Funny Games (1997)

Ik wist niet dat Funny Games U.S een re-make was, maar nu ik deze originele heb gezien was het meteen duidelijk. Het is gewoon een copy van deze Oostenrijkse versie, die overigens heel goed gemaakt is.

Lekker filmpje, goed geacteerd en inspelend op wat wij als kijkers eigenlijk het liefst willen zien. Qua thematiek de zoveelste huisvredebreuk-thriller, qua symboliek met enige fantasie een voorloper van The Cabin in the Woods.

Haneke begint subtiel en introduceert het machtselement door buitengewoon onbeschofte verzoeken beleefd te verpakken, wetende dat dat in de meesten van ons leidt tot een gevecht tussen een groot niet-pluis gevoel en de beleefdheid om er toch op in te gaan. Deze sadistische vorm van psychologisch inzicht hanteert hij gedurende heel de film. Uiteindelijk is het cynisme waarmee Funny Games zich echt onderscheidt van Hollywood. Haneke strooit met hoopgevende clues als het mes in de zeilboot, de andere familie en de telefoon - en schiet deze hoop uiteindelijk onverbiddelijk neer. Eigenlijk was de grootste trendbreuk, het kind dat als eerste slachtoffer viel, al een waarschuwing: deze immorele film kent een slechte afloop. Precies wat we willen.

4*

Zag van Michael Haneke alleen maar sterke films.

Zo ook deze "Funny Games", 10 jaar vóór zijn versie met Naomie Watts en Tim Roth in de hoofdrol, maar nu met even goede acts en met even kundige opbouw, camerawerk, en passende opdrijving van de suspens. Lange shots die het leed van de slachtoffers stevig accentueren eerder dan het eigenlijke zinloos geweld in beeld te brengen.

Susanne Lothar zet wel de meest overtuigende vertolking neer.

Tja, ik had er veel meer van deze sadistische prent verwacht; dieper, schokkender. Is dat het nog niet genoeg dan? Misschien ben ik al zo afgestompt of heb ik al teveel films gezien.

Laat ik vooral benadrukken dat de horror-genre-aanduiding onterecht is. Wellicht is het niet eens een thriller. Drama is het wel, met een behoorlijke psychologische lading. En van dat laatste moet het het dan ook hebben. De sadistische gedragen van de jongemannen ten opzichte van het brave gezin zijn meestal wel 'genoeg', maar het had echt nog veel erger gekund. En dat heb ik denk ik ook al wel vaker gezien. Hoewel ik absoluut geen fan van gore ben, had dat wel in deze film gepast. De film vergeet de karakters, en dan met name het gezin, diepte te geven voordat de 'games' beginnen; daardoor kwam het drama voor mij niet zo hard binnen als dat bedoeld was. Het niet heel briljante acteerwerk zal daar ook mee te maken hebben.

In de tweede fase, waar de rust even wedergekeerd lijkt te zijn, gaat het tempo helemaal op zijn gat. Duidelijk bedoeld om de setting en het drama binnen te laten komen, maar dat miste voor mij echt zijn uitwerking. Het doorbreken van de vierde muur en het 'terugspoelen' van een scene was misplaatst.

Het concept is leuk, voor zover je dat zo kan noemen, en het laconieke van de jongemannen werkt voor een groot deel. Echter hadden de 'games' erger gekund, het acteerwerk beter, het verhaal vlotter en vooral dieper. Ik zag dat er een Amerikaanse remake is gemaakt (waar ik doorgaans geen voorstander van ben), maar ik begreep dat die de kansen ook laat liggen aangezien het een hele letterlijke verfilming is. Jammer.

Prima spannende film ondanks enkele fantasy momenten. Ook wel luguber dat 3 van de 4 volwassen akteurs reeds overleden zijn.

Misselijk makende film

Misselijkmakende film. Maar daarmee tegelijk ook ijzersterk. Michael Haneke schotelt je meer voor dan alleen een horrorscenario: niet alleen spelen de twee antagonisten met een drietallig gezin in een vakantiehuis, Haneke speelt ook met jou. En omdat ik er na het kijken nog niet volledig uit was hoe, liet Funny Games me in een verwarrende mengelmoes van emoties achter.

De openingsscène is een voorbode van wat komen gaat. Man-en vrouwlief raden tijdens hun autotrip naar een afgelegen vakantiehuis titels van klassieke muziekstukken, als Haneke de credits plotseling laat interveniëren. De geluidsband bevat het meest onuitstaanbare gekrijs dat ik in lange tijd heb moeten aanhoren. Contrast ten top: materie vs. antimaterie.

In het vervolg blijft de film voortbouwen op een haast ongrijpbare dosis waanzin en bewust aangedikt contrast. Nooit wordt duidelijk waarom de twee antagonisten doen wat ze doen, maar het is ook nooit Haneke’s insteek dat je dat te weten komt. Arno Frisch verwoordt het heel scherp, in mijn parafrase: jullie willen dat er een plot is dat zin heeft, dat ergens naartoe gaat, (maar dat komt er niet…). Door opzichtig te knipogen in de camera en een paar keer de vierde muur te doorbreken creëert diezelfde Frisch daarnaast een nare vorm van betrokkenheid, waarop ik als kijker bij deze film helemaal niet zat te wachten. Ik werd me er bewust van dat ik geneigd was me te gaan identificeren met de twee antagonisten, en de rollen zelf om te draaien. De antagonisten worden ineens protagonisten. Misschien incorporeerde Haneke daarom ook wel bewust een zwakke, passieve vader…

Als je denkt alles gehad te hebben, laten de scène met de afstandsbediening en de laatste dialoog tussen Frisch en Giering je twijfelen aan de echtheid van het verhaal zelf. Is het immers niet zo dat in films de grens tussen fictie en werkelijkheid vervaagt? En zo wordt Funny Games metafictie op een hoog niveau, en daarmee veel meer dan alleen een sterk psychologisch drama.

Want laten we wel wezen, ook op dat vlak scoort dit werk. Het acteerwerk van alle betrokken spelers is uitstekend. Het meest onder de indruk was ik van Susanne Lothar en Ulrich Mühe in de long take na de dood van de jonge Georg. Dat brengt me direct ook bij het camerawerk. Al snel viel op dat een belangrijk handelsmerk binnen de cameravoering de opwekking van suggestie was. Op cruciale momenten draait de camera weg of genereert ze een dode hoek, waardoor ik als kijker maar bleef gissen naar de exacte gruwelen die zich voltrokken. Wat dat betreft sluit de cameravoering goed aan bij de rest van de film. Belangrijke vragen (waarom vertrekken de twee jongens halverwege de film? Fictie of werkelijkheid? Is er nog ergens orde te ontwaren in deze willekeur) bleven onbeantwoord, óf ik was te verwonderd om de antwoorden te ontwaren. Het idee dat Haneke me een loer heeft gedraaid overheerst, en dat zorgt weer voor waardering.

Geen prettige film, maar nog steeds een klein meesterwerk. Wat a Clockwork Orange in een kwartiertje deed, smeert Funny Games uit over een beklemmende (kleine) twee uur.

4.5*

Op het eerste gezicht lijkt Funny Games een slasher te worden zoals we al zo vaak hebben gezien. Niets is echter minder waar, want de poster en introductie zijn best misleidend. Funny Games is nog eerder een Home-invasion, maar toch ook weer niet.

Een Oosterijks gezin komt aan bij hun vakantiehuisje. Ze worden lastig gevallen door twee opdringerige tieners en dan veranderd hun vakantie in een heuze nachtmerrie.

De combinatie van Opera, metal en geweld doet natuurlijk nogal Argentoësk aan en de opbouw van het verhaal is dan weer erg Hitchcockiaans. De film is ook weer een goed voorbeeld van het Resevoir Dogs-effect. Vrijwel alle schokkende momenten zijn namelijk buiten beeld en toch geeft de film de indruk heel erg schokkend te zijn.

De grap is dat Michael Haneke vind dat hij helemaal geen Horror-film heeft gemaakt. Hij ziet zijn film als een aanklacht tegen de manier waarop geweld in de media wordt gebracht. Vandaar dat het personage Paul ook vaak de vaak de zogenaamde vierde muur breekt om het publiek toe te spreken "Vinden we het nog vermakelijk?".

Al met al is Funny Games een erg aparte film. Enerzijds hebben we het ultra-realistische acteerwerk van Ulrich Mühe en Susanne Lothar en anderzijds de haast komische Paul en Peter die zelfs de vierde muur doorbreken. Al met al een interessante film over sadisme, die ook vrij realistisch is. Als twee jongeren met een golfclub je vakantiehuisje binnen lopen en de heer des huizes kreupel slaan sta je volstrekt machteloos.

Ik was afgegaan op het goede verhaaltje en de goeie reviews ,maar ik ben weer zwaar teleurgesteld want deze film sloeg helemaal nergens op en nog slecht geacteerd ook . Laat de remake ook maar hangen want die zal wel niet veel beter zijn.

Door het verhaal en goede cijfers dit film gekozen maar dit viel tegen.

Acteerprestaties waren matig, de boefjes vond ik lachwekkend, vader jankerd, de vele domme en lompe acties van de slachtoffers is zwaar irritant.

Oei dat muziek, als je het al muziek kunt noemen is afschuwelijk.

Als dit film nu was uitgekomen zou je het kunnen bestempelen als een ware B-film.

Realistische film over een gezin dat wordt lastig gevallen door twee gestoorde gekken. De twee kwamen heel realistisch over, je zou denken dat dit soort mensen overal rondlopen.
Dit soort films raken mij veel meer dan films met geesten bijvoorbeeld, omdat het zo echt is. Ook schokkend dat het kind werd doodgeschoten, dat zie je niet vaak.
Dat een van de twee daders soms tegen de camera praatte was wel apart, maar je voelt je daardoor wel meer betrokken bij de gebeurtenis, ik vond het best ongemakkelijk dat hij mijn kant op keek. De scene waarin de tijd werd teruggespoeld nadat de moeder een van de daders doodschoot, vond ik best flauw. Je voelt snel dat er geen happy-end komt. Als een film slecht afloopt, dan blijft het ook langer in je hoofd zitten.

Bijzonder.

Eerste aanraking met Oostenrijkse cinema zover ik weet, en dat heeft al gelijk een prima indruk achtergelaten. Haneke weet zeker een nogal bizar filmpje neer te zetten met zijn Funny Games. Het verhaal sprak me ook wel aan.

Jammer dat het nogal goedkoop uitgewerkt is, en de film heeft nogal een hoop saaie momenten. Het eerste deel boeide me totaal niet, maar het tweede deel was al veel beter. Lekker donker en realistisch vormgegeven, en die knipoog was ook briljant bedacht.

De film kent prima acteerwerk van de indringers, maar de familie acteerde niet altijd even best. Vooral die vrouw was niet heel bijzonder. In het algemeen krijgt de film een voldoende, maar visueel is het allemaal wat minder boeiend. Leuk origineel verhaal, dat zeker.

Erg goede film van Haneke. Had de remake al eens gezien maar vind het origineel toch wel beter. Vooral die 2 gasten maken de film. Wanneer ze even weggaan na de dood van Georg Jr. kakt de film wat in, het wordt wat traag. Maar wanneer ze weer terugkomen wordt het weer beter. Het einde is al even geweldig.

Alleen al 4.5 sterren voor de opening van de film, zo briljant.

“...whether by knife or whether by gun, losing your life can sometimes be fun.”

Hele gave psychologische thriller met een vleugje horror. Toch misschien wel wat meer horror verwacht achteraf maar het maakte opzich niet uit, de spanning was om te snijden tussen de personages en dat vond ik geweldig. Het begon eigenlijk vrij rap en we bleven het spelletje een tijdje door spelen met fantastische scenes. De film blijkt dus op ‘Cannes’ gedraaid te hebben? Zeker een waardige film.

Ik heb al een langere tijd veel over deze film gehoord. En vandaag eindelijk de zin vooral gevonden hem eens te gooien, al verrast door het vreemde abstract van het begin, voornamelijk met het spelletje wat de familie speelt radend welke muziek er gedraaid word (Voornamelijk klassiek) en daarna overgaande op een bepaalde screamo/noise stijl muziek wat je ook niet kan plaatsen, waar de oren van tetteren en de buurt wakker werd. Nog niet wetend dat dit kleine hints zijn na het verloop van de film waar we o.a. de screamo weer terug horen komen, dit blijkt de stijl te zijn van de moordenaars.

‘Susanne Lothar’ weet als ‘Anna’ een waanzinnig goede rol neer te zetten. Soms een beetje apart maar vooral met veel angst en spanning. Haar acteerwerk was zeker om van te snoepen, de pijn en de emoties die ze erg mooi wist te vertonen. Zo vond ik ook dat ‘Frank Giering’ erg tof als de moordenaar ook wel genoemd ‘Fatty’. Sowieso kent de hele (en kleine) cast erg fijn acteerwerk maar ook veel credits naar de regisseur ‘Michael Haneke’ die soms met voldoende close-ups mooi werk weet te leveren. Ook vond ik het leuk dat er drie keer met het publiek gepraat werd, geeft toch een bepaalde interactie.

Toch had ik iets meer horror verwacht in de film, en daar draait ‘Haneke’ teveel bij weg of laat dit achterwegen dat we de nasleep er van te zien krijgen, het zou voor mijn ervaring de film toch wat robuuster hebben gemaakt en veel aantrekkelijker. Dat haalde toch wel een beetje de kick van de film af, want hoe gek de personages ook zijn een film als dit vind ik toch wel met wat duidelijk in beeld gebrachte moorden leuker.

Maar toch verloopt de film kei hard door. En eenmaal wanneer het spel begon zat de actie en de spanning ook goed in de film. Bijvoorbeeld het moment wanneer de zoon doodgeschoten word, of ook wel dat zijn hoofd er af geschoten word was echt een gruwelijke na scene. De pijn en de spanning snijdt in de film en ik heb me op geen enkel moment verveeld: top! En het Duits gesproken had toch wel iets leuks: al om al, toffe film.

4.0*

Als Haneke een psychologische horror film maakt dan is hij wel echt 1 van de beste, kan als geen ander een onderhuidse spanning creëren die je de hele film niet loslaat. Hoe hier 2 mannen een gezin op een ijzig kalme manier gijzelen is zeer vakkundig opgebouwd en geweldig geacteerd door de 2 insluipers. Brengt dat ook altijd heel rustig in beeld waardoor je echt bij de familie op de bank zit. Bijna een documentaire achtige stijl die je in zijn juweel Caché ook ziet.

Was weer genieten!

Ik heb ze misschien in de verkeerde volgorde gezien maar ik vond deze al net zo slecht als de film Secuestrados (2010) die qua verhaal en uitvoering voor mij zo'n beetje op hetzelfde neer kwam; erg onwaarschijnlijk allemaal.

Mooie film. Alleen in het begin begreep ik niet goed, hoe de film ging gaan. Thriller? Maar Ann wist niet dat die jongen slecht was.

Het einde had ik ook helemaal anders verwacht

Vaag lag mij nog de Amerikaanse variant van Funny Games in het geheugen, dan wel weer vaag genoeg om nog wat onbevangen het origineel in te kunnen gaan.

De kracht van de film lag hem met name in de sterke rol die werd neergezet door Susanne Lothar.

Doordat de film ook vooral zijn kracht moet halen uit het lijden hielp het mee dat het acteerwerk van een midden tot goed niveau was.

De film wist je een onbehaaglijk gevoel te geven tijdens het kijken.

Enigste minpuntje vond ik dat de film halve wegen wel echt overging naar een slakkentempo wat net iets te was.

Pluspunt ook voor de muziek van Naked City (John Zorn)!

Ongemakkelijke film. Niet alleen omdat we in het ongewisse gelaten worden over de motieven van de gijzelnemers. Ook niet omwille van de brutaliteit waarmee ze te werk gingen, maar bij mij bekroop het vervelende gevoel me toen die psychopaat Paul zich rechtstreeks richtte tot mij, de kijker. Alsof ik een ramptoerist was, een voyeur die kickte op de omstandigheden. Machteloosheid ook, want ik kan vanuit mijn zetel niets doen. Uiteraard allemaal fictie, maar toch. Haneke heeft dat goed bezien om een extra dimensie te leggen in zijn film.

Nu zelfs los hiervan creëert Haneke met zijn docu-achtige stijl een zekere spanning. Camerashots en -standpunten werden zorgvuldig uitgekozen in een zekere rust, alles in opbouw naar de climax. Zelfs de humor ontbreekt niet, want hoewel de gruwel wordt opgevoerd, kent de film ook zijn speelse luchtige momenten. De wijze waarop de boeven zich tot de woning verschaffen én de bewoners doen twijfelen over hun eigen handelen, is daar een mooi voorbeeld van.

Eén ding vond ik erg jammer. Dat lag niet aan de film, maar aan de DVD-hoes. Welke onverlaat haalt het in zijn hoofd om de volledige plotlijn uit de doeken te doen? Staat daar zwart op wit dat het gezin wordt uitgemoord. Voorbij spanning, alleen op de wijze waarop was het even wachten ...

Zoveel beter dan de Amerikaanse remake.

Ook in deze film vermomt cineast Haneke zich als een filosofische tovenaar die het werkterrein van film analyseert. Zijn commentaar over manipulatie van film en tv slaat dan ook de nagel op de kop in Funny games. Haneke probeert ons eerst bewust te maken dat we naar een film kijken. Daarom spreken de personages in de camera, wenden ze zich tot kijker (4 de muur doorbreken om de kijker mee verantwoordelijk te stellen voor de horror). Ook het terugspoel moment hoort daar bij.
Ten tweede serveert Hanke ons een standaard thriller die echter niet aan het verwachtingspatronen voldoet. Er is geen verlossing voor de slachtoffers, geen heldendaden die de psychopaten zullen tegenhouden, geen uitgekiend plan waardoor de situatie keert. En als er dan toch een sprankeltje klassieke hoop tussen zit dan krijgen we het terugspoelmoment; Alsof Haneke wil zeggen : sorry, mijn vergissing. Uiteindelijk, wie gaat er kopje onder in de strijd tussen goed en slecht ?
Maar Haneke strooit graag met tips. De titel : Funny games. Zo is de opening waar man en vrouw een spelletje doen (klassieke muziek raden) dus pakt Haneke dit aan om met de muziek reeds een cultuur clash tussen beschaafd en crimineel te voorspellen. Het blijft ook een eng uitgangspunt nl 2 vreemden bellen aan en blijken sadisten te zijn die een bourgeoisie gezin (hoogopgeleid, financieel welstellend) terroriseren. Vreemd spelletje, die klassenstrijd. Maar toch maakt hij van de psychopaten geen oppervlakkige slechten. Ze zijn inderdaad uitgedaagd, ze hebben niet de eerste stap gezet. Een waarschuwing dat arrogantie van een klasse (man en vrouw voelen zich tijdens de ontmoeting moreel superieur door de psychopaten naïef de deur uit te wijzen) wel eens tegen hun kan keren.
Laat ik eens opsommen wat Haneke uit zijn hoed tovert met Funny games. Het is een verontrustende film, doorprikt de magie van film, wakkert een maatschappelijk bewustzijn aan en verkondigt een onheilspellend toekomst voor het menselijk gedrag. Nu Vlaanderen toch in de ban is van The masked singer zet ik mijn geld op Haneke die in het pak van de tovenaar zit.