
Meet Joe Black (1998)
Verenigde Staten
Drama / Fantasy
178 minuten
geregisseerd door Martin Brest
met Brad Pitt, Anthony Hopkins en Claire Forlani
De media-tycoon Bill Parrish staat op het punt om zijn 65ste verjaardag te vieren. Op een dag wandelt De Dood, in het lichaam van Joe Black, zijn huis binnen om Bill met hem mee te nemen. Joe maakt echter een deal met Bill: hij stelt zijn dood nog een tijdje uit, en in ruil laat Bill hem alle geheimen van het leven zien.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=nX8a3KNKQ-o
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,2 / 216230)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)iTunes: € 9,99 / huur € 3,99Google Play: € 7,99 / huur € 2,99Pathé Thuis: vanaf € 6,99 / huur € 1,99kijk op Amazon PrimeMooi verhaal...
Prima acteerwerk...
Bekende acteurs Brad Pitt en Anthony Hopkins spelen goed...
Perfect achtergrond geluid/muziek
(Dolby Digital 5.1)...
Mooi kwaliteit breedbeeld (geen HD aanwezig)...
Het is wel een moeite waard...
Deze film vond ik absoluut de moeite waard. Het verhaal is, zo zei ik al, erg interessant en de uitwerking vind ik ook erg sterk. Ik moet toegeven dat de film ergens halverwege, bepaalde scenes had mogen inkorten. Het was te merken dat de regisseur soms aan het rekken was. Maar hiermee heb ik dan ook eigenlijk mijn minpunt aan Meet Joe Black genoemd. Daarnaast heeft het ook een voordeel: de film zorgt ervoor dat je in het verhaal blijft steken en laat je ook niet meer los. Daarnaast is het ook zo dat ik de film niet saai vond worden. Ik had er dan ook geen probleem mee om hem uit te kijken. Wat ik mooi vind is dat de film een combinatie van genres is. We zien overtuigend in beeld gebrachte dramascenes, afgewisseld met een aantal scherpe grappen. Ik heb regelmatig hardop moeten lachen om het feit dat de film 'de dood' als een enorme droogkloot in beeld brengt. Brad Pitt doet het prima, evenals Claire Forlani. Degene die de film echter naar een nog hoger niveau brengt is Anthony Hopkins. Zeer goed acteerwerk van vrijwel de gehele cast is een opvallend pluspunt. De dialogen vond ik daarnaast erg sterk en de muziek van Thomas Newman is zeer passend bij de sfeer van de film en de gebeurtenissen die zich voordoen.
Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast ben door deze film. Ik had wel gedacht dat dit 'iets kon worden', maar ik vind hem uiteindelijk toch nog een stuk beter dan dat ik verwacht had. Dit is een soort film die ik wel kan waarderen. Erg apart en gewaagd, maar daardoor ook heel intrigerend. Daarnaast weet de film het gegeven op een goede manier over te brengen. Ik kan niet anders zeggen dat ik me gewoon erg vermaakt heb hiermee en dit bovendien gewoon als een erg sterke film aanschouw. Grappig, mooi en bovenal boeiend van begin tot eind.
4*
Een film met een moraal.
Heb de film inmiddels drie maal gezien is een blijver.
Had medelijden met een effenaf potsierlijke Brad Pitt en vraag me af hoe Anthony Hopkins in zoiets verzeild is geraakt.
Een paar puntjes voor de cinematografie.
Anthony Hopkins is als gewoonlijk steengoed, hij was de reden waarom ik de film heb bekeken, maar ook de andere leden van de cast laten zich niet onbetuigd.
Maar 3 uur is wel een hele tijd, en een beetje te lang voor dit verhaal, dat niet altijd even boeiend is.
film heeft een goeie sfeer en verhaal loopt soepel..
Zou deze film ook zo zijn geweest als de hoofdrollen door Roseanne Barr en John Goodman werden gespeeld (zou dan meer een komische film geworden zijn

Tja, als je de leeftijd bereikt van 6-12 ga je eerder voor ' the interview'' uiteraard.
De film is soms wat traag maar vooral in het nonvocale wordt je een hoop duidelijk.
Film uit 98 en nu pas gezien maar is me erg goed bevallen.
Ontelbare keren is deze film op televisie geweest en vaak val ik er dan ergens in. Dat heb je met een film van drie! uur. Maar het grappige is dat ik de film toch steeds weer afkijk. Meet Joe Black heeft een bepaalde charme over zich die onweerstaanbaar is.
De drie-eenheid Hopkins/Pitt/Forlani is geweldig op dreef en vooral Forlani zet hier een prachtige acteerprestatie neer. Ze legt echt haar ziel en zaligheid in de rol en je voelt haar passie en liefde voor Joe, maar ook haar vertwijfeling en bedenkingen om deze mysterieuze man. Hopkins en Pitt zetten ook sterke rollen neer. Het verhaal gaat over de dood, liefde voor je naasten en wat je achterlaat maar is op momenten ook hilarisch. De dood (Pitt) die met een lepel pindakaas rondloopt blijft leuk. Ook de "family dinners" met de vele ongemakkelijke stiltes omdat er opeens een vreemde aan tafel zit, zijn op momenten erg grappig. De film is natuurlijk veel te lang en zelfs de acteurs kunnen dat niet altijd verbloemen. Het einde maakt wel veel goed laat me nog steeds niet onberoerd. Hoe vaak ik de film ook zie.
Dit heeft de potentie om een heel stoere film op te leveren, maar door Bill Parrish en zijn dochter Susan net iets te succesvol af te beelden, en Joe Black net iets te knap met zijn haar dat continue net iets te perfect zit; wordt geprobeerd het drama-gehalte op te schroeven. Door Parrish' sociale positie wordt de zeer reële confrontatie met zijn sterven niet zo urgent weergegeven: misschien een compromis voor het drama-publiek? Zo valt deze film wat mij betreft een beetje tussen wal en schip. [Spoiler]Er is ook werkelijk geen enkel verloop in zijn eerste ontmoeting met De Dood naar zijn accepteren van zijn eigen dood. Dat vind ik jammer.
Daarentegen vond ik het wel een leuke film om gezien te hebben, dus probeer deze film niet te krampachtig in een hokje te stoppen maar geniet gewoon van wat het te bieden heeft: Anthony Hopkins, Brad Pitt en Claire Forlani.
Elke keer als ik er middenin val tijdens het zappen wil ik hem weer verder zien en elke keer vindt ik het weer opnieuw een fantastisch goede film, op alle fronten.
Bestaat er een beter compliment..?
Vooral de onnavolgbaar goed spelende acteurs en actrices, de onverwachte wendingen in het zeer doordacht geschreven en met veel gevoel geregisseerde en goed getimede verhaal met een op de voorgrond tredende achtergrondmuziek waarbij je helemaal in deze fantasy kunt worden meegenomen...mits je ervoor open staat...
Een film mij zo kan beroeren verdient het grootste compliment...bij deze..!

Daarbij vond ik Pitt hier eigenlijk niet zo geweldig spelen terwijl ik meestal wel fan ben van hem. Op zich hoorde het bij zijn rol en zie je wel duidelijk het verschil tussen de man die ze ontmoet in de coffee shop en Death. Ook Claire Forlani vind ik best apart hoe ze met haar ogen kijkt. Het heeft wel iets maar ik moest er toch wat aan wennen. Over Anthony Hopkins geen slecht woord uiteraard, wat speelt hij weer goed.
Het einde deed het om de één of andere reden niet helemaal voor mij. Ik krijg hierdoor de indruk dat ze houdt van het omhulsel van Joe Black maar niet om wie hij is. Ze heeft ook door dat hij Death is en haar vader wilt meenemen. Ook nadat ze beseft dat haar vader er niet meer is, en dat het terug de man uit de coffee shop is die voor haar staat, gaan ze hand in hand weg?
Desondanks is de film zeker wel de moeite om eens gezien te hebben. Apart, maar ondanks de 3 uur eigenlijk nog goed te doen.
De film is tergend langzaam. Je kunt er rustig bij in slaap vallen en een powernap van tien minuten doen, zonder veel te missen. Het thema van de naderende dood kabbelt langzaam voort en is blijkbaar niets om je zorgen over te maken. Erg surreëel en ongeloofwaardig.
Jammer dat deze fantastische acteurs deze film niet hoog kunnen houden ondanks hun acteerkwaliteiten. De film heeft daarom ook niet voor niets een Golden Raspberry gekregen voor de slechtste remake. Terecht.
De film heeft daarom ook niet voor niets een Golden Raspberry gekregen voor de slechtste remake.
Dit is niet waar. Meet Joe Black werd inderdaad genomineerd voor de Razzie Award voor slechtste remake, maar de prijs ging naar The Avengers, Godzilla en Psycho (1998).
"Sleepers" bijvoorbeeld die enkele jaren eerder is gemaakt. Dat is pas kwaliteit van de bovenste plank én het bewijs dat Pitt meer in zijn mars heeft als enkel een opgewarmd lijk te spelen..
Prachtige film die heel mooi het verhaal vertelt tussen menselijk zijn, emotie en gevoelens hebben, leven en dood.. verliefd worden, liefde delen en afscheid nemen.
Ik denk waarlijk dat je enkel het begin en het einde hebt gezien, de rest heb je waarschijnlijk liggen pitten in de zetel

Dan is het natuurlijk een mooie film....


Op een gegeven moment kent de film zo'n (keer)punt, waarbij ik als kijker dacht; dit kan twee kanten op gaan. Het ging de verkeerde kant op. Bij een serieus drama over de dood, trek ik deze onzin gewoon niet. Kom op, 'De Dood' die je komt vertellen dat je eraan gaat en vervolgens verliefd wordt op je dochter (sex met haar heeft) en eigenlijk qua menselijk gevoel en kennis geen idee heeft waar die regelmatig mee bezig is? Tuurlijk. En als klap op de vuurpijl is de ''echte'' Pitt op het einde ineens weer terug en zijn ze beide nog steeds o-zo verliefd (ja joehoee ik ben het weer hoor, de man uit het café). Buiten het feit om dat het hier dus om twee verschillende personen gaat, is het gewoon erg flauw om de Pitt uit het begin ineens weer tot leven te wekken. Hoe meer ik ook nadenk over dit (basis)gegeven en haar uitwerking, hoe dommer het wordt.
En dat is jammer, want een film met een onderwerp als deze en zo'n toch goed begin heeft genoeg potentie. Ik snapte tijdens het zien van de aftiteling ook direct dat het scenario afkomstig is van minimaal vier verschillende schrijvers en nog wat andere lui die zich er mee hebben bemoeid. Ze waren het waarschijnlijk veelal niet eens met elkaar. Dan krijg je dit soort ongein. De film heeft lang op zich laten wachten en dat kwam vooral door de speeluur, want ik had 'm al jaren op de lijst staan. Maar dit was niet best.
Het heeft de speelduur van een epos maar elke scene wordt dusdanig gerekt dat een uur knippen de film alleen maar goed had gedaan.
Verder ziet de film er wel vakkundig gemaakt uit en is het op zich best onderhoudend, maar het sprankelt gewoon nergens. Het kabbelt maar wat voort en uiteindelijk is de conclusie van het verhaal inderdaad.... ehhhh.. 'dom.'
Ooit had ik Meet Joe Black (voor het grootste deel) wel gezien, dacht ik. Blijkt dat ik er mij toch niet al te veel van herinnerde. Het geheugen is nu alleszins terug opgefrist, en dat moet dan zowat het meest positieve zijn van deze kijkbeurt.
Vooreerst is de speelduur veel te lang. Ik heb helemaal niets tegen trage films, mijn top 10 bestaat veelal uit films die de 2 uur (ruim) overschrijden. Maar er mag dan wel iets te zien zijn. Deze film heeft omzeggens niets dat dergelijke speelduur de moeite maakt.
Behalve een wat kitscherige aankleding van de sets valt er visueel niets te beleven. Dan maar hopen op een epische, ouderwetse romance (nu ja, in mijn herinnering was dit voornamelijk een romantisch drama), maar kom, Claire Forlani is echt een slechte actrice. Ze kijkt Boysband-Brad Pitt steeds aan met een blik die schommelt tussen sensueel en verlegen. Beiden hebben echter totaal geen chemie. Pitt is heel twijfelachtig in z'n dubbelrol. Als parodie had het misschien nog grappig geweest.
Rest nog Anthony Hopkins die z'n best doet, maar eveneens verloren loopt. De premisse heeft misschien iets, maar het komt er niet uit: noch de dialogen met de Dood (en al de belangrijke vragen daaromtrent), noch de romance. Het plotje met het bedrijf is al helemaal niet interessant.
Snel doorspoelen.
1,5
Hopkins, zoals altijd, deed het erg goed, en maakt eigenlijk de film het kijken waard. Maar zelfs hij kan een film vol cliché's niet anders maken dan het is: slecht.
Welnu, ik denk niet dat Brad Pitt slecht was omdat hij een slecht acteur is. Dat is hij natuurlijk absoluut niet! Hij speelt zo slecht omdat de film er volledig in faalt om een coherent beeld van de dood te schetsen. Sowieso snap ik niet hoe de dood een personage kan worden. Als de dood niets is, hoe kan het dan een persoon zijn: hoe kan het dan liefhebben, kussen, vriendschap krijgen? Voor mij is dat onbegrijpelijk. Het was beter geweest als Brad Pitt niet de dood is maar dat hij de Dood aankondigt. Dan zou hij staat voor de eindigheid van de mens, en dat zou allerlei interessante vragen oproepen: misschien is leven in de schaduw van de dood noodzakelijk om goed te leven, wat telt nu echt in het leven, etc.
Het zou beter zijn geweest als Brad Pitt de dood zou symboliseren of zou participeren in het idee van de dood (zoals bv. in no country for old men gebeurt). Maar hier speelt hij de Dood en dat lijkt me een contradictio in terminis. Hoe kan je een afwezigheid spelen? Hoe kan je niet-zijn, zijn laten zijn? Deze vragen kunnen natuurlijk geïnterpreteerd worden als saaie filosofische vragen. Maar het feit dat deze vragen niet uitgewerkt zijn, maakt het plot incoherent.
1. Neem bv. de ziekenhuis-scene met de oude vrouw. Eerst wilt ze Brad niet ontmoeten, daarna wilt ze opeens sterven. Hoe kan dat nou? En als Brad de dood is, moet hij haar dan niet meenemen i.p.v. alleen aan te raken? 2. Brad presenteert de dood als iets onschuldigs. Maar dit strookt niet met het narratief. In werkelijkheid is hij een maffiose indringer: hij vertelt Hopkins dat hij sterft, en gaat er vervolgens met zijn dochter vandoor. Das toch gek? (daargelaten de seksistische ondertoon dat de vader de dochter moet beschermen mbt haar liefdespartner) 3. Ook de herrijzenis aan het eind was een gekke twist, en veel te artificieel geïntroduceerd voor een happy-end. Uiteindelijk is het leven sterker dan de dood? Nee, dat kan helemaal niet. Want Brad had toch de touwtjes in handen? En anders: hoezo sterker dan de dood?
Een gemiste kans!





Grootse cinema zou ik dit evenwel niet noemen. Daarvoor is het allemaal net iets te melig. Ik moest ook regelmatig een geeuw onderdrukken en dat halfzachte einde was het lange wachten helaas niet waard.
2,5*