The King of Comedy (1982)

Scorsese die nog eens een karakter afpelt in iets over adoratie en obsessie. It's no laughing matter, nee, al valt er hier en daar eventueel wel wat te lachen. Ik neem het vooral als ongemakkelijk drama over iemand die enige raakvlakken vertoont met een ander personage van De Niro, Travis Bickle.

Beide geïsoleerde types, waar deze Rupert opgesloten zit in een zucht naar erkenning en bewondering. Hij wil ook niet zozeer goed zijn in zijn vak, het gaat hem om beroemd zijn en de kortste weg daar naartoe. Zijn gemoedstoestand valt zo ongeveer af te lezen aan z'n fantasietjes die voorbij komen.

Opdringerig, vervelend en eigenlijk een ronduit zielig figuur. Dat levert een vrij aardig eerste uur dat stilaan toe kan werken naar de onvermijdelijke afwijzing. In tweevoud. Beide van die heerlijk pijnlijke scènes waar plaatsvervangende schaamte nooit ver weg is. Jonno en Rita doen daar ook leuk mee.

Zo'n top haalt de film daarna niet meer. Het zal nog wel het beste werken als iets waar de fantasie het wint van de realiteit, maar daarvoor is het me ietsje te kluchtig. De Niro wil er sowieso wel eens op en over gaan als typetje. Stiekeme uitblinker van de film: de gladde en norse bakkes van Jerry Lewis.

Visionair commentaar op onze doorgeslagen mediamaatschappij en een van de beste stalker films.
Afwisselend hilarisch of pijnlijk, of allebei tegelijk. Briljante rol van De Niro als Rupert Pupkin.
Soms zelfs bijna te pijnlijk om aan te zien.
Sandra Bernhard is een goede tegenspeler en geknipt voor deze rol. Ze kan helemaal los gaan en doet dit dan ook.
Goede rol ook van Jerry Lewis, die 'zichzelf' speelt. Zijn getergde gezicht spreekt boekdelen.

En dat getergde gezicht was lang niet altijd gespeeld. Robert DeNiro schijnt, ware method-actor als hij is, Lewis regelmatig getreiterd te hebben op de set om de frustraties tussen hun beide personages 'echter' over te laten komen.

haha. Si non e vero…
Hij lijkt in alle geval prima geslaagd in zijn opzet. Beiden zetten een glansprestatie neer.

Is Tarik Z. een reële versie van Rupert Pupkin?

Ik moest wel even aan deze film denken inderdaad, maar waar is de 'comedy' en waar is zijn idool...

Juist, de vergelijking gaat niet helemaal op, maar de vastberadenheid was er wel.

Robert De Niro speelt fantastisch in deze film, ze zou er medelijden als zowel een beetje geërgerd op zijn door het zo goed spelen van zijn rol als Putkin de film zelf is redelijk goed, had er misschien iets meer van verwacht.

Vond dit een buitengewoon leuke film, waarin DeNiro een op de zenuwen werkend personage speelt- alleen overtroffen door Sandra Bernhard, die een waanzinnige fan akelig realistisch neerzet in een memorabele bijrol.

The King of Comedy is een raak commentaar op de status van roem, en biedt een kijkje in de psyche van Rupert, een eenzaam en nogal labiel figuur. Aan zelfvertrouwen ontbreekt het Rupert trouwens niet. De confrontaties met Jerry Langford zijn het leukst, met name als hij met zijn knappe vriendin afreist naar het buitenhuisje van Langford. Een buitengewoon ongemakkelijke situatie. Ook awkward zijn de scenes in zijn kamer als hij speelt dat hij te gast is in talkshows, of een lunch heeft met zijn idool, totdat hij tot de orde wordt geroepen door zijn moeder (de stem van Martin Scorsese's moeder- ook zijn vader en dochter hadden een klein rolletje, net als Scorsese zelf).

Ook de ontvoering en de afwikkeling zijn geslaagd, waarbij je je kunt afvragen of hij in de laatste scene wel echt een optreden heeft of dat dat in zijn fantasie gebeurt.

Tijdens mijn jeugd heb ik talloze malen dubbel gelegen door de grappen en grollen van Jerry Lewis. Later is dat een stuk minder geworden, maar niettemin had ik hoge verwachtingen voor deze film. Die zijn niet uitgekomen. De humor is ver te zoeken en ik vond het stalking gedrag van De Niro op d’n duur oervervelend. Pluspunt is het optreden van Sandra Bernhard. Dankzij haar scoort deze film de film net aan een voldoende.

Dit is de vijfde samenwerking die ik zie tussen Scorsese en De Niro. Taxi Driver en Casino heb ik vier sterren gegeven en Mean Street en Goodfellas drieënhalve ster. De verwachtingen voor deze film waren dus niet gering, al scoort de samenwerking tussen Scorsese en DiCaprio gemiddeld (nog) beter bij mij.

Robert De Niro speelt zijn rol als Rubert Pupkin erg sterk, hij zet het personage zo overtuigend neer dat ik constant plaatsvervangende schaamte voelde als Pupkin zich weer liet leiden door zijn obsessie met Jerry Langford. Welke overigens sterk werd neergezet door Jerry Lewis.

Ik heb The King of Comedy als een deprimerende film over de vreemde hersenkronkels van een volledig geobsedeerd persoon ervaren, het is vreemd om te beseffen hoe ongelofelijk en onvoorwaardelijk fan sommige mensen kunnen zijn van hun idool. Ondanks de vele plaatsvervangende schaamte en de ongemakkelijke momenten ben ik blij met het einde waarin Pupkin zijn droom uitkomt. Het sluit de film fijn af. Misschien dat ik tijdens een herziening meer oog heb voor de komische kant van de film, ditmaal heb ik echter weinig kunnen lachen.

als je dit toch ziet,,is het toch niet te geloven dat de nalatenschap voor De Niro nu word verdoezeld door laat we zeggen Little Fockers (2010) laat die man nu eens spelen ! gewoon echt schitteren in de meester acteur die hij is.

“Better to be king for a night than schmuck for a lifetime.”

Wat een fabelachtige acteerprestatie van Robert de Niro. En uiteraard ook van Jerry Lewis en Sandra Bernhard. De zoveelste samenwerking tussen Scorsese en De Niro levert een luchtige satire op met een donkere ondertoon. Want kritiek op de media en de beangstigde zucht naar faam is wat deze zwarte komedie drijft.

De Niro speelt in tegenstelling tot zijn maffiarollen een uitbundig type die er alles voor over heeft om de "King of Comedy" te worden. Rupert Pupkin is een tragisch, maf en meelijwekkend figuur waar je toch een zwak voor krijgt. Dat komt omdat Pupkin een soort onschuldige naïviteit heeft en overloopt van vertrouwen en positiviteit. Realiteit een waanideeën lopen in elkaar over en ook als kijker weet je niet zeker wat echt is en wat niet. Met het einde als waanzinnig hoogtepunt.

Ik kan mijn vinger niet echt op de zere plek leggen bij deze film, maar aan mij was hij niet besteed. Ik waardeerde absoluut Robert De Niro's performance, maar ik heb eigenlijk vrij ongeïnteresseerd naar de film zitten kijken. Vond aantal dialogen wel interessant en tekenend voor de personages, maar het verhaal zelf heeft mij niet kunnen grijpen. De film probeert je te verrassen door aardig wat nette trucjes toe te passen zoals naar schijnt een flash-forward maar eigenlijk fantasie, maar verder is het vrij voorspelbaar. Moet ook zeggen dat ik de cinematografie niet zo denderend vond: heb naar een vrij saaie film zitten kijken ook wat dat betreft. Ergste hekelpunt was toch wel de tenenkrommende Sandra Bernhard, haalde echt het bloed onder mijn nagels vandaan, bedoeling of niet. Al met al dus een film die ik absoluut niet nog eens zal kijken en de minste Scorsese film die ik heb gezien. Onvoldoende dus naar mijn mening.

2.5*

Kan aan mij liggen maar wat was dit een ongelooflijk saaie film. Telkens die fantasie wereld enzo. Samengevat: NOT MY CUP OF TEA

Verschrikkelijk inderdaad. Echt niet te doen. Ik trek de 0,5*-kaart slechts zeer zelden, maar hier is er geen ontkomen aan.

Better to be king for a night than schmuck for a lifetime.

The King of Comedy is een vreemde eend in Scorsese's oeuvre. De film flopte destijds en Scorsese zou ooit gezegd hebben dat het een vergissing was om de film überhaupt te maken. Toch vind hij dit ook de beste rol van Robert De Niro en werden zowel De Niro als Jerry Lewis geprezen voor hun rollen.

Rupert Pupkin wil maar één ding; een beroemde komiek worden net als zijn idool Jerry Langford. Na Langford een aantal keer tegen het lijf gelopen te zijn gaat hij geloven in zijn eigen fantasiën waarin Langford hem als gast uitnodigt in zijn programma. Pupkin dringt zich steeds meer op laat zich door niets tegenhouden.

Ik snap dat veel mensen de film niets vinden. Het is namelijk niet echt een lachfilm maar meer een drama over komedie met een dikke laag maatschappelijke kritiek. Bovendien zijn veel scènes erg lang en is Pupkin super veel aan het woord. Ik vond het briljant spel van De Niro. Zeker als je bedenkt dat vrijwel alles improvisatie is, zo ook de scène waar Pupkin zich opdringt bij het huis van Jerry. De reden waarom Jerry erg oprecht kwaad uitziet in die scène en over Hitler begint is trouwens dat De Niro hem uit de tent lokte met antisemitische opmerkingen.

Mooi hoe de film aan de ene kant kritiek levert op de bizarre waardering van beroemdheden in de Amerikaanse pop cultuur, maar aan de andere kant ook medelijden voelt met de loser die zijn dromen waar wil maken. Het uitdenken van gesprekken in je hoofd wat Pupkin doet is iets dat ik bij mezelf herken (al doe ik dat niet hard op) .

The King of Comedy is geen bijzonder komische film, maar het bekijken zeker waard.

The King of Comedy is een bijzonder komische film en het bekijken zeker waard. Zeer sterke rollen van vooral De Niro maar eigenlijk van iedereen, een heerlijk hoog tempo, de ene ongemakkelijke situatie na de andere zonder dat het over de top gaat. Ja, dit lust ik wel. Net als koffie, dat lust ik ook wel. Ik zal eens een bakje zetten. Zin in. Ik heb toch niets beters te doen. Mijn queeste naar geld en bekendheid - of, zoals Gers Pardoel zegt, naar monnie en faam - heb ik wegens voortschrijdend inzicht stopgezet.

Virtuoos Martin Scorsese ontdoet zich van bloederige scènes en presenteert ons een prettige - wat zwarte - komedie.
De samenwerking met Robert De Niro heeft hij wel behouden en dat valt goed uit want ook deze virtuoos schittert alweer en die Sandra Bernhard is een attractie.
Een inhoudelijke komedie, altijd knap

De mislukte en behoorlijk wereldvreemde stand-up comedian Rupert Pupkin (Robert de Niro met een foute snor) wil niets liever dan een gastoptreden in de populaire talkshow van Jerry Langford (Jerry Lewis in een van zijn zeldzame serieuze rollen). Om dit te bereiken dringt hij zich op bij de succesvolle komiek; hij begint Jerry te stalken en dringt zelfs binnen in diens huis. Nadat Rupert nul op het rekest heeft gekregen besluit hij samen met zijn labiele vriendin Masha (Sandra Bernhard) Jerry te ontvoeren.

The King of Comedy (1982) was alweer het vijfde samenwerkingsproject tussen regisseur Martin Scorsese en acteur Robert de Niro, en wat mij betreft de minste van de vijf. Scorsese is duidelijk minder bedreven in het regisseren van een komedie dan een misdaadfilm, en ook Robert de Niro lijkt niet altijd lekker in zijn vel te zitten in zijn rol als kansarme kneus. Wat resteert is een aardige komedie die evengoed lekker wegkijkt. Ik was vooral gecharmeerd van het prima acteerwerk van Jerry Lewis. Ik kende hem eigenlijk alleen als irritante sidekick van Dean Martin en van zwaar overgeacteerde rollen in films als The Ladies Man (1961) en The Nutty Professor (1963). In deze film slaagt hij er echter toch in om, ondanks zijn soms nog aanwezige onuitstaanbare maniertjes, een redelijk sympathiek personage te spelen. 3,5*

Wat een waanzinnige film is dit, vanmorgen gezien maar nog steeds van aan het bijkomen. Misschien wel mijn favoriete Scorsese (en sowieso wel mijn favoriete rol van De Niro).

Een film waar ik al langer benieuwd naar was maar nu met de komst van Joker leek het mij de perfecte aangelegenheid.

De Niro is werkelijk een acteur die alles lijkt te kunnen, zijn rol als Rubert Pupkin(Waarvan niemand lijkt te weten hoe het moet worden gespeld of uitgesproken ) lijkt ook wel een beetje op de rol die hij pas veel later deed in The Fan, vooral de obsessie die de personages gemeen hebben.
Maar ook Jerry Lewis zet een heerlijke persiflage op zichzelf neer, de zelfspot druipt er van af.
Ook grappig dat Tony Randall, die ik vooral ken uit de serie versie van Odd Couple en uit de jaren 50/60 romcoms een korte verschijning heeft. Geweldig acteur!

Zeer vermakelijk stukje film, die zelfs nu nog fris en origineel aanvoelt. Scorsese ligt mij wel!
4*

Eindelijk gezien (tijdje terug dan alweer, besteld via Zavvi). Stelde zeker niet teleur, maar was tegelijk ook weer anders dan ik had verwacht. Vooral het samenspel van Rubert Pupkin en Masha tegen Jerry Langford.

Het aan een dergelijke rol/positie komen wat onmogelijk wordt gemaakt door de bureaucratische afwimpeling vindt ik hedendaags nog erg relevant (grappig dat we al weet niet hoeveel tientallen jaren roepen dat alles anders moet, maar er in feite geen hol veranderd, het verschuift alleen). Een lang stuk in deze film wat ik erg actueel en ook sterk uitgevoerd vindt worden door Robert de Niro.
Steeds weer terugkomen in die grauwe wachtzaal...
Deed me aan dit denken: Van Kooten en de Bie - Rijkscontrole controle

Ontzettend sterk drama van Scorsese en De Niro. Vooral De Niro en Lewis zijn fantastisch in hun rollen. Af en toe komisch maar vooral vaak heel pijnlijk om naar een manisch obsessieve 'fan' te kijken. Hoe De Niro hem evengoed sympathiek weet te maken is te danken aan zijn geweldige rol.

De humor te subtiel, de moraal te zwaar. De Niro die punchlines doet... kon beter, kon slechter. Maar geen voldoende wat mij betreft. Het is te bedaagd
en te langzaam. Liever wat vreugdevoller en een hoger tempo.

Het is natuurlijk de rol dat hij zijn punchlines matig ‘delivered’.

Moet deze hoognodig eens herzien. De eerdere kijkbeurt vond ik Rupert strontvervelend, maar dat moet ie natuurlijk ook zijn.

Ja, dat mag zijn. Maar ook al zegt de poster dat het geen “laughing matter” is, er zit toch duidelijk een komisch bedoelde laag in, zoals bijvoorbeeld de knulligheid van de ontvoering. En waar je dat bij Sandra Bernhard wel terug ziet komen, mislukt dat voor mijn gevoel voor het grootste deel bij Roberto. Bij hem overheerst het drama aspect. Hetzij door Scorsese, hetzij door hemzelf.

Nee, ik vond het gewoon geen sterke film. Als je het als maatschappijkritiek moet zien en het spoor volgt van dat Rupert tot zijn wanhoopsdaad komt door zijn verleden dan vind ik dat maar voor weinig houvast zorgen omdat je dat niet voelt maar er alleen naar verwezen wordt in de monologen. En als je het spoor volgt van de kille egoïstische samenleving met de straatscènes, de straattelefoon, of het wachten bij de receptie die scènes vind ik gewoon traag en weinig interessant.
En als humoristische film lukt hij ook niet. Bijvoorbeeld de scène waarin Rupert in het gebouw wegrent voor de bewaking. Je ziet aan de cameravoering dat het grappig bedoeld is... maar dat is het niet! Vergelijk dat eens met hoe een goede komedie dat zou laten zien.

Nee, mijn voorlopige conclusie: Scorsese kan veel, maar geen humor.

Tijd voor After Hours (1985)

Al ben ik het wel met je eens dat humor/komedie niet zijn sterkste kant is. Het is vaak erg droog, daar moet je van houden.

Ik hou niet van comedy, maar dit is eigenlijk een drama film die over comedy handelt. Voor mij een dikke meevaller. Ook al hou ik erg van Martin Scorsese en Robet De Niro heeft het onderwerp van de film me lang weerhouden om hem te bekijken.
En eigenlijk is er helemaal niet veel verschil tussen de tragische hoofdfiguur uit Taxi Driver, Raging Bull of deze King of comedy....ook al gaat het om een taxi chauffeur een bokser of een stand-up comedian.
Overigens in "Joker" heeft men voor een scene wel serieus de mosterd gehaald bij deze film...

Zeer geslaagde karakterschets van een man geplaagd door een narcistische persoonlijkheidsstoornis van de extreemste soort. Sterke rol van De Niro. Het komische van de film zit hem in het karikaturale van de personages. Die zijn weinig realistisch qua psychologische nuances en gelaagdheid, maar door de luchtigheid des te vermakelijker. Soms ligt het er echter iets te dik bovenop, zoals wanneer Pupkin's naam door iedereen consequent verkeerd uitgesproken wordt (al schoot ik bij Pupper wel even in de lach). Al met al erg genoten en goed te zien waar de makers van Joker hun inspiratie vandaan haalden.

interessante mislukking. Er is de knappe vertolking van De Niro – zijn alledaagse naïeve sul is mooi neergezet – maar sommige personages zijn echter misplaatst (de fanatieke vrouw, de secretaresse van Lewis). Vermits dit een ironisch verhaal is (better king for a night than a smuck for a lifetime) is dit toch wat (te) ernstig verteld. De tagline 'This is no laughing matter' is een tikkeltje te letterlijk genomen. Meer ironie had gemogen. Ook zijn er momenten waar droom en realiteit door elkaar lopen. Meer dan dit had gemogen. Er zat dus potentieel om boeiender te zijn. Al bij al kundig en onderhoudend maar geen echte meerwaarde deze Scorsese.

Een beeld zegt meer dan duizend woorden.

Veel te lang laten liggen maar het is me nu wel duidelijk waar Todd Phillips naar heeft zitten kijken voordat hij aan de Joker begon..