er meer aan de hand is wordt al snel duidelijk. Aanvankelijk dacht ik dat het een soort nachtmerrie achtig scenario was. Een beetje zo’n droom dat je probeert een bestemming te bereiken, maar er van alles buiten je macht gebeurt, waardoor je nooit dichterbij komt.
Het bleek anders te zitten. De overduidelijke bijbel verwijzingen worden nogal in je gezicht gesmeten. Aronofsky wil weer eens op niet zo subtiele wijze duidelijk maken dat de mensheid bezig is zichzelf te verwoesten en de personages zijn de bekendste bijbelfiguren die je kunt verzinnen. Toch levert het wel een interessante film. Ik was constant geboeid, ergens is het origineel en de regisseur poogt in elk geval met iets nieuws op de proppen komen, wat toch duidelijk zijn signatuur bevat. Ik vond het ook goed gespeeld en in beeld gebracht.

Toch begint ie qua inhoud me nu wat te vervelen en wordt het een beetje een two trick pony. The Whale lijkt me ook weer overduidelijk passen in zijn straatje van zelfdestructie. Ach, ik ga hem wel gewoon weer kijken.

Deze review is wel aardig, Aronofsky vond het zelf in elk geval de lading goed dekken, gaf hij aan.

Nog een late reactie hierop, maar was films met Jennifer Lawrence aan het doorlopen en kwam hier nog ff terecht bij deze Mother!.

Ik ben me toen indd meer gaan verdiepen in Aronofsky zijn werk, ook omdat ik zeker laatste decennia mijn horizonten qua films en series ferm verlegd heb. Hoeft al lang niet meer enkel horror en actie te zijn en heb al genoeg dramafilms gezien, die door merg en been gingen, die me niet onberoerd lieten (een genre dat ik echt lang bewust vermeed), verder ook meer gelaagde films, films met ferme kronkels, die je na het kijken niet meteen loslaten en nazinderen.

Dus na deze Mother! en mijn eerste Aronofsky, volgde als tweede film Black Swan (Film, 2010) die me ook, weliswaar op totaal andere manier, omver wist te blazen, qua verhaal, beleving en de fantastische cast, deze kreeg de max score van 10/10.

Ondertussen wekte een andere en wat oudere film van hem, enorm mijn interesse, nl de film Requiem for a Dream (Film, 2000) en die heel veel met mij deed en me volledig meezoog en de beleving van ongekende aard was. Na Mother!, ging het verder in stijgende lijn met Black Swan met terechte 10/10 en wist ie me met zijn Requiem for a Dream nog meer omver te blazen en de figuurlijke 11/10 moet geven. Maar dat een late kennismaking met de regisseur/producer Aronofsky meteen dergelijke filmervaringen in maximaal steigende lijn zou opleveren, dat de wereld tijdelijk stil staat en de film al is wat telt, dat is voor een film addict, kwijlen en smullen geblazen.

Pi (Film, 1998) staat zeker nog bovenaan mijn lijstje, ik ga echt steeds verder terug op de tijdlijn van zijn films

Echt mensen die hier halve en 1 sterretjes geven, hebben toch een tekort aan ........ En als die dan nog is in overvloed hun klote ervaring delen, veelal in herhaling vallen en op niveau van hun score Een rukfilm daar spendeer ik niet die tijd aan hoor. Zou ik niet mee rond de filosofie-tafel willen zitten

Halve ster erbij na herziening.

De opbouw van de intensiteit is fenomenaal.

Nog eens herzien, als trip-zijnde best vet, maar holy shit wat een onsubtiel en achterlijke verhaal.

Van 4,5 naar 3,5

Wel een mooie film. Al was het wel een beetje donker.