- Home
- Films
- Tôkyô Monogatari
- Filtered
Tôkyô Monogatari (1953)
Genre: Drama
Speelduur: 136 minuten
Alternatieve titels: Tokyo Story / 東京物語
Oorsprong:
Japan
Geregisseerd door: Yasujirô Ozu
Met onder meer: Chishû Ryû, Chieko Higashiyama en Setsuko Hara
IMDb beoordeling: 8,1 (68.053)
Gesproken taal: Engels en Japans
Releasedatum: 14 mei 2015
On Demand:
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Pathé Thuis
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot Tôkyô Monogatari
"As long as life goes on, relationships between parents and children will bring boundless joy and endless grief."
Het oudere echtpaar Hirayama reist van het platteland naar Tokio, waar hun kinderen wonen. Daar stuiten zij op onverschilligheid en onwil om tijd met hen door te brengen. Alleen de inmiddels alleenstaande schoondochter Noriko neemt een dag vrij om ze een rondleiding door de stad te geven. De volgende dag sturen de kinderen hun ouders naar een luidruchtige badplaats buiten de stad, waarvan de ouders al snel terugkeren. Voor hun terugkeer naar huis, vindt nog een laatste confrontatie tussen ouders en kinderen plaats.
Externe links
Acteurs en actrices
Shukishi Hirayama
Tomi Hirayama
Noriko Hirayama
Shige Kaneko
Koichi Hirayama
Fumiko Hirayama
Kyôko Hirayama
Sanpei Numata
Kurazo Kaneko
Keiso Hirayama
Reviews & comments
lngrid
-
- 1232 berichten
- 553 stemmen
Wat mij in eerste instantie vooral opviel was de manier waarop de mensen met elkaar omgaan en met elkaar praten. Ze zeggen echt alles tegen elkaar met veel geknik en een vriendelijke glimlach. Van verbazing en ongemakkelijkheid schoot ik hierdoor zelfs in de lach in het eerste deel van de film. Ik moest er even aan wennen, werd er in het begin nogal door afgeleid. Wat een cultuurverschil!
Ik las net in de NRC:
"Ozu en zijn vaste coscenarist Kogo Noda besteedden dan ook veel aandacht aan hun scripts, waarna hij acteurs niet om hun spelvermogen castte maar om hun eigen karakter."
Dit klopt precies met mijn gevoel. Ik had haast de indruk naar een soort documentaire te kijken, zo echt lijkt het allemaal.
Wat me erg opviel, door het perspectief van de camera, dat het zo mooi is om te zien hoe de mensen op blote voeten door het huis lopen. Ik moest er naar blijven kijken.
Vanaf 12 december met nieuwe kopieën in de filmtheaters.
Vanaf 21 januari te huur en te koop op dvd.
Gaat hem zien, nu het kan in de bioscoop!
starbright boy (moderator films)
-
- 21290 berichten
- 4461 stemmen
Vreselijk mooi en na afloop merk je eigenlijk pas hoe ontroerend dit drama is.
In erg kleine normale situaties wordt een beeld geschetst van een generatiekloof, van kinderen die zich losmaken van hun ouders, van oudere mensen en herinneringen aan dingen die voorbij gaan. Over egoïsme en mededogen. Over dat je je familie niet kiest maar krijgt.
En het is bijzonder knap dat Ozu geen grote middelen gebruikt om die thema's te laten zien. De film gaat over alledaagse situaties en laat alledaagse emoties zien, maar bezit misschien wel juist daardoor een grote universele kracht.
De dialoog tussen Kyoko en Noriko is inderdaad het sleutelmoment. Die scene bezorgde mij in ieder geval een brok in mij keel.
Ik ben nu erg benieuwd naar meer werk van Ozu.
4.5*
gotti
-
- 14029 berichten
- 5643 stemmen
Een erg mooie karakterstudie over een ouderlijk echtpaar wonende op het platteland en hun kinderen die allemaal (op één na) naar 'de grote stad' vertoeft zijn.
Deze twee (en met de kleinkinderen erbij eigenlijk drie) generaties zijn in de loop der jaren totaal uitelkaar gegroeid en dit is dan ook goed te zien als de ouders naar Tokyo komen om hun kinderen en kleinkinderen na zoveel jaar weer eens te zien. Geen van de kinderen heeft eigenlijk echt de tijd om iets met hun te doen; eigenlijk weet alleen een schoondochter, waarvan haar man, de zoon van het echtpaar, 8 jaar geleden in een oorlog is omgekomen, tijd vrij te maken. De rest van de zonen en dochters is hun ouders lieven kwijt dan rijk en het echtpaar keert dan ook teleurgesteld weer terug.
Op de weg terug wordt de oudere vrouw ernstig ziek en enmaal thuis stuurt de oude man naar zijn zonen en dochters met "Moeder is ernstig ziek" erop, waarna de zonen en de dochters de zelfde reis moeten maken, die hun ouders even daarvoor hadden gemaakt.
Wat ik vooral erg mooi vond aan de film was de botsing tussen de generaties; het ouderlijk echtpaar wil van hun kinderen en kleinkinderen genieten, terwijl die (en dan vooral de kinderen) daar totaal geen zin en vooral geen tijd voor hebben.
Deze botsing tussen generaties komt bijvoorbeeld ook weer terug als de kinderen hun ouders naar een soort luxe oord hebben gestuurd, waar ze door lawaai van jongelui totaal niet kunnen slapen.
Wanneer de moeder stervende is ondernemen de kinderen de grote reis naar hun ouderlijke huis en ook hier zie je dat bijna niemand hier zin in heeft. Moeder is begraven, er wordt nog even nagepraat, ondertussen worden er snel even wat kleren meegenomen en bijna het hele grut vertrekt weer.
Ook hier weer laat Ozu zien dat de jongere generatie een totaal gebrek heeft aan tijd, zodat het zelfs bijna geen tijd heeft om hun eigen moeder te begraven; terwijl in de laatste minuten van de film de vader klaagt dat "de dag wel erg lang duurt in je eentje".
Een erg sterke film dus. Ben nu erg benieuwd naar meer werk van Ozu... 4*
kappeuter (crew films)
-
- 72619 berichten
- 5778 stemmen
Hee kapp, vond je het geen meesterwerk? Jammer.
Goed opgelet Ingrid.
Ik vind het overigens een hele mooie film. De kracht ligt 'm in het laten zien van menselijke relaties en gedragingen, in bijna laboratoriumsetting. Hier en daar wel wat voorspelbaar en simpel, maar aan de andere kant ligt daarin ook wel de kracht van de film.
Aan de camerastandpunten moest ik even wennen. De acteurs praten vaak recht in de camera, wat een beetje geforceerd over komt aanvankelijk. Maar daar raak je snel aan gewend.
Een 'kleine' minimalistische film die erg consequent is in z'n vertelvorm en stijl.
Phoenix
-
- 7846 berichten
- 1418 stemmen
Mwah, het zullen best interessante thema's zijn die hier worden aangesneden, over familieverbanden en zo, maar ze boeiden mij niet genoeg om pakweg de eerste anderhalf uur ademloos naar het scherm te kijken. Het zal aan mijn leeftijd liggen . Pas daarna, na het moment suprême, neemt de vaart wat toe en wordt het allemaal wat aangrijpender en boeiender met als toppunt de dialoog tussen de 2 schoonzussen. Ik had dan ook een pauze nodig om de film af te zien, nooit een goed teken voor mij.
Ook Ik had nogal moeite met het feit dat precies de gebeurtenissen die het verhaal bepalen (treinreizen, moment van ziek worden, moment van sterven niet werden getoond. Hierdoor werd er nogal van de hak op de tak gesprongen (ook het snelle switchen tussen verblijven maakte het er niet beter op) werd ik, vooral de eerste helft van de film, totaal niet geraakt door de personages. Alleen die bitch van een kapster intrigeerde me ietwat, en dat zegt genoeg voor mij.
Het echtpaar wordt goed neergezet, net als de schoondochter. De rest krijgt te weinig screentijd om te imponeren.
En om nou te zeggen dat er mooie plaatjes geschoten werden, nee. Misschien feest voor binnenhuisarchitecten maar voor mij niet.
3* (voornamelijk de verdienste van het slot).
Macmanus
-
- 13726 berichten
- 3630 stemmen
Na al deze (super) positieve reacties had ik wel zin in deze film en verwachte ik uiteraard een hoop.
Maar helaas vond ik hem niet zo goed als de meeste op deze site.
De ouders gaan op bezoek bij hun kinderen, worden daar een beetje in de steek gelaten omdat hun kinderen het zo druk hebben, en dan praten ze wat en zo gaat het door. Zo nu en dan zit er wel wat aardige stukjes tussen, dat stukje rond het eind tussen die twee vrouwen was erg sterk. Maar te weinig voor een goed cijfer helaas.
Nee ik denk dat Ozu niet mijn soort regisseur is, als we het over Japanse regisseurs hebben dan ligt Akira Kurosawa me meer.
2.5 sterren
Jordy
-
- 22567 berichten
- 2952 stemmen
de scene dat oma met haar klienkind op de heuvel epeelt zal voor altijd in mijn hersen en ziel begraven zijn
Ja dat zal mij ook wel bijblijven, maar verder was het toch een iets te lange zit, waar de (ongetwijfeld aanwezige) onderhuidse emoties bij veel scenes niet helemaal naar boven kwamen door het constante geglimlach en vriendelijk geknik. Iets dat ongetwijfeld aan mij ligt, overigens.
Wel de aantekening dat ik er zondag niet zo voor in de stemming was en 'm in 2 delen zag. En dat de huurdvd erg vervelend deed het laatste uur.
mister blonde
-
- 12461 berichten
- 5408 stemmen
mooie film. geen drama dat in je gezicht gegooid wordt, maar oprecht en ingetogen. toegegeven; je moet hem niet kijken als tussendoortje, want het is een flinke zit. maar wel een die de moeite waard is voor de mensen die ervoor open staan. 4 sterren.
maxcomthrilla
-
- 15565 berichten
- 2761 stemmen
Na 7 Kurosawa `s aanschouwd te hebben, vond ik het wel eens tijd worden om wat van Kurosawa `s generatiegenoten te zien. Mijn 1ste Ozu dus.
Hij schetst een portret van een aantal kinderen die zich al dan niet bekommeren om hun vader en moeder. Als kijker voel je dat ze eigenlijk alleen ballast zijn voor de meeste van hun te drukke kinderen. De mens leeft hier om te werken i.p.v. te werken om te kunnen leven. Het verloochenen van je roots wordt hier met geld afgekocht. maar van gezellig samen bijkletsen lijkt hier geen sprake te zijn.
Daarom vond ik het intieme moment tussen moeder en Noriko zo geslaagd. Misschien wat sentimenteel. Maar daardoor niet minder aardig. Waar de andere kinderen zich maar moeilijk bloot wensten te geven aan hun ouders, zag je hier wat terug van het vogeltje dat te vroeg haar nest had verlaten en troost zocht bij haar moeder.
De manier waarop Ozu zijn verhaal verteld is boeiend. Behoorlijk recht toe, rechtaan. Vader en moeder bespreken ook met elkaar de vorderingen van hun kinderen. Deze gesprekken zijn prachtig, net zo als de sfeerbeelden die voorzichtig duidelijk maken dat er met iemand iets mis is. Mooi moment als vader en moeder balanceren over een muurtje, met op de achtergrond een zee aan water en de langzaam invallende duisternis. Gelukkig had ik nog niks gelezen van de plotomschrijving hier of op de dvd, dit kwam het spanningselement ten goede.
Vond de film nog beter dan Kurosawa `s Ikiru en die ging soms al door merg en been. Binnenkort nog maar eens een Ozu bekijken. Dikke 4*
Baggerman
-
- 10577 berichten
- 7977 stemmen
Na 'Good Morning' mijn tweede Ozu.
Een erg trage, maar wel mooie film. Voor de geduldige mensen onder ons, dus! Zelf had ik in het begin wel wat moeite om te achterhalen wie nou wie was en wat de precieze familiebanden nou onderling waren!
Ozu's kracht ligt in het gewone. Als je van neorealisme houdt, dan kom je volgens mij bij zijn films wel aan je trekken.
Ik snap overigens niet dat mensen Ozu (willen) vergelijken met Kurosawa?? Dat is nu echt appels met operen vergelijken; de enige overeenkomst tussen de twee is dat beiden Japans zijn!
Het is hetzelfde als pakweg Vittorio de Sica vergelijken met Sergio Leone!
Vinokourov
-
- 3143 berichten
- 2909 stemmen
Oef oef, die Ozu is geen gemakkelijke regisseur. Films over (al dan niet gefrustreerde) familierelaties kunnen me altijd wel bekoren, maar hier wordt wel het uiterste gevraagd van de filmkijker qua traagheid. Wat er nou gebeurd is, kan ik nu niet echt goed navertellen. Het enige wat ik heb onthouden is het 'gejaah' van die opa.
Tommeh
-
- 7276 berichten
- 3162 stemmen
Het eerste uur was amper door te komen. Ellenlange gesprekken over koetjes en kalfjes in een tergent laag tempo. Maar gaandeweg werden de onderlinge relaties in de familie steeds duidelijker en interessanter. Sterk punt van de film is dat de thema's over alledaagse zaken gaan en het nergens écht de diepte in gaat. Hierdoor komen de personages en emoties realistisch over en liet het einde me niet ongeroerd. 3.5*
Drs. DAJA
-
- 4344 berichten
- 4442 stemmen
Van Tôkyô Monogatari was ik niet zo gecharmeerd en dat heeft vooral te maken met het acteerwerk. Ik ben me er volledig van bewust dat men in Azie de emoties minder toont en ze zelfs vooral onderdrukt maar dat zorgt er niet voor dat ik gevoelsmatig mee kan gaan in dat constante gegrijns. De blikken voelen namelijk voor mij als totaal A-synchroon en er ontstaat een drama waar ik vrij weinig mee kan. De plaatjes zijn mooi maar ze blijven wel heel lang staan. Nee, niet echt mijn type film.
Spetie
-
- 38582 berichten
- 5499 stemmen
Een behoorlijk trage Japanse film uit de jaren vijftig, waar deze keer eens geen Samoerais in voorkomen, die vrij weinig muziek bevat en die eigenlijk heel simpel rechttoe rechtaan is, zou ik dat leuk vinden? Het antwoord is volmondig JA! Dit is mijn eerste Ozu, maar het smaakt nu al zeker naar meer, want ondanks de lengte en de traagheid van de film heb ik er echt van genoten.
Het is voor mij echt zo’n typische film, waar ik aan het begin even aan moest wennen, door de setting, het vrolijke gepraat en nog wat andere zaken. Naarmate de film vordert werd ik als het ware steeds meer de film ingezogen. De personages komen dan steeds meer tot leven, krijgen de nodige diepgang mee en worden uiteindelijk echte mensen, waardoor de film voor mij steeds beter en beter werd. Ik had op een gegeven moment enorm veel respect voor de oude vader. Zo sympathiek en positief als hij telkens wist over te blijven komen tussen alle ellende door was bewonderenswaardig. Ik gunde hem dan als het ware ook zijn aangeschoten avondje met die oude vriend.
Ook de manier waarop ze in de film met elkaar omgingen was mooi om te zien. Vele zaken waren enorm teleurstellend voor iedereen en je kon soms duidelijk zien dat ze niet gelukkig waren, maar ze hielden het voor zich en blijven lachen en positief praten richting de anderen. Het hoogtepunt was voor mij het reeds genoemde gesprek tussen Kyoko en Noriko, waar ik letterlijk en figuurlijk ook even stil van werd. Een enorm indrukwekkende scène was dat, die in al zijn eenvoud duidelijk de kern en boodschap van deze film samenvat en naar voren brengt.
Ondanks dat de film behoorlijk oud is, is het geen tijd hebben wegens drukte eigenlijk van alle tijden en dus is de film hierin nog behoorlijk modern. Een erg mooie film dus, die in de toekomst misschien nog zou kunnen doorgroeien naar de maximumscore.
4,5*
Koert
-
- 251 berichten
- 2556 stemmen
Gisteren 45 minuten van deze film gekeken. Toen ben ik maar overgestapt op wat anders. Ik ben nog wel van plan hem uit te kijken, maar het beviel me totaal niet. Het in de camera kijken, zoals al eerder genoemd, vond ik ronduit lachwekkend. Die onderhuidse emoties zitten denk ik wat te diep. Het enige wat ik zie en hoor zijn simpele gezichtsuitdrukkingen en totaal oninteressant gebazel over van alles en nog wat. Ik verwacht geen actie of iets dergelijks, maar dit is was wel zo ontzettend saai..
Ik hoop maar dat de rest beter is, of dat ik er anders naar ga kijken.
Na bijna drie jaar was ik er dan eindelijk klaar voor. Heb de film opnieuw een kans gegund, en wel meteen op blu-ray. Blijkbaar is het verstandig om eerst wat meer klassieke Japanse cinema achter de kiezen te hebben alvorens deze film te zien. Of mijn smaak is nogal veranderd. Want wat heb ik me hierop verkeken. Moet ook zeggen dat ik er met een positievere instelling voor ben gaan zitten...
Dit keer heb ik echt ontzettend kunnen genieten van deze Ozu. Natuurlijk, de film duurt meer dan twee uur en wat gebeurt er nu eigenlijk? Toch weet Tokyo Story niet vermoeiend te werken maar juist ontspannend. Ik kan me geen moment herinneren dat de camera beweegt, en hoewel de film zich nagenoeg alleen maar binnenshuis afspeelt zijn er genoeg mooie plaatjes te zien. De boodschap van de film is overduidelijk maar wordt mooi gebracht. Prachtig familiedrama dat nergens doorslaat met overdreven melodramatische scenes. De emoties blijven subtiel, of zijn er in het geval van sommigen nauwelijks. Ozu neemt overal flink de tijd voor en laat de camera in veel shots net even wat langer draaien. Dit pakt veelal erg goed uit. Ontroerende en rustgevende film.
4.0*
wibro
-
- 11590 berichten
- 4098 stemmen
De kracht van deze film zit 'm in het laatste half uur - de dood van Tomi en de rouwverwerking - dat mij enorm raakte toen ik deze film voor de eerste keer zag. Doch nu ik deze film vanmorgen voor de 2e keer heb bekeken kan ik toch niet anders zeggen dat de aanloop daar naar toe nu niet bepaald boeiend is. Het interessants vond ik de beelden van Japan, van het vissersplaatsje en vooral het Tokyo anno 1953, dat de Japanners - zo lijkt het - toch weer in een rekordtijd hebben opgebouwd na de verwoestende bombardementen in de 2e Wereldoorlog. Het verhaal zelf deed mij dus niet meer zo veel. Misschien heb ik mij toen ik deze film voor de eerste keer zag te veel laten beïnvloeden door de zeer lovende recensie in het boek "1001 Films, de meest spraakmakende films aller tijden", waarin deze film van Ozu als een meesterwerk werd beschreven. Ik kan die mening helaas niet delen en deze film maakt voor mij vandaag na herziening daarom ook een flinke duikeling in waardering.
3,5* na herziening.
eRCee
-
- 13346 berichten
- 1923 stemmen
Hoewel mijn score niet hoger komt dan 3,5 sterren heb ik weinig tot niks op deze film aan te merken. Tokyo story is een prachtig en puur gezinsportret. Het kalme ritme past perfect bij het centraal staande oude echtpaar. Niet vaak werd de bezadigdheid van de ouderdom fraaier verbeeld. Hoe mooi ook het shot van de oma die buiten wandelt met haar kleinkind; van afstand een idylle, van dichtbij echter blijkt het gebrek aan contact. Dat gegeven sijpelt in alles door, zoals aan het einde blijkt zelfs bij de sympathieke schoondochter. Toch is de film alleszins niet deprimerend, want ondanks dat het probleem je keihard in het gezicht wordt gesmeten ("het leven is een desillusie") wordt tegelijk getoond hoe je hiermee om kunt gaan ("we moeten niet zulke hoge verwachtingen hebben (van onze kinderen)", en wat zijn verwachtingen van je kinderen anders dan verwachtingen van het leven zelf?). Dit alles giet Ozu ook nog eens in een fraaie vorm, vol longshots en enkele mooie stilistische motieven (onder meer de shots die aan het begin en het einde terugkomen). Nogmaals; vooral theoretisch kan ik Tokyo story nauwelijks bekritiseren. Dat de filmervaring hiermee niet geheel overeenstemt ligt vooral aan m'n eigen smaak, minimalisme ligt me nu eenmaal wat minder. Misschien ooit voor de herziening, want genoten heb ik wel degelijk.
Onderhond
-
- 87213 berichten
- 11968 stemmen
Tegenvaller.
Ik had nogal wat moeite met de emoties in deze film. In 50 jaar is er blijkbaar heel wat veranderd in de film-Japanner, want hoewel ik een kwijlende aanhanger ben van het vestild Japans drama vond ik de personages hier niet bepaald natuurlijk. Tokyo Monogatari heeft altijd in mijn hoofd gezeten als een prehistorische voorloper van Tokyo.sora, maar als ik de twee naast elkaar zit is er maar ééntje die mij het gevoel geeft naar een zeker realisme te kijken.
De personages praten iets te veel en wanneer ze dat doet zetten ze iets te opzichtig een masker op. Ofwel zitten ze te grijzen, ofwel zijn ze compleet apatisch. Had misschien ook wel een iets gemoedelijkere film verwacht, maar vond dit vooral érg kil en koud. De scene waar de zoon z'n vader apart neemt en zonder emotie verteld dat z'n moeder de nacht niet haalt is er eentje die er voor mij uitspringt. Geen emoties en het enige waar de vader toe in staat is, is 30 keer soka te zeggen..
Visueel niet uitzonderlijk, al hou ik wel van het beschouwende camerawerk. Acteerwerk vond ik iets te houterig waardoor de small talk niet altijd even goed overkomt. Ook de middensplitsing van de film (reis vs dood) was nogal hard, waardoor het tweede deel een soort tweede begin is, nooit makkelijk voor een film die het eerste uur toch al niet zo wist te boeien. Bij het tweede deel kreeg ik trouwens af en toe wat Ikiru flashbacks, maar dan vond ik Kurosawa's poging toch wat geslaagder.
Wel erg mooi is het laatste shot van het opatje. Misschien een beetje ironisch dat daar de emotie net wél erg zichtbaar is, maar 't is een mooie eindscene met een krachtig eindshot dat de film dan toch nog een beetje flair meegeeft.
Kon niet zoveel met deze Ozu. Heb liever z'n luchtigere films denk ik, waar de buzz en het gekakel het wat houterige acteerwerk weet te maskeren.
1.5*
John Milton
-
- 21559 berichten
- 11722 stemmen
De beste film ooit gemaakt volgens de Sight&Sound directors poll en bij de critici is Tokyo Story op de derde plek beland in de prestigieuze tienjaarlijkse poll. Na een eerdere mislukte poging heb ik nu de film toch opnieuw gekeken en helaas ben ik zelf niet zo lyrisch als de deelnemers van de Sight&Sound poll. Ik had ernstig moeite mijn aandacht erbij te houden door het uiterst trage tempo van Tokyo Story. Ik moet toegeven dat ik dan ook tijdens de film Mark Cousins' boek erbij heb gepakt (hij is behoorlijk fan van Ozu) en ook ontdekte dat er in Bordwell's Film Art een analyse van deze film stond, waarin ondermeer de ruimtelijke verhoudingen werden onderzocht die zo kenmerkend zijn voor Ozu's stijl.
Filmtechnisch gezien is Tokyo Story heel interessant en ook stilistisch is hij zeker de moeite waard. Maar om nou te zeggen dat ik zoals Roger Ebert het laatste half uur in tranen was, absoluut niet. Hoeveel bewondering ik ook voor de subtiliteit en thematiek van Ozu kan hebben en hoe interessant/mooi ik zijn camerastandpunten en composities ook vind, Tokyo Story heeft me niet kunnen grijpen.
Wellicht dat dit bij herziening nog eens verandert, maar voorlopig 7/10
Roger Thornhill
-
- 5579 berichten
- 2201 stemmen
Bestaat er een schijnbaar simpeler meesterwerk in de wereldcinema? Traag, lucide, aangrijpend. Het maakt niet uit hoe lang het zal duren voordat ik deze film een derde maal bekijk, want zelfs als dat pas in 2030 gebeurt zal ik me de Mmm…'s en Jaahhh…'s van grootvader weer onmiddellijk herinneren. Resoneert deze film sterker bij wie zelf (oudere) kinderen heeft?
Black Math
-
- 5390 berichten
- 1735 stemmen
Niet al te best. Het eerste uur is verschrikkelijk om doorheen te komen. De dialogen zijn vooral veel geneuzel, en de beelden zijn maar spaarzaam mooi. Voornamelijk registreren, en soms gaat ook de mist in met dat er sprake is van naar mijn smaak te weinig contrast. De wijze waarop de dialogen geregistreerd worden gaat op een gegeven moment ook vervelen. Veelal dat iemand tegen de camera spreekt, waarna er een shot komt van de ander die ook tegen de camera spreekt. De muziek die spaarzaam klinkt is wel mooi, maar wordt soms hardhandig afgekapt bij een overgang naar een andere scène.
Pas de tweede helft komt het drama enigszins op gang. Inderdaad is het treurig als alleen je schoondochter, die nota bene al jaren lang weduwe is, tijd voor je neemt. Wat ergens jammer is, is dat het zo uitgespeld wordt. Ik zie het allemaal, waarom moet het dan later nog eens door de personages bevestigd worden? Het helpt ook niet dat de personages veelal glimlachen, wat enigszins ten koste van de emotie gaat.
Niettemin is die tweede helft qua plot wel stukken interessanter, waardoor de film toch nog op 1,5* uitkomt. Maar gezegd moet worden dat een ander Japans drama uit die tijd, Ikiru van Kurosawa, me toch wat beter beviel.
cucciolo
-
- 487 berichten
- 1068 stemmen
Heb deze film beetje bij beetje, in stukjes gekeken. Want geduld is wel vereist. Als je het de tijd gunt ontdek je waarom het zo een bijzondere film is. Een met compassie verteld en zeer onderhouden familierelaas waarin een heel scala aan emoties verborgen zit onder de Japanse oppervlakte. De moeder/schoondochter uitwisseling is heel vertederend. Het laatste half uur is het mooist. Ook de cameravoering is vrij uniek te noemen, voor als Ozu nieuw voor je is, zoals voor mij. Hoewel het veel geduld van me heeft vereist was het zeker de moeite waard.
Movsin
-
- 7701 berichten
- 8096 stemmen
Sublieme eenvoud in dit menselijk drama van ouder worden en er niet echt meer bijhoren, van kwetsende priotiteiten stellen en pijn doen zonder het te beseffen of als dusdanig te erkennen en van ontgoocheling in wat je aanbidt...
Het wordt allemaal gebracht in dit Oosters meesterwerk dat, naar ik kon vaststellen, uitsluitend met vaste camera werd opgenomen. Het blijft dus erg rustig in de handeling maar, vreemd genoeg, het verscherpt de aandacht.
Acteerwerk is af, zekerlijk van de drie bijzonderste personges, maar ook van Haruko Sugimura, de dochter die sterke accenten legt op het gebeuren.
Sir Djuke
-
- 337 berichten
- 947 stemmen
Yasujiro Ozu neemt in 'Tokyo Monogatari' de tijd voor zijn vertelling over een vader en moeder die in het grote Tokyo op bezoek gaan bij hun kinderen. Die hebben op hun beurt totaal geen tijd voor de oudjes. Gefilmd in lange shots met nauwelijks camerabeweging. Dat wat er aan actie gebeurd (bijv. de treinreis heen en terug) krijg je niet eens te zien. Ik denk dat Jim Jarmusch deze film vaak heeft bekeken.
TheBunk
-
- 739 berichten
- 3093 stemmen
De films uit de Noriko-trilogie worden algemeen beschouwd als de artistieke hoogtepunten in het oeuvre van Yasujirô Ozu. Het slotstuk van deze trilogie, Tôkyô Monogatari – bekend onder de Engelse titel Tokyo Story, geldt voor vele filmliefhebbers als de eerste kennismaking met de filmografie van de Japanner. De films vormen de blauwdruk voor het naoorlogse werk dat Ozu zou gaan typeren; de botsing tussen traditionele familiewaarden en moderne invloeden in een Japan dat bezig is met de heropbouw na de grote verliezen tijdens de Tweede Wereldoorlog en de atoomaanvallen op Hiroshima en Nagasaki. Opvallend aan de films is het repetitieve gebruik van thema’s, verhaallijnen, camerastandpunten, muziek, onderwerpen, acteurs en zelfs personages, zonder dat deze dan precies hetzelfde zijn. Noriko (gespeeld door Ozu-muze Setsuko Hara) is het hoofdpersonage in elk van de films. In Banshun is ze de dochter die moeite heeft haar eenzame vader achter te laten om te gaan trouwen en in Bakushû is ze de dochter die verdeeldheid in de familie zaait door haar onconventionele en radicale keuzes in de liefde. Tôkyô Monogatari wijkt iets af; Noriko is hier de schoondochter die het verleden los moet laten om opnieuw te trouwen. Een andere vaste Ozu-acteur, Chishû Ryû, keert in elk van de films terug in een patriarchalische rol. Ook verschillende andere acteurs zijn twee- of driemaal te zien. Ozu stond erom bekend graag te werken met steeds dezelfde mensen. Dit lag aan de zeer methodische werkwijze van Ozu, die van zijn acteurs absolute discipline verlangde. Hij nam soms tientallen takes op van schijnbaar simpele, korte scènes. Dit doet sterk denken aan de dogmatische methodes van Robert Bresson, regisseur van o.a. Pickpocket (1959) en Au Hasard Balthazar (1966). Bresson zag, als iconoclast van de Franse nouvelle vague, zijn acteurs als modellen; hij droeg ze op om zo min mogelijk emoties te tonen en simpelweg precies te doen wat hij ze opdroeg. Zo radicaal als Bresson was Ozu niet, de overeenkomst is echter voor de hand liggend.
Lees verder op Cinema Interruptus
BBarbie
-
- 12795 berichten
- 7632 stemmen
Eerlijk, confronterend… pijnlijk. Deze film —mijn eerste kennismaking met Ozu— heeft mij aardig uit het lood geslagen. Bij het kijken schoten mij herinneringen aan De Sica’s Umberto D. (1952) en het hartverscheurende Make Way for Tomorrow (1937) van Leo McCarey te binnen, twee aangrijpende films over ongewenste ouderen die in de weg lopen.
In mijn ogen is de film een meesterwerk, dat in al zijn eenvoud langzaam, maar zeker helemaal in je kruipt. De slotscènes zijn subliem. Allereerst de vertederende scène van de schoondochter (een prachtige bijrol van Setsuko Hara) met haar erfstuk, passend onderstreept door het gebulder van de voortrazende trein. Vervolgens, terwijl op de achtergrond een scheepshoorn loeit, de oude vader, die de toekomst zuchtend, gelaten tegemoet ziet. Schitterend.
Met dank aan de verwijzingen van TheBunk ga ik zeker werk maken van Ozu’s Banshun en Bakushû
tbouwh
-
- 5650 berichten
- 4966 stemmen
In Banshun (Late Spring, 1949) wordt Noriko (Setsuko Hara) constant geconfronteerd met haar ongehuwde staat. Het huwelijk is een conventie waar in Ozu’s film-Japan maar weinigen van afwijken. Noriko is de humanistische uitzondering zelve: om haar heen regent het mogelijke vrijers, maar de goedlachse protagonist ontfermt zich liever om haar eenzame vader (Chishû Ryû).
Ook in Tôkyô Monogatari ontfermt Hara’s personage zich over dat van Ryu. Ryu speelt ditmaal niet Hara’s vader maar haar grootvader, en de kloof tussen de twee is initieel wat groter: Hara’s Noriko (ja, ook hier) woont en werkt in een buitenwijk van Tokio, terwijl haar grootouders een verblijf op het platteland betrekken. Aan het begin van de film wagen Shukichi en zijn vrouw de ellenlange reis naar de stad. Samen hopen ze tijd te kunnen doorbrengen met hun (klein)kinderen, die hun plaats in de arbeidsketen van Tokio stuk voor stuk gevonden hebben.
Het duurt niet lang voor de dramatische ironie van deze situatie zichtbaar wordt. Geen van de Hirayama’s heeft echt tijd voor opa en oma, maar eerlijk zijn is natuurlijk geen optie. En dus worden de twee (hypocriet of hilarisch?) en passant naar een accommodatie aan zee gestuurd, waar ze – tot wanhoop van hun egocentrische kinderen – al snel weer van terugkeren. Alleen Noriko heeft tijd voor haar ouders. Ze neemt zelfs een dag vrij – wat dat betreft is er geen enkel verschil tussen de Noriko van Banshun en de Noriko van Tôkyô Monogatari. Ook haar manische glimlach werkt in beide films even sterk op de zenuwen.
Ozu classificeert zichzelf als auteur door te spelen met filmnamen (spelen met seizoenen), thema’s (klasseverschillen, spanning tussen menselijke zorg en sociaal-culturele rolpatronen, egoïsme) en terugkerende acteurs (o.a. Ryu en Hara). Ook de filmvorm is immer consistent. De herkenbare camera-stijl (framing op zithoogte) staat hier volledig in dienst van het narratief, dat voor een gedramatiseerde karakterstudie behoorlijk geestig is: zwart-komische opmerkingen gaan hand in hand met ronduit kolderieke slapstick-taferelen. Het café-avondje en de wankele thuiskomst van het herenigde familiegezelschap staan in schril contrast met de tragiek van een naderend levenseinde. De toon is dus wisselend, maar Ozu weet te veranderingen te presenteren als verschillende scherven van dezelfde film-spiegel: de spiegel van het leven zelf. Zijn ontroerende humanistische portret is geen wankele genremix, maar een uitgebalanceerde kijk op de doorleefde dynamiek van intermenselijke relaties.
arno74
-
- 8700 berichten
- 3342 stemmen
Helaas enerzijds veel te laat ingestapt en anderzijds was ik ook wel wat afgeleid aanvankelijk dus ik kan niet over de hele film oordelen, wel over het laatste uur wat schijnbaar ook het beste is van de film. En dat is toch wel een 'fijne' confronterende film over de samenleving en de rol van de kinderen richting de ouderen, en over de prioriteiten die we, al dan niet ten dele gedwongen, hebben. Het leek soms of ik wel naar een oosterse Haneke zat te kijken, want het beeld wat wordt geschetst is wel behoorlijk pessimistisch, maar het maakt indruk. Een voorlopige ruime 3,5* tot ik het in de toekomst in zijn geheel kan zien.
pjmj
-
- 277 berichten
- 266 stemmen
Heel erg traag, maar dat vond ik beslist niet erg in dit geval. Het melancholieke verhaal, de hoofdpersonen en de mooie zwart-wit beelden bleven me nog dagenlang bij.
De filosoof
-
- 2023 berichten
- 1405 stemmen
Ook ik heb deze film gekeken omdat de film zo hoog scoort op de lijstjes van critici en andere filmkenners, maar ook mij is hij wat tegengevallen al is de film overigens best aardig. De film is wat traag en het is geen film die mij op het topje van de stoel heeft doen zitten, maar het einde met de enige (schoon)dochter die wel oprecht lief en zorgzaam is ontroert en de film gaat wel langzaam onder je huid zitten…
Wat opvalt is dat je eigenlijk niet merkt dat de film zich in de jaren ’50 in Japan afspeelt omdat alles heel herkenbaar is en net zo goed in Nederland anno nu had kunnen afspelen, hetgeen echter ook niet zo vreemd is nu het thema van de film is dat kinderen zich op een gegeven moment losmaken van hun ouders waardoor zij een eigen leven gaan leiden, zich van hun ouders vervreemden en hun zorg voor die ouders sterk plichtmatig wordt zonder nog een echte band te ervaren. Dat thema lijkt me tamelijk universeel al zal het ook wel typisch zijn voor de Westerse wereld van na WO II waartoe ook Japan moet worden gerekend: de moderne maatschappij is immers sterk individualistisch (‘egoïstisch’) geworden waarbij de kinderen zelfs in een andere stad gaan wonen en de band met hun ouders radicaal doorsnijden. Men wil niet dat de ouders iets te kort komen, maar ze gaan liever met de ouders de stad in zodat ze zich vermaken dan dat ze een persoonlijk gesprek met ze voeren.
Een ander sterk punt van de film is dat alles wat er gebeurt en wordt gezegd heel geloofwaardig is hetgeen samenhangt met mijn eerdere opmerking dat alles wat er wordt gezegd heel herkenbaar is: de dialogen zijn realistisch en de film laat het echte moderne leven zien waarbij iedereen er wel voor de ander wil zijn maar daar eigenlijk toch ook geen tijd of zin voor heeft omdat die ander niet in het eigen leven past. In die zin is deze film wel iconisch voor het moderne, naoorlogse leven.
Bekijk ook
Sátántangó
Drama, 1994
381 reacties
Seppuku
Drama, 1962
92 reacties
Shichinin no Samurai
Actie / Drama, 1954
910 reacties
Tengoku to Jigoku
Misdaad / Thriller, 1963
98 reacties
Le Trou
Thriller / Drama, 1960
86 reacties
Jôi-uchi: Hairyô Tsuma Shimatsu
Drama, 1967
48 reacties
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.