Meet Joe Black (1998)

Een mooie drama/fantasy/romantiekfilm...
Mooi verhaal...
Prima acteerwerk...
Bekende acteurs Brad Pitt en Anthony Hopkins spelen goed...
Perfect achtergrond geluid/muziek
(Dolby Digital 5.1)...
Mooi kwaliteit breedbeeld (geen HD aanwezig)...
Het is wel een moeite waard...

gisteren nog op dvd gekeken De emotie van Claire Forlani (Susan) raakt je wel. Verliefd worden op Joe maar hem niet kunnen beantwoorden totdat ze hem heeft onderzocht. En beseft dat ze alles op het spel zet om met hem mee te gaan. Maar hij heeft haar vader beloofd om haar vader mee te nemen. En wat ze krijgt is de man die ze ontmoet heeft bij het koffie huis.

Meet Joe Black was een film die me voornamelijk aansprak door het plot, dat me een erg interessant gegeven leek. Vandaar dat ik de film een jaar geleden heel goedkoop heb meegenomen, maar ik heb hem toch lang laten liggen wegens het (lange) speelduur. Eigenlijk vreemd, want de films met de langste speelduren vind ik vaak de beste films. Toch kost het me soms moeite om aan zo'n lange zit te beginnen. Vaak omdat het maar de vraag is of de film boeiend genoeg is om je niet bij te gaan vervelen. En dat was bij deze film dus absoluut het geval..

Deze film vond ik absoluut de moeite waard. Het verhaal is, zo zei ik al, erg interessant en de uitwerking vind ik ook erg sterk. Ik moet toegeven dat de film ergens halverwege, bepaalde scenes had mogen inkorten. Het was te merken dat de regisseur soms aan het rekken was. Maar hiermee heb ik dan ook eigenlijk mijn minpunt aan Meet Joe Black genoemd. Daarnaast heeft het ook een voordeel: de film zorgt ervoor dat je in het verhaal blijft steken en laat je ook niet meer los. Daarnaast is het ook zo dat ik de film niet saai vond worden. Ik had er dan ook geen probleem mee om hem uit te kijken. Wat ik mooi vind is dat de film een combinatie van genres is. We zien overtuigend in beeld gebrachte dramascenes, afgewisseld met een aantal scherpe grappen. Ik heb regelmatig hardop moeten lachen om het feit dat de film 'de dood' als een enorme droogkloot in beeld brengt. Brad Pitt doet het prima, evenals Claire Forlani. Degene die de film echter naar een nog hoger niveau brengt is Anthony Hopkins. Zeer goed acteerwerk van vrijwel de gehele cast is een opvallend pluspunt. De dialogen vond ik daarnaast erg sterk en de muziek van Thomas Newman is zeer passend bij de sfeer van de film en de gebeurtenissen die zich voordoen.

Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast ben door deze film. Ik had wel gedacht dat dit 'iets kon worden', maar ik vind hem uiteindelijk toch nog een stuk beter dan dat ik verwacht had. Dit is een soort film die ik wel kan waarderen. Erg apart en gewaagd, maar daardoor ook heel intrigerend. Daarnaast weet de film het gegeven op een goede manier over te brengen. Ik kan niet anders zeggen dat ik me gewoon erg vermaakt heb hiermee en dit bovendien gewoon als een erg sterke film aanschouw. Grappig, mooi en bovenal boeiend van begin tot eind.

4*

Een aardige film.

Een mooie en ontroerende film.
Een film met een moraal.
Heb de film inmiddels drie maal gezien is een blijver.

Fantasie kan er bij mij gerust in maar drie uur sentimenteel geteutel om niets, dat is er veel te veel aan.
Had medelijden met een effenaf potsierlijke Brad Pitt en vraag me af hoe Anthony Hopkins in zoiets verzeild is geraakt.
Een paar puntjes voor de cinematografie.

Heb de film al verschillende keren gezien, enkel en alleen vanwege de mooie ogen van Forlani. Vooral de scene aan het zwembad en de scene waar het tot haar doordringt dat Joe niet echt is wie ze denkt dat hij is.

Mooie film is het wel met puike vertolkingen.
Anthony Hopkins is als gewoonlijk steengoed, hij was de reden waarom ik de film heb bekeken, maar ook de andere leden van de cast laten zich niet onbetuigd.
Maar 3 uur is wel een hele tijd, en een beetje te lang voor dit verhaal, dat niet altijd even boeiend is.

Gewoon perfect ! zonder alle bla bla over acteren,verhaal etc get a life

Goed acteerwerk van Pitt..

film heeft een goeie sfeer en verhaal loopt soepel..

Aardig verhaal, maar wat maakt de regie er een potje van. Bij tal van scenes zit je met kromme tenen te kijken. Het verhaal "loopt" gewoon niet, er vallen (te)veel pijnlijke stiltes, die vermeden hadden kunnen worden. Vaak zijn die scenes ook verre van realistisch. Zo'n Raad van Bestuur waar helemaal niemand het woord neemt of zelf maar geluid maakt, echt onbegrijpelijk. En zo zijn er vele voorbeelden te noemen. Ook de acteurs lopen soms rond met de handrem erop. En bij een film van 3 uur gaat dat zuigen. Mijn enige echte lichtpuntje was het optreden van Clair Forlani, een bloedmooie actrice die ik onlangs zag in Flashbacks of a fool. Naast het feit dat ze er prachtig uitziet, zet deze dame een puike emotionele rol neer die de film naar een hoger niveau tilt. Knappe prestatie. Met een andere regisseur had het eindresultaat echter veel beter kunnen zijn.

Die stiltes zijn juist de kracht van deze film en natuurlijk het uiterlijk van en dialogen tussen Forlani en Pitt, de rest in deze film is opvulling en bijzaak.

Zou deze film ook zo zijn geweest als de hoofdrollen door Roseanne Barr en John Goodman werden gespeeld (zou dan meer een komische film geworden zijn )

Vond het einde echt de gehele film teniet doen...

Ik had nog nooit films met Brad Pitt gezien tot ik met school naar Seven Years in Tibet ging kijken en ik was meteen verkocht! Meet Joe Black speelde toen in de zalen en ik wou er direct naar gaan kijken, de filmduur maakte voor mij niet uit. Deze is voor mij een klassieker uit mijn jeugd, samen met Titanic en Pearl Harbor. Eén van Pitts beste films vind ik persoonlijk. Antho,y Hopkins schittert in alles wat hij doet. Ook Claire Forlani was een aangename verassing, had nog geen enkele film met haar gezien voor deze.

heerlijke film, vaak in een deuk gelegen om de droogheid! de grappen zijn sterk en goed getimed.

Tja, als je de leeftijd bereikt van 6-12 ga je eerder voor ' the interview'' uiteraard.

mooie film. Met een goede rol van Pitt. Ja en Anthony Hopkins wat is die man toch een meester in zijn vak.

De film is soms wat traag maar vooral in het nonvocale wordt je een hoop duidelijk.
Film uit 98 en nu pas gezien maar is me erg goed bevallen.

“You never know, lightning could strike.”

Ontelbare keren is deze film op televisie geweest en vaak val ik er dan ergens in. Dat heb je met een film van drie! uur. Maar het grappige is dat ik de film toch steeds weer afkijk. Meet Joe Black heeft een bepaalde charme over zich die onweerstaanbaar is.

De drie-eenheid Hopkins/Pitt/Forlani is geweldig op dreef en vooral Forlani zet hier een prachtige acteerprestatie neer. Ze legt echt haar ziel en zaligheid in de rol en je voelt haar passie en liefde voor Joe, maar ook haar vertwijfeling en bedenkingen om deze mysterieuze man. Hopkins en Pitt zetten ook sterke rollen neer. Het verhaal gaat over de dood, liefde voor je naasten en wat je achterlaat maar is op momenten ook hilarisch. De dood (Pitt) die met een lepel pindakaas rondloopt blijft leuk. Ook de "family dinners" met de vele ongemakkelijke stiltes omdat er opeens een vreemde aan tafel zit, zijn op momenten erg grappig. De film is natuurlijk veel te lang en zelfs de acteurs kunnen dat niet altijd verbloemen. Het einde maakt wel veel goed laat me nog steeds niet onberoerd. Hoe vaak ik de film ook zie.

In feite is dit een film over een man die wordt geconfronteerd met zijn eigen sterfelijkheid, terwijl de wereld om hem heen doorgaat en hij hier ten slotte vrede mee sluit.
Dit heeft de potentie om een heel stoere film op te leveren, maar door Bill Parrish en zijn dochter Susan net iets te succesvol af te beelden, en Joe Black net iets te knap met zijn haar dat continue net iets te perfect zit; wordt geprobeerd het drama-gehalte op te schroeven. Door Parrish' sociale positie wordt de zeer reële confrontatie met zijn sterven niet zo urgent weergegeven: misschien een compromis voor het drama-publiek? Zo valt deze film wat mij betreft een beetje tussen wal en schip. [Spoiler]Er is ook werkelijk geen enkel verloop in zijn eerste ontmoeting met De Dood naar zijn accepteren van zijn eigen dood. Dat vind ik jammer.
Daarentegen vond ik het wel een leuke film om gezien te hebben, dus probeer deze film niet te krampachtig in een hokje te stoppen maar geniet gewoon van wat het te bieden heeft: Anthony Hopkins, Brad Pitt en Claire Forlani.

Deze film behoort tot mijn top 5 en ontvangt daarom 5 sterren van mij.

Elke keer als ik er middenin val tijdens het zappen wil ik hem weer verder zien en elke keer vindt ik het weer opnieuw een fantastisch goede film, op alle fronten.
Bestaat er een beter compliment..?

Vooral de onnavolgbaar goed spelende acteurs en actrices, de onverwachte wendingen in het zeer doordacht geschreven en met veel gevoel geregisseerde en goed getimede verhaal met een op de voorgrond tredende achtergrondmuziek waarbij je helemaal in deze fantasy kunt worden meegenomen...mits je ervoor open staat...

Een film mij zo kan beroeren verdient het grootste compliment...bij deze..!

Lang uitgesteld deze film, het trok me niet... nou ben ik wel helemaal besodemieterd? Wat een geweldige film vanaf de meet.

Meet Joe Black, ik had sinds vorige week nog nooit van de film gehoord om eerlijk te zijn. Toch maar snel eens opgezet na Scent of a Woman gezien te hebben. Deze is nog wat langer en dat merk je ook wel want hier en daar kabbelt het wat. Het is niet zozeer de stiltes bij de intieme scènes die mij storen, maar het totale plaatje had zeker sneller verteld kunnen worden.

Daarbij vond ik Pitt hier eigenlijk niet zo geweldig spelen terwijl ik meestal wel fan ben van hem. Op zich hoorde het bij zijn rol en zie je wel duidelijk het verschil tussen de man die ze ontmoet in de coffee shop en Death. Ook Claire Forlani vind ik best apart hoe ze met haar ogen kijkt. Het heeft wel iets maar ik moest er toch wat aan wennen. Over Anthony Hopkins geen slecht woord uiteraard, wat speelt hij weer goed.

Het einde deed het om de één of andere reden niet helemaal voor mij. Ik krijg hierdoor de indruk dat ze houdt van het omhulsel van Joe Black maar niet om wie hij is. Ze heeft ook door dat hij Death is en haar vader wilt meenemen. Ook nadat ze beseft dat haar vader er niet meer is, en dat het terug de man uit de coffee shop is die voor haar staat, gaan ze hand in hand weg?

Desondanks is de film zeker wel de moeite om eens gezien te hebben. Apart, maar ondanks de 3 uur eigenlijk nog goed te doen.

Het is altijd genieten om Hopkins en Pitt samen te zien spelen. Ook Forlani past heel goed bij dit duo, hoewel het contact wat zij in deze rol heeft met haar vader lichtelijk incestueuze trekjes vertoond.
De film is tergend langzaam. Je kunt er rustig bij in slaap vallen en een powernap van tien minuten doen, zonder veel te missen. Het thema van de naderende dood kabbelt langzaam voort en is blijkbaar niets om je zorgen over te maken. Erg surreëel en ongeloofwaardig.
Jammer dat deze fantastische acteurs deze film niet hoog kunnen houden ondanks hun acteerkwaliteiten. De film heeft daarom ook niet voor niets een Golden Raspberry gekregen voor de slechtste remake. Terecht.

Prachtige film die heel mooi het verhaal vertelt tussen menselijk zijn, emotie en gevoelens hebben, leven en dood.. verliefd worden, liefde delen en afscheid nemen.

Dit is niet waar. Meet Joe Black werd inderdaad genomineerd voor de Razzie Award voor slechtste remake, maar de prijs ging naar The Avengers, Godzilla en Psycho (1998).

Vorig weekend toevallig gezien. Val alle Brad Pitt films is dit wel de meest ongeloofwaardige en sullige. Het start allemaal goed en het eindigt allemaal goed. Alles wat die man tussenin presteert leidt werkelijk nergens naartoe. De "dood" belichamen is als iets dat niet evident is, maar al hij toch al zolang bestaat en overal alom aanwezig is, dan zou hij wel iets minder wereldvreemd mogen zijn. Het is eigenlijk allemaal gewoon over de top en het verhaal rammelt langs alle kanten. Er zijn veel betere momenten om een zaterdagavond te passeren..
"Sleepers" bijvoorbeeld die enkele jaren eerder is gemaakt. Dat is pas kwaliteit van de bovenste plank én het bewijs dat Pitt meer in zijn mars heeft als enkel een opgewarmd lijk te spelen..

Ik denk waarlijk dat je enkel het begin en het einde hebt gezien, de rest heb je waarschijnlijk liggen pitten in de zetel
Dan is het natuurlijk een mooie film....

Bij een film over 'De Dood' spookt Bergmans 'Det SJunde Inseglet' toch altijd als referentiekader in m'n achterhoofd om. Dat bleek niet handig, want wat kwam ik bedrogen uit tijdens het zien van deze prent. En 'Meet Joe Black' begint nog zo sterk. De kennismaking met Hopkins z'n karakter in het inmense landhuis, maar vooral Brad Pitt en (de prachtige) Claire Forlani die samen een bak koffie drinken. Het omkijken van beide personen na de ontmoeting en het moment dat Pitt doodgereden wordt. Heel sterk.

Op een gegeven moment kent de film zo'n (keer)punt, waarbij ik als kijker dacht; dit kan twee kanten op gaan. Het ging de verkeerde kant op. Bij een serieus drama over de dood, trek ik deze onzin gewoon niet. Kom op, 'De Dood' die je komt vertellen dat je eraan gaat en vervolgens verliefd wordt op je dochter (sex met haar heeft) en eigenlijk qua menselijk gevoel en kennis geen idee heeft waar die regelmatig mee bezig is? Tuurlijk. En als klap op de vuurpijl is de ''echte'' Pitt op het einde ineens weer terug en zijn ze beide nog steeds o-zo verliefd (ja joehoee ik ben het weer hoor, de man uit het café). Buiten het feit om dat het hier dus om twee verschillende personen gaat, is het gewoon erg flauw om de Pitt uit het begin ineens weer tot leven te wekken. Hoe meer ik ook nadenk over dit (basis)gegeven en haar uitwerking, hoe dommer het wordt.

En dat is jammer, want een film met een onderwerp als deze en zo'n toch goed begin heeft genoeg potentie. Ik snapte tijdens het zien van de aftiteling ook direct dat het scenario afkomstig is van minimaal vier verschillende schrijvers en nog wat andere lui die zich er mee hebben bemoeid. Ze waren het waarschijnlijk veelal niet eens met elkaar. Dan krijg je dit soort ongein. De film heeft lang op zich laten wachten en dat kwam vooral door de speeluur, want ik had 'm al jaren op de lijst staan. Maar dit was niet best.

Helemaal eens met mijn voorganger, wat een flauwe bedoening zeg.
Het heeft de speelduur van een epos maar elke scene wordt dusdanig gerekt dat een uur knippen de film alleen maar goed had gedaan.

Verder ziet de film er wel vakkundig gemaakt uit en is het op zich best onderhoudend, maar het sprankelt gewoon nergens. Het kabbelt maar wat voort en uiteindelijk is de conclusie van het verhaal inderdaad.... ehhhh.. 'dom.'

Oef.

Ooit had ik Meet Joe Black (voor het grootste deel) wel gezien, dacht ik. Blijkt dat ik er mij toch niet al te veel van herinnerde. Het geheugen is nu alleszins terug opgefrist, en dat moet dan zowat het meest positieve zijn van deze kijkbeurt.

Vooreerst is de speelduur veel te lang. Ik heb helemaal niets tegen trage films, mijn top 10 bestaat veelal uit films die de 2 uur (ruim) overschrijden. Maar er mag dan wel iets te zien zijn. Deze film heeft omzeggens niets dat dergelijke speelduur de moeite maakt.

Behalve een wat kitscherige aankleding van de sets valt er visueel niets te beleven. Dan maar hopen op een epische, ouderwetse romance (nu ja, in mijn herinnering was dit voornamelijk een romantisch drama), maar kom, Claire Forlani is echt een slechte actrice. Ze kijkt Boysband-Brad Pitt steeds aan met een blik die schommelt tussen sensueel en verlegen. Beiden hebben echter totaal geen chemie. Pitt is heel twijfelachtig in z'n dubbelrol. Als parodie had het misschien nog grappig geweest.

Rest nog Anthony Hopkins die z'n best doet, maar eveneens verloren loopt. De premisse heeft misschien iets, maar het komt er niet uit: noch de dialogen met de Dood (en al de belangrijke vragen daaromtrent), noch de romance. Het plotje met het bedrijf is al helemaal niet interessant.

Snel doorspoelen.
1,5

Ik ging de film kijken omdat Pitt en Hopkins erin spelen. Nu zijn dat toch geweldige acteurs. ik vind brad pitt erg slecht in deze rol. Als charmante man deed hij het prima, maar als de dood werd het helemaal niks. Hij begint als een apocalyptisch figuur, valt dan in de rol van een autistisch kindje, en wordt vervolgens een oud vrouwtje met dementie, lijkt het wel.

Hopkins, zoals altijd, deed het erg goed, en maakt eigenlijk de film het kijken waard. Maar zelfs hij kan een film vol cliché's niet anders maken dan het is: slecht.

Welnu, ik denk niet dat Brad Pitt slecht was omdat hij een slecht acteur is. Dat is hij natuurlijk absoluut niet! Hij speelt zo slecht omdat de film er volledig in faalt om een coherent beeld van de dood te schetsen. Sowieso snap ik niet hoe de dood een personage kan worden. Als de dood niets is, hoe kan het dan een persoon zijn: hoe kan het dan liefhebben, kussen, vriendschap krijgen? Voor mij is dat onbegrijpelijk. Het was beter geweest als Brad Pitt niet de dood is maar dat hij de Dood aankondigt. Dan zou hij staat voor de eindigheid van de mens, en dat zou allerlei interessante vragen oproepen: misschien is leven in de schaduw van de dood noodzakelijk om goed te leven, wat telt nu echt in het leven, etc.

Het zou beter zijn geweest als Brad Pitt de dood zou symboliseren of zou participeren in het idee van de dood (zoals bv. in no country for old men gebeurt). Maar hier speelt hij de Dood en dat lijkt me een contradictio in terminis. Hoe kan je een afwezigheid spelen? Hoe kan je niet-zijn, zijn laten zijn? Deze vragen kunnen natuurlijk geïnterpreteerd worden als saaie filosofische vragen. Maar het feit dat deze vragen niet uitgewerkt zijn, maakt het plot incoherent.

1. Neem bv. de ziekenhuis-scene met de oude vrouw. Eerst wilt ze Brad niet ontmoeten, daarna wilt ze opeens sterven. Hoe kan dat nou? En als Brad de dood is, moet hij haar dan niet meenemen i.p.v. alleen aan te raken? 2. Brad presenteert de dood als iets onschuldigs. Maar dit strookt niet met het narratief. In werkelijkheid is hij een maffiose indringer: hij vertelt Hopkins dat hij sterft, en gaat er vervolgens met zijn dochter vandoor. Das toch gek? (daargelaten de seksistische ondertoon dat de vader de dochter moet beschermen mbt haar liefdespartner) 3. Ook de herrijzenis aan het eind was een gekke twist, en veel te artificieel geïntroduceerd voor een happy-end. Uiteindelijk is het leven sterker dan de dood? Nee, dat kan helemaal niet. Want Brad had toch de touwtjes in handen? En anders: hoezo sterker dan de dood?

Een gemiste kans!

Een drie uur durende film over de Dood. Een verrassend geslaagde combinatie van romantiek en fantasy. “Meet Joe Black” is echt een uitstekende film en zonder twijfel het meest onderschatte pareltje dat ik ooit heb gezien. De film is in alle opzichten prachtig; de fotografie, de decors, de muziek en de vertolkingen, alles is subliem. Brad Bitt en Claire Forlani stralen ontzetten veel charme uit en zijn een lust voor het oog. Anthony Hopkins speelt andermaal de pannen van het dak. Zijn personage Bill Parrish en de Dood (Pitt) brengen een fantastische chemie tussen de twee performers naar boven, vooral in de meer komische momenten dat ze elkaar leren kennen. Maar terwijl de dood het hoofdthema van de film is, herinnert regisseur Martin Brest zich het optimisme te filteren uit het prachtige script in de vorm van een liefdesverhaal tussen de dochter van Parrish (de mooie Claire Forlani) en de Dood zelf. Dit resulteert in een van de mooiste romances van de afgelopen jaren en een van de meest erotisch intense liefdesscènes zonder naakt die ik ooit heb gezien. Regisseur Brest presenteert de film in een artistieker gefilterd beeld dan de meeste andere regisseurs misschien zouden hebben gedaan. De cinematografie in de film is ook fantastisch en tot slot is de muziek van Thomas Newman gewoonweg superieur. Films als The Green Mile, The Shawshank Redemption en American Beauty met muziek van deze uitmuntende componist zijn versterkt door de spookachtige, lyrische en ontroerende melodieën die hij heeft gecomponeerd en deze film is daarop geen uitzondering. Een absoluut meesterwerk in mijn ogen, dat ik al meerdere keren heb herbekeken. Vijf sterren.

Brad Pitt is wel héél erg glad in deze film. Dat geblondeerde haar heeft er wellicht ook iets mee te maken. Anyway, ik vond Meet Joe Black een mooi, stijlvol drama met knap acteerwerk en enkele interessante dialogen.

Grootse cinema zou ik dit evenwel niet noemen. Daarvoor is het allemaal net iets te melig. Ik moest ook regelmatig een geeuw onderdrukken en dat halfzachte einde was het lange wachten helaas niet waard.

2,5*