Blade Runner (1982)

Interessante ideeën, duistere omgevingen en een aantal goede acteurs. Maar het verhaal is redelijk straight forward en niet erg verrassend. Enige spanning heeft de film wel, maar een echte thriller wordt het niet. Ik snap waarom dit een cult hit is geworden, maar supergeweldig vind ik hem niet. Wel onderhoudend, dus 3 en een halve ster.

“Quite an experience to live in fear, isn't it? That's what it is to be a slave.”

Indrukwekkende (cult)klassieker van Ridley Scott. Audiovisueel blijft Blade Runner één van de beste films ooit gemaakt, met Los Angeles als futuristische stad die er echt en uitgeleefd uitziet. Het is donker en het regent constant wat een naargeestig gevoel geeft, maar ook erg sfeervol is. Maar ook het licht van de billboards, die constant door de kamers schijnt, is schitterend gedaan door Scott. En de muziek/score ondersteunt dat allemaal op weergaloze wijze. Het is sci-fi op zijn best.

Het verhaal rond Blade Runners en replicants zit ingenieus in elkaar, en de acteerprestaties, het lome tempo, de production design en de soms filosofische dialogen/monologen versterken het geheel. De vraag ‘wat het betekent om mens te zijn’ en de toekomst van AI is interessante materie, en Scott laat weer eens zijn vakmanschap zien. In de laatste scene tussen Deckard en Batty komt alles samen, en Ford en Hauer zijn hier op hun best. Maar ook de scene tussen Deckard en Zhora (de achtervolging) is machtig mooi. Naast Ford en Hauer zijn ook Young, Cassidy, Hannah en Olmos erg sterk. De laatste scene is lekker ambigu, en het is één van de redenen waarom Blade Runner zijn klassiekerstatus verdient.

Ik dacht dat je de film een tijd geleden niet zo goed vond. Vergis ik mij nu?

AC1 Klopt, ik had hem toen via een dvd'tje op mijn laptop bekeken. Recentelijk heb ik hem op een groot scherm kunnen aanschouwen, en de liefde bloeide weer op .

Inderdaad, als je 'm op een laptop bekijkt is de kans klein dat je wordt ingezogen in 'Ridleyville' en dat is toch wel een vereiste.

Wow wat een prachtige film is dit toch. Bizar hoe traag de film zich ontwikkeld en dat er plot technisch eigenlijk bijzonder weinig gebeurt, maar toch blijft de film intrigeren. Daarnaast het visuele spektakel, wat ziet het er allemaal geweldig uit, wauw! En dan de eindscene tussen Hauer en Ford. De spanning en tevens weer hoe alles in dat vervallen gebouw er uit ziet. Geweldig geacteerd ook.

Niet echt.

Voor mij toch niet helemaal de ideale film die vele hierin zien. Verhaal klonk als muziek in mijn oren, maar is zeer saai uitgewerkt. Ik keek hem vanwege het verhaal maar ook vanwege onze eigen Rutger Hauer die het wel leuk doet hier.

Ford is ongeloofwaardig, maar past nog enigzins in zijn karakter. De film was een nogal lange zit omdat ik er maar niet doorheen kwam. Het verhaal pakte me niet, matig acteerwerk van verschillende personages, waar Sean Young toch wel voorop mee staat. Waarom is die vrouw eigenlijk actrice geworden?

Voor de rest weet Scott wel een aantal sterke scenes te maken, zoals de "Time To Die" speech van Hauer en het vrij sterke einde. Maar de film was helaas mijn aandacht al volledig kwijt na minuut 10, en dan zijn de 117 minuten en te lange zit. De het 163 minuten durende vervolg kwam ik weleens waar nog makkelijker doorheen.

Ik vind ' gesloten ' studiofilms niet meer interessant . Bekendste studiofilm is vanzelfsprekend Citizen Kane (1941) , films van Kubrick . Heel veel klassieke films ( Hollywood , het Frans poëtisch realisme etc. ) zijn grotendeels studiowerken en in een studio opgenomen . Gelukkig zijn belangrijke Sovjetfilms die tot het socialistisch realisme behoren dikwijls op echte authentieke locaties opgenomen . Hetzelfde geldt ook voor de nouvelle vague of het Italiaans neorealisme.

Helaas is Blade Runner (1982) ook een studiofilm en voor een groot deel opgenomen in een studio . En zolang ik niet mee aangetrokken word door studiofilms zullen films als Blade Runner (1982) en bijvoorbeeld ook Snake Eyes (1998) van De Palma niet meer in mijn toplijstjes voorkomen . Hoe geniaal deze films ook moge zijn .

Wat maakt het verschil tussen een op een set geschoten film en een gedressde locatie dat je het een niet meer interessant vindt en het andere wel?

En hoe kijk je dan aan tegen films waar de decors met cgi worden gemaakt?

Films die in een filmstudio opgenomen zijn , komen heel erg artificieel , onnatuurlijk en ongeloofwaardig over op mij . Films die op echte locaties zijn opgenomen hebben een bepaalde magie / aura van de open wereld die door studiofilms nauwelijks te evenaren is . Greenscreen CGI films vind ik veel erger dan studiofilms .

In principe ben ik niet tegen CGI indien CGI pas achteraf in het ' post-editing ' proces als extra wordt toegevoegd .

Zo heeft Michael Mann bijvoorbeeld nog nooit een film in een studio opgenomen . Volgens hem kunnen nagemaakte settings nooit de realiteit / sfeer ( aura ) in details overtreffen .

Deze stond al lang op mijn lijst, vandaag eindelijk gezien. Schitterende film! Met name de sets, de sfeer en de manier waarop de toekomst is vormgegeven, vind ik fantastisch. futuristisch, maar op een klassieke manier.

Hoewel het zich in de toekomst afspeelt (een jaartje vanaf nu ) ziet LA er uit als een uitgewoonde stad. Vuil, ongedierte, stof... we zien het allemaal. Dat geeft de film een erg smoezelige look, en in combinatie met de belichting ademt de hele film een typische film-noir sfeer uit. Veel mooie beelden, met prachige belichting.

Heel sterk vind ik ook de muziek van Vangelis. Onder een film als deze had gemakkelijk jaren 80 beats gekund, maar de sferische muziek maakt dat deze film heel klassiek overkomt. Film noir, maar de scene in de slaapkamer ademt een bijna gotische sfeer uit. De laatste scenes (het dak) geven de film weer die klassieke uitstraling, met al die ornamenten neigt het geheel naar een Griekse mythologische tragedie. Ook het trage tempo van de film maakt dat het allemaal gewichtig aanvoelt.

Mooi gemaakt drama, in een science fiction jasje.

Het blijft me verbazen dat er kijkers zijn die 'm tijdens de eerste keer al goed vinden. Het was pas tijdens de tweede kijkbeurt (destijds in de bioskoop) dat de film voor mij zijn ware pracht toonde. Ik herinner me zelfs de eerste keer niet.

AC1 ik ga hem zeker nog vaker kijken om de verhaallijn en de ethische kwesties beter te doorgronden. Ik heb het gevoel daar nu oppervlakkig van geproefd te hebben, en voel een behoefte om de thema’s dieper te doorgronden.

Maar voor een eerste kijkbeurt vind ik het vooral een mooi dramatisch verhaal, en zoals ik al zei: de vormgeving is fantastisch. Decors, muziek, kleurgebruik, belichting, tempo ... allemaal heel goed gedaan. En als een film dat goed doet, heb je mij al te pakken.

Ik was eigenlijk na de eerste 10 minuten al om. De film had grote missers moeten maken om mijn positieve indruk nog te verpesten, maar deed dat gelukkig niet. Tel daarbij een spannend verhaal op met de nodige interessante vraagstukken en ik ben overtuigd.

Blade Runner is een sciencefictionfilm uit 1982, die zih afspeelt in Los Angeles in 2019. De wereld is door vervuiling en overbevolking in verval geraakt, en de mens is de nabije ruimte gaan koloniseren. Om het leven in mensonvriendelijke omgevingen mogelijk te maken zijn androïden ontwikkeld. Deze androïden zijn nauwelijks van mensen te onderscheiden. Na een grote opstand in een mijn waarbij slachtoffers vielen, is het ze verboden om naar de aarde te reizen. Het is aan een speciale politie-eenheid, Blade Runners, om jacht te maken op androïden die toch voet op de planeet zetten. Rick Deckard (Harrison Ford) is een Blade Runner die wordt ingeschakeld om ze te liquideren.

Blade Runner is een bijzondere film, niet alleen vanwege de erg knappe vormgeving en sfeer, maar het ook voor die tijd niet erg toegankelijke verhaal. De film is gesitueerd in een sombere dystopie waar auto's rondvliegen over trieste neonverlichte straten waar de regen maar blijft aanhouden. De verwijzingen naar de klassieke film noir waren voor mij dan ook overduidelijk aanwezig. Het acteerwerk is dik in orde, met een glansrol voor Rutger Hauer in een van zijn eerste internationale filmrollen. Mooie film, die het herkijken wat mij betreft meer dan waard is. 4*

Ook bij mijn tweede kijkbeurt moest ik me weer met vrij veel moeite door Blade Runner heen worstelen. De film staat weliswaar bekend als één van de beste science fictions films aller tijden, maar het verhaal en de personages wisten me wederom geen enkel moment te grijpen. Het is overduidelijk dat er enorm veel tijd en aandacht naar het visuele aspect is gegaan, mede daarom zit de film waarschijnlijk propvol met ellenlange shots van de sets, zeker aan het begin. En Scott kennende zal er wel uren werk hebben gezeten om één shot te maken. Mooie shots zijn er dan ook genoeg, maar inhoudelijk vond ik Blade Runner alles behalve interessant. De film is vooral zo traag als dikke stront in een trechter; wat niet erg is als de personages je iets doen, maar de figuren in Blade Runner laten me opvallend koud. De film neemt zichzelf enorm serieus, er had van mij wel iets minder geneuzel en iets meer lucht in gemogen, zo nu en dan. Een paar zeer aantrekkelijke shots en de soundtrack van Vangelis zijn zeker memorabel, maar de rest van Blade Runner ben ik echt opvallend snel weer vergeten.

3 sterren.

Dus zo gaat 2019 er uit zien! Heel veel regen en mensen om me heen die replicant blijken te zijn.

Sci-fi is niet mijn genre maar ik vond dat het nu in 2019 toch maar eens tijd werd om deze klassieker te zien. De aankleding en sets zagen er prachtig uit en met de achtergrondmuziek werd de treurige sfeer extra benadrukt. Rutger Hauer was een overtuigende replicant. Wel was de film bij vlagen wat traag doordat er te veel werd gefocused op de omgeving. Dat werkte voor mij wat storend want haalde de vaart uit de film.

(...)

Blade Runner (1982) combineert herkenbare elementen met een toekomst die in de vroege jaren tachtig nog vreemd was. Aan de ene kant gebruikt regisseur Ridley Scott een klassiek raamwerk (dat van de film noir) om zijn narratief onbestemde sfeerimplosie toch een gevoel van richting te geven. Zijn in rook gehulde weergave van Los Angeles is een bolwerk van perfecte chaos. In deze wanorde kun je verdwalen en vervolgens verdwijnen. Virtuele ruimtes hervormen de industriële metropool van Fritz Langs Metropolis (1927) en openen de deur naar de cyberpunk, een van origine literaire stroming die Scott als één van de eersten in film toepaste.

volledige stuk