Light-versie van het origineel in een modern jasje. De film is een stuk korter dan
Solyaris (1972), het origineel. De existentiële en filosofische diepgang onbreekt hier toch een beetje, er is wel wat, maar héél oppervlakkig. Ik miste hier ook in ieder geval één sterke scene uit het origineel, waar de vrouw "door een deur loopt."
Clooney acteert hier erg sterk, hij is duidelijk nog niet in de greep van zijn nespressolook. Ook de rest van de cast doet het overigens prima. De spanning wordt op momenten best goed overgebracht.
Het ruimtestation vond ik opvallend goed lijken op het origineel, de planeet zelf vond ik een stuk minder. Het bestaat hier uit wat met CGI gemaakte lichteffecten en meer niet. In het origineel vond ik dat je als het ware ziet dat de planeet
een levend wezen is, die oude zwart wit beelden zijn veel mooier en krachtiger dan wat deze film toont, maar Tarkovsky is nu eenmaal een meester in het visuele, al zien we juist in Solyaris daar relatief weinig van, vanwege het verhaal waarschijnlijk die het spelen met camera en natuur minder mogelijk maakt.
Solyaris is een stuk moeilijker te verteren, en veel langer, maar vond ik ondanks die lengte wel boeiender, al kan dat ook komen doordat ik nu het verhaal al kende. Deze film is een aardige Hollywood-remake van een Russische film, voor een breder publiek, waarbij de essentie die Tarkovsky aan het origineel toevoegde wel ontbreekt.
Aardig. 3*