The Squid and the Whale (2005)

Een leuk komisch drama met een uitstekende cast. Ook de subtiele humor was soms erg grappig, vooral het wedstrijdje ping pong tussen vader en zijn zoontje was hilarisch. Wel had de film wat langer mogen duren zodat er meer ruimte was geweest voor wat extra diepgang in de karakters, ik had dat wel graag gezien.

Film met fijne zwarte humor waar ik vaak hard om moest lachen. Film levert volgens mij het bewijs dat we allemaal maar wat aanmodderen in het leven, dat gepaard gaat met veel vallen en soms opstaan.

Af en toe gelachen. Voor de rest een standaard drama filmpje met niks bijzonders te bieden. Meestal hebben dit soort films nog zo'n super huil-momentje op het einde maar zelfs dat had dit niet. Het blijft allemaal redelijk tam. Saai, maar je leeft toch mee.

Mooiste aan de film is Hey You, wat meerdere keren wordt gebruikt.

5/10 2,5*/5* voor het goed acteren en mooie setting.

Wat een ongelooflijke ellende zeg.

Ik heb dan weliswaar nooit te maken gehad met scheidende ouders, maar dat kan niet als excuus worden gebruikt dat deze film mij op geen enkel vlak aan wist te grijpen. Het is niet te begrijpen waarom twee intellectuele ouders zich dusdanig onvolwassen gedragen in het het bijzijn van kun kinderen. Ook het gedrag van de kinderen kon ik totaal niet zien als gevolg van het gedrag/acties van de ouders, maar eerder als iets dat ten grondslag ligt aan het fundamentele intrinsieke psychologische euvel van de kinderen.

'Hey You' van Pink Floyd draagt wel enige mooie symboliek met de film, maar om dit nou 10 keer af te spelen, maakt de film zeker niet beter. Verder is dit nummer veel te bekend voor hetgeen het hier wordt aangewend. Dit maakt de, geloofwaardig-pogende, film ongeloofwaardig.

Acteerprestaties is verder helemaal niets mis mee. Ik denk dat dit de jongste Eisenberg is die ik tot op heden heb gezien en dat is best leuk.

Hetgeen deze film zo hemeltergend jammerlijk maakt is het slepende verhaal. Problemen blijven maar komen en daar wordt vervolgens helemaal niets mee gedaan. Er wordt nergens naartoe gewerkt. Weet overigens ook niet waar mensen om hebben moeten lachen. Het werd nergens grappig, maar ook nergens meeslepend, spannend of zelfs boeiend.

1,5*

“Don't be difficult.”

Uitstekende film van Baumbach. The Squid and the Whale is op het eerste gezicht een normaal relatiedrama en een coming of age film ineen. Maar in de wereld van Baumbach is niets normaal. Excentrieke personages die de vreemdste dingen doen, vlijmscherpe dialogen, en een droogkomische aanpak. Ik hou wel van dit soort films. Baumbach weet ook op meedogenloze en oprechte wijze de pijnpunten en problemen van deze personages bloot te leggen. En Daniels, Eisenberg, Linney, Kline en Paquin zijn allemaal perfect gecast. Vooral Eisenberg lijkt wel geboren te zijn voor dit soort films en rollen.

Heerlijke komedie, precies zoals ik ze graag zie. Lekker op elkaar vitten de hele tijd, geweldige gesprekken over literatuur, hier en daar wat licht absurdisme.Het jongste zoontje was mijn favoriet. De vader was natuurlijk een narcistische klootzak, dat lag er erg dik bovenop, maar om de een of andere reden vond ik het wel fijn dat er niet gepoogd werd bij ieder karakter de voors en tegens te schetsen.

Sfeertje was ook fijn, lekker jaren tachtig, en dat grofkorrelige beeld en het schijnbare lukrake camerawerk deden hun werk. Ik vond het jammer dat hij afgelopen was, terwijl films in mijn beleving vaker te lang dan te kort duren.

Ik zag de film in Rialto, waar filmjournalist Basje Boer elke maand een schrijver uitnodigt die over zijn/haar werk in relatie tot film spreekt en daarna een keuzefilm laat zien. Deze was van Marja Pruis. Interessant gesprek was het, ik denk dat ik vanaf nu vaker ga.

Dit soort films zijn mijn ding. Het type humor vind ik leuk, ik houd van wat absurdisme en gekkigheid en het is fijn klein. Fijne sfeer, een gevoelig verhaal en overtuigend beeld en acteerwerk. Een 8. 4*

Geslaagde combinatie van drama en humor.

Ik sluit me helemaal aan bij wat Baboesjka hierboven schrijft.

Minpuntje om het echt 'af' te maken is het feit dat de hoofdpersonages heel zwart-wit gepresenteerd worden. Een half uur extra had tijd gegeven om ze uit te diepen - én dertig minuten langer te kunnen genieten.

Zoals Boenga al aangaf, inderdaad een meer dan geslaagde combinatie tussen drama en humor. De korte speelduur zorgt hierbij ook nog eens voor een aangenaam verloop in het verhaal. Dat een lange speelduur niet speciaal nodig is om een film indrukwekkend te maken bewijst deze film wel, The Squid and the Whale weet regelmatig de randjes op te zoeken en heeft ook zeker geen schaamte dat te tonen. Het verhaal komt in ieder geval levensecht over en de personages door de erg sterke acteerprestaties(Zelfs van de jonge acteurs) komen ook erg goed uit de verf.

Misschien had het stiekem nog wel een minuutje of 20 langer mogen duren, maar tegelijkertijd is dit misschien ook wel de kracht van deze film? Vertel en laat zien wat nodig is en probeer niks te forceren, dat is wel een les die uit The Squid and the Whale is te halen.

Tevens is de manier van filmen(zoals ik eerder ook al heb aangegeven) erg creatief gedaan!

Van 4 naar 4,5.

Geestig, pijnlijk, geloofwaardig. Prima scheidingdrama. Vooral omdat het kort en luchtig wordt gehouden.

3,5

Niet dat mijn quoteringen voor Baumbach spectaculair hoog zijn, maar ik vind zijn films toch steeds wat hebben. Ook deze The Squid and the Whale (2005) komt in de buurt van het eveneens sterke, maar misschien nog iets krachtigere Marriage Story (2019). Zelfde thema en toch anders ingevuld, maar net als in de andere films die ik al van Baumbach zag steeds met een wat intellectuele achtergrond van literatuur, toneel (Marriage story), filmwereld (While We're Young (2014)) of kunst (The Meyerowitz Stories (New and Selected) (2017)).

Als koppel zijn Bernard en Joan volledig uitgekeken op elkaar. De passie is over en de scheiding is nakend. Van een echte vechtscheiding is geen sprake, maar het gevit en bitse opmerkingen over en weer blijven niet achterwege. Zeer goede vertolkingen trouwens van Daniels en Linney. Zowat het hele gezin worstelt met zijn gevoelens en seksualiteit. Grandioze scène overigens toen de ouders naar school werden geroepen voor de seksuele uitspattingen van de jongste zoon. De onderlinge verwijten alleen al, de blik van de directeur, het schuldige stilzwijgen van "tja, ligt het aan mij of wat?" Superscène!

Het gesprek bij de psycholoog was ook sterk, maar dan vanuit andere motieven. Zeer ontwapend, eerlijk en pijnlijk ook. Het toont aan dat relaties en gevoelens erg complex zijn en steeds een invloed hebben op iemands kijk op de andere, bewust en onbewust.

En ook hier bieden de literaire zijsprongetjes iets extra's aan het verhaal. Fijne tussendoortjes in plaats van nietszeggende conversaties. Fijne film met een vrij korte speelduur. Wel van genoten!

Hoe leuk of interessant kan een film over een onuitstaanbaar snobistische en kleinzielige man en zijn in het rond slapende vrouw die samen twee puberzonen verknippen zijn? Nou, zo leuk en interessant als deze film ongeveer. Want afgezien van het mistroostige verhaal en de akelige personages zit de film verder goed in elkaar. Baumbach heeft een nuchtere manier van filmen die me wel aan staat en het acteerwerk is uitstekend. Niettemin kan ik geen hoge score geven aan zo'n droevig en lelijk verhaal. Er zijn toch genoeg normaal functionerende mensen waarvan het huwelijk stuk loopt? Waarom wordt dan voor zo'n droevig personage als Bernie gekozen? In plaats van meevoelen met de tragiek, zit je je vrijwel voortdurend te ergeren aan die man. En die lachreactie van Joan als hij zich eindelijk een keer kwetsbaar opstelt is echt zo'n filmcliché en lijkt mij onrealistisch. De kinderen wekken wel sympathie, zelfs de arrogante Walt uiteindelijk. Dat is de sterkste kant van de film waar veel meer in zat.

Goed.

The Squid and the Whale is een verrassend leuke mengelmoes tussen komedie en drama, al had de humor nog wel wat scherper mogen zijn. Centraal staat een uitgeblust koppel dat gaat scheiden - een heerlijke Jeff Daniels speelt de ene helft van het koppel - en hun kinderen.

Noah Baumbach levert enkele geweldige scènes af (bij de directrice bv.), maar slaat af en toe helaas ook wel de plank mis, dan wil het allemaal iets te geforceerd zijn. Uiteindelijk heeft de film van dat laatste slechts in mindere mate last en zorgt onder meer de korte speelduur voor een compacte en m.i. leuke tragikomedie.

3,5

Baumbach.

Ondanks dat ik vanuit deze naam nog niet veel heb gezien, denk ik wel dat ik zijn stilering ondertussen een beetje kan plaatsen. Vooral de nadruk leggen op redelijk zware dramatiek die op een luchtige manier wordt weggezet. Hierdoor is de film nooit loodzwaar, maar wel urgent en relatief dwingend.

Het acteerwerk is sterk en zeker Eisenberg en Daniels vallen positief op. De beste acteerprestaties ooit zijn het uiteraard niet, maar dat hoeft ook helemaal niet. Iedereen kent een echt eigen smoel binnen deze film, en binnen een genre dat volledig herkauwd en hergebruikt is, is dat knap. Het betekent dat de acteurs binnen de meest basic personages nog op weten te vallen.

Verder was het geen film die me echt wegblies met emotie, maar wel een film die me qua verloop makkelijk aan de buis gekluisterd wist te houden en nooit de bocht uitvliegt terwijl het ook niet de meest makkelijke paden kiest. Een film die weer eens herkenbaar aanvoelt, ook al kan je je misschien niet inleven met de desbetreffende situatie. Bovengemiddeld resultaat dus.

Verhaal over ouders die scheiden en het effect dat dat heeft op de kinderen.

De man (schitterend vertolkt door Jeff Daniels was ooit een veelbelovende schrijver maar geraakt nu niet meer gepubliceerd terwijl zijn vrouw net succes begint te krijgen. Zijn arrogantie en superioriteitsgevoel zijn voor een groot deel de oorzaak van de ruzies die uiteindelijk eindigen in een scheiding.

De jongste zoon kiest de kant van zijn mama, de oudste eerder die van zijn vader.

De laatste imiteert het gedrag van zijn vader om intellectuele dingen over boeken en filosofen rond te spreiden zonder dat hij ze ooit gelezen heeft.

Beide kinderen tonen "raar" en ongepast gedrag om de scheiding te verwerken.

Er gebeurt niet zo veel maar het is een verademing om eens een film te zien die het niet moet hebben van de speciale effecten, achtervolgingen, kogels die in het rond vliegen en meer van die zever waar veel Hollywood-films in verzuipen.

Ik vind best een aanrader...

Op de gok bekeken. Noah Baumbach ken ik volgens mij alleen als regisseur van The Meyerowitz Stories: een leuke, ietwat prettig gestoorde film. De combinatie van hem aan het roer met een sterrencast achter zich was genoeg om me te overtuigen The Squid and the Whale een kans te geven.

Altijd fijn als zo'n gok ook een leuke uitkomst heeft. Ik vond dit namelijk een erg goede film. Klein qua opzet, maar wel met heel veel inhoud. Sterker nog, het is lange tijd geleden dat ik een drama heb gezien waarbij ik zo veel met de personages meedacht. Eigenlijk heeft ieder personage leuke en minder leuke kanten, dus het ene moment leef je met ze mee, terwijl je hen het andere moment wel voor hun kop kan slaan. Net echte mensen dus

Fantastisch acteerwerk. Jeff Daniels heeft me al eerder weten te overtuigen op zowel komisch als serieus vlak. Hier laat hij een combinatie van beide zien. Uitstekende prestatie wat mij betreft! Maar ook Laura Linney, Jesse Eisenberg, Owen Kline en Anne Paquin doen het allemaal goed. De kids zijn bij vlagen heerlijk ongemakkelijk en ze liggen op verschillende manier met zichzelf in de knoop. Enerzijds door hun leeftijd, anderzijds ook door de gezinssituatie. Ondanks dat de film zo nu en dan echt even binnenkomt, waren er ook een aantal droge momenten die een beetje op de lachspieren wisten te werken. Wat dat betreft een slim geschreven script én het wordt goed overgebracht. Zoals gezegd: prettige combinatie tussen zowel humor als drama.

Absoluut een bijzondere, fijne film. Als ik al een minpunt moet bedenken, dan zou dat het einde zijn. Dat voelde misschien nu wat geforceerd 'kunstzinnig'. Mooie shots, maar iets meer afronding in het verhaal was fijn geweest. Ik vind het als kijker prima om er een eigen invulling aan te geven, maar iets meer 'closure' m.b.t. de relatie tussen vader en zoon had van mij gemogen. In feite sluit ik me dus ook bij de eerder gemaakte opmerking aan dat de film van mij wat langer had mogen duren. Desalniettemin: de 80 minuten die er nu liggen zijn wél van goede kwaliteit.

4*

Vrij gelijkaardig gevoel als met Marriage Story, hoewel ik die misschien net iets meer impactvoller vond. Een beetje hoogdravend met momenten, net zoals ook Marriage Story. Toch eerder een regisseur die films maakt over de hogere klasse of zeg maar intelligentsia, waar ik zelf iets minder mee heb. Een beetje tot aan het stereotiepe zelfs (tennis, schrijven), maar wel iemand die een zeer geloofwaardig iets kan neerzetten qua familiegebeuren, scheiden en dergelijke. Niemand anders die dat beter kan dan hem, of toch wat betreft de films die ik gezien heb.

Aardig. Qua toon ook heel behoorlijk. Maar wel enorm gescript. Twee kinderen waarbij de een de kant kiest van de vader, de ander van de moeder. Dat kan uiteraard maar ik had toch steeds de indruk naar een opgezet spel te kijken in plaats van echt een registratie van een scheidend gezin. Het is allemaal niet slecht (en die toon maakt de film eigenlijk best goed) maar ik kon er nooit helemaal in meegaan. Er zit ook vrij veel in (scheiding, nieuwe partners, coming of age etc), in slechts 80 minuten en geen van die punten wordt echt helemaal top uitgewerkt. 3,0*.