Kramer vs. Kramer (1979)

Genoten van deze klassieker.

Gisteren nog eens opgezet. De cast is geweldig, Dustin Hoffman was in die tijd al een gerenommeerde naam in Hollywood en Meryl Streep was met rollen in Julia en The Deer Hunter natuurlijk upcoming. Ook Jane Alexander was geen onbekende naam.

De film zelf was in die tijd natuurlijk bijzonder, omdat dit thema toen nog niet uitgelicht werd. Hierna werden er nog zo-veel van dit soort films gemaakt, maar Kramer vs. Kramer blijft op eenzame hoogte, simpelweg omdat het de voorloper is en omdat het op de meest pure wijze werd weergegeven.

Meryl is geweldig, maar de acteerprestatie van Hoffman is er een van de hoogste orde in de filmgeschiedenis. De man speelt een vader die kampt met allerlei soorten problemen en leert om er mee om te gaan. De laatste scene, waarin zijn zoontje en hij voor het laatste wentelteefjes maken, is er een om kippenvel van te krijgen. Man, man. Wat was dat mooi.

4,5* - Nu oogt het misschien gedateerd, maar het is een voorloper van een héél nieuw genre en een lust voor het oog om Streep en Hoffman te zien acteren.

Op momenten vreselijk met papa die natuurlijk niet precies weet hoe hij een huishouden moet runnen, met verbrand eten en al. Ook die hele film daarna is voorspelbaar tot en met, en eigenlijk is dat einde om te kotsen als Hoffman wel ineens goed eten kan maken. Maar ik zag dat iet als onderdeel van de film, maar gewoon als los moment, net als alle momenten tussen vader en zoon die vooral door een sterke Hoffman en een geweldige chemie tussen beiden echt sprankelen. Mag het nog zo vol clichés zitten, ik gaf wel om die twee en de momentjes zijn echt mooi om te zien. Verder is een rechtbankstuk altijd leuk. Streep is wat meer naturel dan dat ze de laatste 15 jaar is, en dat past haar een stuk beter, maar memorabel of zelfs maar bijzonder is haar rol niet. Film kijkt al met al goed weg, maar vanwege het vreselijke eind toch iets lager dan ik wilde geven. 3,0*.

Mooie film , blijft goed .

Scheiden voor dummies

Intussen zijn we alweer 40 jaar verder en is scheiden bijna net zo natuurlijk als een pint drinken. Gelukkig bestaat er nog een film als deze die ons eraan herinnert dat scheiden best een pijnlijke zaak is, vooral voor het kind. De impact van een scheiding op de ontwikkeling van het kind vind ik zelfs vandaag nog ferm onderschat door scheidende ouders en iets waar men soms nogal lichtvoetig over doet. Het scheidingsscenario in Kramer vs Kramer is het meest klassieke maar de regisseur weet toch alle implicaties ervan in beeld te brengen. Hoffman in een mooie rol, misschien een tikkeltje hypernerveus (ja, met de eieren).

Ik heb ook de indruk dat de makers niet echt dezelfde meevoelendheid aan de dag legden voor de vrouwelijke rolinvulling in een relatie, waardoor het op bepaalde momenten een wat eenzijdige benadering is van de vader-zoon relatie. Maar goed, ik snap de jaren '70 cultuur nog wel: vrouwenemancipatie stond nog in de kinderschoenen en was zelfs nog tot ver in de jaren '80 redelijk taboe.

Deze film durfde het onderwerp aan te snijden en het pakte goed uit.

How much courage does it take to walk out on your kid?

Het is eigenlijk vreemd, maar Dustin Hoffman is zo'n acteur die ik pas de laatste jaren ben beginnen appreciëren. Oké, er was natuurlijk altijd al All the President's Men - wat één van de beste films aller tijden is - maar het was met een bioscoopvertoning van The Graduate dat de klik er opeens was. Hoewel ik niet alles in zijn oeuvre kan appreciëren (Papiliion bijvoorbeeld), was Kramer vs. Kramer wel eentje waar ik de gok mee wou wagen. Alleen die verrekte Meryl Streep alweer, toch niet één van mijn favoriete actrices.

En dat is waarschijnlijk vloeken in de kerk op een filmsite, maar gelukkig is ze in Kramer vs. Kramer wel de moeite waard. Een film over een ietwat gevoelig onderwerp, anno 1979 was scheiden nog niet zo'n normale zaak als het vandaag de dag is, maar regisseur Robert Benton maakt er een tijdloze film van. Eenvoudig in opzet met Mrs. Kramer die misschien net iets te makkelijk als de grote slechterik wordt neergezet, maar de evolutie in de relatie tussen Ted en Billy is mooi om te zien en met de rechtszaak heb je een degelijke climax. Mooi ook hoe Ted de rechtszaak verliest, wat te verwachten was, maar dat Joanna toch nog tot inkeer komt. Het geeft toch net dat beetje extra emotie aan het einde. Gelukkig dat Benton niet nog besluit om de conversatie tussen Joana en Billy ook nog te tonen, dat had dan weer te dramatisch geweest. Verder gewoon erg veel toffe scènes met onder andere de strijd om dessert tussen Ted en Billy. Naar het schijnt zou die bijna in zijn geheel geïmproviseerd zijn, dat maakt het eigenlijk nog net wat leuker.

Vooral de moeite dus voor Dustin Hoffman. Dit is het soort rollen waar ik hem het liefste in zie en er valt eigenlijk weinig op zijn invulling van Kramer aan te merken. Misschien ligt het er hier en daar net iets te dik op, maar die relatie tussen hem en de jonge Billy (Justin Henry is als 8-jarige tot op moment van schrijven de jongste Oscar-genomineerde en voor één keer ben ik het eens met de Oscars) oogt gewoon realistisch. De hoofdrollen zaten trouwens niet lekker in hun vel met Hoffman die ten tijde van de opnames ook in een vieze echtscheiding zat en Streep was nog aan het rouwen om de dood van haar man John Cazale. Streep en Hoffman kwamen dan ook nog eens niet goed overeen op set waardoor er genoeg spanningen waren. Het lijkt wel alsof hun problemen juist hun performance een extra boost geeft.

Daarnaast ook nog wat leuke bijrollen met onder andere Howard Duff als advocaat van Ted. Kramer vs. Kramer is een film die vandaag de dag wat van zijn status is kwijtgeraakt, ik moet toegeven dat ik de titel kende maar eigenlijk ook geen idee had waarover het ging, maar dat is onterecht. Hoffman is heerlijk, Streep in één van haar weinige echt degelijke rollen en gewoon pure degelijkheid.

4*

Net wanneer reclamemaker Ted Kramer (Dustin Hoffman) een grote opdrachtgever heeft binnengehaald, vertelt zijn vrouw (Meryl Streep) dat zij hem wil verlaten. Ted heeft nu de taak om naast zijn zware baan zelf het huishouden te doen en zijn 7-jarige zoontje Billy op te voeden. Als zijn vrouw na anderhalf jaar ineens op de stoep staat en meldt dat zij haar zoontje terug wil, weigert Ted om hem op te geven. Er volgt een rechtszaak om de voogdij van het kind.

De film won in 1979 vijf Oscars, en ik vind dat terecht. De scènes tussen Dustin Hoffman en zijn zoontje zijn geweldig. Ook het kleine jongetje speelt fantastisch, hij werd daarvoor terecht genomineerd voor een Oscar. Hij was daarmee de jongste genomineerde ooit. Ik vind het jammer dat de film een typisch Hollywood-einde heeft gekregen, desondanks vind ik dit een mooie en aangrijpende film. 4,5*

Goed.

Duidelijk wel een filmpje die voor de prijzen gaat, maar desondanks is het resultaat om die reden niet minder. Een heel aardig en vermakelijk filmpje is deze Kramer vs Kramer, waar ik van tevoren eigenlijk helemaal niet zo veel van heb verwacht.

Vooral de band tussen Hoffman en Henry doet het hem eigenlijk. Deze is best mooi gebracht en enkele beelden zijn sfeervol en lief. Hoffman doet het ook sterk, scenes tussen hem en Henry zijn zeer pakkend. Maar ook de scene waar Henry ondeugend het ijs gaat eten is sterk.

Alhoewel het begin misschien wat minder was, het hele verlatingsproces maakte weinig indruk. Toen Streep uit beeld was, voelde je als kijker eigenlijk niets. Het maakte me ook weinig uit of ze wel weer terugkwam of helemaal niet meer.

Voor de rest is het hier en daar wel bekend, en volgen enkele dramaclichés elkaar wel degelijk op, maar de film is om die reden niet minder. De regie is best sterk en de film is in zijn algemeenheid vermakelijk en pakkend.

Ook prima camerawerk soms, vooral enkele beelden van de huiskamer zijn goed geschoten. 1 van de betere scenes was bijvoorbeeld dat Hoffman en Henry samen in stilte het ontbijt maken. Best prima allemaal.

Vermakelijke film die nooit te sentimenteel wordt, wel wat mak eindigt maar voor de rest best goed is. Ik snap wel waarom deze in de prijzen is gevallen destijds. Dat ventje deed het overigens ook echt heel leuk.

het zoontje is de beste acteur

Een van de zeldzame films die ik veel beter vind dan het boek.

De laatste scene had eruit gemoeten. Maar voor de rest een uitstekende film. Dustin Hoffman is geweldig, Justin Henry ook.

Na 42 jaar dan eindelijk maar eens gekeken. En ik kan er niet over gillen. Ik ben nooit zo'n fan van Hofmann geweest en in dit soort films vind ik hem nooit echt lekker voegen. Hij irriteert me zelfs een beetje. De argumentatie van Streep voor het weglopen wordt wel benoemd, maar er is te weinig body aan gegeven. De ongelukkige jaren werden niet in beeld gebracht. Vervolgens wordt heel sterk ingezoomd op de relatieontwikkeling van vader en zoon. Iets teveel. Ook het geleuter met ja en nee vragen in de rechtzaal boeide mij te weinig, best wel voor de hand liggend en niet vernieuwend. Misschien moet ik gewoon zeggen dat de film de tand des tijds niet heeft overleefd. En de laatste scène is natuurlijk helemaal not-done

Erg mooi.

Uiterst kundig geschreven scenario. Doet voor moderne ogen misschien een beetje ouderwets en transparant aan (scenes die herhaald worden en middels contrast de ontwikkeling van personages weergeven zoals de french-toastscene, het naar school brengen van Billy en de vele gesprekken tussen Ted en zijn baas, buurvrouw en uiteraard zoontje Billy); je prikt als kijker wat makkelijk door de constructie heen, maar het werkt niettemin.

Voor mij is dat omdat de film dan misschien wel kunstelt met de vorm, maar niet met de verbeelde emoties. Er schuilt een oprechtheid in de portrettering van Ted, die in fasen zijn verblindende ambities verruilt voor (het inzicht van) wat wérkelijk waarde heeft. Verschillende scenes weten heel mooi de dualiteit van zijn positie te vangen: soms een klootzak met temperamentvolle, makkelijk af te keuren uithalen; dan weer iemand die onverwacht geduld en empathie kan opbrengen in een poging zijn zoontje te beschermen voor de scherpe randen van het scheidingsproces. Ik vond het ontroerend (en dus knap evenwichtig geschreven) hoe het realisme van zijn menselijkheid die uitersten toelaat, zonder het naar sensatiezucht te laten overhellen.

Een prachtrol van Hoffman ook: ik zag nooit een betere rol van hem. Hoe bevlogen hij in de rechtszaal een zekere man-vrouwverhouding ter discussie stelt, vond ik bovendien een fijne toets; een moment dat even de anekdotiek ontstijgt om een statement te maken die, veertig jaar later, nog altijd relevantie bevat als het gaat om ouderschap.

De nadruk op het verhaal gaat - zoals wel vaker - ten koste van verdere audiovisuele indruk, dus dit is klassieke soberheid troef, maar als het versneden wordt met oprechte, authentieke menselijkheid zoals hier het geval is, ga ik niet treuren om fletse kleuren, zakelijke registrerend camerawerk of een gebrek aan soundtrack.

Wel minpunten voor het gemakzucht waarmee het einde is vormgegeven. Inhoudelijk geen verkeerde twist, maar wel te plots, zeker in vergelijking met de aandacht die overige ontwikkelingen krijgen (dat Streeps kant van het verhaal wat simplistisch vereenvoudigd voelt, kan ik nog wegzetten als perspectiefkeuze). Echt een smet op een film die verder weinig fout doet, maar wellicht toch afgeraffeld eindigt.

Fijn om gezien te hebben. 4*

Meer gelijkenis met Marriage story dan ik verwacht had. Hoewel hier de nadruk nog wat meer ligt op de relatie van de beide ouders met het kind en bijna niet op hun onderlinge relatie. Ja vond het mooi, ontroerend ook bij vlagen, met tevens een handvol wat lichtvoetigere scenes zonder dat men leuk probeert te doen. Fijne toevoeging is de huisvriendin en haar vertrouwelijkheid met Ted. De standpunten van zowel man als vrouw zijn goed te begrijpen, ik vond Joanna ook helemaal niet de slechterik, behalve misschien dat ze uit het niets volledige voogdij wil. Streep huilt mooi en Dustin Hoffman is voor mij altijd Dustin Hoffman, maar dat maakt me niet zoveel uit (in tegenstelling tot bv. Al Pacino, die me in dat opzicht wel irriteert). Goeie film en de liefhebbers van Marriage story moeten dit, voor zover nog niet gezien, zeker opsnorren (wat makkelijk is want staat op Netflix).

Suf.

Een klassieker, kennelijk, dus die moest ik gezien hebben. Helaas heb ik vorig jaar met Marriage Story een update van dit soort drama gezien en die film is behoorlijk goed en alvast een stuk beter dan deze. Sowieso is het hier vrij eenzijdig, meer dan een echtscheidingsdrama lijkt het op een verfilming van hoe een afwezige vader opeens voor zijn kind moet zorgen. De moeder is een irritant nevenpersonage.

Meryl Streep komt dus ook totaal niet uit de verf, maar dat is haar schuld niet. Dustin Hoffman krijgt daarentegen wél volop de kans voor een Oscar te gaan (geen idee of hij hiervoor in de prijzen is gevallen), maar ik kan zijn nerveuze manier van acteren niet altijd smaken. Met de weinig genuanceerde portie drama erbij zat meeleven er niet bij, integendeel. De speelduur blijft evenwel keurig onder de 2 uur dus het is nu ook weer niet dat ik me een ganse avond lang heb lopen vervelen.

2

Ik hou van zulke ‘echte’ films. Ik heb het nu voor het eerst gezien.

Dustin Hoffman en dat jochie acteren geweldig. Meryl Streep heeft weinig scènes, maar daar ze er zijn; de emoties spreken!

En als reactie op sommige recencies hierboven; de film is in 1979 gemaakt. Watvoor vernieuwing kan er verwacht worden? Waarschijnlijk is het de voorloper van dit genre..

Ik kan me voorstellen dat deze film anno 1979 best wel indruk maakte. Niet dat het nu allemaal op rozen loopt, maar toen was het nog harder, zeker met kinderen. Dustin Hoffman ging op dat moment zelf door een echtscheiding en dat zal wel meegespeeld hebben bij zijn rol in deze film. Onbewuste method acting.

Kramer vs Kramer is vooral een karakterfilm en dan zit je met Hoffman en Streep wel goed. Een goed onderhouden verhaal dat ook nu nog overeind staat. Op zich geen wonder dat de film het zo goed deed bij de Academy Awards. Al moet je toegeven dat op filmisch vlak het toch jammer is dat deze film net zoveel prijzen won en niet Apocalypse Now. Kramer vs Kramer is zeker geen Apocalypse Now, maar dat maakt het geen slechte film.