The Savages (2007)

Na een enigszins onwennig en saai begin ontpopt The Savages zich tot een aardige tragikomedie. De humor is schrijnend en vaak subtiel, het drama niet heel zwaar. Een stijl die mij wel beviel.

3*/3.5*

Een best confronterende film die weet te ontroeren en doen glimlachen, met prachtig spel van de acteurs.

Eerlijk is eerlijk, ik keek deze film enkel voor Laura Linney. En wat was ze weer geniaal bezig. Zij is één van die actrices die echt heel veel rollen aankan. Ook Philip Seymour Hoffman was heel goed in deze film - dit is de eerste film die ik met hem zie waarin ik hem echt wel apprecieer.

De film is eenvoudig van opzet, heel erg realistich en niet pretentieus. De fotografie was ook prachtig, het acteerwerk heel overtuigend. Het geheel is enorm echt geworden. I like.

Erg fijne "kleine" film, zoals we dat dan noemen. Hoffman en Linney (nog verrassend aantrekkelijk op haar 43e, dat donkere krulhaar gaf haar net dat beetje extra) behoren beide tot de crème de la crème van het acteursgilde. Sommige scènes weten ze echt tot kunststukjes te verheffen. Maar ook Jenkins verdient alle lof voor haar vlotte regie die perfect in dienst staat van het verhaal en via diverse subtiele kleinigheidjes de karakters tot leven wekken. Niet zo goed als You can count on me, waarmee veel parallellen zijn te trekken, maar nog steeds genieten geblazen. De twee uur vliegen voorbij!

Beetje been there, done that-gevoel, met een rol die Seymour ietwat te goed op zijn lijf lijkt te zijn geschreven. De droge humor, die voort komt uit de maar al te banale realiteit werkt hier en daar best, en de geforceerde break die broer en zus moeten nemen levert best wat aardige, schrijnende, inzichtgevende momenten op. Edoch blijf ik wat underwhelmed achter.

Het drama vind ik daarentegen wel heel zwaar, gezien de enorme schaal waarop dit proces zich voltrekt (in mn. de westerse wereld). Juist deze 'zoom' op het specifieke maakt dit een heel bijzondere film.

Hoffman en Linney acteren hors categorie, alles is raak, wow!

In de 5 voor 5 bak tegengekomen. Toch echt een ultiem cadeau voor zo'n prijs. Dit was een prachtige film. Lekker rustig opbouwend en mooi verteld. We maken kennis met een uit elkaar groeiende broer en zus die ineens elkaar weer zien om voor hun vader te moeten zorgen omdat die niet meer zo lang te leven heeft. Die vader vond ik overgens geweldig, een norsige, vloekende ouwe man die wel hele rare dingen uithaald met onderandere zijn stront. En inderdaad, ook na zon lange weerzien komen er weer een hoop andere kille maar soms ook bizarre dingen boven tafel. Hoffman was ook weer fantastisch en Linney kon er ook wat moois van maken. Ook die Afrikaan vond ik een erg mooie bijrol hebben en dat poesje was schattig.

Het koude winterse sfeertje in die dito Amerikaanse stadje zorgt ook voor een hoop variatie. Deze film kan je ook gewoon zowat een kunstwerk noemen hier en daar. Ik snap ook echt niet dat deze niet in de bioscoop is geweest.

4,5*

PS: Cover van dezelfte tekenaar van de cover van Happiness?

The Savages blijft ook bij een 2de keer kijken een mooie indrukwekkende en menselijke film.

4 sterren blijven staan

Tja dit is een beetje een moeilijke film om te beoordelen. Eerst en vooral werd er goed geacteerd door de cast. Het verhaal is niet zo bijzonder, maar wel herkenbaar. Je moet natuurlijk wel wat voor dit soort films zijn. Een komedie zou 'k het niet noemen, toch vooral drama.

Tja 'k vond het niet mis, maar niet echt memorabel, misschien moet je hem maar eens meepikken als ze hem eens op tv tonen.

Indrukwekkende film over een vraagstuk waar velen van ons mee te maken kunnen krijgen !

Prima spel van de acteurd.

The Savages is weer een typisch voorbeeld van een bepaald soort indiekomedie die draait om herkenbare situaties en goede acteerprestaties, maar zolang ze zo goed blijven als deze is dat uiteraard geen probleem. Het zorgt er alleen voor dat ik niet specifiek veel te vertellen heb over deze film. Je krijg goede observaties, alledaagse situaties die je of meegemaakt hebt of anders wel kunt voorstellen dat je ze zult meemaken, oprechte dramatische momenten en scherpe komische momenten, personages die echte mensen lijken en je krijgt Laura Linney en Philip Seymour Hoffman in topvorm, wat in het bijzonder veel waard is. Twee van mijn favoriete acteurs van het moment die eigenlijk nooit teleurstellen en hier weer mensen van vlees en bloed neerzetten. Zeker Linney (door wiens perspectief hier het verhaal voor het meest verteld wordt) speelt hier de rol van haar leven. Verwacht verder vooral veel rake observaties over ouder worden en verzorgingshuizen. Ik vond het een erg goede film, maar tegelijkertijd ken ik er van dit type die me meer deden.

3,5*

Philip Seymour Hoffmann en Laura Linney als broer en zus die al jarenlang geen contact meer hebben met hun vader, maar naar Sun City Florida geroepen worden omdat hun vader te slecht wordt voor dit bejaarden"paradijs".

En daar zit je dan met je vader die enigszins aan het dementeren is en waar laat je die man?

Broer en zus kunnen samen op zoek naar een geschikt verpleeghuis.

Typisch zo'n verhaal dat helemaal mis kan gaan met cliché's en vals sentiment, maar hier gaat het helemaal goed inclusief dat er niet vergeten wordt de film in visueel opzicht goed voor mekaar te hebben, stelletje klasse-acteurs, genante situaties en herkenbare situaties en situaties waar je ooit ook voor komt te staan.

Klasse.

''Komedie'' slaat nergens naar, dit is een puur drama, met misschien af en toe iets beetje grappigs (de koekjes scene), of grappig bedoeld (de sekscene).

Philip Seymour Hoffman en Laura Linney spelen fantastisch. Helaas is de rol van de demente vader volkomen buiten realistische proporties, en hier spreek ik helaas als ''ervarings deskundige''.

De manier waarop in deze film dementie en/ of Parkinson wordt weergegeven is alleen maar verweven van cliché's, en staat volkomen buiten de realiteit. Niet dat Phlip Bosco slecht speelt, maar het script klopt hier voor geen meter.

Ik besloot me hier maar niet aan te gaan ergeren, en dan blijft er best een mooie film over, en het eind, de laatste scene vond ik helemaal geweldig, was toch nog ff ontroerd....

Een gevoelig en pijnlijk onderwerp voor een film, maar het wordt met respect en oprechtheid behandeld. Tussen het drama door is genoeg ruimte voor subtiele lekker zwarte humor. Philip Seymour Hoffman en Laura Linney spelen geweldig. De broer-zusrelatie komt erg geloofwaardig over en vooral Linney doet het geweldig door van haar personage een (te) lief en kwetsbaar persoon te maken. De bijrollen mogen er ook zijn. Het slot is precies goed, niet te overdreven en niet te onbevredigend als afsluiting. Typische kleine indiefilm trouwens. 4.0*.

Prachtige film waarin een broer en zus, met ieder hun eigen leven, genoodzaakt worden om voor hun dementerende vader te zorgen. Een komedie die niet komisch wordt en een drama dat niet dramatisch wordt, maar ondertussen wel een hele goeie film met veel pijnlijke en beschamende situaties. Goed uitgewerkte personages uitstekend ingevuld door Laura Linney en Philip Seymour Hoffman.

Wat is Philip Seymour Hoffman toch een geweldige acteur. En juist in die films zonder spektakel, actie of special effects is hij groots. Ogenschijnlijk heel gemakkelijk, heel naturel alsof hij gewoon zichzelf speelt. Geen overdreven gebaren, geen nadrukkelijke handelingen of geforceerde dialogen heeft hij nodig om zijn gevoel en innerlijke beleving over te brengen. Hij speelt op een eerlijke manier, heel ongedwongen, haast tegen t luie aan. En dat maakt het zo geniaal.

Films met alledaags of complexe thema's, die van zichzelf saai zijn (of iig niet spektaculair) worden door hem interessant en boeiend gemaakt.

Het verhaal in deze film is niet echt spannend en het thema is feitelijk loodzwaar, maar door het geweldige spel van Hoffman en natuurlijk ook Laura Linney is het een mooie en boeiende film geworden.

Wat een prachtig klein drama over een gezin. De karakters zijn mooi uitgediept en soms zitten er wat pijnlijke scene's in wat het echt mooi maakt.

Ik heb het al eens vaker gehad dat ik bij toeval twee films achter elkaar zie met hetzelfde thema.

Gisteren heb ik La Vie avec Mon Père (2005) bekeken. Ook een film over een vader die de laatste maanden van zijn leven nog bij zijn twee kinderen komt doorbrengen. Toch was dit een hele andere film als de film van gisteren. De film van gisteren was veel luchtiger, maar toch ook serieus en uiteindelijk erg mooi. Deze film was veel meer recht toe recht aan en realistischer, maar ook minder boeiend. En met veel minder fantasie gemaakt. Bovendien was deze film ook veel afstandelijker en wist deze me aanzienlijk minder te raken als de film van gisteren. La Vie avec Mon Père (2005) was een Canadese film. En ik begin er steeds meer achter te komen dat er een groot verschil is tussen Canada en de VS. Het lijkt er toch op dat Canadezen meer op Europeanen lijken dan op Amerikanen. In ieder geval heb ik daar in Canada aanzienlijk meer voorbeelden van gevonden op film en muziek gebied dan in de VS, waar het aanbod ook nog eens veel groter is. De film van gisteren die ik ook nog eens een stuk mooier vond als deze is daar een goed voorbeeld van. Jammer dat La Vie avec Mon Père (2005) een heel stuk onbekender is als Savages. Maar ook dat is een groot verschil tussen Canada en de VS.

Toch wil ik niet negatief overkomen over deze film. Want zeker voor een Amerikaanse film met een dergelijk thema was dit wel een goede. Over het algemeen kan je met een film over een thema als dit een sentimentele cliché tranentrekker verwachten als hij gemaakt is in de USA. (Hollywood) Maar daar was hier gelukkig geen sprake van. Het teiltje kon in het gootsteenkastje blijven staan bij deze film. En dat is een groot compliment.

Een film die ik puur ging kijken om Philip Seymour Hoffman. Gek genoeg was ik er nog niet eerder op gestuit, en dan speelt hij ook nog eens een rol die vrij exemplarisch voor hem is - en waar ik hem altijd graag in zie.

Zijn rol bleek uiteindelijk voor zijn doen behoorlijk saai, net als de film zelf. Het is nu niet een thema dat ik echt interessant vind, en hoewel het soms z'n momenten heeft en uiteraard qua acteerwerk wel goed zit is het allemaal veel te traag.

Ik had gehoopt op een beerput die open zou gaan over hun jeugd of zoiets, maar alles blijft behoorlijk een registratie van gebeurtenissen zonder dat er echt iets interessants gebeurt met henzelf, hun onderlinge band, of die met hun vader. In ieder geval niet voldoende voor mij om telkens m'n aandacht vast te houden. Ik herken de plotomschrijving er uiteindelijk ook niet zo in terug.

Een film die het vooral van het thema moet hebben, heb je daar weinig mee dan kan je deze film gerust aan je voorbij laten gaan. Zelfs PSH kon het eerlijk gezegd niet echt voor me redden.

2,5*

Indie film die me de moeite waard leek omdat Philip Seymour Hoffman er een hoofdrol in speelt. Ik had nog geen idee waar de film over ging en ging er dus blind in.

Het naturelle spel van Hoffman en Linney is prima en houdt de film kijkbaar genoeg, maar heel interessant wordt het nergens. Het kabbelt zo rustig door dat het al snel saai wordt.

Zeker nu ik de plotomschrijving heb gelezen, had er wat mij betreft veel meer ingezeten; een groter conflict, meer drama tussen Hoffman en Linney, iets waardoor het net iets meer pit had gehad.

Meer dan een 3* kan ik er niet van maken.

The Savages knalt er in het begin gelijk in. Zonder teveel te verklappen versmelt de eerste scene treurigheid met humor. De toon is gelijk gezet. De gehele film blijft deze toon hangen. De humor is goed geslaagd en bij vlagen erg grappig. De film heeft een beetje een vibe die Nebraska ook had.

De karakters van de film zijn goed geschreven en voelen niet echt sympathiek aan, maar zijn daarom wel heel realistisch. Helaas bleef het verhaal niet hangen, maar desondanks een prima film.

Prima film met uitstekend acteerwerk van Hoffman en Linney. Aan de ene kant een zwaar onderwerp maar aan de andere kant ook een aantal grappige scènes waar ik om heb kunnen lachen. Een goede mix van komedie en drama, hier hou ik van. Jammer dat er geen nieuwe films meer kunnen komen van Hoffman, het was een geweldige acteur. Ik heb hiervan genoten.

Mooie film. Het pianodeuntje deed me wel heel sterk aan dat van Ghost world denken.

Goed gebracht zonder de gebruikelijke Amerikaanse sentimentaliteit. Jammer dat dit genre (cinema over mensen) niet meer geschikt wordt geacht voor de bioscoopzalen. Als het commercieel niet meer levensvatbaar is dan is het gedoemd om te verdwijnen. Laten we hopen dat 'streaming' (waar dit genre voorlopig nog welkom is) niet dezelfde kant opgaat als de bioscoop.