The Master (2012)

Another Look at THE MASTER, feat. Adam Nayman | TIFF 2020 - YouTube

Een film die ik de eerste keer niet om door te komen vond, nu de tweede keer echter heb ik wel wat meer oog voor dingen, desondanks is het toch allemaal net niet.

In eerste instantie ontvouwt zich een best wel interessant beeld rond de getroebleerde Freddie. Van meet af aan al neigend naar zelfdestructie, bijzonder seksueel gefrustreerd, zich dood vervelend en uiteindelijk aanpassingsproblemen in de normale samenleving. Iets dat allemaal behoorlijk subtiel gebracht wordt net als de beelden van de worstelende matrozen en mariniers, iets dat de twijfel van seksuele geaardheid ook nog even voed. De ontmoeting en ontwikkeling tussen Quell en Dodd doet denken aan een vader zoon band, de daar op volgende therapieën zowel op Freddie als op anderen is eveneens boeiend en interessant. Zo zien we een vorm van regressie en hypnotherapie. Het eerste gesprek is ook uitermate boeiend en qua opzet bedoeld door de façade te dringen en bij de kern te komen. Het rare en eindeloze spelletje van de muur en het raam lijkt toch ook meer diepte te bezitten dan het lijkt. Het is een soort van visualisatie van het onveranderbare verleden waar je tot in de eeuwigheid aan kunt blijven schoppen of de vrijheid om verder te gaan en zijn zoals je zijn wilt. Hoe diep dingen kunnen nestelen en een mens zijn keuzes lang kunnen beïnvloeden is ontstellend terwijl verandering toch eigenlijk een kwestie van 'zien' is, een kwestie van mindset. Tot zover boeiend en interessant...

Maar...waar gaat de film nu precies over? Is het inderdaad een voorbeeld van Scientology? Betreft het blindelings volgen van Dodd? Iemand die zowel bijzonder charismatisch als stuitend kan zijn, dat laatste vooral veroorzaakt door dat 'klapvee' dat hem volgt en nooit een zegt dat het zo wel genoeg is. Betreft het dat Dodd het gezicht is maar Peggy de drijvende kracht achter de schermen? Of draait het toch om het persoon Freddie die zonder familie en dwars als hij is niet een gehoorzame volger is maar iemand die aansluiting en therapie wel nodig heeft? Dat Dodd toch de intentie heeft mensen te helpen in plaats van volgers te verzamelen? En uiteindelijk lijkt het ook nog te werken...

The Master heeft behalve een prima cast, soundtrack apart net als There Will Be Blood, boeiende acteerprestaties en zo nu en dan interessante dingen en ontwikkelingen, het meeste last van zijn eigen onduidelijkheid omtrent de lading en boodschap. Iets dat vooral de film op het einde erg laat slepen en in laat kakken. Nee, helaas slaagt The Master ook de tweede keer niet te overtuigen.

PTA is bij mij en wellicht bij velen een trigger om een bepaalde film te bekijken. Vreemd in mijn geval in die zin dat ik eigenlijk nog nooit echt omvergeblazen ben door zijn films. Degelijke films, dat zeker, maar niet volgens de status die ik hem zelfs toemeet. Magnolia is dé topper in mijn ogen, beetje genre Lynch. Boogie nights was tof, maar niet wereldschokkends, idem met Punch-drunk love. En tot slot de Daniel Day-Lewis-films vond ik allesbehalve bijzonder.

Hetzelfde kan in mijn ogen gezegd worden van The master. Degelijk, standvastig, kwaliteitsvol, maar geen écht wow-gevoel. En telkens weer dezelfde vraag: "Waarom dan niet? Geen idee eigenlijk...".

Aan de acteerprestaties zal het zeker niet gelegen hebben, integendeel. Joaquin Phoenix en Philip Seymour Hoffman waren geweldig op dreef. Verder in het algemeen sterke dialogen en dito sterke scènes zoals onder meer de scène waarbij Lancaster tijdens een monoloog telkens werd onderbroken door een kritische stem. Tot zover het onaantastbare aura ...

Verder ook een intrigerend uitgangspunt van religie, geloof, sektes en goeroes die inspelen op de psyche van mensen die al dan niet tijdelijk in de knoei zitten met zichzelf. Ook de groepsdynamiek is hier belangrijk om de idealen uit te dragen (en te blijven volgen). En toch greep de film me niet bij de keel, ben ik er niet ondersteboven van...

Topfilm, het acteerwerk is zowieso heel goed.

Het is 1950 en Freddie Quell [Joacquin Phoenix] heeft sinds zijn militaire dienst tijdens WOII zijn draai nog niet kunnen vinden. Zijn leven en zijn carrière zit op een dood spoort wanneer hij zich stomdronken begeeft op een jacht waar een huwelijksfeest aan de gang is. Daar maakt hij kennis met Lancaster Dodd [Philip Seymour Hoffman], de Master van een cult die zich volledig inzet voor The Cause. Freddie voelt zich aangetrokken tot deze groep, maar met zijn impulsiviteit en agressie maakt hij het moeilijk voor zichzelf. Desondanks lijkt zijn Master steeds meer invloed op hem te krijgen. Phoenix excelleert in een karakter dat in veel opzichten een voorstudie is voor zijn Oscarwinnende rol in Joker, maar het is Hoffman die de meeste indruk maakt in een rol die meer gelaagd is. Hoffmans haast kinderlijk aandoende feestelijke gezang te midden van een schare naakte vrouwen is briljant, maar het dramatische hoogtepunt is een verhitte woordenwisseling tussen Phoenix en Hoffman in een cel die aantoont dat Hoffman zich ook buiten deze film een meester mag noemen. In het acteervak, welteverstaan. Dit leverde Phoenix, Hoffman en Amy Adams een Oscarnominatie op.

IJzersterk acteerwerk en een film die intrigeert, maar die desondanks een zware zit blijkt. In The Master speelt Joaquin Phoenix een oorlogsveteraan die een hoop trauma's onder de leden heeft, maar eindelijk begrip lijkt te vinden bij Nathaniel Dodd (Philip Seymour Hoffman) en op die manier diens sekte en opmerkelijke denkbeelden inrolt. Ook goede bijrollen voor onder andere Amy Adams (óók al Oscargenomineerd) maar ook Jesse Plemons en Rami Malek. En toch, geloofwaardig was het wel, zoals ik al zei sterk geacteerd, maar traag is het ook en ik snap toch niet helemaal waar de film nu naar toe wilde, ook al vind ik verhalen over sektes e.d. over het algemeen machtig interessant. Voor nu hou ik het op een krappe voldoende, het sleepte zeker tegen het einde toch meer dan ik zou willen.