The Squid and the Whale (2005)

Ontzettend leuke en originele film! Heerlijk!
Begint (opzettelijk) knullig en rommelig en wordt almaar geestiger en scherper.
Geniaal script. Lekker veel politiek incorrecte grappen en scherpe dialogen.
Een wereldrol van Jeff Daniels. Ik heb genoten van zijn lompheid. De 2 zoontjes zijn briljant gecast en Laura Linney is, hoewel op haar minst mooi, weer erg goed.
Zeer leuke zwarte komedie. Ik kijk uit naar Noah Baumbachs volgende film. Hopelijk in hetzelfde straatje (dus niet een carriere move a la Sam Mendes...)
Gaat dat zien!

Bof.

Solondz ? Een beetje. Alleen lijkt Baumbach soms teveel medelijden te krijgen met z'n personages, iets wat ik niet echt apprecieer in dit soort films.

Film leunt gewoon te sterk op het drama, en schiet wat tekort in de performances. Acteurs zijn gezamelijk een categorie te licht voor dit soort werk. Al deed Bridges het heel wat beter dan in z'n andere films.

Niet echt vervelende film verder, maar wordt nergens echt boeiend, leuk, grappig, spannend, innemend.

Negatief: de ongelofelijke ruksoundtrack. Zooi.

3*

Naast een verhaal over scheiding en een mild spottende film over culturele elite is dit inderdaad ook een coming of age-film. En al die elementen schuiven erg mooi in elkaar. En het voelt allemaal authentiek en oprecht.


Veel korte scenes, zeker in het begin. Mooie rollen, vooral ook van Daniels. Mooi geschreven. Past enigszins in de lijn van mooie kleine independent films die de laatste jaren uit de VS komen en allemaal tussen komedie en drama in hangen. Meestel bijna terloops, maar vaak ook erg mooi geschoten.

Mooi dat er al een nieuwe film van Baumbach aan zit te komen.

4.0*

Ik hoopte op voorhand toch stiekem op wat meer komedie en wat minder drama. Dit bleek echter een foute aanname, ik kon weinig humor ontdekken. Een zwarte komedie zonder komedie dus. Gelukkig was het 'zwarte' deel erg onderhoudend. Leuke personages die gewoon 'zijn wie ze zijn', lekker dicht op de werkelijkheid. Voor een film als deze vind ik de speelduur perfect: precies genoeg tijd om elke rol uit te lichten en te laten ontwikkelen.

Voor de rest is The Squid and the Whale weinig vernieuwend of echt bijzonder. Een lekker rustige film voor tussendoor. Ik kan trouwens van harte Running With Scissors aanraden voor diegenen die hiervan genoten hebben. 3*

Baumbach heeft wel ballen. Ja, érg fijne tragikomedie van deze regisseur en schrijver die duidelijk lef heeft, gezien een aantal dialogen en gebeurtenissen. Een beetje Mendes (American Beauty) en wat Solondz (Happiness). Toch ook wel weer heel anders.

Deze The Squid an the Whale draait vooral om het ''vader-zoon'' gebeuren tussen Bernard, geweldig gespeeld door Jeff Daniels en Walt, een uitstekend gecaste Eisenberg, die ik eigenlijk alleen maar ken van een aantal recente films. Ondanks dat moeder Joan en jongste zoon Frank er maar wat ''bijhangen'' en hun personages én verhalen te weinig tijd krijgen om zich te ontwikkelen binnen het tragische gebeuren wil ik toch niet negatief zijn over hoe Baumbach hun - vooral Frank - heeft geschreven en heeft geprestenteerd in deze film. Wederom klasse casting, maar Frank is ook het grootste plupunt als het op de komedie kant van deze film aankomt. Hij zuipt als een 50-jarige alcoholist, vloekt alles bijelkaar en houdt er nogal wat eigenaardige gewoontes op na, op zijn school. Baumbach gaat niet zover als een Solondz, maar ook hier toont hij zeker genoeg lef. De kleine Frank die zich overal in school loopt te rukken en vervolgens zijn sperma over boeken of boekenkastjes heensmeert. Ondanks dat het een ernstige situatie betreft waar Frank zich in bevindt met de scheiding van z'n ouders heb ik hartelijk kunnen lachen om dit soort dingen, vooral om het gevloek, maar dan ook weer om de ''brothers'' van Baldwin. Weinig toevoegende, maar leuk geschreven personage toch weer.

Het had eigenlijk wel wat langer mogen duren. Moeder en jongste zoon komen zo - met deze amper 80 minuten - niet érg goed uit de verf, maar oké, dat is dan niet anders. Opzich ook niet erg, deze manier van aanpakken. Eigenlijke hoofdpersoon is Walt, die als 16-jarige zo als zijn vader wil zijn en ook doet wat zijn vader zegt. Het kon niet missen dat Walt er op een gegeven moment achter zou komen dat zijn vader helemaal niet zo'n goed voorbeeld was. Bernard zegt bijvoorbeeld ''in zijn toestand'' dat z'n zoon het niet bij één meisje moet houden, iets wat vooral de nodige gevolgen heeft. Leuke rol voor Paquin, die gewild is door zowel vader en zoon. Zodra zoon doorheeft dat Pa (''put me in your mouth'' ) aanpapt met de 20-jarige die hij ook wil is het afgelopen. Best wel pijnlijk en sterk coming of age moment in de film, want zijn eerdere vriendin hoorde gewoon bij hem. Damn die Bernard, zadel even iemand anders met je problemen op. Vooral ook leuk (soms bij het vervelende af, maar nog steeds gepast en leuk) hoe Walt zijn pa wil zijn, met z'n intellectuele praatjes en stoere verhalen over schrijvers en boeken, zélfs tegen het meisje waar hij wat mee krijgt.

Het tijdsbeeld van Brooklyn in 1986 wordt prima geschetst. Het camerawerk, ondanks het feit dat handgehouden geschoten is valt aardig in de smaak. Ik ben daar totaal geen fan van, maar het ''schokkerige'' blijft gelukkig beperkt. Vooral ook erg leuk geschreven alles, Baumbach komt een paar keer verrassend uit de hoek met bijv. een ''ik wou dat je minder pukkels had''. Ja, het blijven toch een stelletje vreemde (bijna bizarre) gasten bijelkaar. Maar het levert wel een erg leuke film op.

Whoow, ik voelde me terug als een tiener tijdens't kijken naar deze film,
met al die gevoelens van verwarring en onzekerheid over jezelf.
Gelukkig verdwijnen die grotendeels als je volwassen wordt (30+) en min of meer weet wat je interesseert en écht wil in't leven.

7,5/10
In't begin nogal onsamenhangend maar eens je meevoelt met de personages wordt het echt goed.

De knappe muziek is ook't vermelden waard. Er was zelfs een song bij van "Pink Floyd"

Aardige film met goed acteerwerk. Ben niet geraakt door de film, heb het verhaal eerder ervaren als humoristisch. Alles komt behoorlijk realistisch over, vooral de dialogen. Ruim voldoende.

Scherpzinnige film over een vrij intellectueel gezin waarbij de ouders besluiten te gaan scheiden. Geloofwaardig uitgewerkte personages, en vaak verre van sympathiek maar toch treffend. Zeker grappig maar met een trieste ondertoon en goed geschreven dialogen. De tijd (1986) en plaats (Brooklyn) geven de film nog een extra sfeertje mee. Verder is de gehele cast erg goed en is dit de eerste film waarin Jesse Eisenberg me opviel.

Leuk detail: daar waar Anna Paquin en Jeff Daniels 9 jaar geleden nog als vader en dochter waren gecast, doen ze 'het' in deze film met elkaar.

Uitermate aangename verrassing die van tevoren een beetje angstig maakte voor Kramer Vs Kramer-achtige toestanden, maar zie ... maak van het scheidende echtpaar en hun kinderen een soort van neurotische intellectuelen en het niveau schiet omhoog...Woody Allen territory ... indeed zij het dan toch wel weer een net iets andere stijl.
Vooral Jeff Daniels is echt geweldig (en humoristisch) als de arrogante intellectueel.
En Pink Floyd's Hey You dat hier schaamteloos toegeeigend wordt door de oudste zoon en die daarbij ook nog een geweldige vergoeilijking voor z'n daad heeft.

Behoorlijk goede film, met vooral erg sterk spelende Daniels en Eisenberg. Hun relatie is dan ook het beste van de film. Die van de moeder en het kleine broertje vond ik een stuk minder uitgewerkt. Frank heeft eigenlijk een hele grappige rol, al lekker aan het pils en de whiskey, al vloekend als zijn vader op wie hij niet wil lijken, maar ik werd wel een beetje ongemakkelijk van zijn seksuele gedrag (zeker gezien ik het samen met mijn moeder keek). Wel knap dat zo'n klein mannetje dat al durft te spelen. Beetje een abrupt einde ook, Walt rent naar the Squid and the Wale, and thats it? Al met al opzich een verassend leuke film, maar net geen topper.

3,5*

Redelijk dramafilm...
Komedie is mijn smaak niet...
Redelijk verhaal...
Prima acteerwerk...
Bekende acteur Jeff Daniels en William Baldwin spelen wel goed...
Goed achtergrond muziek (Dolby Digital)....
(geen perfect HD kwaliteit)

Filmtechnieken gemiddeld en acteren prima, geen bijzonderheden te melden.
Goed nummer van Pink Floyd, maar werd té vaak gebruikt.
.
De inhoud stond mij wel heel snel tegen:
Een zogenaamd intellectueel gezin waarin ouders en kinderen elkaar toe vloeken (alle Engelse vloekwoorden weer eens gehoord). Ik geloofde niets van deze setting en ik kon mij in geen van allen of in hun levenshoudingen inleven. Behalve in die arme kinderen dan.
Een heel vreemd gezin van moeder die 50 kerels per dag nodig heeft voor, tijdens en na het huwelijk om haar (blijkbare) non-eigenwaarde nog een beetje op te krikken, vader die uit elkaar klapt van (enorm zeurderige) zogenaamd intellectuele hoogmoed en zoon van 12 die onderhand alcoholist is. Triest. Zoon van 16 had nog wel wat 'common sense'. Ouders bespreken alle volwassen en relationele zaken eerst met hun kinderen? Nogmaals, niet echt te geloven. Komedie? Geen humor te bespeuren.
Nee, niets voor mij.

Best vermakelijk, alleen een tikkeltje voorspelbaar en sommige relaties worden te vluchtig behandeld, gaat ten koste gaat van het 'drama'-gedeelte. De acteurs zelf zijn wel prima, Eisenberg als de zestienjarige zoon (dacht hem te herkennen van Zombieland) en Daniels voor de scherpe komische noot. Verder is het wel een prima film deze American Beauty in het klein maar laat te weinig indruk achter.

Wat een vervelende, scriptmatige, gekunstelde, zouteloze, armetierige, van cliches aan elkaar hangende, duffe, zielloze, zeikerige, nietszeggende, flauwe, dertien-in-een-dozijn film. En de muziek was ook al niks. Bweh.

Vond dit een bijzonder sympathiek filmpje, al is het thema 'hoe dealt een familie met een scheiding' nou niet bepaald vrolijk. Af en toe heeft The Squid and the Whale een komische kwinkslag, waar ik om moest grinniken. Het had gaandeweg wat weg van een Woody Allen-filmpje door het hoge intellectuele gehalte en de bijbehorende komische situaties.

Blijkbaar is het ontzettend moeilijk om een logische tennisscène in elkaar te draaien. Maar goed, zo zijn de verhoudingen wel meteen duidelijk. Het soort indie filmpje dat het bij mij vaak vrij aardig doet. Alles een beetje uit de losse pols, terwijl ondertussen herkenbare zaken boven komen borrelen.

Zal ook wel zijn omdat de personages heel wat dichter bij mensen staan dan de gesoigneerde rollen waar de grote drama's vaak mee aan de haal gaan. Niet dat dit een sympathiek gezin is. Verre van zelfs. Beide ouders zijn bepaald niet vies van een flinke dosis egoïsme en zwelgen in zelfmedelijden.

Dan heb je niet veel meer aan die vermeende intelligentie. Vooral Daniels mag een geweldig arrogante en hautaine lul neerzetten. Doet-ie met verve. Uiteraard levert dat twee min of meer verknipte kinderen op. Vooral de kleinste, die steeds gekkere dingen gaan uitvreten, wordt steeds leuker.

Het gesprekje bij de decaan over zijn uitspattingen is zelfs hilarisch. Hoe sneu het ook is voor de kids, ik zit hier vooral met een donker leedvermaak naar te kijken. Over wat mensen elkaar zoal aandoen. Natuurlijk loopt zo'n scheiding uit op een fiasco met toenemende spanningen en een uitbarsting.

Uiteindelijk is Baumbach iets te lief voor de Berkmans. Hier mag je wat mij betreft best genadelozer mee afrekenen. Via Walt dooft het filmpje een beetje uit in plaats van met een knal en een droge nasleep af te sluiten. Dat is dan ietwat jammer, maar ach. Dat Figure Eight liedje is wel knap irritant.

Ik sluit me hier iets milder en meer vergevingsgezind bij aan. Inderdaad een kunstmatige zielloze film, de personages kwamen niet verder dan hun voorspelbare opzet en de verhaallijnen bleken ook nog eens voor het grootste deel onopgelost. Het laatste deel kwam tevens rommelig en haastig geknipt over. Gezien de lengte is mijn gok dat de film met problemen kampte en daardoor onvolmaakt is uitgewerkt. Overigens wel goed geacteerd, wat voor mij een lage onvoldoende voorkomt.

Uiteindelijk voelde het als een Woody Allen film gemaakt door iemand zonder het talent en instinct van Woody Allen.

Fijne dramafilm, waarin het verhaal op een ingetogen manier wordt verteld, met veel dialogen en onderlinge confrontaties binnen het gezin.

De manier waarop elk gezinslid met zijn of haar problemen wordt belicht is erg goed gedaan en werkte voor mij grotendeels. Ik vond het vooral knap dat ik voor elke gezinslid sympathie bleef houden, omdat de problemen die uit de scheiding voortkomen, zo realistisch overkomen. Het acteerwerk is goed en vooral Jeff Daniels, die ik normaal nooit zo bijzonder vind, valt hier in positieve zin erg op. Wel had ik het verhaal rondom de jongste zoon graag nog wat meer uitgediept gezien. Dat bleef hier wat achter, maar had gezien de korte speelduur best meer aandacht kunnen krijgen.

Maar verder keek het vrij gemakkelijk weg. Humor kon ik er nauwelijks in ontdekken, maar het was desalniettemin een fijne kennismaking met het werk van Noah Baumbach.

3,5*

Mijn tweede van Noah Baumbach

Net zoals in Greenberg (2010) werkt de film niet echt ergens naartoe, al is deze stukken beter. Met name dat het allemaal boeiend blijft en op komisch vlak de film goed werkt.. heb bij momenten echt moeten lachen met een wat soortgelijke humor als in Happiness uit 1998.

Eisenberg heeft andermaal bewezen dat ik hem echt heel graag zie spelen, hij is naar mijn mening één van de betere acteurs op dit moment: Is grappig wanneer het goed uitkomt en heeft een geniale look. Hey You van Pink Floyd geeft enigszins een meerwaarde aan de film, maar The Squid and the Whale is gelijkertijd niet de perfecte film om dat nummer in te draaien. Ik zie/hoor het liever in een dromerige context.

Niet te vergeten dat ook het drama binnen de film mooi is vormgegeven. Goed

Een leuk komisch drama met een uitstekende cast. Ook de subtiele humor was soms erg grappig, vooral het wedstrijdje ping pong tussen vader en zijn zoontje was hilarisch. Wel had de film wat langer mogen duren zodat er meer ruimte was geweest voor wat extra diepgang in de karakters, ik had dat wel graag gezien.

“Don't be difficult.”

Uitstekende film van Baumbach. The Squid and the Whale is op het eerste gezicht een normaal relatiedrama en een coming of age film ineen. Maar in de wereld van Baumbach is niets normaal. Excentrieke personages die de vreemdste dingen doen, vlijmscherpe dialogen, en een droogkomische aanpak. Ik hou wel van dit soort films. Baumbach weet ook op meedogenloze en oprechte wijze de pijnpunten en problemen van deze personages bloot te leggen. En Daniels, Eisenberg, Linney, Kline en Paquin zijn allemaal perfect gecast. Vooral Eisenberg lijkt wel geboren te zijn voor dit soort films en rollen.

Heerlijke komedie, precies zoals ik ze graag zie. Lekker op elkaar vitten de hele tijd, geweldige gesprekken over literatuur, hier en daar wat licht absurdisme.Het jongste zoontje was mijn favoriet. De vader was natuurlijk een narcistische klootzak, dat lag er erg dik bovenop, maar om de een of andere reden vond ik het wel fijn dat er niet gepoogd werd bij ieder karakter de voors en tegens te schetsen.

Sfeertje was ook fijn, lekker jaren tachtig, en dat grofkorrelige beeld en het schijnbare lukrake camerawerk deden hun werk. Ik vond het jammer dat hij afgelopen was, terwijl films in mijn beleving vaker te lang dan te kort duren.

Ik zag de film in Rialto, waar filmjournalist Basje Boer elke maand een schrijver uitnodigt die over zijn/haar werk in relatie tot film spreekt en daarna een keuzefilm laat zien. Deze was van Marja Pruis. Interessant gesprek was het, ik denk dat ik vanaf nu vaker ga.

Dit soort films zijn mijn ding. Het type humor vind ik leuk, ik houd van wat absurdisme en gekkigheid en het is fijn klein. Fijne sfeer, een gevoelig verhaal en overtuigend beeld en acteerwerk. Een 8. 4*

Zoals Boenga al aangaf, inderdaad een meer dan geslaagde combinatie tussen drama en humor. De korte speelduur zorgt hierbij ook nog eens voor een aangenaam verloop in het verhaal. Dat een lange speelduur niet speciaal nodig is om een film indrukwekkend te maken bewijst deze film wel, The Squid and the Whale weet regelmatig de randjes op te zoeken en heeft ook zeker geen schaamte dat te tonen. Het verhaal komt in ieder geval levensecht over en de personages door de erg sterke acteerprestaties(Zelfs van de jonge acteurs) komen ook erg goed uit de verf.

Misschien had het stiekem nog wel een minuutje of 20 langer mogen duren, maar tegelijkertijd is dit misschien ook wel de kracht van deze film? Vertel en laat zien wat nodig is en probeer niks te forceren, dat is wel een les die uit The Squid and the Whale is te halen.
Tevens is de manier van filmen(zoals ik eerder ook al heb aangegeven) erg creatief gedaan!

Van 4 naar 4,5.

Niet dat mijn quoteringen voor Baumbach spectaculair hoog zijn, maar ik vind zijn films toch steeds wat hebben. Ook deze The Squid and the Whale (2005) komt in de buurt van het eveneens sterke, maar misschien nog iets krachtigere Marriage Story (2019). Zelfde thema en toch anders ingevuld, maar net als in de andere films die ik al van Baumbach zag steeds met een wat intellectuele achtergrond van literatuur, toneel (Marriage story), filmwereld (While We're Young (2014)) of kunst (The Meyerowitz Stories (New and Selected) (2017)).

Als koppel zijn Bernard en Joan volledig uitgekeken op elkaar. De passie is over en de scheiding is nakend. Van een echte vechtscheiding is geen sprake, maar het gevit en bitse opmerkingen over en weer blijven niet achterwege. Zeer goede vertolkingen trouwens van Daniels en Linney. Zowat het hele gezin worstelt met zijn gevoelens en seksualiteit. Grandioze scène overigens toen de ouders naar school werden geroepen voor de seksuele uitspattingen van de jongste zoon. De onderlinge verwijten alleen al, de blik van de directeur, het schuldige stilzwijgen van "tja, ligt het aan mij of wat?" Superscène!

Het gesprek bij de psycholoog was ook sterk, maar dan vanuit andere motieven. Zeer ontwapend, eerlijk en pijnlijk ook. Het toont aan dat relaties en gevoelens erg complex zijn en steeds een invloed hebben op iemands kijk op de andere, bewust en onbewust.

En ook hier bieden de literaire zijsprongetjes iets extra's aan het verhaal. Fijne tussendoortjes in plaats van nietszeggende conversaties. Fijne film met een vrij korte speelduur. Wel van genoten!

Hoe leuk of interessant kan een film over een onuitstaanbaar snobistische en kleinzielige man en zijn in het rond slapende vrouw die samen twee puberzonen verknippen zijn? Nou, zo leuk en interessant als deze film ongeveer. Want afgezien van het mistroostige verhaal en de akelige personages zit de film verder goed in elkaar. Baumbach heeft een nuchtere manier van filmen die me wel aan staat en het acteerwerk is uitstekend. Niettemin kan ik geen hoge score geven aan zo'n droevig en lelijk verhaal. Er zijn toch genoeg normaal functionerende mensen waarvan het huwelijk stuk loopt? Waarom wordt dan voor zo'n droevig personage als Bernie gekozen? In plaats van meevoelen met de tragiek, zit je je vrijwel voortdurend te ergeren aan die man. En die lachreactie van Joan als hij zich eindelijk een keer kwetsbaar opstelt is echt zo'n filmcliché en lijkt mij onrealistisch. De kinderen wekken wel sympathie, zelfs de arrogante Walt uiteindelijk. Dat is de sterkste kant van de film waar veel meer in zat.

Goed.

The Squid and the Whale is een verrassend leuke mengelmoes tussen komedie en drama, al had de humor nog wel wat scherper mogen zijn. Centraal staat een uitgeblust koppel dat gaat scheiden - een heerlijke Jeff Daniels speelt de ene helft van het koppel - en hun kinderen.

Noah Baumbach levert enkele geweldige scènes af (bij de directrice bv.), maar slaat af en toe helaas ook wel de plank mis, dan wil het allemaal iets te geforceerd zijn. Uiteindelijk heeft de film van dat laatste slechts in mindere mate last en zorgt onder meer de korte speelduur voor een compacte en m.i. leuke tragikomedie.

3,5