Meet Joe Black (1998)

Ik ging de film kijken omdat Pitt en Hopkins erin spelen. Nu zijn dat toch geweldige acteurs. ik vind brad pitt erg slecht in deze rol. Als charmante man deed hij het prima, maar als de dood werd het helemaal niks. Hij begint als een apocalyptisch figuur, valt dan in de rol van een autistisch kindje, en wordt vervolgens een oud vrouwtje met dementie, lijkt het wel.

Hopkins, zoals altijd, deed het erg goed, en maakt eigenlijk de film het kijken waard. Maar zelfs hij kan een film vol cliché's niet anders maken dan het is: slecht.

Welnu, ik denk niet dat Brad Pitt slecht was omdat hij een slecht acteur is. Dat is hij natuurlijk absoluut niet! Hij speelt zo slecht omdat de film er volledig in faalt om een coherent beeld van de dood te schetsen. Sowieso snap ik niet hoe de dood een personage kan worden. Als de dood niets is, hoe kan het dan een persoon zijn: hoe kan het dan liefhebben, kussen, vriendschap krijgen? Voor mij is dat onbegrijpelijk. Het was beter geweest als Brad Pitt niet de dood is maar dat hij de Dood aankondigt. Dan zou hij staat voor de eindigheid van de mens, en dat zou allerlei interessante vragen oproepen: misschien is leven in de schaduw van de dood noodzakelijk om goed te leven, wat telt nu echt in het leven, etc.

Het zou beter zijn geweest als Brad Pitt de dood zou symboliseren of zou participeren in het idee van de dood (zoals bv. in no country for old men gebeurt). Maar hier speelt hij de Dood en dat lijkt me een contradictio in terminis. Hoe kan je een afwezigheid spelen? Hoe kan je niet-zijn, zijn laten zijn? Deze vragen kunnen natuurlijk geïnterpreteerd worden als saaie filosofische vragen. Maar het feit dat deze vragen niet uitgewerkt zijn, maakt het plot incoherent.

1. Neem bv. de ziekenhuis-scene met de oude vrouw. Eerst wilt ze Brad niet ontmoeten, daarna wilt ze opeens sterven. Hoe kan dat nou? En als Brad de dood is, moet hij haar dan niet meenemen i.p.v. alleen aan te raken? 2. Brad presenteert de dood als iets onschuldigs. Maar dit strookt niet met het narratief. In werkelijkheid is hij een maffiose indringer: hij vertelt Hopkins dat hij sterft, en gaat er vervolgens met zijn dochter vandoor. Das toch gek? (daargelaten de seksistische ondertoon dat de vader de dochter moet beschermen mbt haar liefdespartner) 3. Ook de herrijzenis aan het eind was een gekke twist, en veel te artificieel geïntroduceerd voor een happy-end. Uiteindelijk is het leven sterker dan de dood? Nee, dat kan helemaal niet. Want Brad had toch de touwtjes in handen? En anders: hoezo sterker dan de dood?

Een gemiste kans!

Een drie uur durende film over de Dood. Een verrassend geslaagde combinatie van romantiek en fantasy. “Meet Joe Black” is echt een uitstekende film en zonder twijfel het meest onderschatte pareltje dat ik ooit heb gezien. De film is in alle opzichten prachtig; de fotografie, de decors, de muziek en de vertolkingen, alles is subliem. Brad Bitt en Claire Forlani stralen ontzetten veel charme uit en zijn een lust voor het oog. Anthony Hopkins speelt andermaal de pannen van het dak. Zijn personage Bill Parrish en de Dood (Pitt) brengen een fantastische chemie tussen de twee performers naar boven, vooral in de meer komische momenten dat ze elkaar leren kennen. Maar terwijl de dood het hoofdthema van de film is, herinnert regisseur Martin Brest zich het optimisme te filteren uit het prachtige script in de vorm van een liefdesverhaal tussen de dochter van Parrish (de mooie Claire Forlani) en de Dood zelf. Dit resulteert in een van de mooiste romances van de afgelopen jaren en een van de meest erotisch intense liefdesscènes zonder naakt die ik ooit heb gezien. Regisseur Brest presenteert de film in een artistieker gefilterd beeld dan de meeste andere regisseurs misschien zouden hebben gedaan. De cinematografie in de film is ook fantastisch en tot slot is de muziek van Thomas Newman gewoonweg superieur. Films als The Green Mile, The Shawshank Redemption en American Beauty met muziek van deze uitmuntende componist zijn versterkt door de spookachtige, lyrische en ontroerende melodieën die hij heeft gecomponeerd en deze film is daarop geen uitzondering. Een absoluut meesterwerk in mijn ogen, dat ik al meerdere keren heb herbekeken. Vijf sterren.

Brad Pitt is wel héél erg glad in deze film. Dat geblondeerde haar heeft er wellicht ook iets mee te maken. Anyway, ik vond Meet Joe Black een mooi, stijlvol drama met knap acteerwerk en enkele interessante dialogen.

Grootse cinema zou ik dit evenwel niet noemen. Daarvoor is het allemaal net iets te melig. Ik moest ook regelmatig een geeuw onderdrukken en dat halfzachte einde was het lange wachten helaas niet waard.

2,5*

Weet eerlijk gezegd niet goed hoe ik deze moet beoordelen. Feit is dat ik hem met een totaal andere benadering heb aangevat. Uiteraard had ik het moeten weten dat het een nogal kleffe bedoening kon worden. Doorheen de film dus ook vaak ontgoocheld geweest in de matte neerzetting van "De Dood". Ik had het wat dreigender, mysterieuzer of spannender verwacht. Niets van dit alles dat verwijst naar Magere Hein.

Naar het einde toe begon Joe Black al wat normale gedragspatronen te vertonen, maar in het begin leek dat eerder een onbeholpen snul met een mentale beperking. Een film die met zijn drie uur best lang duurt en dat toch voor eerder een romantisch getinte film. Wel stijlvol gedaan allemaal en ook Hopkins houdt zich staande in het circus. Sommige dialogen waren inderdaad best prima.

In zijn geheel een net niet voor mij, met hier en daar toch een lichtpunt. Camerawerk was trouwens zeker op niveau.

Brad Pitt vond ik niet zo goed in deze film.

En dat meisje was bijzonder vaag

Een, naar mijn mening flink onderschatte film.

Ik vind het knap van de regisseur dat er van zo'n onderwerp als "de dood" nog iets heel romantisch gemaakt kan worden. Dat maakt dat beladen onderwerp meteen een stuk lichter.

Alle acteurs zijn op hun eigen manier gewoon perfect voor deze film.

Ik vind Brad Pitt helemaal geweldig, hoe hij zo'n houterig persoon speelt. "De dood" moest een boel leren op aarde en dat heeft Brad Pitt echt supergoed afgebeeld. Dat ie zo stijf en onbeholpen speelt, maakt het allemaal juist geloofwaardig en natuurlijk.

De dood is een eigen wezen en nu moet hij als mens gaan functioneren. En dat is blijkbaar erg wennen. Perfect door Brad Pitt ingeleefd in deze situatie.

De vrouw speelt ook prachtig en heel ontroerend.

Tja... Sir Anthony Hopkins... dat gaat gewoon bijna nooit mis en hier is hij ook weer heel erg goed bezig geweest.

Ik heb de film al een behoorlijk aantal keren gezien en hij zal mij nooit vervelen.

Zeker interessante film. Blijft allemaal bijzonder Amerikaans, maar er zitten toch unieke elementen in. De scene waar Claire en Pitt's personage elkaar ontmoeten is zonder meer iconisch. En de speelduur vind ik een pluspunt. Mooi.

Waarom ze bv Joe Jamaicaans Patois moesten laten praten is me echter volstrekt onbekend en overbodig.

Ik had deze film gezien in 2006. Ik had hem drie sterren gegeven. Omdat er zo goed in wordt geacteerd; daardoor is deze film zeer te genieten. Het concept van "de dood" die tijdelijk incarneert in een menselijk lichaam, vond ik destijds nogal stupide.

Nu ben ik begonnen met het herzien van deze film. Twee dagen geleden al. In spiritueel opzicht begrijp ik deze film nu! 16 jaar geleden deed ik dat niet. Nu komt de film bij mij binnen. En 16 jaar geleden niet.

Blijkbaar heb ik mijzelf door deze tijd nogal ontwikkeld! Er zijn ook wel zware dingen gebeurd in mijn leven sinds 2006, die het mij ook mogelijk hebben gemaakt me zo te ontwikkelen. Nu ben ik bijna aan het eind van de tweede herziening. Bij de eerste herziening een ster toegevoegd en bij de tweede herziening nòg een halve ster.

Dus 4 en een halve ster nu van mij.

Dit toont dat de dood een soort alwetendheid bezit (blijkt uit dat hij die taal zomaar vloeiend spreekt), en uit het contact met de Jamaicaanse blijkt ook zijn goedaardigheid. Ik vind de scenes met de Jamaicaanse heel mooi! Zij weet hem als eerste te vertellen dat zijn intenties in de liefde vanuit zijn 'holiday' niet sporen. Later weet Bill dit hem ook nog eens zeer duidelijk te zeggen. En dit is ook waarvoor hij gekomen is naar Bill, om zulke dingen van hem te leren.

Death: I’m in love with your daughter and I’m taking her with me tonight.

Bill: How perfect for you, to take whatever you want, because it pleases you. That’s not love.

Death: What is it?

Bill: Some aimless infatuation which, for the moment, you feel like indulging. It’s missing everything that matters.

Death: Which is what?

Bill: Trust, responsibility, taking the weight for your choices and feelings, and spending the rest of your life living up to them, and, above all: not hurting the object of your love.

Death: So that’s what love is, according to William Parrish?

Bill: Multiply it by infinity and take it to the depth of forever, and you will still have barely a glimpse of what I’m talking about.

Death: Those were my words.

Bill: They’re mine now.

Vanwege de raspberry-nominatie voor slechtste remake in 1998, ben ik het originele verhaal gaan opzoeken. Dit bijzondere sprookje begon in 1924 als een italiaans toneelstuk. Werd uitgevoerd op Broadway in 1929. Werd een film in 1934 en nog eens een keer in 1971.

Het scenario is nu voor deze film in belangrijke opzichten herschreven. Het oude verhaal loopt echt anders. De dood heeft dan een andere onderzoeksvraag, zijn 'holiday' kent ook andere implicaties, en het verhaal heeft andere uitkomsten. Voor wie daaraan hechtte, was deze nieuwe versie wellicht 'vloeken in de kerk'. Niettemin vind ik het een zeer geslaagde adaptatie. Op sommige uitgebrachte dvd's zit de film van 1934 erbij op een extra disc, lees ik!