Funny Games (2007)

Oo ik heb Kpn die heeft dat niet denk ik..

Wat een soundtrack bij de intro zeg

Helaas vond ik het geen beste film.

Jaren geleden heb ik hem al is eerder gezien en wat ik me er van kon herinneren vond ik er niks aan. Toch nog is een kans gegeven en bij de eerste helft van de film begon ik me af te vragen waarom ik er bij de eerste kijkbeurt niks aan vond. De eerste helft van de film is namelijk niet slecht. De cast is prima en niks om op aan de merken, de spanning bouwt langzaam op en de 2 jongens waren best freaky.

Maar dan tegen het laatste half uur wist ik al waarom ik er niet veel aan vond. Op een gegeven moment gaat het de film nergens meer over en heb je echt een maar scenes met een WTF moment. Dan heb ik het vooral over de scene met de afstandsbediening. Wat was dit?? en achteraf dacht ik ook bij mezelf waar heb ik eigenlijk naar zitten te kijken.

De laatste helft van de film verpest een hele hoop.

helaas een 1,5* van mij.

Snap de hoge rating niet erg.

Beste mensen, dit is een remake van Michael Haneke (origineel Funny Games (1997) die wilde weten of met andere instellingen en opstellingen, zoals gewelddadige aspecten in camerabeeld i.p.v. zoals bij de originele buiten camera gebeurde, de film even goed zou zijn. Dus niet!

Dus wil je dit verhaal toch graag zien, pak dan de film van 10 jaar terug.

Wat een draak van een film.

Hier valt met de beste wil van de wereld nog niets leuks over te vertellen.

Maar goed..

Als je een liefhebber bent van langdradige films? Zonder verhaal of plot?

Nou dan is dit een film voor jou!

Funny Games US is een niet al te bijzondere film. Bovendien is het mijn debuutfilm van Michael Haneke. Niet direct overtuigd wat zijn stijl betreft. De film is nogal absurd met onder meer de hoofdrolspeler die tegen de kijker zelf begint te spreken, de gsm die niet wilt bellen maar voor de rest wel signaal heeft en werkt, enzovoort. Het toppunt werd bereikt toen Michael Pitt de afstandsbediening nam en de film terug begon te spoelen.

Het begin is nog tamelijk behoorlijk, ik kreeg van ver een beetje een gevoel dat ik ook in Mother! (2017) kreeg. Het gevoel van onbehagen en frustratie dat er mensen in je huis zijn die je er niet wilt. De hoofdrolspelers zijn best geslaagd, twee creepy kerels en je weet ook vanaf de eerste moment dat er iets mis mee is. Beetje straf ook dat dit op één of andere cyclus eindigt. Maar ok, blijkbaar zijn ze van een hogere entiteit die kan spelen met de tijd. Voor mij deed dit wel afbreuk aan de film die in het tweede uur al ontzettend saai begon te worden. Er gebeurt zo goed als niets en er werd teveel gezeverd. Als er iets is waar ik een hekel aan heb dan is het luisteren naar gezever. 1.5*

De meeste negatieve commentaren maken duidelijk dat mensen een gewone thriller verwachten en dat ze zich niet kunnen ontkoppelen van een bepaald verwachtingspatroon. Deze film is echter (wel) bijzonder omdat het een aanklacht is op hoe Hollywood omgaat met geweld in thrillers en horrorfilms. Funny Games US weigert het publiek te geven wat het wil (geweld is fun!!!) en daar hebben mensen het blijkbaar heel moeilijk mee.

Ik ben akkoord dat ik inderdaad eerst verwacht had dat dit een thriller zou zijn (ik ga ook altijd quasi blanco een film in). Na een tijd krijg je uiteraard wel door dat dit precies niet het opzet is van de film, maar wat is dan wel de bedoeling? Je publiek displeasen? Een boodschap brengen dat geweld zinloos is? Of is dit een aanklacht tegen entertainment?

Ja, maar waarom zou je daar als kijker mee tevreden moeten zijn? Stel je bestelt een pasta op restaurant en de portie is te klein en maar half warm, ben je dan ook tevreden? Ik vermoed van niet. Je eet het waarschijnlijk wel op, betaalt en komt niet meer terug. Datzelfde gevoel overheerst bij deze film omdat er sleutelingrediënten ontbreken. Bovendien vind ik juist dat Hollywood met de dag preutser wordt en juist veel minder expliciet is in het tonen van geweld/naakt dan vele andere productielanden. Dat is natuurlijk niet enkel het gevolg van deze film vermoed ik, maar het is imo eerder een achteruitgang dan een vooruitgang.

Nee, de film laat je ervaren dat geweld eigenlijk helemaal niet leuk is en dat slachtoffers zich niet ontpoppen tot helden. Een deel van het publiek voelt zich daardoor verraden, een ander deel vind het dan weer verfrissend. Vandaar de controversie omtrent deze film.

Alles hangt af van je vertrekpunt, Alathir. Een film van Haneke ga ik vanuit een ander vertrekpunt bekijken dan een "doorsnee" enteraiinment thriller. En het is just als die Haneke-film mij niets méér te bieden heeft dan "entertainment", dat ik op mijn honger blijf zitten, net zoals bij een te kleine, half-warme pasta...

Ja dat is wel zo, Thomas. Ik kende Haneke niet en ondanks dat ik dacht dat ik er blanco inging had ik wel een bepaald idee in mijn hoofd van wat dit zou zijn. Dat leverde zeker andere verwachtingen op dan die ik kreeg.(vanzelfsprekend).

Ik moet zeggen dat ik tweemaal getuige ben geweest van geweld waar ik toch wat bang had, 1 keer nadrukkelijk op mezelf en dat ik geen van beide keren de neiging had om de held te spelen. De film is dus zeker realistisch en ik denk dat je beleving misschien ook afhangt van hoe je naar geweld in film kijkt in het algemeen. Op het einde hebben de twee freaks er nog min of meer een gesprek over. Is fictie realiteit als je het in een film kan zien? Of misschien staat je beleving hier compleet los van en vind je het inderdaad verfrissend dat Haneke eens niet de platgetreden wegen bewandelt.

Los daarvan denk ik niet dat ik mijn mening hoef te herzien, ik ben sowieso niet echt fan van ervaringscinema zoals Dunkirk of 2001.

“Whether by knife or whether by gun, losing your life can sometimes be fun.”

Sterk. het eerste gedeelte van Funny Games is geweldig, met een onderhuidse spanning en een verraderlijke kalmte voor de storm. Michael Pitt is 'creepy as hell', en Roth en Watts zijn ook geweldig als echtpaar die te maken krijgt met de moordlustige spelletjes van Pitt en Corbet. Roth heeft gezegd dat hij getraumatiseerd was na het filmen van Funny Games, en ik geloof hem direct.

Na de dood van de zoon van Watts en Roth (fantastische keuze om de moord buiten beeld te houden en alleen het geschreeuw te laten horen) wordt het even wat minder, maar het laatste gedeelte is weer erg sterk. De scene op de boot, en de manier waarop Watts bijna achteloos overboord wordt gegooid, is donker, zeer donker.

Is Naomi eindelijk tot in de keuken gehuppeld of kan ik nog wat verder slapen? Ach was mij in slaap wiegen niet de bedoeling van de regisseur? Ik lees links en rechts dat de regisseur blijkbaar een statement wil maken het veroordelen van geweld en dat wij als kijker hier blijkbaar genoegen in scheppen naar het kijken van geweld of zoiets. Nu bewust of onbewust hebben we altijd verwachtingspatronen bij een film dus proficiat aan de regisseur dat hij zegt fuck you ik doe het even anders. Ik had eigenlijk geen verwachtingen omdat ik de film gewoon heb gekeken omdat een zekere John Milton deze heeft genomineerd in de hoop indruk te maken op de horrorliefhebber. Helaas is den deze niet echt geïnteresseerd in dat soort boodschappen, ik zie er de lol niet van in. Maar ik erger me gewoon aan traagheid dat uiteindelijk verveling werd. Je tot de kijker richten om nogmaals je standpunt duidelijk te maken, fijn hoor maar op een moment zei George sr. de heel wijze woorden: "get on with it", exactly my thoughts bij deze film.

Geen verrassing

Ik schepte er genoegen in om eens een film te zien waarin geweld nu eens geen toffe ervaring is en waar de betrokkenen eerder slachtoffers dan helden zijn. Wat ik vooral knap vond is dat Haneke me dat haast aan den lijve liet voelen zonder eigenlijk geweld te tonen.

Dus eigenlijk gaat de regisseur er van uit dat de kijker geweld verheerlijkt? Vind ik toch wel een veralgemening hoor.

Ik zie geweld ook niet noodzakelijk als een toffe ervaring. In de eerste plaats kijk ik een film nog steeds voor een verhaal of thema dat me aanspreekt. Dat vond ik hier helemaal niet. Er zijn hopen films die geen geweld nodig hebben om spannend te zijn. Ok die hebben misschien niet dat statement met een dader die zich ineens tot de kijker richt, maar zoals ik al zei boeit mij niet. Maar ik stoorde me vooral aan die ultieme traagheid. Ik kreeg geen gevoel van onbehagen eerder verveling.

Dus neen I don't buy it.

Dat heb ik niet gezegd. Ik zei ... nou ja, het is toch duidelijk wat ik zei, niet? Ik ken maar weinig films waarin geweld me misselijk maakte. Dat zegt meer iets over de films dan over de kijker.

Neen, was ook niet op jou bedoeld als het voor jou werkte dat is heel goed. Ik wilde enkel zeggen dat de regisseur er vanuit dat opzicht precies vanuit gaat dat de meeste kijkers geweld verheerlijken. Dat vind ik persoonlijk nogal pretentieus van de regisseur. Nu goed denk dat het wel duidelijk is waarom jij de film goed vindt en ik niet even goede vrienden natuurlijk

Het origineel heb ik niet gezien. Ai. Zo’n opmerking staat soms gelijk aan vloeken in de kerk. Een origineel is volgens een deel van de goegemeente immers altijd beter dan de remake. Klopt soms. Klopt soms niet. Het toeval wilde simpelweg dat ik de remake wel tot mijn beschikking had en het origineel niet. Het besluit om die te bekijken was dus snel genomen. Helemaal toen uit eerder commentaar bleek dat remake en origineel niet veel verschillen.

De remake is goed. Het origineel laat ik derhalve aan mij voorbij gaan. Ik kan me niet goed voorstellen wat de lol is van het bekijken van die film als het rugzakje al is gevuld met de (bijna) synonieme remake. Grote schokeffecten zullen er niet meer zijn. Een afwijkende cinematografie ook niet. Ook de boodschap van de film is dezelfde en verrast niet meer. Laat maar. Ik hou het gewoon bij deze.

Goeie film. Geen thriller/horror met veel jumpscares, grootse effecten, snelle beeldwisselingen en (on)voorspelbare situaties die met een zenuwslopende knal uiteen spatten. In deze film gaat het er eigenlijk vrij monotoon aan toe. Langzaam ook. Op een bepaalde manier is het zelfs saai. Toch is het spannend.

De instellingen van de camera zijn weinig speels. Strak en sober wordt een home invasion getoond. De spanning wordt niet door een flitsende beeldmontage opgewekt. Niet door enge geluidjes. Niet door andere trucs. De spanning komt puur voort uit de beklemmende situatie op het scherm.

Heel opvallend is het ontbreken van muziek. Vreemd genoeg had ik dat pas laat door. De natuurlijke geluiden versterken de monotone cadans en daarmee de soberheid van de beelden. Ze versterken het beklemmende effect van de gijzeling. Ze accentueren de heftige emoties van de slachtoffers en de non-emoties van de daders. De film staat echt strak van de psychologische spanning.

Veel geweld. Het geweld vind veelal off screen plaats. Toch is het effect van het onzichtbare geweld immens. De kilte en het cynisme waarmee de beide daders hun psychologische oorlogsvoering ten uitvoer brengen, werken dermate veel afschuw op dat je je vervuld van afschuw en weerzin het liefst afwendt. Ook hier brengt het ontbreken van muziek extra kilte en emotieloosheid in de gewelddadige handelingen.

Fantastische daders trouwens. Michael Pitt en Brady Corbet spelen met veel overtuiging de arrogante en snobistische upper-class eikeltjes die heel zelfingenomen de gijzeling regisseren. Watts en Roth zijn dankbare slachtoffers die zich uitstekend weren met gehuil, gekrijs en aardig acteerwerk.

Leuk zijn de uitstapjes uit de film die de regisseur zich een enkele maal permitteert. De momenten waarop een dader in de onzichtbare camera kijkt en het kijkerspubliek toespreekt, ontstijgen even de beklemmende sfeer en benadrukken de onderliggende boodschap dat het voyeuristische publiek de compromisloze waar krijgt die het heimelijk wenst, ook al wil het kijkende volk daar, ingedekt door allerlei drogredenen, publiekelijk niet voor uit komen. Dat heb ik er althans uitgefilterd.

Fijne film.

ik vond deze zelfs iets beter dan 'het origineel' in dit geval, Collins. Dat het allebei Haneke is en feitelijk alleen de acteurs verschillen, maakt het voor mij meer een 'vertaling', al spreken we daar bij film niet vaak over.

Ok, John Milton, dan weet ik genoeg

Bedankt.

Concept klonk goed maar sorry hoooor : je kind eten laten pakken nadat je neergeknuppeld bent, man huilde na de eerste klap al. Wat een lul. Ze had razendsnel in de boot kunnen zitten van die kennissen. Maar nee dat deed ze niet. ik vond m niet spannend, niet creepy. Eigenlijk helemaal niks aan.

Vreselijk.

Ben wel blij dat ik eerst de Oostenrijkse Funny Games eerst zag. Dat helpt me te herinneren dat deze Amerikaanse versie echt volledig brak is. Van dezelfde regisseur, dus toch opmerkelijk hoe een herhaling (zo noem ik het liever dan een remake) toch van zo'n lage kwaliteit kan zijn.

Ik snap het punt achter de film volledig. Wat ik niet snap is waarom deze film gewoon opnieuw herhaalt moest worden alleen dan in het Amerikaans. Als in, hij moest volledig nauwkeurig herhaalt worden. Ik vind het een nutteloze bedoening. Wellicht omdat een Amerikaanse versie meer geld oplevert.

Bij het origineel waren de twee jongens nog wel een beetje intimiderend en dreigend. Vooral Frisch als Paul wist goed indruk te maken. Echter zijn deze twee jongens, Corbet & Pitt, komen bij lange na niet in de buurt van de twee jongens uit het origineel.

Want waarbij die dus intimiderend en dreigend waren, zijn deze vooral afstandelijk en verlegen. Het komt geen moment echt over dat de familie in gevaar is. Alhoewel Pitt het bij vlagen nog wel vermakelijk weet te maken, is het allemaal net iets te afstandelijk. Alsof de jongens niet echt durfde te acteren.

Maar de jongens zijn in vergelijking met de wanprestatie van Watts nog een geschenk uit de hemel. Nu is het sowieso dat Watts weinig indruk op me maakt, maar dit is gewoon te gemaakt en ver ondermaats. Roth doet het bij het schreeuwen nog aardig, maar maakt voor de rest ook geen indruk.

Het valt ook bij deze Amerikaanse versie regelmatig op dat de loop van het verhaal te snel gaat. Watts begint al veel te snel vermoedens te krijgen terwijl de jongens nog echt geen foute dingen hebben gedaan. Het is een slordige loop.

Visueel ook redelijk kaal. Weinig detail en weinig interessant materiaal. Zo'n shot als de dode jongen die in de hoek bij de TV ligt is in het begin sterk. Maar het gaat zo lang door dat het gewoon saai begint te worden. Het is 1 van de meerdere zwakke regiekeuzes.

Haneke had dus blijkbaar een te groot ego om zowat niets te veranderen aan zijn origineel. Het was dus in zijn ogen al zowat perfect. Dat is gewoon een verkeerde instelling en zie hier het resultaat. Een nutteloze film met een sterke boodschap, maar voor die boodschap is het beter om gewoon naar het origineel te kijken.

Heb het origineel niet gezien, maar was daar ook zo' n gruwelijk overstuur blaffende hond waar het hele gezin totaal geen aandacht aan besteed? als dat zo is, is ie net zo slecht!. Oh ja na 10 minuten riep uitgerekend het zoontje wat er met de hond aan de hand aan was. Nee zoiets komt me dan totaal ongeloofwaardig over en kon ik me daardoor niet meer inleven met de gedupeerden want zo waren er nog wel meer vele onwaarschijnlijkheden.

HEAR HEAR .

Bush - Everything Zen - YouTube

“You shouldn't forget the importance of entertainment.”

Het is alweer even een poos geleden dat ik het deel uit ‘1997’ had gezien, ook wel het originele deel. Gisteren was het tijd voor de ‘remake’ met een iets andere blik op de film dan wat we ervan gewend zijn. Uitdagend dat zeker maar ‘Haneke’ speelt erg save door veel scenes toch vrijwel identiek in de film te plakken, dan wel niet met de nieuwe personages is er weinig verschil te merken. Dat was eigenlijk vrij snel duidelijk wanneer je de scene krijgt van het klassieke muziek wat opeens overschakelt naar een soort Grindcore, het bleef nog steeds leuk om te zien.

Toch deed de film zijn best, hij sloeg niet aan tenminste niet zo goed als zijn Duitse voorganger. De nieuwe visie van ‘Haneke’ was nou niet bepaald bijzonder te noemen, de film had naar mijn gevoel nergens de benodigde spanning waardoor hij zeker bij de lange praat scene rond het midden van de film onwijs hard in kakt en daar maar moeilijk uit kon komen, ‘Haneke’ werkte uiteraard volgens de voorganger die in mijn ogen zelfs daar sterker in was, ‘Watts’ doet het bijvoorbeeld leuk maar ik merkte weinig angst in haar ogen en weinig overtuiging (hoewel het natuurlijk geen straf is om naar haar te mogen kijken), niet zo goed als ‘Susanne Lothar’ wist over te brengen. Maar dat was niet alleen zij, ook de man van de familie vond ik niets zo boeiend en de twee tieners zagen er dan wel psychopathisch uit, ook dat was minder sterk.

Dus qua cast zat er niet echt een vooruitgang of verbetering in mijn ogen maar ook qua verhaal is er dus totaal niks veranderd. Dit kan op zich goed wezen, het is desalniettemin een ‘remake’ en toch waren heel veel beelden vrij simpel gekloond waardoor het kijken van de film niet als ‘vernieuwd’ aanvoelt. Moet dat altijd? Ik weet niet of ‘Haneke’ het zo bedoelt is maar, het lag me niet altijd.

Ik ga niet te diep graven in het verhaal omdat het vrij standaard is gezien het eerste deel en uiteraard daar gewoon simpelweg geen verandering in zit. De familie komt aan bij hun huis (het leek op een vakantiehuis) waarna ze contact krijgen met hun buurjongens na het vragen of de boot in het water kwam, de jongens hebben eieren nodig maar dit gaat natuurlijk dan fout en het begint voor de familie, ze gaan ‘spelletjes’ spelen.

Wat de meeste indruk wist te maken wist in deze film minder indruk te maken, dat is het moment dat het zoontje wordt gedood door een schot met een jachtgeweer door zijn hoofd die er dan werd afgeblazen, ik meende namelijk dat je dit wat heftiger zag afgebeeld in de eerste versie maar in deze film vond ik dat maar wat povertjes.

‘Haneke’ wist mij dus niet te betoveren met de nieuwere en frisse versie van ‘Funny Games’, hij deed het in 1997 naar mijn mening toch wel wat beter en leuker. Dankzij vele inkak momenten en maar weinig spanning vond ik het nog wat lastiger uit te zitten ook, zeker geen favoriet.

2.0*

Ik vind Michael Haneke een vreselijk arrogante regisseur: hij zal wel even uit de hoogte aan zijn publiek, het plebs, vertellen wat goed is en wat slecht is, vanuit een hele hoge ivoren toren. Juichen wanneer er iemand wordt neergeschoten? Mag niet! Publiek dat geshockeerd is als er geld door de wc wordt gespoeld? 'Ja, typisch, ik had niet anders verwacht'.

De eerste Funny Games was voor mij een beetje dubbel: doodenge film, maar ook een beetje gezeur van opa Haneke. De nieuwe film is meer van hetzelfde en omdat ik de oorspronkelijke film kende maakte het me allemaal niet zoveel meer uit maar... Michael Pitt. Naomi Watts heb ik nooit zo'n boeiende actrice gevonden omdat ze naar mijn idee altijd hetzelfde doet, maar Michael Pitt ken ik nog altijd als het kneusje Henry in een van de latere seizoen van tienerserie Dawsons Creek. Hier is hij een monster, en de blik in zijn ogen zal ik echt niet snel vergeten. Héél griezelig. Alleen daarom al een 3,0*.

Wat een boel sh*t in deze film vol met bullsh*t.....

Ik heb letterlijk 20 minuten tot misschien een half uur kunnen genieten van de film. Dat is toch best triest als het een film is met een speelduur van 107 minuten.... Het ligt niet aan het acteerwerk van de 5 hoofd karakters maar voor mijn gevoel gewoon aan een slappe manier van een "verhaal" schrijven.

Laatste 30 minuten waren echt absurd slecht en debiel.... Ooh ja ook nog: Saai, pretentieus en ja om mezelf effe te verlagen naar het kinderachtige manier van schrijven (maar zichzelf wel serieus nemen).....wat een poep film..hahaha ik ga gewoon stuk om het feit hoe erg je een film kan vernoiken...shiiit...

Vet hoor Naked City 3x als soundtrack gebruiken maar zorg dan dat je film de insanity van de benoemde band evenaart...

*1 en een slechte recensie voor een ontiegelijk slecht film!