- Home
- Films
- The Tree of Life
- Filtered
The Tree of Life (2011)
Genre: Drama
Speelduur: 139 minuten / 188 minuten (extended cut)
Oorsprong:
Verenigde Staten
Geregisseerd door: Terrence Malick
Met onder meer: Brad Pitt, Sean Penn en Jessica Chastain
IMDb beoordeling: 6,8 (183.678)
Gesproken taal: Engels
Releasedatum: 2 juni 2011
On Demand:
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Pathé Thuis
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot The Tree of Life
"Nothing stands still."
De elfjarige Jack heeft twee broers en woont bij zijn ouders. Op jonge leeftijd lijkt alles hem toe te lachen. Zijn moeder is lieflijk en vergevingsgezind en zijn vader probeert hem klaar te stomen voor de harde wereld. Dat de wereld inderdaad geen prettige plaats is, leert Jack als hij in aanraking komt met ziekte, lijden en de dood. Als volwassen man wordt Jack een verdwaalde ziel in een moderne wereld die op bijzondere wijze zijn weg probeert te vinden.
Externe links
Acteurs en actrices
Mr. O'Brien
Jack
Mrs. O'Brien
Young Jack
R.L.
Steve
Grandmother
Guide
Mr. Reynolds
Architect
Video's en trailers
Reviews & comments
frederikvb
-
- 9 berichten
- 1100 stemmen
Zeer straffe filmervarring! Immense rijkdom aan schiterende overdonderende beelden begeleid door mijmerende voice-overs en prachtige muziek. De gekende Malick stijl maar nog verder doorgetrokken. Minutenlange beelden van planeten, celdelingen, vulkaanuitbarstingen, levendige oceanen, dinosaurusen ... de twee jongedames achter mij die waarschijnlijk enkel voor bratt pitt kwamen en nog nooit van Terrence Malick gehoord hadden, schrokken zich een bult en wouden dat ze toch maar voor de piratenfilm hadden gekozen. Ik vond het fantastisch! Een familie-epos ingebed in de grote themas van het onstaan, leven en dood, religie... Weinig plot, weinig dialogen maar impressionistische schetsen vol emoties, een genot voor oog, oor en brein.
Ik ga hem zeker nog eens opnieuw bekijken, na één kijkbeurt is het onmogelijk een degelijke mening te vormen en alles trachten te vatten. Volgens mij wordt ie net als de andere Malicks beter per kijkbeurt.
houbi
-
- 54 berichten
- 10420 stemmen
De nieuwe van Malick…
Ik zag hem vandaag voor de 2de maal.
Een soort scheppingsverhaal met veel symboliek.
Over leven, dood, liefde, familierelaties, geloof, enz…
Wederom een film die zéér uiteenlopende meningen zal veroorzaken!
‘kWeet niet hoe dit in andere landen verloopt maar bij ons in Belgie (Kinepolis Hasselt) wordt net voor de film aanvangt een bericht getoond dat Malick al sinds midden jaren ‘70 bezig is met het idée van deze film uit te werken.
Vreemd en vervelend, want uiteraard zijn je verwachtingen dan torenhoog gespannen en dat geeft meestal een nefast oordeel.
Malick’s typische filmkenmerken -fotografische beeldenpracht met voice overs- komen weer ruim aan bod.
Dit poetisch drama verlangt meer dan ooit een kijker die meedenkt en zijn eigen betekenis kan toekennen aan de beelden en voice-overs.
Maar… sommige beeldfragmenten…... daar heb ik het in deze Tree of Life toch moeilijk mee.
Dit nare gevoel had ik in al zijn vorige films zeker niet. Integendeel.
Enkele voorbeelden:
- * Het fragment met de dinos… ...‘kVond het ongeloofwaardig en zeer bevreemdend om zien, toch in een Malick film, dat hij deze pre-historische dieren opvoert om aan te tonen dat overheersing versus onderwerping van alle tijden is, en -naar mijn mening- een technisch zwakke dino-uitvoering anno 2010.
- * Talrijke prachtige beeldfragmenten... … maar zeer vaak had ik de indruk dat er bijvoorbeeld in films als Koyaanisquatsi deze soortgelijke beelden (om het woord identiek niet te gebruiken) al zaten, zelfs vele malen imposanter!
- * Idem met talrijke natuur- en onderwaterbeelden: Onderwatershot vd Hamerhaaien, Kwallen, enz…(Identieke??) soortgelijke beelden in de docu’s Earth, Oceans, Sharkwater enz,
- * Enz… Vreemd, want bij de aftiteling wordt nergens naar deze films of docu’s verwezen.
Let wel, ik vind deze, net als zijn vorige films, technisch briljant. Tevens een schitterende Klassieke muziek soundtrack, subliem acterende kindacteurs, enz…
Maar… aan mijn hooggespannen verwachtingen werd na 2 kijkbeurten helaas nog niet voldaan.
De enorme emotionele impact die The Thin Red Line op mij had, is er (momenteel) nog niet.
Een derde kijkbeurt is een beetje van het goede teveel.
Da’s voor llater als ie hopelijk op Blu-ray veschijnt.
Voorlopig: een dikke 3,5 tot een kleine 4.
donnie darko
-
- 6136 berichten
- 2654 stemmen
Na een herkijkbeurt de volle 5* en een top 10-plaats.. Dit is geen cinema meer, dit is pure kunst, poëzie!!
Ik heb er eigenlijk echt geen woorden voor.. Eén van de meest ambitieuze films die ik ooit heb gezien, maar geenszins een mislukking..
synec
-
- 752 berichten
- 439 stemmen
Ik snap niet dat mensen dit een mislukking noemen. De film is natuurlijk ZO ambitieus en groots, dat de mensen er gemakkelijker dat woord op kunnen/ willen plakken. Hij is bij de 2e kijk beurt toch heel mooi op zijn plaats gevallen. Deze prent lijkt op het eerst zich niet zo maar is naar mijn mening totaal beheerst in alle shots, structuur en narratief als je net genoeg ‘open minded’ kan zijn.
De emotionele kern is ontzettend sterk in zijn ‘amper plot’ verhaal. Het wordt verteld door kleine en grote impressionistische momenten/scènes, waar Malick besluit om het je te laten voelen door je observaties en ervaringen, eerder dan door het te vertellen met het klassieke. Zo komt het verhaal op een bijzondere manier op je over. En dan ligt het maar aan jou of je mee wil gaan of niet en dat zal afhangen aan je eigen gevoel, herinneringen, persoonlijke ervaringen, bedenkingen en zelfs je filosofisch standpunt of eventueel je geloof. Kan je en doe je dat, dan krijg je een ongekende poëtische ervaring van emotie en schoonheid wat bij mij het geval was. Dat is net de kracht van zijn films en dat is nooit anders geweest bij Malick. Als je hier naast kijkt zal de film inderdaad weinig indruk op je maken buiten de mooie plaatjes. Wat wel vaken gezegd wordt bij een Malick film. "Mooie beelden maar emotioneel leeg"... yeah right. Weinig films komen ook maar in de buurt van de emotionele impact die een Malick film me geeft. En daarom zal hij altijd tot mijn favoriete regisseurs behoren.
Maar ja, dat is slechts mijn idee.
Bij een tweede kijk beurt krijgt The Tree of Life de zelden 5 sterren die ik geef. Maar misschien nog geen top 10. Daarvoor hou ik net nog niet genoeg van de film. Daarvoor heb ik meerdere visies nodig maar hij zal er ongetwijfeld belanden en misschien zelfs mijn nummer 1 overtreffen. Het is echt een film die opnieuw beleeft en verder ontdekt kan worden. Eentje die zeker meerde malen moet gezien worden en hopelijk zullen de mensen dat ook doen.
lykathea
-
- 1872 berichten
- 684 stemmen
Het was... ongelofelijk. Het eerste half uur tart met alles wat tegenwoordig als cinema wordt gezien, vooral met het hoogpunt uit Hollywood. Noé is er in Europa, qua visuele trip, maar wat laat Malick hier een visuele pracht zien zeg. Haast compleet narratief-loos, simpelweg de meest spectaculaire beelden die je maar kan bedenken, met de meest passende en kippenvel creerende muziek die het versterkt.
Daarna volgt een film, een film die alsnog niet te vergelijken valt met hedendaagse cinema. Dat we terug moeten grijpen naar één van de klassieker des klassiekers uit 1968 zegt genoeg. Dit komt maar eens in een hele lange tijd voor. Qua beeld, narratief, filosofie, subliem uitgewerkt.
En uiteindelijk - na één kijkbeurt - kom je tot de conclusie dat dit ten eerste gewoon écht een ervaring is die je moet meemaken. En ten tweede pas een film die je kan gaan beginnen te interpreteren, maar waar je na de eerste kijkbeurt never ever ever uitkomt.
En daarom staan er nog veel tripjes naar de bioscoop gepland.
RemyBl
-
- 2262 berichten
- 4180 stemmen
Wat een ongelovelijk overweldigende filmervaring.
Ik ben blij dat ik deze film in de bioscoop ben gaan bekijken, het geluid en de beelden komen dan helemaal tot hun recht (film draait in Tuschinski 6, prima zaal!).
Het popcorn etende romantische stel naast mij had er een zware zit aan, maar voor mij was het een fantastische spannende rit. Spannend ook in de zin dat ik bang was dat de regisseur zich zou gaan vertillen in zijn ambities (wat niet gebeurt naar mijn mening). Dan nog wat opmerkingen die iedereen al heeft gemaakt: wonderschoon verfilmd (misschien wel het beste wat ik ooit heb gezien), geweldige editing (ik kan het niet goed beschrijven, maar moet denken aan jazz, heel muzikaal in ieder geval met aangename tempo wisselingen), top acteerwerk van de gezinsleden, prachtige muziek.
Een film die je minder met je hoofd moet kijken, maar meer met je gevoel en hart. Mijn hart heeft het gestolen, ik was de gehele middag vervuld, een mokerslag.
Terrence Malick rules!
5*
edejong
-
- 277 berichten
- 531 stemmen
Wat een fantastische film, die zeker niet aan iedereen besteed is! Achteraf hoorde ik ook veel bezoekers zich uitlaten over hoe saai en onbegrijpelijk de film was. Jammer dat men tegenwoordig drie actiescenes per minuut verwacht. Ik vind het wel erg lastig om op te schrijven wat ik allemaal wel niet uit deze film kan halen. Maar een aantal zaken die voor mij uitsprongen waren wel het 'coming of age' aspect, prachtig en ergens ook wel bizar om te zien hoe een religieuze opvoeding zo'n impact heeft op de belevingswereld van de jonge jongens. (denk aan het stuk met de lingerie van de buurvrouw en het schuldgevoel erna, de opmerkingen over de hypocrisie van de vader en de worsteling met zichzelf (naar mijn inziens verwijzend naar Job, waar de film mee begint)) Maar ook het samenvoegen van het begin van leven (en begin van de aarde) tot het einde daarvan en de rouwverwerking die daar opvolgt, en die tijd nodig heeft, te zien aan de volgens sommigen 'veel te lange en slome natuurbeelden'. In een woord een prachtige prachtige film.
jipt
-
- 3416 berichten
- 3153 stemmen
Meesterwerkje nummer 2 van deze regisseur. Goed geniaal dit. Over opgroeien, geloof, broederschap, twijfel en de keuze van de 'goede weg' kiezen. Is natuurlijk multi-interpretabel, zou ook niet weten of ik nou voor de vaderkant of de moederkant moet kiezen. Aan de ene kant, de vader kant, is streven naar succes iets mooi, maar daar slaan we vaak in door en leidt dit tot teleurstelling. Aan de andere kant, de kant van de moeder, is liefde en geluk hetgeen wat een mens zoekt, maar leidt dit wel ergens toe. Denk persoonlijk dat de regisseur voor de tweede heeft gekozen, alhoewel hij zowel bij beide kanten positieve als negatieve punten laat zien. Allemaal hartstikke interessant om een discussie over te voeren.
Maar goed ik dwaal, af. Filmtechnisch natuurlijk geweldig, maar verhalend ook heel knap en enorm diepzinnig. 4,5* for the time being, maar denk dat ik daar na een nachtje slapen wel een 5* van maak.
Ach waarom ook niet, 5*
Montorsi
-
- 9620 berichten
- 2272 stemmen
Film van epische proporties. Overweldigende cinema, tot elk shot en elke camerabeweging afgewerkt. Maar toch ziet de cameravoering er vaak losjes en vrijblijvend uit en is het nergens star of te opvallend gescript. Verder is het kleurengebruik en het contrast fenomenaal en is het zo ongelofelijk soepel qua trip in het begin dat je eigenlijk niks anders kunt doen dan met open mond aanschouwen wat je dan ziet. Beelden van de tijd van de dinosauriërs die bij vlagen tegen het kitscherige aanzitten, maar wel werken, net als de komeetinslag die alles wegvaagt.
Dan volgt een verhaaltje waar je de hele aardse cyclus aan kunt koppelen. Ik heb zeker niet alles begrepen, maar was daar eigenlijk ook amper mee bezig tijdens de film. Na het lezen van verschillende visies kan ik wat meer plaatsen. Qua tijdsbeeld en sfeer zat de fase erg goed, en hoewel het qua beeld en geluid een stuk minder imponerend was, was het voor de rode lijn een aangenaam stuk. Ik was ook onder de indruk van de lichtinvallen die Malick hanteert in dit stuk. Minste stuk vond ik echter het einde, zelfs een beetje pathetisch hoe Penn om zich heen kijkt naar niks. Al is het wel grotendeels te vergeven.
4.5*, cinema waar over 50 jaar nog over gesproken wordt.
Macmanus
-
- 13726 berichten
- 3630 stemmen
Eens met de positieve geluiden.
Prachtige film die heerlijk voortbeweegt. Het is een film die beeld, geluid, verhaal in elkaar weeft en dan betovert. Het zijn films die je zo nu en dan tegen komt, Enter The Void, The Fountain zijn enkele films die in deze lijn vallen in mijn ogen. Films die je kijkt je iets doen en daarna nog dagen rondspoken. Het is visueel niet zo gestoord als Enter the Void dus voor de oudere kijkers zal deze meer in de smaak vallen. Maar desalniettemin is het qua tempo, montage, geluid, soundtrack de cinema die enkel echt grote regisseurs kunnen maken.
Malick heeft me overtuigd. 4.5 sterren.
Dreiecke
-
- 2768 berichten
- 902 stemmen
Vandaag op een vrije dag met de trein naar een andere stad gereisd, speciaal voor deze film. Het was de moeite zeker waard.
The Tree of Life was een beleving, inderdaad pure poëzie! Wat mij aansprak is het oog voor detail in het leven van het gezin in de jaren '50 en ook het feit dat dit leventje nietig is ten opzichte van de getoonde beelden van moeder aarde en van het heelal.
Ik vond de natuurbeelden, zoals vulkanen, geisers, planeten en onderwater taferelen héél fraai. Ik vind dit kunstzinnig ingevoegd in de film, maar vond dit stuk wel erg lang duren.
De personages: de opgroeiende jongens, de dominante, harde vader en de lieve, zachte moeder vond ik perfect uitgewerkt, wel geheel volgens de christelijke maatstaven in de bijbel. Fouten in de opvoeding (overdreven strengheid en hardheid) gaf vader gelukkig later toe, hoewel ik denk dat de kinderen daardoor al beschadigd waren, dat maakte hij niet zomaar ongedaan door achteraf zijn excuus aan te bieden.
Overigens voelde het drama met thema rouwverwerking voor mij loodzwaar aan.
En daar kom ik dan meteen bij hetgeen mij ook tegenstond, namelijk de vragen aan God, die tijdens de film fluisterend gesteld werden, een constant 'Waarom?'. Er werd duidelijk uitgegaan van de bijbelse God, ook door het verhaal van Job aan het begin. Voor mij hoeft dat niet (de geloofscrisis), het voelt opdringerig. Door anderen zal dit wellicht als vanzelfsprekend of als troost worden ervaren.
"Ik geef mijn zoon aan U" is voor dit gezin een parallel met en een antwoord op het geven van de Zoon door God en daardoor erkenning van het verlies, het echt begrijpen en aanvaarden ervan. Dat is vergeving. God is niet meer de schuldige, er wordt niet meer 'waarom?' gevraagd.
Aan het eind kijkt Jack omhoog naar het gebouw met voor het eerst een heldere, lachende blik en voelt de vergeving (van zichzelf) binnenstromen (mijn interpretatie) en daarna zie ik de scene op het strand als het gevolg van die vergeving, namelijk werkelijk contact en liefde tussen de gezinsleden en geliefden en het op zijn plaats vallen van het verleden.
Ik zou deze film niet snel nogmaals willen zien en dan met name door de traagheid van bepaalde gedeeltes. Vanwege de fraaie vormgeving zal ik 'm echter over een poosje vast nogmaals bekijken.
wwelover
-
- 2553 berichten
- 3491 stemmen
Zonder dat ik eigenlijk wist waar de film over zou gaan, ondanks dat ik veel positieve dingen had gelezen over de film ben ik naar Tuschinski gegaan. Perfecte locatie om deze film te kijken overigens. Had hoge verwachtingen, en die zijn uitgekomen. Het is misschien niet de allerbeste film die ik ooit heb gezien, en ga hem zeker niet binnenkort nog een keer kijken. Maar het is absoluut een magnifieke film. Ontzettend knap van Malick om in deze tijd zo'n film neer te zetten.
Ten eerste is het visueel een vernieuwende dimensie. Ik las al meerdere malen de 2001: A Space Odyssey van nu, en dat klopt ook wel. De natuurbeelden en tussenbeelden van cellen die splitsen, echt prachtig gedaan. Het camerawerk was ook bij de 'gewone' scenes echt verbluffend goed.
Maar er was natuurlijk ook nog een verhaal, en ondanks de wat vreemde opbouw vond ik het wel erg mooi. Met twee hele interessante karakters, namelijk de vader en Jack (zowel oud als jong). De ene moment een spelende vader en de andere moment ontzettend hard voor zijn kinderen. De film geeft een hoop mee om over na te denken. De voice-overs en stiltes waren ook vaak erg goed. Ook een uitstekende score die ik zeker ga halen binnenkort.
Bijzondere cast ook, Brad Pitt laat toch wederom zien dat hij een grandioos acteur is (in tegenstelling tot zijn vrouw Angelina ) en Sean Penn doet het ook goed, al is zijn rol niet heel erg uitdagend. Het gevaar zit vaak wel bij kindacteurs, maar daar heb ik absoluut geen aanmerkingen op. Jessica Chastain vond ik overigens niet zo heel bijzonder daarentegen.
4.5* en kijk erg uit naar zijn volgende project, al moet ik de meeste anderen van hem ook nog kijken
Paalhaas
-
- 1569 berichten
- 2443 stemmen
Malick is in zekere zin de Dostojevski van de cinema. Zijn films zijn allerminst verfilmingen van Dostojevski's boeken, komen er zelfs niet in de buurt (Malicks cinema is uiteraard eerder poëzie dan proza), maar de bindende factor tussen hun kunst is de grenzeloze liefde voor het leven en de medemens die uit iedere pagina/scène spreekt. "The only way to be happy is to love."
Een waarheid als een koe, en de twee personen die ik heb genoemd waren/zijn al op de hoogte.
Visueel is The tree of life zo goed als onfeilbaar. Met open mond heb ik zitten kijken. Ook de prachtige muziek werkt wonderen, op een enkele overijverige sopraan na. Thematisch is het heerlijk discussievoer ook natuurlijk. The way of grace vs. the way of nature.
Hoewel dit misschien wel de meest schaamteloos pretentieuze film ooit is, wenste ik zelfs dat de film wat meer van die pretentieuze beelden zou tonen toen het gezinsverhaaltje over opgroeiende jeugd met alle clichéverwikkelingen wat te veel de overhand kreeg.
De slotscène was echter de bekroning van de film. Voorheen zat ik dan wel met open mond, maar nu zat ik ook echt continu op het puntje van mijn stoel. De boel "snappen" werd inferieur. Fenomenaal.
Mijn bedenkingen zijn hetzelfde als bij The thin red line (een overkill aan lukrake filosofische bespiegelingen), maar lieve help wat een ontzagwekkend kunstwerk heb ik vanavond mogen aanschouwen!
maxcomthrilla
-
- 15565 berichten
- 2761 stemmen
Wonderschoon!
Terrence Malick was voor mij tot dusver gewoon een interessante regisseur. Een beetje schrijnend voor hem is dat ik Badlands lange tijd zijn beste film vond. The Thin Red Line & The New World bevatten beiden bergen aan potentieel en zijn op hun beste momenten niet bij te benen door Badlands maar uiteindelijk slaagden beide films er nooit in om de hele tijd te overtuigen, met name The New World, deed mij de hoop opgeven dat Terrence Malick zijn belofte ooit nog eens in zou gaan lossen. Mijn interesse werd pas aangewakkerd door een geweldige trailer.
Vooraf was ik er echter nog niet helemaal gerust op. De grootste obstakels zouden weleens de overbekende acteurs kunnen zijn of dat Malick het niveau van de trailer gewoon niet de hele film vast zou kunnen houden. Een paar minuten onderweg was voor mij al snel duidelijk dat deze film nauwelijks stuk zou kunnen. Ik ben een beetje een dromer af en toe en mag mij soms graag laten verwonderen door de wereld om mij heen, al snel bleek dat Malick en ik op dezelfde golflengte zaten.
Het camerawerk is zweverig, de beelden zijn ongelofelijk mooi belicht. Later in de film zit er een scene waar de moeder haar was ophangt, de lichtsinval op dat moment oogt nog lichter dan het toch zeker niet slecht gewassen beddengoed. En de scene waarin we Sean Pen in een gebouw zien lopen is niet geheel toevallig een gebouw met heel veel ramen! De scene waarin we terug in de tijd gaan is weergaloos, Malick laat zien dat hij een ware virtuoos is! De muziek sluit perfect aan op de beeldenpracht en de filosofische bespiegelingen die geen wederhoor vonden in de vorm van een antwoord droegen alleen maar bij aan een unieke sfeer.
Af en toe kreeg ik echt rillingen over mijn hele lijf en dat was niet omdat ik het koud had maar omdat ik geraakt werd door de schoonheid van het aardse bestaan. Het verhaal mag ik ook zeker niet onvermeld laten, de periode waarin we de jongens op zien groeien zijn subliem in hun herkenbaarheid, tevens lijkt Malick wel een kind die zijn publiek meeneemt op reis en ons nog maar eens laat zien hoe mooi sommige ogenschijnlijk gewone dingen toch wel niet kunnen zijn. Ik kon er geen genoeg van krijgen!
Jessica Chastain levert een topprestatie als liefhebbende moeder, zij is er mede verantwoordelijk voor dat je jezelf even kan laten onderdompelen in een warm bad vol liefde, want dat is toch waar het uiteindelijk allemaal om draait?! Ook Brad Pitt verbaasde mij met prima acteerprestaties. Er was geen moment waarop ik dacht dat hij een karikatuur figuur was, terwijl de rol die hij speelt van 'autoritaire vader' zeker geen makkie was. En de rol van Sean Penn is redelijk beperkt gehouden. Goede keuze, omdat deze film uiteindelijk niet draait om zijn acteurs, hij heeft immers toch een bekende kop!
Ik ben echt diep geroerd door deze film, zowel op visueel als verhaaltechnisch gebied! De scenes op het strand, richting het einde waren weer een goed voorbeeld van een perfecte combi: zwijgende personages die troost zoeken bij elkaar terwijl we tussendoor een shot zien van de zee die gescheiden van elkaar wordt door een smal strookje grond. Oef! Hoe mooi! Ik wil nog een keer!
Een dikke 5* en een 2# plek in mijn top 10 ( Sorry, Any Way The Wind Blows ). Malick weet gelukkig nog zijn magnus opus af te leveren, nu kan hij met een gerust hart met pensioen gaan.
kos
-
- 46075 berichten
- 8459 stemmen
De opening van de film, met deze muziek (vanaf 2:20) was echt om te janken zo mooi...
YouTube - John Tavener - Funeral Canticle 1/2
-edit- mijn vorige recensie
Film begon wonderschoon. Eerste halfuur is echt met open mond kijken en ook stiekem genieten hoe het bioscooppubliek om me heen reageert. Die scenes in de tuin onder die fan-tas-tische muziek en daarna de hele ontstaan van het leven achtige sequentie zijn erg gaaf.
Lacrimosa-scene is inderdaad ook briljant.
Daarna begint meer de 'normale film' en dat valt toch wel tegen. De bekende acteurs zijn inderdaad storend in dit verhaal en de film begint zich meer en meer te focussen op een soort vader-zoon plotje die ik totaal niet in de rest van de film vind passen.
De film kakt daarmee behoorlijk in zo rond het midden.
Naar het einde toe komt er dan ook een soort overduidelijke poging zwaarwichtigheid en diepgang bij de kijker te laten voelen die je in principe helemaal niet voelt, culminerend in een mensen op het strand scene waar ik stiekem gewoon gegeneerd zat te lachen en hoofdschuddend tussen het andere bioscooppubliek die het waarschijnlijk allemaal heel bijzonder vonden.
Nee, de film had gewoon dat eerste half uur moeten doorpakken en echt een mokeerslag moeten uitdelen, maar wordt helaas een rommeltje waarin slechts enkele losse wondermooie scenes te zien zijn. Komt in de verste verte niet in de buurt van een 2001, waar ze dit mee plachten te vergelijken.
Wel even snel de muziek downloaden nu.
p.s. dat ene zoontje leek wel echt sprékend op Pitt zelf zeg.
Inmiddels opgehoogd vanwege:
Cupido
-
- 502 berichten
- 1803 stemmen
Wat te zeggen over Malicks nieuwste telg. Uiteraard is dit weer een werk van uitzonderlijke schoonheid, waarbij de hand van de meester in elk shot voelbaar is: de wiegende camera, de ritmische montagesequenties, het weglaten van narratief, meedobberen op gedachten en herinneringstromen. Malick weet als geen ander de kleine spaarzame momenten in het leven (een blik, een glimlach, een aanraking) op film te vangen. En altijd zijn daar de fluisterende gedachtestromen van de personages en de klassieke muzikale begeleiding onder de beeldenpracht. Misschien nog prominenter zijn de klanken van fluitende vogels, het gekabbel van beekjes en rivieren en het geraas van de wind. Alles bruist en leeft in Malicks wereld.
Het is een oneindige stroom van leven die ooit begon met de oerknal, het universum, de aarde, de eerste levenscellen, de dinosaurier en ons tenslotte brengt naar de ontwaking van de complexe levensvorm die de 'mens' heet. Altijd aanwezig is de cyclus: de vergankelijkheid van levensvormen die plaats maken voor andere of nieuwe levensvormen. Niets is voor eeuwig behalve het leven zelf: de bron. Meest centraal in de film staat het jaren '50 gezin en de botsing tussen 'nature' (de vader, het verstand, het ego, dissonantie) en 'grace' (de moeder, het gevoel, integriteit, harmonie). Diep ontroerend is de manier waarop vooral de oudste broer hier mee omgaat: altijd vindt het geworstel tussen vader en moeder in hem plaats. Natuurlijk maken deze aspecten 'the Tree' tot de grootste, meest ambiteuze en fragmentarische film van Malick tot nu toe, maar in zekere zin zijn deze thema's inherent aan zijn werk. Malick giet dezelfde stijl en thema's in een andere tijdsperiode of setting.
Hoewel de film rijk is aan symboliek en het gemis aan structuur de kijker misschien het gevoel geeft dat we te maken hebben met een enorm pretentieuze puzzel is de film vrij simplistisch in wat het wil vertellen, of beter gezegd: wat het je wilt laten voelen. Pitt vertelde in een interview dat Malick eerder een spiritueel ingesteld mens is dan religieus en in zekere zin sluit Malicks boodschap aan op veel spirituele leren die in essentie allemaal hetzelfde zeggen: ontwaak, geniet van al het leven om ons heen, zet je er niet tegenaf, accepteer wat is, onze problemen stellen niks voor binnen de oneindigheid van het bestaan. Veel critici betichten Malick van mooifilmerij, maar hoe kan je de kijker het wonder van het leven nou laten ervaren zonder dit wonder te laten zien en horen? Malick slaagt hier grandioos in en ik denk dat ik niet overdrijf als ik stel dat de beste man een groot spritueel leermeester van onze tijd is.
Heb ik dan totaal geen kritiek op de film? Jawel, maar deze kritiek is net als onze menselijke problemen redelijk verwaarloosbaar binnen de algehele ervaring: Zo vond ik de dino's niet altijd overtuigend geanimeerd, sleept het jaren '50 gedeelte hier en daar een beetje door teveel repetitie, en is de climax zelfs voor Malick's begrippen wat dweperig. In mijn gedachten worden deze scénes echter nu al beter.
rep_robert
-
- 27289 berichten
- 3855 stemmen
Heb toch gemixte gevoelens over the Tree of Life overgehouden, de film is in ieder geval minder dan waar ik van tevoren op geoopt had.
Waar het voornamelijk mee de fout in gaat is de overdaad aan pretenties van Malick. Sorry hoor, maar 20 minuten lang een evolutie(had het pas door toen ik die dinosaurussen zag) laten zien gaat mij gewoon te ver. Ondanks dat het er allemaal weergaloos mooi uit ziet(misschien qua cinematografie wel het mooiste wat ik ooit heb gezien) voegt het gewoon 0,0 toe aan de film(voor zover je het nog film mag noemen).
Het enige wat eigenlijk ontbrak bij die beelden was een voice-over van David Attenborough. Dit constant denkende bij deze beelden moet ik zeggen dat ik in de lach schoot, het ging echt gewoon helemaal nergens meer over. Helaas zat er dan ook een zwaar religieus tintje aan de film, iets wat ik persoonlijk zum kotsen vind. Dat gepraat richting god het eerste half uur heb ik dan ook helemaal niets mee.
Gelukkig nam de film op de helft een positieve draai, eenmaal ontwaakt uit de geüpgraded Planet Earth achtige documentaire volgt een prachtig portret van een stel kinderen dat opgroeit. Qua melancholie scoort de film wel erg hoog bij mij, veel herkenbare situaties ondersteund door visuele pracht van een plaatjes en muziek die zijn weerga niet kent. Vond de jongetjes echt fenomenaal acteren, de emoties bij het coming of age gedeelte vind ik dan ook veel sterker dan de filosofische uitingen van Malick in de rest van de film. Wel ontbreekt er enige structuur in het verhaal, waardoor het af en toe rommelig overkomt.
Technisch gezien is dit dan ook een meesterwerk en ben ik echt heel erg onder de indruk. Alleen zo jammer dat het dan ook weer moet eindigen in een filosofisch, religieus gedoe waarbij een moeder haar zoon uiteindelijk kan loslaten en mee kan geven aan god. Heb hier persoonlijk weinig mee en het is zo lang uitgerekt dat je uiteindelijk ook wel blij bent dat de film is afgelopen.
3,5*(omdat je zo'n technisch perfecte film niet lager kan/mag geven). Een herziening zal er voorlopig in ieder geval niet in zitten.
Neomotion
-
- 4 berichten
- 19 stemmen
Hoe langer ik over deze film nadenk, hoe langer ik hem in mijn hoofd laat zitten, hoe beter hij wordt. Ik zat zoals zovelen ook met verbazing te kijken naar het "natuurgedeelte". Hoewel ik de intentie van Malick snap, had de film ook prima zonder gekund, en had hij denk ik niet zoveel mensen van deze film doen afknappen. Ook narratief gezien had dit stuk er uit gekund. Hetzelfde geld voor het Sean Penn gedeelte met de deur, wederom een stuk wat veel mensen deed afknappen vanwege de overdadige symboliek.
Toch blijven de beelden van deze prachtige film, 72 uur nadat ik hem ervaren heb, door mijn hoofd spelen. De vragen over het nut van het leven, de moeilijke relaties binnen een gezin, alles schitterend weergeven in dit rasechte meesterwerk. Een oscarvermelding voor de drie hoofdpersonen zit er dan, hoop ik, ook wel in.
Een mooie tijd om liefhebber te zijn van de betere film.
cinemateum amens
-
- 4 berichten
- 17 stemmen
De recensies lezende en de verwijzing naar 2001 A Space Odyssey deed mij al vermoeden dat het hier een film betreft welke voor een klein publiek is bestemd.
In de bioscoop aangekomen was de film nog geen uur op weg, of 10 mensen vonden hun weg naar de uitgang, al zuchtend en steunend, kennelijk niet goed genoeg voorbereid op wat hen te wachten stond.
De film voldeed zeker aan mijn verwachtingen, en dat is een understatement.
WAT EEN FILM was dit. Had gehoopt dat deze film zou boeien, verrassen en tot nadenken zou stemmen en dat was allemaal meer dan volledig geslaagd.
De beelden waren zo overweldigend dat deze nog aan het neerdalen zijn, begeleid met al die prachtige muziek.
Ga niet voor een goed verhaal, dat maak je zelf op het moment en de dagen erna. Wat overigens niet wil zeggen dat er geen verhaal inzit, maar dat is meer een rode draad, om uiteindelijk de boodschap goed tot z'n recht te laten komen.
In 1 woord: ADEMBENEMEND!
Kan ik niet hoger raten dan 5 sterren, of moet ik mij genoodzaakt zien alle films die ik 5 sterren had toebedeeld, moet gaan terugzetten naar 4,5 sterren
dutchtuga
-
- 16970 berichten
- 4100 stemmen
Tegenvaller. Malick heeft mij niet echt kunnen pakken en veel meer dan verwerking van het verlies van Penns broer kan ik hier niet in vinden. Wel erg mooi de vertelstijl zonder enig oordeel. Gewoon een doodgewone jongen die kampt met zaken van het leven. Ik kan me hier veel beter in vinden dan films die veel voor je lijken in te vullen, waar veel zaalverlaters waarschijnlijk op hoopten. Blijft toch triest wat een naam als Pitt aan verwachtingen creëert. Rest ook nog de erg mooie beelden in het begin van de film. Toch heb ik dit allemaal veel beter en uitdagender gezien in 2001: A Space Odyssey.
3*
Knisper
-
- 12992 berichten
- 1250 stemmen
Uiteindelijk helaas niet mijn type film. Hoge verwachtingen, erg mooie trailer en goede beoordelingen van users die ik hoog heb zitten. Toch werkte deze film voor mij (voor grote delen) niet. Om eerst met het goede nieuws te beginnen: elk shot in de film ziet er echt fenomenaal uit en het camerawerk is fantastisch. Dat is sowieso al veel waard.
Toch helpt dit uiteindelijk niet te veel aan het einde. De film is min of meer een associatieve beeldenreeks, maar vooral aan het begin wordt dat wel erg bont gemaakt. Elke 1,2 seconden wordt er naar het volgende beeld geknipt en op die manier krijgt de film geen enkele ruimte om te ademen. Daarnaast zijn de fluisterende voice-overs (zeker bij de beelden van de planeten) echt zwaar 'over the top'. Op die manier is het erg lastig om in de film te komen.
Daarom vond ik het daaropvolgende deel waarin de familie door de jaren gevolgd wordt veel beter. Malick neemt hier veel meer tijd en er komt ook meer narratieve structuur in de film, waardoor het vanaf dat punt eigenlijk pas echt interessant wordt. De opvoeding en het opgroeien worden erg treffend verbeeld, wat mij betreft het beste stuk van de film.
Het einde van de film is dan weer 'too much'. En zoals een vriend van mij die mee was naar de bioscoop ook treffend zei, het is ook geen kunst ook mooie landschappen mooi in beeld te brengen. Het is knapper om van iets dagelijks iets moois te maken (wat zelfs in deze film gedeeltelijk ook terugkomt). De vele natuurbeelden (o.a. van IJsland, waar ik zelf ben geweest) onder begeleiding van klassieke muziek, echt kunst is dat natuurlijk niet. In totaal dus helaas ook niet zo overtuigend.
Jawaddedadde
-
- 5348 berichten
- 2195 stemmen
Het eerste uur (of zo) is pure poëzie. Poetry in motion, zeg maar. Absoluut indrukwekkend hoe Malick het ontstaan van het heelal en de origine van alles in beeld brengt. Heerlijke muziek zorgt ervoor dat je haast in trance zit te kijken naar al die pracht en praal. Ja, dat eerste uur moet zo ongeveer het mooiste zijn wat ik op filmgebied al heb mogen aanschouwen.
Echter, waar dient het toe? Wat is de toegevoegde waarde voor de rest van de film?
Het eigenlijke verhaal over de moeilijke jeugd van de kleine Jack is dan een stuk interessanter. De manier waarop beide ouders met hun kroost omgaan is erg verschillend en wordt op mooie wijze weergegeven. Overigens een pluim voor Jessica Chastain, ze geeft werkelijk een zweverige performance, en da's positief bedoeld.
De hele religieus-spirituele ondertoon vond ik echter maar niks, met name die zwaarwichtige voice-overs. De hele symboliek op het einde (de familiehereniging op het strand, de brug) gaat aan mij verloren. Zal wel iets met catharsis en vergiffenis te maken hebben.
Samengevat: audiovisueel top, voor mij helaas als geheel te onsamenhangend en te religieus.
Rozenhart
-
- 7 berichten
- 6 stemmen
Zojuist voor de 2e keer naar Peter Sloterdijk gekeken en geluisterd in het programma Boeken van Wim Brands over het boek "Je moet je leven veranderen". In hoeverre dit boek aansluit bij de film Tree of Life is een interessante vraag.
De film Tree of Life stelt de hedendaagse mens in de persoon van Sean Penn centraal. De mens die zich ontheemd voelt, geïsoleerd, vervreemd van zijn medemens. Zoekend naar verbinding. De globalisering heeft, mede ook door de komst van internet, tot gevolg dat culturen met elkaar in botsing komen. Ik zie samenlevingen uit elkaar vallen, vormen van solidariteit en gedeelde waarden staan ter discussie. De mens lijkt een speelbal van deze ontwikkelingen en zoekt naar houvast.
Peter Sloterdijk stelt dat de mens zich opnieuw moet gaan verhouden met de aarde. De mens maakt onderdeel uit van een wereld die meer en meer op weg is naar een eenheid. Voordat het zover is is er sprake van strijd en chaos. De tegenkrachten van de eenwording zijn ook zeer herkenbaar aanwezig....ik denk aan de PVV in Nederland, terrorisme, extremisme, afscheidingen, onafhankelijkheid streven, desintegratie.....De mens staat nu voor grote veranderingen(dat maakt hem angstig)....De mens zal hoe dan ook moeten veranderen om een universeel verbonden leven mogelijk te maken hier op aarde. Een spirituele houding is daarbij onontbeerlijk. Opgave van het ego, leven vanuit nieuwe waarden, niet meer gericht zijn op egoïstische/zelfzuchtige waarden, maar overgave aan het leven(Sean Penn die op zijn knieën gaat, de angst overwinnen).
De renaissance-waarden loslaten, de aanbidding van de atleet voorbij dus, zou Peter Sloterdijk kunnen zeggen. indien we daar niet inslagen zal de wereld uiteenvallen....om uiteindelijk toch tot een eenheid te komen, denk ik. De verandering is hoe dan ook onontkoombaar. Hij spreekt tot ons vanuit de lucht....(It's in the air)
Tree of Life is een oproep aan jou om je bewust te worden van deze verandering. De rivier en de brug. Gaan we erover of blijven we staan?
NarcissusBladsp.
-
- 1630 berichten
- 600 stemmen
"Onder bestaanswijzen versta ik de openbaringen van een substantie, ofwel datgene wat in iets anders bestaat, door bemiddeling waarvan het ook wordt begrepen" ("God" Defintie 5 "Ethica")
Wat kan een film gekke dingen met je doen. De eerste half uur was ik niet overtuigd maar na een uur begon de film me diep te raken en begreep ik de contastwerking en laatste kwartier bekroop me weer een lichte terleurstelling. Maar het middenstuk is zo cinematografisch geniaal dat ik toch door de knieën moest. Bellen blazende Slo\terdijk? Ik moest eerder aan (onze allochtoon!) Spinoza denken: tussen streng gelovigen zag hij het pantheïstisch licht.... Natuur en God zijn één. Het Goddelijke toont zich in moedernatuur (Venus van Botticelli heeft rood haar) en in de ijverzuchtige vader. (zakenman met een bred voor de kop)
Malick grijpt je bij de strot door zijn Tarkovsky-achtige poëtische beelden die geleidelijk aan het prozaïsche gezinsleven onthult. De camera-standpunten zijn Goddelijk origineel: kun je een kinderleven natureller in beelden schieten? Kinderen, bv de ravottende jongens, staan in hun speelse 'verveling' het dichtst bij de toevalswetten van de kosmos. (Een metoriet vaagde de dinosaariërs in één klap weg... ) De gefrustreerde ontpopping van 'Pitt" is dan ook een schokkend contrast en laat diepe sporen na...vooral bij zijn oudste zoon. Die onderhuidse spanning blijft lang nawerken... totdat pa werkloos raakt...de spanning lijkt weg te ebben. Malick laat door zijn bemiddeling de Christenen de eigen evolutie onder ogen zien en de atheïsten het wonder der natuur.
De kracht van deze film is de nadruk op het visuele en de spaarzame dialogen... het gaat om het onzegbaar mystieke.
Respekked
-
- 6280 berichten
- 1196 stemmen
Tja, wat hier van te zeggen. Ik gebruik maar een veel gebruikt cliché : De film begint ijzersterk, maar vliegt uiteindelijk gierend uit de bocht.
Malick neemt de kijker mee in een dromerige wereld met vele overpeinzingen, fluisterende voice-overs, een boom hier, een struik daar en het idee 'beter een vlinder in je hand dan tien in de lucht'. Een eerlijk en ontroerend verhaal, dan wel stroom van beelden, over opgroeiende kinderen. Het intermezzo waarin de wereld ontstaat is prachtig, de muziek erbij is onbeschrijfelijk mooi. Het onschuldige en speelse van een jonge familie wordt fantastisch in beeld gebracht en Malick's fotografie verdubbelt het gevoel van puur geluk. Naarmate de film vordert, de kinderen ouder zijn geworden en de kritiek op Amerika van de jaren 60 toeneemt, begint the Tree of Life steeds meer te vervelen. De mooie beelden worden een herhalingsoefening en het gezeur aan het adres van God gaat veel te ver. Dat uiteindelijk iedereen elkaar ook nog eens tegenkomt in een hemel-suggestie maakt het overmatig gebruik van zwaarwichtigheid compleet.
Prachtige film, maar gaat te lang door in interessant-doenerij.
3*
Quaest
-
- 1314 berichten
- 1733 stemmen
Dodelijk saai.... heb in bioscoop gezien.. Begin was dodelijk saai, iedereen liet niet echt veel zien in film in eerste half uur. Camerawerk was dodelijkirritant soms leek ik wel in achtbaan zit, veel te veel beweging in. Het film was echt niks aan te zien. Eerste kwartier was wel een verhaal lijn, maar daarna? Ik weet niet hoe lang maar het gevoel was echt van half uur lang al die onzin scene in film. Het leek eerder een natuurfilm dan een fim. Na 1 uur kon ik niet vol houden. Ik snap echt niet waarom iedereen deze film goed vinden, erger nog,, staat hoog op gemiddeld.
Ik geef dit film duidelijk 0,5 en staat duidelijk onderaan van mijn filmlijst. Slechter dan dat kan t gewoon niet. Ik ga absoluut ook niet weer herzien.
rascaly
-
- 33 berichten
- 941 stemmen
Ik heb een nogal apart en rigoureus beoordelingssysteem dat ik hanteer om in de mate van het mogelijke toch een relatief objectieve quotering te kunnen produceren na het bekijken van een film. Wanneer de film me niet verveeld heeft, dan krijgt hij sowieso al de helft van de score. De overige punten worden gelijkmatig verdeeld over cameratechnieken, beelden, verhaal (originaliteit), muziek, etc. Zo blijkt het verdict evenwichtig in de mate van het mogelijke.
Ik moet tot mijn groot misnoegen concluderen dat het die beslissingswijze is die Tree of Life van Terrence Malick van de ondergang gered heeft. Laten we eerst beginnen met een meta-analyse en dan ingaan op wat we voorgeschoteld kregen. Er komen mij hier en ginds velerlei berichten ter ore omtrent deze film, dan veelal in de zin dat hij doorspekt zou zijn met filosofie, en een wijsgerige lading zou hebben. Ikzelf, universiteitsstudent wijsbegeerte, snap de associatie, maar moet toch toegeven dat mijn filosofische zintuigen niet geprikkeld zijn geweest tijdens deze film. Wat we hier te zien kregen heeft mijns inziens een sterke levensbeschouwelijke notie, niet filosofische, die op een zweverig contemplatieve wijze naar voor wordt gebracht, bijna mantraïsch - dat zijn we dan ook van deze regisseur gewoon. Volgens mij hebben mensen een verkeerd beeld van wat filosofie is, want naar mijn mening was deze rolprent een toonbeeld van pure religiositeit, alhoewel dat in zekere mate te bevechten valt gezien de constante existentiële ondertoon van de film. Ik kom daar straks nog op terug.
Gezien mijn achtergrond en om nog talloze andere redenen, waardeer ik het uiteraard ten zeerste wanneer het gros van het filmvuil dat op onze cinemaschermen gebraakt wordt, eens wordt afgewisseld door een film die zowel qua vorm, inhoud als stijl de intellectuele zinnen prikkelt. De grote randopmerking die ik hier graag bij zou willen annoteren is de volgende: net zoals soms terecht wordt opgemerkt dat filosofie soms een achterhaalde ivoren toren revolutie is, zo ook lijkt deze film in haar opzet en pretenties ietwat onthecht van de praxis, daarmee bedoel ik het dagelijks leven dat misschien nog meer dan eender welke intellectueel betoog aanleiding geeft tot wijsgerige bespiegelingen. De film is tegelijkertijd in haar boodschap enerzijds heel efemeer, waarmee ik doel op de weinig concrete verhaallijn, etc., maar anderzijds geeft de voice-over soms op veel te expliciete wijze haar troeven prijs. Ik hou van films die tot nadenken stemmen, maar ik heb veel meer aan een verhaal dat door zijn verhalende diepgang en openheid tot inleving ("stel je voor dat wij het zouden zijn..") tot contemplatie oproept, dan een film die de kijker door zijn ontoegankelijk karakter langs de ene kant afblokt en alle ademruimte beneemt, maar dan langs de andere kant heel expliciet met de paplepel de levensbeschouwelijke kwintessens inlepelt.
Wat dat betreft moet het me van het hart: ik ben van mening dat de vermeende diepzinnigheid van deze film in feite pure quatsch is. Toegegeven, wie wil, kan in elke film diepgang vinden, maar een film wordt niet per definitie diepzinnig wanneer je allerlei kosmische beelden laat zien met een voiceover die constant loopt te mijmeren over het grote ‘waarom der dingen’. Dit was diepzinnigheid à la carte, geschikt voor de godsdienstles, wanneer de leerkracht vraagt: "wie denkt er wel eens na over de zin van het leven? Steek je hand eens op!" Filosofie is meer dan een 'wat-is-de-zin-van-het-leven?', maar wortelt zelfs in de kleinste zaken (voor wie geïnteresseerd zou zijn, lees de Filosofische Onderzoekingen van Ludwig Wittgenstein). Neen, geef mij maar een film als Donnie Darko of Requiem for a Dream, die vanuit hun dramatiek en oprechte tragiek niet schreeuwerig om wijsgerige invalshoeken vragen, maar je gewoon heel oprecht weten te raken, te ontroeren en benemen. Dan komt het nadenken vanzelf. Dan volgt filosofie en, wie weet, religiositeit vanzelf. Wat dit betreft, is er dikwijls verwezen naar 2001: A Space Oydssey. Ik heb begrip voor de analogie, en heel wat elementen van beide films zijn inderdaad gelijklopend, maar daar waar die laatste film veel vragen stelt en een goed verhaal meegeeft, stelt Tree of Life alle antwoorden tentoon. Mijn criteria indachtig, won deze film daarmee dus al geen punten.
Wat kregen we te zien in de letterlijke betekenis van het woord? De kijker mocht zich meer dan twee uur vermeien aan misschien wel de meest prachtige beelden die ooit geschoten zijn voor een film. De natuurbeelden zijn zo haarscherp dat het lijkt alsof de wind door je haar streelt en de waterdruppels op je voorhoofd landen. Zelden, waarschijnlijk zelfs niet eens tijdens de betere natuurdocumentaires, zag ik zo'n prachtige beelden. Het is een ware hommage aan de aardse schoonheid. Wie de link wil maken en zeggen "de regisseur wil dat we de schoonheid van de natuur behouden!", gaat volgens mij toch een brug te ver. Nogmaals, het kan, en ik zal ook zeker niemand tegenhouden, maar men zal mij zeker nooit zien zeggen dat dit de diepere lading van de film zou zijn. Gewoon pure, adembenemende schoonheid op zichzelf, zoals het hoort.
Daarnaast een overvloed aan kosmische beelden, waarvan enkele zelfs 3D uitgewerkte beelden waren van de Hubble telescoop. Geen idee of alle beelden daarvan afkomstig waren en er sommige waren die pure fictie waren, maar lieve hemel, wat een pracht. Het middendeel, waarin de kijker wordt meegenomen op een exploratie doorheen galaxieën en sterrenwolken, exploderende sterren en kosmische schitteringen, moet echt iets van het meest adembenemende geweest zijn dat ik ooit gezien heb. Avatar, maar dan op een universalistisch niveau. Wanneer er dan ook nog de muziek bij kwam (Requiem van Mozart?), kon ik eerlijk gezegd mijn tranen niet meer bedwingen. Pure beeldenpoëzie. Majestueuze pracht en praal. Niets dan lof.
Dat brengt ons direct naar de score. Klassieke muziek (Requiem van Mozart (?), Toccata et Fuga van Bach, etc...) afgewisseld door minimalistische piano- en strijkersmuziek: het succesgerecht voor dit type film. Wat dit betreft, ook weer niets te klagen. De gevoelige snaren zijn zeker niet onberoerd gelaten. Nogmaals; ere aan wie ere toekomt. Hier komt nogmaals de analogie met A Space Odyssey de kop opsteken. Ditmaal ook niet geheel onterecht.
Dat Sean Penn en Brat Pitt de cast verzorgen is hier geen meerwaarde, hoeveel respect ik voor beide heren ook heb. Het lijkt me in dit geval zelfs eerder een lokmiddel. Naar ik gok is Sean Penn nog geen kwartier in beeld geweest, vandaar de opmerking. Dat beiden vlekkeloos goed acteren, is zelfs overbodig om nog maar te vermelden. Ze doen het beiden uitstekend. Vooral wat Brat Pitt betreft, begint het stilaan tot me door te dringen dat hij werkelijk geschikt is voor een uitgebreide variëteit aan rollen. Hoezeer ik het ook soms kan haten dat hij in sommige films niets anders doet dan in zijn bloot bovenlijf te staan paraderen, toch stijgt hij in mijn achting als acteur. De rest van cast drukt eveneens een positieve stempel op de film als geheel. Toch wint de film hier geen punten mee, maar dat is dan weer geheel subjectief. De rollen en personages waren in dit opzicht misschien gewoon niet gunstig, maar een echt uitzonderlijke acteerprestatie is hier zeker niet neergezet. Dat er in een film geloofwaardig geacteerd wordt, is in mijn optiek maar een vanzelfsprekendheid.
De film begint heel sterk. Een aandoenlijke scène waarin we het tragische overlijden van een van de zonen des huizes vernemen. Het ontroerde. Samen met de natuurbeelden, die uiteraard de vanzelfsprekende symbolieken suggereren, geeft dit vorm aan een groot verdriet dat door de kosmische opzet van de film nog meer universele proporties krijgt. Dat er daarna een intermezzo komt met allerlei natuur- en kosmosbeelden, dat stoorde me niet. Hoogstens kan opgemerkt worden dat het tempo dat in de film zat, compleet afzwakt, om dan nooit meer terug te keren. De verhaallijn is hierna immers compleet zoek, en het wordt maar wat aanmodderen aan de hand van steeds dezelfde stramiens: close-ups, intimistische beelden, voiceovers met religieus/filosofisch gemijmer, natuurbeelden, etc. Het verhaal is na ongeveer anderhalf uur alle coherentie kwijt, waardoor het niet enkel almaar moeilijker wordt de aandacht erbij te houden, maar waardoor de regisseur het voor ons ook moeilijk maakt om nog enige affiniteit op te wekken met de personages. Ik haakte af, en ik was niet de enige. Uiteindelijk wordt er op het einde toe naar een grootste climax opgewerkt, die omwille van al het voorgaande al lang niet meer als een convergerend hoogtepunt aanvoelt. De film had me verloren voor hij me weer terug kon meenemen naar de meesterlijke apotheose. Alle ingrediënten waren aanwezig voor een memorabele afsluiter: meesterlijke beelden, prachtige muziek, een verbroedering met een sterke allegorische inslag. Het mocht jammer genoeg gewoon niet meer baten.
Want eerlijk gezegd wist het allemaal niet meer te boeien. De beelden mogen nog zo mooi zijn, wanneer de verhaallijn gewoon niet krachtig genoeg is om je meer dan twee uur bij je nekvel te grijpen, dan kan het je na opname 3545 gewoon niet meer schelen welke waterval, of welke sterrenwolk je te zien krijgt. De film mist draagkracht, en zweeft in het luchtledige. We hebben hier ongetwijfeld een eminente regisseur aan het werk gezien, maar een verhalenverteller zal er toch nooit inzitten, vrees ik.
Mijn bewondering voor de hoogstaande techniciteit en het verzorgde vakwerk dat in deze film gestoken is, heeft me dus belet de film als finaal eindresultaat een onvoldoende te geven. Daarvoor is dit te secuur. Te mooi. Te fijngevoelig. Maar dat weet daarentegen de film ook niet naar een niveau te tillen dat de rest van de filmwereld overschrijdt. Hadden menig aantal andere regisseurs met verhaaltechnische begaafdheid de beelden- en sferensensitiviteit die deze regisseur voor de boeg brengt, dan zou de filmwereld er heel wat mooier uitzien. Tot Terrence Malick leert om goede verhalen te vertellen, of misschien zelfs leert samenwerken met andere mensen om een verhaal van belang op de filmwereld los te laten, kan ik me niet achter zijn fanclub scharen. Een schurende 2.5*
BobDemper
-
- 50 berichten
- 115 stemmen
Zonder twijfel de meest aangrijpende film die ik ooit gezien heb.
Ik kan nooit alles kwijt wat ik zou willen vertellen over deze film maar ik kan een beginnetje maken.
Allereerst vindt ik het zeer aandoenlijk om te zien hoeveel negatieve reacties deze film krijgt. Natuurlijk moet je jezelf blootstellen om deze film binnen te laten treden, en natuurlijk zitten er wat pretentieuze kantjes aan die voor sommige mensen net wat beter werken dan voor andere. Maar dat deze film zo'n diversiteit laat zien tussen de reacties van kijkers draagt eigenlijk al enorm bij aan de boodschap(pen) en vragen die Malick teweegbrengt met The Tree of life. Het illustreert dat sommige mensen helemaal niet willen nadenken over hoe ze op deze wereld staan, laat staan hoe we als mensheid op deze wereld staan. Ik snap wel dat sommige kijkers daar helemaal niet op zitten te wachten maar het zegt zeker iets over onze moderne samenleving.
Ik ben de eerste keer met 2 medestudenten hierheen gegaan (alle drie studeren we Audiovisual Media aan de HKU, en zouden dus een zeer brede film interesse moeten hebben) maar ik was blijkbaar de enige die de film kon waarderen.
Bij mijn tweede kijkbeurt konden mijn ouders ook de film niet bevatten (ze vroegen zich achteraf alleen af wie nou precies dood was en wat er met Penn was gebeurd, maar vonden de rest van de beelden en scenes nodeloos), gelukkig kon mijn vriendin zich er wel in vinden.
Zoals iemand eerder hier al zei: de film voelt ontzettend persoonlijk aan en kruipt langzaam onder je huid. Verhalende lijnen nemen geen overhand en hierdoor wordt je als kijker overgeleverd aan vragen en gevoelens die mij tijdens de film en nog lang erna bezighouden. De verhaallijnen staan wel compleet in het teken van de afweging die je tijdens het kijken van de film kan maken en passen erg goed in de hedendaagse tijdsgeest. Door een 'doornsee' gezin centraal te stellen is het identificeerbaar en tegelijkertijd vervreemdend.
Losstaand van het verhaal is het camera werk echt uitmuntend, Emmanuel Lubezki heeft een hele speelse maar degelijke cameravoering gehanteerd die vooral in de kinder-scenes heel intiem en eerlijk aanvoelen. In de 'apatheosende' scénes gaat hij helemaal los en worden de scenes één grote beeldstroom.
Ik merk dat dit nogal een rommelig stukje tekst is omdat ik nog steeds niet alles kan verwoorden op de manier die het dichtst bij mijn mening ligt.
Voor een ieder die deze film nog moet zien: stel jezelf open voor alles wat je ziet en vergeet dat je in een zaal zit. Deze film verdient alle aandacht.
5*
Nicolage Rico
-
- 20126 berichten
- 2220 stemmen
Vorige week uitgeweken naar bioscoop LantarenVenster, te Rotterdam, omdat ik the Tree of Life koste wat het kost op het grote scherm wilde bekijken, en hij niet in Pathé draaide.
Na afloop overheerste de teleurstelling. Nadat de film een lage dosis melatonine had aangemaakt, overdacht ik wat ik zojuist had gezien.
Allereerst had ik de beelden mooier verwacht, en dan bedoel ik vooral de beelden van de schepping. Met terugwerkende kracht moet ik zeggen dat, als ik de beelden en het gevoel terughaal, het een bijzondere ervaring was om ze te aanschouwen - terwijl iedereen in de zaal muisstil zat te staren. Alsof je een kijkje achter de schermen mocht nemen, in de keuken van de "schepper".
Wat volgt zijn scènes die bijzonder langdradig zijn en een mengelmoes van oninteressant tot fraai en meer. Vooral de scènes afgespeeld tijdens Colonna Sanora zijn werkelijk fenomenaal. Het einde zou me doorgaans moeten liggen, maar doordat ik voor een kwart ongeveer in een roes was gesukkeld, kwam het gevoel niet (goed) over. Het werkte niet voor mij, al zou dat bij een herziening zomaar anders kunnen zijn.
Een film die vragen oproept, al zal bij velen de enige vraag zijn waarom ze hier in vredesnaam heen zijn gegaan.
3,5*
Ferdydurke
-
- 1353 berichten
- 854 stemmen
Vertel het, indien gij inzicht hebt!
Wie heeft over haar het meetsnoer gespannen?
Waarop zijn haar pijlers neergelaten,
of wie heeft haar hoeksteen gelegd,
terwijl de morgensterren tezamen juichten,
en al de zonen Gods jubelden?
Job 38: 4-7
Met dit bijbelcitaat begint deze film. Deze woorden vormen min of meer het begin van het antwoord van God op de klacht van Job naar aanleiding van zijn onbegrijpelijke en onverdiende lijden. Job's klacht is in feite een aanklacht tegen God, die, zo schijnt het, flink de hand heeft gehad in zijn tegenspoed.
Het antwoord van God is nogal lang, (en er komt inderdaad, zoals de dominee uit 'Adam's Apples' zich vaag meende te herinneren, ook een krokodil in voor ) maar kort samengevat komt dat antwoord erop neer dat de waarom-vraag van een nietig mens in dit verband weinig zinvol is, dat het is zoals het is, en dat vertrouwen op God en zijn 'raadsbesluiten' (seculier gezegd: het leven accepteren zoals het is en aanvaarden dat 'it's all in the game') een stuk verstandiger is.
Tenminste, dat is een uitleg die me bij de film lijkt te passen. Over het boek Job is in de loop der tijd al heel wat verhapstukt, en de interpretaties zijn zacht gezegd nogal uiteenlopend.
Niettemin was het een aardige binnenkomer, en toen mij even later ook de tegenstelling tussen 'the way of Nature' en 'the way of Grace' uit de doeken werd gedaan, meende ik dat in ieder geval de pijlers waren neergelaten en de hoeksteen gelegd. Nu nog even verder kijken of er ook nog te jubelen viel. Want wat 'Grace' in dit verband betekende wist ik wel niet, maar de nadere precisering leek verdacht veel op de karakterisering van de 'liefde' door Paulus.
Kortom, zoals anderen bepaalde verwachtingen hadden bij de naam van Brad Pitt op het affiche, zo had ik intussen de mijne.
Wat zich vervolgens ontrolde was een verhaal van de impact van een verlies en herinneringen aan een jeugd (vooral betreffende de moeizame verhoudingen van de oudste met zijn vader, zijn moeder en zijn jongere broer) in een gezin, afgewisseld met machtige natuurbeelden (de 'grondvesting' van de aarde), en regelmatig terugkerende voice-overs, die klaarblijkelijk een innerlijk gesprek met 'God' voeren, of, in die herinnering, zichzelf vragen stellen ('Waarom doe ik wat ik haat?': hé, dat lijkt alwéér op Paulus).
Malick weet op de twee 'pijlers' een persoonlijk, ontroerend en - vooral in de delen over het opgroeien in het gezin - herkenbaar verhaal te bouwen. De film is niet bepaald 'straightforward' en probeert vooral de beelden te laten spreken.
Daarin is hij wat mij betreft niet helemaal geslaagd: het lukte mij niet om de - tamelijk langdurige - natuurscènes, hoe fraai soms ook, te zien als een integrerend onderdeel van de film; het bleven voor mijn gevoel tussenvoegingen die niet bepaald naadloos waren.
Ondanks dat vind ik de film als uitdrukking van een persoonlijke ervaring behoorlijk goed, en in een aantal scènes zelfs uitmuntend.
Toch heb ik nog wat te zeuren.
De film zoals hij nu is, weerspiegelt eigenlijk een cultureel beeld dat - zeker in het Westen - al een tijdje tamelijk overheersend is, namelijk dat van de falende of afwezige vaders en de herwaardering van het 'vrouwelijke'. Ik heb de indruk dat Malick die twee polen tamelijk simpel koppelt aan de 'werkelijke' vader en moeder in deze film, terwijl in het verhaal zelf toch echt wel mogelijkheden lagen tot een iets ander beeld, bijvoorbeeld het gegeven dat de oudste zoon - in tegenstelling tot zijn jongere broer - duidelijk iemand is die een vader 'nodig' heeft. Hij bijt zijn moeder op een gegeven moment zelfs toe dat hij nooit meer met haar zal praten. Dat kun je zien als kinderlijke wreedheid, maar ook als een uiting van het feit dat een moeder - die in deze film wel een liefdevolle, maar ook een tamelijk zwakke indruk maakt - nooit zal kunnen geven wat een vader wel kan - of zou moeten kunnen - geven. Malicks verhaal rolt hier echter over heen richting een uiteindelijke 'verzoening' die mij iets te makkelijk lijkt, net zoals het conflict tussen 'Nature' en 'Grace' niet echt uit de verf komt. Om nog even terug te komen op wat de nonnetjes over die twee te melden hadden: 'Nature' wordt onder meer verweten zelfgenoegzaam te zijn, maar de teneur van deze film in aanmerking nemende, zou je dat ook over 'Grace' kunnen zeggen.
Maar goed, dit is een persoonlijke film, en Malick heeft dit soort dingen kennelijk niet overwogen. En je kunt ten slotte een dromedaris ook niet verwijten dat ie geen kameel is.
Het laatste nieuws
'Red Oaks' op Prime Video snijdt serieuze onderwerpen aan met veel humor: 'Dit verdient een cultstatus'
Welke films worden vanavond uitgezonden op televisie?
Eerste trailer uitgebracht van nieuw seizoen 'Mayor of Kingstown' met Jeremy Renner die is teruggekeerd na zijn heftige ongeluk
De tien best beoordeelde films van de jarige Vince Vaughn (54)
Bekijk ook
Into the Wild
Biografie / Drama, 2007
2.368 reacties
Before the Rain
Drama / Oorlog, 1994
26 reacties
La Vie d'Adèle
Drama / Romantiek, 2013
683 reacties
Black Swan
Horror / Drama, 2010
2.108 reacties
Topio Stin Omichli
Drama, 1988
22 reacties
A Torinói Ló
Drama, 2011
153 reacties
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.