Amour (2012)

Ben ook erg nieuwsgierig naar hoe je meer diepgang in de film had gezien, jammer dat je de vraag terugkaatst. Je wijst naar verwijzingen naar een gedeeld verleden... is dat zo'n voorbeeld? Denk dat het dan juist een plat vehikel zou worden waar al dozijnen van bestaan, waar iemand terugkijkt op zijn huwelijk, geboorte eerste kind, carrière, clichémomentje waar de relatie op spanning komt te staan en ze het uiteindelijk op het laatste moment goedmaken en zoenen, enz. In Amour (en in het leven) mag je wel aannemen dat als mensen zo lang samen zijn dat ze een verleden, en een relatie, hebben.

Waarom vind je dat er geen sprake is van een relatie? Je zegt dat er spanning tussen hen ontbreekt, maar dan denk ik gelijk aan de reacties waarin mensen vinden dat Georges helemaal geen liefde voor Anne heeft (geen valentijnsdag, bloemetjes, cadeautjes, samen uit eten,... kortom, het overgeromantiseerde clichéconcept van Hollywood van zogenaamde liefde is hier geheel afwezig). Dat geldt in zekere zin ook voor hun relatie, het hollywoodconcept van een relatie is hier ver te zoeken. Maar is spanning nodig om een relatie te hebben, verwacht je dat Georges bij de ernstig zieke Anne bijvoorbeeld gaat klagen over vieze borden terwijl ze juist voorgoed afscheid aan het nemen zijn en ze hun eigen einde zien aankomen, dan spoken toch hele andere dingen door iemands hoofd dan even snel "spanning" aanbrengen in hun relatie, waarom zou er spanning moeten zijn? En wat vond je niet realistisch?

Je stukje roept veel vragen op, het lijkt wel alsof je een hele andere film hebt gezien . Je mist frustratie en twijfel in de film. De hele film gaat over de twijfel van Georges, zijn uiteindelijke besluit gaat niet over een nacht ijs. En frustratie... dat zie je bij Anne als ze beseft dat ze aftakelt, als ze beseft dat ze haar zelfstandigheid voorgoed kwijt is, als ze niets meer van zichzelf in de spiegel terugziet. En bij Georges zie je dat als hij (megaspoilers!) zijn frustratie afreageert op de verpleegster (juist een erg opzichtig moment dat in contrast staat met het ingetogene van de film), en de uiteindelijke daad richting Anne uit compassie als er geen andere uitweg is, en vervogens zelfmoord, is dat geen ultieme uiting van frustratie? En van hun relatie? Zonder Anne kan hij niet verder. Als dat geen relatie is...

Ik miste gewoon reliëf, arno74. Het was voor mij te vlak om boeiend te zijn. Ik vraag me bijvoorbeeld af wie Georges was vóór zijn vrouw ziek werd. Was hij eigenlijk wel iemand? Je kreeg niet die indruk. En van haar kreeg ik die indruk eigenlijk al niet meer! Zij was niet alleen op het einde een plant, maar ze leken beiden wel altijd als planten naast elkaar te hebben geleefd! Natuurlijk was er wel frustratie om de machteloosheid tegenover de situatie - trouwens een constant centraal thema in de films van Haneke. Maar dat is voor mij een veel te algemeen gegeven, en heeft weinig met persoonlijke psychologie te maken. Die miste ik dus: persoonlijke en intermenselijke psychologie. Die kwam enkel van opzij aan bod door de figuur van Eva. Maar ook daar had volgens mij veel meer in gezeten...

(En "voorgoed afscheid nemen" doe je volgens mij pas helemaal op het einde, Arno. Als je het al doet. Ook mensen van 80 zijn niet in de stemming van "voorgoed afscheid nemen", tenzij misschien op het allerlaatste moment! Zo'n sfeer vind ik dus niet realistisch, en alleszins niet boeiend!)

Daarvoor is het te lang geleden en ik heb de film maar één keertje gezien. Ik wou gewoon een beter beeld krijgen van wat je bedoelt.

Herziening kan soms wonderen doen. De eerste keer dat ik Der Weisse Band zag vond ik 'm gewoon oké. De tweede keer vond ik het haast een meesterwerk. Nu goed, ik verwacht niet dat hetzelfde gaat gebeuren met Amour maar ben wel benieuwd (vooral nu ik weet dat volgens Haneke niemand schijnt te begrijpen waar Amour echt over gaat).

Wat ik nog wou zeggen is dat ik sterk de indruk had dat Amour net wel heel realistisch is en dat de film (bijna) volledig is ontdaan van gemakkelijke manipulatietechnieken, zoals bijvoorbeeld karakters die sentimentele of aangrijpende verhalen aan elkaar vertellen over hun verleden. Vele kijkers noemen dat psychologische diepgang omdat we dan zogezegd iets leren over de karakters.

Het is me niet gelukt deze film af te kijken, na 45 minuten ben ik gestopt. Wellicht dat ik een volgende keer nog een poging waag, maar vooralsnog duurde het me allemaal veel te lang...

Dat is wel een heel lange zit met heel weinig gebeurtenissen. Kortom: niet mijn ding.

Beklijvende film over 2 oudere - verliefde - mensen wiens leven door een toeval (herseninfarct) omhoop wordt gegooid. Initieel lijken ze zich te berusten in het gegeven gezien hun leeftijd, maar al snel merken ze dat dat geen evidentie is. Zeker als er keer op keer herval komt en de situatie uitzichtloos wordt en onmacht zich meester maakt van de situatie (wat overigens perfect wordt uitgebeeld door slag in gezicht aan bed). Ook de gebruikte symboliek van het einde spreekt boekdelen. Topfilm met een ijzersterke vertolking dus

In het begin was ik niet zo enthousiast. Ik vond het nogal saai en ik kon er niet in komen, maar op een gegeven moment veranderde dat drastisch. Het verhaal zoog mij op. Het raakte me. Was geen moment meer saai. Het is verdrietig om te zien hoe Anne aftakelt. Het acteerwerk is zo sterk, zo realistisch, en het wordt nergens over sentimenteel. Ik leefde erg met Anne en Georges mee. Het huis waarin de hele film zich afspeelt, past ook goed bij de beklemmende sfeer. Amour is een film vol liefde en emotie. Een parel, wat mij betreft, en de beste film die ik tot nu toe heb gezien dit jaar. Wel wat fouten in de Nederlandse ondertiteling, maar dat haalt mijn score niet naar beneden. 5*

Ik volg. Ook ik had eventjes nodig om in de film te komen. Eigenlijk begon het voor mij pas boeiend te worden en vond ik het aangrijpend vanaf de tweede beroerte, vanaf het moment dat het er echt beroerd begon uit te zien voor Anne.

Amour is de toverspreuk voor George die zijn vrouw stilaan meer en meer van zich ziet wegglijden tot een kamerplant. De gehele film speelt zich af in het ruime luxe-appartement van het koppel. Het geeft een beklemmend gevoel van afzondering, van isolatie, van eenzaamheid. Het is het lot of de taak van een echtgenoot om voor zijn echtgenote te zorgen, vindt George. Ieder huisje zijn kruisje en dit is zijn kruis om te dragen. Maar hoever moet die zorg gaan? Haneke creëert met zijn film Amour een humane visie als antwoord op de vraag. Ik heb tijdens de film dikwijls moeten terugdenken aan eigen geliefden in soortgelijke situatie of de hypothetische stelling waar ik de kracht vandaan zal halen indien dit mijn vrouw overkomt. Of nog erger: wat als ik de 'Anne van dienst ben'? Amour is een erg indringende film met twee topacteurs die op erg hoog niveau acteren mét elkaar.

Amour bevat een aantal aangrijpende scènes. De slag in het gezicht omdat ze niet wou drinken kwam als een mokerslag bij me aan. Geshockeerd en begripvol tegelijk, zo kwam het bij mij binnen. Het moet hels zijn om dag en nacht voor je aftakelende geliefde te zorgen en jezelf helemaal weg te cijferen. De daaropvolgende liefdevolle 'moord' was voorspelbaar, maar daarom niet minder intens. Ook de scène waarbij George de tweede gezinshulp aan de deur zette, vond ik hard. Vooral de reactie van de dame in kwestie dan. Met 20 jaar ervaring (zelfs niet met eentje) is het ongepast om je klant zo te verwijten, ook al ben je het er niet mee eens.

De scene met de nachtmerrie van George vond ik wat uit de toon vallen. Los daarvan echt meegeleefd met Amour. Terecht bekroond en een pak beter dan Sprakeloos die ik een half jaar geleden zag. Dikke 4,0*!

Maar Haneke zou Haneke niet zijn als ie niet heel subtiel toch nog een laagje onder de verstikkende oppervlakte zou schuiven. Hij doet dat door enkele scenes in het verhaal op te nemen die op z'n minst enige twijfel laten ontstaan over de toerekeningsvatbaarheid van George. Behalve de begin en eindscene wordt het verhaal vanuit het perspectief van George opgetekend; over de binnenwereld van Anne komt niets naar buiten.

Filmhuis op z'n saaist. Saaie mensen, continu die saaie setting, klein plotje dat niet geschikt is voor ruim twee uur film en nog wel het ergste: steeds weer die nietszeggende shots tussendoor. Zo'n dochter bijvoorbeeld die stofzuigt onder de tafel zonder dat er iets gebeurt. Klein minuutje film dat werkelijk geen enkel doel dient, behalve een soort muffige, elitaire sfeer uitstralen. Bah.

Beter Haneke, maar nog steeds niet geweldig.

Ik las hier een aantal keer dat de film erg realistisch zou zijn, daar lag bij mij zo'n beetje het probleem. Qua opzet en uitwerking is de film inderdaad erg droog. Geen episch sentiment, Hollywoodiaanse twists, dik oplaaiende soundtracks of mooie zonsondergangen om het drama te onderstrepen.

Haneke's stijl is eerder kaal. Een wat oubollig en lelijk huis, veel grijsheid, de camera is er en registreert maar probeert zo min mogelijk af te leiden van wat er getoond wordt. In dat opzicht ... inderdaad wel realistisch? Maar qua echte afspiegeling van de realiteit vond ik het toch duidelijk erg sturend.

Enerzijds is er de focus op het negatieve en het drama. Het thema van de film uiteraard, maar niemand's leven staat in functie van één bepaald thema. Voor een Haneke is het nog redelijk luchtig, voornamelijk niet zo zwartgallig en bitter in vergelijking met z'n andere films, maar voor wat positiviteit, een fijn momentje of een glimlach is in deze twee uur durende stroop écht geen ruimte.

Daarnaast vond ik de twee als oud koppel ook gewoon niet zo overtuigend. De dialogen ogen stroef en er is weinig nonverbale eigenheid die het tot een koppel maakt dat al tientallen jaren samen leeft. Het staat haaks op de droge stilering van de film. Het zijn vooral twee personages die symbool staan voor een moeilijke aftakeling, niet zo geweldig realistisch.

Qua acteerwerk is Trintignant wel innemend, Riva is toch vooral "persoon met ziekte", iets waar je ook erg makkelijk Oscars mee wint. Vond haar net wat minder overtuigend, ook net omdat haar rol verder weinig diepgang krijgt. De rest van de cast (en bijbehorend drama) voegt jammer genoeg ook niet zoveel toe.

Er zijn best wat schrijnende momenten, maar als geheel vond ik het toch weer wat te stroef en te nadrukkelijk stuwend, iets waar Haneke wel voor bekend staat. Qua emotie liet het me verder redelijk koud, daarvoor moet het toch ofwel écht realistisch aanvoelen, ofwel extra gestileerd zijn. Dit hangt wat in het midden, net zoals mijn waardering.

2.5*

Tot de dood u scheidt

Kan me goed vinden in bovenstaande mening van Onderhond. Dat wil zeggen dat ook voor mij het realisme een probleem vormde. Hoewel ik geen groot voorstander ben van films waarbij alles geromantiseerd wordt (Looking at you Hollywood) word ik normaal juist enthousiast van titels die wat rauwer – en dus realistischer- zijn. Het probleem bij Amour was voornamelijk dat hij teveel aan de oppervlakte bleef. Ik snap dat de nadruk moest liggen op de aftakkeling van de vrouw, maar ik mistte toch diepgang bij de personages om echt met ze mee te leven. Het had bijvoorbeeld veel beter kunnen werken als de huidige situatie afgewisseld had kunnen worden met flashbacks uit het verleden die meerdere hoogtepunten uit het jarenlange samenzijn van het stel had getoond. Nu bleef ik te ver van de twee afstaan waardoor een echte impact uitbleef.

Hoewel er sterk door de twee hoofdrolspelers geacteerd werd, oogt dit drama traag en stroef waardoor de zit van ruim twee uur toch wel erg lang duurt. Er zijn genoeg films die zich puur op een bepaalde gebeurtenis of dynamiek focussen, maar bij Amour is dit vanwege bovenstaande niet voldoende. Los van een aantal mooie shots, krachtige momenten en sterk acteerwerk ten spijt vind ik het winnen van de Gouden Palm dan ook overdreven. Hiervoor had dit Franse drama meer impact mogen hebben.

2,5*

Mooie film met sterk acteerwerk en fraaie piano muziek. Voor mij doet de relatie en de liefde tussen de hoofdpersonages echt aan. De regisseur kiest geregeld voor lange scènes en shots die een verstillend effect hebben wat ik hier wel passend vind.

Haneke vind ik vaak tegenvallen maar deze film vond ik wel erg goed. De film laat echte liefde c.q. zorgzaamheid zien zonder sentimentaliteit, hetgeen al een prestatie van formaat is, maar – anders dan sommige andere films van Haneke – kent de film ook een schokkende climax, ook al komt die mede al direct aan het begin als gevolg van een circulaire vertelling. Op een gegeven moment zegt Anne tegen Georges: ‘je bent een monster maar wel aardig’ en dat vat Georges en wellicht Haneke’s visie op de mensheid goed samen. Een indrukwekkende film; een ruime vier sterren.

Ontroerend in zijn eenvoud.

Ik ben er geen fan van. Eerst en vooral, gelukkig moet ik me om de thematiek nog geen zorgen maken, al heb ik wel angst voor de aftakeling. Maar hier kan ik ook niets mee. Voor mij pakt het niet echt, al waardeer ik wel het realisme. Maar soms zijn er bepaalde sprongen in de tijd, en komt de focus dus enorm veel op de zorg en het lijden te liggen, waarmee door de stijl er nog meer op dat lijden gefocust wordt. Bepaalde aspecten mogen dan wel goed gedaan zijn, maar hier kan ik toch echt niets mee. In het vervolg hou ik het wel gewoon op coming-of-age films.

Een indrukwekkend Drama van Michael Haneke over een ouder echtpaar waarvan de vrouw steeds verder aan het aftakelen is. Het acteerwerk was uitstekend evenals de cameravoering. Toch bracht de stijl van Haneke een zekere afstandelijkheid in de film, die niet altijd even goed werkte. De film is in ieder geval niet overdreven sentimenteel, eerder net iets te afstandelijk op een moment dat wat muziek of een extra close-up geen kwaad had gekund.

“It's beautiful.”

“What?”

“Life. So long.”

Moeilijke film om te beoordelen. Het is mooi en tegelijkertijd afschuwelijk om te zien hoe een ouder echtpaar omgaat met lichamelijke en geestelijke aftakeling als de vrouw een herseninfarct krijgt. De liefdevolle verzorging, maar ook de frustratie bij de man wordt realistisch neergezet, en Riva en Trintignant acteren het allemaal fenomenaal. Ingetogen, maar toch voel je de emoties en liefde wel. Ook bij de dochter (Huppert).

Het probleem van de film is de manier waarop Haneke het allemaal in beeld brengt, en ook de speelduur is problematisch. De film is ongelooflijk traag, en scènes worden tot het uiterste uitgesponnen. Het heeft een doel en de film kruipt ook langzaam onder je huid, maar voor mij duurde het allemaal te lang. Ik had ook het gevoel dat Haneke de kijker bewust op afstand houdt door de personages weinig emotie te laten tonen. Ik wil ze ook weer niet onsympathiek noemen, maar echt een band bouw je niet met ze op. Dit soort films vind ik meestal best aangrijpend, maar het laatste gedeelte deed me verrassend weinig. Jammer, want de film doet ook heel veel goed.

Tergend langzame film en dat is natuurlijk ook de bedoeling. Het tergende van de verschraling van het leven.
In het begin is er nog het bezoekje aan de concertzaal, maar vanaf dan wordt de film steeds claustrofobischer. Het appartement wordt steeds beklemmender… sigaretjes worden gerookt aan het raam dat uitgeeft op de binnenkoer. Ze eten samen in de hoek geklemd van het keukentje. De straatkant die toch uitgeeft op de slaapkamer en het salon krijg je nooit echt te zien. De buitenwereld verdwijnt. Georges houdt die ook bijna buiten. Televisie of radio zie je en hoor je nooit. Een koppel dat in zichzelf uitdooft. Niet mooi om te zien.

Hoewel erg Frans (het bourgeois appartement) zijn de dialogen dat allerminst: schraal en met alle emoties
eruit geschrapt. Deklamerend, Georges heel zeker van zijn standpunt en dat ook nog eens trefzeker vertolkend. Klein sprankeltje - ja wat eigenlijk, humor kan je het niet noemen - opleving was het moment dat hij verpleegster 2 de deur wijst. Maar langzaam verdampt het leven. Droogt het op… en verdwijnt ook Georges in het niets.

Maar in die afstandelijkheid voel je helaas ook een 'aanpak'. Alsof de manier van filmen je een gevoel wil opdringen… ondanks de goede vertolkingen, voelde ik echter weinig. Alsof ook ik puur op ratio voortdobberde.

In Vlaanderen kwam begin dit jaar euthanasie in een media storm terecht wegens het proces 'tine neys' De discussie was (en niet alleen in de gerechtszaal maar ook in de huiskamer, op het werk ...) of psychisch lijden voldoende was om een leven te beëindigen. Ook Hanneke zwengelt het debat aan. Wie en wanneer mag het ondraaglijk (bij Hanneke wel vooral fysisch) lijden van een mens beëindigen. Zoals de titel aangeeft ; hier is liefde de scheidsrechter. Er is begrip voor de actie van Georges. Hanneke registreert nochtans zeer sec de verschillende fases van de aftakeling (met abrupte tijdssprongen worden we direct met de achteruitgang geconfronteerd), de schaamte van het koppel (daarom sluiten ze zich op en willen geen hulp aanvaarden), hun gevecht, hun trots, hun identiteit. Met lange takes die de situatie gadeslaat. Die scene waarin Anne voor de eerste keer, aan de keukentafel een beroerte krijgt waardoor ze niks meer herinnert. De camera volgt Georges (we zien dus niet wat er is gebeurd met Anne) naar de wasbak, hij komt terug en merkt dat Anne niet meer reageert. De ziekte slaat onverwachts toe (zowel voor Georges als voor ons) en Hanneke zet dit gevoel perfect in scene. Een tweede prachtige scene wanneer we - ergens midden de film - Anne zien piano spelen. We zijn een beetje verwonderd want daarnet lag Anne nog in bed. Is ze nu beter ? Is er hoop ? Maar dan beseffen we dat dit een herinnering van George is (camera draait naar de platenspeler en draait dan terug naar een lege piano, muziek blijft hoorbaar). Magistraal moment. Zegt meer dan duizend woorden. Ik wil maar zeggen : de stijl van Hanneke werkt perfect om emotie én verhaal visueel neer te zetten.

George [Jean-Louis Trintignant] en Anne [Emmanuelle Riva], beiden tachtigers, wonen samen in een appartement en zijn nog altijd dolgelukkig met elkaar. Tot Anne kort achter elkaar twee beroertes krijgt en nauwelijks meer in staat is om verbaal of fysiek te communiceren. Aangezien dochter Eva [Isabelle Huppert] met haar gezin in Groot Brittannië woont en George weigert zijn geliefde in een verzorgingshuis te plaatsen, besluit hij zelf de zorg op zich te nemen. Een simpel uitgangspunt voor een ontroerende film over een pijnlijk, voor velen herkenbaar onderwerp dat door de niet om zijn subtiliteit bekend staande Haneke met empathie en inzicht wordt behandeld, daarbij immens geholpen door het fantastische spel van de twee hoofdrolspelers. Haneke won een Gouden Palm en de film werd bekroond met een Oscar voor Beste Film in een Vreemde Taal.

Een typische film met veel aandacht voor karakters en het plot en weinig voor het audiovisuele aspect. Dit betekent niet zozeer dat er geen filosofie achter de stijlkeuze zit. De film is erg minimalistisch geschoten, met veelal statische camerastandpunten. We zien karakters in een kamer verdwijnen, de camera volgt ze niet, maar we horen ze nog steeds praten, waardoor je een beetje een documentaire gevoel krijgt. Het voelt "echt" aan, maar het is verre van mijn favoriete stijl.

Veel aandacht dus voor plot en karakters. We zien een oudere vrouw aftakelen na enkele beroertes. Het is herkenbaar, want zoiets heb ik ook in mijn familie meegemaakt. Het wordt goed uitgewerkt, zowel door Riva die de vrouw speelt, als door Trintignant, die haar verzorgende echtgenoot speelt. Maar uiteindelijk is het niet veel anders dan de tragedie die in zoveel families plaatsvindt. Je vraagt je ergens af of deze film een pamflet is voor een zelfgekozen waardige dood, euthanasie is immers verboden in veel landen, maar de film gaat toch te weinig in op de consequenties.

Uiteindelijk is de film qua plot interessant, maar de film weet op dit vlak niet "the way beyond" te gaan, terwijl de stijl van de film ook niet de mijne is, waardoor de film op 2,5* blijft steken.