The King of Comedy (1982)

Scorsese die nog eens een karakter afpelt in iets over adoratie en obsessie. It's no laughing matter, nee, al valt er hier en daar eventueel wel wat te lachen. Ik neem het vooral als ongemakkelijk drama over iemand die enige raakvlakken vertoont met een ander personage van De Niro, Travis Bickle.

Beide geïsoleerde types, waar deze Rupert opgesloten zit in een zucht naar erkenning en bewondering. Hij wil ook niet zozeer goed zijn in zijn vak, het gaat hem om beroemd zijn en de kortste weg daar naartoe. Zijn gemoedstoestand valt zo ongeveer af te lezen aan z'n fantasietjes die voorbij komen.

Opdringerig, vervelend en eigenlijk een ronduit zielig figuur. Dat levert een vrij aardig eerste uur dat stilaan toe kan werken naar de onvermijdelijke afwijzing. In tweevoud. Beide van die heerlijk pijnlijke scènes waar plaatsvervangende schaamte nooit ver weg is. Jonno en Rita doen daar ook leuk mee.

Zo'n top haalt de film daarna niet meer. Het zal nog wel het beste werken als iets waar de fantasie het wint van de realiteit, maar daarvoor is het me ietsje te kluchtig. De Niro wil er sowieso wel eens op en over gaan als typetje. Stiekeme uitblinker van de film: de gladde en norse bakkes van Jerry Lewis.

Visionair commentaar op onze doorgeslagen mediamaatschappij en een van de beste stalker films.
Afwisselend hilarisch of pijnlijk, of allebei tegelijk. Briljante rol van De Niro als Rupert Pupkin.
Soms zelfs bijna te pijnlijk om aan te zien.
Sandra Bernhard is een goede tegenspeler en geknipt voor deze rol. Ze kan helemaal los gaan en doet dit dan ook.
Goede rol ook van Jerry Lewis, die 'zichzelf' speelt. Zijn getergde gezicht spreekt boekdelen.

En dat getergde gezicht was lang niet altijd gespeeld. Robert DeNiro schijnt, ware method-actor als hij is, Lewis regelmatig getreiterd te hebben op de set om de frustraties tussen hun beide personages 'echter' over te laten komen.

haha. Si non e vero…
Hij lijkt in alle geval prima geslaagd in zijn opzet. Beiden zetten een glansprestatie neer.

Is Tarik Z. een reële versie van Rupert Pupkin?

Ik moest wel even aan deze film denken inderdaad, maar waar is de 'comedy' en waar is zijn idool...

Juist, de vergelijking gaat niet helemaal op, maar de vastberadenheid was er wel.

Robert De Niro speelt fantastisch in deze film, ze zou er medelijden als zowel een beetje geërgerd op zijn door het zo goed spelen van zijn rol als Putkin de film zelf is redelijk goed, had er misschien iets meer van verwacht.

Vond dit een buitengewoon leuke film, waarin DeNiro een op de zenuwen werkend personage speelt- alleen overtroffen door Sandra Bernhard, die een waanzinnige fan akelig realistisch neerzet in een memorabele bijrol.

The King of Comedy is een raak commentaar op de status van roem, en biedt een kijkje in de psyche van Rupert, een eenzaam en nogal labiel figuur. Aan zelfvertrouwen ontbreekt het Rupert trouwens niet. De confrontaties met Jerry Langford zijn het leukst, met name als hij met zijn knappe vriendin afreist naar het buitenhuisje van Langford. Een buitengewoon ongemakkelijke situatie. Ook awkward zijn de scenes in zijn kamer als hij speelt dat hij te gast is in talkshows, of een lunch heeft met zijn idool, totdat hij tot de orde wordt geroepen door zijn moeder (de stem van Martin Scorsese's moeder- ook zijn vader en dochter hadden een klein rolletje, net als Scorsese zelf).

Ook de ontvoering en de afwikkeling zijn geslaagd, waarbij je je kunt afvragen of hij in de laatste scene wel echt een optreden heeft of dat dat in zijn fantasie gebeurt.

Tijdens mijn jeugd heb ik talloze malen dubbel gelegen door de grappen en grollen van Jerry Lewis. Later is dat een stuk minder geworden, maar niettemin had ik hoge verwachtingen voor deze film. Die zijn niet uitgekomen. De humor is ver te zoeken en ik vond het stalking gedrag van De Niro op d’n duur oervervelend. Pluspunt is het optreden van Sandra Bernhard. Dankzij haar scoort deze film de film net aan een voldoende.

Dit is de vijfde samenwerking die ik zie tussen Scorsese en De Niro. Taxi Driver en Casino heb ik vier sterren gegeven en Mean Street en Goodfellas drieënhalve ster. De verwachtingen voor deze film waren dus niet gering, al scoort de samenwerking tussen Scorsese en DiCaprio gemiddeld (nog) beter bij mij.

Robert De Niro speelt zijn rol als Rubert Pupkin erg sterk, hij zet het personage zo overtuigend neer dat ik constant plaatsvervangende schaamte voelde als Pupkin zich weer liet leiden door zijn obsessie met Jerry Langford. Welke overigens sterk werd neergezet door Jerry Lewis.

Ik heb The King of Comedy als een deprimerende film over de vreemde hersenkronkels van een volledig geobsedeerd persoon ervaren, het is vreemd om te beseffen hoe ongelofelijk en onvoorwaardelijk fan sommige mensen kunnen zijn van hun idool. Ondanks de vele plaatsvervangende schaamte en de ongemakkelijke momenten ben ik blij met het einde waarin Pupkin zijn droom uitkomt. Het sluit de film fijn af. Misschien dat ik tijdens een herziening meer oog heb voor de komische kant van de film, ditmaal heb ik echter weinig kunnen lachen.

als je dit toch ziet,,is het toch niet te geloven dat de nalatenschap voor De Niro nu word verdoezeld door laat we zeggen Little Fockers (2010) laat die man nu eens spelen ! gewoon echt schitteren in de meester acteur die hij is.

“Better to be king for a night than schmuck for a lifetime.”

Wat een fabelachtige acteerprestatie van Robert de Niro. En uiteraard ook van Jerry Lewis en Sandra Bernhard. De zoveelste samenwerking tussen Scorsese en De Niro levert een luchtige satire op met een donkere ondertoon. Want kritiek op de media en de beangstigde zucht naar faam is wat deze zwarte komedie drijft.

De Niro speelt in tegenstelling tot zijn maffiarollen een uitbundig type die er alles voor over heeft om de "King of Comedy" te worden. Rupert Pupkin is een tragisch, maf en meelijwekkend figuur waar je toch een zwak voor krijgt. Dat komt omdat Pupkin een soort onschuldige naïviteit heeft en overloopt van vertrouwen en positiviteit. Realiteit een waanideeën lopen in elkaar over en ook als kijker weet je niet zeker wat echt is en wat niet. Met het einde als waanzinnig hoogtepunt.

Ik kan mijn vinger niet echt op de zere plek leggen bij deze film, maar aan mij was hij niet besteed. Ik waardeerde absoluut Robert De Niro's performance, maar ik heb eigenlijk vrij ongeïnteresseerd naar de film zitten kijken. Vond aantal dialogen wel interessant en tekenend voor de personages, maar het verhaal zelf heeft mij niet kunnen grijpen. De film probeert je te verrassen door aardig wat nette trucjes toe te passen zoals naar schijnt een flash-forward maar eigenlijk fantasie, maar verder is het vrij voorspelbaar. Moet ook zeggen dat ik de cinematografie niet zo denderend vond: heb naar een vrij saaie film zitten kijken ook wat dat betreft. Ergste hekelpunt was toch wel de tenenkrommende Sandra Bernhard, haalde echt het bloed onder mijn nagels vandaan, bedoeling of niet. Al met al dus een film die ik absoluut niet nog eens zal kijken en de minste Scorsese film die ik heb gezien. Onvoldoende dus naar mijn mening.

2.5*

Kan aan mij liggen maar wat was dit een ongelooflijk saaie film. Telkens die fantasie wereld enzo. Samengevat: NOT MY CUP OF TEA

Verschrikkelijk inderdaad. Echt niet te doen. Ik trek de 0,5*-kaart slechts zeer zelden, maar hier is er geen ontkomen aan.

Better to be king for a night than schmuck for a lifetime.

The King of Comedy is een vreemde eend in Scorsese's oeuvre. De film flopte destijds en Scorsese zou ooit gezegd hebben dat het een vergissing was om de film überhaupt te maken. Toch vind hij dit ook de beste rol van Robert De Niro en werden zowel De Niro als Jerry Lewis geprezen voor hun rollen.

Rupert Pupkin wil maar één ding; een beroemde komiek worden net als zijn idool Jerry Langford. Na Langford een aantal keer tegen het lijf gelopen te zijn gaat hij geloven in zijn eigen fantasiën waarin Langford hem als gast uitnodigt in zijn programma. Pupkin dringt zich steeds meer op laat zich door niets tegenhouden.

Ik snap dat veel mensen de film niets vinden. Het is namelijk niet echt een lachfilm maar meer een drama over komedie met een dikke laag maatschappelijke kritiek. Bovendien zijn veel scènes erg lang en is Pupkin super veel aan het woord. Ik vond het briljant spel van De Niro. Zeker als je bedenkt dat vrijwel alles improvisatie is, zo ook de scène waar Pupkin zich opdringt bij het huis van Jerry. De reden waarom Jerry erg oprecht kwaad uitziet in die scène en over Hitler begint is trouwens dat De Niro hem uit de tent lokte met antisemitische opmerkingen.

Mooi hoe de film aan de ene kant kritiek levert op de bizarre waardering van beroemdheden in de Amerikaanse pop cultuur, maar aan de andere kant ook medelijden voelt met de loser die zijn dromen waar wil maken. Het uitdenken van gesprekken in je hoofd wat Pupkin doet is iets dat ik bij mezelf herken (al doe ik dat niet hard op) .

The King of Comedy is geen bijzonder komische film, maar het bekijken zeker waard.

The King of Comedy is een bijzonder komische film en het bekijken zeker waard. Zeer sterke rollen van vooral De Niro maar eigenlijk van iedereen, een heerlijk hoog tempo, de ene ongemakkelijke situatie na de andere zonder dat het over de top gaat. Ja, dit lust ik wel. Net als koffie, dat lust ik ook wel. Ik zal eens een bakje zetten. Zin in. Ik heb toch niets beters te doen. Mijn queeste naar geld en bekendheid - of, zoals Gers Pardoel zegt, naar monnie en faam - heb ik wegens voortschrijdend inzicht stopgezet.

Virtuoos Martin Scorsese ontdoet zich van bloederige scènes en presenteert ons een prettige - wat zwarte - komedie.
De samenwerking met Robert De Niro heeft hij wel behouden en dat valt goed uit want ook deze virtuoos schittert alweer en die Sandra Bernhard is een attractie.
Een inhoudelijke komedie, altijd knap