
The King of Comedy (1982)
Verenigde Staten
Komedie / Drama
109 minuten
geregisseerd door Martin Scorsese
met Robert De Niro, Jerry Lewis en Sandra Bernhard
Komiek Rupert Pupkin koestert een grote droom: hij wil koste wat het kost een gastoptreden versieren in de talkshow van zijn idool Jerry Langford. Daarom probeert hij steeds in contact te komen met hem, doch de man wijst hem steevast af omdat hij niet in hem gelooft. Om zijn droom te verwezenlijken zal Pupkin echter tot het uiterste gaan. Samen met collega-fan Masha vat hij het plan op om Langford te ontvoeren en zo zijn zin te krijgen. Als losgeld eist Pupkin een optreden in Jerry's show.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=0wVhCCo02P4
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,8 / 89828)trailer (YouTube)various artists cd (MusicMeter)kijk op MUBIkijk op MUBIkijk op Amazon PrimeBeide geïsoleerde types, waar deze Rupert opgesloten zit in een zucht naar erkenning en bewondering. Hij wil ook niet zozeer goed zijn in zijn vak, het gaat hem om beroemd zijn en de kortste weg daar naartoe. Zijn gemoedstoestand valt zo ongeveer af te lezen aan z'n fantasietjes die voorbij komen.
Opdringerig, vervelend en eigenlijk een ronduit zielig figuur. Dat levert een vrij aardig eerste uur dat stilaan toe kan werken naar de onvermijdelijke afwijzing. In tweevoud. Beide van die heerlijk pijnlijke scènes waar plaatsvervangende schaamte nooit ver weg is. Jonno en Rita doen daar ook leuk mee.
Zo'n top haalt de film daarna niet meer. Het zal nog wel het beste werken als iets waar de fantasie het wint van de realiteit, maar daarvoor is het me ietsje te kluchtig. De Niro wil er sowieso wel eens op en over gaan als typetje. Stiekeme uitblinker van de film: de gladde en norse bakkes van Jerry Lewis.
Afwisselend hilarisch of pijnlijk, of allebei tegelijk. Briljante rol van De Niro als Rupert Pupkin.

Soms zelfs bijna te pijnlijk om aan te zien.
Sandra Bernhard is een goede tegenspeler en geknipt voor deze rol. Ze kan helemaal los gaan en doet dit dan ook.
Goede rol ook van Jerry Lewis, die 'zichzelf' speelt. Zijn getergde gezicht spreekt boekdelen.

Hij lijkt in alle geval prima geslaagd in zijn opzet. Beiden zetten een glansprestatie neer.

The King of Comedy is een raak commentaar op de status van roem, en biedt een kijkje in de psyche van Rupert, een eenzaam en nogal labiel figuur. Aan zelfvertrouwen ontbreekt het Rupert trouwens niet. De confrontaties met Jerry Langford zijn het leukst, met name als hij met zijn knappe vriendin afreist naar het buitenhuisje van Langford. Een buitengewoon ongemakkelijke situatie. Ook awkward zijn de scenes in zijn kamer als hij speelt dat hij te gast is in talkshows, of een lunch heeft met zijn idool, totdat hij tot de orde wordt geroepen door zijn moeder (de stem van Martin Scorsese's moeder- ook zijn vader en dochter hadden een klein rolletje, net als Scorsese zelf).
Ook de ontvoering en de afwikkeling zijn geslaagd, waarbij je je kunt afvragen of hij in de laatste scene wel echt een optreden heeft of dat dat in zijn fantasie gebeurt.
Robert De Niro speelt zijn rol als Rubert Pupkin erg sterk, hij zet het personage zo overtuigend neer dat ik constant plaatsvervangende schaamte voelde als Pupkin zich weer liet leiden door zijn obsessie met Jerry Langford. Welke overigens sterk werd neergezet door Jerry Lewis.
Ik heb The King of Comedy als een deprimerende film over de vreemde hersenkronkels van een volledig geobsedeerd persoon ervaren, het is vreemd om te beseffen hoe ongelofelijk en onvoorwaardelijk fan sommige mensen kunnen zijn van hun idool. Ondanks de vele plaatsvervangende schaamte en de ongemakkelijke momenten ben ik blij met het einde waarin Pupkin zijn droom uitkomt. Het sluit de film fijn af. Misschien dat ik tijdens een herziening meer oog heb voor de komische kant van de film, ditmaal heb ik echter weinig kunnen lachen.
Wat een fabelachtige acteerprestatie van Robert de Niro. En uiteraard ook van Jerry Lewis en Sandra Bernhard. De zoveelste samenwerking tussen Scorsese en De Niro levert een luchtige satire op met een donkere ondertoon. Want kritiek op de media en de beangstigde zucht naar faam is wat deze zwarte komedie drijft.
De Niro speelt in tegenstelling tot zijn maffiarollen een uitbundig type die er alles voor over heeft om de "King of Comedy" te worden. Rupert Pupkin is een tragisch, maf en meelijwekkend figuur waar je toch een zwak voor krijgt. Dat komt omdat Pupkin een soort onschuldige naïviteit heeft en overloopt van vertrouwen en positiviteit. Realiteit een waanideeën lopen in elkaar over en ook als kijker weet je niet zeker wat echt is en wat niet. Met het einde als waanzinnig hoogtepunt.
2.5*

The King of Comedy is een vreemde eend in Scorsese's oeuvre. De film flopte destijds en Scorsese zou ooit gezegd hebben dat het een vergissing was om de film überhaupt te maken. Toch vind hij dit ook de beste rol van Robert De Niro en werden zowel De Niro als Jerry Lewis geprezen voor hun rollen.
Rupert Pupkin wil maar één ding; een beroemde komiek worden net als zijn idool Jerry Langford. Na Langford een aantal keer tegen het lijf gelopen te zijn gaat hij geloven in zijn eigen fantasiën waarin Langford hem als gast uitnodigt in zijn programma. Pupkin dringt zich steeds meer op laat zich door niets tegenhouden.
Ik snap dat veel mensen de film niets vinden. Het is namelijk niet echt een lachfilm maar meer een drama over komedie met een dikke laag maatschappelijke kritiek. Bovendien zijn veel scènes erg lang en is Pupkin super veel aan het woord. Ik vond het briljant spel van De Niro. Zeker als je bedenkt dat vrijwel alles improvisatie is, zo ook de scène waar Pupkin zich opdringt bij het huis van Jerry. De reden waarom Jerry erg oprecht kwaad uitziet in die scène en over Hitler begint is trouwens dat De Niro hem uit de tent lokte met antisemitische opmerkingen.
Mooi hoe de film aan de ene kant kritiek levert op de bizarre waardering van beroemdheden in de Amerikaanse pop cultuur, maar aan de andere kant ook medelijden voelt met de loser die zijn dromen waar wil maken. Het uitdenken van gesprekken in je hoofd wat Pupkin doet is iets dat ik bij mezelf herken (al doe ik dat niet hard op) .
The King of Comedy is geen bijzonder komische film, maar het bekijken zeker waard.
De samenwerking met Robert De Niro heeft hij wel behouden en dat valt goed uit want ook deze virtuoos schittert alweer en die Sandra Bernhard is een attractie.
Een inhoudelijke komedie, altijd knap
The King of Comedy (1982) was alweer het vijfde samenwerkingsproject tussen regisseur Martin Scorsese en acteur Robert de Niro, en wat mij betreft de minste van de vijf. Scorsese is duidelijk minder bedreven in het regisseren van een komedie dan een misdaadfilm, en ook Robert de Niro lijkt niet altijd lekker in zijn vel te zitten in zijn rol als kansarme kneus. Wat resteert is een aardige komedie die evengoed lekker wegkijkt. Ik was vooral gecharmeerd van het prima acteerwerk van Jerry Lewis. Ik kende hem eigenlijk alleen als irritante sidekick van Dean Martin en van zwaar overgeacteerde rollen in films als The Ladies Man (1961) en The Nutty Professor (1963). In deze film slaagt hij er echter toch in om, ondanks zijn soms nog aanwezige onuitstaanbare maniertjes, een redelijk sympathiek personage te spelen. 3,5*
De Niro is werkelijk een acteur die alles lijkt te kunnen, zijn rol als Rubert Pupkin(Waarvan niemand lijkt te weten hoe het moet worden gespeld of uitgesproken

Maar ook Jerry Lewis zet een heerlijke persiflage op zichzelf neer, de zelfspot druipt er van af.

Ook grappig dat Tony Randall, die ik vooral ken uit de serie versie van Odd Couple en uit de jaren 50/60 romcoms een korte verschijning heeft. Geweldig acteur!
Zeer vermakelijk stukje film, die zelfs nu nog fris en origineel aanvoelt. Scorsese ligt mij wel!
4*
Het aan een dergelijke rol/positie komen wat onmogelijk wordt gemaakt door de bureaucratische afwimpeling vindt ik hedendaags nog erg relevant (grappig dat we al weet niet hoeveel tientallen jaren roepen dat alles anders moet, maar er in feite geen hol veranderd, het verschuift alleen). Een lang stuk in deze film wat ik erg actueel en ook sterk uitgevoerd vindt worden door Robert de Niro.
Steeds weer terugkomen in die grauwe wachtzaal...
Deed me aan dit denken: Van Kooten en de Bie - Rijkscontrole controle
en te langzaam. Liever wat vreugdevoller en een hoger tempo.
De humor te subtiel, de moraal te zwaar. De Niro die punchlines doet... kon beter, kon slechter.
Het is natuurlijk de rol dat hij zijn punchlines matig ‘delivered’.
Moet deze hoognodig eens herzien. De eerdere kijkbeurt vond ik Rupert strontvervelend, maar dat moet ie natuurlijk ook zijn.
Ja, dat mag zijn. Maar ook al zegt de poster dat het geen “laughing matter” is, er zit toch duidelijk een komisch bedoelde laag in, zoals bijvoorbeeld de knulligheid van de ontvoering. En waar je dat bij Sandra Bernhard wel terug ziet komen, mislukt dat voor mijn gevoel voor het grootste deel bij Roberto. Bij hem overheerst het drama aspect. Hetzij door Scorsese, hetzij door hemzelf.
Nee, ik vond het gewoon geen sterke film. Als je het als maatschappijkritiek moet zien en het spoor volgt van dat Rupert tot zijn wanhoopsdaad komt door zijn verleden dan vind ik dat maar voor weinig houvast zorgen omdat je dat niet voelt maar er alleen naar verwezen wordt in de monologen. En als je het spoor volgt van de kille egoïstische samenleving met de straatscènes, de straattelefoon, of het wachten bij de receptie die scènes vind ik gewoon traag en weinig interessant.
En als humoristische film lukt hij ook niet. Bijvoorbeeld de scène waarin Rupert in het gebouw wegrent voor de bewaking. Je ziet aan de cameravoering dat het grappig bedoeld is... maar dat is het niet! Vergelijk dat eens met hoe een goede komedie dat zou laten zien.
Nee, mijn voorlopige conclusie: Scorsese kan veel, maar geen humor.
Tijd voor After Hours (1985)
Al ben ik het wel met je eens dat humor/komedie niet zijn sterkste kant is. Het is vaak erg droog, daar moet je van houden.
En eigenlijk is er helemaal niet veel verschil tussen de tragische hoofdfiguur uit Taxi Driver, Raging Bull of deze King of comedy....ook al gaat het om een taxi chauffeur een bokser of een stand-up comedian.
Overigens in "Joker" heeft men voor een scene wel serieus de mosterd gehaald bij deze film...