The Meyerowitz Stories (New and Selected) (2017)

Best wel goed. Baumbach heeft het Woody Allenism goed onder de knie.

Adam Sandler en Ben Stiller, samen in één film van Noah Baumbach!? Omdat ik vooraf al het ergste vreesde, kan ik achteraf niet zeggen dat ik teleurgesteld ben.

Het is een nagenoeg humorloze komedie over een kunstenaar, die tegen het einde van zijn leven verbitterd om zich heen kijkt, hunkerend naar het verleden toen Hollywood-sterren hun rollen nog in jacquet vertolkten; over zijn onzekere kinderen met wie hij nooit echt een band heeft gehad; en als klap op de vuurpijl over zijn vroegwijze kleindochter, die tot laaiend enthousiasme van de familie op jeugdige leeftijd “artistieke” pornofilmpjes maakt.

Kortom, een allegaartje van wat een greep uit het leven van alledag had kunnen zijn. Had kunnen zijn, want verder dan wat geneuzel komt Baumbach niet.

Ik kreeg het idee dat ik naar een Woody film zat te kijken en deze film doet ook precies met me wat een Woody film doet. Prima en redelijk grappig maar als de aftiteling komt heb ik geen idee waar ik nou naar gekeken heb.

Zet je, in je derde alinea, Joods nou één-op-één gelijk met neurotisch..?

Neen, maar het is wel een associatie die ik maak.

Een formidabele cast maar een vervelende film, met voortdurend hol gepraat en een pak namen van kunstenaars of kunstwerken, die het nu niet precies interessanter maken.

Baumbach is mijn regisseur niet.

Met hetzelfde thema iets veel inhoudelijker mee te maken, dacht ik.

Ook een wat zeurderige, vreugdeloze tragikomedie van Baumbach is nog de moeite waard. Daarvoor gaat de meeste krediet overigens naar Adam Sander, die opnieuw indruk maakt in een niet-komische rol als Danny, de oudste zoon van Harold Meyerowitz [Hoffman], een egocentrische kunstenaar wiens retrospectief de directe aanleiding is voor een familiebijeenkomst waarbij oud zeer boven komt drijven. Danny’s halfbroer Matthew [Ben Stiller] heeft het gevoel dat zijn familie zijn succes als zakenman niet waardeert en zus Jean [Elizabeth Marvel] voelt zich volledig ongezien. Een hoop gejammer een chronisch gebrek aan verlichtende humor, maar de sterke vertolkingen maken veel goed. Adam Driver, Judd Hirsch en Candice Bergen behoren tot de grote namen in de ondersteunende cast en Sigourney Weaver heeft een cameo als Sigourney Weaver.

Gezegd moet: Noah Baumbach maakt het met zijn onzinnige frivoliteiten en puberale fratsen een iets te gezellig onderonsje tussen klasbakken van. Het wordt bijwijlen een beetje klef, en ongemakkelijk.
Niettemin, er zit waarheid in het scenario.

Te beginnen bij een vader die kinderen wil naar zijn evenbeeld, maar de lat daarvoor zodanig hoog legt dat ze niet anders kunnen dan stuk voor stuk falen. De twee jongste ontwikkelen er de psychologie van een geslagen hond uit: ze ontsnappen nooit vanonder ’s vaders vleugels, hoewel ze er zich nooit knus onder hebben gevestigd. Ze verlangen immers naar wat ze nooit gehad hebben: warmte, tijd, interesse, begrip, ruimte om hetgeen te maken, te voelen, te ervaren wat er nooit was. De oudste blijft anderzijds steken in de Oedipale fase: hij is de concurrent van zijn vader, ook hij mislukt als kunstenaar maar ontpopt zich tot goeroe van het succes en het kapitaal. Alleen: wat koop je er mee? Het vermogen om een goede vader te zijn? Nee, hij lijkt veel meer op zijn vader dan hij denkt: gedreven door ambitie, duizenden mijlen van zijn gezin verwijderd een vreemde voor zijn vrouw en kind. Zo vader, zo zoon? Niet voor de jongste, die niet de vergissing begaat die z'n vader beging, en er wél is om zijn dochter groot te brengen. Alleen keren de verhoudingen zich pijnlijk om. Niet hij stut haar, maar zij hem. Wie houdt wiens handje vast? Oh ja, ook de kunstenaar heeft een zoveelste gemalin opgedist, iemand die de fles en haar geitenwollen sokken meer bemint dan haar partner. Maar wie kan per slot van rekening die partner liefhebben, die ouwe Meyerowitz die niemand naast zichzelf kan verdragen behalve…zijn evenbeeld? Welnu, zo zal blijken: een generatie studenten die dankbaar zijn voor wat hij liefst wilde zijn. Meester in plaats van gelijke, leraar in plaats van vader. Maar wie graag oreert, geeft blijk van een infantiel verlangen: gehoord worden. Nemen we het hem kwalijk dat hij een onzeker mannetje is dat liever praat dan luistert, omdat het hem nu eenmaal de zekerheid verschaft dat hij bestaat...hij die 'is' door zich actief te verwerkelijken en niet actief iemand anders werkelijkheid te katalyseren: verdient dat uiteindelijk geen mededogen?

‘The Meyerowitz Stories (New and Selected)’ is een treffende studie van een achtereenvolgens versplinterende en samenklittende familie. Allemaal anders, meer gelijk dan ze zouden vermoeden, en toch: anders. Net dat unieke haalt Baumbach er met zijn fijne casting mooi uit. Al bij al: onderhoudend, hoewel Baumbach wel eens uit de bocht gaat qua onderbroekenhumor.

Fair enough?

2,75*

Vervelend.

Uiterst nerveuze bedoening en veruit de minste van de enkele films die ik van Noah Baumbach gezien heb. Adam Sandler is aan het einde van de rit degene aan wie ik mij het minst geïrriteerd heb en dat zegt eigenlijk alles. Er wordt veel gebabbeld, veelal over tergend slepende thema's. Ik zie wel waar men probeert komisch uit de hoek te komen, maar dat type humor is vaak niet aan mij besteed. Mensen wat zenuwachtig naast elkaar zien praten is ronduit vermoeiend.

2

Neurotische familieverhoudingen in New York. 'The Meyerowitz Stories (New and Selected)' (2017) kabbelt lekker voort rond de sluimerende spanningen tussen verschillende generaties Meyerowitz. Centraal staat de roemruchte nalatenschap van vader Harold (Dustin Hoffman), die in de herfst van zijn carrière moet accepteren dat zijn tijd is geweest. Tegelijkertijd worstelen zoons Danny (Adam Sandler) en Matthew (Ben Stiller) ermee dat ze niet konden voldoen aan de hooggespannen verwachtingen van hun dominante pater familias. Meer een losse verzameling grappige, dialoogrijke situaties dan dat er één directe spanningsboog wordt vastgehouden. Al komt er richting het einde wel iets meer een sentimentele draai waardoor er duidelijkere thema's aan de oppervlakte komen als sterfelijkheid en overwerkte trauma's. Toch werkt de film 't best wanneer de sterrenacteurs weinig meer doen dan de gefrustreerde zoektocht naar een parkeerplek of ruziën in een te duur hipster restaurant. Op een subtiele manier komt de humor in 'The Meyerowitz Stories (New and Selected)' (2017) meer van de imperfecte persoonlijkheden dan de opzichtige dijenkletsers.

Ik moest even doorbijten. Mensen die (heel de tijd) door elkaar praten en geen seconde stilte… dat kan niet echt zijn. Maar gaandeweg gaan de gesprekken toch wel over iets en betrap ik mezelf erop dat ik warempel geïnteresseerd ben. Hofmann speelt een tragische figuur. Een mislukkeling eigenlijk, toch naar de normen die hij zelf hanteert. Emma Thompson, bijna onherkenbaar valt een beetje buiten de boot, maar Stiller en Sandler doen het goed, wat bij mij neerkomt op 'niet irriteren' en dus blijkt deze film een aardige meevaller, zonder echt hoog te vliegen weliswaar.

Woody Allen, maar dan wél grappig.