Secuestrados (2010)

Hard, rauw en realistisch. We zijn hier zo ongeveer live getuige van een gijzeling/home-invasion waarbij opeens een aantal gemaskerde mannen voor de deur staan en de familie gijzelen en terroriseren. Het realisme zit vooral daar, een gezin zit ontspannen thuis en opeens krijg je zoeits over je heen.

Ook het acteerwerk, hysterische dochter inbegrepen, vond ik prima. Wel is het geschreeuw op den duur inderdaad irritant, maar dat maakt het niet onrealistisch.

Wat er vervolgens gebeurt moet je qua realisme natuurlijk met een korreltje zout nemen, de personages nemen niet altijd de meest voor de hand liggende keuze zodat het verhaal wel steeds spannend blijft.

Het begin van de film, wat het einde van een andere gijzeling lijkt te zijn, zet ons daarmee op het verkeerde been maar is wel een voorproefje van waartoe de gijzelnemers in staat zijn.

3,5* voor deze film. Op mij kwam het qua aanpak en stijl best origineel over, veel home-invasionfilms heb ik niet gezien (de enige goede die ik me kan herinneren is Panic Room (2002), maar zo eentje als deze is toch heel wat anders.

Een geweld(ad)ige film die zeer indrukwekkend en shockerend is, maar ook luidruchtig.

Heel realistisch en grof in beeld gebracht, de acteurs speelden ook wel overtuigend hun rol.

Na een wat rommelig begin, wordt het steeds gruwelijker naar een onverwacht einde.

Sommige scènes deden mij ook denken aan Funny Games en Irréversible.

Stevige thriller met een fijn plot. De nachtmerrie van een handvol Albanezen die plots in je woonkamer staan, wordt goed overgebracht.

Kidnapped

De film slaat na 15 minuten volledig om, wat ik overigens een geweldig moment vond. Meestal voel je aankomen wanneer en hoe iets gaat gebeuren. Maar nu sloeg het in een keer om in een ramp. Verhaalijn is opzichzelf niet echt orgineel maar toch erg goed gebracht. Het goede Acteerwerk is daarbij ook een pluspunt.

Met al een geslaagd filmpje voor een vrijdagavond. 3*

Sterk, maar niet sterk genoeg uiteindelijk.

Tot mijn grote opluchting duurde de beginfase van de film niet te lang, ik zag er al weer tegenop om mezelf door een hoop oninteressante gezinsbeslommeringen heen te moeten ploeteren. Het recalcitrante pubermeisje, het laconieke vaderfiguur, en uiteraard de panische huisvrouw (*zucht*). Vivas zal vast veel hebben moeten brainstormen...

Maar eens de Albanezen geïntroduceerd worden, wordt het boeiender. De boefjes hebben grootse plannen, maar die verlopen allesbehalve feilloos. Integendeel, de situatie escaleert zowat met de minuut. Visueel is het als geheel aardig vormgegeven, en de (helaas) sporadisch gebruikte soundtrack deed zijn werk ook wel. Handjevol sterke scenes komen voorbij, zoals de fraai gebruikte splitscreen-scenes.

Alleen ergens blijft het voor mij hangen op slechts 3,0*. Zal vermoedelijk te maken hebben met het feit dat de film zoveel platgewalste paden betreed, dat er van spanning, sympathie, ongeloof, en wat dies meer zij, weinig sprake was. Veel domme clichés en onnozelheden ook: de politie-agent die een zesde zintuig lijkt te hebben, de softie inbreker, klungelige boefjes die nog geen grietje van 18 aankunnen. Erg idioot.

Gelukkig wel een lekker pregnant einde, en een speelduur die geen minuutje te kort is. Alleen niet écht onderscheidend genoeg ten opzichte van de karrevracht aan soortgelijke genrefilms. 3,0* dan maar.

Gaaaaaaap

Veel geschreeuw maar gebeurt vrij weinig tot niks.

Vond het echt een flinke tegenvaller. Hoop dat de volgende film Extinction van deze regisseur wat beter zal zijn.

1,0*

Waar is deze film te zien of te krijgen? Ben er benieuwd.

Pfoeh, wat kan dat kind kermen. Gaat na verloop van tijd flink op de zenuwen werken. Niet hetgeen de film het meest zeer doet, dat zit meer opgesloten in een wat te enthousiast geschreven script. Dit soort films doen het bij mij het best met een stel professionele kidnappers die kil en efficiënt te werk gaan. Blijkbaar vond Vivas het nodig om er een dwarskop annex heethoofd bij te gooien. Ik hou dus meer van de head honcho die met vader op stap gaat. Koele, gedecideerde vent. In tegenstelling tot de snuiver.

Er is er ook eentje teveel die op de bel drukt, net zoals de tweede splitscreen minder uit de verf komt dan de eerste. Het is allemaal wat teveel wat Vivas wil, terwijl hij daaromheen toch een redelijk harde film in elkaar draait. Paar forse uithalen, al is het snackje van een van de Albanezen misschien wel de beste scène. Macht en onmacht, je hebt er geen bloed voor nodig om dat vast te leggen. Gemeen liedje ook, over de end credits. Wat blijft hangen is dat het met minder, meer teweeg had kunnen brengen.

Erg coole en gestoorde home-invasion horrorfilm. Een van de betere...

Spanjaarden zijn toch ook, naast Frankrijk en Oostenrijk, de meesters in de Euro-horror, lees: vaak horror in combinatie met psychologische fuck-ups waarbij we meer richting de arthouse gaan. Zo zie ik het graag.

En ligt het er nou aan dat standaard-verhaaltjes soms nooit saai weten te worden of ligt het er nou aan dat de nieuwe tricks en draaitjes de boel mooi weten op te poetsen? Afijn... we volgen een gezinnetje (man, vrouw, dochter) die zijn verhuist naar een gigantische kast van een huis aan de rand van Madrid. Nouja, rebelse dochter probleempjes, liefelijk geneuzel tussen de twee ouders die nog eventjes fijne herinneringen halen... en dan plotseling, een gebivakeerde man die door het raam springt en de romance grondig verstoord... en er blijken er nog twee te zijn.

En dat is het begin van een grote nachtmerrie van het gezin, want aan hun woonsituatie te zien valt er veel geld te halen voor de Albanese onderklasse. De gruwel en het liters bloed worden echter wel vaak vervangen door het psychologische geweld en een uiteindelijke wrijving tussen de drie heren. De ene is onvoorstelbaar en lijkt wel de rustigste te zijn door de vader enkele kansen te geven om de banken langs te gaan met de auto, de andere begint op den duur erg veel last van zijn geweten te krijgen en weer de andere is gewoon een klinkklare psychopaat. Deze opzet werd erg sterk uitgewerkt waardoor je als kijker ook op den duur niet meer weet welke kant deze film op wilt gaan.

Maar dat de film bol staat van de onvergetelijke scenes staat wel gerant: Die Haneke achtige televisie/snack-scene bijvoorbeeld of die scene dat er een agent langskomt, dochterliefs wraak, en dan vooral het happy (?!)einde... En horrorfans die dorstig zijn naar liters niet getreurd... de hel breekt het laatste half uur, na een uur aan gekte en wanhoop, pas echt los.

Grappig om te zien dat de leider van de bende een acteur blijkt te zijn van Nederlandse afkomst.

Nee, precies zoals ik het wil hebben: rauw, subtiel en in your face. Erg fijn stukje Spaanse horrorcinema is dit... al dan niet een mijlpaal.

Benieuwd wat de regisseur van de remake van Inside heeft gemaakt.

4,5*

Waar Funny Games U.S. (2007) (goeie film!) vanwege de maatschappelijke boodschap die de film uitdraagt al snel als anti-exploitatie wordt weggezet, doet deze Spanjaard het goed als sadistische exploitatiefilm.

El director Vivas doet z’n best om 90 minuten lang geweld te produceren met als enig doel om de bloeddorst van de kijker te bevredigen. Hij houdt daarbij bijzondere rekening met de kijker schare die opgewonden raakt van foltering, snijwerk, intimidatie en machtswellust en met hen die het simpelweg plezierig vinden om de zinloze ontleding van een gezin te aanschouwen. Fijne man, die Vivas. Hij kent mij goed.

De home invasion vindt al vroeg in de film plaats. Het grootste deel van de film houdt zich vervolgens bezig met vluchtpogingen, met interne strubbelingen en vooral dus met het brute geweld dat over de personages wordt uitgestort. Het verhaal is prettig simpel. Geen dubbele bodems of ander vervelende dingen die tot nadenken stemmen. Er is niets dat afleidt van de gewelddadige heerlijkheden die zich op het scherm afspelen.

Onder begeleiding van penetrante muziek volgen we de personages. De film houdt hun wereld klein. De wereld buiten bestaat niet meer. De sfeer in huis voelt er zeer benauwend en dreigend door. Een paar scènes spelen zich trouwens wel buitenshuis af, maar ook daar heerst dezelfde benauwende sfeer. De camera blijft ook daar dicht op de personages zitten. Details van de wereld om hen heen worden consequent geweerd. Soms wordt de wereld ook gewoon vaag in beeld gebracht, zodat er geen omgevingsdetails zijn te zien.

Korte split-screens waarin de ene helft van het beeld het perspectief van de slachtoffers en de andere helft het perspectief van de daders toont, dienen om de spanning te verhogen. Mij leidde het af. Iik raakte erdoor uit mijn concentratie en verloor de betrokkenheid bij het verhaal en daarmee met de benauwende en dreigende sfeer.

De film gebuikt lange takes. Knappe regie vind ik dat. Er wordt weinig gecut. De camera raakt er af en toe door van de wijs en eist dan een erg actieve rol op, die verder gaat dan het pure registreren van gebeurtenissen. De camera riekt sensatie en hobbelt en draaft enthousiast mee met de personages (bijvoorbeeld tijdens een ontsnappingspoging) en begint zich op found footage achtige wijze te gedragen. Schudden. Wiebelen. Er ontstaat een hyperige, hijgerige onrust. Waarschijnlijk is het een poging om het realiteits- en het spanningsgehalte te verhogen. Bij mij werkte het niet. Split screens en found footage zijn hier geen geslaagde stijlmiddelen wat mij betreft.

Het acteerwerk is goed, hoewel de dochter des huizes met haar hysterische spel op den duur op de irritatiegrens zit. Veel meer dan opzichtig gehijg, klagerig gejammer en gillend geschreeuw komt er op een bepaald moment niet meer uit. Waarschijnlijk erg realistisch maar voor de kijker ook strontvervelend. Ik betrapte mij erop dat mijn sympathie menigmaal niet bij haar lag.

Aangezien de machtspositie tussen daders en gegijzelden niet constant hetzelfde evenwicht heeft, is het wisselen van sympathieën in dat licht bezien toch nog iets om over na te denken. Een knipoogje naar Haneke wellicht?

Waar de regisseur van Funny Games U.S. (2007) (pretentieuze film) meent te mogen spreken voor elke liefhebber van geweldfilms en ons dus een oninteressant moraaltje door de strot wil duwen en daardoor een saai en traag vehikel aflevert, krijgen we hier gelukkig een film zonder al die poespas. Ja Collins ik heb jouw recensie gelezen en had zin om een variant te maken op jouw introductie

Ja de film is hard, take no prisoners aanpak. Doch het blijft wel veilig op het grafische vlak en hoewel er een verkrachting is zie je ook geen naakt. Heeft de censuur ook in Spanje toegeslagen. Een echte verkrachter had haar wellicht de kleren van het lijf gescheurd.

Desondanks dat en enkele clichés vond ik het tof omdat het onvoorspelbaar was en met wisselende kansen. Wisselende sympathieën zoals Collins zegt omdat bijvoorbeeld de dochter teveel schreeuwt (dit was eerder hyperventileren) doet mij toch een beetje de wenkbrauwen fronsen. Ok het kan je op de zenuwen werken, kwelende kinderen kunnen mij ook wel op de zenuwen werken zeker als ze jengelen omdat ze hun zin niet krijgen. Maar je kan toch niet verwachten dat ze koelbloedig blijft na een verkrachting, onzeker over het lot van haar moeder, denkend dat haar boyfriend is vermoord alsook een dode agent heeft gezien. Als je meer realisme wil, moet je dat ook kunnen tolereren.

Split screens zie ik niet erg vaak in de films en ik vond het wel degelijk de spanning verhogen. Ik vind het niet echt vergelijkbaar met found footage stijl hoor Collins, dat is nog vele malen erger en weet je vaak niet wat er gebeurt.

Een knipoog naar Haneke, neen eerder een dikke middelvinger zou ik zeggen en dik applaus. Een home invasion die ik zowaar spannend en verrassend vond, ik kan er misschien een of 2 andere bedenken maar dan houdt het op.

Zal regisseur Miguel Ángel Vivas gedacht hebben; wat als je het psychologische gedoe van de criminelen weg laat, en de misdaad zelf toont? Want tjonge... wat was dit een beklijvende Spaanse film! Ondanks de titel Kidnapped luidt, is het eigenlijk een Home-invasion film Wel is er eerst een beginscène die niet duidelijk aansluit bij de rest van de film. Daarna zien we een vader, moeder en achttienjarige dochter die te maken krijgen met een drietal criminelen. Vanaf het allereerste moment wordt je bij de familie en de drukte rond de verhuizing betrokken. En dan tja...breek de hel los! Die onvoorspelbaarheid van de situatie; het langzame besef van het gevaar was hier goed voelbaar.Hoewel het moeilijk is om voor te stellen hoe zoiets in echt zal gebeuren, streeft Vivas absoluut naar realisme. Slaagt daar vaak ook in! De camera is soms passief en objectief, en dan opeens heel persoonlijk en mobiel; niet één keer staan ​​we ver van de actie of het drama. Wij als kijkers worden zo gedwongen om actief deel te nemen aan zowel de wreedheid als het resulterende lijden.Waarbij het gebruik van Spiltscreen het vaak nog doeltreffender maakte. Er is één scène in het bijzonder waarin de vader en dochter in gesplitst scherm naar elkaar toe lopen. En terwijl ze samenkomen, doet het scherm dat ook naadloos. Dit was dan ook een fascinerend schouwspel met een gewelddadige finale als climax.

Halve ster erbij voor de climax. Verder aardig realistisch en nihilistische filmpje. De verwijzingen naar Irreversible konden mij wel bekoren.

Fijne home-invasion film. Begint met fijne scène, die ik verder wel niet kon plaatsen bij het vervolg vd film, kdacht eerst dat is het einde vd film waar we al iets van te zien krijgen, maar dat was het niet, misschien een ander slachtoffer vd daders, lijkt me het meest logische. Film vliegt er vrijwel onmiddellijk in, zonder eerst halfuur opwarmronde. Er zit voldoende spanning doorheen de film en voelt deze letterlijk oplopen naargelang het vorderen vd film, dit met het nodige rauwe karakter. Dat inkloppen vh hoofd was nice. En wanneer je denkt dat het gezin en de vriend vd dochter, het lijken te redden, is er een zalige climax, die all, bitches! Dacht ie waarschijnlijk. Hierdoor geef ik deze wel een dikke 7/10.

Hard.

Kidnapped is zonder twijfel de hardste film die ik deze maand heb gezien, maar wel net aan want 30 november zag ik nog August Underground's Mordum en die is toch wel een stuk harder en zieker dan deze film. Kwalitatief had Kidnapped dan wel weer gewonnen want veel had Mordum me niet te bieden.

De film neemt wat lijkt een lange inleiding, vooral omdat het verhaal in het begin nog weinig vaart lijkt te hebben. Wat wel een beetje opvalt zijn de lange takes, al maken die niet heel veel indruk omdat het verhaal zelf zoveel van je aandacht trekt dat die lange takes je als kijker niet meteen op zullen vallen. Eerder de split-screens dan.

Eenmaal de boel losbreekt gaat het er in een stevig tempo ook hard aan toe. Genadeloze aanpak en harde wendingen zorgen ervoor dat de tijd begint te vliegen. Wel zijn de intense beelden van de huissituatie afgewisseld met rustigere sequenties in de auto niet de beste combi. Waarschijnlijk dienen die laatste als "bijkommomenten" maar heel goed werken ze niet.

Intense film waar ik na en tijdje toch wel goed inzat. De chaos wordt soms uitstekend vormgegeven. De vaart en toon van de film dragen ook goed bij. Toch lijkt de film zich net wat te veel te concentreren op het gehuil en gekrijs. Ook jammer dat de weinige takes toch niet heel goed tot z'n recht komen door eerder aangegeven redenen.

Acteerwerk is best goed. Iedereen gaat goed mee in het moment, ik vraag me af wat regisseur Vivas voor strategie heeft ingezet om de boel zo chaotisch te laten verlopen en zoveel emotie uit zijn tamelijk onbekende cast te halen. Tussen die namen zit trouwens wel een Nederlandse acteur, in dit geval Kuiper.

Strakke film die weinig aan de fantasie overlaat. Kritiek op te weinig naakt of expliciet geweld vind ik wat misplaatst omdat zo'n concept als deze niet zo gruwelijk mogelijk weergegeven hoeft te worden. Het eindigt verder bijzonder en laat weinig momenten inkakken. Nog steeds jammer dat de echt pretentieuze elementen wat minder tot hun recht komen.

Voorspelbaar, onwaarschijnlijk, dom en vooral hysterisch. Wat zijn die Spanjaarden toch een lulijzers. Duurde ong. 85 min. te lang.

Ik hoop dat er niet al te veel mensen echt zo reageren als - met name - de dochter.

"Papa wat gebeurt er?"

Mijn vrouw en ik vroegen ons serieus af of ze verstandelijk gehandicapt was.

85 minuten vol ongeloof hoofdschudden en lachen om de verbijsterende keuzes van deze familie.

Deze is niet zo heftig als Trauma (Film, 2017) - MovieMeter.nl maar kent ook veel heftige scenes.

Brute film.