Solaris (2002)

De film heeft helemaal geen verhaal en speelt zich af op een saaie ruimte met saaie personages en het is een echte zelfmoord film , pff.. kan het nog slecht.

De slechtse en de saaiste van Clooney , zeer teleurstellend

'k Was geboeid om te weten hoe het ging aflopen, maar de film eindigde in een anti-climax.
Dacht dat we veel meer over de planeet Solaris te weten gingen komen, maar niet dus. Eigenlijk een uur en een half en je weet eigenlijk niet veel meer. En ook geen begintitels of zo, vreemde film.
Mijn conclusie, eigenlijk wat teleurstellend.

Interessante film, heerlijke dromerige sfeer en een mooie score van Cliff Martinez.
Wat ik eruit opmaak is dus dat Solaris blijkbaar de hemel moet zijn en dat Clooney dood is gegaan en in Solaris (de hemel) dus herenigd is met zijn vrouw.


3,0 Sterren.

Film was aardig - ik heb best wel zin om het origineel te zien, maar tot op heden heb ik mijn vriendin maar niet zo ver willen krijgen -, maar de score van Cliff Martinez is wat mij betreft vele malen beter. Wat die man allemaal uit zijn laptop weet te persen, heerlijk.

Light-versie van het origineel in een modern jasje. De film is een stuk korter dan Solyaris (1972), het origineel. De existentiële en filosofische diepgang onbreekt hier toch een beetje, er is wel wat, maar héél oppervlakkig. Ik miste hier ook in ieder geval één sterke scene uit het origineel, waar de vrouw "door een deur loopt."

Clooney acteert hier erg sterk, hij is duidelijk nog niet in de greep van zijn nespressolook. Ook de rest van de cast doet het overigens prima. De spanning wordt op momenten best goed overgebracht.

Het ruimtestation vond ik opvallend goed lijken op het origineel, de planeet zelf vond ik een stuk minder. Het bestaat hier uit wat met CGI gemaakte lichteffecten en meer niet. In het origineel vond ik dat je als het ware ziet dat de planeet een levend wezen is, die oude zwart wit beelden zijn veel mooier en krachtiger dan wat deze film toont, maar Tarkovsky is nu eenmaal een meester in het visuele, al zien we juist in Solyaris daar relatief weinig van, vanwege het verhaal waarschijnlijk die het spelen met camera en natuur minder mogelijk maakt.

Solyaris is een stuk moeilijker te verteren, en veel langer, maar vond ik ondanks die lengte wel boeiender, al kan dat ook komen doordat ik nu het verhaal al kende. Deze film is een aardige Hollywood-remake van een Russische film, voor een breder publiek, waarbij de essentie die Tarkovsky aan het origineel toevoegde wel ontbreekt.

Aardig. 3*

En dan de derde verfilming van het boek gekeken:

Solaris
De Amerikaanse versie die uiteindelijk erg on-amerikaans/on-hollywoods blijkt te zijn. De pacing is erg laag in deze film, ook een kenmerk van de andere natuurlijk. De mensen bleven weg in de bioscoop aangezien ze sci-fi, Clooney en Soderbergh niet kunnen verenigen in een langzame film die iets dieper gaat. lol.
Deze versie wint het uiteraard ruimschoots op gebied van special effects, decors, sets, aankleding, etc. De soundtrack van Cliff Martinez is ook erg sterk.
Op acteergebied doet het personage Chris/Kris Kelvin gespeeld door Clooney soms wat logischer dan in de andere versies, maar het acteren is degelijk, niet slecht maar ook niet opzienbarend. De tijdsduur van deze film is 99 minuten, de van Nirenburg 142 en die van Tarkovsky 165 minuten. En in die 99 minuten wordt hetzelfde verhaal verteld en dan nog vind ik in deze versie de gebruikte flashback scenes te lang duren... Dus die andere films hebben ook wat teveel extra te vertellen zonder toegevoegde waarde.

Alle drie de films maken gebruik van ongeveer dezelfde filosofische insteek. Alleen Tarkovsky vergrabbelt zich naar mijn idee door er veel te veel onzinnig gedoe aan toe te voegen. De versie van Nirenburg raad ik dan meer aan al is het maar vanwege het beste acteerwerk. Maar uiteindelijk is de versie van Soderberg licht favoriet. Met name de compacte speelduur (nee, ik heb niets tegen lange films) om het verhaal te vertellen en de soundtrack geven de extra plus ten opzichte van Nirenburg's versie.

Ietwat vreemde film, maar was geboeid tot de laatste seconde. Visueel ziet het er goed uit. Het geheel wordt ook ondersteund door een sfeervolle score. Ook het acteerwerk van de cast is naar behoren. George Clooney zet zelfs een uitmuntende acteerprestatie neer, mijn inziens. 3,5 Ster.

Pathetische bagger. Heb het origineel niet eens gezien, maar op basis hiervan voel ik daar ook geen urgentie bij. Het verhaal kon me aanvankelijk al niet boeien, en dat beterde er pertinent niet op. Op ten duur mondde het uit in vaagheid, hoewel ik, toegegeven, op het gegeven moment ook niet meer echt de moeite deed het geneuzel goed te begrijpen/volgen.

Visueel snap ik niet wat er bijzonder aan moet zijn en Cliff Martinez heeft weleens beter werk verricht. De soundtrack hier was vooral erg generiek en inspiratieloos, evenals de nogal laconieke performance van onze nespresso-profeet. Die uiteindelijk natuurlijk op kleverige wijze herenigd wordt met zijn oogappeltje.. Ik snelde mezelf alvast naar de dichtstbijzijnde emmer.

Wat mij betreft een stevig flatertje van Soderbergh; een regisseur die nogal wisselvallig blijkt te zijn.

Niets uit deze film zal ik me later herinneren. Dat lijkt mij genoeg zeggende. Zonde van het filmmateriaal.

Mede dankzij de heerlijke soundtrack van Martinez ging ik vrij snel mee met de dromerige sfeer. En alhoewel Solaris lijkt te leunen op z'n filosofische vraagstuk(ken), ervoer ik hem eerder als drukkend romantisch en emotioneel beladen. De versmeltingen van heden en verleden/herinneringen wordt mooi in beeld gebracht overigens, kudos voor Soderbergh en zijn cinematograaf!

Geslaagde nieuwe bewerking die de filosofische aspecten niet uit de weg gaat en die ook zonder "space battles and bug-eyed aliens" (James Berardinelli) spannend blijft. Nou ja, spánnend – daarover zijn ook bij déze film de meningen verdeeld, hoewel hij toch ruim een uur korter is dan de versie van Tarkovski. Met het tempo heb ik bij geen van beide versies problemen, maar als ik dan toch ga vergelijken zie ik liever de oudere verfilming, al was het alleen maar vanwege de cast : George Clooney doet het prima maar everyman Donatas Banionas is in mijn optiek geschikter, de naturelle Yuri Yarvet vind ik aanzienlijk beter dan de belachelijk overacterende Jeremy Davies, de kilheid van Anatoli Solonitsyns Sartorius spreekt mij meer aan dan de verbetenheid van Viola Davis' Gordon, en Natascha McElhone is geknipt voor de rol van Rheya maar qua uitstraling geen partij voor Natalya Bondarchuk (Tarkovski : "Natasha of course is the best of the lot. She is one with her role. That is the optimum in cinema."). Zelfs het hi-tech-uiterlijk van deze film (qua "look", kleurenspectrum, interieur van het ruimtestation en FX) haalt het voor mij niet bij het doorleefde Russische ruimtestation en de kolkende planeet, hoe beperkt de effecten uit 1972 ook zijn. Belangrijkste verschil is voor mij echter dat de vervreemdende, dromerige, trage golfstroom van Tarkovski veel effectiever is en veel meer onder mijn huid kruipt dan de benauwende en dreigende beklemming van Soderbergh. Samenvattend is de Solaris uit 2002 een best goede film die echter voor mij in geen enkel opzicht iets toevoegt aan Tarkovski's film, zelfs niet met die flashbacks (en waarom krijgen we te zien hoe Kelvin Rheya vindt wanneer we al zoveel over die zelfmoord hebben gehoord? is dat niet totaal overbodig?).