This Is Spinal Tap (1984)

Je moet van de humor houden....

... Als ik het hierboven zo lees althans. Persoonlijk vind ik Spinal Tap een bijzonder grappige film, ondanks dat ik hem al wel tien keer gezien heb. De droogkomische humor die af en toe absurd over de top gaat, past heel goed bij de karakters die hier neergezet worden.

Absurde podiumervaringen worden afgewisseld met interviews die weliswaar realistisch beginnen, maar steevast volledig absurd eindigen. De nonchalante houding van de band maakt het extra grappig. De humor ligt voor een groot deel in wat er niet gezegd wordt: een verbaasde blik, of het stilzwijgen na een vreemde uitspraak.

Wat deze film boven een flauwe parodie uit tilt is de geloofwaardigheid waarmee het gebracht wordt. Want alle verhalen daargelaten: het leven on the road van een rockband wordt hier vrij treffend in beeld gebracht: het reizen, de hotels, de backstage ruimtes, de toerbus, het podium... alles komt langs waardoor het documentaire-gevoel alleen maar toeneemt.

Vermakelijk, bijzonder goede muziek voor een fictieve parodieband, en uiteindelijk zelfs nog even een emotioneel momentje. Fijne film om weer eens gezien te hebben.

4*

"Lick My Love Pump"

Heerlijke mockumentary over een fictieve band met geweldig foute songteksten.

This Is Spinal Tap is een briljante mockumentaire uit 1984, geregisseerd door Rob Reiner. In de film wordt de fictieve Britse rockgroep Spinal Tap gevolgd door documentairemaker Marty DiBergi (Rob Reiner zelf) tijdens een dramatisch verlopen tournee door de Verenigde Staten.

Het is een erg geestige film, waarin alle mogelijke rockclichés uit de kast worden getrokken: een rel met de platenmaatschappij vanwege een aanstootgevende hoes, teruglopende bezoekersaantallen, stupide opmerkingen tijdens interviews, afgelaste concerten, een signeersessie waarbij niemand op komt dagen, technische problemen tijdens een optreden, en uiteraard een hoog oplopende ruzie tussen de bandleden.

Om enkele scenes heb ik werkelijk zitten schaterlachen: de scene waarin de band in de catacomben verdwaalt op weg naar het podium, de scene waarin de band per ongeluk geboekt wordt op een keurig bedrijfsfeest, en de meest hilarische scene uit de film tijdens het live opvoeren van het nummer 'Stonehenge', waarbij er een piepklein monumentje omlaag komt en er vervolgens twee dwergen verschijnen die eromheen gaan dansen.

Hoewel het allemaal bijzonder grappig is, gaat de film nergens echt over de top; het blijft allemaal redelijk subtiel. De film duurt slechts 82 minuten, en dat is eigenlijk genoeg om de aandacht vast te blijven houden. Ik heb in ieder geval 82 minuten lang met een enorme glimlach op mijn gezicht gezeten. 4,5*

Herzien. Dit is en blijft de beste mockumentary ooit, met heerlijke personages, hilarisch foute muziek en geweldige grappen, die na 35 jaar nog steeds werken. De vrij subtiele aanpak zorgt er verder voor dat één en ander nergens te flauw of te overdreven wordt. Kortom, klassieker!

Je moet er voor in de stemming zijn, zoveel is wel duidelijk. Maar dat was ik niet, en dan blijft er maar weinig over. En ja, de situaties zijn best grappig hier en daar, maar ook wel wat aan de te subtiel-homeopatische kant, en dan is het een saaie boel als je daar niet bij voorbaat van in de schaterlach vliegt.

Wat me niet helpt is dat de beelden toch wat jaren-80 flets aandoen. En dan die absurde rotkoppen met dat vieze lange haar nog, bleh. Maar het moet gezegd, een of twee van de nummers zijn best leuk.

Buiten gewoon grappige film waarin voornamelijk geïmproviseerd wordt. Ik vermoed dat als je niet van Hard rock houdt het alleen maar leuker wordt..? Als je na deze film nog wat vrolijkheid kan gebruiken kijk dan op Youtube:

Spinal Tap Collection on Letterman, 1982-93 - YouTube

Spinal Tap - Interview Good Morning America 3-30-92 - YouTube

Spinal Tap - 'Back from the Dead' Full 2009 Interview - YouTube

en meer..!

Suffe Reiner.

Na het zien van zijn recentere film Flipped die een goede indruk op me achterliet besloot ik wat dieper te graven in de carrière van Reiner. Ik heb veel van zijn bekendere titels wel zo'n beetje gezien en slechts enkelen maakten indruk. Verder vind ik hem als regisseur niet heel speciaal, en deze film vind ik zelfs een grote misser.

Wellicht dat de humor veel mensen heeft getrokken en dat de weergave van de desbetreffende wereld treffend is, maar ik kan er niet zoveel mee. Ik heb weinig voeling met de omgeving die hier in beeld wordt gebracht en kan me er dus moeilijk in verplaatsen. Bovendien was ik wel klaar met de personages van de film na enkel 15 minuten. Denk ook dat dit veel beter had gewerkt als korte film. Een anderhalf uur was werkelijk een hele opgave.

Lang duurt het niet, maar zo voelt het wel. Humor die me na enige tijd niet echt meer trok vult de film op en als "documentaire" vond ik het al helemaal verschrikkelijk. Natuurlijk is het nep, maar als dit als documentaire bedoeld was in het kader van 't verhaal dan vind ik het behoorlijk mislukt. Eerder willekeurige momentopnames dan een gestructureerd geheel van een band die niet helemaal lekker is in de bovenkast.

Soms nog wel aardig en de aanpak is leuk, verder een nogal vermoeiend gebeuren waar ik weinig mee kon lachen. Vervelende personages, soms iets te makkelijke grapjes en nooit echt het gevoel dat ik naar de werkelijke wereld zat te kijken. Meerdere echte bandleden hebben aangegeven dat ze zich kunnen herkennen in deze film. Ik dus niet, en ik kan er dus maar weinig mee. Helaas.

Tja, veel over gehoord en na al die jaren eindelijk gezien maar ik vond er niks aan. Helaas moet ik toegeven dat ik geeneen keer heb moeten lachen en dat terwijl veel quotes me bekend voorkwamen (hello cleveland, shit sandwich, volume op 11 en stonehenge om er een paar te noemen). Teveel door elkaar heen gepraat, het werkt me vooral op m'n zenuwen.

Vond hem bij de eerste kijkbeurt niet zo bijzonder, maar bij herziening toch wel erg grappig. Misschien wel vooral omdat het er niet heel dik bovenop ligt. Verrassend eigenlijk dat het een Amerikaanse productie is, omdat de humor zo Brits lijkt. De band is een soort Beatles-achtig popgroepje die zich hebben heruitgevonden als een "pop metal" band a la Def Leppard met een vleugje Queen. Als parodie prima te pruimen, maar ondanks dat het muzikaal best aardig in elkaar zat ook niet bepaald goed te noemen. Grappig om ze in hun jonge jaren te zien, meewaaiend met de muzikale tijdgeest. Ik miste alleen nog de gloedvolle ballad, misschien omdat die pas eind jaren 80 echt furore zou maken met Mr Big, Scorpions en aanverwanten.

Film zit vol leuke momenten die allemaal al wel zijn genoemd, maar toch nog even benoemen de cameo van Ed Begly Jr. als John Stumpy Pepys: "One of those things, you know, where the authorities said: best leave it unsolved, really, you know".

Overigens gaat de IMDb score niet meer tot 11, helaas.

Juist! En ik maar denken dat Spinal Tap een bestaande band is en dat ik met dit product en echte docu te zien zou krijgen. Uhm...I gues not. Dat helemaal bevatten gebeurde overigens niet meteen waarop ik na twintig minuten de band toch maar eens natrok op Google. De stuntelige houding van DiMarti met zijn introductie hield ik op pure onkunde....hmmm...oke. Ik dacht al die eerste twintig minuten, wat is hier nu zo bijzonder aan...?

Maar vanaf dan valt alles een beetje op zijn plek. Een fictive superband en hun wel en wee met hun zucht naar roem en alle besognes die een band normaal treft. En de vele spot en parodieeen richting andere bands zijn talloos. Je moet je al haast inlezen op wikipedia waar er allemaal naar verwezen wordt, want anders mis je veel is mijn beleving, zoals hele kleine grappen als bijvoorbeeld de nutteloze trema, een grap richting Motorhead. En hoewel het soms net wat te flauw is zitten er toch een paar hele leuke grappen tussen. Het schijnt voor heel veel andere artiesten best wel erg herkenbaar te zijn geweest en naar ik begreep waren er ook een paar die het niet helemaal konden waarderen.

Hetgeen dat ik aan deze film toch wel het sterkste vind is de prima muziek, want die klinkt echt sterk bij tijden en wijlen, de simpele en flauwe songteksten en titels daargelaten. De cast doet het ook prima, knappe vrouw is dat toch die Fran Drescher, John Steed komt nog even voorbij, maar verder zijn het niet echt bekenden acteurs voor mij. Waarop de onvermijdelijke conclusie komt dat This Is Spinal Tap best leuk is, maar als totaalproduct net wat te wisselvallig blijkt en de vibe die men zo nu en dan weet te vinden niet voldoende doorgetrokken kan worden. Want het evenwicht is wankel tussen de flauwe humor en quasi serieusheid die men probeert aan te voeren, en de daar bij gepaarde balans is er niet altijd. Mijn gevoel achteraf is dan ook een beetje dubbel, dit snel weer zien hoeft van mij niet, toch voor een keer was het opzich wel leuk.

Iedereen die ook maar iets met de muziekindustrie te maken heeft herkent de komische elementen van 'This Is Spinal Tap'. Deze mockumentary was de debuutfilm van Rob Reiner (Mike 'Meathead' Stivic uit All In The Family), die zelf in beeld de rol van regisseur op zich nam. Zijn aanpak voor deze comedy werkte zo goed omdat hij deze ook opnam als een documentaire. Er werd veelvuldig geïmproviseerd en er werd maar liefst 100 uur aan film opgenomen om deze na een lange montage-operatie terug te brengen tot een kleine anderhalf uur.

Het is typisch zo'n film die je niet per sé terug hoeft te zien om hem voor de geest te halen. Noem in het juiste gezelschap zinsneden als "These go up to eleven", "Where is the stage?", "He died in a bizarre gardening accident", "Hello, Cleveland" of "This piece is called: Lick My Love Pump" en een lach is niet ver weg.

Met de nodige cameo-rollen (o.a. Danny Kortchmar, Fran Drescher, Billy Crystal, Patrick Macnee, Paul Schaffer en Anjelica Houston) is het ook nog eens een vermakelijke puzzle. Nog altijd even briljant.

Niet dat ik het allemaal zo geweldig vond, maar ik vond de inventiviteit wel geslaagd. Een soort van fictieve mockumentary waarbij een dus fictieve rockband wordt gevolgd voor en achter de schermen. Best grappig ook, want er komen wel enkele leuke al dan niet aangedikte dingen naar boven. Zo krijgt de film toch een fijne satirische insteek.

Zo heb je bijvoorbeeld enkele leuk scènes met de volumeknop en de scène waarbij men de weg zocht naar het podium. Erg leuke aanpak dus.

Ik ben alles behalve muzikaal aangelegd, maar vond het wel leuke en geslaagde muziek. Mooi verweven in de rest van de film. Leuk dus!

pffffff , wat een lange zit ondanks de korte speelduur , er zit humor in maar meer dan een glimlach kon het bij mij niet ontlokken .

ik snap de invalshoek van de humor maar desondanks werkte het bij mij totaal niet .