Manchester by the Sea (2016)

I can't beat it...

Alweer haast een generatie terug maakte Lonergan de fabelachtige debuutfilm You Can Count On Me en nu heeft hij opnieuw familierelaties centraal gesteld in deze Manchester by the Sea.

Het is een zware en ook wel tikkeltje onevenwichtige film geworden met, dat zeker, een paar fascinerende karakters. Ten eerste natuurlijk Lee, een fenomenale Casey Affleck die met het gewicht van de wereld op zijn schouders de zorg voor zijn neefje in de schoot krijgt geworpen na het sterven van zijn broer. Dit neefje is dan weer een verhaal apart, constant tegen het irritante aan en er vaak genoeg overheen. De relatie tussen de twee is ook erg weird, zonder dat het ooit tot een echte uitbarsting komt.

Lonergan lijkt namelijk veel meer interesse te hebben in het kleine gebaar; hoe stapt iemand de deur binnen of neemt afscheid, hoe raapt iemand een doekje van de vloer, hoe kijken mensen op een begrafenis, dat soort dingen. Voor een film van ruim twee uur is dat soms even doorbijten, al haalt de niet-chronologische structuur en bij tijd en wijle wat aparte humor voor een groot gedeelte het gevaar van saaiheid weg.

Gelukkig zit er in Manchester by the Sea één scene die het altijd waard maakt deze film te kijken, en dan heb ik het uiteraard over de ontmoeting tussen Affleck en Michelle Williams naar het einde van de film; een staaltje filmische krachtpatserij van de bovenste plank; jongens jongens wát een scene...

Fijn avondje cinema deze Manchester by the Sea. Een big budget indie drama met een eenvoudig verhaal maar met complexe emoties en waarbij je je als kijker makkelijk bij inleeft; een man krijgt de voogdij over de zoon van zijn broer, die onverwachts aan een hartaandoening is overleden, maar sleept zelf al een zwaar verleden achter zich die hem bijna heeft vernietigd .

De film vergt aandacht want er wordt vaak met flashbacks gewerkt die tussen het verhaal in het heden gegooid worden. Thema's als berouw en boetedoening staan centraal. Het is vrij zwaar; toch vindt Lonergan de ruimte voor lichtere momenten waarbij een glimlach niet weg te denken is. Eén van Afflecks fijnste rollen; ik had wel liever wat meer Michelle Williams gezien want haar aanwezigheid blijft redelijk beperkt. Matthew Broderick (Ferris Bueller's Day Off) zien we ook nog eens in de rol van de nieuwe vriend van Patricks moeder; het moet gezegd, de knul uit de jaren '80 is nog amper te herkennen.

De film valt lang uit; gelukkig verveelde het niet dankzij het imposante acteerwerk maar veel langer mocht het niet geduurd hebben. Positief om te zien dat ook grote Hollywoodstudio's in dergelijke van sentimentaliteit ontdane drama's willen investeren.

’I said a lot of terrible things to you. My heart was broken, and I know yours is broken, too.’

Vanaf het moment dat Casey Affleck in beeld komt heeft hij de kijker in de houtgreep. Direct is ook duidelijk dat hij de gedoodverfde Oscar-winnaar voor beste acteur is. Je wilt Lee Chandler leren kennen.

Want er is iets met Lee, maar je weet heel lang niet wát. Is hij gewoon introvert? Nee, want het volgende moment slaat hij twee mannen van hun barkruk die hem iets te lang aankijken. Is hij gewoon een klootzak die niets van andere mensen moet weten? Nee, ook niet. Hij is dol op zijn broer en neefje. Al die emoties, subtiel en explosief, ademt Affleck uit alsof het hem zelf overkomen is.

Pas veel later blijkt dat Lee een getraumatiseerd man is die zijn twee dochters en zoon de dood in heeft gejaagd door een dronken, vrij onschuldige escapade. Terwijl hij met die eindeloze pijn blijft vechten en eigenlijk niet meer écht leeft, overlijdt zijn broer en krijgt hij de voogdij van zijn neefje Patrick in zijn handen geschoven. Het levert een verwarrende mengelmoes van emoties op die overslaat op de kijker.

Want Manchester by the Sea is als film even - op een spannende manier - verwarrend als de hoofdpersoon. De emoties blijven elkaar in hoog tempo afwisselen. Persoonlijk ben ik niet iemand die snel leegloopt op een film, maar hier hield ik het niet droog tijdens die subtiele momenten waar piepkleine stukjes van de muur afbrokkelden die Lee om zich heen gebouwd heeft. Het is werkelijk fenomenaal hoe natuurlijk Affleck die complexe gevoelens naar het scherm weet te brengen.

Het volgende moment - en dat kan echt een kwestie van seconden zijn - lach je je tranen echter weer weg vanwege de vele komische momenten tussen de gesloten voogd en diens puberende neefje met twee vriendinnen. Juist daardoor voelt Manchester by the Sea zo echt; het is net zo onberekenbaar als het leven zelf. De film dringt je niets op, maar laat alles zien zoals het is. Ook als dat op het eerste gezicht niet relevant lijkt te zijn (maar het wel is).

Het is ook een film die buitengewoon rijk is aan lagen. Ik wil hem zeker nog vaker zien om alles echt goed mee te krijgen. Zoals de ingewikkelde relatie van Lee met zijn ex-vrouw Randi, ook al zo subliem vertolkt door Michelle Williams. Zij is de enige die nog een beetje tot hem door kan dringen, terwijl ze elkaar tegelijkertijd proberen af te stoten.

Niet alleen qua verhaal en acteerprestaties is Manchester by the Sea zo goed, maar ook qua technische uitwerking is het constant genieten. Het is op een mooie manier heel grillig en tegelijkertijd aandoenlijk opgezet. De scènes in het heden worden op onverwachte momenten doorbroken door vaak bewust wat lompe flashbacks die beetje bij beetje de backstory ontvouwen.

En zo houdt hij je van begin tot eind bezig en zit je achteraf nog te verwerken wat je in de dikke twee uur daarvoor hebt gezien. Een dijk van een film en mijn voorlopige nummer 1 van het jaar.

Maar Washington gaat hem winnen. Onbegrijpelijk verder.

Dat zal toch niet? Heb die film (nog) niet gezien, maar dat lijkt me niet direct de performance van het jaar.

Deze film is vooral erg traag. Daar is op zich niets mis mee, maar dan moet er wel anderszins iets geboden worden. Dat is niet echt het geval. Het acteerwerk van Affleck is zeer behoorlijk, maar verder zijn er weinig interessante personages of verhaallijnen te ontdekken. Hoewel de film enkele dramatische ontwikkelingen / onthullingen kent, wisten die mij nergens echt te raken.

In het kader van de wienergutmachungsschnitzel en de politieke correctheid van The Academy.

Leuk, die Oscars voor beste acteur en origineel script!

Dubbel en dik verdiende Oscar voor Affleck.

Als een knoop in mijn maag, enkele scènes van deze film. Uiteraard op een positieve manier, aangezien het acteerwerk geweldig was. Affleck (Casey) speelde ongelooflijk overtuigend als een soort van zuurpruim. Michelle Williams, ondanks de kleine rol, kan ik al sinds haar rol in Dawson's Creek zeer waarderen. Geweldige actrice! Een grijze, grauwe film die best zwaar valt, maar je ongetwijfeld gezien moet hebben.

Wauw..

Wauw..

Zo liep ik de bioscoop uit. Waar ik opteerde voor een avondje fijn vermaak groeide uit tot een van de meest memorabele bezoeken ooit. Dit was voor het eerst dat ik bij een film echt een brok in mijn keel kreeg. De emotie spat van je scherm, mede door het betrokken camerawerk, overweldigende acteerprestaties en de karakterontwikkeling die plaatsvindt. Tevens is Manchester een prachtige setting voor een dergelijk verhaal. Heel apart grauw sfeertje. Qua acteurs vind ik Tom Hardy op dit moment veruit de beste acteur, maar Affleck kan zich door o.a. deze prestatie absoluut meten met de groten der aarde. Paar fantastisch emotionele scènes zoals het brandende huis, op het politiebureau (schrok mij rot), en de verzoeningsscène met Randi. Geen seconde verveeld, baalde dat mijn trip naar Manchester al na 137 minuten voorbij was. Dat is dan ook het enige minpunt.

Verder kan ik hier helder over zijn. Dit is by far de beste film van 2016. Tevens een van de mooiste films die ik heb gezien. Daar past maar één cijfer bij, pas mijn 5e keer de volle mep, en daarmee tevens een plek in mijn top 5.

Weergaloos.

Verhoogd naar 4* want de film blijft lang nazinderen.

Ik ben helaas te dom voor die vertelstructuur in meerdere tijdlagen, maar heb er toch zeer van genoten.

De opbouw was zeer bekwaam, als kijker word je alert gehouden en krijg je langzaam steeds meer info. Het 'grote drama' is heel krachtig opgebouwd en uitgebeeld.

Maar naast de grote gebaren is ook de subtiele symboliek mooi: als Lee bij de notaris zit, zie je als je door het raam naar buiten kijkt ijsschotsen liggen. Later, als hij daar weer is, zie je kleine roze bloesempjes aan de boom. Daar spreekt hoop uit zonder dat het sentimenteel wordt.

De klusjesman-scènes in het begin vond ik wat knullig en geforceerd, dit maakt de film voor mij iets onevenwichtig. Maar het is knap hoe er af en toe wel echt oprecht iets hardop te lachen viel.

"I can't be his guardian."

Deze titel stond al langer bij mij op de radar, maar vanwege een gelimiteerde distributie heb ik moeten wachten tot deze eindelijk in mijn stad ging draaien. Het winnen van Oscars maakt het opeens wel mogelijk.

Als kijker volg je een teruggetrokken conciërge die ogenschijnlijk gelaten verscheidene klusjes opknapt, maar ook één die plots enorm opgefokt gevechten uitlokt. Het is dan ook verwonderlijk dat hij door zijn overleden broer benoemd wordt als voogd van zijn neefje. Vanzelfsprekend vraag je je lange tijd af wat hierachter schuilt.

'Manchester by the Sea' weet op een behendige manier gebruik te maken van zijn verhaalstructuur, gesteund door een opmerkelijk trage pacing. Maar juist door deze gelaagde lijn door te trekken gaat de film beter resoneren; door niets te zeggen gebeurt er eigenlijk al heel veel. Hierdoor wisselen - emotionele - flashbacks en het heden elkaar naadloos af. Zo kom je stukje bij beetje achter de neerslachtigheid van Lee, wat erg hartverscheurend is.

De confrontatie met de harde realiteit is er één die tegelijkertijd somber en met humor wordt gebracht. Als geheel is de film zo uit het leven gegrepen. Wat dat betreft is het sterke, doch ingetogen spel van Casey Affleck ontroerend om aan te schouwen. Om vooral Michelle Williams niet te vergeten die ondanks haar geringe speeltijd je een emotionele stomp in de maag geeft. Het enige wat me tegenstaat is het neefje die geregeld irritatie kan opwekken.

Al met al een mooi drama dat wellicht lang van stof is, maar je wordt er zeker voor beloond.

3,5 Sterren.

Elders in het forumdeel van MovieMeter heb ik al aangegeven dat ik Manchester by the Sea de beste film van de laatste jaren vind. De beste sinds 2013 om precies te zijn. Daarbij is het niet eens zo dat ik de afgelopen jaren zwak vond. Nee, Manchester by the Sea is van grote klasse.

Wat me het meest aanspreekt is de manier waarop Kenneth Lonnergan een plaats weet te vangen. In Margaret, zijn vorige die nog altijd te weinig gezien is, liet hij al zien met een enorme cast aan personages overweg te kunnen en een sterk individu te maken uit ieder karakter, of ze nu een hoofdrol of slechts één scène hebben. Manchester by the Sea heeft op het eerste gezicht iets meer focus, maar ook hier komen kleine rollen net dat beetje beter tot hun recht dan gewoon is.

Neem de zuster die aan het begin in het ziekenhuis aanwezig is om Affleck te ontvangen na de dood van zijn broer. Vanuit een plotoogpunt gezien is zij een puur functioneel personage. Ze verdwijnt dan ook snel weer uit de film. Let echter wel op de casting; Lonnergan en zijn casting team hebben voor iemand gekozen die niet alleen een specifiek uiterlijk heeft, maar ook een bepaalde manier van praten, een eigen stem. Waar veel films hier gaan voor het standaardidee van een dokter of zuster (of zelfs voor een absurd cliché, zoals Jennifer Garner in Dallas Buyers Club), maakt Lonnergan er iets meer van. Op kleine schaal maakt dat misschien niet zo veel uit, maar als dit volgehouden wordt op een complete speelduur krijg je iets dat verrassend levendig is. Hier zijn een groep mensen die lijken te bestaan buiten het verhaal om.

Daarom vind ik het ook zo jammer om hier veel berichten tegen te komen die het camerawerk niet bijzonder noemen. Nou wordt goed camerawerk toch al vaak verward met in-your-face, opvallende kijkhoeken, flitsende kleurenfilters, extreme belichting en bewegingen die niet van ophouden weten. Echter, goed camerawerk is iets dat precies moet passen bij wat de film wil uitdragen. Manchester by the Sea gaat op de eerste plaats over mensen en hoe die zich tot elkaar verhouden. Wat me aanspreekt aan de cinematografie hier is dat er vaak voor gekozen wordt om zo veel mogelijk mensen in één keer in beeld te brengen. Ook kleine bijrollen, zoals die zuster. Er wordt zo min mogelijk gebruik gemaakt van standaard shot-reverse shot en personages worden over het algemeen alleen om praktische redenen los van elkaar gefilmd. Dit soort camerawerk draagt bij aan het gevoel dat iedereen met elkaar verbonden is. Dat de wereld open staat.

Zo’n aanpak is cruciaal voor een diep-menselijke film. Het wordt niet bevolkt door de meest makkelijke personages om mee te leven, maar iedereen komt er verrassend sympathiek mee weg, van de verstilde Affleck, tot de ogenschijnlijk oppervlakkig rouwende Lukas Hedges, die toch vooral probeert zijn losse leventje door te zetten. Mensen worden vaak pas echter interessant als je ze leert kennen, als je met ze om gaat en Lonnergan is een van de weinige regisseurs die weet hoe hij zoiets in filmtaal moet omzetten.

Oké, hij laat één steekje vallen. De casting van Matthew Broderick in slechts één scène leidt af, omdat hij een te grote acteur is met ook een specifieke persona die verwachtingen schept (die van komiek, zelfs al is dit niet zijn eerste rol in een drama). Aangezien de scène meer draait om moeder en zoon was de rol wellicht beter gecast met behulp van een bijrolacteur. Ik neem aan dat Brodericks casting een vriendendienst is, aangezien Broderick ook al in Lonnergans debuut zat.

Dat is ook meteen de enige echte fout die ik kon vinden en het is geen grote. Nee, ik behoor niet tot de mensen die de keuze van klassieke muziek in enkele scènes een vergissing vind. Het mag niet de meest originele selectie zijn, maar het viel voor mij prachtig samen met de beelden. Dit is de film van een regisseur op de top van zijn kunnen en dan moet er nog bij gezegd worden dat hij net zo goed is als scriptschrijver. De scène tussen Michelle Williams en Affleck bij de kinderwagen had op honderden manieren mis kunnen gaan, maar door het meesterlijke spel, de rustige filmstijl en het precieze script wordt het een scène die mij naar de keel greep.

Alles culmineert in één van de meest eerlijke momenten die ik uit films ken: waarbij Affleck de verantwoordelijkheid voor Hedges afstaat. De woorden die hij gebruikt zijn van een simpele directheid die mij echt raakte: “I can’t beat it. I can’t beat it.” Kalm uitgesproken door Affleck en zonder fanfare gebracht komen ze echt binnen. Veel films zouden Affleck compleet de kracht hebben gegeven om voor Hedges te zorgen, maar Lonnergan ziet dat hier meer tijd voor nodig is en dat verantwoordelijkheid tonen soms betekend dat je toegeeft iemand niet de liefde te kunnen geven die van je verwacht wordt.

Een wijze en volwassen film waarvan er te weinig gemaakt worden. Al is het niet gek, want zoiets als Manchester by the Sea is snel te veel van het goede. Dat het zo overeind staat al hij doet is een klein wonder.
4,5*, neigend naar 5*

Heftige shit! Ik schoot twee keer gewoon vol. Poeh.

Echt niet mijn ding... langdradige film... IK begrijp de oscars anno 2017 al lang niet meer.

Vorige week zag ik Moonlight en ik kon niet zien niet waarom die film een Oscar had gewonnen voor beste film. Deze film vond ik beter (al gaat mijn Oscar nog steeds naar Captain Fantastic) en de Oscar voor Casey Affleck vond ik wel verdiend. Ik hou wel van drama, bij deze film kom je dan goed aan je trekken. Vooral bij de tragiek toen opeens duidelijk werd waarom Lee de man is geworden die hij is (over drama gesproken). Mooie film.

Goed drama, maar niet enorm indrukwekkend. De enige écht indrukwekkende scène met Michelle Williams en Casey Affleck was gelijk het hoogtepunt van de film. Ook de Oscar voor Affleck vind ik wat vreemd. Hij speelt absoluut sterk, maar ook hier weer niet enorm indrukwekkend.
De soundtrack was wel uitstekend.

Persoonlijk vind ik dat een drama als deze toch iets meer impact moet hebben om echt goed te zijn. Zoals een 21 Grams dat wel recentelijk had bij mij. Maar dat verschilt natuurlijk van persoon tot persoon.

Te traag. Je zit gewoon heel de film te kijken naar Affleck die een droge uitdrukking op z'n gezicht heeft en kleine woede uitbarstingen krijgt. Ook soort van de cliché dat de overleden persoon een gat achterlaat lol. Please ik ben geen huisvrouw van in de 40.

Ben zwaar onder de indruk van deze film. De kinderwagenscene sneed echt dwars door m'n hart.

Alles behalve een slechte film, maar ook bij dit werd ik niet omvergeblazen. Nochtans was dit de verwachting en dan is het altijd moeilijk om een objectieve beoordeling te geven. Een nachtje slapen en alles eens op een rijtje zetten kan soms wonderen doen (al moet er daarom nog niet gestrooid worden met een 4,5* of meer)...

Gedurende de film wist je dat er iets loos was met Lee. Hij draagt duidelijk een last met zich mee dat hem kapot en zijn huwelijk kapot heeft gemaakt. Iedereen praat erover en de ene heeft medelijden en bizar genoeg kon een andere niet snel genoeg een oordeel vellen (zoals de secretaresse van de notaris). Alleen wist je niet waarom. De spanning werd hierin mooi opgebouwd en op het juiste moment werd de informatie meegedeeld aan de kijker. Dé reden sloeg bij mij in als een bom. Ook het verhoor bij de politie (en eveneens de politie zelf) was verbouwereerd. De kinderwagenscene is bijgevolg ook pijnlijk. Ondanks het feit dat er zoveel gebeurd is, blijft ze hem nog graag zien.

Verder zie je ook hoe Lee worstelt met zijn nieuwe opdracht. Hij heeft het moeilijk hoe hij zich moet gedragen tegenover Patty. Deze taak werd hem opgedrongen en hij wisselt geregeld van mening mede doordat hij zelf sinds dé gebeurtenis in de knoop ligt met zichzelf. Zijn woede-uitbarstingen en vooral zijn gebrek aan sociale contacten zijn hier niet vreemd aan. Het viel me trouwens op dat zijn gebrekkige sociale vaardigheden zich vooral toespitsten op vrouwen (moeder van Silvie, moeder van Patty, de andere vriendin van Patty, vrouw in het café). Waarschijnlijk is Randi ook nog steeds de enige voor hem, maar beseft hij dat dit nooit meer kan lukken (mede doordat zij wel opnieuw haar leven heeft opgenomen).
De rol van Lee werd goed neergezet door Affleck. Hoewel erg realistisch en begrijpelijk word je dat humeurige, deprimerende en wispelturige karakter wel beu (is het niet als kijker, dan zeker als familie/vriend). De soundtrack was ook erg mooi, het onderstreepte het dramagevoel nog meer.

Een film die blijft nadreunen. Wat een drama. Vanaf het begin grijpt het karakter van Lee je aan. Wie is hij? Waarom is hij zo, of zo geworden. En beetje bij beetje worden je vragen beantwoord en ontvouwt het verhaal zich. Dan zie je wat hij was. Een vrij normale man, iets oppervlakkig, die veel goeds heeft (een mooie vrouw, mooie kinderen) maar dit zelf niet altijd op waarde weet te schatten. En wat hij nu is. Een zwaar getraumatiseerde man met een enorm schuldgevoel. Dat zo heftig is, dat hij alles doet om het niet aan te hoeven gaan. Er niet doorheen te hoeven gaan. Aan rouwen en verwerking komt hij niet toe. Het schuldgevoel overheerst alles en doet hem vluchten.
Zijn broer die het zag. En wilde dat hij vrede zou sluiten met de demonen uit het verleden. Juist door hem te dwingen weer terug te gaan naar zijn geboorteplaats. Door hem te laten zien dat zijn leven nog niet over is, maar hij een nieuwe taak krijgt. Voor zijn zoon te zorgen. Iets om opnieuw voor te gaan leven. En het is pijnlijk en frustrerend om te zien dat hij zelfs dit niet aanpakt. Maar dat hij blijft vluchten. Ondanks de schreeuw van zijn neefje die hem nodig heeft. Maar hij is er niet. Hij mag er niet zijn. Van zichzelf.
Het is alsof zijn leven niets goeds meer voort mag brengen. De politie heeft hem niet veroordeeld. Maar hij heeft zichzelf wel veroordeeld. Ter dood. Hij mag niet meer leven. Hij heeft geen recht meer er te zijn. Zijn lichaam is er nog wel. Maar zelf is hij al dood. En hij accepteert dit. Dit is wat hij verdient. Dit is wat hem toekomt.
En als kijker hoop je dat het tij zal keren. Dat hij zal beseffen dat het niet zijn schuld was. Dat het een ongeluk was. Dat hij zal gaan rouwen om zijn mooie kinderen die hij kwijt is. Dat er weer een nieuw begin zal komen. Dat hij zal gaan zien dat zijn leven nog niet over is. Dat hij nog niet dood is. Dat hij nodig is. En dat er uit alle pijn weer iets nieuws kan komen.
Maar het gebeurt niet. En dat doet pijn als kijker. Het frusteert. Maar misschien is het leven soms zo. Zoals het niet moet zijn.

Hier kan ik me volledig in vinden.

Tegenvaller, snap ook niet waarom Affleck een oscar heeft gewonnen, de film is op zich niet slecht, maar het karakter kent weinig verandering en kabbelt maar door, hier en daar erg sterke scenes.

Ah, ik heb het toch goed gezien! Het viel mij op toen ik in de bioscoop zat en dicht bij het scherm zit dat er in een scene een kussen de hele tijd verschijnt en verdwijnt. Het is de eerste scene in dit filmpje:

Manchester By The Sea | All Clips and Trailers for the Oscar Nominated Movie - YouTube

Was mij nog niet eens opgevallen, maar het is inderdaad wel overduidelijk. Vooral als het kussen begint te vallen

Alleraardigst drama dat mij nergens echt raakte, maar ook niet vervelend werd. De twee uur vlogen voorbij, en dat terwijl er niet bepaald veel gebeurde. Ik weet niet zo goed waar hem dat in zat. Het is pas vier dagen geleden dat ik de film zag en ik kan me er nu al bijna niets meer van herinneren. Tot het tegendeel bewezen is, wijd ik dat aan de film. Een vermakelijk niemendalletje derhalve, zo luidt mijn eindoordeel.

Misschien kan je nog iets opdiepen uit je geheugen over een scene op een politiebureau?

Ben niet mega-enthousiast. Het is zo'n film die nog boeiend en vol potentie is zolang je nog niet precies weet wat er allemaal is gebeurd. Zodra je dat wel weet, al op helft van de film, is de meeste spanning er wel uit, en zitten er ook nog eens te veel irrelevante scenes in. Met name die met Patrick en al zijn vriendinnetjes, waar was dat goed voor? Die Patrick was ook een veel te ergerlijk en aanwezig personage in een film die met name over Lee (en zijn ex-vrouw) zou moeten gaan. Dan had ik het in ieder geval wat boeiender gevonden. Ook vond ik de soundtrack regelmatig te storend.

Verder natuurlijk een dramatisch verhaal dat heus wel weet te raken met wat onverwacht pittige momenten, en de omgevingen zijn erg sfeervol en mooi om te zien. Erg verzorgd allemaal. Toch had ik er wel meer van verwacht. Vond het script en de dingen waar uiteindelijk wel en niet op werd gefocust een beetje rommelig uitgewerkt.

Affleck doet het prima, zet een boeiend personage neer. Michelle Williams vond ik wat overacteren helaas (en had meer screentime van haar verwacht).

3,5*