Ballada o Soldate (1959)

Helaas te sentimenteel allemaal. Op een soort zelfde manier die veel Italiaanse neo-realistische films zo onverteerbaar maakt. Het zorgt ervoor dat de film niet hard genoeg aankomt.
Mooiste is nog het liefdesverhaal (tsja dat dan weer wel) tijdens de reis. En natuurlijk het prachtige zwart-wit-camerawerk.
Als geheel wat magertjes.

Dankzij de mooie beelden heb ik wel genoten van deze film. Het verhaal viel ook wel mee, redelijk interessante kijk op een tijd en plaats die je doorgaans niet ziet in films. Enige nadeel is de nogal melodramatische wijze waarop het verhaal gebracht wordt, overdreven acteerwerk, close-ups op gezichten, het voelt wat gedateerd aan vandaag de dag.

hoezo "bijna on-Russisch"?

Ik blijf me verbazen over de zelfverzekerdheid waarmee mensen praten over onderwerpen waar ze geen verstand van hebben. Tegenwoordig hoef je alleen maar je mond open te doen en de wijsheid giet eruit als de wateren van de Niagara, lijkt het wel.

Deze film komt uit 1959, terwijl Stalin in maart van 1953 was vernikkeld en enkele jaren later kwam de destalinisatie aan de gang. Basisgeschiedenis van Rusland, wijsneus.

Films als deze laten juist de individuele, menselijke kant van de oorlog zien. Het gaat over de romantische liefde tussen twee mensen en de liefde van een moeder voor haar zoon, terwijl in het stalinisme alles draaide om het opofferen van je eigen leven aan de ideologie.

"The film tells the story of orphan boy Ivan and his experiences during World War II. Ivan's Childhood was one of several Soviet films of the late 1950s, such as The Cranes Are Flying and Ballad of a Soldier, that looked at the human cost of war and did not glorify the war experience as did films produced before the Khrushchev Thaw."

Vida T. Johnson

Verder was het stalinisme enorm preuts, onseksueel en stond voor een hecht familieleven, dus om te laten zien hoe vrouwen hun mannen bedriegen, is juist on-stalinistisch.

Het afbeelden van het leed van de soldaten en burgers tijdens WO2 was in de hele Sovjet-geschiedenis bijna taboe. Je kreeg alleen maar dingen te horen over de heldendaden en de briljantie van de leiders, weinig over de lotgevallen van de gewone man.

Kortom, je ziet dingen die er niet zijn. Maar ga zo door als je daarvan geniet.

Nou ja, eerder 'Hollywoods', Russische films (die ik zag dan) zijn wat soberder en niet zo overduidelijk gericht op sentimenten.

Interessante Sovjet-film die zijn boeiende en minder boeiende momenten kent.

Het begint allemaal erg sterk met indrukwekkende beelden van een grote mensenmenigte en degelijk camerawerk met af en toe een fraai shot ertussen.

De hoofdrol van de film wordt degelijk gespeeld door de vlotte Vladimir Ivashov, die mij af en toe een beetje deed denken aan Ethan Hawke. Als de film aanvangt met het liefdesverhaal wordt het allemaal een stukje minder boeiend. Zhanna Prokhorenko is overigens wel een mooie vrouw om te zien, en qua camerawerk worden er in die fase regelmatig close-ups van haar en Ivashov gemaakt. Hoewel het verhaal op sommige moment best dramatisch is, zitten er ook luchtige momenten met humor door de film verwerkt. Dat zorgt ervoor dat de film redelijk goed in balans is, al maakt het de boodschap voor mij persoonlijk juist weer wat minder, omdat het einde nu minder hard aankomt.

Ballad of a Soldier is al met al een aangenaam en redelijk charmant filmpje. Indrukwekkend wordt het nooit, maar desalniettemin is het ook verre van slecht te noemen.

3,0*

Ik zie dat mijn goede filmvriend Querelle hier 0.5* aan heeft gegeven. Nog niet eens zo onbegrijpelijk aangezien het zo'n typisch persoonlijk-heroïsch Russisch oorlogsverhaal betreft (kun je direct 80% van de Sovjet cinema overslaan Q )

Ik kan tot op zekere hoogte wel erg genieten van de poëtische schoonheid die hiermee samengaat, maar er helemaal in verzwelgen lukt mij ook niet - daarvoor is het toch te sentimenteel met een grotesk randje. Wat extra puntjes voor de ontluikende romance en enkele shots in berkenbossen en andere fraaie landschappen.

Tot die conclusie was ik ook gekomen. Bij the Cranes are flying zag ik het ook niet. Maar er blijft genoeg klassieke russische cinema over die me nog wel trekt. Deze film is wel al weer een hele tijd geleden dat ik hem zag, dus mijn waardering verantwoorden gaat me nu niet lukken. Ik denk dat het probleem inderdaad het niet kunnen mee zwelgen is idd.

Heerlijke film waarbij mijn traanbuisjes weer eens lekker zijn schoongespoeld.

De film deed me af en toe denken aan Before Sunrise, helpt misschien ook wel.

Deze film wist mij het eerste half uur niet te raken maar daarna toen de bijzonder mooie Shura haar opwachting maakte werd ik getrakteerd op een stukje "love story" dat voor mij tot het mooiste uit de geschiedenis van de cinema behoort. Voor mij was het vanaf toen genieten geblazen. Die scènes als Shura om haar moeder roept. MAMA! En dan het einde als Shura afscheid neemt van Alyosha rennend over het perron terwijl de trein met Alyosha langzaam uit het zicht verdwijnt, Shura alleen op het perron achterlatend. In prachtige beelden zien we Shura verschijnen in de gedachten van Alyosha die in de trein vooruit zit te staren. Tja, ik weet verder niet hoe ik het uit moet leggen maar ik vond het allemaal zo mooi. Poëzie ten top. Wat daarna kwam vond ik niet zo interessant meer, behalve dan tot Alyosha zijn moeder ontmoette en kort daarna ook weer afscheid van moest nemen. Deze film deed me wel enigszins denken aan Letyat Zhuravli (1957), waarin ook een mooie Russische vrouw voor mij de hoofdrol opeiste. Qua cinematografie kan "Ballade o Soldate" tegen die film echter niet op. Die is in LZ van grootse schoonheid.

4,5*

Als tip opgepikt uit een MovieMeter Contest van wibro. Op de keper beschouwd een bijzonder soort road movie in oorlogstijd over een soldaat, die na een heldendaad toestemming krijgt “even” een bezoekje te brengen aan zijn moeder. Onderweg dienen zich allerlei obstakels aan en er is in de film ook ruim plaats voor romantiek. Eigenlijk spreekt dat gedeelte mij het meeste aan, want wat daarvoor en daarna gebeurt vind ik niet echt boeiend. wibro maakt terecht de vergelijking met Letyat Zhuravli (Als de kraanvogels overvliegen), maar daar blijft deze film zowel qua drama als qua cinematografie toch tamelijk ver van verwijderd.

Mooie, sobere film over de ellende en de pijn van de oorlog die mensen scheidt.
Misschien gaat hij wel af en toe de wat sentimentele toer op en zelfs de romantische, maar dan blijft hij toch filmisch mooi en dan zijn er toch ook wel de momenten van echte emotie. Anderzijds is er de humor die in bepaalde scènes zit en die het dan ook weer niet te zwaar maakt.