Hana-Bi (1997)

Nee dit kon me niet boeien!

Kon de aandacht er moeilijk bijhouden.

Vond het niet echt een bijzonder werk.

Sommige bijrolletjes werden ook wel erg klunsig gespeeld.

Het is wel het type film dat je misschien is wat vaker moet bekijken om er gek van te worden.

Voorlopig hou ik het bij een 2,5!

Tweede film die ik van Kitano zie en wederom niet echt denderend. Aardig verhaaltje, maar ik vond het absoluut niet dusdanig speciaal zoals het gemiddelde doet vermoeden. Kitano zelf acteert prima als stil en emotieloos, maar toch vind - zoals bij wel meer Aziatische films - niet echt prettig. De soundtrack is wel erg mooi en al met al is dan ook wel een prima film, maar ik wacht nog op wat speciaals. Binnenkort ook maar eens Kikujiro bekijken, misschien dat die mij wel weet te overtuigen.

3.0*

Heb kikujiro weekje terug als 2e film van Kitano gekeken.

Ge-Wel-Dig.

80x beter dan dit!

Het is spijtig om te vernemen dat niet iedereen de poëtische schoonheid van deze film heeft kunnen waarnemen. Met name de laatste helft van de film is magistraal.

Nou, dan binnenkort maar eens proberen

Uitstekende film van Kitano. Wat deze film zo bijzonder maakt is dat zeer geweldadige scènes afgewisseld worden met scènes waarin de poëtische schoonheid van afdruipt. Scènes die vergezeld worden met de prachtige muziek van Joe Hisashi en de mooie poëtische tekeningen en schilderijen die volgens mij gemaakt zijn door Kitano zelf. Vooral het einde is magistraal. Na "Dolls" vind ik dit de mooiste film van Kitano.

4,5*

Ook deze Kitano maar eens herzien. Blijft een erg mooie film, maar bevat toch wat minder "magie" dan Kikujiro of Sonatine. Een halfje eraf, maar nog steeds een zeer verdienstelijke 4*.

Ook maar weer eens opnieuw gezien: het blijft een magistrale film.

De film is perfect in balans tussen bruut, expliciet geweld en tedere liefde. De editing is weergaloos, het acteerwerk fenomenaal en de soundtrack fantastisch. De beste van Kitano, hoewel dat niet afdoet aan zijn andere films. De man levert nu eenmaal de meest bijzondere films af.

Wel jammer van de spoilers... Heb Pierrot nog niet gezien.

Inderdaad, spoilertags geplaatst. Heb beidde films gezien en enigszins thematisch verwant zijn ze wel maar remake? Nee, dat toch niet.

Geen probleem hoor .

Na Kikujiro ook maar Hana-bi opgezocht.

Indrukwekkende film die steeds verschillende soorten sfeer en emotie om zich heen draagt. Zowel de Stukken met de Gangsters, de subtiele humor en het beklemmende verhaal zijn erg goed uitgewerkt. Nishi wordt toch wel briljant neergezet door Kitano zonder eigenlijk weinig emotie te tonen. Toch leef je sterk met hem mee en de personen die deel uit maken van zijn leven. Sterke muziek ook, nergens vervelend aanwezig en toch steeds op het goede moment gebruikt. Het Laatste stuk waarin hij op reis gaat met zijn vrouw is voor mij het sterkste deel, misschien omdat het verhaal rondom zijn vrouw me toch het meeste deed en ook zo ontzettend sterk en mooi in beeld wordt gebracht door weinig woorden met veel betekenis.

4*

Helaas kan ik niet uitermate lovend zijn over Hana-Bi, misschien omdat ik tijdens het kijken het gevoel had dat Kitano eigenlijk altijd dezelfde formule hanteert (poëzie met brutaal geweld afwisselen, een traag bezwerend tempo, een overkoepelende semi-vaagheid,...) en dat ik films als Kikujiro en Sonatine geslaagder vind, al was het maar om de geschiftere humor (leukste momentje in deze film: Nishi die op straat de baseball weg van de spelers werpt, terwijl hij eerst doet alsof hij even meespeelt. Gewoon lekker droog ).

Niet dat het een slechte film is, sowieso blijven Kitano's films behoorlijk boeiend en uniek qua insteek, maar na andere films van Kitano kwam deze Hana-bi niet extra sterk uit de hoek. Een matige 3,5*.


3,5*

Kitano blijft toch wel de meest briljant losse regisseur in een ongeteld aantal jaren. De droge humor, de plotse geweldsuitbarstingen en het serene, Kitano vermengt het allemaal met elkaar alsof het niets is. Dat de film daarnaast ook geweldige muziek heeft en vlekkeloos gemonteerd is, is natuurlijk mooi meegenomen.

Blijft na al die jaren erg sterk.

Viel me deze keer wel sterk op dat het tweede deel iets beter is dan het eerste deel van de film. Hoewel er in het begin ook al genoeg te genieten valt (die baseball worp!) wordt het pas echt geweldig wanneer Kitano met z'n vrouw op reis vertrekt. Een voorbode van Kikujiro.

Verder vooral geweldige editing en een sterke combinatie van geweld, humor en poezie. Kitano blijft verder zelf vooral een uniek figuur en een onmisbaar acteur. Zijn personage draagt de hele film, terwijl ook de bijrollen erg goed ingevuld zijn.

Een erg gave film die perfect is om te proeven van de Japanse cinema. Bevat genoeg typische elementen, maar is daarnaast ook gewoon 100% Kitano.

4.5* en een uitgebreide review

Behoorlijk zen stukken zoals de scènes met de fascinerende tekeningen en het prepareren van de auto en prachtige ingekaderde shots worden afgewisseld met gewelddadige en absurd humoristische gebeurtenissen. Best zware thema's als dood, zelfmoord , eenzaamheid en verlatenheid worden woordloos uitgebeeld.

Sterke film.

Ik begrijp de lovende kritieken en in theorie is dit misschien ook wel een meesterwerk, maar het deed allemaal echt helemaal niets met me..

Beviel me minder dan Dolls, niettemin goede film waarin wordt getoond hoe een gebeurtenis (middels flashbacks getoond) het leven verandert van twee ervaren agenten. Grof geweld (soms niet helemaal overtuigend) wordt afgewisseld met rustige beelden.

Muziek past goed, minimalistisch geacteerd door Kitano.

Mijn derde Kitano; Kikujiro en Sonatine waren vrij aardig maar beiden ook geen overweldigende successen, en helaas beviel Hana-bi nog een stukje minder. Er zitten zeker wat vergelijkbare elementen in, met lange kalme stukken afgewisseld door korte, scherpe uitbarstingen van geweld (of in het geval van Kikujiro, actie van andere soort). En hoewel de film ook zeker zware thema's heeft, zitten er alsnog wel verfrissende stukken humor en lichtheid in. Op zich heeft deze meditatie over verlies, eenzaamheid en spijt in theorie genoeg aspecten die mij goed zouden moeten liggen, en Kitano is ook zeker een meer dan capabel regisseur die mooie beelden schiet en een prima cast (inclusief zichzelf) heeft bijeengezocht. En toch weet Kitano me ook deze keer niet echt te raken. Het verhaal, waar in principe overweldigende hoeveelheden emotie in verscholen zit, liet me grotendeels vrij koud. Jammer maar helaas, ik voelde de film simpelweg niet.

Persoonlijk vind ik dit de beste Takeshi Kitano-film die er is. De combinatie van weelderige schoonheid, onverwachte geweldsuitbarstingen en serene ingetogenheid, is nog nooit zo mooi verweven als in deze schitterende film.

Takeshi Kitano speelt de zeer introverte Nishi, wiens vrouw ernstig ziek is. Omdat ze niet meer behandeld kan worden, adviseert de dokter om met haar een vakantietrip te maken. Iets wat ze beiden nodig hebben. Zeker na de dood van hun dochter, zijn ze uit elkaar gegroeid en stelt hun relatie nog maar weinig voor.
De manier hoe Nishi, dankzij deze trip, weer dichter tot zijn vrouw komt, is tegelijkertijd wonderschoon en hartverscheurend om te zien. Zeker als je weet, dat zijn vrouw niet zo lang meer te leven heeft.
De vele, vaak grappige situaties die ze meemaken, komen, mede door hun achtergrond, heel schattig en bijzonder over. Deze situaties geven ze energie, misschien wel hoop, in een tijd dat het er voor beiden niet al te rooskleurig uitziet.
Nishi heeft namelijk schulden bij de yakuza, die hij heeft opgelopen, om niet alleen de kosten voor de verzorging van zijn vrouw te dekken, maar ook om zijn collega, die na een schietincident verlamd is geraakt, te helpen. Tevens helpt hij zo nu en dan de weduwe van een andere collega financieel uit de brand, een collega die nota bene door dezelfde schutter die zijn collega Horibe in een rolstoel geholpen heeft, doodgeschoten is, tijdens een hinderlaag. Nishi voelt zich door deze gebeurtenissen schuldig en voelt zich verantwoordelijk voor wat er gebeurd is met de dierbaren om zich heen. Het heeft wel als gevolg, dat hij zelf diep in de nesten beland. Hij schijnt er echter niet mee te zitten, gezien hij op een ingenieuze manier, verkleed als politieagent, een bank overvalt, om met dit geld op reis te kunnen met zijn vrouw.
E.e.a. zorgt voor een climax, die onvermijdelijk is.

Hana-bi is niet bepaald een vlotte en gemakkelijke film. Toch zorgt de droogkomische, en bij vlagen zelfs sullige humor voor een heel bijzonder contrast binnen de ellende die de vele personages moeten ondergaan. Het geeft de film een lichtvoetig tintje. Alsof er een sprankje van licht en franje te ontwaren valt binnen de sombere stemming die de film voor een groot gedeelte kenmerkt.
Zo zijn de scenes met Horibe in eerste instantie behoorlijk melancholisch en depressief. Maar zodra hij besluit om te gaan schilderen op advies van zijn collega's nadat hij een schilders-set cadeau heeft gekregen, levert dit een keerpunt op in zijn leven. Hij ontdekt een artistieke gave bij zichzelf waarvan hij nooit had verwacht dat hij deze had. Dit besef levert een prachtige scene op waarin diverse schilderijen van Takeshi Kitano te zien zijn. Overigens is al het schilderswerk wat in de film te zien is, door Kitano gemaakt. Het speelt een voorname rol in de film.

De muzikale score van Joe Hisaishi mag ook zeker niet onvermeld blijven. Hisaishi's werk kende ik al van de vele Hayao Miyazaki-films. Maar zijn beste werk zou hij misschien toch wel maken voor de vele films van Takeshi Kitano. Hana-Bi is daarop geen uitzondering.

Hana-Bi is na al die jaren nog steeds fantastisch. Een meesterwerk van uitzonderlijke klasse. Kitano op zijn allerbest!

Hana-bi is een film waarbij ik wat gemengde gevoelens heb. Zeker geen slechte film, maar ik had het moeilijk met de combinatie van ingetogen drama, de humor en de soms harde actie die de film met zich meebracht. Het meest interessante vond ik de zwijgzame en tegelijk ingetogen momenten tussen Nishi en zijn vrouw. Er werd amper met elkaar gepraat. De stiltes waren soms pijnlijk, maar au fond zag je een koppel dat van elkaar hield.

Net daarom kon ik deze film moeilijk rijmen met de plotselinge geweldsuitbarstingen. En het bloed wordt hier niet gespaard. Daarentegen was het wel fijn om de boodschap van de mooie eenvoudige dingen van het leven naar voren te zien komen in de film. Verder was het ook fijn om wat schilderkunst te zien die mooi was verweven in de film.

Eentje wel om te onthouden en om ooit eens te herzien. Misschien waardeer ik de film dan toch dat tikkeltje meer. Maar bij deze al zeker een mooie voldoende.

Ik zit een beetje tussen Woland en Fisico in. Ik rond naar boven af.

Nee, niet overtuigd. Veel wordt er niet verteld en de film breekt zeer gemakkelijk in twee stukken waardoor het onevenwichtig wordt. Nochtans is de film best knap gemaakt. Efficiënte montage met scherpe cuts waardoor geweld plots losbarst, waarin leven en dood elkaar opvolgen als het ware. Een zwijgzame Kitano als hoofdpersonage is best wel goed gevonden waardoor het simpel plotje (een bankoverval beramen om zijn vrouw haar laatste dagen in schoonheid te kunnen geven) niet meteen duidelijk wordt. Het is ook niet het meest originele idee en ik vond er een zweem van naïviteit in voorkomen. Ook door de niet chronologische structuur van vertellen, is het een beetje afwachten tot je een totaaloverzicht van het verhaal krijgt. Zou ook Kitano beseffen dat zijn plot wat zwakjes was ? Vanaf het moment dat ze samen aan zee zijn, kwam er wat emotie over met een zeer mooie en ontroerende finale maar daarvoor verhinderde het heen en weer springen van de gangster sequenties naar de poëtische sequenties een emotionele connectie. En inderdaad, de film heeft een seventies sfeer over zich voornamelijk door de score van Hisashi (bv het shot van de brug tijdens de generiek deed me denken aan een Hollywood melo detective film). Kitano is inventief als het aankomt op creëren van een personage en visueel vertellen maar lijkt toch moeite te hebben om inhoudelijk boeiend te maken en vervalt teveel in voorspelbaarheid en clichés.

Aardige film, maar ik had hier nog niks bij geschreven en een maand later heb ik eigenlijk al geen idee meer waar dit ding nu over ging. Enkel dat ik het 3 sterren vond. Dat heb ik even moeten terugkijken en teruglezen. Visueel wel oké maar ook wat afstandelijk verfilmd met een nogal onderkoelde rol van Kitano zelf. Ik had vooral het idee naar een wat vreemde film te kijken die weliswaar prima is, maar mij ook niet volledig interesseerde. 3,0*.

De kern van het verhaal is het drama van een zieke/mindervalide partner in een context van extreem crimineel/politie geweld. Het speelt zich af zowel op het niveau van de professionele partner als de liefdespartner van Takeshi Kitano. Visueel wordt dat geïllustreerd met diverse parallelmontages. Kitano balanceert als cop op de grens van goed en kwaad. Uiteindelijk verricht hij het kwade (bankoverval, neerknallen bandieten zonder dat er sprake is van zelfverdediging) om het goede te bereiken (een waardig afscheid van zijn vrouw, een goed leven voor zijn voormalige professionele partner en familie). Wanneer hij in de finale het leven van zijn vrouw en zichzelf beëindigt, is dat geen verrassing na alle eerdere hints.

Hana-bi is een existentiële film waarbij het voor mij wel even wennen is aan de combinatie met het extreme geweld dat Kitano hanteert om zijn problemen op te lossen. Zowel zijn vrouw als hijzelf zijn erg zwijgzaam bij alle gebeurtenissen. Als kijker heb je niet echt weet wat er omgaat in hen. Ze hebben een stilzwijgend liefdesverbond en daarmee moet je het als kijker doen. Geen film om ondersteboven van te zijn. Daarvoor was het mij te afstandelijk. Maar heeft wel een bepaalde kwaliteit.

Kikujiro (4,5*) greep me als Kitano-film meer aan maar de tweede helft van Fireworks vond ik enorm goed. Is vooral een visuele film met weinig dialogen. Denk dat Kitano met moeite aan tien lijntjes komt. Hij is dan ook een man die innerlijk lijdt door alle tegenslag en zich in zichzelf heeft teruggetrokken : een kind verloren, een vrouw die terminaal ziek is, de beste collega die in een rolstoel belandt. Je zou voor minder gedeprimeerd worden. Kitano geeft zijn personages een ziel en gevoeligheid mee, die je doorheen de beelden voelt; de collega die naar bloemen kijkt en er zich kunstwerken bij voorstelt. Of Nishi die spelletjes speelt met zijn vrouw en haar zoveel mogelijk gelukkig wil maken in die donkere uren. De film straalt meer dan eens menselijke warmte uit in contrast met de steriele kilheid en beestachtige brutaliteit waarmee hij zijn vijanden behandelt. Dat maakt Nishi tot een erg complex figuur, die het slechtste heeft gehad en vanaf heden enkel nog het beste wil. Alleen Kitano komt weg met humor in dit soort films. Knappe regisseur die Kitano.