Moon (2009)

Weer eens een film met een prachtige score. Waarom dan niet daarmee beginnen? Direct een van mijn favoriete space soundtracks, die verstillende en soms juist opzwepende piano van Clint Mansell. En dan Moon...een zeer degelijke, maar in (bijna) geen enkel opzicht uitzonderlijke sci-fi film, die met name in de tweede helft wist te boeien.

Het is een beetje een kruising tussen 2001: A Space Odyssey (althans, m.b.t. de plaatselijke HAL-computer) en The Martian, dit werk van Duncan Jones (Warcraft, Source Code). Het concept van een man die op de maan verblijft, maar er langzaam achter komt dat er iets niet geheel in de haak is, is niet al te origineel, maar wist me op den duur wel in haar greep te houden. In die eerste helft is het hier en daar nog wat saai, maar gaat het richting de climax, dan heeft Jones me wel (zeker door, wederom noem ik 'em, de score).

Achteraf bezien besluipt me wel het gevoel dat hier veel meer in had gezeten. De uiteindelijke crux van het plot is immers nogal luguber, daar had ik graag meer van gezien. Nu was het mij iets te veel drama, en dat werkte minder goed. Het acteerwerk van Sam Rockwell (Sam Bell) vond ik namelijk tamelijk matig (de emoties kwamen echt niet over), en voor een bijna one-man show kan dat eigenlijk niet. Wel heerlijke voice acting van Kevin Spacey, die weer geknipt is voor zoiets als dit.

Goed, maar tegelijk een beetje een gemiste kans. 3.5*

N.B. prachtige symboliek/thematiek trouwens. Machines jagen de mens angst aan, maar uiteindelijk zit het grootste kwaad juist in de mens zelf.

Tja. Het enige wat ik goed vind aan deze film is het plot. Ik dacht heel lange tijd dat het een soort van Fight Club en The Machinist toer zou opgaan, maar uiteindelijk een veel acceptabelere weg dat alles verklaart, maar ik ergerde me toch lange tijd aan dat eventueel pad (en de bewuste "vaagheid") en vond het bovendien vrij saai en langdradig, mede omdat je je er ook niet in kan inleven. Het einde maakt veel goed, maar het begin was voor mij zwak.

TornadoEF5
Fight Club?! Haha, HOE dan?

Middelmaat.

Moon begint redelijk goed, laat staan dat het de interesse opwekt. Dat de film nadien ook niet te lang aansleept, werkt enkel in het voordeel ervan… te meer mijn interesse steeds verder afneemt. De film is nooit spannend, de wendingen zijn oké maar ook niet geheel verrassend of meeslepend.

Sam Rockwell is evenwel overtuigend als enige – fysiek aanwezige – acteur.

Duncan Jones doet met de gegeven middelen wat hij kan. De decors zijn typisch sci-fi en hoewel ik het niet verwacht, weinig origineel. Maar vooral het gebrek aan een mooie of intrigerende manier om dit in beeld te brengen zorgt voor een wat grijze film, die blijft hangen in de middenmoot.

3

Qua aankleding en soundtrack niet onaardig, maar dat is het dan ook wel. Een dun en niet al te boeiend verhaal, waarbij het tevergeefs wachten is op enige spanning of interessante wending. De kern van het plot, dat sprake is van klonen, komt al vrij vroeg in de film naar voren, maar heel veel uitleg daarover of uitwerking daarvan wordt vervolgens niet gegeven. Uiteindelijk krijg je toch het gevoel dat het weinig voorstelt, waarbij ook nog eens komt dat de film - ondanks de niet al te lange speelduur - bij vlagen best langdradig is.

Gisteravond met 2 huisgenoten dit opgezet, helaas duurde het nog geen kwartier voordat er andere huisgenoten uitgebreide recepten aan het maken waren en gesprekken aan het voeren waren. Dus toch best veel niet meegekregen aangezien er geen ondertiteling was.

Het concept vind ik best briljant en naargeestig ook vanwege de gevoelens die de klonen klakkeloos overnemen. De uitwerking is traag maar niet heel slecht, maar had veel meer uitgehaald kunnen worden. De visuals zijn fraai en de soundtrack is erg goed zelfs, helaas werd die gister dus grotendeels door m'n neus geboord. Mede hierdoor kwam ik er toch niet helemaal in.

Sam Rockwell is ondanks een goede prestatie miscast. Hij heeft de perfecte looks voor een rol als bad guy of viezerik zelfs zoals in The Green Mile. Niet dat alles daar om draait, maar vind hem een bepaald charisma missen om zo'n film te dragen en het helpt niet dat z'n vrouw bloedmooi is.

7 voorlopig.

Ik zou hem nog eens in de herkansing gooien als je alleen bent, Teejey. Dit is bij uitstek een film die je volle aandacht vereist.

Zwolle84 Dat kreeg ik helaas ook al snel door. M'n cijfer is vooralsnog meer gebaseerd op een gigantische trailer dan de film zelf.

Niet echt slecht maar ook niet goed. Sam Rockwell heeft hier zo zijn momenten in de acting. Een beetje wisselvallig in het tonen van emoties. De chemie met zijn kloon, basically zichzelf, is soms wat zoek. Maar wie zoekt die vindt, en uiteindelijk vindt hij ze wel want in het tweede deel kreeg hij me net iets meer mee. De soundtrack wordt dan ook beter of met name is de soundtrack vooral sterker aanwezig. Visueel vond ik het best te smaken.

Moon is een verdienstelijke poging van Duncan Jones, maar verder dan dat komt hij voor mij niet. En ik weet ook wel dat een one-man show nooit makkelijk is, maar je moet de kijker geboeid kunnen houden en dat weet hij niet te doen. Nochtans ben ik een grote fan van de ruimte (al doet de setting uiteindelijk te weinig ter zake en dat is een gemiste kans). Volgens mij ligt het vooral aan de schrijver die hier niet met een al te sterk script afkomt. Hierdoor komt Moon niet verder dan de zoveelste kloon, AI, machine film omdat het niet clever genoeg is in de plot.

Kevin Spacey heeft een niet al te grote rol maar voor een AI systeem is hij aardig geschikt. Dat robotachtige in zijn stem heeft hij wel. Hetgeen ik het meest jammer vind is dat ik hier iets "nieuws" van had verwacht, maar het is (zoals tbouwh zegt in zijn review) een mix van een in mijn ogen goede film The Martian en een gedrocht 2001: A Space Odissey. Voor de visuals ga ik nog een half punt meer geven maar op hoger dan 2* kom ik niet. I know, ik ben wellicht iets kritischer wanneer het op ruimtefilms aankomt.

Zo bij tijd en stond een ruimtefilm staat wel goed op je kijklijstje. Ook van deze Moon behoorlijk genoten. De vergelijkingen met het grote broertje van de film van Kubrick zijn niet ver weg, maar deze Moon gaat niet zo ver. Deze Moon is gemoedelijker en is voor een ruimer publiek toegankelijk.

Sam Rockwell doet het uitstekend. Niet zo evident om een film helemaal alleen te dragen en dqt is toch iets wat hij niet gewoon is. Rockwell is een uitstekende villain in diverse bijrollen in verschillende films, maar dit was toch wat anders. Een schot in de roos was het als een soort arbeider-astronaut, geen verheven techneut, maar als een doodgewone man als jij en ik die zijn dagdagelijkse wil doen. Gerty - HAL-toestanden blijven de hele film door je hoofd spoken - wordt eveneens uitstekend vertolkt door de monotone soms creepy stem van Kevin Spacey. Het decor doet eveneens aan 2001 denken met zijn klinische witte ruimtes. Verder - hoe kan het ook anders - prachtige beelden van de maan, aarde en space.

De plottwist zag ik niet aankomen en het doet je nadenken over je identiteit. Hoe zeker kan je van jezelf zijn dat je uniek bent? Hoe moet het voelen wanneer je ontdekt dat je gekloond bent? Geen gevecht met de kloon of Gerty. Op dat vlak blijft de film sereen én geslaagd. Leuk om eens gezien te hebben. Zwevend tussen 3,5* en 4,0*.

Verrassend leuke film eigenlijk wel. Eigenlijk maar 1 fysiek karakter in de hele film en dat kan al snel eentonig worden maar wordt hier leuk opgepakt en verwerkt.
Let ook even op de maan beelden. Een zwarte ruimte met biljoenen sterren die schitteren aan de hemel. Waar hebben we dat NIET eerder gezien? Oh ja, de foto's van de astronauten die "echt" op de maan waren

“I hope life on Earth is everything you remember it to be.”

Interessante sci-fi film van Duncan Jones. Science fiction in combinatie met een mooi menselijk verhaal levert meestal de beste sci-fi films op, en Moon is daar geen uitzondering op. Dat het uiteindelijk over klonen gaat kwam voor mij als een verassing, en van daaruit wordt het eigenlijk alleen maar beter. Want klonen hebben natuurlijk ook menselijke emoties, en de scene met Sam (fantastisch geacteerd door Rockwell), die voor het eerste zijn volwassen dochter ziet, is een hoogtepunt in de film. Hoewel de grootste kracht van Moon misschien wel de fantastische score van Clint Mansell is.

Wat een heerlijke film was dit !!

De soundtrack, het concept.. ik hou hier echt van !!

4☆

Na lange tijd weer eens voor gaan zitten, met de herinnering aan een hele goed film. Nu is het dat nog steeds wel maar net als met Ex-machina is de geest wel aardig uit de fles als je de clou weet. De film moet het voornamelijk van zijn mysterie hebben. Desalniettemin is het wel een hele mooi film. De maanlandschappen zien er werkelijke fantastisch uit. Sam Rockwell, die zich aardig in mijn lijstje favoriete acteurs aan het nestelen is, doet het meer dan prima. De score met de piano is erg mooi, en hier en daar is er een mooi sinister what the hell is going on sfeertje, maar uiteraard is die sterker wanneer je net als Sam zoekende bent. De film beklijft niet in den bijzonder bij een herkijk zoals sommige anders films wel doen ook al weet je de clou/afloop al.

Desalniettemin een meer dan prima Sci-fi mysterie met aardig wat parallellen richting raadsels als The machinist en 2001: Space Odyssey.

Van overacting gesproken. Sam Rockwell is niet echt mijn favoriete acteur, hij heeft altijd iets arrogant. Het is een wat filosofische SF-film geworden. Het begin is wel goed omdat je de clou nog niet kent. Maar eens die boven komt lijkt de trein helemaal ontspoort. Het mocht wat subtieler, wat intiemer. En aub een betere acteur in de hoofdrol.

Hier kan ik mij grotendeels in vinden. Inderdaad een taaie, maar ook een saaie zit vanavond. Nou heb ik zelf ook niet zoveel op met Sam Rockwell, want die acteert wisselend qua prestatie en vind hem hier niet optimaal. Buiten het ruimtestation is het visueel mooi gefilmd, maar binnen had ik het gevoel dat ik naar een aflevering van de tv serie Buck Rogers in the 25th Century (1979-1981) zat te kijken. Dit was hem niet en kan hem dus ook niet meer beoordelen dan met een 1.5